Walka była szybka i niedługo później zostaliście sami w dużej katedrze. Sprawdzenie basenu na ambonie, z którego wydobywał się dziwny opar pozwoliło odkryć na jego dnie trzy niemal całkowicie rozłożone ciała pokryte dziwną, czerwoną substancją. Nie ruszały się i nie wyglądało na to, że miałyby wyjść nagle z basenu i zaatakować - zapewne do ich "aktywacji" potrzebna była krew, którą wcześniej wlała do środka czarcica. Płyn znajdujący się w basenie wyglądał jak woda, ale był nieco gęstszy i emanował od niego nieprzyjemny chłód. Na wszelki wypadek postanowiliście niczego nie dotykać.

Dwa małe pomieszczenia na północny wschód i południowy zachód od wejścia do katedry nie były zamknięte a kiedyś najpewniej używano ich jako magazyny - świadczyły o tym poustawiane na sobie puste skrzynie. Oprócz zakrzywionego sztyletu bieski, który zabrał dla Vall, nie znaleźliście w tym pomieszczeniu niczego wartego uwagi, więc wyszliście z katedry, ruszając w stronę pomnika Alaznist, gdzie za jej plecami wiódł kolejny korytarz.

Przeszliście kilka metrów wąskim rękawem korytarza docierając do niewielkiego, okrągłego pomieszczenia, pośrodku którego znajdował się kamienny basen na całym swoim obwodzie wysadzany białymi, humanoidalnymi czaszkami. Woda falowała tutaj od jednego brzegu do drugiego, jakby kołysana czymś, czego nie można było wypatrzeć w jej toni.

Ruszyliście więc dalej docierając do podobnej, okrągłej komnaty, gdzie spiralne schody wiły się wokół okrągłego, kamiennego filaru w ciemność poniżej. Dało się zejść jedynie kilka stopni w dół, gdyż reszty przejścia broniły zwaliste kamienne bloki. Nie dało rady ruszyć na niższy poziom, więc cofnęliście się do posągu Alaznist i przeszliście do drzwi znajdujących się na północy. Vall z Sherwynn sprawdzili je i gdy okazało się, że nie posiadają żadnej pułapki i są otwarte, elf pchnął je a te otworzyły się z głośnym skrzypieniem.

Duża, oświetlona pochodniami komnata najwyraźniej była kiedyś więzieniem, o czym świadczyło dwadzieścia cel, które otaczały całe pomieszczenia. Prowadziła do nich rozklekotana, drewniana platforma na podwyższeniu, na której właśnie się znajdowaliście, wraz z parą schodów prowadzącymi na główny poziom więzienia, dziesięć stóp niżej. Drewniany chodnik o szerokości pięciu stóp biegł od północnej krawędzi przejścia do wyjścia znajdującego się na wschodzie.

I to właśnie tam zauważyliście dwóch osobników. Oni was zresztą również, zaalarmowani skrzypiącymi drzwiami. Jednym z nich był wysoki półelfki mężczyzna o orientalnych rysach, w którym od razu rozpoznaliście Tsuto. Krzyknął coś w skrzekliwym języku do goblina, który mu towarzyszył.

Nie był to jednak typowy goblin. Wzrostem przypominał wysokiego, podpakowanego krasnoluda. Jego pysk był zdeformowany i wykrzywiał go jakiś rodzaj szaleństwa, co w połączeniu z wielkimi, czerwonymi ślepiami dawało iście przerażający obraz. Oprócz tego, z pleców zmutowanego goblina wyrastała trzecia ręka, w której dzierżył siekierę. W dwóch pozostałych znajdowały się długi miecz i sztylet. Szybko przypomnieliście sobie, że to musiał być Koruvus, czempion plemienia Siedmiu Kłów, o którym wspominała wam Shalelu na spotkaniu u szeryfa.

Goblin warknął groźnie, ruszając w waszą stronę, a Tsuto zdążył wypowiedzieć jeszcze kilka słów w magicznym języku. Nagle w kilku celach dostrzegliście poruszenie a potem wyszło z nich pięciu śmierdzących rozkładem nieumarłych. Zawodząc, również ruszyli w waszym kierunku. Gdy spojrzeliście w stronę wschodniego przejścia, Tsuto już tam nie było.

