Druidka zrobiła się dziwnie milkliwa. Nie od początku… Zrazu przygadywała Vimmemu wesoło, gdy do środka się dostali, z każdego już się podśmiewywała łącznie z Lolą, że jako czarne ludy wyglądają, w pyle węglowym umurani.

Potem ujrzała zawieszone na ścianie trofea i zamilkła jak głaz. Wreszcie poruszyła sztywnymi nogami, dowlokła się do ściany i zdjęła z haka szeroki miecz, co wyglądał na robotę kowali z wysp Skellige. Wysunęła go z pochwy. Runów szukała i znaków klanowych, choć tak naprawdę nie potrzebowała ich zobaczyć. Już wiedziała. Drużynnicy króla Eista nie powrócą na rodzinne wyspy. Nie żyje też pewnikiem druid, którego ochraniali. Zawinęła miecz w swój kaftan ze foczej skóry. Nie wypuszczała go z rąk, gdy wraz z Lolą i krasnoludami przeszukiwali następne pomieszczenie. Dopiero gdy odnalazł się pamiętnik, druidka usiadła ciężko pod ścianą, zostawiając odczytywanie przemokniętych kart muzykantce. Lola miała zdatniejsze do tej delikatnej roboty, smukłe paluszki. Ona w swoim smagłych dłoniach obracała druidzki amulet.

Nie miała co się oszukiwać. Ciało jej ranne było i słabe, czego najlepszy dowód dało starcie z Petrem. Wśród trofeów wisiała zacna broń i nawet wiedźmińska… samą siłą fizyczną i zręcznością i w najlepszych swych dniach mogłaby nie dać rady. Ale jeśli odzyska odebraną magię… Będzie miała szansę zabić, lub godnie padnie, próbując. Oczywiście, samowolne zdejmowanie blokady nałożonej przez druidzkie zgromadzenie było karygodne, niedozwolone i prosiło się o wyrok jeszcze surowszy. Było też właśnie tą rzeczą, którą należało zrobić. I może zabicie tej kobiety, wiedźmy mordującej włościan, domknie krąg, który otworzyło zamordowanie tamtej niewiasty, wyspiarki, co zawiniła jeno tym, że była żoną wojownika, którego Macha sobie upatrzyła i wróciła zbyt wcześnie do domu.

– Vimme… i ty, panienko Lolu. Jakbym padła tu, proszę, żebyście wieści o mnie posłali na Skellige, do kręgu druidzkiego. Katal wie więcej… on też weźmie moje zwierzęta. Miecz ten – położyła dłoń na znalezisku – wyślijcie także.

Krasnolud poważnie skinął głową. Podniosła się spod ściany. Rytuał najlepiej byłoby odprawić pod gołym niebem... ale i w podziemnym korytarzu znajdzie sobie dobre miejsce. Nie chciała prostaczków w oczy dziwnością kłuć. Odwróciła się jeszcze do krasnoludów, ramieniem zatoczyła po czarnych hałdach i stwierdziła wesoło, iż przynajmniej tej nocy nie trzeba się będzie martwić o wsad do żarników. Zaraz potem rozległ się krzyk. Macha wynurzyła się z wąskiego przejścią i nastroszyła brwi.

– No i czego krzykasz, dziewczyno… – rugnęła nasrożona po rodzicielsku. – Myślałby kto, żeś czarnego luda zobaczyła. A to tylko my, jeno brudni – Twarz wygładziła i łagodniejszym przemówiła tonem. – Węgiel śmy naleźli, do żarników i ognisk na noc dzisiejszą. Hrupy i sołtys radzi będą… szopy nie pójdą pod siekiery. Skocz no nam po więcej łuczyw, gołąbeczko, i do picia coś, bo w gardłach zaschło…

Nie czekając na odpowiedź, obróciła się do oganiającego się od zimorodka krasnoluda. Do miotającego się ptaszyska wyciągnęła nadgarstek. Do Vimmego puściła oko.
– To co… chyba przez dwór nosić będziem te węgielki? I w czym, może w beczce jakiejś, panie Vimme? Ta miła panienka – wskazała na służącą – pokaże, którędy najlepiej. Tylko szkód żadnych nie naróbcie!

