Bardzo możliwe, że dalsza nastąpiłaby dalsza eskalacja przemocy. Na dwójkę śmiałków natarłoby więcej chętnych wpierdolu ludzi. Nawet tacy doświadczeni wojownicy musieliby ulec przewadze, do czasu wyczerpania cierpliwości, co skończyłoby się nierówną walką i prawdopodobną rzezią mieszkańców slumsów.

Algrim pozostając zgodny sobie i swojemu stylowi, podniósł jakiegoś zblazowanego obwiesia, którego prawa część mordy przypominała obitego buraka. Obolały, jęczący i spanikowany 19 latek patrzył w oczy szalonego brodacza, który wydzierał się w pytaniach o Reginę.
Może i ktoś by mu pomógł, ale Ragnwald wyciągnął zza pazuchy prawdziwe cudo, rarytas i rzadkość na Północy - broń palną. Potężny pistolet wylotem swojej lufy omiatał zebranych, trzymając ich na dystans.

- Dość! - kobiecy głos rozdarł atmosferę na pół. Zza chat wyszła młodziutka kobieta, dziarskim krokiem zmierzając do dwójki awanturników. Dość zgrabna, o szczupłej kibici, przepisowych biodrach, ale przaśnych piersiach, skrytych pod białą koszulą pełna haftów o motywach regionalnych. Jej długa spódnica zamiatała ziemię, a buty wzbijały małe tumany kurzu, gdy dziarsko szła do krasnoluda. Kruczoczarne włosy, orzechowe tęczówki oczu i lekko śniada karnacja, w oprawie twarzy wykrojonej w kształt lekkiego trójkąta. Tak, była dość urokliwa.
Bezceremonialnie podeszła do krasnoluda, wyrwała nieszczęsnego młodzika z jego wielkich łap i wymierzyła soczystego liścia. Najpierw krasnoludowi, potem młodzikowi, potem następnemu z bandy chętnej na wpierdolenie naszemu tandemowi. Do Ragnwalda nie była w stanie sięgnąć, a może to aparycja rozbójnika ją onieśmieliła.
- Wypierdalać do chat, a wy - wskazała palcem krasnoluda i Ragnwalda. - idziecie ze mną.

Z jakiegoś powodu nie mogli oprzeć się tej dziewczynie. Charakternej, zadziornej, pewnej siebie i swoich umiejętności, o nieco sukowatej osobowości. Nim spostrzegli, zasiadali już we wnętrzu chaty.
Ciemne pomieszczenie rozświetlał swoisty świetlik w suficie, wykonany z chyba ręcznie robionego szkła. Małe tafle szkła były ozdobione różnymi malunkami kropek połączonych z sobą liniami, które to były podpisane w dziwnym języku. Pełno było tutaj ziół, małych naszyjników z paciorkami czy kociołków. Ozdobny gobelin rozpościerał się na klepisku z desek, a oni sami rozsiedli się na siedziskach. Na malutkim stoliku, który z niesamowitych powodów był dość fantazyjnie zdobiony, nie mówiąc już o gatunku drewna, spoczywał mały czajnik i trzy solidne kubki. Właśnie z nich parował wywar ziołowy.
- Napijcie się, uspokoi wasze nerwy, chłopaki.. - rzuciła z przekąsem. Krzątała się po pomieszczeniu, to coś przestawiając, to mieszając lub sprawdzając w małej książce.
- Jesteście zbyt dobrze uzbrojeni, wyglądacie na przeciętnych najemników, co daje wam status zamożniejszych od tutejszej biedoty i szukacie mojej matki. Na łowców czarownic mi nie wyglądacie, więc czego chcecie? Mojej matki nie ma, nie wiem kiedy wróci..

