Traivyr nie miał pojęcia, dlaczego Mihael nie potrafił powstrzymać jęzora za zębami. Czyżby nie wiedział, że plotka jest bardziej zabójcza od prawdy?
No ale mleko się rozlało (jak mawiała Matka Teodora) i trzeba było sobie poradzić z tą sytuacją, której skutki mogły być opłakane. Ktoś żyjący pragnieniem zemsty mógł nie do końca rozsądnie myśleć. Czy słowa Akiala zdołały nieco złagodzić napięcie? Oby...

- Elvanna? - powtórzył imię królowej. - Ile jeszcze lat powinna siedzieć na tronie? Tworzy portale do innych krajów i wygląda na to, że chce rozszerzyć panowanie zimy na inne krainy, nie tylko Irisen - wyraził przypuszczenie. - Może wasz kraj to dla niej za mało, może ma inne plany w stosunku do całego Golarionu...
- Nasza kraina też nie płynie mlekiem i miodem - nawiązał do końcowej wypowiedzi Nadyi - ale zima trwa u nas tylko kilka miesięcy, a są też krainy, gdzie śnieg i lód uchodzą za bajki. - Uśmiechnął się lekko. Pogłaskał Śnieżkę i poczęstował ją kawałkiem mięsa z gulaszu, który to poczęstunek sowa przyjęła z mieszanymi uczuciami. - Przy najbliższej okazji będziesz mogła zapolować - zapewnił.
- Te opowieści o Chacie Baby Jagi brzmią ciekawie, ale nie to jest najważniejsze - powiedział. - Jeśli się na nią natkniemy, to będziemy wiedzieć, jak postępować, ale jest inny problem. Jest rzeczą jasną, że wśród mieszkańców Irisen będziemy się rzucać w oczy niczym barwny kwiat na śniegu. Masz może jakiś pomysł, za kogo powinniśmy się podać?

W odczuciu Astrid, Mihael niepotrzebnie wspominał o spotkaniu przez nich lalki o imieniu Thora. Jasne, całkiem możliwe, że to była córka Nadyi ale po co zawczasu martwić kobietę, skoro nie było na to pełnego potwierdzenia? I choć z opowieści Nadyi wynikało, że Białe Wiedźmy porywają dzieci i zamykają ich dusze właśnie w takich lalkach, to powinien był się z tym wstrzymać. Choć z drugiej strony, może chciał jeszcze bardziej nakręcić rudą na tę całą Vassiliovną? W końcu kobieta, której serce wypełnione jest czystą chęcią zemsty jest po stokroć groźniejsza. A to może im się przydać w dalszej podróży do Bladej Wieży. Na szczęście Akial nieco załagodził sytuację, uprzedzając, że spotkana lalka to niekoniecznie Thora.

Wcześniej z zainteresowaniem słuchała opowieści o Irrisen, Babie Jadze, Wiedźmach i obyczajach. Jako osoba, która dopiero co się tutaj pojawiła, pewnie na dłuższą metę nie dałaby rady mieszkać w takich warunkach, ale jeśli ktoś żył w tej krainie od urodzenia, z pewnością przyzwyczaił się do twardych i surowych warunków. Bo i w sumie nie miał zbytnio wyjścia. Elvanna jawiła się Astrid jako despotyczna królowa zimy, a z takimi władcami nigdy nie można być pewnym kolejnego dnia. Kątem oka zauważyła odchodzącego od ogniska Draugdina, którego najwyraźniej coś trapiło.

Akial pierwszy wyszedł z planami na kolejny dzień, które poparła.
- Zdecydowanie powinniśmy trzymać się razem i wybrać do Bladej Wieży wspólnie. Wszyscy mamy tam swoje sprawy do zrobienia, a ty, Nadyo będziesz miała nasze wsparcie, gdyby się okazało, że biedna Thora jednak… - Urwała i zmieniła wypowiedź. - … że Vassiliovna jednak nie dotrzymała słowa. Pomóżmy sobie nawzajem.

