Sobeslav Hrup nie był właściwym człowiekiem na właściwym miejscu, a przynajmniej na takiego nie wyglądał. Nie epatował szlachetną surowością i powagą. Nie budził grozy samym swym spojrzeniem. Był władczy, to prawda, ale władczością rozpieszczanego szlacheckiego bachora, a nie dowódcy, za którym na pewną śmierć pójdą ludzie. Miał posłuch wśród mieszkańców Złotnicy, ale nie dlatego,że wzbudzał powszechny szacunek. Hrabiowski syn nawet nie wyglądał groźnie. Mógł się podobać kobietom, ale prawdę powiedziawszy, był raczej ładny, aniżeli przystojni. A mężczyzna nie powinien być ładny.

Gdyby był kobietą, mógłby się chlubić swymi kruroczarnymi lokami. Gdyby był kobietą, w jego piwnych oczach, patrzących na świat zza firany czarnych rzęs, utopiłby się nie jeden adorator. No ale Sobeslav ewidentnie kobietą nie był. Za to miał za łagodne rysy, zbyt kobiecą oprawę oczu i za wydatne usta.

Jakich by jednak Lola nie żywiła względem niego uczuć, była gościem w jego włościach. Tak więc, gdy pan hrabia zażyczył sobie rozmowy z każdym z nowo przybyłych, zaczekała grzecznie na swoją kolej. I wreszcie przyszedł czas na nią:

- Lola Merritt - przedstawiła się wykonując przy tym perfekcyjnie wyszukany dworski ukłon. Gdyby tylko miała w ręce kapelusz, zamiotła by nim przed Sobeslavem posadzkę. - Trubadurka i poetka z Creyden. Zawitałam w wasze włości, panie, w drodze do Pont Vanis - przygotowane zawczasu drobne kłamstewko brzmiało jak najprawdziwsza prawda.

Przywołany na twarz subtelny uśmiech i nienachalne spojrzenie miodowych oczu dopełniały obraz. Działała na mężczyzn, bez dwóch zdań. Młody Sobeslav nie był tu wyjątkiem. Nie byli zbytnio podobni. On musiał mieć większość cech swojej matki, a ona swojej. Uśmiechnął się do Loli, odrobinę zarumieniony.

- Zdążyły do mnie już dotrzeć słuchy o twoim niewątpliwym talencie, panno Merritt. Wczoraj nie dane mi było tego talentu uświadczyć, a dziś się… sprawy skomplikowały - westchnął. - Nie wynikły z mojego powodu, ale przyjmij moje przeprosiny za zatrzymanie cię w naszych skromnych progach. Może jednak dasz się namówić na występ we dworze? I nocować tam byłoby ci na pewno wygodniej - powiedział wprost, nie odrywając od niej wzroku.

Cud, zrządzenie Losu, ślepy traf, a może palec boży. Już myślała, że przez trupa szlag jasny trafi jej plan, a jednak Los się do niej uśmiechnął. Takiego obrotu spraw się Lola nie spodziewała, ale nie zamierzała zaprzepaszczać nadarzającej się okazji.

- Występ dla Ciebie i Twej szanownej matki, będzie dla mnie prawdziwym zaszczytem, panie Hrup - odparła Lola uśmiechając się promiennie. - Zaszczytem i zarazem rekompensatą za wynikłe z sytuacji drobne niedogodności.

Jej uwadze nie umknęła atencja, z jaką śledził jej ruchy. Po części wynikała pewnie z czystej ciekawości. Ot, kolejny obcy w mieścinie. W ostatnich dniach dużo to takich zawitało. Z pewnością jednak za płaszczykiem życzliwego zainteresowania w jego oczach kryło się coś więcej. Żądza to może zbyt dużo słowo. Chociaż kto wie, patrząc po bezpośredniości z jaką zaproponował nocleg w swym dworze.

Wrażenia oniemiałego lub pochłoniętego żądzą młody szlachcic nie sprawiał, lecz niewątpliwie go interesowała. Kto wie, kiedy ostatnio był w większym mieście, spotykał piękne kobiety i utalentowane trubadurki? Bo do Złotnicy nikt taki w ostatnich latach nie przyjeżdżał, to pewne.

