Rebma

Świat wokół lekko pobladł. I to było jedyne co młody Amberyta zauważył. Innych efektów, póki co, nie odczuł idąc brukowanymi ulicami nieznanego sobie miasta.
Dopiero gdy przeskakując przez płot mijanej rezydenci para prawie na niego wpadła, Jerome przekonał się, że pierścień działa. Gdy chwilę później zbrojny patrol minął go obojętnie, upewnił się w tym.
Przynajmniej problem ewentualnego pościgu został rozwiązany. Nie mniej jednak pozostały jeszcze dwa.
Rozcięte ramię i przebita noga, które dokuczały coraz bardziej. Ból można było jednak zignorować.
Większym problemem było miasto. A w zasadzie jego nieznajomość. Szukanie jakiej oberży nie wiedząc gdzie one mogą się znajdować wymagało trochę czasu.
Jerome opuścił dzielnicę posiadłości co znamienitszych rebmiańskich rodów, klucząc przy tym trochę i dwukrotnie schodząc patrolującym ją gwardzistom z drogi. Wszak łatwo jest wpaść na niewidzialną przeszkodę.
Trudno było mówić o jakiejś symbolicznej granicy oddzielającej tę najlepszą część miasta od reszty. Ot, zwyczajnie posiadłości stawały się coraz mniejsze by płynnie ustąpić bardziej zwartej zabudowie pięknie zdobionych kamienic. Tutaj raczej próżno było szukać karczmy, która zapewniłaby mu to czego szukał. Wynikało to z faktu, że nie wyglądał obecnie jak bogaty cudzoziemski kupiec.
Zmiana architektury poinformowała maga, że znalazł się w części miasta, która mogła spełniać jego potrzeby.
Jerome stanął przed budynkiem z szyldem przedstawiającym uśmiechniętego, jednookiego rekina.
“Pijany Rekin” był piętrowym budynkiem wciśniętym między dwa inne, niższe budynki. Szeroka na cztery okna fasada znacznie wyróżniała się na tle sąsiednich. Zarówno swymi rozmiarami jak i kolorem. Dość obszerne drzwi otworzyły się gwałtownie i wyleciał z nich jakiś człowiek.
- I żebym cie więcej tu nie widział. - Dobiegło ze środka za leżącym na bruku mężczyzną.
Ten podniósł się, otrzepał, wykonał niekulturalny gest w kierunku drzwi i zataczający się ruszył przed siebie. Daleko nie uszedł gdy ramieniem trącił maga w, na szczęście, zdrowe ramię. Mężczyzna zaklął upadając. W jego szeroko otwartych oczach Jerome dostrzegł strach. Chwilę później zauważył, że świat znowu nabrał swych naturalnych braw. Znakiem tego młody Amberyta musiał się przed chwilą zmaterializować przed opuszczającym progi “Pijanego Rekina” mężczyzną.

Lady Liadain chciała coś jeszcze rzec, ale drzwi do jadalni otworzyły się skrzypiąc i przyciągając uwagę zebranych. Stojący w nich służący skłonił się nisko. Podszedł do gospodarzy i coś im szepnął do ucha.
Lady Talulla poderwał się gwałtownie. Klasnęła w dłonie. Zaraz pojawiła się służba.
- Dostawcie jeszcze jedno nakrycie. - Poleciła. - Lord Conall zaszczycił nas swą obecnością. - Poinformowała pozostałych.
Nim skończyła w drzwiach stanął niewysoki, otyły jegomość o dość sympatycznej twarzy.
Generał z małżonka powitali gościa i wskazali mu miejsce przy stole.
Otyły mężczyzna podziękował im i ruszył w stronę siostry gospodyni.
- Droga kuzynko. - Przywitał ją obejmując nad wyraz czule.
- To muszą być twe piękne córki. - Obie panny dygnęła gdy lord składał na ich dłoniach pocałunki. Na twarzy matrony pojawił się uśmiech zadowolenia.
Gospodarze dokonali prezentacji wszystkich zgromadzonych. Lord Conall przywitał się z nimi uprzejmie zapytując o zdrowie. Sprawiał wrażenie całkiem miłego. Został posadzony koło Niamh.
Lord Ruadhagan wzniósł toast za nowego gościa. Służba podała kolejne danie, co zamknęło usta siostrze gospodyni.
Chwilę później wprowadzono muzyków, którzy swa grą mięli umilać gościom posiłek.
Nim Niamh wzięła do ust kolejny kęs, Conall pochylił się w jej stronę i szepnął.
- Chciałbym z panią, lady Niamh, pomówić o bardzo ważnej dla mnie sprawie. - Głos miał miękki i głęboki. Bardzo pasujący do ujmującego usposobienia.