Traivyr dopytywał o różne rzeczy, więc Astrid wykorzystała ten moment, by oddalić się od ogniska. Podeszła do pogrążonego w myślach Draugdina, usiadła obok niego i szturchnęła lekko łokciem, czego półork nawet pewnie nie zauważył i nie poczuł ze względu na swoją masę.
- Czy coś cię martwi, wielkoludzie? - Zapytała, uśmiechając się lekko. - Podzielisz się ze mną swoimi troskami? Sama po sobie wiem, że lepiej wyrzucić z siebie jakieś rzeczy, niż pozwolić, żeby narastały w duszy.

Nadya, nawet jeśli pokrzepiły ją wasze słowa, nie dała po sobie tego poznać. Jej twarz wciąż zdradzała determinację i zaciętość.
- Gdy dotrzemy do Waldsby, dam wam panowie jakieś ciuchy mojego męża, wciąż jeszcze je mam. Astrid dostanie moje… chociaż jest trochę niższa ode mnie, powinny pasować. Lokalne ubrania pozwolą wam wtopić się w otoczenie, jednak Akial i Mihael będą musieli skrywać swe twarze pod kapturami i chustami, gdyż jak mówiłam, Kotoludzie i Diablęta nie są w Irrisen czymś codziennym. Na pewno wzbudzą ciekawość ale i obawę, a nawet nienawiść, bo Irrisenczycy nie lubią… odmienności. I to najlżejsze słowo, jakiego użyłam. Bez urazy, ja nie mam nic do innych ras, jeśli nie wchodzą w moje życie z buciorami - powiedziała do Akiala i Mihaela, po czym spojrzała na Traivyra. - Jeśli ktoś będzie chciał się czegoś o was dowiedzieć, będę przedstawiać was jako daleką rodzinę z Gusevki. To mała wioska wysunięta najdalej na południe, leżąca prawie u podnóża Gór Kodar. Ciężko się tam dostać, niewielu w ogóle kiedykolwiek tam było, dlatego uważam, że to dobry pomysł. Najgorzej będzie z językiem, ale to też zostawcie mnie.

Nie minęła nawet minuta od tego zapewnienia, gdy w korytarzu wejściowym do jaskini pojawił się nieoczekiwany gość, którego skrywał mrok, a sypiący śnieg pozwalał tylko na określenie w miarę humanoidalnych, kobiecych kształtów. Nadya poderwała się z wami na równe nogi, jej ludzie trwali w oczekiwaniu, kładąc dłonie na mieczach.
- Kto ty?! - Petska rzuciła ostro w swoim języku.
- Ya ishchu ubezhishcha ot buri - usłyszeliście dźwięczny, przejęty kobiecy głos. Gdy nieznajoma zbliżyła się z uniesionymi rękoma, ujrzeliście zimotkniętą kobietę o kozich nogach i rogach, odzianą w ładne, niebieskie szaty i białą pelerynę. Jej smukłą szyję zdobił naszyjnik z opalami, przy sobie miała sejmitar, lekką kuszę z kołczanem bełtów i plecak.

- Mienia zovut Mierul Ardelain. - Zrozumieliście tyle, że się przedstawiła. - Ya stranstvuyushchiy bard, kotorogo metel unesla mezhdu derevnyami. Mogu ya perenochevat zdes?
Nadya spojrzała na was, posyłając czujne spojrzenie, po czym zerknęła na Mierul.
- Ty mozhesh perenochevat - rzuciła oschle.
- Spasiba - odparła tamta i dołączyła do was, ale usiadła z dala od ognia. Jak na przedstawicielkę swojej dziwnej rasy była całkiem ładna, a gdy strzepywała śnieg z płaszcza wyglądała nawet uroczo. Unosząc wzrok, szybko utkwiła go w Akialu i Mihaelu, jakby zupełnie zaskoczona ich wyglądem i tym, że przedstawiciele tych ras znaleźli się na ziemiach Irrisen.
- Kto oni? Ne pokhozhi na mestnykh? - Wskazała palcem Akiala i Mihaela.
- Eto moya dalekaya semya z Gusevki - wyjaśniła Nadya, bez cienia emocji na twarzy.
- Seryezno?? - Mierul spojrzała na Kotoczłeka i Diablę, po czym zapytała ich. - Chto u tebya v derevne?

