Willie przez chwilę był wniebowzięty. Widział znikające w paszczy smoka łapy Meepo i dokładnie zdawał sobie sprawę, że wcześniejszy układ z wodzem koboldów zaczyna się bardzo mocno chwiać, co oczywiście było mu na rękę. Czarodziej uśmiechnął się pogodnie, i mimo, iż smoczątko, bo chyba takiej wielkości był pozany dopiero co okaz, wciąż niemal przewyższał gnoma o głowę. W każdym razie czarodziej mógłby spokojnie dosiąść jego grzbietu i zafundować sobie niezłą przejażdżkę. Oczywiście, gdyby tylko zostawił swój umysł przed wejściem do cytadeli.

Smok był interesującym problemem z punktu widzenia Will`ego. Tak bardzo interesującym, że bardzo mocno zastanawiał się, co począć z nim dalej.
Padło kilka dobrych argumentów.
Willie spojrzał na goliata, kiwając głową. Goliat mówił mądrze i gnom był pewien, że wynikało to z doświadczeń tej rasy, która pochodząc z gór najpewniej rywalizowała z górskimi stworzeniami o przestrzeń życiową. Smoki zaś, uwielbiały góry, co było powszechnie znane.
- Masz rację. Podrośnie. Podrośnie szybko. Ma tu dobre warunki. Dwa szczepy koboldów i goblinów do jedzenia. Już zaczął mościć sobie jamę i raczej nigdzie się nie wybiera. Co najwyżej wybierze inną komnatę, w której się pomieści. Potem, kiedy zabraknie mu pokarmu, wyjdzie na zewnątrz i będzie szkodził hodowli. Potem zagrozi osadom, i poleje się mnóstwo krwi i łez. Problemem jest to, że to nie jedyny smok w okolicy. Jakiś czas temu mój okręt został uziemiony z Neverwinter z powodu ataku innego, białego smoka, znacznie większego niż ten. Może to jego pomiot, a może nie i być może zaczną konkurować, ale nie chciałbym być w skórze mieszkańców tego regionu za rok mając na głowie aż dwa smoki. Jednego zdolnego zaatakować uzbrojony po zęby aerogaleon, i tego, który poradzi sobie za jakiś czas z większą wioską lub mniejszym miasteczkiem. Być może będzie to za rok, może za pięć, a może dopiero za sto lat, ale to się stanie. Wybuchnie niczym alchemiczna bomba na kupie prochu. Rozumiem, że wy, jako rasy krótkowieczne nie przejmujecie się tym, co przyniesie przyszłość. Niektórzy pewnie nie przejmują się, co będą robić jutro, i tylko tak mogę to sobie tłumaczyć. Ale są istoty, które długo żyją, i długo pamiętają. Krasnoludy, elfy, gnomy...one zapamiętają awanturników, którzy mogli zniszczyć smoka, a tego nie zrobili. Wielu z was ponuro patrzy na perspektywę dodatkowej walki ze smokiem, bo idziemy na wampiryczne drzewo.
Jeśli jednak zawiedziemy, bo trzeba brać taką ewentualność, co będzie, jak smok w jakiś sposób sprzymierzy się z tym drzewem? Może wejdą w symbiozę? Może jedno wchłonie drugiego, aby przejąć jego moc? Konsekwencje tej decyzji mogą być nie do przewidzenia, nie mówiąc już o tym, że sława, którą zdobędziemy na tej wyprawie obróci się w niesławę, kiedy ludzie dowiedzą się, że mogliśmy go zniszczyć. Chyba lepiej być mordercą dziś, a jutro bohaterem niż odwrotnie - Zakończył Willie smutno.

