Kolejny już raz w czasie pobytu pod dachem świątyni, coś niespodziewanego, nadzwyczajnego wyrwało brodacza ze snu. Jakby los ponownie czynił wszystko, by zniweczyć ich starania o przetrwanie. Nie dość, że o regeneracji sił poprzez sen mogli zapomnieć, to w dodatku ich siła drużyny diametralnie stopniała, bowiem pierwsze co krasnolud dostrzegł podnosząc w trwodze swój kosmaty łeb, to pół-elfa, widocznie brocząc zalegającego na podłodze. Nad nim zaś, ujrzał kreaturę jakowąś, która bezsprzecznie wzbudziłaby w Cranmer-Hammerze znaczne niedowierzanie, gdyby nie fakt że nie tak dawien objawiła się im sama bogini.

Cóż więc w sytuacji takowej pozostało czynić, wszak nie mógłby Garibald pozostawić ziomka w jawnym obliczu śmierci, zwłaszcza że Taler również nacierając na paskudę zagrożony był także, a na to żadną miarą nie mogli pozwolić, taki uszczerbek byłby dla nich wszystkich zagładą, bo jak niby zdołaliby wydostać się z wyspy bez wsparcia jednych z najwartościowszych jej członków. Takoż nie myśląc dłużej krasnolud chwytając mocno orczy topór, z okrzykiem zagłuszającym jakiekolwiek objawy wahania, ruszył na pokrakę. Wyprowadzając atak, miał nadzieję uczynić to w sposób pamiętny ze statku piratów, rąbiąc od dołu, uzupełniająco względem ataku młodzieńca.

On który jeszcze wieczorem miał czelność wierzyć, że będzie mógł narzucić swą wolę samej rzeczywistości siedział teraz sparaliżowany strachem. Każda część ciała Beora krzyczała i wzywała do ucieczki przed kreaturą, która ludzkim pojmowaniem nie powinna istnieć poza baśniami i opowieściami na wpół szalonych awanturników.


Zmuszony do desperackiej walki umysł ledwo powstrzymywał instynkt przed zmuszeniem go do szalonej ucieczki. Wszak to powinni uczynić, unikać starcia i uciec, jednak bestia dopadła jednego z nich i strata Landera byłaby tragiczna dla ich szans ucieczki.


Beor nie był wojownikiem i wiedział o tym widząc szpony wielkości jego sztyletu, to nie była jego walka. Rzucił się w stronę rannego by go odciągnąć od kreatury by ta nie mogła go dobić i by mu dzielić pierwszej pomocy, spróbować zatamować lejącą się krew.

Zalfera sparaliżował strach, cofał się po omacku nie potrafiąc zdobyć się na jakiekolwiek działanie.
Taler rzucił się do ataku, smagnął ghula szablą po grzbiecie raniąc okrutnie. Z cielska siknęła ciemna, niemal czarna jucha. Stwór zawył ale rzucił się na atakującego, Taler zaczął się uchylać ale ghul zdążył uderzyć go na odlew w twarz posyłając go tym samym na ziemię. Korzystając z zamieszania Beor brawurowo odciągnął nieprzytomnego Landera z pola walki, własnymi dłońmi tamował rozharatane gardło towarzysza. Ann zdobyła się na odwagę i dźgnęła ghula w szponiastą rękę. Zanim stwór zdążył skupić swój gniew na dziewczynie, uderzył w niego brodaty pocisk - Garibald, wbił topór głęboko w prawe kolano potwora.
Ghul choć mocno ranny wciąż żyw był i miotał się wściekle po podłodze wydając z siebie okrutne wrzaski. Starał się odpełznąć od atakujących ale nie było mu to dane. Podnoszący się z ziemi Taler chwytając dwurącz szablę, odciął ghulowi dłoń na wysokości łokcia, Ann zaszła stwora od tyłu i dźgnęła go w nerki uwalniając jeszcze więcej śmierdzącej czarnej juchy, dziewczyna musiała szybko czmychnąć na bok gdyż ghul zaczął opadać na plecy. Nim osiągnął podłogę Garibald zamachem z nad głowy spuścił ostrze topora na jego czaszkę. Ghul był martwy. Taler posiniaczony ale cały. Beorowi udało się zaś zatamować ranę Landera, mężczyzna poruszał gałkami ocznymi pod zamkniętymi powiekami. Za jakiś czas się obudzi.

Beor z obrzydzeniem wytarł zakrwawione ręce w Landera. Nie był to czyn podły, w końcu raz to była jego krew, dwa ubrudził się nią ratując go i zakładając prowizoryczny opatrunek.
- Masz pecha, będziesz żyć. A to jest chyba ghul, czy coś podobnego i uważał cię za coś smacznego. W jeden dzień na tej wyspie znalazłem więcej emocji niż chciałem przez całe życie.
Zapytany o stan Landera spojrzał to na niego to na pytającego Talera.
- Czy da radę utrzymać się na nogach? Nie jestem medykiem ale będzie musiał. Opatrunek trzyma się, na razie, szybko udało mi się go założyć to może nie stracił za dużo krwi. Postaram się być optymistą.
Podsumował wywód i zwrócił się do całej grupy.
- Niestety błogosławieństwo bogini nie pozwoli nam użyć zaklęć z księgi a czasu na jej studiowanie nie mamy dość. Więc proponowałbym przeszukać wyspę w poszukiwaniu czegoś pomocnego a zmierzchem zabrać łódź. Stary Josze mieszkał tu całe życie, jeżeli ktoś wie gdzie może być coś przydatnego to będzie to on, dlatego poszukiwania proponuje zacząć od znalezienia jego i przeszukania świątyni, może jest tutaj gdzieś jakaś nie splądrowana skrytka..

