W końcu odrobina normalności. Bez oczekiwania, że za chwilę wydarzy się coś złego, że znów będziecie musieli łapać za oręż. Proste domowe czynności pozwalały nieco odsunąć myśli od tego, co czekało was następnego dnia. Akial zdusił swoje zapędy, by przejść się po wiosce i zamiast tego poszedł do pokoju Thory. Ten okazał się skromny, ale czysty. Widać było, że Nadya wciąż dbała o sypialnię córki. Na jednoosobowym łóżku ustawionym pod ścianą siedziało w jego kącie kilka szmacianych maskotek, czekając cierpliwie na powrót swojej właścicielki, który nigdy już nie nastąpi. Niewielki stolik pod oknem zajmowało kilka kartek papieru, na których dziewczynka narysowała węglem dom, swoich rodziców i braci, a na innych niewprawne, ale uroczo koślawe próby naszkicowania leśnych zwierząt. W szafie po przeciwnej stronie łóżka wisiały na prostych wieszakach zimowe rzeczy Thory, a pod nimi, ułożone w kostkę leżały swetry, sukienki i czapki. Czas tutaj jakby się zatrzymał.

Propozycję pomocy przy bliźniakach płynącą od Astrid, Nadya przyjęła z delikatnym uśmiechem, uprzedzając, że chłopcy są jak ta śnieżyca, którą wczoraj przeczekali w jaskini. Dzięki temu, że druidka zaciągnęła przy okazji Traivyra do spędzenia czasu z bliźniakami, Nadya mogła zejść do kuchni i przygotować obiad. Nie oznaczało to jednak, że sama będzie gotować dla kilku wielkich chłopów, którzy znaleźli się w jej domu - co to, to nie. Widząc, że Draugdin z Mihaelem nie są zbyt zajęci, zaciągnęła ich do kuchni, wręczyła noże, podała warzywa, ziemniaki i mięso. Panowie kroili i obierali wszystko, a Nadya tworzyła z ich wysiłków potrawę, która szybko zaczęła roznosić po całym domu piękny zapach dobrze doprawionej jagnięciny.

W tym samym czasie Astrid i Traivyr bawili się na piętrze z Dimą i Miszą, choć “bawili się” to było za dużo powiedziane. Po prostu co jakiś czas rozdzielali obu chłopców, którzy potrafili pobić się dosłownie o wszystko. Gdy jeden brał konkretną, drewnianą zabawkę, drugi również ją chciał i tak ze wszystkim, co mieli w pokoju. Już po piętnastu minutach Astrid i Traivyr mieli serdecznie dosyć ale próbowali zabawiać niesforne bliźniaki do czasu, aż Nadya zawołała wszystkich na obiad. Schodząc na dół, oboje czuli się, jakby ktoś rzucił na nich mentalnie wycieńczające zaklęcie.

Podany przez Nadyę posiłek był… ciekawy. Najpierw na stole pojawiła się zupa, w której pływały ziemniaki, kapusta, jakieś warzywa i kawałki boczku, a smak okazał się kwaśno-pikantny.
- To Szczi, tradycyjna irriseńska zupa z kapusty. - Wyjaśniła Nadya. - W różnych regionach naszej krainy robi się ją trochę inaczej, ale kapusta i pikantne przyprawy zawsze stanowią bazę od której się zaczyna. Mam nadzieję, że będzie wam smakowała, chociaż domyślam się, że może być odwrotnie, w końcu jesteście z innej części świata. - Uśmiechnęła się lekko i od razu skupiła swoją uwagę na bliźniakach, którzy zaczęli rzucać w siebie kawałkami kapusty wygrzebanymi z zupy. Jedna głośna komenda kobiety sprawiła, że szybko przestali i skupili się na jedzeniu.

