Nie dane było Loli nacieszyć się atencją publiki. Ledwo skończyła pierwszą balladę, zaraz do sali jadalnej wleciała rozkrzyczana służąca. Twarz miała tak blada, jak by ducha, czy inszą zjawę zobaczyła. Tymczasem powodem jej trwogi okazała się niepozorny, błękitny jak wody Buiny ptaszek. Można by się śmiać z dziewki, którą coś tak niegroźnego przestraszyło. Z drugiej jednak strony, skoro zaraz za podgniłym ostrokołem czają się bestie gotowe rozwlec ludzkie flaki po okolicy, nic dziwnego, że prosty lud żyje w strachu.

Bardkę zainteresował ten uroczy okaz tutejszej fauny. Tym bardziej, że hrabinie wymsknęło się, że podobne odwiedziny miały już miejsce dzień wcześniej. Jeden ptak, nawet tak piękny, wlatujący ludziom do chałupy, to czysty przypadek. Ale kiedy sytuacja powtarza się z dnia na dzień, przestaje to być zwykłym zrządzeniem Losu.

- To zimorodek - odparł Sobeslav na pytanie rudowłosej kobiety - Są niespotykane tak wcześnie wiosną, pewnie też oszukała go pogoda i szuka schronienia.
- Strumienie rzadko zamarzają, więc nawet jak jest zimno to często mają co jeść - dodała cichym głosem Jitka.

Błękitnemu zwierzakowi również nie dane było długo cieszyć się uwaga zgromadzonych. Ledwo umilkł głosik Hrupówny, z dworu dobiegły ich nawoływania. Coś się we wsi działo. Znowu. Jeden z wojaków, ten zwany Bryndanem, zareagował błyskawicznie. Zerwał się z krzesła i wymaszerował sprawdzić, co się stało.

Kiedy rozległy się krzyki Sobeslav spojrzał na matkę, która skinęła głową lekko.
- Sprawdzę to - wymienił też spojrzenia z Janem i wskazał na jednego z jego ludzi. - Chodź ze mną, proszę.

Oni również opuścili jadalni, pozostawiając bladych, zdenerwowanych ludzi przy stole. Jan zaczął bębnić palcami po blacie, a hrabina postarała się zebrać w sobie i wyprostować.
- Powinniśmy tu chyba zostać, przynajmniej dopóki coś się nie wyjaśni...
- Lepiej, żeby to była głupia panika a nie kolejny atak - westchnął Utrata. Pozostali w sali zbrojni wstali, uważnie się rozglądając z dłońmi na rękojeści miecza.

Lola, która od momentu pojawienia się służącej, dalej trzymała w rękach lutnię, przez chwilę zastanawiała się, czy jej nie odłożyć. Nikt z obecnych nie był raczej w nastroju na słuchanie ballad. Z drugiej strony, zadręczanie się myślami żadnemu z nich niczego dobrego przynieść nie mogło. Tak więc Lola kontynuowała występ. Tym razem jednak pominęła słowa, skupiając się na oczyszczającej mocy melodii.

Zamiłowanie niebieskiej ptaszyny do jej muzyki nawet nieco schlebiało bardce, ale i niepokoiło ją jednocześnie. Zwykłe ptaki tak się nie zachowują, z wyjątkiem baśni oczywiście. A skoro to nie była bajka, a czasy były niespokojne, niezwykłość zimorodka była wręcz zatrważająca.

Gdyby nie hrabiowska córka, może nawet Lola nie zwróciłaby uwagi, że latający zwierz czegoś od niej chce. Coś jednak mówiło kobiecie, że powinna się tym faktem zainteresować. Bogowie jedni raczyli wiedzieć, jaka siła skłoniła bezmyślne zwierze do celowego działania.

- Pójdę sprawdzić, dokąd zaprowadzi mnie ten ptaszek - oznajmiła trubadurka wstając do stołu. Nikt nie zareagował. Nikt nie zerwał się ratować “kobietę w opałach”.
- Janie, bądź tak miły i poślij ze mną jednego ze swych ludzi. Nie chciałabym włóczyć się sama po nocy i podzielić los tego nieszczęśnika

Na te słowa szlachcic odetchnął ledwo zauważalnie. Najwyraźniej Utrata nie zamierzał się fatygować sam, a nie chciał wyjść na tchórza bez honoru. Prosząc o wsparcie jednego z wojaków, Lola wybawiła go z nie lada opresji. Mężczyzna chętnie przystał na taki sposób dbania o kobiece bezpieczeństwo.

