W nieznanym cieniu

Wozu udało się ściągnąć ze ścieżki. Chociaż nie tak jakby tego Jerome sobie życzył. Na przeszkodzie stało zagłębienie, coś jakby rów, ciągnące się po obu stronach ścieżki. Pozostało jednak jeszcze zwierzę. Było ono zbyt ciężkie by je ruszyć. Z drugiej strony droga jednak wyglądała na mało uczęszczaną
Młody mag przyjrzał się uważnie otoczeniu. Ślady kół jego wozu pojawiały się niespodziewanie kilkanaście metrów za nim. Przed nim natomiast droga zakręcała i ginęła w leśnym poszyciu przysłoniętym przez mgłę. Obfite zarośla po obu jej stornach dawały możliwość ukrycia się. Gdyby można było pozbyć się leżącego muła i wozu. Drugie ze zwierząt z radością zaczęło wykaszać pobocze. Patrząc jak pochłania rośliny możnaby pomyśleć, że całe wieki nie soczystej roślinności.
Drugi z mułów nie wydawał się zainteresowany strawą, nawet tą świeżą.
Jerome nie musiał się martwić o kolację, o jutrzejsze śniadanie też nie. Niestety więcej prowiantu nie miał. Co oznaczało głodówkę, jeżeli pozostanie dłużej w tym miejscu.

Jerome nawet nie zdążył dobrze przygotować sobie miejsca na nocleg, gdy do jego uszu dotarło rżenie konia, który wyłonił się zza lekkiego zakrętu. Zbyt małego, żeby ukryć czyjąś obecność. Wręcz możnaby rzec, że jeździec na koniu pojawili się nagle na drodze. Oni chyba też nie spodziewali się nikogo spotkać na swej drodze. Dlatego wielkim zaskoczeniem, zwłaszcza dla zwierzęcia, była przeszkoda w postaci leżącego muła, która nagle wyrosła im na ścieżce. Wierzchowiec dosłownie w ostatniej chwili wybił się do skoku.

Jeździec, mężczyzna odziany w czerń, spiął karego ogiera, który zatańczył w miejscu.
- Spokojnie. - Nieznajomy poklepał konia po szyi, gdy ten uderzył przednimi kopytami o podłożę. - Spokojnie.
Mężczyzna zsiadł z konia obracając w dłoni trzy metalowe kule.
- Witaj nieznajomy. - Odezwał się przyglądając się leżącemu na drodze mułowi. - Widzę, że masz problem.
Dopiero teraz Jerome dostrzegł białe włosy kontrastujące z młodymi, choć ostrymi rysami twarzy.

Oczy Albina lustrowały podwodne miasto, sycąc się delikatnie rozmytym widokiem i ciszą, jaka tu panowała o tej porze. Brak echa kroków oznaczał niestety też zwiększony wysiłek dla oka. Gdzie indziej można było liczyć na śpieszne kroki, złamanie gałązki jako ostrzeżenie przed niespodziewanym nocnym towarzystwem. Tutaj wyglądało to nieco inaczej. Upewnił się profilaktycznie, czy miecz wychodzi luźno z pochwy, a nóż w bucie jest na swoim miejscu. Było możliwe, że ostrze, które nosił do tej pory głównie dla ozdoby, może się przydać. Niamh podążała obok kuzyna jakby frunęła na granatowych skrzydłach – krajach swej obszernej, przetykanej srebrem szaty – lekko i bezgłośnie. Gdy minęli bramę i wkroczyli do lazaretu, zatrzymała się, ujmując go za łokieć i zatrzymując. Z delikatnym uśmiechem poprawiła wyłogi Albinowej koszuli.
– Mówiłam, byś dbał o godny wygląd. Nie zapominaj nigdy, kim jesteś.
Wspięła się na palce, by ucałować go w policzek.
– Przy bramie brakowało jednego wartownika. Uważaj. – Jej szept tuż przy jego uchu był cichszy niż ostatnie tchnienie umierającego, a w szerokich rękawach dostrzegł skryte długie sztylety, umocowane do przedramion cienkimi paskami z ciemnego jedwabiu. Puściła go i ruszyła do komnat Randalla. Przez moment patrzyła na ruch cieni w szparze pod drzwiami, ściągnęła jaskółcze brwi. Znak dała dyskretny, że wchodzi pierwsza. Zapukała i w tej samej chwili pchnęła odrzwia.

– Zaraz będę gotowy chłopcze. – Mag nawet nie odwrócił się. Pieczołowicie układał poduszki na łóżku, tak aby wyglądały jak śpiący człowiek. – To na wypadek gdyby ktoś chciał sprawdzić czy śpię. – Zaśmiał się przy tym.
Albin był gotów do reakcji, gdyby czarodziej nagle próbował czegokolwiek poza próbami tłumaczenia się co chciał zrobić. Na razie czekał w ukryciu, z kilku sparingów wiedział, że dziewczyna umiała sobie poradzić. Tylko czy było to wystarczające przeciwko magowi? W zasadzie nie wiedział o nim wiele.

– Rozsądnie wybrałeś – ciągnął Randal. – Do tego możesz zarobić.
– Jestem zdruzgotana – oznajmiła Niamh uprzejmym, acz zupełnie płaskim głosem, w którym próżno było szukać oznak owego zdruzgotania. Weszła do sali, zostawiając za sobą półotwarte drzwi i kuzyna w gotowości, czekającego na korytarzu. – Jestem wręcz obrażona, żeś mnie, czcigodny magu, pominął w swych ofertach. Czyżbym cię uraziła czynem lub niebacznym słowem?
– C...c...co? – Tylko tyle zdołał wydukać z siebie zaskoczony Randal, uprzednio oczywiście podskoczywszy na dźwięk głosu kobiety. Na jego twarzy odmalowała się cała masa uczuć. Dominująca barwą było jednak głębokie zdziwienie poprzetykane nitkami gniewu.
Niamh grała tu pierwsze skrzypce, Albin czekał, gotów do reakcji. Na razie jednak nie była prawdopodobnie potrzebna. Choć zmiana tu mogła być tylko kwestią czasu.
– Ja zaś dla ciebie komnaty odpowiedniejsze dla twej pozycji kazałam przygotować – kontynuowała Niamh chłodno, ślizgając się fioletowym spojrzeniem po twarzy i sylwetce maga. – Wygodniejsze, przestronniejsze i… bezpieczniejsze.
Mag jeszcze przez chwilę patrzył na swoją rozmówczynię takim zagubionym wzrokiem. Odchrząknął. Poprawił kołnierz koszuli i rzekł.
– Chciałem wyjść. Tak by nikt tego nie zauważył.
– Człek, który miał ci dopomóc, najprawdopodobniej jest szpiegiem. Na czyich usługach, nie wiemy – poinformowała go uprzejmie generalska córka. – Nie jest pewne, czy byś wrócił ze swej przechadzki.