Korzystając z faktu, że matka zajęła się rozmową z siostrą, a muzyka dawała trochę prywatności grubsza z sióstr pochyliła się ku Albinowi.
- Słyszałam jak matka mówiła o obcych kupcach. - Powiedziała speszona. - To nie do końca prawda. - Rzuciła strachliwe spojrzenie w kierunku rodzicielki, ale ta zupełnie na nią nie zwracała uwagi.

Rebma

Wszechogarniająca ciemność skurczyła się nagle do małego punkty, który w oka mgnieniu prysł, gdy coś zimnego zetknęło się z ciałem.
To była woda, którą ktoś wylał na Jerome by go ocucić.
Młody Amberyta rozejrzał się dookoła. Był w jakimś magazynie. Skrzynki, beczki, pakunki dobitnie o tym świadczyły.
Część z nich została uprzątnięta z miejsca w którym stał, a w zasadzie pół wisiał na rękach przywiązanych do filary podtrzymującego jakiś podest.
Więzy były mocne. Nie dało się ich zerwać, a szarpanie powodowało jeszcze mocniejsze zaciskanie się ich. Dyletanci z pewnością ich nie zakładali. Tak jak i nie pozostawili mu żadnej ukrytej broni rozbierając do pół naga.

Trochę na prawdo od siebie syn Fiony dostrzegł purpurowowłosego Rebmianina stojącego tuż obok pustego wiadra. To on musiał z tak niemiły sposób wyrwać Jerome z nieprzyjemnych objęć narkotycznego snu.
- Co robiłeś pod domem lorda Ruadhagana magu. - Spytał spokojnie.