Gdy rudowłosa wraz z przydzielonym jej zbrojnym ruszyła do wyjścia, panna hrabianka również zerwała się z krzesła, najwyraźniej zamierzając dołączyć do ekspedycji.

- Idę z wami - oznajmiła przy tym, chcąc rozwiać wszelkie wątpliwości.
- Ależ panienko! Jest noc, na zewnątrz grasuje jakaś bestia. To niebezpieczne. Nigdy nie wybaczyłabym sobie, gdyby coś ci się stało. - oponowała Lola. Nie do końca kierowała nią przy tym troska o hrabiowską latorośl. Bardziej o własną skórę. Hrupowie raczej nie byliby zadowoleni, gdyby dziewczynie coś się stało.
- Chcę zobaczyć, dokąd zaprowadzi nas zimorodek - upierała się Jitka.

Wizja czekającej przygody musiała być dla niej szalenie ekscytująca i nie zamierzała z niej tak łatwo rezygnować. Ba! Zwyczajem szlacheckiej córki najpewniej nie zamierzała z niej zrezygnować wcale.

- Pójdę albo z wami, albo waszym śladem - zagroziła młoda szlachcianka jedynie potwierdzając obawy muzykantki.

Oczywiście Lola mogłaby nakazać któremuś z obecnych mężczyzn zatrzymać rozbrykaną hrabiankę. Oczywiście miałaby przy tym rację, wszak tak podpowiadał rozsądek. Pytanie jednak brzmiało, czy obecni tu tak zwani mężczyźni posłuchaliby jej, czy też ugięli się pod ciężarem jakkolwiek głupiej, to jednak hrabiowskiej woli. Niestety bardka nie miała zaufania ani do rozsądku Utraty, ani do jego stanowczości. Podobnie rzecz się miała z jego wojakami i najemnym gospodarzy. Nie pozostawało jej nic innego, jak osobiście dopilnować, by Jitce nic się nie stało. A zrobić to mogła tylko na jeden sposób, zabierając dziewczynkę ze sobą. Nie istniało wszak we wszechświecie nic bardziej proszącego się o kłopoty, jak szlachetnie urodzona nastolatka włócząca się samopas nocą.

- Dobrze, panienko. Pójdziesz z nami. Ale jest jeden warunek. Przez ten czas będziesz mi bezgranicznie posłuszna. Jeśli powiem, byś zamilkła, zamilkniesz natychmiast. Jeśli rozkażę ci się schować, lub uciec, zrobisz to bez dyskusji.

Warunek ten mógł być nadmiarem ostrożności i Lola miała szczerą nadzieję, że tym właśnie się okaże. Ale czasy były niebezpieczne, a posądzenie o przesadę było w tej sytuacji niezbyt wygórowaną ceną.

Brynden jak dotąd w wieży nie wiele mówił bo i nie był to czas na rozmowę a na działanie. Dlatego oprócz zdawkowych “daj ja to zrobię” czy “znajdę jakąś drabinę” nie mącił swoim głosem dźwięków roboty. Na jego milkliwość miała jeszcze wpływ obawa co tam mogą zastać i czy rzeczywiście mogą jeszcze pomóc Cyklopowi. Perspektywa penetracji piwnicy magowskiego domu nie była tak przyjemną jak wizyta w bordelu mimo to na twarzy wojaka nie wykwitał niepokój. Kiedy doszli jednak już pod drzwi poczuł jak ciarki przechodzą go przez plecy… po ich otwarciu zmieniły się one w zawód.

- Nie wygląda to, to jak coś co łacno da się pokroić mieczem - rzucił do Machy, oceniając kamienno-ziemną sylwetkę broniącą dostępu do celu ich wycieczki. Splunął na klepisko z politowaniem patrząc na stalową głownię swojego oręża. - Jak mniemam, musisz bliżej podejść i nie zadowolisz się tylko patrzeniem na źródełko mocy?