Nie było szans, by Akial i Mihael odpowiedzieli. Nawet, jeśli znaliby język, na pewno zdradziłby ich brak akcentu. Nadya też to wiedziała.
- Oni nie mówią w skaldzie- powiedziała we wspólnym.
- Naprawdę? - Bardka postawiła oczy, również odpowiadając we wspólnym. - Myślałam, że wszyscy Irrisenczycy mówią w naszym wspaniałym języku.
- Gusevka leży prawie w górach. Handlują z południem, urodzili się w rodzinach imigrantów - rzuciła z przekonaniem Petska.
- Jak żyję, jeszcze nie widziałam w tych stronach takich cuda… okazów - odrzekła Mierul, wpatrując się w Akiala i Mihaela. Panowie daliby głowy, że z jednej strony z fascynacją, z drugiej z obrzydzeniem. - Dziwną masz tę rodzinę.
- A ty co tak naprawdę robisz w okolicy, wędrowna bardko? - Nadya szybko zmieniła temat.
- Mówiłam już, że śnieżyca złapała mnie między wioskami. Myślałam, że uda mi się dotrzeć do Waldsby jeszcze dzisiaj, ale pogoda pokrzyżowała moje plany. Wasze chyba też, z tego, co widzę. Przy okazji chciałam zajść do Bladej Wieży, żeby oddać szacunek Nazhenie Vassiliovnej, która rządzi tym regionem.

Po tych słowach Nadya posłała jej nieprzyjemne spojrzenie, ale nie skomentowała.
- A tak z innej beczki… - zagaiła Mierul. - Czy nie spotkaliście ostatnio w tych stronach jeźdźca w czarnej zbroi? Podobno widziano go gdzieś tutaj. - Tym razem spojrzała po was wszystkich. - Ponoć to był sam Czarna Północ, jeden z awatarów Baby Jagi! Z chęcią napisałabym o nim jakąś pieśń. - Uśmiechnęła się szeroko.
Akial i Traivyr zauważyli, że Grigori, Ivan i Fiodor ponuro przyglądają się zimotkniętej.
- Nazywam się Mierul, a jak zwą was? - Spojrzała po was z uśmiechem. - I co robicie tak daleko od swojej wioski? Jedziecie do Waldsby, czy jeszcze dalej?

Psy były niesamowite. Bardzo karne i posłuszne. Nawet pozostawione bez opieki wiedziały co i kiedy mają robić. Akial dostrzegł, że w każdym zaprzęgu psy miały swojego dowódcę, a ci z kolei wymieniali się uwagami ze sobą. Po psiemu rzecz jasna, co stanowiło sporą niespodziankę. Kotoczłek był zafascynowany poziomem struktury hierarchicznej wśród tych zwierząt, a także ich determinacji i siły. To były zaiste fantastycze zwierzęta.

