Vall, Mharcis

Pokonanie gruzowiska blokującego korytarz nie zajęło wam wiele czasu i w końcu weszliście do sprawdzonego wcześniej przez Freda pokoju. Był mały, a jedyne meble stanowiło tutaj pojedyncze łóżko, komoda i biurko. Wszystko wyglądało na bardzo stare i w większości pokryte było pajęczyną. Jedynie biurko i łóżko nosiły znaki użytkowania w ostanim czasie, choć to na tym pierwszym odkryliście jedyne ciekawe rzeczy w tym miejscu. Trochę narzędzi, z których jedne Vall szybko rozpoznał jako złodziejskie, oprócz tego dwa niewielkie woreczki wypełnione sproszkowanym złotem oraz kilka rysunków wykonanych węglem.

Cztery z nich były świeże i zawierały malunki całkiem nagiej, zgrabnej, skrzydlatej ludzkiej kobiety z haczykowatym ogonem. Lubieżne pozy, w jakich narysował ją "artysta" wyraźnie sugerowały, co miał w zamyśle. Żadnemu z was nie przychodziło do głowy, kim lub czym mogła być owa kobieta.

Ostatnie dwa pergaminy zawierały prowizoryczne mapki Sandpoint. Pierwszą z nich szybko skojarzyliście z ostatnim atakiem goblinów. Były tu zaznaczone dwa miejsca - festiwal oraz cmentarz, z którego zniknęło ciało ojca Tobyna. Obok mapy znajdowała się podkreślona liczba "30", co chyba miało oznaczać liczbę napadających, a pewności co do tego nabraliście zerkając na kolejną mapkę, gdzie narysowane strzałki prowadziły do każdej bramy Sandpoint a obok znajdowała się zakreślona liczba "200". Krzyżykami zaznaczono ratusz, świątynię, garnizon i inne ważne miejsca w miasteczku.

Niczego więcej tutaj nie odkryliście, więc można było wracać do pozostałych, by podzielić się wieściami.

Verna, Sherwynn, Argaen, Cade
potem również Vall i Mharcis

Ameiko chwyciła się za głowę i przeskoczyła wzrokiem po waszych twarzach, jakby jeszcze do końca nie wiedziała, gdzie jest i co się wydarzyło. Chwilę jej zajęło, nim zaczęła mówić.
- Mój brat... - zaczęła. - Dostałam list od Tsuto. Przyszłam, otworzył mi. Chciał… chciał mnie przekonać, do słuszności swoich racji, swojej zemsty na ojcu i miasteczku. Kiedy odmówiłam dołączenia do niego i zaczęłam krzyczeć, napuścił na mnie gobliny. Nie miałam szans nawet uciec. Nic więcej nie pamiętam, budziłam się kilka razy w ciemnościach tej piwnicy. Zdążyłam uchwycić jeszcze kilka ciał, zapewne pracowników ojca. A właśnie... mój ojciec... widziałam go tutaj, zanim straciłam przytomność. Znaleźliście go?
- Tak, niestety nie żyje. - Argaen przekazał jej smutne wieści.

Tym razem Ameiko nie powstrzymywała emocji, tylko wybuchnęła płaczem, zakrywając usta dłońmi. Verna przysiadła przy niej, obejmując ramieniem a Tianka po dłuższej chwili opanowała się, ocierając oczy z łez.
- Ciężkie miałam z nim życie. Ale ojciec to ojciec... A teraz... - Zdławiła płacz i spojrzała po was. - Musicie znaleźć Tsuto i jeśli to możliwe, postawić go przed sądem. Za wszystko, czego się dopuścił - rzuciła przez zaciśnięte zęby, a oczy wciąż jej się szkliły.

Niedługo potem w pokoju pojawili się Vall z Mharcisem, przynosząc niezbyt ciekawe wieści.
- Ruszajcie za moim bratem. Ja czuję się już całkiem znośnie, dam radę stąd wyjść i zawiadomić straż oraz mieszkańców - powiedziała Ameiko, podnosząc się z łóżka na równe nogi. - Jeśli Tsuto planuje zemścić się na miasteczku, to nie ma chwili do stracenia...