Niamh zagłębiła srebrny widelczyk w sałatce z wodorostów.
– Cóż jest dla ciebie ważnym, szlachetny lordzie Conell, w noc tak pogodną i beztroską jak ta?
– Pamiątka rodzinna. Ty ją masz pani.
– Doprawdy? – zdumiała się Niamh z uprzejmością wrodzoną i wyćwiczoną. – W jaki sposób miałabym wejść w posiadanie pamiątki twego rodu. Nie jestem handlarzem. Jeszcze wina?
Mężczyzna uśmiechnął się łagodnie obracając kielichem.
– Tak, poproszę. – Odczekał aż puchar zostanie napełniony. Umoczył w nim usta. – Doprawdy wyborne. Masz, pani, gust. Z pewnością po matce – skomplementował ją z taką samą uprzejmością. – Matki przekazują swym córkom wiele. Niekiedy jednak córki nie potrafią docenić daru i go marnotrawią. Tak jak moja, niestety – skrzywił się lekko. – Nie będę cię zanudzał tym dramatem. Proszę jednak o zwrot wisioru mej zmarłej żony. Miał go zdrajca, któremu udzieliłaś, hmmm…, poparcia.
– Zdrajcą jest ten, kto zdrajcą zostanie uznany przez sąd. Nie przez ciebie ani mnie, lordzie Conell – przypomniała mu Niamh.
– Sąd nie zmieni tego, co ludzie myślą. Niestety. A ja nie chciałbym, aby mą rodzinę kojarzono z kimś o wątpliwej reputacji.
– Oh, prawda… to jest sedno historii, którą nie chcesz mnie zanudzać w tak piękny wieczór, lordzie Conell?
– Tak pani. Jak każdy rodzic staram się chronić me dziecko. Zwłaszcza przed jej własnymi błędami. Dlatego proszę cię, abyś zwrócił mi naszyjnik mej żony.
– Nie jestem znudzona, lordzie – zapewniła Niamh. – W czym leży sedno waszego konfliktu?
– W nierozważnych zachowaniach młodych dam.
– Nie mnie osądzać o zasadności twych poglądów czy zabiegów wychowawczych – odparła Niamh, która, owszem, osądziła już, choć jeszcze wyroku nie wydała. – Wszak sama potomstwa nie posiadam i doświadczenia stosownego – westchnęła, jakby tylko za tym w życiu tęskniła. Dolała szlachetnemu gościowi wina. – Acz rozumiem głęboko potrzebę chronienia rodziny. Zatem, lordzie Conall – jesteś mi winien wdzięczność za to, żem nie dopuściła do zszargania dobrego imienia waszego rodu, w którego honor i cnoty nikt w Rebmie nie wątpi. – Niamh uśmiechnęła się delikatnie i upiła łyk wina.
– W jaki to sposób nie dopuściłaś pani do zszargania dobrego imienia mego rodu? – spytał zakręciwszy delikatnie kielichem, delektując się zapachem, a później i smakiem.
– Nie dopuściłam, by rzeczony przedmiot stał się dowodem rzeczowym w głośnym procesie, przez co pochodzenie tego nieszczęśnika, razem ze wszystkimi brudami waszej rodziny, zostałyby wyprane publicznie, ku uciesze możnych rodów, z których nie wszyscy dobrze ci życzą… oraz rozrywce gawiedzi. – Niamh położyła wąską dłoń na sercu. – Nie musisz dziękować, dostojny lordzie Conall. Zrobiłam to dla dalekich więzów pokrewieństwa, które przez lady Liadain łączą nasze rody. Bardzo leży mi na sercu twe dobre imię – W głosie generalskiej córki nie było nawet najmniejszej groźby. A jednak gdzieś tam, jak morena w skalnej, podwodnej grocie, czaiła się niewypowiadziana możliwość – że ta troska o dobre imię może się skończyć.