Amos spojrzał z ukosa na kapłankę tylko na moment, bowiem nadal lustrował smoka. Pozwalał jej decydować w kwestiach moralnie wątpliwych, ale tu nie było żadnych wątpliwości. Słuchał gnomiego czarodzieja przytakując co drugie zdanie.
- Ktoś kiedyś zabił wampira, ale skrewił sprawę i mamy teraz jakieś przeklęte osikowe drzewo. Nie chce być tym, którego mój lud przeklnie któregoś dnia, gdy Calcryx zabierze kolejne życia.
Zrobił ostrożny krok w bok.
- Mój lud widział te potwory w akcji. - odpowiedział jej powoli cedząc słowa. - Jeden młody jest w stanie roznieść cala wioskę. Zmrozić krew najdzielniejszych i najsilniejszych wojów, złamać wole i roznieść wszystko masakrując kobiety i dzieci dla samej przyjemności. Nie można mu pozwolić żyć. - dodał dobitnie.

Elora słuchała Williego i Amosa, a jej twarz nie zdradzała żadnych emocji. Gdy skończyli, zabrała głos.
- Pewnie macie rację, ale nie wiecie wszystkiego. Nie wiecie, co przyniesie przyszłość, możecie tylko snuć wizje. Tak jak ja i każdy w tym pokoju. Nie wiemy, co ten smok zrobi w przyszłości, ale jedno jest pewne - jeśli was zaatakuje, też możecie być pewni, że stanę po waszej stronie. To w was mam towarzyszy doli i niedoli, nie w nim. - powiedziała. - Wciąż jednak uważam, że powinniśmy skupić się na głównym zadaniu.

- Ja już jestem wolny - odrzekł Branowi Calcryx. - Dostaliście jedną szansę opuszczenia mego legowiska, więc wynocha!
Wymieniliście między sobą kilka zdań i ostatecznie zdecydowaliście się wyjść z komnaty. Amos zadbał, by drzwi nie zostały zamknięte i gdy wszyscy znaleźliście się w sali ze smoczymi kolumnami, Willie wprowadził w życie swój plan.

Najpierw rzucił na Amosa zaklęcie i kontury półgiganta rozmyły się, a potem stał się zupełnie niewidzialny. To był sygnał dla Draugdina, który z obnażonymi ostrzami ruszył do komnaty z Calcryxem. Za nim przemknął niewidzialny Amos, a ostatni, z kuszą w gotowości znalazł się tam Willie.

Pozostali patrzyli tylko na to nieco zaskoczeni i zdzwieni.
- Faceci... jak oni sobie coś umyślą, to nie ma zmiłuj... - westchnęła Shinra, opierając się plecami o ścianę.



- Wy znowu tutaj?! Przygotujcie siÄ™ na...
Draug nie pozwolił smoczątku nawet dokończyć, gdyż doskoczył do niego i ciął swymi ostrzami, które rozorały bok Calcryxa. Biały smok zawył przeciągle, gdy z flanki natarł niewidzialny Amos, a jego wielki miecz niemal odciął jedno ze skrzydeł. Z rany buchnęła krew a siwowłosy półgigant znów stał się widoczny dla pozostałych. Swoje do walki dołożył też Willie, gdy bełt wypuszczony z jego kuszy trafił w tylną łapę Calcryxa.

Smok jednak nie zamierzał się poddać i natarł na Draugdina, po czym dziabnął go w prawą nogę poniżej kolana. Wojownik poczuł niesamowity ból przy ugryzieniu i zobaczył, jak z kilku ran sączy się krew. Nie było jednak czasu się nad tym zastanawiać, gdyż walka wciąż trwała.

Draug atak udany, 7 obrażeń w Calcryx
Amos atak udany, 12 obrażeń w Calcryx
Willie atak udany, 5 obrażeń w Calcryx (wykorzystano portent: 16)
Calcryx atak udany, 7 obrażeń w Draugdin

Czekając w pomieszczeniu z kolumnami wraz z Elorą, Shinrą i Branem, usłyszałeś odgłosy walki i okrzyki bólu Calcryxa. Czym prędzej ruszyłeś więc do komnaty ze smokiem, niemal potrącając przy tym Williego. Twoim oczom ukazał się Calcryx puszczający właśnie poranioną nogę Draugdina i stojący z boku Amos, unoszący miecz.