- Doskonale - aż klasnął w dłonie z uśmiechem. Zapraszanie na dwory pomniejszych szlachciców i do dobrych karczm nie były już dla Loli nowością. - Mam nadzieję, że to jedynie osamotniony incydent i podjęte środki pozwolą nam uniknąć następnych. Moja matka i siostra z pewnością się ucieszą z czegoś, co na chwilę ponure myśli odgoni - uśmiechnął się szczerze.

I tyle było szlachetnej pogadanki. Potem jaśnie wielmożny pan Hrup musiał wrócić do swoich jaśnie wielmożnych spraw. Nie zaproponował od razu pójścia do dworu, a dopiero, gdy wszystko pozałatwia. Nie zaproponował nawet, że pośle kogoś, by przygotowano dla niej komnatę. Dziwne to zwyczaje panowały w Złotnicy, a gościna jej władcy została póki co jedynie czczym gadaniem.

Po wyjściu Sobeslava tłum w karczmie począł rzednąć. Wyznaczona do prowadzenia śledztwa druidka debatowała w dwójką wojaków, Lola tymczasem doczekała się swojego śniadania. Jan Utrata chwilę rozmawiał z naradzającą się trójką, dość szybko jednak wrócił do jej stolika.

- No i co tam, panie Janie? - zagadnęła wesoło, gdy mężczyzna sadowił się na ławie naprzeciw niej.
- Pokomplikowało się, nie ma co - Utrata uśmiechnął się lekko wymuszenie. - Ano pokomplikowało. Lecz może to i na lepsze wyjdzie ostatecznie? Kto by stwora złapał, mógłby… - zamachał ręką łapiąc wyimaginowaną bestię - No wiesz.
- Może i komuś na lepsze wyjdzie, ale z pewnością nie staremu Źdźble - odparła sentencjonalnie.
- Z pewnością, z pewnością - zgodził się szybko, maskując zmieszanie uśmiechem. - Tymczasem zostaliśmy tu uwięzieni. Myślisz, że druidka coś odkryje? - zmienił lekko temat.
- Trudno powiedzieć - mówiąc to wzruszyła ramionami - Poznałam w swym życiu wielu oszustów podających się za druidów i wielu niepozornych ludzi władających mocami, o których się prostaczkom nie śniło - dodała tonem znawcy. Jej znawstwo było jednak jedynie dobrą grą aktorską, bowiem druidów, prawdziwych, czy udawanych, których spotkała w swym życiu, mogłaby zliczyć na palcach jednej ręki. No ale Jan Utrata o tym wiedzieć nie mógł i nie musiał. - Miejmy nadzieję, że Macha zalicza się do tych drugich.
- Mówi i wygląda jak nie stąd, choć o Skellige to ja jedynie opowieści słyszałem, a ludu z tego miejsca poznać mi nie było dane. Dużo podróżowałaś? - spytał z ciekawością, wcale nie zauważając najwidoczniej drobnych uchybień w mówieniu prawdy. - Wydajesz się być młodszą ode mnie, a mi udało się być jedynie raz w Kovirze i kilka razy w Redanii.

Cóż, szlachcic wyjątkowo ciekawym kompanem do rozmowy może nie był, za to na pewno należał do podatnych na urok Loli. Bardka chętnie podjęła temat swych przygód, racząc szlachetkę co ciekawszymi wspomnieniami ze swych podróży po Marchii Wschodniej. A opowiadać miała przecież co. Wszak to już bez mała dziesięć lat minęło odkąd wyruszyła w drogę.

Skutkiem grupowej inspekcji ostrokołu była wiedza nie do przecenienia... Dowiedzieli się mianowicie, że gdy ktokolwiek lub cokolwiek będzie chciało do Złotnicy przeleźć, to przelezie. Kosztem nabycia tej mądrości były przemoczone buty i kraj sukni. Co, jak Macha oszacowała sobie w skrytości ducha i nie przyznałaby nikomu, było ceną skandalicznie wysoką. Przemarznięta po nocy spędzonej w szopce druidka zatarła ręce i już-już miała rąbnąć Thorne'owi uprzejmym pytaniem, czy nie stwierdził aby gdzie w karczmie balii dość obszernej, by pomieścić dużo Machy oraz przynajmniej trochę wody i ewentualne towarzystwo. Zanim rąbnęła, przy bramie poczynił się rwetes, nie przymierzając takich rozmiarów i natężenia jak owego pamiętnego dnia na Undvik, gdy trójnogim zydlem wywojowała sobie swoje samotne życie na kontynencie.

