Decyzja o walce zapadła bardzo szybko chociaż niejednomyślnie. No cóż ni było czasu na dylematy moralne, a argumentacja była w gruncie rzeczy słuszna.
Nie tracąc czasu na dłuższe przygotowania rozumieli się bez słów. Weszli ponownie do pomieszczenia i zaatakowali bez zbędnych ceregieli.

Próba skoncentrowania ewentualnego zionięcia zimnem przez smoka na wojowniku było słuszną decyzją gdyż był on odporny na tego typu obrażenia. Jednak wydarzenia potoczyły się tak szybko, że Calcryx nawet nie zdążył odtworzyć pyska. Draugdin widział jak jego miecze rozorały bok smoka, jednak sam nie również odniósł obrażenia. Resztę dopełnił bełt i furia Amosa. Walka zakończyła się szybciej niż ktokolwiek mógł przypuszczać, choć niewypowiedzianym zdaniem Draugdina nie należała do tych chwalebnych. Miał jednak świadomość, że gdyby smok był kilka lat starszy byłby przynajmniej już większy od konia i wtedy na pewno nie poszło by im tak łatwo i bez strat własnych.

Wojownik jak dotąd jedynie słyszał o czyś takim jak szał bojowy podobny do szału berserkerów, a dziś prawdopodobnie zobaczył coś podobnego na własne oczy. Cieszył się w duchu, że mieli Amosa po swojej stronie.

- Bywało gorzej. Dzięki za troskę, ale przeżyję. - Odpowiedział wojownik Amosowi.
- To tyle by było po układach z koboldami. - Dokończył uśmiechając się smutno.

Przez chwilę obawiał się, że będą mieli utrudniony powrót na powierzchnię gdyż trzeba będzie jeszcze stoczyć walkę z niezadowolonymi koboldami, jednak w tej samej chwili uzmysłowił sobie, że wypadki może wcale nie potoczyły się aż tak źle. Skoro Meepo nie żyje i Calcryx też, będzie można sprzedać wodzowi bajeczkę w stylu, że jego wysłannik, a ich przewodnik poległ w walce z goblinami, natomiast smoka znaleźli już martwego.
Historia w miarę wiarygodna. Postanowił podzielić się tym pomysłem z resztą drużyny przy najbliższym postoju czy odpoczynku.

Willie nie spodziewał się, że pójdzie im aż tak dobrze. Smokowiec, który pierwszy wpadł do pomieszczenia musiał najwyraźniej zaskoczyć smoka, bo zdołał zranić go swoim mieczem. Potem Willie omal nie zapomniał strzelić z kuszy. Jedyne, co przebiło się do jego świadomości to metaliczny trzask łuczyska i jęk cięciwy, terkot orzecha trzymającego bełt, który ze świstem i mlaśnięciem uderzył prosto w łapę smoka, barwiąc okoliczną ścianę purpurowym kleksem. Tupot nóg, stękanie wojowników, jęk stali, uderzającej z trzaskiem o młode jeszcze łuski smoka. Cała walka nie trwała dłużej niż recytacja magicznej formuły.

Po chwili Willie stał już nad truchłem smoka, patrząc to na zasklepiającą się ranę Draugdina, leczoną magicznym zaśpiewem barda, to na rosnącą kałużę krwi smoka, i jego pośmiertne konwulsje.

- No, panowie. Gratulacje. Dojechaliśmy go jak byk jałówkę...Bardzo dobra robota. Przyszłe pokolenia mogą spać spokojnie. - pokiwał głową z szacunkiem dla wojennej wprawy obu wojowników. Jedno zmartwienie właśnie spadło czarodziejowi z serca, i być może ta wyprawa, po której niewiele się spodziewał przyniesie jednak nieco pożytku.

Widział, jak Amos interesuje się ciałem, które miało istotnie pewną wartość.
- Tak. Na pewno je wykorzystamy. Ale w tej chwili można je po porostu powiesić na suficie, albo ścianie, jak ściętego kurczaka. Krew wypłynie i ciało nie będzie się tak szybko psuć. Skóra ma pewną wartość. Mnie jako maga też interesuje kilka organów wewnętrznych, no a dla panów zostanie trofeum w postaci zębów lub czaszki. Ale mniejsza z tym. Skarbu pewnie miał tyle, co kot napłakał, bo to młody osobnik, ale warto przeszukać te niewielkie, ale bądź co bądź leże. Nie spodziewam się znaleźć w nim tych pierścieni rodowych, po które tu przyszliśmy, ale nigdy nie wiadomo, kogo ostatnio zeżarł. Poza Meepo oczywiście - dodał wyjaśniająco i przystąpił do przeszukania leża smoka.