Macha odsunęła twarz od kuli, niebieskie odblaski światła cudzej magii przygasły w jej oczach.
- Nie – odparła, prostując się się i oplatając palce wokół rzeźbionego drewna swojego kostura. - Jakoś nigdy nie uważałam ograniczania się do patrzenia za stosowne ani właściwe... ani zabawne. - Obróciła się znów do kryształu, mrużąc powieki w rozbawieniu. - I tym razem takoż nieodzownie dotknąć muszę.
Spoważniała w jednej chwili.
- Ty nie musisz. Idź na górę, wynieś Walfena na zewnątrz i dopilnuj, żeby wszyscy odsunęli się od wieży. Jakbym nie wyszła... rzeknij elfowi, że mag trzymał tu w niewoli żywiołaka ziemi. Niech sobie przypomni, co krasnoludy gadały o żyle złota.

- Ja też mam swoje przyzwyczajenia. Nie lubię wychodzić przed końcem… Zostaje potem dziwne poczucie braku satysfakcji… z dobrze wykonanej roboty. Odpowiedział druidce uśmiechając się do jej pleców. - Goniec też ze mnie marny. Przyglądnął się raz jeszcze całemu temu tałatajstwu rozmyślając jak sytuacja może się potoczyć i próbując rozpisać różne scenariusze w głowie.
- To czego się możemy spodziewać? Ale wracając pod ziemię… do tej piwnicy.

- Żywiołak będzie wściekły i w morderczym nastroju. Bo ruszymy coś, co kazano mu chronić. Przerwiemy mu drzemkę. I ponieważ wściekłość jest jakby naturalnym stanem, gdy mag złapie cię, uwięzi, zamknie w piwnicy i zmusi do pilnowania swoich zabawek. I oby tak właśnie było, a on rozumiał ludzką mowę. Spróbujemy go obudzić i wytargować zejście ze służby w zamian za wolność. Ostatecznie zdejmę barierę... może po prostu ucieknie, kiedy będzie wreszcie mógł. Może nawet nie będzie po drodze walił na oślep w co popadnie...

Nachyliła się i uniosła spod swoich stóp ułomek cegły.

- Odsuń się od cokołu. Nie dotykaj laski ani kryształu. Nie szarżuj na niego pierwszy... - Obróciła w palcach ceglany kamyk. - Ostatnie słowa, byle krótko?

- Bądź delikatna… Brynden mrugnął do druidki z wesołym uśmiecham i ostrożnie wycofał się parę kroków. Miecz mocniej uchwycił w dłoń a tarczę opuścił tak, by chroniła korpus… gdyby żywiołak też postanowił rzucić w nich jakimś kamuszkiem. Z taką manifestacją magii nie miał jeszcze nigdy do czynienia i nawet nie specjalnie chciałby kiedykolwiek mieć… jednak jego życie nie ograniczało się do zdarzeń, które by sobie życzył. Dlatego musiał być przygotowany.

To było tak przełamanie tamy przez ogromną ilość spiętrzonej wody. Macha straciła kontrolę nad zasysaniem. Magia to chaos, a ona poczuła to w tym momencie z całą siłą. Puste naczynie, którym była, napełniło się po brzegi z impetem, który niemal pozbawił ją przytomności. Prawie już nie pamiętała kiedy ostatnio czuła coś podobnego. Druidce zakręciło się w głowie. Kula zbladła, prawie zgasła. Bariera zamigotała i rozpłynęła się w powietrzu. A żywiołak ożył. Ruszył grubymi kończynami, w jego kamiennych oczodołach pojawiło się światło. Tupnął, a cała piwnica zadrżała. Z sufitu posypała się ziemia i kamyczki.

Mężczyzna uważnie obserwował bieg wydarzeń w magowskiej piwnicy. Starał się by mu nie umknęło nic z tego co tam się działo. Raz zerkając na druidkę, raz na żywiołaka i na dziwną, świecącą kulę … która w pewnym momencie przygasła. Macha wyglądała jakby wszystkie te zabiegi wywarły na niej znacznie większe wrażenie niż na Bryndanie. Kamienny posąg jakby zyskał trochę życia. Piwnica zaś straciła solidność swojej konstrukcji raz po raz obsypując ich budulcem. Nie czekał na dalszy rozwój wypadków. Doskoczył do kobiety pomagając jej się wycofać.