Gdy kompani sprawdzili katedrę, można było ruszyć dalej i eksplorować pozostałą część tego dziwnego kompleksu. Niedługo później dotarli do pomieszczenia z okrągłym basenem, w którym falowała woda. Jak już się zdążyli przekonać, nic w tym miejscu było to normalne, więc Verna trzymała się od tego z daleka i nawet nie chciała sprawdzać, czy woda w basenie to rzeczywiście tylko woda. Dalej czekały na nich zawalone gruzem schody prowadzące gdzieś w czeluści poniżej, więc trzeba było zawrócić, by sprawdzić drzwi na północy.

A tam w końcu znaleźli ściganego brata Ameiko w towarzystwie (jakżeby inaczej!) zmutowanego goblina, o którym opowiadała im elfia tropicielka. Nie zdołali jednak dopaść Tsuto, gdyż zielony ruszył na nich, a półelf przyzwał mu do wsparcia kilku nieumarłych i sam wziął nogi za pas. Vall z Argaenem z miejsca zajęli się szarżującym Koruvusem, zatem Verna zeskoczyła z podestu skupiając się na wychodzącym z celi ożywieńcu.

Pierwsze spadające cięcie miecza weszło gładko w lewy bark stwora, przecinając obojczyk i dochodząc niemal do piersi. Dla człowieka taka rana okazałaby się zabójczą, ale umrzyk już dawno był martwy, pobudzony jedynie plugawą magią, więc nie zamierzał paść od razu. Paladynka kątem oka dostrzegła kolejnego zbliżającego się trupa, który zamachnął się na nią łapą, jednak kobieta wprawnie przyjęła to uderzenie na tarczę.

Potem poszło już z górki i przy wsparciu strzelającego z łuku Cade’a aasimarka poradziła sobie z dwoma nieumarłymi, odsyłając ich na wieczny spoczynek. Kompani rozprawili się z Koruvusem i pozostałymi ożywieńcami więc można było ruszyć w pogoń za Tsuto. Po drodze spotkali jeszcze jednego rannego zombiaka, ale Argaen z Cade’em szybko zakończyli jego nie-żywot.

W końcu wpadli do pomieszczenia wypełnionego skrzynkami, gdzie Vall i Mharcis związali się już walką z Tsuto, a Sherwynn również do nich dołączyła. Verna wiedziała, że kompani poradzą sobie z półelfem, więc nie pchała się do walki. Obstawiła tylko przejście prowadzące gdzieś dalej w głąb kompleksu, by w razie czego odciąć ewentualną drogę ucieczki bratu Ameiko. Nie sądziła jednak, by towarzysze mu na coś takiego pozwolili.

No i jak się okazało, zdesperowany, przyparty do muru mężczyzna sięgnął po truciznę i popełnił samobójstwo. Verna podeszła do pozostałych i spojrzała na jego ciało.
- Trochę szkoda, że tak się skończyło. Mógłby być źródłem wielu przydatnych informacji - powiedziała. - No ale może znajdziemy przy nim coś, co popchnie naszą sprawę dalej. Cade?

Niziołek skinął jej tylko głową i zwinnie zaczął przeczesywać kieszenie i wszelki ekwipunek Tsuto. Znaleźli trochę rzeczy, w tym najbardziej przydatną - dziennik, który prowadził półelf. I choć większość stron zajmowały nieprzyzwoite rysunki nagiej, skrzydlatej kobiety, to Tsuto przelał też swoje myśli na papier. Verna zaczęła czytać.

- "Atak na Sandpoint poszedł zgodnie z planem. Co prawda zginęło wiele goblinów z Thistletop, ale to niewielka cena za wykonanie zadania, jakim była kradzież szczątków Tobyna. Nie mogę się doczekać, aż dojdzie do kolejnego, PRAWDZIWEGO ataku. To miasto zasługuje na to, by je spalić do gołej ziemi. Rozerwane Ucho twierdzi, że ma tyle goblinów, ile trzeba, by przypuścić atak od strony lądu, ale ja mu nie wierzę. Czarcica Erylium powinna zebrać swoje dziwolągi i zaatakować od środka, wykorzystując Tunel Szmuglerów prowadzący do huty mojego ojca. Będę musiał to z nią omówić. Koruvus i reszta zgodzili się co do planu natarcia, tylko Bruthazmus kręci nosem, ale mam wrażenie, że robi to celowo, by mnie zdenerwować. I tak złamie się, gdy zobaczy, co Nualia ma im wszystkim do zaoferowania. Zresztą, mając Malfeshnekora pod swoją wodzą nie musimy być nawet zbyt subtelni. Mówiła mi, że wypuszczenie go z podziemi Thistletop zagwarantuje nam zwycięstwo."