Larn już gębę otwierał, żeby rzec coś pewnie o tym, że pył do palenia to się nadaje tak samo jak włosy Machy, ale ostatecznie przemógł się i zdobył na wzruszenie ramion. Iggis wyszczerzył krzywe zębiska.
– Z polecenia działamy – dodał do przemowy druidki ku biednej służce. Ta przestała krzyczeć, wręcz głową pokiwała, chociaż pewnym było, że przez te wszystkie lata o węglu gromadzonym za ścianą dworku państwa tych włości, to nawet plotek nie słyszała.
– A nie powinnam państwu powiedzieć? To… – zagapiła się na przesunętą w bok solidną ścianą i kupę kamieni. Ciągle była w szoku, ale nawet w tym stanie układanka nie do końca się jej w całość układała. Nie przeszkadzało to Zimorodkowi latać szaleńczo jeszcze przez chwilę, zanim niespokojnie usiadł na wyciągniętym nadgarstku, wbijając lekko szpony. Krzyknął głośno i niecierpliwie.
– Państwo, zdaje się, poważne zmartwienia mają – fuknęła druidka. – Z byle pierdołą do nich nie lataj. Powiesz, jak gotowe będzie. Tymczasem beczkę do noszenia najdź i pokaż zacnym krasnoludom, którędy nosić mają.
– I łopatę – warknął Regan, niezbyt pałający chęcią do udawanej pracy.

Postawa Machy tchnęła spokojem i pewnością siebie. Ujęła łuczywo trzymane przez Iggisa i oświetliła służce sylwetkę ostatniego z czarnych ludów, właśnie wyłaniającego się z wyrwy za panną Lolą.
– Albo pan Utrata powie Petrowi.
Po czym zostawiła dziewczę na pastwę szlachcicowi i muzykantce. Jan otrzepał się z pyłu i niepewnie uśmiechnął do służki, która ogarnęła wzrokiem pomieszczenie.
– Te beczki tu to jedyne co mamy... – powiedziała niepewnie.

Sama druidka nachyliła się ku zimorodkowi drepszczącemu po jej przedramieniu. Palcem tknęła zgrabny, niebieski łepek.
– A ty czego chcesz, śliczniutki?
Ciężko było to stwierdzić, bo ptak sprawiał wrażenie bardzo nerwowego, a przede wszystkim nie do końca zachowywał się jak ptak. Zerwał się do lotu, wleciał do tajnego pomieszczenia i równie szybko wyleciał. Zrobił kilka kółek nad głową Machy, a potem wleciał do podziemnego korytarza, który wcześniej zwiedziła Lola i Jitka, opowiadając o tym później w karczmie. Zimorodkowi wyraźnie chodziło o coś z tym związanego, lecz nie potrafił zdaje się przekazać szczegółów.

– Panie Vimme, ten korytarz trza sprawdzić – zakomenderowała Macha – czy poza wioskę nie prowadzi. Coby nam tu co nie wylazło znienacka na plecy.
Kawałek dalej nachyliła się do krasnoludzkiego ucha, dłoń jednocześnie wspierając na krasnoludzim szerokim ramieniu.
– Znajdźcie elfa, sołtysa i starego Słomkę może jeszcze. Powiedzcie o wszystkim. Nie sposobcie się za bardzo do łażenia z tym węglem. Grunt, byście tu korytarza jak przyczółka pilnowali, by na Hrupowstwo się tutaj nie rozparło. Pójdę za ptakiem kawałek. I… różne dziwne rzeczy słyszeć możecie. To będę tylko ja. Muszę odprawić rytuał.

Zignorowała zimorodka. Wyszła na zewnątrz razem z Reganem, turlającym beczkę z węglowym pyłem i mielącym w gęstwinach brody sugestie, co z owym pyłem druidka może sobie zrobić i jak głęboko. Przeszła przez zasypaną śniegiem wioskę do karczmy. Z szopy swą torbę zabrała, w głównej sali przyklękła przy drzemiącym obok kominka rannym Łapaczu. Pogładziła go po pociętym bliznami czole, gdy uniósł łeb na przywitanie.
– Dobrym byłeś przyjacielem. Najlepszym – objęła ogara za muskularny kark. – Zostaniesz z elfem, jeśli mnie zabraknie.