Macha walczyła. Z plączącymi się nogami, nagle zeschniętym na wiór gardłem, stadami świetlistych powidoków podrywających się do lotu z podłogi i podfruwających tu i tam w sposób nieskoordynowany i na gust druidki zbyt gwałtowny. Z kosturem wyślizgującym się ze spotniałej ręki. A nade wszystko z nachalnym uczuciem, że nie stoi wcale, ale leci głową w dół w jakąś ciemną przepaść, raz szybciej, raz wolniej. Potem Thorne pociągnął ją w tył, nagle zyskała nowe punkty odniesienia w postaci podtrzymujących ją rąk i zaczęła walczyć ze zdwojoną siłą. Z Bryndenem.
- Puszczaj, do cholery! - wychrypiała. - Ty, ty... Cintryjczyku – warknęła w tymczasowej posusze śliny, żółci i obelg o dużej mocy rażenia. Szarpnęła się, by wyzwolić się z uścisku. Efekt był taki, że świat, ograniczony w tej chwili do piwnicy, zawirował szaleńczo.
- Tyyyy – odezwała się do żywiołaka. Wycelowała w kamienną pierś palec, a przynajmniej miała nadzieję, że był to ten kierunek. - Chcesz by wolny, czy zostać na służbie maga?
Ciężko stwierdzić, czy w ogóle ją usłyszał. Wycofanie się w tym momencie samo w sobie stawało się trudne, bowiem istota stała pomiędzy nimi, a wyjściem. Żywiołak zwrócił się kamienną twarzą ku druidce i wydał z siebie nieartykuowany, basowy dźwięk. Podskoczył i uderzył w ziemię z taką siłą, że wszystko wokół się zatrzęsło, a z sufitu poleciało więcej ziemi. Zadrżały wyraźnie cztery filary, pomiędzy którymi wcześniej lśniła magiczna bariera. Stwór ruszył ku nim, unosząc pięści.

Gardło Machy było wypaloną południową pustynią, którą widziała kiedyś z pokładu statku swego wuja, i wcale nie miała ochoty poznawać bliżej. Każde stąpnięcie kamiennej postaci rozbrzmiewało zwielokrotnionym echem pod kopułą jej czaszki. Mało wiedziała o tym rodzaju. Żywiołaki, z którymi druidzi z wysp miewali do czynienia, były istotami wody i powietrza. Jedną cechę jednak miały, musiały mieć, z nimi wspólną, bo przynależała ona do samej natury żywiołu. Wolały być wolne niż służyć. Wyszarpnięty z więzów nałożonych przez maga kamienny olbrzym najpewniej odejdzie, zniknie w sferze, w której bytują jemu podobne byty... może też zechce się mścić za niewolę na kim popadnie, ale w końcu odejdzie, tam gdzie jego miejsce.
Słowa w twardej mowie wyspiarzy popłynęły niemal same, razem z mocą sączącą się z palców zaciśniętych wokół kosturze. Uczyła się ich dawno, bardzo dawno, kilkunastoletnia dziewczyna w sukni z foczych skór, która siadywała u stóp hierofanta Myszowora zdążyła dojrzeć i dorosnąć – i nigdy nie musiała ich użyć. Teraz, gdy ten czas nadszedł, ten brak doświadczenia się zemścił.
Żywiołak był blisko, wyciągał kamienne ręce, a ona mogła tylko recytować dalej, wiedząc już, że nie zdąży.

- Skurwysyn jeden! - Przeklął wojak widząc z jaką mocą łupnął w ziemię kamienny brzydal. Mając świadomość tego, że kobiecina mimo całej siły z jaką go odepchnęła ledwo trzymała się na nogach wyskoczył w skos przecinając drogę ruszającej na nich nich wkurzonej maszkarze. Mieczem świsnął bardziej aby zwrócić na siebie uwagę niż zranić… próbując dać czas druidce, którego mogło wcale nie pozostać zbyt wiele. Mimo swojej sędziwej głowy Brynden z mieczem tańczył znacznie zgrabniej niż niejeden młodzieniaszek a kunszt we władaniu oreżem szedł na równi ze zwinnością ruchów. I nawet niesprawne oko mogło zauważyć, że na brzeszczoty niewielu mogło się z nim równać.