– Gdy tylko odzyskam ów przedmiot pani – odparł uprzejmie, z taktem, wyraźnie jednak kładąc nacisk na swe pragnienie.
– Na twoim miejscu, milordzie, zachowałabym daleko idącą wstrzemięźliwość w temacie – skinęła mu lekko głową. – Twoje zabiegi wokół odzyskania przedmiotu znacznie bardziej zagrażają dobremu imieniu twemu i twego rodu, niż sam przedmiot – wskazała mu Niamh. – Ściągają uwagę, zupełnie niepotrzebnie mogąc być zarzewiem plotek – wzruszyła ramionami. – Lecz, proszę mi rzec… dzisiaj cały wieczór omawiamy uroki małżeństwa i plany małżeńskie, za natchnieniem drogiej lady Liadain. I wy ode tego nie uciekniecie – pogroziła mu żartobliwie smukłym palcem. – Czy upatrzyliście już kawalera dla swej córki?
– Rozumiem pani. – Kiwnął uprzejmie głową. – Doskonale rozumie sympatie twe dla sługi. Te same wszak kierowały mą córką. – Westchnął ciężko. – Nie wy pierwsze i nie ostatnie. – Rozłożył ręce w geście bezradności. – Niestety. Taka jest widać kobiet natura. Pozostaje mieć nadzieję, że obdarzając męża potomkiem, którego dobro matce na sercu leżeć powinno, młode panny rozumu trochę nabiorą. – Zrobił krótką przerwę. – Zaspokajając twą ciekawość pani. Ukochana ma żona zadbała o odpowiedniego kandydata. Zaręczyła ją z synem królewskiego podczaszego.
– Nie od dziś wiadomo, że czułe i słabe są serca niewieście – zgodziła się Niamh, serce posiadająca we właściwym miejscu. I jedynym właściwym celu. By pompowało krew. Zerknęła mimochodem na karteczkę podsuniętą przez sługę. Skinęła głową i karteczka zniknęła razem z jej brudnym talerzem. – Ach, proszę mi rzec, lordze Conall, czy córka twa również serce oddała morskiemu jedwabiowi, jak cała wasza rodzina?
– Gdyby tak było pani, nie byłbym zmuszony wspominać ci o cennej pamiątce po mej małżonce. – Westchnął lekko na wspomnienie żony.
– Cóż zatem czyni, wbrew twej woli ojcowskiej? – zapytała, choć już dobrze wiedziała co.
– Roztrwoniła cenną rzec, pamiątkę po swej matce. Gdyby to było zwykłe świecidełko, nawet warte trzy wsie, może i przymknąłbym a to oko. Wartość owego medaliku jest dla mnie, dla mojej rodziny, ogromna.
– Jak dla każdego krewnego, któremu śmierć zabrała bliską osobę – zgodziła się Niamh, przypatrując się uważnie, czy nie drgną mięśnie na twarzy lorda Conalla, dotąd trzymające kamienną maskę uprzejmości.
– I jak każdy krewny pragnę dopilnować by te najcenniejsze pamiątki pozostały w rękach rodziny. – Conall musiał być równie świetnym aktorem co Niamh. Żaden najmniejszy mięsień na twarzy mu nie drgnął. Nic. Słodzili sobie i wbijali szpile dopóki po tarasie nie zaczął skradać się przesączony przez błękitne wody świt.