Krasnoludy, tak jak się spodziewała, mniej były zajęte markowaniem pracy przy węglu, a bardziej rzeczywistym, nie udawanym, obadywaniem broni na ściance trofeów w ukrytej komnacie. Przeszła obok cicho i ruszyła korytarzem. Wreszcie uznała, że to miejsce, żadne inne. Ustawiła łuczywo pod ścianą i rozebrała się do naga. Choć pod ziemią znacznie cieplej było niż na górze, chłód i tak kąsał jej skórę. Z woreczków dobytych z torby na ziemię i w ogień łuczywa zioła sypała i sól.

Jeszcze się jej po myślach imiona i pętliły i twarze. Pyszałkowaty młody Hrup. Katal, starszy tu pewnie od nich wszystkich, elf, co się zawziął, że ludzi ocali. Vimme, jednocześnie podejrzliwy i serdecznie otwarty, jak to tylko khazadzi potrafią. Martwy Walfen, w szopie czekający na odwilż. Brynden, co z mieczem tańczył z żywiołakiem, w walącej się wieży tarczą przed lecącymi w dół kamieniami osłaniał. Durnaś, Macho, jak zielona podfruwajka. Było brać, póki czas, na lepszą okazję nie czekać, bo takie nie nadchodzą zazwyczaj nigdy. A tak żeś go ukradzioną magią połatała po to jeno, by wiedźma z chaty smolarzy całego i bez szram świeżych dostała. Z ust nagiej druidki przykucniętej nad tlącym się łuczywem w przerwie między śpiewnym słowami języka wyspiarzy wyleciało słowo grube a soczyste, znane każdemu na Północy, od dziecka po bezzębnego staruszka. A potem jeszcze raz, i kolejny, i kolejny. Bo czas nie gonił, nikt nie patrzył, a rzucanie kurwami jak nic oczyszczało umysł.

Wyrzuciła wreszcie z myśli imię krajanki jej ręką ubitej, obraz jej mózgu wypływającego z rozbitej czaszki. Krzyk jej męża, którego imienia nie pamiętała od lat i zresztą chyba nigdy nie zawracała sobie głowy poznaniem miana swojego miłośnika. Na jedną noc to miało być. I ta jedna noc kosztowała ją dobre imię, magię. Życie może. Po latach tułaczki żałowała jednak tylko jednego. Że zanim nałożyli na nią geas, ugryzła się w język. Nie wywarczała Modron Sigrdifie prosto w surową, wąskoustą gębę, że szkoda, że Macha nie spełnia wizji kapłanki Freyji co do tego, jaki druid być powinien. Ale tych wyśrubowanych pod ciężkie od sztormowych chmur niebiosa wymagań nie spełnia nikt.

– Kurwa, a srał cię pies, nadęta wywłoko!

Większe szanse na przetrwanie mają złotniccy włościanie i goście z druidem niesłownym i krnąbrnym, lecz władającym magią, niż pokornym i posłusznym, lecz pozbawionym czarów w imię nałożonej pokuty. Wyrzuciła z pamięci dumną przełożoną świątyni na Hindar. Skoncentrowała się i położyła znaleziony amulet w centrum usypanych z soli i ziół spiral i znaków. Drobinki połamanych łodyg, płatków i liści drgały delikatnie, z ust Machy szła para gęsta jak mgielny opar. Skóra ją mrowiła, ale wiedziała, że moc, którą wyczuwa, płynie z amuletu. Słowa inkantacji odbijały się od muru, który wzniesiono wewnątrz Machy, by nie mogła czynić, bo ją za niegodną czerpania mocy z sił natury uznali. Druidka szarpnięciem zerwała bandaż, z zamkniętej skrzepem rany znów popłynęła krew. Amulet zacisnęła w garści i przytknęła sobie do piersi. Był ciepły. Gorący właściwie. Parzył. I drgał.

Z mieszka ułożonego na szczycie kopczyka z odzienia Machy wypełzła Żmija, uniosła ciało w górę, łeb ku pani obróciła. Śmignęła rozdwojonym językiem, smakując przesycone magią powietrze.

