Niewielkie fragmenty skóry widoczne spod maski Kata zrobiły się straszliwie czerwone. On sam zatrząsł się, nazwijmy to szczerze, wkurwiony.

- Piłko! To jasne, że albo ja albo Gerwazy pierdolimy, jednak... Coś już powiedzieliśmy, co ma sens. Jednak ty nie mówisz zupełnie nic. Równie dobrze mógłbyś być milczącą piłką, którą Aztekowie wrzucali do pierścieni. Masz z nią jeszcze jedną wspólną cechę - niezależnie od wyniku, ktoś przez ciebie zginie. Jeżeli posiadasz jakąś wiedzę, to się nią podziel, albo przynajmniej skłam. Bo zachowujesz się jak wilk lub sługus. A wolę podejrzewać Gerwazego, bo on przynajmniej powiedział coś, co się nie zgadza z moją wiedzą. A i Antek mógłby się z sensem odezwać. Porzuć swoje mowy z słupa i spod okna swojej rodziny i wypowiedz choć jedno zdanie sensowne. Wiem, że możesz nam coś ciekawego opowiedzieć.

Kat wytarł spocone dłonie o kaftan i żałował, że nie może tego dnia spędzić w chłodni z kradzioną tuszą wołową.

- Wciąż nie rozumiem Antoniego, ale to co powiedzieliście mi wystarczy. - Kat uśmiechnął się promiennie. - Mogę jedynie powiedzieć, że faktycznie porastałem futrem, ukąsiła mnie kiedyś tusza wilkołacza, i owszem. Ale zachowanie Gerwazego najlepiej świadczy o tym, że skradł moje futro nocą. Stąd wnioskuję, że stałem się zwyczajnym mieszkańcem tej mieściny i to jego należy zabić. A jeżeli nie jesteście tego pewni, a ja jestem pewien, że nie jesteście, to najłatwiej problem załatwić tak - zabić i mnie, i Gerwazego. Wtedy będę mógł spać spokojnie.

Kat wytarł spocone, lepkie ręce o spodnie.

- Ja będę głosował na Gerwazego, mogę się założyć, że on na mnie. Piłka - zagłosuj na mnie, Antoni - na Gerwazego. W ten sposób umrą dwa potencjalne wilkołaki. Jeżeli się mylę i nie zostałem okradziony - wygracie. Jeżeli się nie mylę - też wygracie. Jedyne co uzyskacie, to wygraną. A ja szansę na spokojne sumienie. Wchodzicie w to?

Kat zakończył przemowę uniesieniem maski powyżej ust, by zaczerpnąć powietrza.