Rebma

Odnalezienie śladów bytności innych osób pośród sprzętów tak mocno przesiąkniętych dostojnym magiem Randalem było zadaniem niezwykle trudnym i żmudnym.
Jerome, niczym tkacz naprawiający stary, ale jakże cennych gobelin, musiał delikatnie i starannie wyciągać po jednej nitce. Starając się jej nie uszkodzić i nie pociągnąć za sobą innych, które zniszczyłyby tę właściwą i wartościową dla młodego Amberyty.
Cierpliwość opłaciła się. Wyczuwał ich obecność. A wplótłszy we własny czar emanację bytności osób trzecich, Jerome mógł ich wytropić.
W utłuczonym naczyniu, którego używał pojawiło się obraz. Lekko rozmyty, ale wciąż rozpoznawalny. Syrena trzymając roślinę w dłoni.
Lecz gdy tylko syn Fiony zamrugał obraz znikł.

Randla czekał już na Jerome. Przygotował coś do jedzenia. Po posiłku zabrała swojego młodego pomocnika do pracowni na górze. Tam, zrobiwszy nogą miejsce na podłodze rozłożył mapę miasta.
- Zobaczmy co udało się ustalić. - Rzekł rozrzucając nad mapą kilka pokrytych skomplikowanymi wzorami, czerwonych kamienie. Wszystkie zbiegły się w jedno miejsce. Co Randal przyjął z pełnym zadowoleniem wypisanym na twarzy.
Straszy mężczyzna ruchem ręki zachęcił swojego młodego towarzysza by on pokazał co udało mu się ustalić.
Wskazanie Jerome też było bardzo dokładne. Jednakże nie pokrywało się z tym co ustalił Randla.

Albinowi medytację przerwała lady Niamh. Właściwie to przerwał je służący, który przyniósł wiadomość od kuzynki. Po za krótkimi informacjami dotyczącymi sprawy, którą się zajmowali, a które nic nowego do niej nie wniosły, przyszła jeszcze informacja o zaproszeniu na kolację do Lorda Ruadhagana. Miała to być mała, rodzinna kolacja. Zaproszenia takiego odrzucić nie można było.

Późnym popołudniem kareta zaprzężona w cztery hipokampusy zajechała przed rezydencję generała. Lady Niamh, wsparta na ramieniu swojego kuzyna Albin, wpłynęła do jadalni.
W drodze młoda Rebmiaka wyjaśniła, ze lady Talulla, żona jej ojca, wydaje tę kolację z okazji przyjazdu swojej siostry. Pojawić się mieli również bracia leady Niamh.
Niamh przywitała się z ojcem i jego żoną oraz starszym bratem.
- Oisin się wykpił służbą. - Zażartował Saoirse czule witając się z siostrą. - A jego żona stanem zdrowia.
- Daj spokój Saoirse. - Zganiła go lady Talulla. - Żona twojego brata lada dzień urodzi. Nie można jej za to winić.
Młody Rebmiani, podobnie jak generał w mundurze gwardii, przewrócił wymownie oczami i poprowadził siostrę i jej towarzysza do stołu. Najważniejsi goście jeszcze się nie zjawili.
Rozmowa o niczym, a właściwie uprzejme wypytywanie Albina o różne rzeczy trwała dobre pół godziny. Albin w tym czasie dostrzegł podobieństwo między generał i jego dziećmi. Wyłapał też subtelne podobieństwo w sposobie poruszania się i manieryzmie Niahm i Talully.
A gdy już kończyły się tematy do rozmowy w drzwiach jadalni pojawiła się siostra gospodyni.
O ile lady Talulla uchodzić mogła za szczupłą, to jej siostra była chyba ze trzy razy taka. Nawet generał i jego syn, chociaż postawni i dobrze zbudowani , nie mogli się z nią równać.
Za matką weszły i dwie córki. Które tak samo różniły się wyglądem. Jedna była wysoka i wręcz chyba, a druga niska i otyła niczym matka. Twarze miały przyjemne dla oka, chociaż za piękności uchodzić nie mogły.
Lady Liadain, siostra gospodyni, gdy tylko zajęła miejsce zaczęła wyrzucać z siebie żale. Na pierwszy ogień poszedł jej mąż, który oczywiście nie interesuje się przyszłością córek, które za mąż niedługo wyjść winne. Tu oczywiście została poruszona kwestia zamążpójścia Niamh. I wtedy stała się rzecz niecodzienna. lady Liadain zauważyła Albina. Lady Laidain w ogóle niewiele osób zauważała.
- Proszę , proszę. - Zażartowała gruba matrona. - Czyżby jakiś konkurent do twojej córki uderzył?
Niamh dostrzegła zakłopotanie na twarzy macochy. Nie poruszyła z nią kwestii tytulatury swojego towarzysza.