Przepchnęła się przez tłum, nie żałując łokci i nie oglądając się, czy Walfen i Brynden poszli za nią czy ubijają śnieg za kręgiem gapiów. Złapała za pazuchę smyka o konopnych włosach obciętych wokół miski, który wciskał ciekawski, czerwony od mrozu nochal między framugę a uchylone drzwi.
- W szopie koło stajni, moja torba z ziołami, na jednej nodze!
Rzuciła okiem na konia, na którym przybyła dziewka, pobieżnie, tyle tylko, by stwierdzić, że szkapa choć zdrożona i ranna, to wyżyje. Wepchnęła się do chałupy nieproszona i niepytana, jak zawsze absolutnie pewna, że czego jak czego, ale to błogosławieństwa Freyji oraz osobistej pomocy Machy zgromadzeni ludkowie potrzebują najgoręcej... nawet jeśli sami nie zdają sobie z tego sprawy. Brynden deptał jej po piętach, a Walfena już gdzieś wywiało.

Ciżba wokół złożonej na ławie dziewczyny robiła dokładnie to, co wszystkie ciżby świata. Cisnęła się mianowicie a kłębiła, buchała wyziewami przetrawionej okowity i kiszonego czosnku, szemrała średnio zrozumiale i średnio sensownie i deptała sobie po stopach. Do konkretnej pomocy nikt się nie garnął, ale do patrzenia i komentowania – wszyscy jak jeden mąż. Znawcy cholerni.
- Z drogi! - huknęła druidka mało delikatnie i bez zbędnych wstępów. Wysłane po zioła pacholę właśnie na czworaka przedarło się między nogami ciżby i z zakłopotanym uśmiechem wycięgnęło ręce, obydwie obciążone sporych rozmiarów skórzanymi workami.
- Nie wiedział ja, którą...
- Zioła są w tej ziołami pachnącej. Famurały nie wonieją, a przynajmniej nie powinny... - Macha poklepała smyka po policzku i postąpiła krok w przód, natrafiając na niespodziewany opór.

Miejscowe chłopstwo baranio-prosowate odkryło bowiem po głębokim namyśle, że o druidach nic nie wie, toteż jako obcym takowym podejrzanym powsinogom, co się druidami mienią, ufać nie będzie. Brak zaufania objawił się przede wszystkim tym, że nie chcieli puścić Machy do trzęsącej się na ławie dziewczyny.

Wyspiarka sarknęła zniecierpliwiona, a potem z rozmachem wepchnęła największemu krzykaczowi swój wór z ziołami w ramiona.
- Jak taki umny, to bierz i sam dziewkę lecz, a nie gębę pruj po próżnicy. Od twego gadania nie polepszy jej się, a od niewdzięczności i odrzucania pomocy pogorszy się niechybnie. A wtedy...

Rozstąpili się, a osiłek wepchał jej z powrotem worek z ziołami tak szybko, jakby to był gorący kartofel... A szkoda! Już ich chciała Ohlavą i Sobeslavem postraszyć i zobaczyć, czy się bać będą. Macha zdążyła rozpalić mocniej w palenisku, kociołek z wodą na haku zawiesić i skłonić szczękającą zębami dziewczynę do rozluźnienia kurczowo przyciskanych do piersi ramion, gdy przybyła miejscowa uzdrowicielka, siwawa i stara, ale żwawa kobieta. Macha wycofała się do warzenia ziół. Uznała, że rozedrganej dziewce lepiej zrobi widok znanej i zaufanej twarzy. Wyziębiona i potwornie zmęczona, pokryta licznymi zadrapaniami, które wyglądały jednak na zadane gałęziami podczas jazdy, potrzebowała przede wszystkim ciepła i odpoczynku. Była jednak przy tym przerażona do głębi... ale Macha i na to znała odpowiednie zielsko, i sypnęła go do bulgocącego w kociołku wywaru z rozmarynu, bylicy głupich i lipy.