Chwilę potem znalazła następny wpis.

- "Nualia... Moja piękna Nulia. Miłość mojego życia… Czasami jestem nieco zaniepokojony jej obsesją na punkcie zdjęcia z siebie "niebiańskiej skazy", jak ona ją nazywa, i zastąpienia jej Łaską Matki, ale obiecałem, że zrobię wszystko, by jej pomóc. Lamashtu też nam w tym pomoże, jestem pewien. Spalenie szczątków Tobyna w świątyni Thistletop zapoczątkowało cały proces. Teraz nie ma już innego wyjścia, jak dokończyć sprawę, choć nowa ręka mojej ukochanej napawa mnie obrzydzeniem. Ją jednak zdaje się uszczęśliwiać. Liczę jednak, że gdy moja ukochana poświęci Sandpoint w rytuale dla Lamashtu, jej ciało po przemianie nie będzie tak ohydne. Może będę miał szczęście. Sukkuby też są demonami, prawda? I muszą być piękne, no nie?"

Paladynka była całkowicie zaskoczona tymi słowami. I prawdą było, że szykował się kolejny najazd na miasteczko. Najazd, który trzeba było powstrzymać, zanim się zacznie.
- Czyli Nualia… żyje? - Spojrzała na przyjaciół, unosząc brew. - Jeśli to prawda, to ciekawe, kto leży w jej mogile. O ile w ogóle ktokolwiek... W każdym razie dobrze, że Tsuto postanowił sobie to wszystko zapisać, teraz wiemy, na czym stoimy. Sprawdźmy do końca to miejsce i wracajmy do miasteczka. Myślę, że trzeba będzie porozmawiać z ojcem Zantusem na temat ekshumacji grobu Nualii a potem wybrać się do tego Thistletop. Co myślicie? - Podała kompanom dziennik, by sami zapoznali się z jego zawartością.

Vall wiedział co jest pod wodą. Spojrzał tylko, żeby się upewnić i gdy tylko zobaczył zwłoki, to wykonał gest ochrony nad sercem. Ruszyli dalej.

Drzwi nie były wyzwaniem. Nie było tam ani pułapek, ani zamkniętych zamków. Musiały być ostatnio używane.

No i w końcu natrafili na poszukiwanego. Tsuto niemal natychmiast rzucił się do ucieczki. On był celem, a Vall od czasu wejścia do huty był bardzo skupiony. Podobnie teraz.

W ręce dzierżył dwa noże, z czego jeden był charakterystyczną bronią jaką próbował z nimi walczyć uskrzydlona demonica. Solidna i doskonale wykonana broń. Teraz gdy Vall stał na czele drużyny stojąca najbliżej Verna i Cade mogli odnieść wrażenie, że ostrze zaczęło wibrować wydobywając z siebie dźwięk podobny do muzyki. Ostrze śpiewało, a elf ruszał do tańca.

W rytmicznych krokach przemierzał zbity z nierównych desek podest. Jak wcześniej na stole przed goblinami, tak i teraz zrobił piruet zanim skręcił. Jego rękawy falowały, niczym skrzydła drapieżnego ptaka. Kroki wystukiwały rytm, a ostrza śpiewały.

Cały czas trzymając rytm wyprowadzał cios za ciosem w wielkiego i zmutowanego goblina. Gdy zaś ten próbował kontrować mieczem, czy nożem to elf unikał tych ciosów bardzo skutecznie. I chodź walczyli o życie, to dla kogoś patrzącego z boku mogło to wyglądać jak walka ułożona przez choreografa. Jakby czarodziej wiedział gdzie będą spadać ciosy i tańczył tuż obok.

