Morrisonowo-Ortegowe pogadanki na Turnieju

Ortega zmarszczyła czoło, zmrużone oczy przypominały już ledwo otwarte szparki. Może rzeczywiście wokół panował hałas przez co szturmowiec nie dosłyszał co jego rozmówczyni mówiła… albo po prostu był wredną, złośliwą mendą, odreagowującą na otoczeniu własny ból i kontuzję. No i czego się tak szczerzył, paraliżu mięśni twarzy dostał?
- Nie. Nazywaj. Mnie. Cukiereczek… Dupku! - zjeżyła się cała i dając dwa kroki do przodu, pchnęła Morrisona oburącz w klatkę piersiową, popychając w stronę ściany - Jestem technikiem, nie psem! - zawarczała przecząc sensowi wypowiedzi.

- To. Nie zachowuj. Się. Jak cholerny cukiereczek. Dotarło? Złośliwa cholero? - Andy przestał się szczerzyć i nagły właściwie to atak monterki nawet go zaskoczył. Przyzwyczaił się do niej a właściwie do tego, że są w tej samej drużynie, że nie dostrzegał jej już jako potencjalne zagrożenie. Dał się więc zaskoczyć temu atakowi z zaskoczenia. Gdy jednak przyparła go do ściany nie wyrywał jej się jeszcze i przybrał bliźniaczy styl i ton wypowiedzi co ona. Byli właściwie prawie identycznego wzrostu więc patrzyli sobie dosłownie prosto w oczy. Spojrzenie szturmowca nie było tak spienione jak monterki ale też do tych ciepłych i przyjaznych nie należało.

Kobieta sapnęła, zaciskając palce na materiale koszuli okrywającej tors gaduły. Napięta tkanina zatrzeszczała, lecz nie popruła się jeszcze, ot zasygnalizowała zbliżanie się do stanu w którym zostanie pozbawiona pierwotnej formy. Dziwnie było go oglądać bez pancerza, kamizelki taktycznej czy innego militarnego badziewia, jakie zwykle taszczył na plecach.
- Ja? Złośliwa cholera? - kobieta obruszyła się wyraźnie oburzona podobnym stwierdzeniem. I kto to do diabła mówi?! - To tobie się wiecznie gęba nie zamyka! Pytam, proste pytanie zadaję… a ty odpowiadasz jakimś bełkotem. Ciągle! Zawsze! I jeszcze mnie terroryzujesz! I nazywasz Cukiereczkiem! I kurwa kazałeś mi wyleźć pod lufy tamtych jełopów, jak Cosmo dostał w nogę! Myślałam że mnie zastrzelą nim wejdę do tamtego pieprzonego domku! I na dokładkę dałeś pogryźć kundlom ze wścieklizną i chuj wie czym jeszcze! A miałeś pilnować naszego bezpieczeństwa! Po co się więc bujasz z tym karabinem?! Dupek! - wyrzuciła całą litanię złorzeczenia, pretensji i tego, co od dłuższego czasu leżało jej na wątrobie, żółcią zatruwając i tak trującą krew. Zakończyła przydługi jak na swoje możliwości monolog, z głośnym trzaskiem zaciskając szczęki.

- Tak ty. - pokiwał poważnie głową szturman potwierdzając swoją opinię i to, że się nie przejęzyczył z tą cholerą i to jeszcze złośliwą. - Tryskasz żółcią na lewo i prawo zakwaszając wszystkich dookoła swoją “słodyczą”. - przy ostatnim słowie wyraźnie zaznaczył obydwiema dłońmi cudzysłów. - Też przy tym gęba ci się nie zamyka choć nie mówisz przy tym za wiele. Więc albo zostaje reszcie chodzić wokół ciebie jak na palcach albo po prostu zlewać. Ale ja nie jestem resztą tylko szefem naszej wesołej gromadki. I żadne z tych rozwiązań mi nie pasuje. Cukiereczku. Więc póki będziesz mnie zmuszać swoim nadmiarem hipersłodyczy to będę cię nazywał Cukiereczkiem. No chyba, że mi się znudzi i wymyślę coś innego. Albo zaczniesz zachowywać się znośnie. - wycelował w nią palec wskazujący patrząc na nią zdecydowanym wzrokiem. Wychodziło mu, że laska ma te same jazdy co z początku Harvey. Ale jemu jakoś to przeszło. Dotarli się i dostosowali i obecnie było nawet nieźle. A z Ortegą widać dopiero mieli ten etap nieco utajony a teraz jednak się ujawnił. Bo na najebaną nie wyglądała.