Ostro pachnący wywar wlewała w dziewkę łyżką, momentami przez zaciśnięte kurczowo zęby. Z oczu Młynkowej bił strach. Co jakiś czas mówiła, ale nie było to nic nowego.
- Wszyscy nie żyją… - bełkotała, a brązowe ziółka ciekły jej po brodzie. - Wszyscy nie żyją…

Nie czekała, aż zioła zaczną działać. Pacholę, co jej torbę przyniosło, posłała do karczmy po kubek okowity, zastrzegając, że chuchać każe po powrocie i jak gorzałę wyczuje, to go przeklnie klątwą pryszczy na tyłku i wrastających paznokci. Ciżba dalej kłębiła się w chałupie, drepcząc w miejscu i gapiąc się bezproduktywnie i nachalnie.
- A poszli precz! - wydarła się, aż pobudziły się drzemiące przy powale pająki. - Widowisko skończone! Powietrze tylko niebodze zabieracie, oczy pasiecie nieszczęściem cudzym. Żeby was krostami obsypało, roboty na zewnątrz nie macie?!
Argument poparła machnięciem zwiniętą w pięść dłonią w kierunku wyjścia, a potem naparła na najbliższego chłopa, zdecydowana powywalać wszystkich choćby i siłą. Dołączyła do niej gospodyni, zaczynając od wystawienia własnego męża na podwórze i dziatków do sąsiedniej izby. Ostatni i najbardziej niechętnie izbę opuścił wójt, którego Macha wyprawiła za drzwi przemocą i złośliwym przytykiem.
- Mokry przyodziew dziewce trza zdjąć, między nogi podlotkowi chcecie zaglądać? Dobry wójcie – mordarz, kimkolwiek jest, w piczy się nie schował, tedy troską o bezpieczeństwo wioski nie zasłaniajcie własnych ciągot!

Również wygonionemu Bryndenowi rzuciła w przelocie prośbę, by na konia, na którym Młynkowa przybyła, spojrzał fachowym okiem, odebrała od smyka kubek okowity i ostatecznie odgrodziła się od ciekawskiej złotnickiej ciżby, zamykając drzwi na skobel.
Rozdziana dziewczyna zaczęła dygotać jeszcze mocniej, choć w palenisku buzowało już tęgo, zioła zaczynały działać, a uczynna gospodyni piernatów jej naniosła. Dygotała, jednocześnie pocąc się jak mysz.
- Jak masz na imię, córko? - Macha pogłaskała dziewczynę po twarzy. Tego co prawda mogła się dowiedzieć od kogokolwiek w wiosce, ale liczyła na to, że proste pytania o zwyczajne sprawy dodatkowo ją uspokoją. - I skąd jesteś?
- Ha-ha-lina – wydusiła Młynkowa z trudem i zaszczękała jak korowód szkieletów.
- Ona z farmy jest, kilka godzin od Złotnicy położonej – wyręczyła ją usłużna gospodyni.
- Kiedy w drogę ruszyłaś?
- Zaraz po zmroku, kiedy, kiedy...
- Co się stało u was?
- Zamordowali... zamordowali wszystkich – powtórzyła, a druidka objęła ją ramieniem i wlała w nią kubek okowity na trzy tury. I gorzała, wbrew elfim wydumanym filozofiom, ponownie okazała się lekiem na całe zło, przy okazji wyciągającym całą prawdę wartą wyciągnięcia.
- Ppprzyszli… matula uciekać kk-kazała, mi i reszcie… I bbiegłam ppo Stttokrotkę… a tam kkrzyki i rrryki w chacie… Nie odwwracałam sssię… Wsssiadłam i ww-ttedy… - załkała - ..coś wysskoczyło i zrraniło Sttokrotkę… i ppp-pognałyśmy...
Macha powiodła wzrokiem po kobietach pochylonych nad przybyłą.
- Bardzoś dzielna, dziewczyno. Oza zaraz zada ci czego na sen. Kto przyszedł do farmy? Przed kim uciekałaś?
- Nnie wiem… ciemno było… więkksze od cczłowiekka… niggdy takkiego dużeggo nie widdziałam… - odpowiedziała dziewczyna, jąkając się i dukając.
Objęła dziewoję powtórnie, po plecach mokrych od zimnego potu pogładziła i po włosach.
- No, już już, duszko. Teraz jesteś bezpieczna. Ale rzec nam wszystko, co pamiętasz musisz. Co to było, to duże? Do czegoś było podobne może?
Halina kręciła głową na boki, szlochając i drżąc coraz mocniej.
- Ddo człeka? Nna dwóch nnogach bbiegało… Iii śmierdziało...
- Zostawmy dziewczynę już - szepnęła zatroskana Oza. - Niech się chwilę zdrzemnie, potem wypytasz.
Macha pokiwa głową, zapytała gospodyni, czy Halina może tu zostać i Ozę, czy przy niej posiedzi. Obie bez wahania się zgodziły, a zostawiona samej sobie na tę krótką chwilę dziewczyna zaraz usnęła. Druidka wyszła cicho, zostawiając Ozie zapas zielska, którego próżno było szukać w miejscowych górach.