W pewnym momencie spadł na niego cios topora, który zdawał się nie pasować do choreografii. W końcu kto mógł się domyślić, że goblin będzie mieć trzy ręce. Elf nie przejął się tym. Rozłożył luźno palce wypuszczając jeden ze sztyletów i rzucił krótkie słowo idealnie wpasowują się w dotychczasowy rytm kroków. Między elfem a goblinem rozbłysła błękitna tarcza, od której odbił się topór.

Elf zarzucał głową niczym derwisz w swym dzikim tańcu, a gdy magiczna tarcza się rozmyła ognisty pocisk posłany z daleka przez Argaena trafił bestię w pysk. Elf uśmiechał się złowrogo, a w jego dłoni już śpiewało ostrze miecza. Po kolejnej serii ciosów trójręki wódz goblinów padał z rozszarpanym gardłem, a Vall przetoczył się po jego plecach i ruszył dalej w pogoń.

Kompletnie zignorował dwa zombie, które próbowały go zatrzymać. Wokół jednego wywinął piruet. Drugi niestety trafił go w bok. Vall zaklął nie z bólu, lecz dlatego, że na ułamek sekundy nieumarły wybił go z rytmu. Gdy wbiegł do następnego pomieszczenia omal nie przypłacił tego życiem. Tsuto celował w głowę. Natychmiast po strzale półelf zeskoczył ze skrzyni ukrywając się.

- Nie pozwolę wziąć się żywcem! - Krzyknął zza zasłony.

- Jak wolisz! - Odpowiedział Vall i ruszył podskakując pomiędzy skrzynkami. Jego luźna czarna koszula łopotała od wykonywanych tanecznych ruchów. W czasie potrzebnym na ledwie dwa oddechy osaczył przeciwnika.

W zwarciu Tsuto sięgnął po drąg, którym próbował trafić elfa. Ale półelf z drągiem był nieporównywalnie bardziej przewidywlnym przeciwnikiem niż trójręki goblin. Vall nawet kilkukrotnie unikając ciosu klasnął w dłonie.

- Co? Już nie jest tak do śmiechu gdy nie ma w koło zombie i goblinów? - powiedział elf wyprowadzając na przemian kolejne cięcia to zdobycznym nożem, to krótkim mieczem.

Kolejn fala ciosów mijała elfa.
- Tylko na tyle cię stać? Powiesz, że pobił cię tancerz?
Elf szczerzył się. Nie szukał zemsty, ale to co widział w hucie jakoś go zmieniło. Napawał się tym, że wróg nie miał z nim szans. Wyprowadzał kolejne trafienia, a na rękach i nogach pólefa pojawiały się krwawe ślady. W końcu zrobił krok do tyłu, ale zdawał się nie zauważyć, że na skrzyni za nim był Mharcis. Ostrze trafiło bez pudła, ale strażnik nie czakał na reakcję przeciwnika. Wyszarpnął je i uderzył obuchem ścinając go z nóg.

Tsuto był na klęczkach zdany na łaskę elfiego złodzieja i strażnika miejskiego. W tym wszystkim było coś poetyckiego. Choć to co zrobił zaskoczyło obydwu mężczyzn.

Osaczony i poraniony Tsuto, widząc, że nie ma szans na ucieczkę, sięgnął szybko do pasa, skąd dobył przytroczoną do niego fiolkę z fioletowym płynem. Odkorkował ją i wypił duszkiem całą zawartość.
- Ku chwale Lamashtu! - Zdążył jeszcze powiedzieć a potem zachwiał się i zwalił ciężko u stóp Valla.

Ciałem półelfa targnęły konwulsje, na jego ustach pojawiła się biała piana, a niedługo później mężczyzna zastygł w bezruchu, wpatrując się martwymi oczyma gdzieś poza rzeczywistość.

Elf wypuścił broń z obydwu dłoni. Upadł na kolano i wrzasnął:
- Nie, nawet się nie waż! - Vall uderzył pięścią w posadzkę, a potem zaczął szarpać ciało Tsuto.

Na próżno. Duch uszedł z ciała. Argaen nie umiał pomóc. Sam Vall również nigdy nie szkolił się w arkanach nekromancji. Elf tylko z nadzieją zerknął na Mharcisa, lecz wątpił by to z czym związał się strażnik miało taką moc.