Temat tego co dalej był otwarty, ale pomysł Nadyi był rozsądny.
- Moglibyśmy nawet być przeklęci, lub zaklęci przez wiedźmę - podrzucił pomysł, choć jakby tak było, raczej powinni być obaj przeklęci tak samo. Z tym, że Mihael mógł mimo wszystko w tych stronach uchodzić za człowieka. W grubym futrze nikt by go nie rozpoznał.
Było to warte rozważenia, ale nie udało im się ustalić wspólnej wersji. Istota, która pojawiła się u wejścia do jaskini pokrzyżowała wszelkie możliwości dopracowania przebrania.
Kolejną podróżniczką okazała się bardka. Zimotknięty dziwny twór o rogach i racicach.
- Przyganiał kocioł garnkowi - mruknął Akial nie starając się ukryć specjalnie niechęci. Wytrzymał spojrzenie kobiety samemu taksując ją po wszystkich nieludzkich częściach ciała. Powstrzymał się przed kolejnym komentarzem dotyczącym wytykania palcami, bowiem taki mógł tu panować zwyczaj. Wolał nie nadwyrężać naciąganej historii rudowłosej. W zasadzie to mógł jej pomóc, tylko należało pamiętać i przemyśleć co się powie. To bardka, więc na pewno ma dobre ucho i dobrą pamięć do historii.
- Cudaków? - spytał. - Być może za krótko żyjesz. - rzucił zawoalowaną groźbę. - Albo nie zapuszczałaś się poza bezpieczne rejony Irrisen? - Akial przeszedł płynnie do udawanej ciekawości. - Sama pewnie masz też ciekawą historię, nie widziałem na południu nikogo takiego, a cudaków u nas dostatek. - Choć miał czułe ucho i w mig łapał akcent, to wolał nie udawać innego niż ma. Bardka miała pewnie równie czułe ucho i wiedział, że nie wytrzymałby z taką maskaradą zbyt długo.
- Czarny Jeździec? Tutaj? - zdziwił się.
- HA! To byłby widok, nieprawdaż? W sumie to już czasRad bym go zobaczyć, ale cioteczka Nadyia jest nieubłagana, więc o ile nasze drogi się nie skrzyżują same, to raczej poznamy go tylko z pieśni bardów. - spojrzał na kobietę, jednak nie umknęły mu spojrzenia mężczyzn.
- To co, może zaśpiewasz albo opowiesz nam historię co by umilić pędzący czas? - spytał rozglądając się po zebranych przy ognisku twarzach. Gdy spojrzenie spotkało się z Grigorem skinął lekko głową dając znać, że popiera ich wątpliwości i w razie czego jest gotów działać.

Astrid uśmiechnęła się do Draugdina.
- Na pewno damy sobie radę, zobaczysz - powiedziała, żeby go nieco pokrzepić. - Ostatnie wydarzenia nauczyły mnie jednego: żeby za dużo nie myśleć o tym, co przed nami, bo wszystko i tak może się zmienić. Tak więc nie ma co sobie zaprzątać głowy przyszłością, bo jej nie znamy. Możemy tylko robić wszystko, żeby wywiązać się z naszego zadania. I na pewno tak uczynimy.
Poklepała półorka po plecach i wróciła do ogniska, gdzie wysłuchała słów Nadyi.

Pomysł rudowłosej był dobry - dzięki lokalnemu odzieniu nie będą się aż tak rzucać w oczy przy pierwszym kontakcie, a to było kluczowe, skoro Wiedźmy miały tutaj swoich szpiegów. Oby tylko w Waldsby Nadya miała więcej przyjaciół, niż wrogów, którzy mogliby donieść, że zadaje się z obcymi.
- Pomysł z przekleństwem jest niezły, można by go wykorzystać gdyby doszło do jakiejś nieciekawej sytuacji. - Poparła Akiala. - Przydałoby się wymyślić też jakieś fałszywe imiona i się ich trzymać, chociaż to chyba zadanie dla Nadyi, bo sama nie znam żadnych irrisenskich imion.

Nie udało im się porozmawiać dłużej, gdyż w jaskini pojawiła się zimotknięta kobieta z racicami, zamiast stóp i rogami oraz długimi uszami, która wyglądała jak krzyżówka kozy i człowieka. Druidka nawet nie chciała sobie wyobrażać, jak mogło dojść do powstania takiej rasy. I “wędrowna bardka” miała jeszcze czelność nazywać Akiala i Mihaela cudakami. Astrid niemal od razu wewnętrznie się zjeżyła, gdyż póki co z rąk zimotkniętych osobników nie spotkało ich nic dobrego. To było jak z oparzeniem od ognia - rana w końcu znikała, ale blizna przypominała, żeby się do niego nie zbliżać.

Nie wykluczała, że nie wszyscy zimotknięci muszą być źli z natury (chyba), ale wolała być czujna. Zwłaszcza, że jak na gust aasimarki, Mierul za dużo gadała i za dużo pytała. A już wspomnienie o Czarnym Jeźdźcu zapaliło Astrid lampkę w głowie. Jako bardka mogła szukać inspiracji do swoich utworów, ale to był jakiś dziwny zbieg okoliczności, że pojawiła się akurat teraz w ich jaskini i skupiła na nich swoją uwagę. A skoro chciała iść oddać cześć Vassiliovnej, to oznaczało, że popiera jej działania. I to się Astrid nie podobało.