Kawaler von Duneberg dostrzegł kapłana w średnim wieku, który krzątał się po świątyni. Rozmawiał z jakimś mężczyzną, który już z daleka walił jednym - wojskiem. Noszący się z góra szlachetnie, zdradzając swoją jasną karnacją (może zbyt jasną i niezdrową) i miedziano-złotymi włosami oraz tęczówkami o kolorze rozszalałego morza. Był postawny, równie wysoki co Edgar, a może i wyższy. Nie nosił munduru, a może odwiedził świątynie tuż przed wyruszeniem na wojnę? Na prawej dłoni nosił dwa pierścienie. W miarę jak zauważył podchodzącego Edgara, zaczął ściszać głos by zakończyć rozmowę.
Schylił głowę przed kapłanem. Ten położył mu dłoń na głowie, wyszeptał krótką modlitwę i przyłożył medalion z wilkiem do czoła szlachcica. Audiencja była zakończona, minęli się mierząc wzorkiem.

Kapłan dostrzegł w końcu Edgara. Młodego rycerza, o kasztanowych włosach i jasnych tęczówkach, którego łagodne rysy twarzy pasowały raczej do charakterystyki młodego i uwodzicielskiego trubadura czy gwiazdy trupy cyrkowej. Pozory myliły, jak zawsze. I medalion. Specjalnie go wyeksponował, wiedział, że zwróci uwagę. Szczególnie, że ten rodzaj insygniów nosili tylko Rycerze Panter, a kapłan musiał o tym wiedzieć. Dał znać, by kawaler udał się z nim na bok. Zasiedli w jednej z ław.
- Tak więc, Wielki Mistrz Rycerzy Panter wysyła swoich ludzi aż tutaj i to bez oficjalnych znaków. Musisz albo wykonywać ważne zadanie dla grafini, albo przyciągnęła Cię wojna.
Edgar uśmiechnął się lekko. Przywitał się z kapłanem i opowiedział o swojej sprawie z wszelkimi szczegółami.
- Ojciec Viktor? Tak, to szczególna postać, ale nie służy tutaj, w świątyni. Został przeniesiony przeze mnie na ulicę, by tam nauczał. Wszystko dlatego, że wycierpiał dość dużo w swoim życiu. Pochodził z wioski na północ od Delberz. Za młodu nękany przez matkę, która piła będąc w błogosławionym stanie. Bity i poniżany, uciekł od niej w wieku 17 lat i zaciągnął się przy którymś z poborów. Nie wiem gdzie służył, ale podobno był dość odważny, wręcz fanatyczny. Może dlatego wydalono go ze służby? Ukojenie znalazł w nauczaniu o Ulryku, a musisz wiedzieć, że jest bardzo bogobojnym człowiekiem. Już od początku odznaczał się dużą wiarą w Pana Wilków, niosą na ustach jego imię w walce i codziennych kazaniach. Niestety, jego zapał wychodził i tutaj, w świątyni. Wierni skarżyli się na jego porywczy charakter, niemal nawoływania do rozprawy z pewnymi grupami. Ostatnim czasem zaczął interesować się astronomią, dość intensywnie. Nie chciałem takiego elementu tutaj, w świątyni. Ojciec Viktor ma dar to mówienia, z pasją mówi o Ulryku.. muszę przyznać, że przyciągnął do naszego kultu dość sporo osób. Świątynia jest pełna wiernych, a z datków niektórych możemy utrzymywać naszą świątynie. Ma ponad dwa tysiące lat, mój synu - uśmiechnął się do rycerza. Edgar wspomniał również o sprawie zaginięć. Tutaj kapłan się zamyślił. Przez krótką chwilę spoglądał na Wielką Salę. Sama świątynia to ogromny budynek na planie ośmiokąta, całkowicie zbudowana z drewna. Wznosi się na wysokość trzech pięter, a środek zdobi mniejsza wersja Wiecznego Ognia. Przez dym, wnętrze świątyni przybrało kolor czerni, dając dziwnej aury całemu budynkowi. - To okropne, nie wiedziałem, że ma miejsce taki występek. Oczywiście, mogę porozmawiać z Księcie-Elektorem, ale doskonale wiesz, że nastał czas wojny.. Właściwie, to armie Chaosu wkraczają w granice Imperium. Nordland i Ostland są na pierwszej linii walk. Chwała Ulrykowi, że Middenland idzie nam z odsieczą. Jeśli chcesz mnie zapytać gdzie mieszka ojciec Viktor, wskażę Cię skraj slumsów i dzielnicy portowej. Upodobał obie małą chatę, ponoć tam mieszka. Jeśli ktokolwiek wie coś o powiązaniu Znaków Gwiezdnych i zaginionych, to tylko on.