Zacisnął zęby. Chciało mu się płakać. Czuł, że zawiódł Ameiko i jej ojca. I pracowników huty. Ich rodziny. Opadł pod skrzynią, gdy zjawił się Fred i rozgościł na jego nogach. Tymczasem Verna czytała głośno notatki. Wszystko wskazywało, że Tsuto nie był mózgiem operacji, ale ledwie jednym z ogniw. Listy wyjaśniały sporo, ale rodziły też wiele pytań.

Woreczki ze złotym i srebrnym pyłem, które normalnie ściągnęły by całą uwagę elfa, były mu teraz kompletnie obojętne. Ruszył w stronę gdzie walczyli z Korvusem.

Gdy mijał Vernę spróbował się uśmiechnąć, ale jego twarz nadal była pochmurna.

- Idę po sztylet. Nadal leży koło trójrękiego goblina.

Elf sprawiał wrażenie, jakby uszło z niego powietrze. Szerokie rękawy, które dotąd były niczym wirujące skrzydła teraz zwisały bezwładnie. Tylko Fred siedział na jego ramieniu dumnie z wyprostowanymi przednimi łapkami i wypięta swoją maleńką klatką. W końcu właśnie brał udział w czymś wielkim i wyszedł z tego bez szwanku.

Tak jak Cade przeszukiwał Tsuto, tak po chwili Vall Rael przeszukiwał truchło Korvusa. Wątpił, żeby gobliny miały ze sobą pisemne rozkazy, ale może miał cokolwiek co nakierowałoby ich na miejsce przebywania Naulii. Ciekawe co jej ojciec powiedziałby wiedząc, że otacza się wyznawcami Lamashtu?

Vall nie zazdrościł więzi dzieci z rodzicami. Lonjiku i Ameiko. Tobyn i Nulia…
Jak doszło do tego, że on - Vall - zaangażował się w to wszystko? Musieli się przygotować do PRAWDZIWEGO ataku na Sandpoint.

Znając dalsze plany Nualii, która jakimś cudem jednak nie okazała się martwa, postanowiliście wrócić do miasteczka i zdać raport z tego, co udało się wam odkryć. Nie chcieliście jednak zostawiać za sobą niezbadanych ruin, dlatego po przeszukaniu ciała Tsuto przeszliście południowym korytarzem, docierając po kilku krokach do wnęki po waszej lewej stronie. Prowadziła do podobnej klatki schodowej, jaką mijaliście wcześniej. Wiodła w dół i była zawalona wielkimi blokami kamienia i gruzem, przez co niemożliwym było sprawdzić, gdzie mogą prowadzić spiralne schody.

Mieliście ruszyć dalej, gdy nagle usłyszeliście odległe, stłumione wycie dochodzące spod gruzów, które wskazywało, że na dole wciąż mogło żyć coś złowieszczego. Jakby tego było mało, zerkając po ścianach, ujrzeliście krótkie, nabazgrane wiadomości w dziwnym języku, którego żadne z was nie znało.

Sherwynn jako jedyną “oświeciło” nagle, że to musi być język thassiloński, ale oprócz tego nie potrafiła na ten temat nic więcej powiedzieć. Ledwo odwróciliście od nich wzrok, a bazgroły zniknęły, tak samo, jak i urwały się ciężkie powarkiwania dochodzące gdzieś z niższych partii tego miejsca.

Ruszyliście dalej, przechodząc do kolejnego pokoju. Niemal momentalnie po przekroczeniu progu zostaliście samoczynnie uniesieni kilka centymetrów nad podłogę. W tym dziwnym, kulistym pokoju wypełnionym pradawną magią znajdowały się przedmioty, które również lewitowały, przemieszczając się po okręgu przy ścianach z czerwonego metalu po których przeskakiwały wyładowania czarnej elektryczności.

Na wirujące przedmioty składały się: gruba, zamknięta metalową klamrą księga ze stylizowanym pyskiem jakiegoś potwora na okładce, zwinięty zwój, wyglądający na stary, butelka wina oraz martwy kruk otoczony aureolą wijących się białych robaków.