- Dlaczego nas tak o wszystko wypytujesz? - Zapytała, przyglądając się dokładnie Mierul. - Czyżby słowa naszej ciotki ci nie wystarczały? Skąd właściwie podróżujesz? Nieco dziwne jest dla mnie, że w takiej zawiei odnalazłaś drogę do naszej jaskini. I naprawdę chcesz oddać cześć komuś, kto porywa niewinne dzieci? To obrzydliwe. - Astrid skrzywiła się, wciąż nie spuszczając oka z bardki. Chciała sprawdzić, jak ta zareaguje na jej słowa.

guidance na siebie (+1 do wyniku rzutu na poniższy skill)
test sense motive poproszę.

Mierul uśmiechnęła się lekko do Akiala.
- Oczywiście. Znam masę pięknych pieśni i pasjonujących historii - odpowiedziała i skrzywiła się. - Szkoda, żeście nie widzieli na swojej drodze Czarnego Jeźdźca. Podobno, tak ludzie gadali w wiosce, w której byłam, że pędził do jakiegoś otwartego portalu, który miał prowadzić na południowe ziemie. Ach, cóż to by była za historia do opisania w pieśni. - Westchnęła teatralnie i spojrzała na Traivyra. - Rozumiem. Rodzina zawsze na pierwszym miejscu. Tak powinno być, chociaż naprawdę dziwne, że nie rozmawiacie w naszym pięknym języku.

Wyraźnie nie spodobały jej się słowa Astrid.
- Mówiłam już, że utknęłam między wioskami, białowłosa. A znalezienie waszej jaskini to był po prostu szczęśliwy traf. - Widać było, że druidka wyprowadziła ją nieco z równowagi, gdyż Mierul wydawała się być poirytowana. - I jak możesz mówić takie rzeczy o naszej wspaniałej, wszechwiedzącej, przepotężnej Nazhenie Vassiliovnej?! Gdy się o tym dowie, na pewno spotka cię odpowiednia kara.

Astrid, Mihael i Akial wyczuli, że bardka nie jest z nimi do końca szczera. Że coś ukrywa, a jej wścibskość nie jest niezamierzona. Mierul dostrzegła ich spojrzenia, zwróciła też uwagę na gotowego do poderwania się z miejsca Draugdina.
- Ale wiecie co? To był zły pomysł, by szukać tutaj schronienia. Na pewno gdzieś nieopodal znajdę jakąś mniejszą jaskinię i przeczekam tę śnieżycę jedynie w swoim towarzystwie. - Podniosła się z kamienia, na którym siedziała. - Dziękuję za gościnę, ale jednak nie skorzystam.

Po tych słowach odwróciła się, by ruszyć do wyjścia z jaskini, lecz tam stał już Grigori. Z toporkiem w dłoni. Jego oblicze zdradzało tylko nienawiść. Mierul odwróciła się w stronę ogniska ze złością wypisaną na twarzy.
- Co to ma być? Tak traktujecie zagubionego w zawiei wędrowca, który chciał tylko znaleźć schronienie? - mruknęła, po czym zrobiła krok w tył i sięgnęła do pasa po sejmitar, którego ostrze w moment zajęło się ogniem. Cięła nim, trafiając zaskoczonego Grigorija w prawe ramię, pozostawiając tam paskudnie poparzoną ranę.

Mężczyzna krzyknął z bólu, Mierul odepchnęła go na ścianę i rzuciła się w stronę wyjścia z jaskini. Poderwaliście się w jednej chwili. Mieliście tylko chwilę, nim uda jej się wybiec w śnieżycę, gdzie na dobre mogła zniknąć wam z oczu.
- Bladź! - Warknęła Nadya, łapiąc za łuk i strzałę.