- A z tamtym domem to mnie nie wpieniaj! - syknął do niej już głosem nasączonym wyraźnie złością. Złapał ją za ramiona i odwrócił wokół osi stukając teraz jej plecami o ścianę. Zamienił więc ich miejscami. - Wszyscy mogliśmy tam zginąć! Każdy kto tam był! I tak jak na taką trudną akcję to wyszliśmy wszyscy prawie bez strat. Ok, Cosmo oberwał. Ale mogło być gorzej. Ale do cholery nie mamy na to wpływu! Ani ty, ani ja, ani Sloan ani nawet tamte dupki co do nas strzelają! Ale do cholery ktoś to musi zrobić! Żeby nie obrywali kolejni! Więc nie łódź się, że tamta akcja była ostatnią i że to już koniec. Póki mamy naszą robotę to będzie się działo w tym czy innym wariacie. I nie mamy na to wpływu. Więc nie ma sobie co tym zawracać głowy. - na początku mówił ze złością bo mu się od razu przypomniał “incydent z Cosmo” co zawsze go wpieniało. Do tego był głównym autorem tamtego planu akcji i jednym z głównych wykonawców więc prawie od razu odebrał to jako atak na własną osobę. Zareagował więc agresywnie. Dopiero w miarę jak mówił zaczynało coś poza tym docierać do niego co pytlowała dziewczyna, więc stopniowo głos mu się uspokajał i cichł. Co miał jej obiecać? Że więcej nie będzie? Przecież będzie. Że rannych nie będzie? Będą. Nie mieli na razie zabitych. Ale też nie mógł jej obiecać, że to się utrzyma. Taką mieli fuchę. Poza tym zwłaszcza u niego wychodziła jeszcze prywatna motywacja. Robił to by inni nie musieli. Zwłaszcza jak się słabiej do tego nadawali. Tak jak on się słabiej nadawał do innych rzeczy. Jak te zrobienie broszki, granatów czy zszycie rany. Nie znał się na tym. Znał się na walce. I planowaniu jej tak by była szansa, że oberwie jak najmniej od nich.