Oprócz tego, co jakiś czas widzieliście, jak dziwna, czarna elektryczność układała się w słowa, które znów - według Sherwynn - pochodziły z języka thassilońskiego. Słów było kilka i ciągle te same, ukazujące się w przeskokach elektryczności w tych samych momentach. Nie wiedzieliście jednak, co oznaczają.

Sprawdziwszy ostatnie pomieszczenie na waszej drodze, skierowaliście się na powierzchnię. Z wyjściem nie mieliście żadnych problemów, gdyż na waszej drodze nie stanął już żaden stwór mogący zamieszkiwać te ruiny.

Sandpoint, krótko po 3 dzwonie po południu.
Ratusz miejski.

Siedząca za swoim biurkiem burmistrz Deverin słuchała was ze skupieniem, a im więcej szczegółów odnośnie Nualii i przygotowywanego ataku poznawała, tym jej twarz coraz bardziej pochmurniała.
- Dziękuję wam z całego serca za to, co uczyniliście. W imieniu swoim i miasteczka. Zostaniecie za to wynagrodzeni - powiedziała. - Dzięki wam mamy możliwość przygotować się na ewentualny atak, jak również spróbować zgasić go w zarodku. Szeryf Hemlock wróci dopiero za dwa dni, zatem sama wydam odpowiednie dyspozycje straży. Musimy przygotować miasto od wszystkich możliwych stron i być czujni. Jednocześnie ojciec Zantus rozpocznie procedurę sprawdzenia grobu, w którym złożono ciało Nualii Tobyn.

Westchnęła.
- Po pożarze starej katedry widziałam oba wyciągnięte ze zgliszczy ciała. Były całkowicie zwęglone, ciężko było rozpoznać w nich człowieka. Tym bardziej dziwię się, że Nualia żyje. Myślicie, że to przez działanie jakiejś ohydnej magii? Cokolwiek się wydarzyło… cokolwiek popchnęło Nualię do tego, co ma zamiar zrobić, nie możemy jej na to pozwolić. - Popatrzyła po was. - Zdaję sobie sprawę, że zrobiliście już bardzo dużo dla Sandpoint, jednak muszę was prosić o jeszcze jedną przysługę. Czy udacie się do Thistletop? Dobrze byłoby sprawdzić, co tam się dzieje i ewentualnie zapobiec atakowi Nualii na Sandpoint. Dostaniecie po sto sztuk złota na głowę.

Wtem rozległo się natarczywe pukanie do drzwi biura Kendry i po chwili w pokoju pojawiła się asystentka burmistrz a za nią blondwłosa elfka, Shalelu.
- Przepraszam, pani burmistrz, ale ta pani nalegała, by się z panią jak najszybciej zobaczyć - powiedziała przepraszającym tonem kobieta.
- W porządku, Aliss, zostaw nas - rzuciła Kendra a tamta skinęła głową, przepuszczając tropicielkę i zamykając drzwi.

- Dobrze się składa, że was widzę - powiedziała Shalelu, spoglądając po was. - Niestety, przynoszę złe wieści. Niedźwieżuk Bruthazmus zebrał swoje gobliny i przenieśli się do Thistletop. Myślę, że szykuje się coś większego, powinniśmy to sprawdzić.

Kendra szybko przedstawiła elfce obraz całej sytuacji, którą odkryliście.
- No, to teraz wszystko jasne. Jeśli wybieracie się do Thistletop, pójdę z wami, znam skrót - powiedziała Shalelu. - Ruszamy jeszcze dzisiaj, czy chcecie odpocząć i wybierzemy się tam jutro o świcie? Najgorsze jest to, że nie wiemy, ile mamy czasu, nim zdecydują się na atak.

Jak się okazało, nie mieli już wiele do sprawdzania w tych podziemnych ruinach, ale to, co odkryli, było całkiem zaskakujące i osobliwe. Dochodzący gdzieś spod gruzów złowieszczy warkot i dziwne napisy na ścianach, które znikały, gdy tylko się mrugnęło nie były czymś normalnym. Sherwynn uświadomiła ich, że to język thassiloński.