Remba

Jerome nie widział dokładnie celu. Nie musiał nawet. Chodziło przecież o zawalenie konstrukcji do której był uwiązany sobie i oprawcą na głowy i o uwolnienie swojej sponiewieranej powłoki z tego ziemskiego łez padołu.
Zamiar powiódł się częściowo.
W warunkach rebmiańskich uszkodzone elementy spadał dużo wolniej niż młody Amberyta życzyłby sobie tego. Jego zdziwieni oprawcy zdążyli umknąć pozostawiając go na pewną śmierć pod zawaloną konsturkcją.
Śmierć jednak nie chciała otoczyć potomka wielkiego króla Oberona swym kojącym ramieniem. Po części sam był temu winien. Jego pierwszy czar, mający uchronić go przed kolejnym razami wymierzonymi przez Rebmianina, uchronił go i przed walącymi mu się na głowę belakmi.
Chwilę później jaźń wycofała się w najgłębsze zakamarki umysłu.

Lady Niamh tylko co zdążyła przebrać się, czyniła to w pośpiechu po nocypełnej wrażeń gdy sługa zaanoswał przybycie ważnych gości. Lady Llewella prowadziła księżnę Fionę i księcia Julian. Rudowłosa córka Oberona przywitała się z Niamh z wystudiowaną i doprowadzoną do perfekcji uprzejmością, którą wielu, lepiej rzecz prawie wszyscy, więziliby za czułość. Obrońca Ardenu złożył na drobnej i delikatnej dłoni generalskiej córki dworski pocałunek. I w tym momencie Niamh zdała sobie sprawę, że niedawno ktoś w podobny sposób, mniej jednak dostojny i delikatny, witał ją.
- Przejdź od razu do rzeczy. - Rzekł Julian.
- W drodze do lazaretu. - Zarządziła Llewella.
Niebieskooki książę Amberu kiwnął tylko głową.
- Kazałam przygotować powóz. - Oznajmi Rebmianka.
Cała czwórka rozsiadła się wygodnie.
- W zamku jak i w zatoce nieopodal odnaleźliśmy dwie kobiety, które miały identyczne naszyjniki jak ten, który dostarczyliście. - Julian odezwał si ę jako pierwszy..
- Zbadałam ten od was. - Głos zabrała Fona. - Jest jakimś źródłem mocy połączonym z jednym z obić Wzorca. Jednym z dalszych odbić.
- Coś jak nasz Klejnot Wszechmocy? - Spytała Llewella.
- Tak. Coś jak klejnot. - Potwierdziła rudowłosa. Po czym wygłosiła długi i niezrozumiały wykład o magi. Skończyła go zapewnieniem, że robi wszystko co w jej mocy, aby zlokalizować Cień z którego pochodzą.
- Ponieważ włamano się do zamku Randomowi zależy bardzo na szybkim odnalezieniu sprawców. - Obrońca Ardenu wyglądał przez okno powozu.
- Macie jakiechś podejrzanych? - Spytała Llewella.
- Jasra. - Odparła Fiona.
- Jasra? - Rebmiańska księżna była więcej niż zdziwiona. - Przecież ona siedzi w Twierdzy Czterech Światów, do której uznaliśmy jej prawo.
- Ona ma parcie na władzę. - Odparła jakby od niechcenia Fiona. - Flora to potwierdzi.
- Samo parcie na władzę nie jest mocnym dowodem. - Rzekła sceptycznie Llewella.
- Ale zeznania najemnika już tak. - Powiedziała rudowłosa.
- Tak? - Llewella nie wydawała się przekonana.
- Przesłuchaliśmy kilku pojmanych ludzi Dalta. Zgodnie przyznali, że kobieta, czarodziejka wynajęła ich w celu sprowadzenia do niej potomka Oberona.
- Z drugiej strony nasze służby donoszą o biernej postawie Jasry. - Do rozmowy wtrącił się Julian.
- Bzdura. - Fiona nie zgodziła się z sugestią brata. - Ona jest przebiegła i mściwa. Dalt to przyjaciel jej syna.
- Którego ona nie cierpi. - Zauważyła Llewella.
- A on nie cierpi nas. - Córka Clarissy złożyła dłoni razem i zaczęła stukać o siebie pacami wskazującymi by po chwili wycelować je w siostrę. - Jeżeli można użyć tak łagodnego określenia.
- Królowa nie wierzy w tę teorię. - Zauważył Julian.
- Vialle czasami zdaje się za bardzo kierować swą empatią. - Oprała Fi.
Na dalszą dyskusję nie było już czasu gdyż pojazd stanął u bram garnizonowego lazaretu.

Jaki cichy głos wyrwał Jerome z letargu. Nie umarł zatem. Na swoje nieszczęście.
Wraz z odzyskaną świadomością jego ciało dało o sobie znać. Wszystko go bolało. Czuł się źle, a rozmowa, z której rozróżniał tylko pojedyncze słowa, potęgował jeszcze to uczucie.
- ...trudno powiedzieć… obrażenia… szczęście… pokaże…urządzili… silny… krew...martwić.

Czyjaś dłoń delikatnie odgarnęła z wyczuwalną troską włosy z czoła. Ale i ten zdawałoby się czuły gest przyniósł spory dyskomfort.

Otwarcie oczy było sporym wyzwaniem. Przyniosło jednak nieoczekiwane odkrycie.
Młody Amberyta leżał w czystej pościeli. Skromnie urządzony, acz schludny pokój przywodził na myśl lazaretowe izby.
Piątka dyskutujących nieopodal osób, wśród których Jerome rozpoznał twarz wuja Juliana zdawała się nie zauważyć jego przebudzenia.
Stojących obok ulubionego krewnego Rebmianek nie znał. Jak i starszego mieszkańca podwodnego miasta. Piątej osoby nie widział wyraźnie.

