Paladynka spojrzała na Argaena.
- Zobaczymy, co uda nam się zrobić, jak już odnajdziemy Tsuto. O ile w ogóle go odnajdziemy. Pomysł nie jest zły, może gobasy by się na to nabrały przy odrobinie szczęścia.

Pomogła jeszcze wyjść z piwnicy Ameiko i ruszyła z towarzyszami w głąb tunelu, który ciągnął się i ciągnął... i ciągnął... Skoro wcześniej z obu stron zamurowano przejścia do niego, oznaczało to, że ktoś chciał się przed czymś odgrodzić. Verna miała złe przeczucia, ale zachowała je póki co dla siebie. W końcu natknęli się na ślepą uliczkę, ale dzięki spostrzegawczości Sherwynn udało im się przejść dalej, gdyż ściana kryła w sobie tajne przejście.

No i znaleźli się w jaskini nieopodal klifów, gdzie za szczenięcych lat Verna lubiła spędzać czas z Argaenem.
- Pamiętam - odparła, gdy ją zapytał. - Wtedy wmówiliśmy sobie, że za tą ścianą na pewno znajdują się niewyobrażalne skarby, bo w przeciwnym wypadku po co ktoś miałby ją zamurować. Teraz odnoszę wrażenie, że zamurowano ją dlatego, że tam nie było skarbów, tylko być może coś innego, gorszego...

Ledwo przeszli krótkim tunelem a w naturalnej komorze natrafili na stwora rodem z dziecięcych koszmarów. Vall wspomniał o genezie tych maszkar, a potem zabrali się do walki. Verna nie zdążyła nawet zadać ciosu a monstrum padło pod ciosami kompanów którzy znajdowali się z przodu.

- Pomysł z iluzją jest nawet lepszy, niż przekonywanie goblinów - powiedziała, gdy było po wszystkim. - Nie zapędzajmy się jednak z tym wszystkim na razie, bo najpierw musimy odnaleźć brata Ameiko a to wcale nie musi być proste. W każdym razie popieram pomysł Valla. Sprawdźmy szybko legowisko tego stwora i ruszajmy dalej. Czas nie gra na naszą korzyść.

Sprawdzenie legowiska martwego stwora pozwoliło odkryć masę kości i czaszek przeróżnych humanoidów oraz resztek uzbrojenia oraz pancerza. Wszystko było jednak tak stare, że nie można było nawet domyślić się, ile czasu tu leżało. Ruszyliście więc dalej i dosłownie po chwili natrafiliście na kolejną odnogę korytarza wiodącą na wschód. Przeszliście nią i po kilkunastu krokach naturalny korytarz przechodził w kolejną rozbitą ścianę, za którą znajdowało się wykonane przez kogoś, sztuczne pomieszczenie. I co najciekawsze - oświetlone pochodnią.

Czujnie przeszliście do pokoju, który w dalekiej przeszłości mógł być czymś w rodzaju składziku.Przyglądając się zagruzowionej podłodze można było dostrzec resztki drewnianych skrzynek, urn i innych ceramicznych naczyń. Wychodziły stąd tylko jedne, drewniane drzwi, którymi podążyliście. Wąski, również oświetlony pochodniami korytarz wiódł chwilę prosto, a potem zakręcał na zachód i dalej na północ. W pewnym momencie rękaw korytarza odbijał z powrotem na wschód, a główny wiódł na wprost.

Postanowiliście ruszyć najpierw prosto, mijając korytarz i docierając do niewielkiej wnęki, pośrodku której znajdował się uderzający swym pięknem posąg z czerwonego marmuru. Przedstawiał ponad dwumetrową kobietę z wyrazem twarzy wykrzywionym we wściekłości. Miała na sobie zwiewne, bogate szaty, a jej długie włosy spływały na plecy. W lewej dłoni trzymała dużą księgę, na której awersie widniała siedmioramienna gwiazda, którą Sherwynn i Vall od razu rozpoznali - ta runa była bardzo potężnym symbolem thassilońskiej magii tajemnej, a z tego, co bardka zdołała kilka dni temu wyczytać dodatkowo w bibliotece, gwiazda reprezentowała nie tylko samo imperium, ale także Siedem Cnót Władzy: Uczciwe Bogactwo, Odpoczynek, Pragnienie, Płodność, Szczere Zadowolenie, Słuszny Gniew i Obfitość. W prawej dłoni kobieta trzymała lśniącą, najlepszej jakości runkę wykonaną z metalu i kości słoniowej. Wyglądało na to, że broń można było wydobyć przy odrobinie wysiłku.