Czcigodna Meave, jak doniesiono niebawem Niamh, odwiedziła swego podopiecznego w izolatce. Załamała ręce nad nim z iście matczyną troską. Wypytywała o to, jak się czuje. Podnosiła na duchu. Całą sobą nie robiła niczego podejrzanego, co zburzyłoby jej obraz – jednej z najbardziej szanowanych i obdarzonych szczerozłotym sercem niewiast w Rebmie. Niamh była ukontentowana.

Dzwony w mieście zaczynały wybijać dumnie południe, kiedy skontrolowała, czy w pokoiku obok izolatki nie ma nikogo. Biły nadal, gdy skinęła strażnikom pilnującym drzwi. Wody Rebmy drżały jeszcze od ostatniego, dwunastego uderzenia, kiedy usiadła bokiem na krawędzi łóżka rannego młodzieńca. Lady Niamh potrafiła być bardzo słowna. Niewątpliwie była też bardzo piękna w błękitnej sukni, z włosami miękko opływającymi słodką twarz, tylko trochę ujarzmionymi sznurami maleńkich szmaragdów, migocących zielono wśród zieleni włosów.
Gdy powieki Ailila zadrgały i rozwarły się, kształtna dłoń arystokratki przepłynęła nad jego pierś i rozwarła się jak muszla. Ze środka wypadł medalion, i zawisł na łańcuszku zaczepionym o smukły, biały palec, kołysał się, drgał jak serce dzwonu. Niamh patrzyła nieruchomo za zakratowane okno.
Pod przekrwionymi i opuchniętymi powiekami poruszały się tylko odrobinę bielsze gałki śledząc ruch naszyjnika. Lewa ręka sięgnęła w pewnym momencie do łańcuszka. Chwyciła go, ale nie pociągnęła. Oczy spoczęły na twarzy kobiety z niemym pytaniem.
Zgięła palec i łańcuszek zsunął się w dół.
– Współczuję ci z powodu twej straty. – Uprzejme słowa, z troską nie tylko w znaczeniu, ale w i tonie zawartą. Słowa godne prawdziwej damy o tkliwym sercu.
Gwardzista chwycił przedmiot i przycisnął do piersi.
– Straty? – Powiedział po chwili.
– Dziecku, nawet dojrzałemu, trudno bez matczynej czułości – odparła Niamh, która czułości, ba, uwagi ze strony rodzicielki doświadczyła dopiero, gdy wyrosła dość, by stać się figurą w grze. Przedtem była spełnionym kaprysem kochanka.
– Matczyna czułość, pani, zarezerwowana jest dla dzieci, ale małych. – Powiedział zaciskając mocniej dłoń na medalionie.
– Od rodziny mur cię oddziela, skoro tak twierdzisz.
– Taki los... – Odparł, choć urwał nim wypowiedział ostatnie słowo. Patrzył jej prosto w oczy. Wszak oczy to zwierciadło duszy i wyczytać z nich można wiele.
Z oczu Niamh nie można było wyczytać nic ponad to, że ta fioletowa głębina pociąga i pochłania, że zatonąć w niej można i nigdy już nie wrócić.
– Dlaczego nie rzekłeś, czyje wykonywałeś polecenia?
– Nieoficjalne polecenie pani. Z pominięciem przełożonego. – Zaśmiał się ironicznie. – Słabe wytłumaczenie.
– Lepsze niż żadne. Dlaczego? Lub też… po co? – Niamh zaplotła dłonie na smukłym kolanie.
– Ponieważ… – Zamilkł na chwilę szukając odpowiedniego i w miarę sensownego wytłumaczenia. – … sprawa była delikatna i ocierała się o… zachowanie niegodne gwardzisty.
– Sąd, a zapewne przed taki trafisz, zada te same pytania co twój dowódca. Co rzekniesz?
– Sąd pani da wiarę temu co mój dowódca rzeknie. – Nadal wpatrywał się w jej śliczną twarz. – Nie wiem kto ostrzegł kapitana. Nie ja list wysłałem.
– Zatem czemu mnie zamiary maga zgłosiłeś, nie dowódcy?
– Na to pytanie nie ma odpowiedzi, która nie pogrążyłaby mnie jeszcze bardziej.
– Ja nie jestem sądem, Ailillu.
– Kim zatem jesteś pani?
– Kimś, kto gra honorowo. Nawet jeśli nie gra uczciwie – odparła z lekkim rozbawieniem. Zaczynała jej sprawiać przyjemność ta rozmowa. – A ty?
– Gwardzistą jej królewskiej mości. – Powiedział z pełną dumą i powagą. Jakby te słowa miały zapewnić rozmówcę, że ktoś kto je wypowiada ma w sobie te wszystkie szlachetne przymioty.
– Postaram się, byś zachował tę funkcję. Lecz przyobiecać nie mogę. Jednak honorowe wyjście – już tak.
– Honorowe wyjście. – Powtórzył za nią jakby bezwiednie. – Honorowe wyjście. Je wybrać powinienem. – Spuścił wzrok.
– Rzekniesz, że to, co się wydarzyło, nie dla wszystkich uszu przeznaczone. Bo wagi zbyt wielkiej. W cztery oczy, nie na sali przy wszystkich, prawdę powiesz. Kto ci kazał uczynić i co. Prawda cię ocali… nawet jeśli ja tego zrobić nie będę mogła. Jak rzekłam, wątpliwe, byś mógł powrócić na służbę. A jeśli nawet, nie będzie to dla ciebie ani sercu miłe, ani bezpieczne. Jednak są inne dwory, gwardzisto. I inne królowe.
– Tak pani. – Ailill przytaknął. Choć nie wiadomo było z którą części wypowiedzi się zgodził.
– Będziesz potrafił mnie po wszystkim znaleźć, jeśli będziesz chciał. – To nie było pytanie. Wyciągnęła dłoń z palcami opuszczonymi do dołu. Gwardzista z wielkim trudem wsparł się na łokciach. Tym razem już wiedział, co należy uczynić. Ujął dłoń lady Niamh ręką , którą przez cały czas przytrzymywał naszyjnik leżący na jego piersi. Ponownie jego pocałunek był bardzo, bardzo niezdarny. Zbyt mocny. A do tego suche wargi drapały.