Świat zawirował i w pierwszej chwili Sam myślała, że oto zarobiła w pysk i właśnie siła ciosu obkręca ją wokół własnej osi. Tak się jednak nie stało, zamiast zbierać zęby, uderzyła o drewniane dechy plecami, na moment tracąc oddech, lecz szybko się pozbierała. Przysłuchiwała się potokowi słów, wylewających się z ust żołnierza, zgrzytając przy tym zębami i dysząc wściekłością.
- Pieprz się, Morrison… albo weź się utop! - odsyczała kulturalnie, wyrzucając głowę do przodu. Ręce na ramionach przyciskały ją do ściany, skutecznie ograniczając pole manewru. Szyja odgięła się w drugą stronę, potylica zapoznała z wyraźnie twardszą powierzchnią. Jedyne co mogła zrobić, to złapać go w odwecie za ramiona, co też uczyniła.
- Uwziąłeś się od początku! Od pierwszego dnia się przypieprzyłeś! I ciągle gadasz, że strach coś powiedzieć, bo mózg eksploduje od tego gadania, albo bębenki w uszach pójdą! Mam gdzieś czy mnie lubisz, nie lubisz. Nie rób ze mnie mięsa! - warknęła, gapiąc się na niego spode łba, a patykowatym ciałem zatrzęsło - Nikt ci nie kazał przyjmować dowództwa, nie musiałeś tego robić. Chciałeś, to masz! - doburczała spokojniej, lecz nim ponownie nabrała powietrza, znów się w niej zagotowało. Potyczka z gangerowymi jełopami śniła się Ortedze po nocach i nie były to przyjemne sny. Pies z tym, że o mało nie zginęła. Chodziło o samą sytuację.
- Wydałeś rozkaz! Kazałeś wyjść mi pod lufy, na otwarty teren! - wrzasnęła, mając gdzieś kto to usłyszy - Samej, bez amunicji i liczyć na zmiłowanie! Wystawić się jak na widelcu! Po tym jak skończyliście zabezpieczać tamte budynki! Jak dopiero co przestaliście strzelać, a ich kumpel krwawił jak zarzynana świnia! Kurwa! - zaklęła siarczyście i naraz zeszło z niej całe powietrze. Prychnęła, by podjąć temat już standardowo burkliwym i melancholijnym tonem - No ale mnie nie zdjęli, niefart no nie? Miałbyś problem z głowy. Niestety jesteś szefem polowym, jeszcze będziesz miał szansę wydać kolejny podobny rozkaz. Co to będzie? Odbezpieczenie granatu i schowanie go sobie do kieszeni? Uprzedź ze dwa dni wcześniej, przynajmniej posprzątam po sobie przedział i oddam Cosmo swój szpej. Wpadłeś na pomysł, że ciebie też ciężko zdzierżyć? Niespodzianka! - zakończyła dobitnym syknięciem.

- Ja się na ciebie uwziąłem?! O czym ty mówisz kobieto?! Traktuję cię tak samo jak i resztę! A wymagam i zadania przydzielam ci stosownie do twoich umiejętności i sytuacji! Wtedy w tamtej budzie był nam potrzebny każdy więc ciebie też tam przydzieliłem jak każdego kto tam był! I nie będę cię za to przepraszał ani obiecywał, że więcej tego nie zrobię! Jak uznam, że gdzieś bardziej jesteś potrzebna to tam cię przydzielę! - warknął na nią tak samo jak ona na niego. Szarpnął jej ramionami po raz ostatni i puścił ją biorąc chwile oddechu. Patrzył na nią spode łba dobry oddech, dwa czy trzy nim się znowu odezwał.

- Kazałem wam wtedy wyjść bo miałem lepszą orientację niz wy na zewnątrz. Mieliśmy ich pod lufami. Ok oni nas i was też. A wy byliście na widelcu i chcesz to wierz albo nie ale zostając tam w końcu by was dosięgli. Za wami była otwarta przestrzeń a jedyne w miarę bezpieczne miejsce to właśnie był budynek jaki właśnie opanowaliśmy. Poza tym zgodzili się na zawieszenie broni. I wstrzymali ogień. Zgodzili się by was do nas wypuścić bo powiedziałem im, że to wy jesteście medykami co mają opatrzyć również ich kumpli. Dlatego się zgodzili. Może nawet bardziej niż z powodu trzymania na muszce ich szefa. Więc nie kazałem wam wyjść na otwarty teren pod kule i nie wciskaj mi kitu. I do kurwy nędzy. Nie kazałem wam zrobić niczego czego sam bym nie zrobił. A do cholery jasnej wyszedłem ta do was, sam, na ten otwarty teren co byłem jak na widelcu i do cholery bylem tam z wami jak wam kazałem spadać do środka. I sam wróciłem tam jako ostatni. Tak było. A nie, że kazałem wam pod ołów lecieć. Nie wkurzaj mnie rozpowiadając takie brednie bo niezbyt ręczę za siebie za taki potwarz. - wysyczał do niej cedząc słowa i celując co chwila do niej ze wskazującego palca gdy albo go wskazywał na nią albo na odpowiednie kierunki jakie parę dni temu stanowiły na zamarłym polu walki o jaki teraz się żarli.