Jerome wyglądał o nieba całe lepiej niż wtedy, gdy go Niamh zobaczyła ostatnim razem. Czyli, mówiąc oglądnie, wyglądał jak pomnik wszystkich potworności wojny. Córka generała była pomnikiem opanowania, a przynajmniej starała się. Badawcze spojrzenia miedzianowłosej Fiony nie przebiły się przez jej maskę, ale w obecności strażnika Ardenu, zwłaszcza gdy wyginał usta we wszystkowiedzącym uśmieszku, czuła się może nie nieswojo, lecz na pewno niewygodnie.

Pobitemu mężczyźnie zgromadzeni zgotowali przedstawienie pełne fałszywej troski i ciepła. Chociaż... on był nieprzytomny. Zapewne udawali przed sobą nawzajem. Niamh wiedziała dość o królewskim rodzie Amberu, by nie wierzyć w żadne więzi prócz zazdrości, ambicji i zemst. Niemniej nie mogła nie pomyśleć o kimś, kto leżał w tym samym lazarecie kilka cel dalej. Nie miał nawet takiej rodziny, która udaje, że ich los jego obchodzi. Myśl, że powinna właściwie odwiedzić Ailila została szybko wyparta konstatacją, że wcale nie powinna. Tylko chce, i właśnie dlatego nie pójdzie.

Książę Julian świdrował ją jasnymi oczami. Podobnie Lady Llewella. I Niamh zdała sobie sprawę, że Fiona przestała drobiazgowo przesłuchiwać medyka w sprawie stanu zdrowia swego niesfornego potomka i zadaje jej pytanie. To samo. Już drugi raz.

- Nie, nie mam pojęcia, co mógł robić w tym magazynie – odparła, potrząsając głową, zielone pasma włosów skręciły się jak warkocze wodorostów. - Te budynki od lat były nieużywane. Szczerze mówiąc, gdyby nie pierścień, twój syn zmarłby pod gruzami, a za kilka lat nikogo by nie obchodziło, czyj to szkielet objedzony przez ryby...
- Pierścień? - Fiona uniosła brew. Niamh skinęła głową.
- Twój pierścień, pani. Jeden z gwardzistów królowej schwytał pewnego człowieka, podejrzanego w innej sprawie. Ten zdołał mu uciec po krótkiej walce, ale porzucił torbę z przyodziewkiem spoza naszego świata, przynależnym komuś majętnemu. W środku był też pierścień obcej roboty. Żołnierz przyniósł go do mnie i rozpoznałam twoją własność. Sądziłam, że wysłałaś jakiegoś sługę w sprawie... nam wiadomej, i ktoś go napadł. Posłałam więc kilku ludzi z rekinami. Nadeszli jednak za późno i magazyn leżał już w gruzach.
- Chyba jednak w ostatniej chwili – odparł na to beztrosko Julian, a Niamh po chwili potwierdziła poważnie.
- Twój syn, Lady Fiono, znów miał dużo szczęścia. Ryby wyczuły świeżą krew z ruin. Moi ludzie odgrzebali go. Choć powiedzieli mi, że dopóki Ohran – wskazała na medyka – nie przybył, myśleli, że uratowali trupa. Naprawdę... był w strasznym stanie. Odhran dokonał tutaj cudów.
Niamh splotła dłonie razem i po chwili rozłożyła je bezradnie.
- Szukamy tych, którzy go napadli i musieli przetrzymywać, ale nie mamy żadnych tropów. Działania nie ułatwia mi fakt, że królowa Moire... nie darzy w ostatnich dniach magów swym zaufaniem. To już drugi, którego działania powodują niepokoje i zniszczenia w mieście – spojrzała Fionie w oczy. - Doradzałabym zabranie syna z Rebmy. Gdy tylko będzie zdolny do podróży...