– Z całym szacunkiem, pani. – Randal wyglądał już dostojnie i poważnie, tak jak mag wyglądać winien. Całe to zakłopotanie ukrył dokładnie ukrył pod maską mądrego, uczonego i czcigodnego mężczyzny w wieku średnim. – To głupek, który się na złoto połasił. Mam nadzieję, że niewielu takich tu macie.
– Podobna jemu w pewnych względach osoba kręci się wokół twej wieży. Szanuj mój czas, Randallu. Albo nie mów już ani słowa, jeśli tak puste mają być. Przenoszę cię na wyższe piętro, mój panie – ton głosu Niamh nie zmienił się nawet odrobinę.
Mag zaśmiał się przez nos.
– Gdy wrócę pani.

Na korytarzu Albin usłyszał jakiś ruch.
Młody amberyta odwrócił się w kierunku dźwięku. Wolał wiedzieć, na co skacze, zanim się rozpędzi. Miał zamiar się rozpędzić i przygwoździć do podłogi, kogokolwiek tam niosło. O ile nie będzie to sama królowa, to ciężko byłoby mu wytłumaczyć, ale i sama władczyni miasta nie miała większych powodów, by pojawiać się w tym miejscu o tej godzinie. Odłożył więc tę możliwość jako całkowicie marginalną.
Ciemności korytarza zostały rozświetlone przez lampy. W ich nikłym świetle Erykowy syn dostrzegł kilka uzbrojonych postaci w mundurach gwardii królewskiej.
Albin próbował sobie przypomnieć, czy Niamh wspominała cokolwiek o gwardzistach, którzy mieli przyjść im z ewentualną pomocą, ale nie mógł się dogrzebać takiej wzmianki. Cichymi, ostrożnymi krokami, wyszedł im naprzeciw, nie mówiąc nic. Gdyby się okazało że są to inni, przekupieni przez maga strażnicy, mógł się nimi zająć, miał przewagę wysokości i wąskiego przejścia schodów. Co mogło rekompensować jego braki w sztuce szermierczej. Póki co dał kuzynce jeszcze chwilę na dokończenie rozmowy. Przemyślał wszystko szybko i umiejscowił się na schodach, niedaleko wejścia, by móc skoczyć na pomoc dziewczynie, ale i na tyle daleko, by móc zatrzymać ewentualnych przeciwników z drugiej strony.
Lampy niesine przez gwardzistów rozświetliły zupełnie korytarz. Albin doliczył się dziesięciu plus dowódca. Po chwili dostrzegł jeszcze jedną osobę. Dwóch ostatnich zbrojnych, więcej niż para nie miesiła się korytarzu, ciągnęło kogoś. Również w mundurze gwardii.

Gdy odgłos kroków na korytarzu dotarł do uszu lady Niamh, było już za późno by się wycofać.
Drzwi do komnaty zajmowanej przez maga Randala odtworzyły się gwałtownie.
– W imieniu król… – usłyszała znajomy głos.
W drzwiach stał kapitan Tadhg. Na widok córki generała zaniemówił. Po raz drugi tej nocy obecność lady Niamh w garnizonowym lazarecie wywołała na twarzy mężczyzny ten rodzaj konsternacji, którego każdy przedstawiciel tej silniejszej płci, a już szczególnie wojskowy, chciałby uniknąć.

– Rada pana widzę, kapitanie Tadhg. – Niamh skinęła uprzejmie głową żołnierzowi i zasiadła na jedynym oprócz łóżka sprzęcie w komnacie, który się do tego nadawał. Było to co prawda tylko cokolwiek rozchybotane krzesło, jednak pozwalało jasno przypomnieć wojskowemu, kto tu i komu winien jest szacunek. – Proszę wejść.
Kapitan zlustrował całe pomieszczenie. Chwilę analizował zaistniałą sytuację.
– Pani. – Odwzajemnił skinienie. – Koszary nocą to nie jest miejsce dla szlachetnie urodzonych kobiet. – Skupił całą swą uwagę na jej postaci, prześlizgując się wzorkiem po całej sylwetce dużej zatrzymując się na kształtnej szyi, krągłej piersi, smukłej talii. – Chyba że szukają rozrywek niegodnych dam. – Uśmiechnął się lekko w taki na poły lekceważący na poły lubieżny sposób.

– Dlaczego, czyżby oficerowie i żołnierze mieli problemy z utrzymaniem manier nocą? Czy z jakiegoś innego powodu. – Albin zawiesił głos, nie przedstawiając żadnej alternatywy. Podrzucił monetę w powietrze, wprawiając ją w wirowy ruch i wychodząc z cienia, w którym do tej pory czekał.
Oczy części zbrojnych zwróciły się w kierunku, z którego doszedł ich głos, a później wyłonił się sam Albin. W ich dłoniach zabłysły miecze.
Syn Eryka również wyciągnął miecz. – Panowie, na pewno chcecie na pałacowych gości błyskać stalą? – Co prawda nie miał takiego statusu jak Niamh, ale teraz przynajmniej musieli dzielić uwagę, gdyby faktycznie mieli wrogie zamiary.
– Jesteśmy w lazarecie – przypomniała Niamh obydwu mężczyznom. Nie uniosła głosu, nie zmieniła tonu, grymas nie zeszpecił jej gładkiej twarzy. Jednak jakimś sposobem w słowach zadźwięczała stal rozkazu. – Ściszcie głosy, przeszkadzacie chorym. Kapitanie Tadhg. Nie twoją sprawą jest pilnowanie, gdzie kieruję swoje kroki i gdzie bywam. To rzecz mego ojca, który, zdaje się, czynił już ci uwagi i kary nakładał za nieskromne i bezczelne zachowanie wobec wyżej od ciebie postawionych kobiet. Najdalej… w zeszłym tygodniu? Dobrze pamiętam? Ty zaś, mój drogi kuzynie… Jakkolwiek bliski jesteś memu sercu, nie będziesz rozkazywał gwardii królewskiej. Schowajcie broń, wszyscy, a zapomnę o tej pożałowania godnej sytuacji, przypisując to waszym porywczym sercom.
Gwardziści, coś powoli, schowali broń.
– Twego ojca zatem powinno zainteresować z kim przystajesz pani. – Kiwnął ręką i dwóch zbrojnych przyciągnęło do sali Aililla. Nieprzytomnego. Pobitego.
– Doszły mnie wieści, że wśród nas jest zdrajca. – Kopnął leżącego, który jęknął cicho. – Zdrajca, który miał dopomóc w uprowadzeniu gościa królowej. – Kapitan spojrzał kobiecie prosto w oczy i uśmiechnął się lekko.
Mag tymczasem stał nieco zdziwiony z boku. A gdy wniesiono strażnika, na jego twarzy odmalował się wielkie zaskoczenie. Albin schował miecz, nie powinien był go wyciągać, ale nie był pewien czy gwardziści nie zaczną działać zbyt pochopnie. – Nie śmiałbym rozkazywać, to było raczej pytanie. – Stwierdził syn Eryka, kładąc kciuki za pas i przeczesując twarze wzrokiem.
Niamh omiotła spojrzeniem bezwładnego Ailila. Uniosła lekko jedną brew, by za chwilę ją opuścić, gwałtownie jak spadające ostrze gilotyny.