- A na dowódcę wyznaczył mnie Sloan. Jak ci nie odpowiada leć do niego i powiedz co uważasz za stosowne. I niech mnie odwoła ze stanowiska. Skoro uważasz, że moje dowodzenie i planowanie jest tak spartolone. Ja się dostosuję. Byłem zwykłym szpejem mogę być nim znowu. - wzruszył ramionami mówiąc już nieco tylko podniesionym głosem choć wciąż zdenerwowanie było wyraźnie zauważalne i w głosie i w wyrazie twarzy.

- Mhm. Ty. Masz jakiś uraz do mnie. Czepiasz się. Ciągle - mruknęła również opuszczając ręce i po chwili krzyżując je na piersi w pozycji pseudo obronnej. Za dużo i za długo rozmawiali, z każdą sekundą kobiecie robiło się coraz dziwniej. Zdusiła to wrażenie, skupiając uwagę na wątku przewodnim rozmowy - stojącym naprzeciwko dupku, który wciąż jej nie przywalił. Kosmos.
- Jak coś masz do mnie to wal od razu, w streszczeniu. Bez ozdobników i zdań złożonych. Suche, proste fakty. - ostatni raz zgrzytnęła zębami, ograniczając niechęć do niezbyt ciepłego spojrzenia. Dobra… wtedy faktycznie wylazł po nią, aż się zdziwiła i przez krótką chwilę chciała podziękować, lecz szczęśliwie jej przeszło. - Bądź sobie dowódcą, mnie to wali. Prócz pakowania mnie w kłopoty, nie radzisz sobie źle. Reszta żyje… jakoś. - dodała z czymś na kształt optymistycznego podsumowania. Żeby potem nie gadał ,ze tylko narzeka i smędzi - Wylazłeś jak zobaczyłeś że nie strzelają. Po prostu mnie nie zabij, Morrison. Tyle. Żadnej filozofii. Lubię żyć, dobrze mi z tym. I co ty chrzanisz? Że niby z kimś o tobie gadam? A czy ja gadam z kimkolwiek o czymkolwiek poza robotą? - podsumowała filozoficznie, krzywiąc się z niesmakiem, a w głowie widziała obraz jak siedzi z resztą Nowojorczyków przy herbatce i obrabia szturmowcowi dupę. No paranoja, no… inaczej się tego nie dało nazwać.
- Po plotki idź może do kogoś innego… to dlaczego aż tak mnie nie lubisz? - zapytała wprost. Kwestie wybiórczego rozumienia faktów pominęła, szkoda strzępi ozór.

- Nie lubię cię? - powtórzył jej pytanie i zaraz parsknął. - Jesteś wkurzająca. Jesteś świetnym monterem ale jesteś wkurzająca. I tyle. A z co mi leży czy nie leży mówiłem przed chwilą. Jesteś ponoć inteligentna jak na mój standard to chyba zapamiętałaś. Inaczej i prościej nie wiem jak to nazwać. - zamilkł na chwilę patrząc na nią wciąż nieprzyjemnym choć już nie tak ostrym wzrokiem jak przed chwilą. Patrzył i milczał. - A z gadaniem to mi chodzi na przykład jak przed chwilą wydarłaś się na cała salę, że kazałem ci leźć pod kule. Trochę wkurwiające wiesz? - przejechał językiem od wewnątrz po dolnej wardze w tę i we w tę i rozdymał znów chwilę nozdrza w grymasie złości. Już chyba ciężko było mniej publicznie wydrzeć japę, że jest chujowym dowódcą. Tak zdecydowanie wkurwiające. Nawet zdecydowanie więcej niż trochę. - I staram się. Jak mogę. Byś nie zginęła. By nie zginął Cosmo, Harvey i reszta. Nawet ja. Nie utrudniaj mi roboty. Tak ja nie utrudniam tobie twojej. I nie rób mi fochów. Tak ja nie robię tobie. Czyli przestań cukiereczkować na lewo i prawo. To nie będę miał powodów cię tak czy podobnie nazywać. I tyle. - wzruszył na koniec ramionami i wrócił tonem do prawie normalnego. Zastanawiał się czy nie gada na darmo. Jeśli w sumie była jednak porypana to tracił czas. No ale może nie była?