Miał wrażenie, że szlachcianka, ludzka kobieta, najważniejsza persona na całą wieś, jeśli nie mówiła wszystkiego, to przynajmniej sama wierzyła w to czym się z nim, i obecną w komnacie syna miejscową znachorką, do tej pory dzieliła.
- Niech pani konkretnie opowie o tych problemach z przeszłości. Może zdołam wraz z druidką wyciągnąć wnioski, których pani dotąd się nie udało, i stawić czoła zagrożeniu tak, jak się należy, a nie po omacku.
- Słyszałeś prawdopodobnie o złocie i znikających ludziach. Ja sama o tym drugim dowiedziałam się dopiero po jakimś czasie, mąż trzymał mnie w nieświadomości dość długo. I tak naprawdę nigdy nie dowiedziałam się wszystkiego, ale udało mi się działać za jego plecami. Z jakiegoś powodu odmawiał sprowadzenia pomocy, więc zrobiłam to sama - hrabina mówiła cicho, patrząc przy tym bardziej na syna niż elfa. - Najpierw pojawił się wiedźmin, ale on nigdy nie wrócił. Potem sprowadziłam maga. Nie byłoby mnie stać, gdyby nie złoto i jego ciekawość. Osiedlił się tu, zbudował wieżę, prowadził badania. I wreszcie postanowił bez uprzedzania nikogo, zająć się problemem. Tak przynajmniej uważam, bo on nagle zniknął. Skończyły się w tym czasie też śmierci i zniknięcia. I skończyło się złoto. Wiem tylko tyle, nigdy nie udało mi się dowiedzieć do końca co się wydarzyło. Koniec dobrobytu uderzył w nas nagle, więc były inne kwestie, którymi musiałam się zająć przy ciągłych zniknięciach mojego męża.
- Ale do rzeczy pani Ohlavo. - elf dyskretnie przewrócił oczami i podszedł do okna patrząc na palisadę i przykryty grubą warstwą śniegu sad, znajdujący się zaraz za nią. W zimę był to dość ponury widok. Nieco bardziej jednak pogodny od przygnębiającej atmosfery dworu.

Katal nie miał ochoty wiercenia w brzuchu dziury, ale ta kobieta zamiast powiedzieć wszystko było istotne w sposób jasny, konkretny i czysty, mówiła dużo, dookoła i niemal o niczym, co go interesowało, więc najprawdopodobniej mówiła prawdę. Mimo to, jednak udzielała informacji, które mogły być intersującymi. Zupełnie, jakby nie miała pojęcia o czymś, co było oczywiste, a co elf miał odkryć będąc zesłańcem losu. Czemu mąż latami nie chciał się z nią dzielić sekretem? Dlaczego nie dowiedziała się tego sama? Z jakiego powodu nie chciał jej w odkryciu prawdy i rozwiązaniu problemu pomóc? Odpowiedzi mogło być kilka, lecz nie planował ich kontemplować dłużej. W każdej z nich niezmiennym było, że Ohlava szyją męża nie była, ba, sama zdawała się nie mieć twardego kręgosłupa.