Walka ze smoczkiem odbyła się szybko i, praktycznie, bez strat własnych.
Czy to tak się musiało skończyć, tego Bran nie wiedział. Jak potem uda się załatwić sprawę z koboldami - też nie. W każdym razie nie sądził, by były one zadowolone z faktu, iż ktoś utrupił ICH smoka, a fakt, iz Branowi i jego kompanom nie udało się przyprowadzić smoka przemawiał przeciwko nim.
To jednak była pieśń przyszłości - na razie mieli większe problemy.

- Najlepiej byłoby wybić ich wszystkich - powiedział cicho, wskazując na drzwi, za którymi urzędowała grupa goblinów - a potem zaszyć się gdzieś i wypocząć. Niestety nie wiemy, ile ich jest. Może jednak warto by zaryzykować...

Samemu było mu jakoś niezręcznie proponować w końcu jakieś dalekie bo dalekie ale jakieś powinowactwo istniało. Jednak wiedział, że wiele ciekawych trofeów można było z ciała smoka zebrać. W szczególności zęby smoka były pożądane z zazdrością. Na szczęście Amos zaproponował właściwe rozwiązanie.

Ledwie ruszyli dalej, a to kolejny wybór przed nimi i kolejny dylemat. Znowu dość poważny, a od ich decyzji mogła zależeć ich przyszłość. Też był za tym żeby nie zostawiać sobie wrogów za plecami tym bardziej w nieokreślonej liczebności i sile. Gdyby tylko można jakość określić liczbę goblinów lub chociażby, żeby mieli do dyspozycji jakieś czary obszarowe.

- Zgadzam się z Branem. Nie można zostawiać sobie wrogów za plecami. Jakieś pomysły jak sprawdzić ilość przeciwników lub jak zyskać chwilową choćby przewagę? - Dodał od siebie wojownik przyglądając się uważnie towarzyszom.

Willie przytaknął również, najwyraźniej uważając podobnie. Zresztą chwilę później, zaczął wyjaśniać swój tok myślenia, i ewentualny pomysł na zerknięcie do pomieszczenia.

- Acha. Możnaby. Jeśli ten korytarz to jedyna droga do tego gaju, to można powiedzieć, że gobliny mają siedzibę niebezpiecznie blisko niej. Z łatwością mogą odciąć nam drogę ucieczki, jak już zbadamy to drzewo i gaj - wyraził swoją opinię czarodziej, oglądając dokładnie ściany pomieszczenia i zastanawiając się, jak można wykorzystać loch do celów przyszłego starcia.
Spojrzenie padło na drzwi do siedziby goblinów.
- Czy Archie mógłby sprawdzić, w którą stronę otwierają się drzwi, i czy są zabezpieczone? Mogę nałożyć na nie niewielką iluzję w taki sposób, aby wyglądały na zamknięte, tuż po uchyleniu ich. Możliwe, że nikt się nie zorientuje, patrząc z drugiej strony, jeśli zerkniemy po cichu. Jeśli zaś nas spostrzegą, można ich spróbować odeprzeć w tym pomieszczeniu, gdzie jest nieco miejsca, a oni będą musieli pojedynczo przełazić przez drzwi. To rozwiązałoby problem ich ewentualnej przewagi liczebnej. Póki jeszcze nie jesteśmy wyczerpani, lepiej wydać im walkę teraz. Tak jest! - kiwał głową, jednocześnie próbując ponownie odpalić swoją fajkę, która przed walką ze smokiem zgasła z powodu zimna panującego w jego leżu.

Przyglądając się obdzieraniu małego smoka ze skóry i zabieraniu na pamiątkę “trofeów”, Archie mógł jedynie prychnąć z pogardą. Nie był w stanie już jednak niczego zdziałać, milcząc ruszył więc za resztą kontynuując ich misję.

- Sprawdzę te drzwi ale z tego co pamiętam to nie sądzę byś dał radę stworzyć iluzję, która objęłaby całe przejście. Jeśli dasz radę, to proponuję by nasza droga Elora odprawiła przy okazji rytuał wygłuszający dźwięki, by przypadkiem odgłos otwieranych drzwi nie zaalarmował przeciwników. W razie czego magiczną ciszę można łatwo rozproszyć. Tą samą iluzją mógłbyś jednak spróbować odtworzyć ryk smoka. Być może to wywabi część z zielonych na zewnątrz. Oczywiście może okazać się również, że nasza szanowna nowa towarzyszka ma jakąś ciekawą sztuczkę w zanadrzu.