Trafił się im w ekipie zbawca świata, cierpiący za narody i z pokorą niosący zbyt ciężki na kark śmiertelnika krzyż… i jeszcze świętszy od Jezusa, no żesz kurwa jego mać.
- Bo kazałeś - podsumowała dwoma słowami słowotok rozmówcy. Może i ze swojej perspektywy miał szersze pole widokowe, ale to dwójka techników kitrała się jak para zajęcy za mizerną osłoną jaka dawały zakurzone wraki i to jeden z nich oberwał. Dla nich średnio bezpiecznie, czy sensownie wszystko wtedy wyglądało. Taką miał pracę, a co za tym idzie odpowiedzialność i obowiązki z tym związane, czego tu nie rozumieć? Może jeszcze medal mu dać powinni za poświęcenie?

- Acha. Miło - wyraziła swoje zdanie na temat uzewnętrznień odnośnie dbania o resztę stadka. Taaa, szło mu świetnie, bez dwóch zdań. Ortegę do tej pory swędziało pogryzione przez zdziczałego kundla ramię. A mogła nie żyć! Jej wina, rzeczywiście złośliwą cholerą była, bez dwóch zdań.

- Nie użyłam megafonu - mruknęła, na parę sekund wyginając lewy kącik ust ku górze. Transparenty też sobie darowała, a wokoło panował taki harmider, że trudno się słyszało własne myśli, a co dopiero czyjeś wrzaski… dające się zaklasyfikować jako pijackie omamy.

- Ponoć - wzruszyła ramionami na kwestię własnej inteligencji - Jakbym była, siedziałabym na dupie jak Cosmo. No ale rozkaz jest rozkaz. O to chodzi… i za dużo gadasz. Umiesz milczeć przez dziesięć minut? Jeszcze cię nie widziałam w tym stanie. Ciągle ci się gęba nie zamyka. Masz luzy na zawiasach, czy co? Łeb od tego pęka, a jak nie umiesz wytłumaczyć, narysuj schemat. Ze strzałeczkami. Tylko nie gadaj, bo pierdolca idzie dostać. Pytam czy coś jest czarne czy białe - dostaję opis pogody, terenu i co żarłeś na obiad. Przez cały zeszły miesiąc… i jak to wyglądało po strawieniu - tym razem to ona wyciągnęła paluch, by dźgnąć go w pierś. - Chcesz plakietkę “nie daje dupy jako dowódca” żeby każdy widział i nie miał wątpliwości, a kierowca pociągu mógł klaskać na stojąco? Albo żebyś mógł na nią patrzeć przed zaśnięciem? Nie rób sobie jej. Bądź nim, tyle. To nie będzie tych wątpliwości. Na razie nie ma tragedii… ani nie ma plakietki - zadumała się na czas potrzebny, aby zrobić krok do przodu. Ponownie stanęli twarzą w twarz, o kilkanaście centymetrów od siebie. Zanim rozsądek zdążył złożyć sprzeciw, kobieta wychyliła się do przodu i przekrzywiwszy głowę, cmoknęła krótko zarośnięty policzek, kończąc ruch powrotem na poprzednią pozycję.
- Masz to. I zamknij się czasem. Od święta. Nie gadaj tyle, to przestanę ci dogryzać, Dupku. Prawdopodobnie. Nie rzygam tęczą… nie lubię - zakończyła z firmowym optymizmem.