- Problem, który poradził sobie z wiedźminem i czarodziejem... Co pani wie na ten temat? Nic? Nic więcej, że coś, gdzieś, kiedyś, jakoweś trupy i sekrety małżonka? - zapytał spokojnie, cierpliwie postanowiwszy zabić kobietę uprzejmością.
- Z czarodziejem nie do końca... był spokój. Te ataki sprzed ostatnich dni, ten stwór, który zranił mojego syna... miałam nadzieję, że to nie stare upiory wracają. Wilki... coś takiego nie zdarzyło się nigdy wcześniej. Nigdy wcześniej Złotnica nie została tak zaatakowana - Ohlava spojrzała w oczy elfa, po czym zmarszczyła brwi w zamyśleniu. - Nie mam nic pewnego. A ja nie lubię przypowieści. Dotarłam kiedyś do pewnego źródła, twierdzącego, że na tych ziemiach, pomiędzy dwoma rodami, wróżda się toczyła. Ostatecznie zakończyć się miała zniszczeniem wszystkiego. Nasz dworek został zbudowany na ruinach, w okolicy znajduje się inny, zapuszczony i zawalony. Tylko te dwie rzeczy dla mnie mogłyby potwierdzić tę opowieść. Wróżda o krew, zemsta za śmierć córy jednego z hrabiostwa. I klątwa, mająca nie pozwolić usnąć wiecznym snem krwi drugiego rodu, którą odwrócić mogłoby jedynie poświęcenie. Opowiadał mi to stary i przygłuchy już człowiek, nieznający szczegółów. Byłam nawet w tamtym drugim dworze, nie znajdując nic. Powinnam go wtedy spalić - westchnęła. - Jak widzisz, moja pomoc niewiele znaczy. Tak jak trzynaście lat temu, tak i teraz czuję się bezsilna - przyznała. - Ty zaś uważasz, i ta druidka, że atak się powtórzy i będzie jeszcze silniejszy. Wiecie coś więcej? Wiedząc, że zaatakują, przed wilkami możemy się jeszcze bronić.
- Taaaakk... To by wyjaśniało... niewiele, lecz jednak. Ataki zacieklejsze od każdego poprzedniego były, więc pewnie i tak będzie i tej nocy, lub następnej, i następnej. Myślę, że to krew twego rodu pani Ohlavo jest celem ataków. Wieś cierpi tak przy okazji, to wie, niektórzy może nawet przez powinowactwo, jeśli bękarty były... Może faktycznie opuścić musicie tą ziemię? Może życie miejscowych potoczy się dalej... Może nieobecność Hrupów położy kres zemście? - zagadnął smutno.
- Gdybym wiedziała to na pewno, być może nie zawahałabym się - odpowiedziała mu podobnym tonem. - Ale jeśli tak nie jest? Mój mąż twierdził, że jego ród nie pochodzi stąd. Może kłamał, jak i w wielu innych sprawach. Śnieg się roztapia, jeśli przeżyjemy tę noc, możemy uciekać do Hołopola. Co innego możemy zrobić?
- Wyżej wiedźmina i maga nie podskoczymy szanowna pani. Bym wiedział o tym wcześniej, lepiej mierzyłbym siły. Modlić się można pani Ohlavo i wierzyć, że ktoś słucha. - odrzekł i ruszył do wyjścia.
Elf wyszedł tylnymi drzwiami dla służby przy kuchni. Nikt już nie pilnował wyjścia. Zobaczył nawet w oddali jak zbrojnego strażnika Hrupówna prowadziła z przejęciem i pośpiechem w głąb rezydencji.

Wstąpił do karczmy, w której zastał Słomkę, który za stary był, aby brać udział w przygotowaniach do obrony dworu. Wziął karczmarza na zaplecze i rzekł z nieudawaną niechęcią.
- Panie Słomka… Nie brońcie dworu. Ludziom powiedźcie, aby nie szukali tam schronienia. Hrupy przeklęte są i śmierć za nimi idzie. Tylko oni sami pomóc sobie mogą w walce z siłami, których my, zwykli zjadacze chleba, nie zatrzymamy piersią zasłaniając ciosy wymierzone temu rodowi. Coście byli im winni, to juście spłacili życiem i zdrowiem niewinnych. Teraz w chałupach swych pilnujcie rodzin i dobytku. Wiem co mówię. – rzekł z przekonaniem. – Znam się na tym. Znam już sekret Hrupów.
A przynajmniej tak mi się wydaje… - dokończył w myślach.

Lecz czy poświęcenie rodu na pastwę żądnych zemsty, było ofiarą dostateczną, aby kres położyć zabijaniu, to nie wiedział, bo po prawdzie, to znał się tym wszystkim wcale. Nie wierzył jednak, że jakikolwiek Hrup głowę swą lub swej krwi głowę dobrowolnie odda na zamazanie klątwy, za receptę do serca biorąc legendę słów zapomnianego starca. Wszak tego ani mag, ani wiedźmin nie próbowali, a ich głowy nie zadowoliły potworów bynajmniej. A jeśli odeszli z ich zachowaniem, to kto wie, czy nie odkrywszy tej właśnie prawdy, której stary Hrup przyjąć nie chciał. Jakkolwiek nie było, nic tu miecz elfa miał nie wskórać, czego język nie mógł.
Nadchodzącej nocy zamierzał wyglądać świtu z karczmy, z nadzieją, że w towarzystwie gospodarzy i jej wszystkich gości. A potem, choćby i sam, uchodzić na inny koniec świata z tego przeklętego miejsca, gdzie Hrupy i ich adwersarze snem wiecznym zasnąć nie mogą, za łby się biorą, prześladują istoty żywe i nieumarłe.