- Biorąc pod uwagę, że znaleźliśmy tu posąg Alaznist, nie dziwi mnie, że te wiadomości pisane są w ich języku - powiedziała. - Pewnie to jakieś ostrzeżenia, albo inne groźby, choć oczywiście nie wiem na pewno, bo nie umiem tego przeczytać. Logika jednak podpowiada mi, że nie jest to zaproszenie na popołudniową herbatkę.

Kolejna napotkana komnata była jeszcze ciekawsza. Verna czuła się dziwnie lekko, unoszona w powietrzu jakąś magią. Przyglądała się ścianom, na których co chwila pojawiały się wykwity elektryczności i była pod niemałym wrażeniem. Znajdowało się tutaj kilka lewitujących przedmiotów, w tym wyglądająca na jakiś plugawy grimuar księga.

- Zabierzmy tę księgę, tak w razie czego, żeby nie dostała się w jakieś niepowołane dłonie - powiedziała do kompanów. - Nie wygląda mi na zbiór przepisów pani Goodbarrell. - Mrugnęła do Cade’a. - Może lepiej nie grzebać przy zamku, kto wie, czy otwierając ją nie wypuścimy na zewnątrz jakiegoś złego ducha. Kiedyś czytałam o takich rzeczach, ponoć to możliwe.

Po sprawdzeniu pokoju ruszyli w drogę powrotną a Verna, choć w tym czasie rozmawiała trochę z Vallem, cały czas zastanawiała się, w jaki sposób Nualia wróciła do żywych i co albo kto to był ten cały “Malfeshnekor”. Jakiś demon?

W ratuszu opowiedzieli o wszystkim, czego udało im się dowiedzieć. Pojawienie się tropicielki Shalelu i wiadomości od niej tylko potwierdziły, że gobliny i Nualia szykowali się do ataku na Sandpoint.

- Serce mówi, żeby wyruszyć od razu i położyć temu kres, ale zdrowy rozsądek podpowiada, aby wstrzymać się do rana. - Zabrała głos, gdy elfka skończyła mówić. - Niektórzy z moich przyjaciół potrzebują odpoczynku, by całkowicie wykorzystać swój potencjał w walce, a tej z pewnością nie braknie, gdy dotrzemy do Thistletop. Wyruszanie na spotkanie Nualii i jej stworów w momencie, gdy nasza wydolność bojowa posiada pewne ograniczenia, nie jest dobrym pomysłem. Dlatego chyba nikt z moich towarzyszy się nie obrazi, jeśli powiem za nas wszystkich, iż wyruszymy o świcie.

Verna spojrzała na Kendrę.
- W tym czasie, pani burmistrz, proszę rozstawić warty przy każdej bramie wjazdowej do miasteczka, przy klifie oraz w samej hucie, gdzie w piwnicy znajduje się przejście do pradawnego, thassilońskiego kompleksu. Niech informują o nawet błahych w ich mniemaniu wydarzeniach. Nie możemy dopuścić do tego, by miasteczko zostało zaatakowane z zaskoczenia a już tym bardziej od środka. Jeśli będzie trzeba, mogę sama nocować w hucie, by mieć pewność, że nic nie dostanie się do Sandpoint od strony starych ruin. Jeśli strażników w garnizonie będzie za mało, by obsadzić wszystkie miejsca, proszę wezwać ochotników, ale nie informować ich o wszystkim, by nie wzbudzać w nich niepotrzebnej nerwowości. W razie czego, będę całe popołudnie do pani dyspozycji, teraz jednak muszę odnaleźć Ameiko Kaijitsu i poinformować ją o śmierci brata.

Paladynka pożegnała się z wszystkimi i wyszła z ratusza.

Ameiko znalazła tam, gdzie udała się w pierwszej kolejności, czyli w jej karczmie. Choć wywieszka na drzwiach sugerowała, że miejsce jest zamknięte dla klientów, Verna nacisnęła na klamkę i przeczucie jej nie myliło - drzwi były otwarte. Tianka, której ktoś już opatrzył wszystkie rany siedziała za kontuarem i poderwała się na równe nogi, gdy zobaczyła wchodzącą do środka Vernę.

- I co? Masz jakieś wieści? - zapytała z nadzieją, ruszając w stronę aasimarki.