Audiencja dobiegła końca. Kapłan pobłogosławił go, podobnie jak poprzedniego gościa i ruszył w swoją stronę. Edgar von Duneberg nie zdawał sobie sprawę z tego, że dane było mu rozmawiać z przyszłym bohaterem i obrońcą Salzemund, arcykapłanem Ulryka Erichem Granholmem, który mimo 50 lat na karku, będzie bronił miasta do ostatku swoich sił. Nie wiedział też, że w drzwiach minął młodego Gunthera Gaussera, jednego z synów Księcia-Elektora Gaussera. Historia zapiszę tą dwójkę złotymi zgłoskami na kartach w nadchodzącej wojnie.

Edgar von Duneberg, któremu pisane są inne losy, ruszył w stronę lokacji podanej przez kapłana. Miał nadzieję rozwiązać tą zagadkę jak najszybciej.

Westchnął. Głęboko, dając upust swojemu znużeniu tym wyjątkowo upierdliwym miastem. Każdy szukał tutaj wpierdolu, każdy miał problem i był gotowy na nowe możliwości zarobkowe. Tyle tylko, że było to upierdliwe.

Baron w zręczny sposób wywinął się trzymającej go dłoni, wyminął próbę kolejnego chwytu, a kolejny wypad zastopował szybkim sierpowym w skroń oprycha, posyłając go na ziemię.
- No kurwa, szybko załatwił Suchego, ale i tak sobie nagrabiłeś. - skomentował wszystko kolega posłanego na matę. Patologiczne mordy, które przedstawiały sobą obraz bardziej zorganizowanej bandy. Ciemne kaftany ze skóry, nabijane ćwiekami na barkach i froncie, rękawy z tatuaży i kolczyki w uchach - stanowili zgraną bandę. Było ich czterech, w obecnej sytuacji trzech.
- Grabić, to będziemy Twoją starą z jej niedopchania kutasem! - rzucił znajomy głos. Zza rogu rozpierdalającej się chaty wystrzeliła kolejna trojka, a głos należał do Cogera. Niziołek przebierał w swoich dłoniach całkiem pokaźnym nożem, bardziej przypominającym rzeźnickie narzędzie niż broń. Zaraz za nim pojawił się Meinhart z małą kuszą, celując w jednego z gangusów i Axel, który przyszedł na uliczne nakurwiando z dwoma pokaźnymi kastetami.
- Pan już pójdzie, my się nimi zajmiemy - rzucił halfing. Baronowi pozostało się ukłonić i zrobić dwa kroki w tył. Gdy jednej z gangusów próbował go powstrzymać, przed jego nosem przefrunął bełt. Meinhart zaklnął szpetnie i odrzucił broń na bok, wyciągając zza pazuchy całkiem ciekawą tonfę obitą metalowymi elementami.
- Pora zaspawać parę mord - rzucił Coger, a zaraz potem rozpętała się autentyczna ustawka dwóch grup.