– Na jakiej podstawie mnie oskarżasz, kapitanie Tadgh? – Kto inny pewnie wpadłby w gniew lub zaczął się bać. Niamh w swoim dystansie zaczęła zdradzać delikatne objawy rozbawienia.
– Oskarżam? – Kapitan zdziwił się z wielką przesadą. – Staram się nie dopuścić do skandalu, pani.
Kilku gwardzistów zarechotało.
Lady Niamh zdała sobie wtedy sprawę, że to nie są zwykli żołnierze. To byli w większości niżsi oficerowie. Szlachetnie urodzeni. Fircykowaci. Tadgh doprawdy znalazł sobie godne towarzystwo.
Uniosła dłoń, na wypadek, gdyby Albin chciał coś powiedzieć.
– Skandalu? Proszę kontynuować – zachęciła.
– Naprawdę chcesz, pani, bym to powiedział?. – Kiepskim był kapitan aktorem. Jego wręcz przesadne zatroskanie było komediowe.
– Kapitanie… noc już trwa, a czcigodny Randal jest nie w pełni sił. Streszczajcie się, z łaski swojej.
– Dostaliśmy doniesienie o zdradzie tego tutaj. – Jeszcze raz kopnął leżącego. – Nie chciał mówić. Ale mamy swoje sposoby, pani. – Szczególną radość musiały mu owe sposoby sprawiać, gdyż uśmiechnął się przy tym w dość nieprzyjemny sposób. – Byłaś widziana z nim, pani.
– I? – Niamh zawinęła w powietrzu dłonią. Kapitan mocno wyszedł z roli.
– Nie wiadomo, co on może zeznać.
– Czyli, poprawcie mnie, jeśli się mylę… Dostałeś doniesienie. Plotkę. Na jej podstawie pobiłeś własnego żołnierza do nieprzytomności – wyliczała generalska córka precyzyjnie. – Ten mimo to nie rzekł ci nic. Dalej na podstawie tej samej – niepotwierdzonej niczym – plotki zakłócasz spokój lazaretu i rozbijasz się po komnatach chorych jak po domu uciech. Nie pozwalasz na nocny odpoczynek człowiekowi cieszącemu się łaską królowej. Mnie oskarżasz o zdradę… Zgadza się?

Tadgh potrząsnął lekko głową, jak gdyby chciał coś zrzucić z włosów.
– Przyszedłem tu sprawdzić, czy mag Randal jest bezpieczny w swej komnacie. – Uśmieszek zniknął z jego twarzy. – To nie plotka, pani. – Wyciągnął kartkę papieru i podał ją generalskiej córce.
Był to donos. Opisujący dość dokładnie, kiedy i którędy mag ma zostać wyprowadzony z lazaretu. Wszystko tak, jak to lady Niamh zaplanowała.
Przeczytała uważnie.
– Mając to w ręku – uniosła kartelusz do policzka i kontynuowała tym samym tonem – i wiedząc, jak ważnej dla królestwa persony sprawa się tyczy – nie poszedłeś do mego ojca ani do nikogo z wyższych oficerów, tylko sam, na własną rękę i samowolnie przeprowadziłeś działanie w koszarach gwardii?
Głupawe uśmieszki zniknęły z twarzy gwardzistów. Kapitan głośno przełknął ślinę. Tych dwóch, którzy przywlekli pobitego strażnika cofnęło się od niego.
– Dostałem to niedawno. – Tadgh próbował się bronić. – Nie było czasu.
Skinęła mu głową ze zrozumieniem, jednocześnie chowając donos w rękawie, za jedwabnym paskiem przytrzymującym sztylet.
– Jestem pewna, że sąd wojskowy weźmie pod uwagę zarówno twój pośpiech, jak i przyrodzoną porywczość, kapitanie. Obawiam się jednak, że nie potraktuje ich jako okoliczności łagodzących. Albinie, bądź tak miły i zamknij drzwi. Nikt stąd nie wyjdzie, dopóki nie skończymy. I podaj, proszę, szklankę wody czcigodnemu magowi. Nabrał bardzo niezdrowej bladości, ani chybi z nadmiaru wrażeń.
Przesunęła się wzrokiem po twarzach zgromadzonych gwardzistów. – Jeśli ten człowiek umrze – wskazała spojrzeniem na nieprzytomnego strażnika – konsekwencje dla wszystkich, którzy uczestniczyli w jego pobiciu, będą dużo poważniejsze – rzuciła w przestrzeń, aby sobie wnioski i to, co uczynić trzeba, wyciągnęli sami. – W jakich okolicznościach i od kogo otrzymał pan ów donos… kapitanie… Tadhg?
Wśród zebranych rozszedł się pomruk. Żadne z gwardzistów jednak nie drgnął. Kapitan odwrócił nieznacznie głowę by przyjrzeć się swoim towarzyszom. To, co zobaczył, nie napawało go wielką nadzieję, co delikatnie widać było po jego minie.
– Pani, zmuszony jestem zaprotestować. Człowieka tego należy przesłuchać i to niezwłocznie. Rozumiem twą troskę o jego życie. – Tylko on się uśmiechnął na swój niestosowny żart. – Tego typu sprawy traktujemy poważnie. Nawet jeżeli list ów został nam dostarczony przez jakiegoś ulicznika.
– Będzie przesłuchany. Nie przez ciebie. Ale na ciebie spadnie odpowiedzialność, jeśli tego przesłuchania nie dożyje – odparła Niamh. – Masz coś jeszcze do powiedzenia w tej sprawie, panie kapitanie?
– Odpowiedni raport zostanie w tej sprawie złożony, pani. – Kapitan kiwnął uprzejmie głową.
– Najpóźniej jutro o świcie – wskazała. – Przez szacunek dla twego szlacheckiego rodu wstrzymam się z moim raportem do południa. Bo w tej chwili zaiste nie widzę żadnego powodu, by w uznaniu dla twej niekompetencji nie wnioskować o dożywotnią degradację. Mogłam rozbić siatkę wrogich nam osób. Dzięki tobie mam zatłuczoną niemal na śmierć… – uniosła się lekko na krześle, by rzucić okiem na Ailila – ...płotkę. Nikogo. Tymczasem żegnam, kapitanie.
Albin podał magowi kubek z wodą i rozłożył dłonie przy słowach generalskiej córki. Dziewczyna miała rację, możliwości było wiele, obecnie prawdopodobnie zaprzepaszczonych.