Drugie, główne danie było już czymś normalniejszym. Smażone ziemniaki z jagnięciną i warzywami smakowały wspaniale i były miłą odmianą od dziwnej zupy podanej wcześniej. Zjedliście ze smakiem, po czym pomogliście pozmywać naczynia w podgrzanej na piecu wodzie i nim się spostrzegliście, za oknem nastała głęboka szarówka. Draugdin chciał zebrać drużynę przy kominku, by naradzili się przed jutrzejszym dniem, ale jego plany przerwało natarczywe walenie do drzwi. Odruchowo sięgneliście po broń, a Nadya podeszła do nich i otworzyła je na kilka centymetrów. Wtedy do środka wparowała Kashka, dziewczyna, która zajmowała się wcześniej bliźniakami. Zaczęła wyjaśniać coś gorączkowo z przejęciem w głosie w lokalnym języku, gestykulując energicznie rękoma. Wyraz twarzy Nadyi zmienił się z pogodnego i rozluźnionego w zacięty.

- Żołnierze z Bladej Wieży przybyli do wioski. Najpierw rozpytywali o Czarnego Jeźdźca, ale Katrina, właścicielka “Białego Jelenia” opowiedziała im, że przywiozłam do Waldsby obcych. Niech ją szlag trafi! Ośmiu mężczyzn idzie w kierunku mojego domu, są uzbrojeni, będą chcieli przeszukać wnętrze. - Nadya migiem chwyciła za swój skórzany pancerz i narzuciła go na koszulę. - Ośmiu to sporo, ale jeśli mamy się nimi zająć, to lepiej zrobić to w środku, z zaskoczenia.
Powiedziała kilka słów w swoim języku do Kashki, a ta pobiegła na piętro, najpewniej zająć się bliźniakami.
- No chyba, że wolicie ruszyć od razu na zewnątrz i stawić im czoło, nim się tu pojawią? Nie wiem, czy będę w stanie powstrzymać ich przed przeszukaniem domu, ani jak długo ich utrzymam przy drzwiach. - Chwyciła za swoje toporki.

W jaskini:

Astrid wysłuchała, co miał jej do powiedzenia Mihael i uśmiechnęła się delikatnie na jego słowa.
- Miło mi, że tak o mnie myślisz, i masz rację, że tutaj muszę się bardziej pilnować. Mam zamiar to zrobić - teraz sytuacja nam sprzyjała, następnym razem może być gorzej. Obiecuję trzymać język za zębami. - Uśmiechnęła się szeroko. - Co do tych technik, to z chęcią bym spróbowała, lubię uczyć się nowych rzeczy. Zwłaszcza na dłuższą metę przydatnych i pomocnych. Gdy tylko będziemy mieć chwilę, pokażesz mi to. - Poklepała go po przyjacielsku po plecach.

W domu Nadyi:

Miło jej było, że Nadya zdecydowała się zostawić dzieciaki pod jej opieką (i Traivyra), dzięki temu sama mogła wyrwać się na dół i zacząć przygotowywać obiad. I o ile na samym początku Astrid była pełna werwy i dobrych myśli odnośnie spędzenia czasu z chłopcami, tak szybko się przekonała, co Nadya miała na myśli mówiąc, że obaj są jak śnieżyca. Chociaż druidka chyba by wolała śnieżycę. Bliźniacy byli żywym srebrem - nudzili się szybko jednymi zabawami i zaczynali kolejne, a przez większość czasu Astrid i Traivyr musieli ich rozdzielać, żeby sobie obaj krzywdy nie zrobili (albo jeden drugiemu). Dostrzegała niezadowolone spojrzenie przyjaciela, ale cóż… trzeba to było jakoś przetrzymać.
- Obyśmy nigdy nie mieli bliźniaków - powiedziała, wyrywając Miszy, albo Dimie, bo nie potrafiła ich rozróżnić drewnianego klocka, którym chciał cisnąć w brata. - To będzie samobójstwo.

W końcu zostali zawołani na obiad i Astrid dziękowała bogom, że Nadya uwinęła się tak szybko z obiadem. Po czasie spędzonym z bliźniakami czuła się, jakby studiowała księgę w nieznanym języku i za wszelką cenę próbowała go zrozumieć. Słowem: była wymęczona psychicznie.
- Przepraszam, że cię w to wciągnęłam, teraz pewnie w ogóle nie będziesz chciał mieć dzieci... - rzuciła cicho do Traivyra, gdy schodzili po schodach.