Ameiko potwierdziła swoimi słowami podejrzenia Verny, że to Tsuto stał za tym wszystkim. Wysłuchała przyjaciółki z dzieciństwa marszcząc brwi i zastanawiając się nad różnymi kwestiami. Potem Argaen powiedział karczmarce o tym, że Lonjiku nie żyje i ta całkowicie się rozkleiła. Paladynka od razu przysiadła przy niej, objęła ją i przytuliła. Pozwoliła płakać, bo sama wiedziała, że to w takich ciężkich chwilach najlepsze lekarstwo. Pozwalało zrzucić z siebie nieco bagażu emocjonalnego, ale i tak w obecnej sytuacji to było marne pocieszenie.

Sama przy okazji pomyślała, jak by się zachowała, gdyby jej ojciec zmarł nagle i nie potrafiła sobie odpowiedzieć na to pytanie.
- Wszystko jeszcze się ułoży, zobaczysz... - Verna ujęła jej zapłakaną twarz w dłonie i uśmiechnęła się serdecznie. - Jeśli będziesz potrzebować z czymkolwiek pomocy, z pogrzebem ojca, czy innymi sprawami, albo żeby po prostu pogadać, to wiedz, że jestem zawsze dostępna. Przyjaciół nie zostawia się samych w takich sytuacjach.

Gdy nieco się uspokoiła, Verna postanowiła zadać kilka pytań.
- Czy Tsuto mówił może, jakie ma powody, by zemścić się na Sandpoint?
- Twierdził, że miasteczko nigdy nie przyjęło go jak swojego i że zawsze czuł się tutaj jak śmieć - odparła Ameiko, przecierając łzy. - Mówił, że ojciec miał w tym swój udział, bo nastawiał innych przeciwko niemu. A potem, jak go wygnał, nikt się nawet za nim nie wstawił...

Verna po części rozumiała to podejście, ale to nie był jeszcze powód, by planować zemstę na wszystkich obywatelach Sandpoint. No ale zapewne dla niego był. Nie wszystkie kropki jednak dało się tutaj połączyć.
- Czy mówił coś o kradzieży szczątków ojca Tobyna? - zapytała.
Ameiko uniosła brwi.
- Nie, o niczym takim nie wspominał. Ciągle mówił tylko o tym, że miasto pożałuje, że go odrzuciło i żebym przyłączyła się do niego, to będę bezpieczna - odparła Tianka.

Vall i Mharcis wrócili po kilku minutach z ponurymi nowinami. Aasimarka przejrzała erotyczne ryciny dziwnej, skrzydlatej kobiety i pokazała je Ameiko.
- A może wspominał coś o tej... kobiecie? Czy czymkolwiek ona jest? Myślisz, że to Tsuto mógł ją narysować?
- Nie, nawet słowem. Był zaślepiony planowaniem swojej zemsty. Tak, to na pewno rzeczy mojego brata, on ma ogromny talent do rysowania - odparła.
Verna spojrzała na kompanów.
- To mogą być tylko jakieś jego fantazje, albo i nie. Coś mi jednak mówi, że Tsuto nie pracuje sam. Co wy myślicie?

Zerknęła na mapki przyniesione przez Valla i Mharcisa. Zwłaszcza druga wzbudziła jej zainteresowanie. I niepokój.
- Wygląda jak mapa kolejnego, tym razem bardziej zmasowanego ataku na Sandpoint - powiedziała. - Ameiko ma rację, powinniśmy ruszyć za Tsuto tym tunelem, który sprawdził Fred. Jestem przekonana, że właśnie tamtędy uciekł z huty. Jeśli chce zaatakować miasto przy pomocy goblińskiej koalicji, to trzeba go jak najszybciej powstrzymać. I przygotować się, że nie tylko z nim będziemy mieć do czynienia. - Z ponurym wyrazem twarzy pomachała w powietrzu trzymanym w dłoni rysunkiem nagiej kobiety.

Przyglądając się rysunkom, Sherwynn była pewna, że kobieta na nich była sukkubem, demonem, który potrafił oczarowywać mężczyzn i wysysać z nich energię życiową. Oprócz tego przypomniała sobie, że sukkuby posiadały więź telepatyczną ze swoją ofiarą, co jeszcze pogłębiało problem i Tsuto rzeczywiście mógł zostać całkowicie zdominowany.