Niamh wróciła do siebie i oddała się pisaniu raportu. Nie było w nim nic, co zatrzęsłoby posadami tego świata. Do tego była to sama prawda, choć generalskiej córce nie udało się uniknąć subtelnej złośliwości przy opisywaniu tego, jak bezmyślnie Tadgh zrujnował możliwość uchwycenia osób, które mogły działać wrogo wobec Rebmy. Stwierdziła, że odczeka jeszcze trochę, nim każe zanieść raport do przełożonych Tadgha, oraz wyśle kopie do królewskiego pałacu. Damy się spóźniają, damom się to wybacza.

Tymczasem w tawernach i ciemnych kątkach koszar krążyły coraz gęściej bardzo nieprzyjemne plotki o wydarzeniach minionej nocy. Jak to kapitan zakatował swojego człowieka prawie na śmierć, bo mu pozazdrościł faworów generalskiej córki. Lub też dlatego, że pozostaje na płatnych usługach maga, który zrujnował wczoraj swoimi eksperymentami kwartał miasta. Jak spiskował, by zapewnić Randalowi wyjście z koszar i zatarcie śladów jego niekompetencji, która stałą się zagrożeniem dla wielu ludzi. Na dworze tymczasem z ucha do ucha przekazywano sobie, jak to grubiańskiemu kapitanowi nie starczyło talentu, umiejętności ani posłuchu u ludzi, by zasłużyć na awans, postanowił więc zdyskredytować wspólnie z cudzoziemskim magiem dobrego generała Ruadhagena, i to jak podle – uderzając w jego córkę, słabą płeć niewieścią...
Niamh, która część tych plotek wymyśliła sama, a część pozostawiła fantazji swych ludzi, udała się osobiście w krótkie odwiedziny do rodzin dwóch z młodych gwardzistów, których rozpoznała podczas wczorajszej akcji. Delikatnie i tylko ze względu na przyjaźń łączącą rody napomknęła przy wyjściu, że przestawanie z kapitanem Tadghem w najbliższym czasie może być bardzo ryzykowne dla dobrego imienia. Te wszystkie straszne plotki...