Kapitan Tadhg odwrócił się na pięcie. Towarzyszący mu gwardziści rozsunęli się, tak by mógł opuścić komnatę i ruszyli na nim.
Przez chwilę panowała zupełna cisza, którą niespodziewanie przerwał mag.
– Widzisz, pani. Mówiłem, że głupiec, który na złoto połakomił się. Gdzież jest zatem komnata do której chcesz mnie przenieść?
– Jestem od ciebie zamożniejsza – odparła mu Niamh, lekko pochylając głowę. Siwy włos maga w końcu wymagał szacunku, nawet jeśli czarodziej akurat w tej chwili opowiadał głupoty. – Stać mnie było, by przebić twą ofertę, panie. Trzykrotnie, i dać nadzieję na więcej. Widziałeś Tadhga i jeszcze wątpisz? Zginąłbyś przy próbie opuszczenia koszar.
Wstała i podeszła do nieprzytomnego strażnika. Ten, kto to zrobił, a lady Niamh nie miała wątpliwości, kim on mógł być, wiedział, co robi. Wiedział, jak bić, żeby bolało. Gwardzista żył, chociaż oddychał płytko i puls miał słaby.
Niamh nic nie znalazła przy mężczyźnie. Odkryła natomiast, że musiał coś nosić na szyi, jakiś łańcuszek. Świadczył o tym ślad na karku.
– Nie wiesz, na co się porywasz, pani – rzekł Randal zupełnie beznamiętnie. – Są na tym świecie siły, o których nie masz bladego pojęcia. Jeżeli tak zależy ci na mym bezpieczeństwie, powinnaś pozwolić mi wrócić do domu. Tam zadbam o siebie. Wytropię tych, którzy napadli na mój dom. I to wszystko bez kolejnych niepotrzebnych ofiar.
Albin, kiedy Niamh obejrzała już gwardzistę, przyjrzał mu się swoim poniekąd fachowym okiem. Co prawda więcej wiedział o zwierzętach, ale i na ludzkich obrażeniach znał się nienajgorzej. To, że byli w lazarecie nieco ułatwiało sprawę. Na klatce piersiowej nieprzytomnego gwardzisty dostrzec można było sporo krwawych wybroczyn. Część z nich mogła sugerować, że ma pęknięte a nawet połamane żebra.
– Skoro mój umysł uważasz za zbyt słaby – rzekła Niamh w odpowiedzi na przemowę maga, jednocześnie rozpinając rannemu kaftan – otwórz serce przed mym kuzynem.
Smukły palec wskazał bezlitośnie na Albina.
– Pani. – Randal powiedział to tak jakby chciał ją udobruchać. – Nie to miałem na myśli. Jesteś zapewne światłą kobietą, która rozumem przewyższa wielu. Niemniej jednak…– Zamyślił się chwilę. – Dobrze, spróbujmy. – Zmienił nagle zdanie. – Ludzie, którzy napadli mój dom, nie pochodzili z Rebmy. Nie pochodzili nawet z królestwa znajdującego się nad nami. – Wskazał ręką do góry. – Pojmujesz co chcę ci, wam rzec?

Towarzysząca medykowi uczennica była interesującym, acz nieoszlifowanym klejnotem.

Niamh kroczyła w stronę izolatki przed dwoma gwardzistami dźwigającymi na noszach Ailila i słuchała wykładu Odhrana. A przynajmniej takie sprawiała wrażenie. Głowę wszak chyliła ku niemu z zainteresowaniem, w fioletowych oczach lśnił zabłąkany błysk, a i pytania co jakiś czas zadawała, cichym i przyjemnym głosem. W rzeczywistości badania Odhrana nad zastosowaniem jadu płaszczek do odkażania tkniętych stanem zapalnym ran nie obchodziły jej ani trochę, będąc obecnie na stadium totalnego naukowego fantazmatu... Odhranowi jednak należało pozwolić na małe fanaberie. Był wszak świetny w tym, co robił, i aż dziw, że pracował tylko w koszarach, a nie założył prywatnej praktyki, zdobywając klientów wśród szlacheckich rodów Rebmy. Niamh wiedziała, że Odhran ma uczniów i przyucza ich do zawodu w koszarach. Gwardziści w końcu to doskonałe szczury laboratoryjne... Generał Ruadhagen wyraził pozwolenie na obecność przyuczanych do zawodu młodzików. Kobieta jako medyk to było jednak coś nie do pomyślenia. Coś ekstrawaganckiego. Kobieta w nocy w koszarach... to też było dziwne. Cokolwiek by nie powiedziała Tadghowi.