Przyglądając się zaś dokładniej figurze, Verna, Sherwynn i Vall doszli do wniosku, że wedle tego, co kiedyś czytali na ten temat, musi to być posąg Alaznist, jednej z thassilońskich Władców Runów. Reprezentowała Gniew a wyznawały ją przede wszystkim demony lubujące się w przemocy i zniszczeniu. Nic więcej jednak nie byli w stanie sobie o niej przypomnieć. Cofnęliście się więc do korytarza biegnącego na wschód. Po mniej więcej dwudziestu metrach tunel rozszerzał się i przechodził w coś, co kiedyś mogło być małą kapliczkę - na północnym wschodzie niskie schodki prowadziły na podwyższenie z szarego kamienia, gdzie znajdowały się resztki starożytnego ołtarza. Był to postrzępiony blok czarnego marmuru z dość precyzyjnie wykonanym symbolem Lamashtu - bogini szaleństwa, potworności i koszmarów, matki wszystkich demonów. Płytką wnęką na wierzchu ołtarza, tuż pod symbolem wypełniało coś, co wydawało się być bardzo zanieczyszczoną, czarną wodą. Nie czuliście jednak od cieczy żadnego przykrego zapachu, ani z pewnością nie była to krew.

Ruszyliście dalej, dochodząc po chwili do dwuskrzydłowych, ciężkich drewnianych wrót ze stylizowanymi klamkami. Vall sprawdził drzwi i gdy okazało się, że nie zamontowano przy nich żadnych pułapek, pchnął jedno ze skrzydeł, a to otworzyło się bezgłośnie i weszliście do środka. Ogromna, oświetlona pochodniami sala, w jakiej się znaleźliście, wyglądała jak katedra. Na ścianach po obu stronach wejścia znajdowały się kolejne drzwi, a same ściany znaczyły dziwne, kolczaste runy tworzące połączone ze sobą, skomplikowane zawijasy. Pośrodku pomieszczenia znajdował się duży basen, z pierścieniem wypolerowanych ludzkich czaszek osadzonych na kamiennych kolcach ułożonych w okrąg. W odległym końcu komnaty dwie pary kamiennych schodów prowadziły na ambonę, na której znajdował się drugi basen, z którego buchały smugi dziwnej, błękitnej pary. I to właśnie przy tym basenie ujrzeliście, że coś się poruszyło.

Niewielka, humanoidalna postać przypominająca jaszczurkę z baranimi rogami i posiadająca nietoperze skrzydła. Płci żeńskiej, z dziwnym, zakrzywionym sztyletem w dłoni. Widząc was, wycedziła tylko gardłowo kilka słów w nieznanym wam języku. Sądząc po tonie, nie było to zaproszenie na salony. Szybko cięła też sztyletem swój nadgarstek, a krople jej krwi skapnęły do basenu z unoszącą się parą. Dosłownie dwa uderzenia serca później wyszedł z niej ghoul, którego już wcześniej spotkaliście na swojej drodze, a którego Vall przedstawił wam jako Pomiot Grzechu. Rogata powiedziała do niego dwa słowa w swoim języku, a ten ruszył po schodach w waszą stronę. Bieska natomiast wzbiła się w powietrze, niemal pod sam sufit, również przygotowując się do walki.

Nie interesowało ją, co mogą znaleźć w leżu martwego ghoula, bo nie przyszła tu po to, by szukać jakichś skarbów. Chciała szybko ruszyć dalej i odnaleźć Tsuto, jeśli oczywiście gdzieś tutaj był. Oprócz zadania, które mieli do wykonania, interesowało ją też to, co odkryją brnąc w głąb tych tuneli. Za dzieciaka bawiła się w tych jaskiniach z Argaenem, a zamurowanie przejścia prowadzącego gdzieś do miejsc znajdujących się pod miasteczkiem najwyraźniej miało swój cel. Dobrze, że wtedy nie przyszło im do głowy, by spróbować tę ceglaną ścianę rozbić. Pewnie już by nie wrócili na powierzchnię.