Kapitan Tadgh mógł napisać zgrabny raport... ale to starcie nie rozegra się przed obliczem sądem. A przynajmniej nie tam padną pierwsze, najważniejsze ciosy. Niamh metodycznie niszczyła mu reputację i zanim padną pierwsze oskarżenia na sali, Tadgh będzie już dokumentnie upodlony i umalowany na podejrzaną personę. Przy okazji smród towarzyszący magowi Randalowi wzbierze ostro na sile. Llewella będzie zadowolona. Niamh pojedzie do Amberu.

Zerknęła na zaproszenie. Pewnych spraw nie da się niestety uniknąć. Nie zamierzała jednak stawiać im czoła bez wsparcia. Na rodzinną kolację zabrała niespodziewającego się katastrofy Albina.

Rodzinne przyjęcia z cioteczką bez możliwości wymknięcia się z bratem do piwniczki na wino byłyby nie do zniesienia.

-Ona znowu to robi. - Saoirse, wychodząc, głową wskazał na lady Liadain. - Czasami im współczuję. A z drugiej strony boję się, że ojciec przychyli się do jej propozycji by związać rody jeszcze silniejszymi więzami. - Wzdrygnął się cały. - To byłoby straszne.

Zeszli w ciepły mrok piwnic.

- Czasami mam ochotę im podpowiedzieć, by uciekły z wędrowną trupą aktorów - odparła Niamh, kręcąc winem w pucharze. - Jednak… dlaczego straszne, bracie mój. Żona ma być miła i posłuszna. One takie są. I zadbałyby, żeby dzieci znały historię na wyrywki… - Ironia nijak nie wymalowała się na jej twarzy.
- Miła i posłuszna? - Zaśmiał się. - To teoria. W praktyce... - Ujął przepieką karawakę w kształcie konika morskiego. Delikatnym ruchem ręki zaproponował dolanie siostrze wina. - za rzadko bywasz w domu ojca swego. - Zrobił krótką przerwę by uzupełnić swój kielich. - I jak ja miałbym mieć z którąś z nich dzieci, co? - Zapytał się na poły ironicznie na poły poważnie. - A małżeństwa po to są.

Niamh uśmiechnęła się lekko. Nie od wczoraj zauważała, że ojciec przy macosze jakby pokornieje. Nie przeszkadzało jej to, tak długo, jak był z Talullą szczęśliwy.
- Zaskakujesz mnie, kochany bracie - podsunęła mu kielich do napełnienia. - Całe życie myślałam, że małżeństwa są dla zwiększenia pozycji i majątku. Tyle lat tkwić w błędzie…
- Widzisz? - W zawadiackim uśmiechu pokazał rząd równych, białych zębów. - Nauczyłaś się czegoś. - Dolał siostrze wina. - A dlaczego straszne? Pomyśl, że spędzałabyś z którąś z nich jedne, a może i dwa popołudnia w tygodniu. Do tego uroczystości rodzinne. Nadal zachwalasz ich walory jako kandydatki na żonę dla mnie? - Tym razem spytał poważnie.

Uśmiechnęła się delikatnie, poprawiając żabot wystający spod jego kaftana.
- Już nie będę się pastwić nad tobą, najdroższy bracie. Może nawet zapoznam dla ciebie damę z Amberu? Piękną, miłą, posłuszną… mającą rodzinę tak daleko, że najpewniej nie ujrzysz ich nigdy w życiu? Powiedz: tak.
- Tak. - W jego oku Niamh dostrzegła zawadiacką iskierkę męskiej buty. - Pod warunkiem, że będzie piękna, miła i posłuszna. Ale nie głupia i pusta. Tylko kiedy ty do tego Amberu chcesz się udać?
- Niezwłocznie - zapewniła z udawaną powagą - jak tylko poczuję potrzebę znalezienia sobie miłego i posłusznego męża. Saoirse… jeśli chodzi o plotki i obrażanie mnie… to nie musisz bić się z całym światem. Ale chciałabym, byś narobił głośnego i oburzonego szumu, jeśli się z takimi zetkniesz. Zrobisz to dla mnie?
- Oczywiście, że tak.