Przebrnęła po ścieżynie wydrążonej w śniegu do karczmy i nim weszła do środka, zajrzała do stajni. Bronie, który spojrzał na nią z nadzieją na rychłe ziszczenie swego marzenia o dziewkach powolnych jego woli i wdziękom rzuciła krótkie „pamiętam” i weszła do boksu, w którym klacz Haliny nurzała łeb w żlebie.
- Stokrotka, kwiatuszku...
Przepchnęła się obok obłego, ciepłego i cokolwiek wyleniałego boku i obejrzała rozoraną skórę na zadzie. I koń, i Źdźbło spotkali się z pazurami, ale tu jedynie zahaczyły, a u Źdźbły całe ciało rozszarpały i nie było tak ładnie widać cięć. Pomierzyła sobie palcem wskazującym odległość między równoległymi cięciami. To da pogląd o rozmiarach łapy, zaś rozmiary łapy – o wielkieści całego stwora. „Większe niż człowiek” mówiła Halina. „Śmierdziały”. I ten smród był dla Machy dziwny. Jakby to opowiadała szlachecka wydelikacona panienka, druidka nie zwróciłaby uwagi. Ale Halina od dziecka chowała się na wsi, a życie na wsi nie wonieje nigdy wodą różaną, ambrą ani fiołkami. Co wiejskiej dziewczynie, z odorami życia obznajomionej, może śmierdzieć?

Ruszyła do karczmy, z zamiarem poszukania wójta i zadania zagadki smrodu Walfenowi. Zarzeczanin wyglądał jej na takiego, co z odorami wiejskiej doli i niedoli jest za pan brat.

Zadziwiający jest wpływ wódki na człowieka. To w jaki sposób pęta umysł, ale jednocześnie rozluźnia język i członki. To jak pomaga zyskać dozgonnych (choć zwykle nie o wieczysty zgon tu chodzi) przyjaciół, ale też i śmiertelnych wrogów. Ileż to istnień poczętych zostało pod jej wpływem. A ileż ocaliła przed śmiercią w wyniku zakażenia ran. Jej ogromne znaczenie najlepiej widać w mnogości mian, jakie przez stulecia nadali jej ludzie i nieludzie: wódka, siwucha, okowita, gorzałka, czysta, bimber, samogon, księżycówka, woda ognista, starka, brymucha, krzakówka, samizdat, czyściocha.

Lola nigdy nie stroniła od prostych radości w życiu, w tym i od wody życia. Bogowie w swej bezbrzeżnej mądrości dali jej mocną głowę. A może nie zawdzięczała tego mocnej głowie, lecz dobrym genom albo latom praktyki?

Rozmyślania bardki na temat roli okowity w żywocie ludzkim, dla których wyznania Jana o pierwszych przymiarkach do jeździectwa były jedynie tłem, przerwały odgłosy kłótni dobiegające zza drzwi gospody. Lola niespecjalnie ciekawa była tego kto i dlaczego się kłóci, dlatego jedyną jej reakcją było dopicie kufla grzanego piwa i zamówienie kolejnego. Podobnym brakiem zainteresowania zaszczyciła osobę zasuszonej staruchy, zapewne krzykaczki sprzed chwili, która wlazła niebawem do karczmy. Gdyby nie zimny podmuch, który wdarł się przy tym do środka, trubadurka z pewnością nawet nie spostrzegłaby jej pojawienia się.