Jedyne co mógł zrobić baron, to ewakuować się i próbować podjąć trop za uciekinierem

.. nie mniej, udało się mu zapamiętać w którą stronę zwiał jego gagatek. Skręcił w lewo i puścił się biegiem. Gorsze było to, że trafił na mały plac z ubitej ziemi, pełnej żwiru i kamieni. Od placu odchodził jeszcze trzy odnogi

Elfowi nie pozostało zbyt wiele. Pociągnął jeszcze rozmowę, wypytując się o wygląd czy charakter Franza. Z opisu wynikała dość chuda osobistość, o szerokich dłoniach i chudej twarzy. Franz zapuszczał mały, acz dość ciekawy wąsik, dodający mu nieco uroku. Włosy, naturalnie kręcące się, mieniły się barwą ciemnego, niemal brudnego blądu, a mały pieprzyk zdobił kącik jego prawego oka. Pracowity, o artystycznej duszy, lekki śmieszek lubiący opowiadać kawały.

Liściaste Ostrze nie miał nic innego do roboty, jak wrócić do bazy wypadowej.

Dziewczyna spokojnie wysłuchała autoprezentacji dwójki mężczyzn. Mogła bardzo krytycznie podejść do tego, kim w rzeczywistości byli. Thomas z Twardego Zarzecza i jego kumpel, Baryła. Komiczne imiona, wypadało tylko wybuchnąć śmiechem, ale zachowała powagę.
- Jestem Ivonne, jestem córką Reginy. Znam się na ziołach, naparach, ale wróżbitka i domorosły cyrulik ze mnie żaden, nie tak jak mamcia.. - zawiesiła głos. - Panowie detektywi? Jacy Ci.. detektywi - tu zrobiła pauzę, by podkreślić owo słowo szerokim gestem, mającym oznaczać coś błahego, acz wydmuchanego do granic. - to niezdarny lud, patrzcie państwo. Nie dość, że jeden szukał mojej matki oraz jak się okazało innych zaginionych, to teraz i jego wcięło. Szukają waszmościowie pana Lothara zapewne. Człowiek solidny, konkretny, ale i jego wciągnęła ta sprawa. Szczególnie tu, w slumsach. Ale co to dla was, spiorą panowie każdą falę obszczymurów. Widziałam, widziałam, podziwiam. Sprawni wojownicy, tacy na froncie powinni być.
Wstała. Pokrzątała się chwilę i znów wróciła na miejsce.
- Matka ostatnio była osowiała. Przybita taka, zła. Mówiła mi, że ktoś inny zaczął ludziom opowiadać o ich znakach gwiezdnych, plotąc przy tym bzdury. Znaczy się, dobrze rozpoznawał, ale dalsze opisy to wierutna bzdura. Długo szukała, aż znalazła tego człowieka. Okazał się nim ten kapłan, który naucza na rynkach i ulicach. Tak się z matką ścieli, że trójka strażników miejskich musiała ją odciągać. A tamten nic, patrzył się litościwym wzrokiem i pierdolił, że będzie się modlił za jej potępioną duszę. Dwa dni później, matka zaginęła. Tak ją to kurwa bolało cierniem w dupie, że ma konkurencje.

Algrim w tym czasie dyskretnie myszkował po słoikach, naczyniach i manierkach. Wąchał, tropił. Z reguły trafiał na śmierdzące maści, czasami na napary ziołowe. Niektóre uderzały mocno do nozdrzy, wdzierając się ostrym zapachem. Bywały takie co koiły, również i te, które powoli kusiły lepkim i mdłą wonią. Krasnolud zdążył się już tyle nawdychać..

Było ciemno, a jego latarnia dawała raczej średnie światło. Przykucnął przy podłożu, próbując wypatrzeć śladów.

.. nie mniej, udało mu się wypatrzeć kilka śladów. Może to dzięki temu, że jakieś kamyczki znajdujące się w żwirze odbiły część światła od Mannslieba?
Kilka z nich prowadziło właśnie na prawo, w kolejny zakręt. Szedł za nimi ostrożnie, aż do momentu, gdy te urwały się. Niespodziewanie. Zupełnie tak, jakby uciekinier zatopił się w cieniu rzucanym przez budynek.