- Tak. Niestety, tylko złe - odrzekła Verna. - Udało nam się odnaleźć Tsuto, ale nie miał zamiaru się poddać. Gdy moi towarzysze go osaczyli, postanowił zażyć jakąś truciznę. Umarł na naszych oczach. Przykro mi, Ameiko.

Karczmarka przez chwilę stała jak wryta, trawiąc otrzymane informacje. Potem klapnęła na najbliższym krześle.
- Zostałam sama - powiedziała zupełnie spokojnie.
Verna uklękła przy niej, ujmując jej dłoń.

- Nieprawda. Masz tutaj wielu przyjaciół, nigdy nie zostaniesz sama. Może to nie jest dobry moment, ale pamiętaj, że twój brat chciał się ciebie pozbyć. Nie zasługiwał na twoją miłość.

Ameiko milczała przez dłuższą chwilę.
- Pewnie masz rację. Tak naprawdę nigdy dobrze go nie poznałam. Powinnam chyba czuć jakiś smutek po jego śmierci, ale tak naprawdę najbardziej szkoda mi ojca. - Westchnęła ciężko, powstrzymując łzy. - Teraz, po jego śmierci to wszystko spadnie na moją głowę. Huta, jego pracownicy… ci, którzy przeżyli…

- Dasz sobie radę - odparła Verna. - Znasz się na prowadzeniu interesów, a jeśli będziesz potrzebowała pomocy, zawsze możesz kogoś zatrudnić.

- Powiedz mi… dlaczego on to zrobił? Dlaczego chciał zniszczyć miasteczko?

- Zapewne w ten sposób chciał się zemścić za to, czego nigdy nie miał, a co miałaś ty. Szczęście, szacunek w mieście, przyjaciół. Nawet ojciec, choć jego metody wychowawcze były ciężkie, był bardziej za tobą, niż za nim. Wewnętrzny ból i niezgoda na to, jak potoczyło się życie potrafi zepchnąć człowieka na złą drogę. Jego ciało jest w ruinach pod miastem, ale na razie nie ma możliwości, by je stamtąd wynieść. To niebezpieczne miejsce, spotkaliśmy tam dziwne stwory. Gdy wszystko się uspokoi, pomogę ci z tym wszystkim.

- Dziękuję, Verno. Jesteś prawdziwą przyjaciółką. - Ameiko odruchowo przytuliła młodą kobietę.

- Drobiazg, naprawdę. - Paladynka uniosła się do pionu. - Muszę iść sprawdzić, co w domu i mam jeszcze trochę spraw w ratuszu, ale gdybyś potrzebowała pogadać, lub po prostu pobyć z kimś, to wiedz, że zawsze znajdę dla ciebie czas. Trzymaj się, Ameiko.

- Dobrze mieć przy sobie takich ludzi, jak ty. Uważaj na siebie.

- Jak zawsze. - Aasimarka uśmiechnęła się lekko, po czym wyszła z “Rdzawego Smoka”, kierując się w stronę rodzinnego domu.

Na miejscu dowiedziała się od Adele, że matka jest u przyjaciółki w miasteczku, a ojciec załatwia jakieś sprawy w tartaku, więc cieszyła się, że nikt nie będzie jej zawracał głowy. Zjadła przygotowany przez służkę obiad i wskoczyła do balii z ciepłą wodą, o którą poprosiła ją wcześniej. Poleżała w nim kwadrans, umyła się różanym mydłem, a potem odziała w świeże ciuchy, nie zapominając o pancerzu i broni.

- Idę do miasta - powiedziała do Adele, zanim wyszła. - Powiedz mojej matce, jak wróci, żeby się o mnie nie martwiła, bo mogę zostać na noc w Sandpoint. Jeśli tak się stanie, wrócę dopiero jutro koło wieczora. I niech mnie nie szuka, bo jutro z rana mogę być poza miastem.

Po tych słowach ruszyła do miasteczka, w pierwszej kolejności mając zamiar odwiedzić Ameiko i zapytać, czy nic jej nie potrzeba a potem pójść od razu do ratusza, by dowiedzieć się, jak się sprawy mają z obronnością i nocnym czuwaniem przy bramach wjazdowych. Miała zamiar pomagać w miarę swoich możliwości.