Dziewczyna więc... Dziewczyna nie pasowała. Brakowało jej też z pewnością ogłady, ale nadrabiala naturalnym wdziękiem i elegancją. Niamh nie kojarzyła jej. Czyli nie mogła pochodzić z wyższych sfer. A jednak przyćmiewała sporo znanych generałównie dam. Dlatego po tym, jak umieściła Ailila w izolatce i postawiła przy nim straże, gwardzistów znanych sobie i zaufanych, poprosiła medyka, by odprowadził ją do stajni i opowiedział parę słów o swej uczennicy. Poprosiła też, by nie dopuszczał czasowo uczniów do składanego właśnie na skromnym łożu w izolatce gwardzisty oraz maga będącego gościem królowej. Nie tłumaczyła dlaczego. Wiedziała, że nie musi. Odhran codziennie stykał się z wojskowymi i przywykł do żołnierskiego posłuszeństwa i niezadawania zbyt wielu zbędnych pytań.

W czasie, gdy konferowała z medykami, Albin powinien zadbać już o wszelkie wygody... oraz bezpieczeństwo maga Randala. Kuzynowi także zostawiła kilku zaufanych gwardzistów. I swój pierścień, choć kusiło ją, by zarządać zwrotu klejnotu. Na cóż mu on bowiem, skoro nie docenił daru i nie skorzystał w chwili potrzeby? To jednak nie był czas na puste i teatralne gesty. Albin miał pilnować obydwu mężczyzn – i Ailila, i Randala – a jej pierścień zapewniał mu konieczne do tego minimum swobody i zaufania wojskowych. Chciał też upewnić się, czy nikt nie odwołał ani nie niepokoił straży przy magowskiej wieży. Do tego też będzie potrzebował dowodu, że działa według jej woli, za jej wiedzą i zgodą.

Ciekawe zaiste, czy na dworze Amberu będzie tak samo... Niamh uważała, że zabawnym byłoby doświadczenie takiego odwrócenia ról.

Dzwony biły śpiewnie północ, gdy zajechała przed pałac Lady Llewelli. Rzuciła słudze wodze i trzy krótkie słowa.
– W sprawie maga.

Nie sądziła, by córa Oberona spała. Po prawdzie podejrzewała od lat, że Llewella nie sypia nigdy. Tylko przymyka oczy. Jak kraken. Tak, by błysk zabłąkany w źrenicy nie ostrzegł zawczasu przepływających statków.

Rebma

Lady Niamh miała rację. Llewella wyglądała wprost olśniewająco. Zupełnie jakby dopiero co zażyła drzemki. Córka Oberona zaproponowała swojemu gościowi coś do picia i zaczekała aż generalska córka sama zacznie mówić.
Po wysłuchaniu informacji zmarszczyła jedynie brwi i powiedziała.
- Czas zatem by to Randal nas o pomoc poprosił. Odeślij go do domu moja droga odwołując jednocześnie widoczną straż wokół jego wieży. Zadbamy o to, by nieproszeni goście złożyli magowi wizytę gdy nie będzie na to przygotowany. - Lekko uśmiechnęła się przy tym.

Wizyta u zielonowłosej Amberytki była ostatnim punktem na liście zadań lady Niamh, przynajmniej na tę noc.

Nad ranem , w trakcie śniadania, przybył jeden z oficerów którego generalska córka miała wątpliwą przyjemność spotkać poprzedniej nocy. Złożył raport.
Kapitan Tadgh bardzo się postarał. Niamh przejrzała raport w trakcie posiłku. Nie wnosiło to wiele do sprawy. Tadgh odsunął od siebie wszelakie podejrzenia. Córka Ruadhagan musiała docenić kapitana. Wiedział on jak opisywać tego typu zdarzenia żeby nie zarzucono mu niechlujstwa czy tuszowania czegoś. Tak przedstawił fakty, że niewiele dało się z tego wyciągnąć.


Po śniadaniu, nim lady zdążyła się przebarać i udac do koszar poinformowano, że pani Meave czeka w holu prosząc o spotkanie.
- Pani. - Niemłoda już, bardzo szczupła kobieta o surowej twarzy lecz łagodnym usposobieniu dygnęła przed dużo młodszą od siebie Niamh. Zrobiła to z wrodzonym wdziękiem, którego córki najznakomitszych rodów mogłyby pozazdrości. - Przyszłam cię prosić o pomoc.
Córka generała uprzejmie kiwnęła głową na znak przywitania się. Zaproponowała swej rozmówczyni by spoczęła. Jak nakazywało dobre wychowanie zaproponowała coś na orzeźwienie. Starsza kobieta poprosiła o wodę.Odczekała aż służący pod jej szklankę. Uprzejmie podziękowała.Niamh dzierżąc w dłoni puchar z winem zachęciła swoją rozmówczynię do kontynuowania.
- Nie zwróćę się z tym do twojego ojca. Nie mogę i nie powinnam. Nie ukrywam, że jest to jednak sprawa na której bardzo mi zależy. Chodzi o jednego z gwardzistów. Ailil mu na imię.

Albni, tym razem odpowiednio wcześnie wymachując pierścieniem lady Niamh, udał się by przekazać i dopilnować wszelkich zaleceń generalskiej córki.
Przenosiny Randala, który głośno przy tym protestował, trwał dłużej niż zakładał. Być może chodziło o to, że mag odgrażał się i powoływał na swoją uprzywilejowaną pozycję. A być może chodziło o późną porę. Koniec, końców gdy syn Eryka ponownie mignął pierścieniem z morskim smokiem wytrawionym w opalu straże wiedziały już kogo słuchać.

Ze swoich zadań Albin wywiązał się należycie. Mógł zatem spokojnie zaznać zasłużonego snu.
Z rana też miał swoje zadania. A wydawałoby się, że członkowie arystokratycznych rodów leżą całymi dniami i nic nie robią. Nic bardziej mylnego. Młody Amberyta miał sprawdzić jeszcze straże przy wieży Randala.
Patrolujący okolicę gwardziści złożyli na ręce kuzyna generałówny raport. Wynikało z niego, że noc minęła spokojnie. Nikt podejrzany nie kręcił się po okolicy.
W miedzy czasie nastąpiła zmiana warty. Nową grupą dowodził jedne z oficerów, których Albin poznał w nocy w koszarach. Oficer ten był młodym , chyba najmłodszym wśród żołnierzy, człowiekiem. Chłopięca twarz i delikatna budowa ciała zdawał się mocno kontrastować z iście żołnierską postawą jaką przyjął.
Młody oficer w żaden sposób nie odniósł się do nocnego spotkania. Przejął wartę, wydał polecenia i odpowiedziała rzeczowo na wszelkie pytania postawione przez Albina.
Gwardziści pilnujący domu gościa królowej Moire wydawali się być znudzeni swoim zajęciem. Przez plac przewijali się sami ich ziomkowi. W dodatku wszyscy byli pochłonięci swoimi sprawami. Cisza i spokój. Nie licząc sceny zazdrości
Gdy syn Eryka już odchodził na rogu ulicy mignęły mu ciemne, kręcone włosy.