Chłopaczek w liberii, który przyniósł im zaproszenie do dworu, przerwał jakże ciekawy wywód Jana o latach młodzieńczych, jakie spędził w Utracie. Nazwę mieściny, gdzie stał szlachecki dworek jego pana ojca, panna Merritt zapamiętała jedynie dlatego, że brzmiała identycznie, jak janowe nazwisko.

Lola w myślach już właziła do bali z gorącą wodą, już raczyła się hrupowym miodem, już oddawała podróżny wams do czyszczenia jakiejś służebnej dziewce, gdy na zewnątrz znów rozległy się hałasy. Bogowie to jednak była banda złośliwych skurwieli.

Niedopiwszy piwa Utrata wstał od stołu i ruszył sprawdzić, co się wydarzyło. Wychodząc polecił swoim ludziom przeniesienie jego rzeczy do dworku Hrupów. Zaproponował też, że zabiorą również rzeczy Loli, z której to oferty kobieta chętnie skorzystała. Dużo co prawda do noszenia nie było, ot jeden worek podróżny i lutnia, ale bardka wyznawała zasadę, że jeśli ktoś może coś zrobić za nią zawsze należy z takiej okazji skorzystać.

Nim Jan zdążył opuścic karczmę, Lola dopiła swoj kufel i również ruszyła do wyjścia. Nie dlatego, by specjalnie interesował ją los Złotnicy. Głównie dlatego, by nie wyszło na jaw, że całkowicie jej on zwisa. Mijając janowych żołdaków jaśniepańską manierą kazała uważać na swój bezcenny instrument, po czym zamotała się w lisi płaszcz i ruszyła ze szlachetką na zewnątrz.

A na zewnątrz, jak to na zewnątrz… było mroźno, śnieżnie, szaro i nieprzyjemnie. Tłumek pod południową bramą bezbłędnie wskazywał miejsce, gdzie miało miejsce Coś. Coś było półprzytomną miejscową dziewczyną, którą przywlekła do osady ranna chabeta. Zanim trubadurka i szlachcic dotarli na miejsce, dziewczyna została już zdjęta z wierzchowca i zaniesiona do najbliższej chaty, by mogła się nią zająć miejscowa znachorka.

Nie znaczyło to jednak, że tłum przestał plotkować i rozszedł się do swoich spraw. Bynajmniej! To właśnie z plotek Lola dowiedziała się wszystkiego, co widać było na pierwszy rzut oka. A także tego, czego widać nie było, ale zdaniem gapiów można się było domyślić. Z każdą chwilą opowieść o tym, co zdarzyło się u Młynków, rosła w oczach i kraśniała. Merritt dałaby sobie rękę uciąć, że jeszcze chwila i będzie miała doskonały materiał na kolejną balladę.

Kiedy już Jan zaspokoił swoją ciekawość, a domysły gapiów sięgnęły absurdu, Lola zaproponowała taktyczny odwrót i udanie się do dworku pana na Złotnicy. Dość miała zimna i śniegu oblepiającego jej kozaki z sarniej skóry. Dość miała prostaczków opowiadających co im ślina na język przyniesie. Przede wszystkim zaś dość miała własnego zapachu, uczucia brudu na ciele i koszuli lepiącej się pod kamizelką do pleców. Kąpiel, tego jej było trzeba! Gorąca kąpiel i smakowity trunek w jaśniepańskim, hrupowym kielichu.

Poszukiwania gościa nocami nawiedzającego Złotnicę skończyły się sukcesem, to jest dokumentnym i absurdalnie skutecznym przemoczeniem przyodziewy poszukujących. Walfen, przemarznięty do cna, wracając do zajazdu nie był w stanie przywołać przed oczy obrazów sprzed kwadransa i trząsł się jakby nie w kożuch i podbijany płaszcz, a w giezło cienkie był ubrany. W podróżne buty zebrał za to tyle śniegu, że na kilka kolejnych zasp by wystarczyło w zupełności.

