Wyposażenie jeszcze raz zostało wzięte przez wynajętych tragarzy. Urocza Sarah oraz urocza Margeritte zaspokoiły mężczyzn. Zresztą właściwie mając z tego nie mniejszą uciechę niż oni. Reporterowi nic do tego. Jak chciały tak miały oraz były ucieszone. On zaś też, że nie ma kłopotów, choć uważał, że obsługa jest niepewna. Warto byłoby ją wymienić, jeśli byłaby taka szansa.

Później sytuacja jednak wszystko stało się problematyczne. Znaleziony ranny człowiek. Indianin. Ale co zrobił, albo może niczego nie zrobił? Kto wie. Oczywiście pomogli mu, ale co oznaczała owa pomoc? Wkurzyli kogoś, czy też znaleźli sprzymierzeńca, albo to oraz to.
- Słuchajcie, musimy założyć mocne, nocne warty. Uratowany człowiek, wiadomo, trzeba było pomóc, ale nie mamy pojęcia czy ktoś nam za to nie podziękuje strzałami. Lepiej uważać. Oraz faktycznie spytajmy wszystkich tragarzy, czy poznają ów język owego człowieka.

Wszystko kompletnie powariowało.
- Ano czekamy. Ich wariackie bronie mogą być przykryte jakimś gatunkiem kurary.
Indiańską bronią najczęściej była niewielka strzałka pokryta trutką. Strzałkę umieszczało się w tubie, w którą wydmuchiwał wojownik rażąc cel. Groźna broń zarówno wobec zwierząt, jak oczywiście człowieka. Cóż więc czynić winni? Ano tylko po prostu czekać licząc na to, że jakoś się sytuacja wykrystalizuje pozytywnie, bowiem co innego? Owszem tak, ucieczka tragarzy stanowiła syfiastą kwestię. Nawet wszak obecnie, gdyby się dogadali z tubylcami, nie mieliby obsługi. Kolejna jeszcze kwestia, ucieczka tragarzy wynikać mogła ze:
- strachu generalnie,
- ze strachu, ale bazującym na znajomości owych wojowników.
Właściwie jakby nie rzec, trzeba było czekać ściskając kciuki.

Kompletnie skopana sprawa jakoś wyszła oceniali wszyscy. Oczywiście takie przyjmował sensowne założenie. Wszak myśli towarzyszy były skryte przed reporterem. Ale patrząc na niepewne miny, nerwowe rozglądania, ściśnięte usta można było przypuszczać, że kombinują sobie tak samo jak on: co robić, jak wyjść cało? Pewnie wygraliby bitwę przeciwko miejscowym, ale to była niespecjalnie wielgaśna pociecha. Ile byłoby ofiar u nich, ilu oberwałoby strzałkami, które mogły zawierać kurarę. Ojjjjjj słyszał jak Indianie Ameryki Południowej smarują owym świństwem grzbiety swoich strzałek, potem zaś wydmuchują przy polowaniu czy tam walk.

Szczęśliwie wszyscy po obydwu stronach zachowali zimną krew, nawet Sarah, którą chyba uratowany gościu traktował jak swoją, no nie wiadomo, zdobycz, kochankę, żonę... Może tutaj jest zwyczaj, że jak kobieta pomoże w czymś mężczyźnie to jest to zaproszenie, żeby ją przeleciał? Ewentualnie generalnie może ich Indianiec był po prostu napalonym pajacem, który pierwszy raz spostrzegł białą kobietę oraz natychmiast postanowił spróbować, czy smakuje tak samo jak Indianka? No cóż, jeśli tak, to reporter niechętnie przyznawał, że miejscowy ma oko całkiem sensowne. Sarah, jako ładna, ponętna, pełna lubieżnego uroku kobieta mogła się podobać i to bardzo. Mathew absolutnie przyznawał dziewczynie wszelkie cielesne zalety. Po tym jednak, co się działo niedawno, raczej reporter wolał osobiście się trzymać z daleka od wszelkich intymniejszych relacji. Koleżeństwo oraz pomoc fachowa jak najbardziej, ale nic głębszego. Zresztą, ona także wolała innych, więc to właściwie fajnie wyszło. Zapomnieć lepiej chwile za skrzynkami między Wenezuelą oraz amazońskim Manaus. Ale kurde, ten Indianiec tratował ją jak swoją. Jeśli się zgadzała i pasowało jej, co było możliwe, to jej sprawa, ale jeśli nie, chciał kobiecie pomóc.

Szczęśliwie póki co Indianiec po wymachiwaniu penisem przeszedł do pocałunków, zaś jego kumple chwycili bagaże oraz ruszyli wszyscy do wsi. Póki co miało się jakoś obyć fartownie bez walki.

Wioska szczególnie się nie wyróżniała. Ot, wiele osób zajmujących się swoimi sprawami. Kobiety, mężczyźni, dzieci. Jak wszędzie. Ich przepaski biodrowe nie osłaniały wiele ciała zdradzając, że mieszkanie tutaj nie było łatwe oraz wymagało wiele pracy czy wysiłku. Szczególnie właśnie było to widać u kobiet. Starsze miejscowe panie, wymęczone pracą oraz wielokrotnymi porodami bardzo różniły się od młodych jeszcze dziewczyn, kształtnych, ładnych, szczycących się sprężystymi ciałami oraz uśmiechem, który wszak zawsze sprawia, że osoba niespecjalnie atrakcyjna staje się przeciętną, przeciętna śliczną, zaś śliczna wystrzałową. Ale wszystkie, zarówno starsze, jak młodsze kobiety, także dzieci oraz mężczyźni przypatrywali się im zaciekawieni mocno. Niektórzy przyglądali się, inni sprawdzali palcami, jeszcze inni chcieli pewnie czegoś więcej. Największą popularnością cieszyła się Margeritte. Poklepywana, szczypana, głaskana, wymacywana, głębiej czy płyciej... chyba jej się to podobało. Skoko...

Właściwie jednak najważniejsze było stanięcie przed wodzem, który szczęśliwie znał trochę angielski. Dziwne, bowiem można się było bardziej spodziewać portugalskiego, ale kto wie jak właściwie było?
- Witaj wielki wodzu Tucuna - starał się używać prostych wyrazów, bowiem słownictwo wodza raczej nie wskazywało na jakąś wielką pulę słów. - Jesteśmy podróżnikami. Przybyliśmy na te ziemie poszukując naszej zaginionej przyjaciółki, białej kobiety. Niedawno odnaleźliśmy tego człowieka - wskazał na ratowanego Indiańca. - Był mocno ranny. Pomogliśmy mu. Kiedy trochę poczuł się lepiej, zaprowadził nas tutaj. Nie mamy złych zamiarów, nie pragniemy walki oraz życzymy tobie i twojemu ludowi obfitych łowów.