Moment po powrocie Ethana i Sunne'ego był chwilą wiekopomną dla ich paczki - choć przez chwilę nikt się nie odzywał. Za to dziwacznie wszyscy mierzyli się spojrzeniami. Coś wyraźnie nie grało, a nikt nie chciał mówić więcej niż musiał. Niby to najlepsza taktyka w pracy z ludźmi, ale... "Od kogo się tego nauczyli - pojęcia nie mam" - pomyślała z przekorą Ruda.

Spokojnie przetrzymała spojrzenie Sunnego i uśmiechnęła się do Ethana. Andy'im rzucało na wszystkie strony. Nerwy to jedno, drugie czemu akurat teraz trzon ich grupy miał się uwziąć na chłopaka i to po jakiejś durnej naradzie?

Chłopaki zawsze cieszyli się u niej dużą sympatią - zawsze mogli na siebie wzajemnie liczyć i nigdy jej nie zawiedli. Hegemończyka postrzegała jako niezbyt bystrego, a przez to tym bardziej godnego zaufania. Jeśli cokolwiek leżało mu na wątrobie to nigdy tego w sobie nie dusił. To dobrze - nie trzeba było się z nim bawić w żadne gierki, ani zgadywać co będzie dalej. Lubiła go, dobrze było mieć go po swojej stronie zwłaszcza jak trzeba było komuś dać w mordę albo się za kimś schować.
Chociaż nie zawsze była w takiej pozycji zupełnie sama. Nie chodziło o tchórzostwo, ale o czysty rozsądek, którym aż za dobrze wykazywał się jego najlepszy kumpel - Ethan. Co do Ethana miała mieszane uczucia. Podobał się jej w ten dziwny sposób w jaki tylko doświadczona kobieta może patrzeć na mężczyznę. Chociaż aż za dobrze wiedziała do czego może prowadzić zbyt mocne przywiązywanie się do kogoś z jednej grupy. Dzięki temu i jej wrodzonemu instynktowi cwaniaczka dawała upust swoim uczuciom w sposób, który był dla niego wystarczająco niejednoznaczny. Pocieszające było to, że chłopak nie potrafił odczytać jej zamiarów, więc nie angażował się w nic czego oboje mogliby żałować. Z resztą... odwiedziny kolejnych miast i jej burzliwe, jednorazowe romanse z obcymi facetami dość mówiły o tym, że właśnie z nią tak dobrze wychowany człowiek niewiele mógł mieć wspólnego - przynajmniej do tego dążyła. Mimo wszystko miło było się pobawić jego męską dumą i samczymi instynktami.
Z Tuco byłoby łatwiej - bawiliby się razem pewnie doskonale i niczego nie wzięliby do siebie. Ot kumple i współspacze. Układ całkiem niezły jeśli nie bierze się pod uwagę reszty grupy. Nocna popijawa w barze z obcymi, szybki numerek, a po wszystkim powrót nad ranem do swoich bez słowa był zwyczajnie bezpieczniejszy. Nikt nie patrzy na takie coś z zazdrością czy bólem. Każdy wie jak to jest, a Tuco szczególnie, co doskonale wiedziała z porównań osiągnięć po wyjeździe z kolejnej dziury jakie się im zdarzały. Ruda miała z Tuco świetny kontakt. Zaufanie do niego posiadała jednak całkiem ograniczone, w końcu jej też żaden bystry, logicznie myślący człowiek do końca by nie zaufał. Czasami ścierali się ze sobą na tej stopie, ale jeśli sytuacja tego wymagała wiedzieli nawzajem, że każde zrobi wszystko żeby drugie wyciągnąć z tarapatów.
Kłopoty za to wydawały się drugim imieniem Andy'ego. Z takim cudownym darem do ładowania się w każde napotkane gówno był w ich małej komunie najbardziej niebezpieczną postacią do nawiązywania kontaktów. Większość czasu spędzał do tego żyjąc w swoim małym świecie sprzed wojny. Pewnie Tornado by mu się spodobało, jakby choć raz trafił do przedwojennej jednostki. Trudno jednak było ukryć, że bywał przydatny i już kilka razy uratował im dupy.

Dlatego tym bardziej nie podobała się Rudej przeciągająca się chwila ciszy pomiędzy towarzyszami.

- Hej-je-jej, spokojnie wielkoludzie. - wyciągnęła do Sunni'ego rękę z gorącą kawą . - Masz, spróbuj chociaż. Byle na spokojnie bo sobie paszczkę poparzysz.

Mimo tak hojnej propozycji nie wiedziała czy potraktowanie hegemończyka jak wściekłego na rozbite autko pięciolatka coś pomoże. Zwłaszcza, że przy jego temperamencie prawdopodobnie sam porąbał zabawkę przy okazji siekania kolegi, który mu ją zabrał. Prawie natychmiast pożałowała, że kiedyś obiecała mu załatwić nową siekierę - nie jakieś fabryczne gówno, tylko prawdziwą kutą przez kowala w tradycyjny sposób. Znała takiego jeszcze jednego speca w pewnym zasranym zakątku Apallachów. Kiedy o tym wspomniała olbrzymowi, jeszcze długi wieczór spędziła z nim opowiadając, jak się wykonuje takie cuda, jak się je hartuje, ostrzy, osadza... Jakie to uczucie mieć coś tak bardzo indywidualnego - dostosowanego do własnego wzrostu, wagi i siły. Miała nikłą nadzieję, że gdy oderwie się od swoich morderczych myśli i spojrzy na nią to przypomni sobie tamtą rozmowę i jaki był zafascynowany tamtą wizją. W końcu przecież mu obiecała, a wcześniej nigdy nie złamała słowa.

Do tego czasu miała zamiar załatwić jeszcze jedną sprawę z Ethanem. Odsunęła się od Andy'iego i zbliżyła się do technika. Wydawało się, że chłopak prawie drży. Powstrzymała chęć objęcia go ramieniem. Zamiast tego pochyliła się nad jego uchem i szepnęła drażniąc skórę jego szyi swoim ciepłym oddechem:

- Chodź, po tą kawę, bo się zmarnuje coś za co nawet soczewki od nowej zabawki Tuco bym sobie nie kupiła, gdyby Wściekły wiedział czym handluje.