I na brzeszczoty zapewne nie, lecz żywiołak szermierzem to nie był. Olbrzymia, kamienna sylwetka tańczyć do tej zabawy nie zamierzała, a niewielka przestrzeń działała na jego korzyść. Miecz obił się o kamienne ramię nie czyniąc mu krzywdy, a pięść drugiego uderzyła szybciej niż spodziewał się tego zbrojny. Wykonał unik, ale za wolno. Cios zahaczył o jego bark, Brynden miał wrażenie, że jego kości aż zaskrzypiały o siebie, kiedy uderzone ciało wykręciło się i tylko lata doświadczenia sprawiły, że nie przewrócił się i zamiast tego odskoczył. Zrobił jednak to co chciał: zwrócił na siebie uwagę. Żywiołak skierował się ku niemu, rycząc. Kilkumetrowa piwnica nie dawała wielkiego pola do manewru…
Tymczasem Macha splotła swoje zaklęcie, czując jak moc przenika jej ciało, jak z niego ucieka, pędząc na spotkanie z zaklęciami wplecionymi w piwnicę. Zaklęciami obcymi, przeciwstawiającymi się jej zamiarom. Niespodziewany ból przeszył ją aż do kości, rzucił na kolana. Miała wrażenie, że wraz z magią z ciała odejdzie skóra. Lecz nie poddała się, wiedząc, że może to zrobić. Że bariera słabnie. Żywiołak zaś jeszcze jej nie uderzył, choć oczy zasnuły się mgłą i nie była w stanie baczyć na otoczenie. Słowa wskakiwały na swoje miejsce, a cudza moc płynęła warką strugą.

Thorn syknął z bólu, kiedy potężny cios praktycznie pogruchotał mu lewe ramie. Nie czekał aż żywiołak zbliży się na tyle aby dać mu możliwość wyprowadzenia kolejnego razu. W zapasy nie zamierzał wchodzić ale pomimo tego, że piwnica była cholernie mała to miałe też kilka elementów które dawały mu jako takie szanse aby to jeszcze odrobinę poprzeciągać. Odskoczył wykorzystując jeden z filarów jako dodatkową blokadę… miał świadomość że może tylko chwilową ale jeżeli nie da Masze tej chwili to za wiele już im tych chwil nie zostanie. Nie wiedział czy żywiołak po prostu nie staranuje tej przeszkody czy spróbuje ją ominać natomiast zamierzał wykorzystać te krótkie chwile na odskoczenie tak by wreszcie znaleźć się na ścianie z wejsciem.
Żywiołak także wcale się nie zatrzymywał. Skorygował kierunek i runął do przodu, potężnym wymachem ramienia rozwalając stojący mu na drodze filar. Odłamki skały poleciały we wszystkie kierunki, w tym głównie w Bryndena, który zdołał się zasłonić ramieniem. Reszta odbiła się od jego zbroi i ubrania, nie czyniąc krzywdy. Na sekundę jednakże stracił możliwość kontrolowania sytuacji, a ta kamienna bestia była tuż tuż. Jeszcze raz machnęła ramieniem i brzęknął wytrącany miecz. Uderzenie w pierś wyrzuciło mężczyznę w tył. Tym razem coś pękło w środku i był prawie pewien, że to żebro. Lub kilka. Przetoczył się, wychodząc z zasięgu, ale wróg nie ustępował ani na moment, a miejsca na uniki praktycznie nie było… aż nagle stanął i wyprostował się.
Rozejrzał.
Ból odczuwany przez Machę nie zelżał, ale kobieta wiedziała, że wygrała. Bariera została przełamana. Czuła się wyssana z mocy, tliła się w środku zaledwie odrobina. Wzrok wrócił i w świetle słabej pochodni dostrzegła żywiołaka stojącego i próbującego dojść co się stało. Jeden filar zniknął, z sufitu sypała się ziemia. Coś zgrzytnęło i zaklęty w kamieniu kostur stuknął i przewrócił się na ziemię. Kula mocy zgasła.