Zalefer leżał wsparty na łokciach, tak jak upadł. Wybałuszonymi oczami wpatrywał się w truchło potwora, który przez chwilą nieomal nie zabił jednego z nich. Nie mieściło mu się w głowie jak pozostali przeszli nad tym do porządku dziennego, przecież to było potworne. Niziołek nie widział nic takiego wcześniej ani nie otarł się o śmierć w walce, a pozostali zachowywali się jakby to było nic takiego, jakby codziennie mieli z tym do czynienia. Przecież nie byli nawet najemnikami ani poszukiwaczami przygód, byli zwykłymi, prostymi ludźmi. Nie umiał tego pojąć - cóż, może on sam był mało odporny psychicznie.

-Ghoul? Widziałeś coś takiego wcześniej?! Przecież to było okropne, prawie zabiło Landera! Musimy się wynieść stąd jak najprędzej! Nawet ta świątynia nie jest bezpieczna. Jasna cholera! Beor ma rację, trzeba znaleźć Joszego i czym prędzej poczynić przygotowania do wymarszu po łódź, a potem wypłynąć z tego przeklętego miejsca.-

Ann znalazła kilka przydatnych ziół w świątynnym ogrodzie (a raczej tym co kiedyś nim było) wykorzystując strzępy szmat skleciła prowizoryczny opatrunek dla Landera. Półelf po odzyskaniu przytomności, po jakiejś godzinie czuł się na tyle dobrze by być w stanie normalnie podróżować. Oczywiście mądrze było by się oszczędzać ale chyba nie miał za dużego wyboru.
Znaleźliście Joszego w ganku świątyni. Spał tam do czasu gdy obudził go wrzask Landera. Wystraszony starzec, podobnie jak Zalfer skulił się i wolał nie angażować w walkę.

Kiedy opowiedzieliście Joszemu o waszej wizji bogini ten podjął:
- Ano, różne swiecuszka Kruszwik tutu miel, nagromadil przez leta. Tak piraty pobrali wjekszo ich częst, ale no oni wszystkego ne rozpoznali. I ja takoże ne. Ale jedno rzecz co Kruszwik dal swej żenje to byl taki to drewna kawalek, coto drygal jak se go ktoś do ruki wziel i jak byl blisko diwnych skarbow Kurszwika. Nikdy ja nie dumał o tymto przedmiote, ibo nie moja rzecz o skarby rodiny zabjegat. I wasza takoże nje je to sprawa, no ale tu o żytje nasze teraz sje rozhodi, tak ja wam pokażu gde ten przedmiot je, jak wy chcetje.

O poranku Lander ze zdziwieniem poczuł, że jego rana całkiem się zasklepiła a on sam czuje się rześki i wypoczęty. Ale i pozostali czuli się lepiej jakiekolwiek rany posiadaliście, nie musicie się już nimi przejmować. Musiała to być ostateczna pomoc bogini.

- W sumie to nie widziałem. - Odruchowo odpowiedział na pytanie niziołka. - Ale znałem ludzi, którzy widzieli. Niektórzy poszukiwacze przygód są dość zamożni i chętnie dzielą się trunkiem z tymi co chcą słuchać o ich „ekscesach”.


- Oczywiście, inaczej nic byśmy nie ruszyli ale jest to teraz sprawa życia i śmierci.
Beor zapewnił Joszego i by zapomnieć o tym jak przerażająca jest ich sytuacja uciekł w rozważania o tym jak najskuteczniej się wydostać z tego skazanego na zagładę miejsca.
- Więc ten kawałek drewna. Wiesz gdzie jest? Taka „różdzka”, to chyba dobre określenie, mogłaby być wielce przydatna przy przeszukaniu wyspy. Bogini objawiła się nam na drugiej warcie więc do tego momentu mamy czas uciec. Przez to możemy oddalić się najdalej tak by na zachód słońca znaleźć się przy okręcie. Oby zielonoskórzy nocą wracali do obozu i rezydencja Krusznikia była pusta. Właściwie to gdybyśmy szybciej tam dotarli i znaleźli punkt obserwacyjny to mielibyśmy większe szanse przekraść się niezauważeni.
- Same poszukiwania powinniśmy zacząć od zdobycia różdżki a potem nas- zwrócił się bezpośrednio do starca - zaprowadzisz tam gdzie uważasz, że coś może być. My nie znamy wyspy i wędrówka w losowym kierunku raczej nic nam nie da.