Wyjść z sytuacji było kilka.
Mogli zapomnieć o Calcryxie i iść dalej.
Mogli wrócić tu po "wizycie" u druida.
Mogli zablokować wejście do siedziby Calcryxa i (później) powiedzieć koboldom, gdzie znajdą "swojego" smoczka.
Zapewne mogli zrobić jeszcze kilka rzeczy, o jakich Bran nie pomyślał, ale jego kompani wybrali najszybsze i najgłupsze (zdaniem Brana) rozwiązanie.

Zaklinacz nie popierał idei ataku (przynajmniej w tym momencie) i nie chodziło wcale o smoczka.
A nuż któryś z kompanów zostałby ciężko ranny? Co stałoby się z ich misją?

- Nie uogólniaj - powiedział, idąc w ślady Shinry.

Nie osiągnęli jednomyślnie porozumienia w sprawie smoka, choć czarodziej podzielał zdanie Amosa i wydawało się, że miał plan. Wyszli na zewnątrz i półgigant upewnił się, że drzwi pozostaną otwarte. Krótka narada z Williem i Draugdinem i ruszyli. Olbrzym pod osłoną niewidzialności przemknął przez drzwi kierując się od razu w kierunku ściany. Kluczowy był timing, jeśli smok zdecyduje się potraktować Draugdina mroźnym oddechem należało być jak najdalej od smokowca. Pomimo niewielkiego rozmiaru, pomimo tego, że białek sięgał mu do kolan, był smokiem. Potężną, starożytną rasą, której nie należało lekceważyć. Półgigant nie zamierzał tego zrobić. Znał możliwości dorosłych osobników.Zręcznie wyminął leżące na ziemi resztki mebli nieniepokojony przez przeciwnika i nie zdążył zająć pozycji gdy dwoje gadów zwarło się wymieniając ciosy. Draugdin szybkim i silnym cięciem zaatakował pierwszy, smok nie pozostał dłużny gryząc dotkliwie w nogę. Amos musiał odwrócić uwagę smoka, skupić uwagę na sobie, dać szansę wojownikowi na odgryzienie się. Doskoczył do przodu uderzając z całych sił znad głowy. Wyskoczył do przodu ściągając mięśnie brzucha, barków, wystrzelił ramionami największym łukiem tnąc samym końcem potężnego miecza przez grzbiet białego smoka. Coś na kształt ryko-pisku wypełniło pomieszczenie, gdy ostrze przecięło młodą łuskę przebijając skórę, tnąc mięśnie i rozrywając ścięgna. Sytuację wykorzystał gnomi czarodziej, który celnie posłał bełt w odsłonięty brzuch gada. Krew chlusnęła na białe ciało smoka gdy Amos w milczeniu wyciągnął miecz płynnie przechodząc przez fintę i unik, zrobił krok w bok, ciągnąc miecz cal od ziemi, przeniósł ciężar ciała na lewą nogę i kończąc ruch miecz znów znalazł się nad jego głową. Oczy zabłysły mu zimnym, jasnym ogniem, miecz zatoczył świetlistą smugę wokół olbrzyma, który ponownie w całkowitym milczeniu spuścił miecz w dół nie dając przeciwników żadnych szans. Ostre jak brzytwa zbrocze miecza z pustym trzaskiem przebiło się przez łuski łamiąc kręgosłup i odcinając paskudny łeb od cielska.

Martwa głowa uderzyła o ziemię z głuchym łupnięciem. Świetlista smuga miecza przypaliła ranę zatrzymując krew przed opuszczeniem ciała. Walka była zakończona. Chyba? Amos z morderczym, zimnym wzrokiem zlustrował Draugdina i Williego. Przez chwilę, ułamek sekundy wszyscy zastygli niepewni, jednak Ostrze giganta nie podniosło się. Blask zgasł zarówno z miecza, jak i z oczu. Amos wziął głębszy oddech powoli wypuszczając powietrze.

- Wszystko w porządku? - spytał smokowca, który przyjął na siebie atak smoka.