Podczas dalszej eksploracji światło rzucane przez ostrze jej miecza było zbyteczne, więc wygasiła je, ale nawet na moment nie straciła czujności, z którą tutaj wchodziła. Miejsce wyglądało jak jakaś stara świątynia, albo podobny kompleks i kiedyś musiał stać w miejscu, gdzie znajdowało się Sandpoint. Zanim sprawdzili poboczne korytarze, natrafili na posąg rozgniewanej kobiety z księgą i bronią przypominającą trójząb. Verna zdołała sobie przypomnieć, że kiedyś czytała o niej i że była to nieciekawa osobistość.

- Alaznist, Władczyni Runów z pradawnego Thassilonu, jeśli dobrze kojarzę - powiedziała, wpatrując się w jej kamienną twarz. - Wielbiły ją głównie demony, z tego, co pamiętam. Poprawcie mnie, jeśli się mylę. - Spojrzała głównie na Valla, Sherwynn i Argaena. - A ta gwiazda? To jakiś symbol Thassilonu?

Broń, którą Alaznist dzierżyła, choć pięknie wykonana, nie interesowała paladynki, dlatego postanowiła pozostawić ją temu, kto mógł mieć z niej jakiś pożytek. Gdy wszystko przy posągu zostało załatwione, cofnęła się z kompanami i podążyła wschodnim korytarzem. Nie maszerowali długo, docierając do czegoś, co wyglądało jak kapliczka plugawej bogini Lamashtu.
- Nie dotykajcie niczego, a zwłaszcza tej brei - powiedziała, marszcząc brwi.

Wbiegła szybko na podwyższenie, po czym mocnym kopnięciem uderzyła w obsydianowy marmur przedstawiający symbol matki demonów. Tak, jak się spodziewała, czas zrobił swoje i kamień zachwiał się, a potem odbił od ściany i runął w przód, rozbijając się na kilka większych kawałków u stóp paladynki, wzbijając tumany kurzu.
- Chodźmy dalej - rzuciła tylko do reszty, schodząc po schodkach.

Niedługo później znaleźli się w obszernej sali wyglądającej jak jakaś katedra. Nie byli tu sami - dziwna, skrzydlata istota najpierw przecięła sobie przedramię, powołując do życia ghoula, którego pokonali wcześniej, a potem wzniosła się w powietrze.
- Zajmijcie się tą czarcicą, sama nie mam jak jej zaszkodzić! - Krzyknęła do kompanów i ruszyła do walki z Pomiotem Grzechu, jak nazwał go wcześniej Vall.

Jak się okazało, przeciwko niemu też nie miała argumentów. Jej ciosy, choć pewne i zdeterminowane mijały potwora i była na siebie zła, że nawet nie zdążyła go drasnąć, a był już martwy. Argaen z Vallem i Cadem poradzili sobie z latającym maszkaronem, więc mogli iść dalej.
- Sprawdźcie, co macie sprawdzić i chodźmy dalej. Coś czuję, że to nie jedyne takie wynaturzenia, które tu spotkamy - powiedziała, widząc Argaena dziarsko wchodzącego na ambonę i odwróciła się, podchodząc do Mharcisa. - Zobaczmy, co da się zrobić z twoimi ranami. - Uśmiechnęła się do niego i wypowiedziała kilka słów mocy a po ciele strażnika rozniosła się lecznicza energia, zasklepiając wszelkie zranienia otrzymane od ghoula.

Cure wounds na Mharcisa: odzyskuje 9hp.

Elf nie poświęcił martwemu ghulowi ani chwili. Demoniczna magia wydawała się wisieć w powietrzu i czaić się na nich. Ruszyli dalej. On prowadził. Patrzył z uwaga na wszelkie płyty, które mogły być czule na nacisk, a zanim przekroczył kolejną futrynę sięgał po lusterko ze swoich narzędzi. Nie chciał uruchomić mechanizmu kuszy tuż za rogiem.

Jednak nie natknął się na pułapki. W myślach skarcił się za to. Był zły, że szli tak wolno. Fakt, że nie natrafił na pułapki, nie znaczył, że nie natrafi na nie później. Nie wybaczyłby sobie, że przez jego pośpiech ktoś z towarzyszy skończył z bełtem w brzuchu.