Obiad, a właściwie pierwsza jego część była dziwna. Astrid nigdy wcześniej nie jadła zupy, która byłaby jednocześnie kwaśna i pikantna. Nie przypasowała jej zbytnio, ale nie chcąc zrobić Nadyi przykrości, wcisnęła prawie wszystko, zostawiając tylko parę łyżek na spodzie talerza. Zdecydowanie nie była przyzwyczajona do takiej kuchni. Smażone ziemniaki z mięsem i warzywami były natomiast przyjemnością dla jej podniebienia i tutaj zdołała zjeść wszystko. Pomogła Nadyi w sprzątaniu po posiłku i gdy myślała, że popołudnie minie na leniwym wylegiwaniu się przed kominkiem, do domu rudowłosej wpadła opiekunka bliźniaków, uprzedzając o tym, że żołnierze Białych Wiedźm zmierzają do domu kobiety.

Astrid skrzywiła się, gdy usłyszała, że właścicielka karczmy wyjawiła ich obecność - w Heldren byłoby to nie do pomyślenia, żeby Garimos czy Kaley zdradzili kogokolwiek z mieszkańców. Wręcz odwrotnie. Tutaj, w Irrisen, ludzie mieli inną mentalność, pewnie nawet sprzedaliby za kilka monet własną rodzinę, jeśli to miałoby im przynieść jakąś korzyść. Z jednej strony druidka im się nie dziwiła, w końcu nie znali innego życia ponad to pod butem Elvanny i jej poprzedniczek, ale z drugiej, to po prostu nie było w porządku. Nawet Nadya się zdenerwowała, pewnie mimo wszystko nie spodziewała się, że osoba z jej własnej wioski ją wyda.

Akial, Mihael i Draugdin szybko postawili na tym, żeby sprawę żołnierzy załatwić na zewnątrz i Astrid się z nimi zgadzała.
- Na zewnątrz będzie lepiej, zwłaszcza jeśli przyszło by im do głowy podpalić dom Nadyi, żeby nas wykurzyć - powiedziała. - Musimy myśleć o dzieciach na górze i żeby Nadya nie została przez nas bez dachu nad głową. Chodźmy, nie ma czasu do stracenia.
Dobyła sejmitara i wyszła z towarzyszami w mroźne popołudnie, mając przygotowane w głowie słowa zaklęcia, które miało im pomóc skutecznie osłabić siły zbliżających się żołdaków Elvanny.
Uśmiechnęła się do siebie.
Niedługo ogień pochłonie mrok.

Dzień minął dość szybko, pomimo dziwnych dźwięków dochodzących z góry. Gdy dwoje ludzi zeszło na dół wyglądali jakby w kilkadziesiąt minut postarzeli się o kilkanaście lat. Akial współczuł im zmęczenia i tego przez co przeszli. Wiedział jak niesforne bywają bliźniaki, ale z drugiej strony Nadyia nie wybrała jego.

Obiad był ciekawy. Chyba w przeciwieństwie do pozostałych, zupa mu smakowała. Być może to jego kocia natura sprawiła, że kwaśne smaki czuł zdecydowanie intensywniej. Do tego ilość mięsa w zupie zrobiła na nim wrażenie. Z drugiego dania wmusił w siebie trochę ziemniaków, których nigdy nie był wielkim fanem, reszta zaś zniknęła równie szybko jak się pojawiło.

Sielanka nie trwała jednak długo. Ledwo poluzował pasa by wciągnąć końcówkę drugiego dania, posprzątali po obiedzie i pozmywali, a pojawiły się problemy. Krótka narada: przyjąć ich w domu, czy na zewnątrz?
Kotoczłek był za drugą opcją. Co prawda ograniczona przestrzeń pozwoliła zniwelować przewagę liczebną, ale wiedział jak trudno zmyć krew z drewnianej podłogi. Jeszcze trudniej wymazać je z niewinnych głów dzieci. Całe szczęście, że reszta podzielała jego zdanie. Podejmą strażników na zewnątrz.

- Nikt nie może ujść z życiem. - powiedział do towarzyszy zanim wyszli na zewnątrz.
Akial wybiegł z domu i wspiął się na dach skąd miał dobry obraz drogi gdzie mógł obserwować żołdaków i planować atak.