Rebma

Stray mag Randala poprowadził młodego Amberytę w ciemności rebmiańskiej nocy. I chociaż atramnetowe wody podwodnego królestwa nie były tak nieprzeniknione jak czerń nocy nadwodnych miast, Jerome nie miał czasu na podziwianie piękna Rebmy. Ciężko było określić ten spacer mianem zwiedzania. Stary mag prowadził młodego pomniejszymi ulicami, co również nie sprzyjało temu zwiedzaniu. Chyba, że ktoś lubuje się w prostej i pozbawionej ozdób architekturze kupieckich i rzemieślniczych domostw.
Jerome dostrzegł, że Randal nie zawiesił nad sobą żadnego czaru mającego zapewnić mu bezgłośnie poruszanie się. Już po chwili przekonał się, że w tym podwodnym mieście nie jest ono potrzebne. Ich kroki, chociaż stawiane na kamiennych płytach dróg i to w nocy, gdy każdy nawet najdrobniejszy dźwięk powinien nieść się dalekim echem, były niemal bezgłośnie. Nie musieli się zatem skradać czy szeptać, by zachować swoją obecność w tajemnicy. Miało to też swoje wady. Kilkukrotnie musieli zbaczać z wybranej drogi by ukrywać się przed nadchodzącym patrolem. A liczba tych wzrastała wraz z rosnącymi posiadłościami i rozszeżającymi się ulicami wokół. To był znak, że wkraczają do lepszej części miasta.
Randala zatrzymał się przed jakąś rezydencją i wskazał na rzeźbę zwieńczającą bramę.
- Chciałeś syrenę.
Syrena była, a i owszem. Piękna rzeźba z zielonego marmuru przestawiała pół kobietę pół rybę, które groźnie lustrowała okolicę swymi wysadzanymi alabastrami oczyma. W prawym ręku trzymała uniesiony miecz.
- To nie tu. - Dodał po chwili stary mag patrząc na swoje kamienie i ruszył przed siebie.
Dwaj magowie dobrą chwilę spędzili szukając właściwego, zdaniem Randala, budynku.
Gdy stanęli przed posiadłością której brama ozdobiona była smokiem morskim starszy mężczyzna uśmiechnął się triumfalnie. Uśmiech ten znikł jednak szybko gdy oczy jego spoczęły na herbie.
- To przebiegła dziwka. - Zaklął pod nosem przyglądając się majestatycznemu stworowi .

Podczas nieobecności Niamh i Alibna do służba wniosła do salony klawesyn doskonale psujący do miejsca w którym się znajdowali. Złote pudło instrumentu podtrzymywali wynurzający się z wody trytoni. Płaskorzeźby na bokach przedstawiały podwodne stwory i mieszkańców głębin, którzy w tanecznym korowodzie oddawali się uciechą wśród morskich fal.
Przy instrumencie usiadła chuda córka lady Liadain. Dziewczyna z wprawą i delikatnością uniosła wieko skrywające klawisze instrumentu. Lekko przesunęła palcami po kalawiatrurze sprawdzając w ten sposób czy klawikord jest dobrze nastrojony.
Jej siostra usiadła tuż obok małego cherubina unoszonego przez dwie ryby. Ruchem ręki wygładziła swą suknię. A gdy pierwsze czyste tony wydobyły się ze skrzyni kunsztownie zdobionego przedmiotu z jej gardła popłynęły równie czyste i oczarowujące otoczenie dźwięki.

Słuchając jej trudno było uwierzyć, że tak piękny głos uwięziony był w tym niezgrabny ciele.
Lady Liadain siedziała dumna i napawała się widokiem zachwytu jak i zdziwienia, który odmalowywał się na twarzach zebranych.