- Zawiadomię Kendrę, jak tylko stąd wyjdę. Musi zorganizować straż i mieć się na baczności, skoro mój brat chce zaatakować miasteczko - powiedziała Ameiko i spojrzała na każde z was. - Dziękuję wam za ratunek, nie wiem, jak wam się odwdzięczę, ale o tym pomyślimy później. Powodzenia i uważajcie na siebie.

Pożegnaliście się z Tianką i ruszyliście tunelem, który wcześniej sprawdził Fred, a który ciągnął się dużo dalej, niż wam się wydawało. Wchodząc do niego Verna rzuciła prostą sztuczkę na ostrze swego miecza i to rozbłysło jasnym światłem dającym wam jakikolwiek pogląd na otoczenie. Tunel wyglądał na sztucznie wydrążony i bardzo stary, ale pomimo tego trzymał się bardzo dobrze - ktoś wykonał przy nim dobrą, inżynieryjną robotę, gdyż belki stropowe i stemple wciąż dzielnie się trzymały.

Nie wiedzieliście, ile czasu dokładnie szliście chłodnym, pustym i cichym tunelem, ale musiało to być dobrych kilka minut, podczas których ścieżka schodziła delikatnie w dół, zakręcała i znów prowadziła nieco wyżej. Nie natrafiliście ani na gobliny, ani na cokolwiek sugerującego, że Tsuto mógł się tędy udać. Na końcu wycieczki natrafiliście natomiast na... litą ścianę. Tak po prostu, tunel się kończył ślepym zaułkiem. Wyglądało to tak, jak gdyby ktoś przestał kopać w tym momencie i sobie poszedł.

Wiedzieliście jednak, że to nie mogła być prawda i zaczęliście rozglądać się za czymś, co mogło stanowić mechanizm aktywujący ukryte przejście. I tak w istocie było, kiedy po dłuższej chwili szukania Sherwynn odkryła w ścianie niewielką dziurę, niedokładnie ukrytą przez - zapewne - spieszącego się Tsuto. W niej znajdował się przycisk, a po naciśnięciu w ścianie zagrała jakaś maszyneria i ściana rozstąpiła się na boki, ukazując dalsze przejście.

Prawie od razu oślepiło was światło.

Przed sobą mieliście prowadzący w głąb tunel, znikający szybko w mroku. Wasze oczy uchwyciły jeszcze fakt, że rozwidla się na najbliższym zakręcie. Z boku natomiast widniała mniej więcej dziesięciometrowa, odrobinę pochyła jaskinia z wąskim wejściem, przez które wpadało naturalne światło. Kiedy oczy się przyzwyczaiły, dało się zobaczyć plażę położoną niewiele w dół od wejścia, a także uchwycić szum morza. Musieliście znajdować się przy klifach Sandpoint. Nie trzeba było też wielkich poszukiwań, aby odkryć brudne, śmierdzące goblinami posłania i resztki jedzenia. Po Tsuto nie było jednak śladu. Mharcis z Cade'em sprawdzili wejście do jaskini, ale na mokrym piasku nie odkryli żadnych śladów. A nawet, jeśli jakieś wcześniej były, zostały zmyte przez wdzierającą się do środka morską wodę.

Przejście tunelem prowadziło do zamurowanego wcześniej cegłami przejścia, które zostało rozbite tak, by swobodnie mogły przez nie przejść mogły dwie dorosłe osoby. O ile Verna i Argaen dobrze sobie przypominali, to przejście było zamurowane, gdy bawili się tutaj za dzieciaka. Teraz cegłówki leżały po obu stronach wejścia a ze środka zionęła wilgoć i mrok. Ruszyliście tunelem i dosłownie po kilku krokach natrafiliście na znajdującą się po waszej prawej stronie niewielką jaskinię. Fred zaczął zachowywać się nerwowo i po chwili wiedzieliście dlaczego. Z czeluści jaskini wyszedł bowiem potworny humanoid.

Chwiał się na zagiętych do tyłu nogach, a jego ohydne, rozwarte usta otaczały malutkie ramiona z trójpalczastymi quasi-dłońmi. Miał na sobie resztki jakiegoś prostego odzienia i od razu rzucił się z ponurym syknięciem w waszą stronę. Czuliście paskudny, grobowy fetor, który unosił się od stwora.