Makhar wychylił się poza krawędź dachu, zsunął w dół po ścianie, zawisł na rękach i... Runął w dół, wprost na ułożone w kącie poduszki, które skutecznie stłumiły hałas i spowodowały, że Stygijczyk wcale się nie potłukł. Gdy wstał i przesunął się w bok, robiąc miejsce dla pozostałych, po ścianie zsunęła się lina spuszczona przez Berwyna. Drugi jej koniec Bossończyk przymocował na dachu i kilkoma szarpnięciami sprawdził czy dobrze trzyma. Trzymała, więc zsunął się na dół. Za nim postępował olbrzymi Vanir.

Zbliżyli się do drzwi do pomieszczenia opisanego na mapie jako muzeum. Drzwi były drewniane, pomalowane na biało i zaopatrzone w okrągłą klamkę oraz zamek. Makhar już chwytał za klamkę, aby otworzyć drzwi, ale powstrzymał go cichy syk Theo. Aquilończyk podszedł do drzwi i przyjrzał się mechanizmowi zamka. Pokręcił głową, po czym wolno obrócił klamkę w przeciwną stronę niż zwykle. Drzwi były otwarte i weszli do środka.

Muzeum było długim, nieoświetlonym pomieszczeniem, ale w poświacie z lamp umieszczonych w atrium widać było, że stoi tu w rzędzie siedem postumentów, na których spoczywają jakieś przedmioty. Drzwi do biblioteki były uchylone i awanturnicy szybko do nich podeszli, znikając w ciemnym wnętrzu. Draugdin natychmiast rozpalił swój kaganek i w nikłym świetle można było oglądnąć pomieszczenie.

Wzdłuż ścian stały wypełnione księgami, zwojami i pospinanymi stronnicami solidne, drewniane półki. Centrum biblioteki zajęte było tylko przez masywne, czarne biurko i dostawiony do niego ogromny, głęboki fotel. Na blacie stał puchar i wypełniona czerwoną cieczą karafka z grubo ciosanego kryształu oraz trójramienny, srebrny kandelabr ze świecami.

Makhar z zainteresowaniem przebiegał wzrokiem po egzemplarzach zgromadzonych w bibliotece. Zgromadzone tu zbiory nie były posortowane w jakiś szczególny sposób. Thedipides najwidoczniej kupował wszystko co wpadło mu w ręce, a było warte sporo złota i składował to tutaj. Księgi, zwoje i manuskrypty zapisane były w tuzinie języków, z których Stygijczyk większości nie znał. W sferze jego zainteresowań pozostawały więc te pozycje, które napisano po stygijsku, starostygijsku i aquilońsku. I to właśnie w tym ostatnim języku napisano Księgę Niebios, autorstwa Hericusa. Był to opasły tom, oprawiony w skórzane okładki zabarwione na błękitny kolor, z miedzianymi i srebrnymi zdobieniami. Przeglądając pobieżnie swoje znalezisko, Makhar doszedł do wniosku, że mając nieco czasu wiele się z tej księgi można nauczyć.

W tym samym czasie Theo, który już zdążył zapoznać się ze smakiem doskonałego wina, rozprawiał się z biurkiem. Była to konstrukcja cechująca się wyjątkową prostotą. Blat wspierał się na czterech toczonych nogach, które złodziej sprawdził, czy aby nie są puste, ale nie były. Do blatu, po lewej stronie zamocowane były dwie szuflady o gałkach z kości słoniowej, które aquilończyk przeszukał pod kątem podwójnego dna. Nie było w nich żadnej skrytki. Znalazł natomiast w jednej z szuflad woreczek wypełniony jakimś pyłem i srebrny nóż do otwierania korespondencji.

Tymczasem Berwyn zwiedzał sąsiednie muzeum. Na siedmiu wykonanych z połyskującego w blasku świecy marmuru postumentach rozmieszczonych w pomieszczeniu, znajdowało się siedem przedmiotów. Na pierwszym, na srebrnej tacy leżała ludzka ręka zachowana w doskonałym stanie. Na drugim znajdowało się kwadratowe, wykonane z czarnego drewna pudełeczko z pokrywką. Dalej był długi na dwie stopy kij wyrzeźbiony na podobieństwo węża; czarny otoczak o kształcie idealnym do użycia go w procy; przeznaczony do grania skręcony róg wołu, pokryty tajemniczymi symbolami; mała, wykonana z różowego kryształu figurka tańczącej, nagiej kobiety. Na ostatnim postumencie spoczywała szklana tabliczka zapisana jakimś nieznanym Berwynowi alfabetem, na obwodzie której wyryty był wąż.