Adrew wyraźnie zżymał się gdy Ortega piła do jego sposobu dowodzenia. Gadał za dużo? Za często? Przerw nie robił? Czyżby? Gadał bo musiało być coś przekazane reszcie. Na tym to polegało. Na zbieraniu i przekazywaniu informacji. Musiał jako dowódca przekazać swoje polecenia każdemu z nich i całości. Powiedzieć o co biega, jakie każde z nich ma zadanie, potłumaczyć plan rezerwowy, spytać czy oni chcą coś spytać no i tak. Tak to wychodziło. Że gadał najwięcej z nich wszystkich. Gdy on to wszystko pytał albo tłumaczył oni słuchali czyli nie mówili. A gdy już to znowu mniej niż on a jak coś odpowiedział każdemu z nich to znów wychodziło, że gada najwięcej. Ale do cholery mówił same konkrety! Mówił i dlatego reszta dostawała od niego przetworzone informacje gotowe do użytku i mogła potem nonszalancko odezwać gębę maczomeńskim burknięciem czy kiwnięciem głowy. Mogła bo właśnie wcześniej on się natłumaczył, naprzekonywał, przerobił dane i podał im w strawnej formie. I to co musiało być powiedziane! A nie jakieś pitu - pitu o pogodzie i polityce! Wkurzała go takim podejściem! Choć tego cmoknięcia w policzek się nie spodziewał. Zaskoczyła go i trochę zdezorientowała. Potrzebował chwilę na zebranie myśli nim jej odpowiedział.

- Masz problemy z postrzeganiem otoczenia Ortega? - spytał unosząc brew w pytającym grymasie. - Ja mogę się nie odzywać całymi godzinami i robić swoje. Stać na warcie, łazić w patrolu albo co tam mam akurat do roboty. A tak, wtedy cię na ogół nie ma w pobliżu… - spojrzał na nią ironicznie i z lekka klepnął się w czoło w klasycznym facepalm. No bo tak było. Potrafili się nie widzieć czy widzieć w przelocie całymi prawie dniami. Ona siedziała w tych swoich warsztatach, a on był na tych swoich służbach. Mogli się mijać i nie odzywać nie wiadomo ile razy na dzień i tak zlatywała im większość dni w tym pociągu. Czyli wcale ze sobą nie gadali. Po cholerę więc marudziła jakby było inaczej?

- A jak się spotykamy no to najczęściej przy odprawach. Nie zamierzam zmieniać taktyki prowadzenia odpraw skoro na razie mi się to sprawdza bo koleżanka z załogi ma migrenę od słuchania mojego głosu. Wybij to sobie z bani Sam. - powiedział już szybciej i wracając do swojego zdecydowanego tonu głosu. Mógł co prawda zlać ją i odejść. Mógł obiecać jej coś tam by się odwaliła i myślała, że jest fajny albo się ugiął dla niej. Ale uważał, że nie miała racji a dla czyjegoś widzimisię nie zamierzał zmieniać systemu który dotąd się sprawdzał. Powiedział więc jej otwarcie by wiedzieli oboje na czym stoją. Poza tym wkurzyła go tym przekręcaniem faktów które ustawiała tak jakby chciała zdyskredytować i jego, jego dowodzenie i plany jakie układał i firmował swoim imieniem. Tak jak teraz gdy mu truła z tym postrzałem Cosmo. A przecież oberwał w trakcie walki a nie po zawieszeniu broni bo po zawieszeniu broni gdy do nich wyszedł Cosmo już był ranny. A gadała jakby to on, Morrison, doprowadził swoją głupotą do wydania rozkazu który wystawił ich na bezsensowne niebezpieczeństwo. Jakby im kazał paradować i fikać koziołki by umilić dzień bandytom i tamci mogli sobie postrzelać swobodnie do pary monterów. Aha i oczywiście jakby w tym czasie sam Morrison był gdzieś skitrany bezpiecznie na dalekim zapleczu a nie, że wyszedł do nich i pod te same lufy co celowały do monterów. A do cholery z postrzałem Cosmo, nie było tak! Monter oberwał w walce a w walce każdy mógł oberwać! A tego, że był jednym z niewielu rannych po ich stronie z tamtej akcji to już nie raczyła wspomnieć. A przecież w sporej części było to zasługą nie tylko uczestników akcji po obu stronach ale i samego planu który opracował on.