Posąg nie tylko niczego nie wyjaśniał, ale wręcz rodził nowe pytania. Dlaczego tu był? Kto tu przychodził? Dlaczego go zamurowano?

Vall czuł, że musi zasięgnąć języka w mieście. Nigdy nie było mu po drodze z biblioteką czy książkami jako takimi. To co pamiętał opowiadała mu matka. Chyba nadszedł czas, żeby zacząć we własnym zakresie pozyskiwać wiedzę.

Verna zniszczyła symbol demona. A może raczej bogini? Potwory widziały w niej swoją matkę. Lamashtu. Vall westchnął. Daleko było mu do kultu demonów czy innych wynaturzonych bogiń. Ale wiedział, że gdy ktoś ma kogoś za matkę, to z trudem przychodzi mu wybaczanie szargania jej dobrego imienia.

Z drugiej strony, skoro Verna to zrobiła, to najwyraźniej tak trzeba. Na wszelki wypadek splunął przez lewe ramię i wykonał prawą dłonią łuk ochronny nad sercem.

Dłuższą chwilę wpatrywał się w broń posągu. A potem spojrzał na Mharcisa. Gdy spojrzenie elfa spotkało się ze spojrzeniem strażnika, Vall skinął głową na broń. Była nieco większa od włóczni, ale w walce pewnie używało się jej podobnie. Jeżeli ktoś miał z niej skorzystać, to właśnie strażnik. A dotychczasowe doświadczenia mówiły Vallowi, że nie będzie mieć wielkich oporów do stosowania broni pochodzącej z siedliska demonów.

W końcu ruszyli dalej.

Gdy zobaczyli uskrzydloną demonicę. Vall obserwował gest i słuchał słów. Półszeptem powiedział do Sherwyn:
- Chyba artysta wykonujący rycinę przegiął ze swoją interpretacją.

Gdy z sadzawki wyłoniła się znana już elfowi bestia to powiedział tylko:

- Nie dajcie się mu trafić, Fred, pomóż im.

Sam ruszył w bok sięgając po łuk. Demonica była szybka. Pikowała i próbowała swoich czarów z doskoku, a potem odlatywała.

Pierwsza strzała minęła ją o dobre dwie dłonie i wbiła się w powałę.

“Fred, muszę nauczyć cię latać”

Pomyślał nakładając kolejną strzałę. W tym momencie ciało demonicy rozbłysło trafione ognistym pociskiem. Vall kiedyś zastanawiał się, czy osiągnie takie mistrzostwo w sztuce, że zacznie preferować gest i słowo ponad łuk i strzały. Na razie nie przyszła na to pora. Póki co bardziej wierzył w łuk zabrany z gobliniego truchła niż we własne czary.

Demonica otrzepywała się z płomieni Argaena i wtedy dostała strzałą w środek skrzydła. Vall uśmiechnął się do siebie i wtedy zobaczył jak potężny strumień mrocznej mocy uderza w demonicę. Jej ciało bezwładnie opadło na ziemię, a wzrok Elfa powędrował w stronę Mharcisa.

Strażnik miejski dwa dni temu miał problem z trafieniem do ustawionej na płocie kostki lodu, a dziś spontanicznym czarem strącił demona. Ba, Mharcis w zeszłym tygodniu nie umiał w ogóle czarować. Jego moc przyrastała w zastraszającym tempie. Rael przełknął ślinę. Właśnie pierwszy raz zwątpił w to, że zabranie Mharcisa do siedliska zła było dobrym pomysłem.

Elf podszedł do ciała demonicy. Poszarpanej strzałami, przypalonej i… poddanej działaniu mrocznej mocy? Argaen również do niej podszedł.

- Mogę ten sztylet? - powiedział bez ogródek elf. - Gdybyśmy mieli jakieś fiolki, to jej krew mogłaby się przydać jako składniki alchemiczne.

Łasica przybiegła i wspięła się na ramie Valla korzystając z tego, że elf pochylał się nad ciałem bestii.

- Tak, Fred, obiecuję, że dostaniesz skrzydła. Tylko stąd wyjdziemy.

Po wszystkim Elf postanowił jeszcze zajrzeć do sadzawki. Najpewniej wewnątrz były jeszcze jakieś zwłoki, a nie chciał, żeby gdy stad wyjdą, to w ślad za nimi ruszył kolejny pomiot.