Steinhart

Cisza i spokój jakie dawała komnata medytacyjna były Jerome niezwykle potrzebne. Tutaj, odcięty od świata zewnętrznego czarodziej mógł poświecić się swej sztuce. Przyjąwszy odpowiednią pozę młody adept powoli zaczął oczyszczać swój umysł.
Łatanie skorodowanych zaklęć łatwe nie było. Wymagało również pełnej koncentracji. Tej jednak syn Fiony osiągnąć nie z jakiś powodów nie mógł.
Gdzieś na gładkim oceanie jego własnego, wyciszonego umysłu pojawiły się drobne nierówności. Z początku słabe, ledwo wyczuwalne, ale obecne i rozpraszające, uciekające go Jerome próbował je dosięgnąć, fale przybierały na sile. Wyparcie ich z umysłu było niemożliwe, a nawet bolesne. Próba zignorowania też nie przyniosła nic, a nawet spotęgowała efekt kręgów na wodzie.
- Synu Amberu!! - Usłyszał Jerome lub zdawało mu się, że usłyszał.
W komnacie był wszak sam.
- Synu Amberu!! - Tym razem pomylić czy przesłyszeć się nie mógł. Coś go wzywało. To coś co zakłócało z początku spokój jego medytacji.
- Synu Amberu!! Idź!! Idź do Wzorca!! Przejdź go!!Przejdź teraz!! - Coś szeptało w jego umyśle, a słowa zwielokrotnione nientarulanym echem kołatały się długo i nakładały na siebie. - Idź!! Idź czym prędzej!! Siły Porządku cię potrzebują!! Spełnij swoją powinność!! Idź!! Idź!! Nie oglądaj się na maluczkich, którzy zazdroszcząc ci mocy i pochodzenia zabraniają ci tego. Idź!! Idź!!

Gdy Niamh zapukała do komnaty zajmowanej przez Randala, świt dopiero zaczynał przebijać się przez głębiny. Z tego też powodu, maga zastała w mocno porannym i zaspanym anturażu.
– Czcigodny Randalu, powóz czeka – oznajmiła bez ogródek, ale nie bez szacunku.
– Powóz? – spytał zaspany jeszcze mag. – Dokąd chcesz mnie teraz zabrać, pani?

Niamh najchętniej zabrałaby czcigodnego maga tysiąc Cieni dalej i porzuciła samego, na żer zamieszkujących wybrany świat potworów. Albo przykułaby go łańcuchami do skały w morskiej głębi, żeby jej nie bruździł, nie przeszkadzał, a nade wszystko nie wstrzymywał swym wystudiowanie biernym oporem jej zaplanowanej już podróży. Żadne z tych pragnień nie wypisało się na jej twarzy.

– Postanowiłam odwieźć cię osobiście do domu twego. Medyk ostrzegał, że jeszcze słabujesz. Nie wybaczyłabym sobie, gdybyś zasłabł nagle samotnie na pustej ulicy – odparła zamiast tego.
– Cieszę się, że w końcu posłuchałaś głosu zdrowego rozsądku. – Randal był wyraźnie zadowolony. – Zaraz będę gotów. Wybaczysz mi pani. – Kiwnął lekko głową i ruszył w stronę drzwi, by odprowadzić swego gościa i dopełnić porannej toalety.

Przed wykładanymi potrzaskaną po wybuychu mozaiką schodami wiodącymi do stóp wieży Niamh wysiadła i podała magowi rękę, gdy wychodził z powozu. Był w końcu osobą wiekową… zapewne mniej więcej w jej wieku. Odprowadziła go pod drzwi same i pożegnała się dwornie, gestem nakazując ostatniemu strażnikowi, który już tylko dla efektu pozostał przy wejściu, by podążył za nią.
Mag pożegnał ją równie dworsko i zniknął za drzwiami swej wieży – twierdzy, jak zwykł ją nazywać.

Tadgh nie był głupi. Oczywiście, był arogancki, prostacki i pozbawiony klasy, ale nie był głupi. Wyczuł, że pętla zaciska mu się wokół szyi i odpuścił mizerny łup. Wisiorek zerwany z szyi Ailila trafił o poranku w ręce Niamh. Poniekąd wolałaby, aby się kapitan zaparł, uniósł dumą i nie rozluźnił zaciśniętych chciwie na byle czym rąk. Niamh na podbudowie z tego przywłaszczenia byłaby w stanie wywieść i zasugerować, że działał we współpracy z wrogiem i zacierał obecnie tego ślady, złapany na gorącym uczynku. Generalnie obojętne było, co to był za ozdoba... To jej brak był dla Tadgha obciążający... Jednak nie był na tyle głupi, by się złapać na prostą sztuczkę. Jego pospolity spryt kazał mu jednak przypisywać żądaniom Niamh pospolite pobudki osobistych chuci i zainteresowania pobitym wojakiem. Dawał tego wyraz już wczoraj. Głośno i publicznie. Niamh siedziała w swym gabinecie sama, pozwoliła więc sobie na pełne niesmaku pokręcenie głową, dziś ozdobioną grzebieniami w kształcie latających ryb. Wsunęła w szparę medalionu pomalowany na mleczną biel paznokieć.

Sekretnik i łańcuszek wykonano z miedzi, nie złota, co widać było po śladzie zęba na jednym z ogniw. W środku umieszczono dwa malunki, portety na pierwszy rzut oka tej samej osoby. Po bliższym przyjrzeniu Niamh doszła do wniosku, że to dwie różne kobiety, ale bardzo do siebie podobne. Jedna nosiła ubranie mocno już niemodne, druga współczesne. Obie niewiasty były młodeymi Rebmianki. Niamh poniekąd kojarzyła tę we współczesnym ubraniu. Raz, może dwa w życiu ją widziała. Była to lady Aine, dziedziczka wielkiej fortuny. Jej rodzina zajmowała się produkcją jedwabiu morskiego. Kobieta unikała jednak zgiełku wielkiego miasta i towarzystwa wyższych sfer. Dalsze oględziny pozwoliły też dopatrzeć się pewnego podobieństwa do nieszczęsnego, pobitego gwardzisty...