Tyle tylko zdołał z tej eskapady spamiętać, że jak bestii jakiejś odmrożony zadek niestraszny, to grasować sobie będzie mogła po wsi radośnie i bez przeszkód. Ostrokół był bowiem sam w sobie tak dostęp ograniczający, jak Walfen śliczne panny przyciągający. Otrzepawszy się w białego puchu, najemnik czym prędzej ruszył rozgrzać się gorzałą tudzież posiłkiem, zwyczajem jeszcze na wojnie poznanym. Nie ważne było bowiem działanie, a to, jakim alkoholem po fakcie będziesz się raczył.

Walfen zastrzygł kartoflanymi uszami, nadstawił jedno ku pokrzykującej staruszce. Kontemplując zaistniałą sytuację i ważąc za i przeciw, odwrócił się od gorzały, jego lubej oraz pasji najświeższej i skupił się na oskarżeniach, które padały kolejno z zasuszonych babcinych ust. Klątwy jakieś, przekleństwa, przyznać musiał, że to ciekawe. I aż za proste. Klątwa jakowaś sprowadziła ostatnie nieszczęście na wieś? Najemnik wsłuchał się dokładniej, gotów zaspokoić ciekawość własną i dziedzica, jego też, jeśli taką potrzebę miał będzie. Walfen nie miał nic naprzeciwko wysługiwaniu się komuś, skoro miał z tego wymierne profity.

Widząc, że Brynden, wiedziony niczym innym jak znaną Zarzeczaninowi ciekawością, stawia babuleńce gorzałkę, postanowił ruszyć wreszcie rzyć ze stołka i korzystając z tego, że to Cintryjczyka pieniądze na staruszkę idą, posłuchać, czego to ma ona do powiedzenia. Czego się dowiedzieli, to jeszcze przyjdzie mu z wydarzeniami kolejnymi zestawić, ale chowanie tajemniczych trupów ciekawym było. Czyżby miejscowi podróżnych i złota poszukiwaczy rabowali, zakopywali i z tego interes i bogactwo mieli? A więc kto to, rodzina jakiejś ofiary się na okolicznych mściła? Być może warto to było wziąć pod uwagę, choć słów owej pokręconej jakoby raczej pod uwagę Hrup nie weźmie. Najemnik zamyślił się głęboko. Gdyby udało się zdobyć łopatę, czy dwie nawet i namówić Bryndena do współpracy, możnaby nocą wybrać się na cmentarz. Choć po tylu latach dowody mogłyby być dość...

Nieświeże.

Walfen nie wyległ na długo z karczmy, nie obejrzał dziewki poharatanej. Bo i po co? Druidka ją obejrzy, Brydnen ją obejrzy, pół wsi ją obejrzy, a najemnik wysłucha, co do powiedzenia mają ciekawego. Trwając w swej nieświadomości, Walfen raczył się zakąską aż do chwili, gdy Macha do karczmy wpadła śniegu zaspę ze sobą wnosząc.

- Co śmierdzi mi, zapytujesz? - Ano pytanie dziwne nieco było. - Dziewce na wsi wychowanej co zalatywać nieznośnie może, pytanie dobre. Męska kuśka nieświeża po podróży wymięta, o ile napastnicy z takowymi na wierzchu latali. No i trup. Trup, tak to już ma, śmierdzi każdemu, czy się na puchowym łożu, czy w gnojówce urodził. jednym mniej, innym bardziej. Ale śmierdzi, bo tak już ma. - Wziął łyk okowity. - Może się ktoś w trupoczarstwo bawi, bestie napuszcza? Wiedzący jaki podły, mszczący się za jakąś krzywdę? - zawahał się w tym miejscu. - Ta krzykaczka twierdzi, że jakieś ciała tu w nocy kiedyś zakopywała. Może miejscowi - zniżył głos. - w bandytów się zabawiali, korzyść z tego mieli, a teraz rodzina kogoś ubitego się mści? Kto wie. Teraz trupy niewiele nam powiedzą, choć myśl, by na cmentarz powędrować mam. - dodał jakby dla siebie samego.