Dla krasnoludów rozmowa z Hrupami była tylko formalnością, zbędną stratą czasu. Niezależnie od wyniku tej rozmowy, zamierzali odkryć tajemnicę Złotnicy. Świadczyły o tym młoty i kilofy, z którymi nie kryli się specjalnie czekają przed wejściem. Nie miał więc dla nich większego znaczenia fakt, że do żadnej rozmowy nie doszło.

Najtrudniejszy chyba był pierwszy krok. Podjęcie decyzji o naruszeniu gościnności gospodarzy. Wszystko, co działo się później, było jedynie naturalną konsekwencją tej pierwszej praprzyczyny, pewnego ciągu decyzji. Dopiero czas miał pokazać, czy słusznych.

Kamienny mur nie stanowił dla krasnoludów przeszkody nie do pokonania. Właściwie nie stanowił żadnej przeszkody, co najwyżej drobne wyzwanie. Lola słabo znała się na szlacheckich posiadłości i ich skarbcach. Kilka razy miała przyjemność gościć w podobnym do Hrupowego dworku, zwykle jednak zwiedzała w nich jadalnie, kuchnie i sypialnie, piwnice zaś w ostatniej kolejności. Miała jednak przeczucie graniczące z pewnością, że to, co znajdowało się za solidnymi, zabezpieczonymi dwoma zamkami drzwiami, nie było typową zawartością dworkowej piwnicy. Zrozumiałaby całkowicie pusty skarbiec, w końcu tego właśnie się spodziewała. Zrozumiałaby nawet góry złota, przechowywane cichaczem przez gospodarzy. Nie potrafiła jednak znaleźć racjonalnej odpowiedzi na pytanie kto i po jakie licho zgromadził w dworcowej piwnicy góry węglowego miału.

W jakiś dziwny sposób obecność tak nieoczekiwanych skarbów skojarzyła się Loli z bajkami, które w dzieciństwie opowiadała jej matka. O złocie głupców, skarbach i kosztownościach, które w jednej chwili zamieniały się w bezwartościowy pył. Zaraz też pojawiła się myśl, że smutny los spotkałby mieścinę podobną do Złotnicy, gdyby okazało się, że szalejąca w okolicy gorączka złota jest w rzeczywistości jedynie pogonią za kupą piachu. Albo, jak kto woli, węgla.

Dalsze rozważania na ten temat Merritt musiała odłożyć na późniejszy termin, bowiem ich oczom ukazały się kolejne drzwi ze zdobiącą je, niczym upiorny portal, imponującą kolekcją broni siecznej. Owa kolekcja i znajdujące się za drzwiami coś na kształt gabinetu sprawiły, że przez moment muzykantka czuła się jak pies gończy, który wreszcie dopadł zwierzynę. Opuszkami palców nieomal dotykała tajemnicy, która tak długo jej uciekała. Właśnie po to przecież przybyła do Złotnicy. By przekonać się, że Vaclav Hrup nie był tylko kolejnym zapijaczonym szlachetką lubującym się w creydeńskich kurwach.

Jak widać, mag z wieży nie był jedynym reprezentantem magicznego fachu w okolicy. Czarnoksięski gabinet w podziemiach dworku niczym nie ustępował szanującej się standardowej pracowni szanującego się czarodzieja, a przynajmniej wyobrażeniom Loli na temat magicznej pracowni. Były magiczne księgi, były słoiczki i flakony pełne podejrzanych ingrediencji, był również dziennik. W większości niestety pusty. Nie mniej jednak data najstarszej z notatek mogła pasować do daty zniknięcia Vaclava. Autorem nowszych wpisów, spisanych inną ręką, z pewnością był Sobeslav.

W miarę czytania kolejnych wpisów, Meritt coraz bardziej nurtowała myśl, co skłoniło ojca i syna do przelania swych myśli na papier. Co zamierzali tym osiągnąć? Zostawić ślad dla potomnych? Wyjątkowo kiepski stan dziennika wskazywał, że raczej słabo im to wyszło.