Ważyła przez chwilę wisior na swej białej dłoni, by zaraz wsunąć go do szuflady między własne drobiazgi i wrócić do spisywania raportu. Szanse Ailila na wyjście w miarę cało z tej politycznej awantury minimalnie wzrosły. Po godzinie poszły znowu w górę, bowiem Niamh odwiedził niespodziewany gość.

Niamh uniosła z wykładanego macicą perłową blatu pergamin, na którym zaczęła spisywać wydarzenia poprzedniego wieczoru. Odwróciła kartę niezapisaną stroną do góry.
– Podwładny kapitana Tadgha – skinęła pani Meave na potwierdzenie, że kojarzy i personę, i problem. – Niezwykle przykra sprawa.
– Znam go od dawna. To dobry chłopak. Pomaga mi i sierotom, nad którymi sprawuję pieczę. Chciałam cię prosić, byś mi umożliwiła mi rozmowę z nim. Ostatnio przyniósł mi sporą sumę pieniędzy. Nie chciał powiedzieć, skąd je wziął. To był całoroczny żołd. Przekazał je na naukę i wyposażenie dwóch z moich wychowanków. Chciałabym wiedzieć, czy pieniądze te pochodzą z nielegalnego źródła.

Córka generała nawet nie mrugnęła.
– Ailil obecnie przebywa pod strażą.
Otworzyła szufladę i podsunęła w stronę starszej kobiety otwarty medalion.
– To jego. – Meave obrzuciła przedmiot badawczym spojrzeniem. – Nigdy się z nim nie rozstawał. Pani powiedz, – Starsza kobieta położyła dłoń na ręce, która trzymała medalion. – to prawda? On dopuścił się… – Zamilkła na chwilę, a w jej oczach pojawił się i strach i smutek – czegoś strasznego?
– Jeśli powiem, że tak, uwierzysz, czcigodna Meave?
– Tak – odparła z jeszcze większym smutkiem. Cofnęła swą dłoń. Przed generalską córką wylądował mieszek, ze złotem, sądząc po dźwięku. – Nie mogę zatem tego przyjąć.

Delikatne palce Niamh ujęły sakiewkę. Pozbawioną znaków, które mogłyby prowadzić do niej, lecz z miękkiego, haftowanego materiału poczynionej. Na pierwszy rzut oka było widać, że trzosik należał do kogoś znacznego i rozmiłowanego w pięknie. Generalska córka rozsupłała troczki i z precyzją i dokładnością bardziej lichwiarzowi niż damie przystającej przeliczyła, czy złota jest tyle, ile w nim umieściła. Nie ubyło ni jednej monety.

– Nie mogę w to… – powiedziała cicho starsza kobieta. – On był wzorem dla tych chłopców. Co ja im powiem? – pytała bardziej siebie niż swoją rozmówczynię.
– Najlepiej prawdę – zasugerowała Niamh. – Że własną skórę dał pokroić, a nie wydał mocodawcy.
Wsypała złoto z powrotem do trzosa i przesunęła go w stronę starszej kobiety.
– Mam wiele wad, czcigodna Meave. Ale chronię tych, którzy okazali lojalność.
Dostojna matrona zamrugała z pełnym niezrozumieniem tego, co powiedział Niamh. Swój wzrok przenosiła z arystokratki na złoto i z powrotem.
– Przecież powiedziałaś pani, że dopuścił się czegoś strasznego. Że on… – Meave zmieszała się. – Ja byłam pewna, że to… Nie rozumiem – dodała w końcu bezsilnie.
– Tak naprawdę tego nie powiedziałam – Niamh zapatrzyła się w okno. – Ale tak będzie twierdził jego kapitan. Twój młody przyjaciel dostał się w tryby maszyny o wiele potężniejszej niż my wszyscy… i te tryby mogą go zgnieść. Skoro go znasz… nie pozwól, by czyjekolwiek słowa zmieniły to, co o nim myślisz. Przecież znasz prawdę?
Starsza Rembianka kiwnęła głową, chociaż dość niepewnie.
– A co z nim będzie?
– Na razie dochodzi do siebie. Pod moją pieczą i strażą, więc uniknie kolejnego bicia i tortur. Złoży dobrowolnie zeznania. Nie sądzę, żeby mógł wrócić na służbę. Lecz wojsko to niejedyna ścieżka, jaką może pójść młody człowiek.
– Lord Conall ucieszy się z tego zapewne – westchnęła cicho Meave.
– Dlaczegoż miałoby go to uradować?

– Gdyż zawsze uważał, że bękart… – Starsza kobieta nagle zamilkła. – Wybacz, pani. Nie powinnam rozgłaszać plotek.
– Czcigodna Meave. Jeśli chcesz wesprzeć przyjaciela, powiedz wszystko, co może pomóc. I nie, nie razi mnie słowo bękart – Niamh wróciła spojrzeniem do starszej kobiety. – Ja jestem z nieprawego łoża. Wiedziałaś? Mało kto wie…
– Pani. To zwykłe rodzinne sprawy. Lord Conall to mąż matki Aililla. Nie można mu się dziwić, że nie darzy sympatią żywego dowodu zdrady żony. Po jej śmierci pozbył się go z domu. Tak Ailill trafił do mnie.

Była to, cóż tu ukrywać, wzruszająca historia. Musiała serca krajać. Tym, którzy serca mieli.