Szybko stanęło na tym, że żołnierzy Białych Wiedźm podejmiecie na zewnątrz, pomimo iż tamci mieli liczebną przewagę. Nadya złapała łuk i strzały, po czym wybiegliście z ciepłej izby wprost w mroźną szarówkę. Pomimo zapadającego zmroku główna uliczka była całkiem nieźle oświetlona przez światło sączące się z domów nieopodal a ubita ścieżka nie powodowała problemów z poruszaniem się. Akial w dwóch susach znalazł się na dachu i dosłownie moment później w zasięgu wzroku pojawili się odziani w grube płaszcze i czapy mężczyźni.

Tak, jak mówiła Kashka, było ich ośmiu - sześciu dzierżyło w dłoniach długie miecze, dwóch miało przy sobie załadowane kusze. Gdy idący na przedzie żołdak zauważył was, gestem dłoni nakazał swoim ludziom się zatrzymać.
- Nadya Petska! Po prikazu Nazheny Vasilyevny ty vydat begletsov. Yesli ty ne podchinites, my primem ikh siloy, pozhaluysta, ne podvergayte svoyu semyu risku v takikh glupykh igrakh.
- Zdi tam! - rzuciła do nich hardo Nadya i spojrzała na was, tłumacząc. - Z rozkazu Vasiliovnej mam was wydać, inaczej wezmą was siłą. Mam nie narażać rodziny i skończyć głupie gierki.

Po tych słowach uśmiechnęła się paskudnie w stronę stojących nieopodal żołnierzy.
- Znayesh chto? Ya ne budu ispolzovat. - Naciągnęła szybko cięciwę, na której spoczywała już strzała i wypuściła ją w żołnierza z kuszą, trafiając go w bark.
Dla tamtych to był sygnał, że próba pokojowego rozwiązania sprawy nie wypaliła. Z okrzykiem ruszyli na was, nie zauważając, że na dachu domu Petskiej, w półmroku, siedzi Akial.

Ledwo wyszli na zewnątrz, a w polu widzenia pojawili się ludzie Vassiliovny i z próby urządzenia zasadzki nic nie wyszło. Chociaż tyle dobrze, że Akial zdążył wdrapać się na dach a tamci go chyba nie zauważyli, co dawało mu dobre pole do manewru. Żołnierze coś mówili do Nadyi, która szybko im przetłumaczyła ich słowa. Jasne, niech nas wyda, a oni potem zarżną ją i jej dzieci. Nie było takiej możliwości i kobieta sama to wiedziała, strzelając do jednego z kuszników.

Skoro walka się zaczęła, Astrid ruszyła w stronę kolejnego ze strzelców, wymawiając już głośno słowa mocy. Po chwili przed nią pojawiła się spora kula ognia, którą gestem dłoni posłała w kusznika. Miała nadzieję, że uda jej się go wyeliminować od razu, by nie sprawiał kłopotów swoimi bełtami.

flaming sphere (3d6 dmg) w kusznik2. Ref save negates.

Mądre księgi głoszą, iż w wypadku liczebnej przewagi przeciwnika lepiej zająć odpowiednią strategicznie pozycję i zza murów odpierać wroga. W tym jednak przypadku nie było takich możliwości - trzeba było stanąć oko w oko z żołnierzami z Białej Wieży... i modlić się, by nikt z mieszkańców wioski nie ruszył tamtym na pomoc.

Oczywiście istniała alternatywa - mogli się poddać bez walki. Najpierw obezwładniwszy Nadyę, która nie wyglądała na kogoś, kto chce tej walki uniknąć.

Jeden z wrogich wojaków oberwał, więc Traivyr spróbował skrócić jego cierpienia, częstując go bełtem.
Na razie nie chciał używać magii, wolał zostawić to na później i sprawić wrogom niezbyt miłą niespodziankę.

Wejście na dach nie stanowiło żadnego problemu. Akial kucnął chowając się za kominem z łukiem gotowym do strzału. Wyczekiwał aż podejdą wystarczająco blisko. Jeszcze kilka metrów, trzy, dwa... Nadyia wystrzeliła nie czekając na słowa. Akial zareagował instynktownie wychylając się i posyłając strzałę w najbliższego przeciwnika. Niestety zrobił to zbyt szybko nie celując wystarczająco dobrze, strzała wbiła się w drzewo obok strażników.
Akial zaklął nakładając kolejną strzałę na cięciwę. Liczył, że ochrona jaką daje dach skutecznie zablokuje wszelkie strzały z kuszy.