- Najwyraźniej stary Hrup był ciekawszą personą, niż się to nam mogło wydawać - rzuciła na głos dziewczyna właściwie do wszystkich, najbardziej zaś do Jana.
Wskazała palcem właściwy zapis.
- Data może pasować do tej, kiedy zniknął Vaclav, nowsze zapisy to za pewne dzieło Sobeslava.
- Jaki ociec taki syn - warknął Larn, na dziennik nie zerkając.
- Zapewne ma panienka rację - zgodził się Jan. - Tylko teraz jeden zniknął, a drugi leży na marach. Tutejsze tajemnice nie są tymi bezpiecznymi - jego mina sugerowała, że zupełnie mu się to wszystko nie podoba.

Bardka wskazała kolejny zapis:
- Jitka mówiła mi o tym dworku, gdy byłyśmy w tunelu. Leży na północ od Złotnicy. Z tego, co mówiła dziewczyna, odkąd pamięta, były to bardziej niezamieszkałe ruiny niż dworek
- Jak ma piwnicę taką jak ta... - zaczął Utrata, dokończył Iggis.
- To mogło tam przetrwać wszystko - krasnolud znów szarpał się za brodę. - Tutejsi dużo chowają w pieprzonych piwnicach.
- No właśnie - zgodziła się ochoczo - Skoro już nadużyliśmy gościnności i włamaliśmy się tutaj, może należałoby też sprawdzić, co znajduje się po drugiej stronie tunelu? W pomieszczeniu,do którego dotarłyśmy z Jitką, była klapa w suficie, ale nie miałyśmy dość siły, by ją otworzyć. Coś ją blokowało od góry.
- Noc idzie, panienko... - Jan spojrzał na nią z pewnym niepokojem.
- Może te babe z wysp i elfa przekonać. Klape by otworzyć się dało, nawet jak przygruzowana - powiedział Larn, kręcąc głową. - Ale ten tu ma rację, noc idzie. Obrócić w obie strony, otworzyć klapy i sprawdzić co tam siedzi nie zdążym za dnia.

Zbliżająca się zmierzch był argumentem nie do zbicia. Zresztą jakiekolwiek dalsze dyskusje przerwał dobiegający z piwnicy krzyk. Zgromadzeni w tajemniczej pracowni poczęli się kierować ku wyjściu ciekawi tego kto i dlaczego tak jadaczkę rozdziera. Lola wyszła jako ostatnia. Korzystając w powstałego zamieszania, postanowiła stać się nową, szczęśliwą właścicielką pięknego fletu. Hrupom i tak się już raczej miał na nic nie zdać, zresztą wątpiła, by którekolwiek z nich miało talent muzyczny. A nawet jeśli… no cóż, każdy miał jakieś wady. Wadą Loli było przywiązanie do dóbr doczesnych, czasami nawet cudzych.

Wychodząc do wypełnionego węglem przejścia, dziewczyna schowała instrument za pazuchę. Mogło by to źle wyglądać, gdyby ktoś ją z nim przyuważył. A zamierzała z niego zrobić już wkrótce użytek. Miała bowiem pewne podejrzenia co do jego przeznaczenia.

Podczas gdy Macha wyszła na zewnątrz, a krasnoludy sposobiły się do udawania, że noszą węgiel, Lola cofnęła się nieco wgłąb podziemnego korytarza. Potrzebowała jedynie chwili prywatności, by sprawdzić swoją teorię. Wyczekawszy na moment, gdy akurat nikogo w piwnicy nie będzie, wyciągnęła zdobyczny flet i zagrała na nim kilka dzięków. Ku jej wielkiemu zaskoczeniu i zawodowi nie stało się absolutnie nic. To znaczy flet, jak na instrument przystało, wydał z siebie dzięki. Można nawet powiedzieć, że brzmiał pięknie i niewiarygodne wręcz czysto, niczym śpiew ptaków. Ale poza tym nie stało się nic. Zimorodek, którego spodziewała się wezwać muzykantka nie zareagował. Flet, choć piękny, wydawał się być najzwyklejszą w świecie piszczałką.