– Jeśli chcesz go odwiedzić, polecę strażnikom, by cię przepuścili. Zdaje się, że twoja podopieczna również go opatrywała, znasz więc… stan, w jakim się znajduje? – spytała Niamh gładko.
– Moja podopieczna? Oo…? Grainne? Wiesz o niej pani? Tak. Od niej o tym wiem. To był tylko mój pomysł. Odhran nie jest niczemu winien – zaczęła gorączkowo tłumaczyć się.
– Mówił, że bardzo z niej jest zadowolony. A pochwałami szafuje znacznie mniej hojnie niż poradami lekarskimi – Niamh skinęła lekko głową, nie zwracając uwagi na tłumaczenia. – Mam uprzedzić strażników o twej wizycie?
– Będę ci wdzięczna pani – odpowiedziała podnosząc się i chowając złoto, które przyniosła.
– Byłoby najlepszym, gdybyś pojawiła się u niego w ciągu najbliższej godziny – Twarz Niamh nie zmieniła uprzejmego, lecz w sumie obojętnego wyrazu. – Możesz zostać tak długo, jak zapragniesz, zarządzę, by i obiad wam wspólny podano.
– Nie kłopocz się pani. Naprawdę. – Uśmiechnęła się starsza kobieta. – Czy mogę? – Wskazała na wisiorek.
– To nie kłopot. Drobne uprzejmości czynią z nas… ludzi. Przekaż przyjacielowi, że odwiedzę go po południu. Wolę oddać mu jego drobiazg sama. To kolejna z tych… uprzejmości.
– Myślę, że Ailill ucieszy się gdy odzyska swoją własność. To jedyne, co mu po matce zostało. – Meave skłoniła się nisko i wyszła, odprowadzana z rewerencją przez służbę.

Niamh owinęła łańcuszek wokół ostrza zdobionego masą perłową noża do otwierania listów i uniosła w górę. Wisior z portretami dwóch kobiet kołysał się jej przed twarzą. Uprzejmości i drobiazgi, które czynią z nas ludzi. Wzruszają i chwytają za serce, mocarnie lub lekko, nieważne. Ważne, że pozwalają kłamać innym i sobie. Że ludźmi jesteśmy, nie potworami.

Wrzuciła medalion z powrotem do szuflady i wezwała Cendrica, by wydać mu polecenia odnośnie wizyty czcigodnej Meave w izolatce, w której wracał do sił jej podopieczny. Dowódca jej straży domowej przekaże je komu trzeba... Gdy wyszedł, odwróciła pergamin z rozpoczętym raportem – który poczeka jeszcze kilka godzin na swój ciąg dalszy. Tymczasem ona odnajdzie swego niemożliwego kuzyna i wspólnie zajmą się sprawą maga. Ostatecznym rozwiązaniem sprawy maga, miejmy nadzieję, bowiem czas płynął nieubłaganie. Być może trzeba będzie ograniczyć uprzejmości, które czynią z nas ludzi, na rzecz zaoszczędzenia cennych dni, które można przeznaczyć na co innego.

W kwestii zaś drobiazgów, ludzi z nas czyniących... ukryty portret niewątpliwie będzie trzeba albo zabrać ze sobą, albo wreszcie zniszczyć.

Rebma

- O tak. - Randa wykrzywił usta w grymasie, który mógłby być uśmiechem . - Co jak co, ale zabawy nam nie zabraknie. Zwłaszcza tobie. - Rozejrzał się po pokoju.
Wszędzie walały się książki, pergaminy, szklane i metalowe flaszki. Wyglądało to jakby przeszło tędy tornado. Z tych magicznych oczywiście.
- Muszę wytropić tego, kto to zrobił. - Powiedział po krótkiej chwili gdy jego wzrok spoczął ponownie na synu jego przyjaciela. - Jak widzisz osoba ta dysponuje sporą mocą. Lub tez osoby. - Poprawił się szybko. - Przeszli i zniszczyli moje magiczne zabezpieczenia. Nie wiem w jakiej kolejności. Mam pewien trop. Udało mi się pozyskać pewien przedmiot, który musiał należeć do napastników. To po niego przyszli. Nie udało im się go jednak odzyskać. - Tu w jego głosie dała się słyszeć nutka zadowolenia z siebie. - Ponieważ na karku mam pewną ciekawską damę która ma sporo możliwości i władzy, nie mogę sam wszędzie się udać. Ty mnie w tym wyręczysz. W tym i nie tylko w tym. Dwóch czarodziei to lepiej niż jed...
Wypowiedź Radnala przerwały hałasy dobiegające z dolanych pięter wieży maga.

Kobieta, którą śledził Albin krążyła uliczkami Rebmy, ale nie tak jak osoba ścigana czy ukrywająca się. Ona wiedziała gdzie idzie. Za trzecim zakrętem weszła do sklepu z biżuterią.
Albin wrócił do swoich obowiązków. Oddał raport lady Llewelli. Od niej dowiedział się o planach względem maga. Na ich realizację trzeba było jednak czekać do wieczora, a nawet nocy. Syn Eryka miał zatem trochę czasu dla siebie. Jego ciotka uprzejmie, acz stanowczo poprosiła go by pozostał osiągalny. Na wszelki wypadek. Ot i cała audiencja.

Na ulicach panował spory ruch. Festiwal trwał w najlepsze. Tłumy ludzi dosłownie przepływały w jedną i drugą stronę. Niekiedy te tłumy zatrzymywał się by obejrzeć jakieś przedstawienie. Tworzył się wtedy korek, podobny do tych jakie Albin zapamiętał z Cienia-Ziemi. Różnica byłą taka, że tam samochody stały jeden za drugim nie mogąc ruszyć dalej, a tutaj ludzie stali, dość chaotycznie i też nie mogli ruszyć dalej.
Albin chcąc nie chcąc obejrzał fragmenty dwóch czy trzech spektakli. Do dramatów Tennesseego Williamsa to się nie umywała, publice jednak się to podobało.
Przy jednym z takich scen Albin poczuł, że jego mieszek ze złotem opuszcza swoje miejsce.

Lady Niamh wiedziała, że jej kuzyn krążył gdzieś z raportami po mieście. Bieganie za nim nie miało sensu. Z pewnością zastanie poinformowana gdy się zjawi.
Lady Niamh wiedziała również, że z ograniczaniem uprzejmości trzeba będzie poczekać do wieczora lub nocy. Wcześniej plan ułożony przez królewską siostrę nie miał szans na powodzenia.
W międzyczasie do drzwi jej gabinetu zapukał goniec. Przyniósł list od generała. Ojciec zapraszał w nim na kolację dzisiejszego wieczoru. Jego żona wydawała ją na cześć swojej siostry. Niamh już się cieszyła na spotkanie z tą niesympatyczną i krytykującą wszystko i wszystkich kobietą. Z pewnością jej bracia podobne uczucia mają. Generałówna byłą pewna, że ów zaszczyt i ich spotkał i że będzie mogła się z nimi zobaczyć.