Rebma

Fiona w skupieniu wysłuchała tłumaczeń generalskiej córki. Ani jednym słowem, westchnięciem, czy choćby drobnym grymasem nie pokazała, że żywi jakieś matczyne uczucia. Zapewne chowała je głęboko.
- Jestem pewna, że sprawy w Amberze i tutaj łączą się. - Odezwał się. - Naszyjniki były takie same. - Zamyśliła się chwilę.
W tym czasie Odhran dyskretnie wycofał się z komnaty uprzednio wymieniając kilka uwag z lady Llewellą.
- Chciałbym pomówić z tym drugim magiem. - Fiona zwróciła się do siostry.
- Protokoły z przesłuchania są do twojej dyspozycji. - Odparła zielonowłosa Amberytka. - Gość królowej okazał się bardzo rozmowny i wyjawił nam sporo ciekawych rzeczy.
- Nie mniej jednak… - Fiona patrzyła na łóżko, na którym leżał jej syn.
-... jest to w tej chwili niemożliwe. - Llewella była nieugięta. - Wiem od niego, że pewna grupa osób posiadających zdolności magiczne mogła być zamieszana w to wszystko. Mówi ci coś nazwa Steinhart?
Fiona przez chwilę przerzucał spojrzenie między siostrą a synem.
- Według słów Randala. Tak. Tak. - Llewella pokiwała głową. - Tego samego Randala. To właśnie stamtąd pochodzi zagrożenie.
- To mogłoby tłumaczyć kłopoty jakie miała z ustaleniem miejsca pochodzenia naszyjników. - Fiona utkiwała spojrzenie w siostrze.
- I obala teorię o Jasrze. - Julian kpiącą rzucił Niamh do ucha.
- Podejmiemy wszelkie możliwe kroki by zażegnać niebezpieczeństwo. - Zielonowłosa córka Oberona spojrzała na leżącego w łóżku siostrzeńca.
- Możecie liczyć na pełne poparcie Amberu. - Dodał Julia.
- Oczywiście. - Zgodziła się Fiona. - Mogliście jednak wcześniej podzielić się tymi informacjami.
- Dopiero co je dostałam. - Twarz Llewelly nie wyrażała nic, podobnie jak Fiony.
- Powinniśmy zatem omówić szczegóły. - Julia przerwał wymianę beznamiętnych spojrzeń między siostrami.
- Potrzebujesz jeszcze chwili?- Mieszkana Rebmy spytał płomiennowłosej już bardziej przyajcielskim tonem.
- Może… powinniśmy wyjść? - zasugerowała Niamh cicho. Uznała, że można unieść nieco przyłbicę, i posłała leżącemu na łożu boleści Amberycie spojrzenie, w którym nie było za grosz troski i współczucia.
Julian kiwnął głową. Otworzył drzwi ustępując w nich miejsca dwóm mieszkanką podwodnego królestwa.

Fiona podeszła do łóżka. Usiadła na jego skraju. Delikatnie odsunęła niesforny kosmyk z czoła mężczyzny. Przez chwilę przyglądała się swojemu potomkowi. Prawdziwa matka, która zamartwia się o los dziecka. Była to jednak tylko fasada, teatrzyk odgrywany na wypadek gdyby ktoś obserwował.
- Zapytam tylko raz. Co robiłeś w Rebmie ?- Spytała spokojnie i bez zbędnych emocji w głosie.

Niamh odprowadziła matkę i jej brata. To była ich rozmowa i nie potrzebowali dodatkowych świadków. Niamh doskonale o tym wiedziała. Nim jednak dzieci Oberona pozostawiły ją samą nadarzyła się okazja na wymianę dosłownie kilku zdań. Lady Llewella zajęta rozmową z jakimś oficerem pozostawiła ich na chwilę.
- Liczę, na kolację lady Niamh. - Julian zgiął się dostojnie całując na pożegnanie drobną dłoń generałówny.

Gdy dwoje Amberytów opuściło koszary Niamh została zaczepiona przez Graine.