Wojak po spotkaniu z drugim łapskiem kamiennego skurczybyka stracił cały rezon… najpierw uderzenie pogruchotało mu kości chroniące słabiznę by po chwili kontakt z chłodną ścianą nie wybił mu z płuc całego powietrza. I właściwie mogłyby być to ostatnie jego występy w tej wiosce gdyby nie to, że żywiołak nagle się zatrzymał i jakby poszukiwał w swojej glinianej łepetynie koncepcji, co by tu dalej zrobić ze swoją skamieniałą dupą… Brynden ostatkiem sił. A być może już tylko niezłomnością zebrał się w sobie i z gleby i ruszył w bok. W stronę miecza oraz szczęśliwie wyjścia z piwnicy.
Wiedział, że teraz nie ma już na co czekać, bo albo Macha skutecznie splotła nitki magii albo dała dupy w norze i zaraz przyjdzie im dać gardła.

Oto i był, prosto i dobitnie uwidoczniony – dowód wyższości druidzkich czarów nad magowskimi. Właśnie wyrąbywał sobie drogę na wolność – prosto jak strzelił i dobitnie, aż cała okolica drżała.

Druidowi nigdy nie przyszłoby do głowy, by pętać żywiołaka... korzystać z mocy żywiołów owszem, ale żaden nie założyłby kajdan na wodospad, nie pakował pożaru do butelki ani sztormu do worka na kartofle... Ani nie trzymałby trzęsienia ziemi w środku wioski. Bo to się kończyło w jeden sposób... o, właśnie tak.

Brynden unosił się z trudem na jednej ręce i widać było, że oddychanie sprawia mu ból. Swój własny Macha starała się ignorować, chociaż ćmił jej tępo i wzbudzał niepokój... jakie to właściwie wnętrzności zawiązała jej na supeł magowska moc, że tak ją w żywocie rwie, szarpie i boli? Bo są takie, bez których żyć się da, ale nie warto, czego żywym przykładem była czarodziejska czereda.

Przyklęknęła przy zbrojnym, dotknęła jego obolałych piersi i skrzywiła się, gdy wzdrygnął się z bólu. Żywiołak szalał w sali obok. Z sufitu sypał się drobny pył.
- Połamane żebra. Więcej niż jedno. I strzaskany bark... - rzekła i zacisnęła zęby. Było jej wstyd. Za własną niemoc i słabość, za własne pragnienia sprzed czterech lat i trójnogi zydel, które były tej niemocy i słabości główną przyczyną. - Nie dam rady uleczyć magicznie was obydwu. Załatam Walfena. On umiera – dodała tytułem usprawiedliwienia.
- Po to tu przyszliśmy – uciął Thorne. Ścisnęła Cintryjczykowi dłoń i objęła w pasie. Pomogła mu wstać, do ręki wcisnęła magowską laskę, by się podparł. Sama opierała się na własnym kosturze. Brnęli do wyjścia jak dwójka steranych życiem dziadyg...

Tam zaś okazało się, że drabiny nie ma, leży strzaskana pod ścianą... a jedynym, który w najbliższym czasie wyjdzie z wieży, będzie żywiołak. Właśnie wyrąbywał sobie stopnie w gruzie i zmrożonej ziemi, zastawiał im przy tym przejście, ani go minąć, ani z nim walczyć. Wieża drżała i lada chwila miała runąć, a Macha zrozumiała, jak bardzo przegrała...
- Walfen leży na parterze. Pod ścianą – powiedziała głucho.
Puściła Bryndena i przytknęła obie ręce do ust.
- Kataaaaaaal! - wydarła się wniebogłosy. - Vimme! Ludzieeeeeee! Zabierzcie rannego z wieży! Zabierzcie Walfena z wieży! I uciekajcie!
Krzyczała, choć nadziei wielkiej nie miała, że ktokolwiek usłyszy ją przez łomot, jaki czynił żywiołak. A nawet jeśli usłyszy, to czy posłucha. Krzyczała, póki nie zobaczyła, że z sufitu sypie się już nie tylko pokruszona w pył zaprawa, ale i mniejsze kamienie. Podniosła jeszcze z ziemi parę ułomków drabiny, mogą się przydać, gdy potrzebny będzie ogień i trochę światła.

Walfenowi pomóc już nie mogła, a jedynym sposobem, by Brynden i ona sama przeżyli, było cofnąć się w głąb piwnicy. I dać się pogrzebać żywcem, gdy wieża runie.