- Mhm. Nie odzywasz się godzinami? Szkoda że nie dało się tego zauważyć. Faktycznie ciekawe czemu mnie nie ma w okolicy innej niż warsztat i wychodzę kiedy muszę - zastanowiła się głośno, zdejmując okulary i wieszając je na górnej krawędzi podkoszulki przy dekolcie. Miała paść na kolana i ze łzami w oczach wychwalać pod niebiosa zdolności przywódcze, albo dziękować za niesienie grzechów świata, aby w końcu zeszło z niego powietrze? Chyba kogoś powaliło, bądź upadł w dzieciństwie na beton… głową. Z wysokości piątego piętra. Jakoś nie oczekiwała lizania po stopach za każdą bombę i naprawioną sztukę broni. Taka robota, tyle.
- To się uruchamiasz jak ktoś jest w okolicy, tak? No to się nie uruchamiaj, bo ilekroć drzwi otwieram to cie w tle gdzieś słyszę i się odechciewa wychodzić. Więc nie wychodzę, szkoda nerwów - wzruszyła ramionami, mając gdzieś co o niej pomyśli. - I to nie są odprawy.

- No to nie wychodź. - Morrison wzruszył obojętnie ramionami i spojrzał gdzieś ponad ramieniem Sam. Widać dalsza dyskusja nie miała zbytnio sensu. Laska piła do niego personalnie i robiła z igły widły. Jego zdaniem. Jej zdanie było kompletnie odmienne i tak widocznie nie byli w stanie się przekonać do swoich racji nawzajem. Więc można było albo się zacząć wydzierać na siebie nawzajem albo skończyć dyskusję. Te drugie wyjście wydało mu się odpowiedniejsze. - Masz mi coś jeszcze do powiedzenia póki jest okazja oprócz tego o czym do tej pory gadaliśmy? - spojrzenie wróciło z powrotem na jej twarz tak samo jak cierpki wyraz twarzy.

- Nie zamierzam. Nie ma po co - kiwnęła głową powoli, z namaszczeniem, starając się przy okazji ukryć ulgę. Od jakiegoś czasu obawiała się, że Dupek ją lubi, albo coś. Nawijał, zaczepiał jak się już znaleźli na trasie kolizyjnej i walił dziwne teksty, których nie umiała sklasyfikować. No ale wreszcie się wydało - nic równie niedorzecznego i komplikującego życie się nie działo. Żadnych prywatnych pitu-pitu, tylko praca. Oficjalnie i bez wyrzutów sumienia mogła mieć w dupie jego jako osobę, a takę jako zafiksowanego na własnym stołku dowódcę. Humor z miejsca się Ortedze poprawił, niewiele co prawda... ale zawsze coś.
- Nie - wzruszyła ramionami, bo i co miała gadać? Najważniejsze się wyjaśniło, a niby mieli wolne. Zresztą od gadania czuła, że dostaje w szczękach zakwasów.

Broszki, plakietki i ordery z pancernej brzozy

Tyle zachodu o kawałek blachy z kawałkiem wzoru... no ale pomysł poszedł w eter, zrobiło się więc poważnie. Otoczenie oczekiwało odpowiedzi, konkretów i pomysłów jak sprawę rozwiązać. Wybicie wymaganych kształtów wydawało się najprostsze i najbardziej optymalne. Przy okazji nie nastręczało wielu problemów, przez co szło robotę ogarnąć bez zarywania nocy.
- Nie trzeba malować - mruknęła, gdy Cosmo skończył mówić - Można zabarwić metal. Kąpiel siarczanowa... tylko trzeba ustalić z czego ma być znaczek. Stal, nikiel, aluminium? Stal będzie najtrwalsza. Druga rzecz to wzór, pomysł. Bez niego nic nie zrobimy - końcówkę wypowiedziała prosto do Dupka, wyłamując przy tym palce.