Wszedł tam, w owy cień, z latarnią, która właśnie w takich miejscach spełniała swoją rolę.
Dostrzegł ślady butów, odciśniętych przy pomocy błota na, o dziwo bruku. Uciekający miał mokre podeszwy, mimo, że w Salzemund nie padało od wielu dni. Sugerowałoby to, że był w dzielnicy portowej, a kontakt z żwirem stworzył błoto. Dalej udało mu się iść śladami do małego kwartału, tak odcinającego się od wszystkiego co było w slumsach.
Był to kwartał ok. 6 do 7 ruin, które wykonano z kamienia, bądź fachwerku. Ząb czasu zdążył swoje nadgryźć, jednak nie na tyle, aby były walącym się stosem. Ślady urywały się w pobliżu, niejako sugerując, iż uciekinier był w którymś z tych budynków.

Przeszukiwanie samemu 6 ruin mogło zająć mu sporo czasu, który ktoś ukrywający się przed pościgiem, mógłby wykorzystać na ucieczkę czy ogłuszenie śledczego. Mógł wrócić rano, z całą drużyną. Pytanie było inne: czy zastanie tam osobnika, a może coś innego?

Zapukał raz, drugi i trzeci. W końcu w złości uderzył znacznie mocniej, co sprawiło, że drzwi uchyliły się przed nim. Mógł wejść do środka, co też uczynił. Lekko skrzypiały, ale zamknął je na tyle, by w razie powrotu właściciela, móc słyszeć owy dźwięk.
Jaka była izba? Skromna, do granic skromna. Przedsionek opatrzony gałązkami chrustu, mała skrzynka z drewnem do palenia. W środku było ciemno, przez zamknięte okiennice sączyło się blade światło, które dawało jakieś odniesienie. Nikłe, ale zawsze.

Siennik, obudowany deskami, na którym leżał koc. Sporo regałów, o dziwo z wieloma książkami.
Mały sekretarzyk, na którym stały świece. Bliższe oględziny ujawniły kilka wypalonych, leżących nieopodal. Ba! Ojciec Victor posiadał nawet małe szkiełko powiększające, zakładane na nos. Ciekawy wynalazek, zbyt drogi jak na kogoś takiego..
Regały były pełne różnych dzieł. Dzieje imperialne, pamiętniki któregoś z generałów. Przewodnik po landach Imperium, Podstawy Roślinności Leczniczej dla któregoś z uniwersytetów oraz sporo ksiąg religijnych. Traktaty, rozprawy, zazwyczaj kapłanów Ulryka, choć trafiły się te spod pióra sigmartyów. Była za to jedna książka, która przykuła jego uwagę. Stara, w zniszczonej skórzanej oprawie. Strona tytułowa informowała, iż jest to traktat o gwiezdnych oznaczeniach, znakach dalej zwanymi i konotacjami z ludzkim żywotem.
Najciekawsze było to, że środek był dość mocno zdewastowany. W sensie tym, iż znajdowały się tam małe notatki wykonane ostro zakończonym grafitem. Na dodatek w staroświatowym. Część jednak była w języku klasycznym, tak niezrozumiałym dla Duneberga.
To, co go zmroziło to rysunek konstelacji, a przy nich obliczenia oraz.. rozrysowany pentagram. Najwyraźniej ktoś szykował rytuał, oparty na zależnościach liczbowych i ofiarach. I prawdopodobnie tym kimś był ojciec Victor.

Skrzypienie drzwi zaalarmowało go.
- Ojcze? Jesteście tutaj? - wychrypiał głos. Rycerz skrył się w kącie, za solidnym regałem z księgami.
- Ojcze Victorze, potrzebuje waszej porady odnośnie gwiazd, co mi to ostatnio przepowiedzieliście. Ojcze? - głos był coraz bliżej i bliżej. Gdy uświadomił sobie, że jedyna droga ucieczki jest odcięta, a wścibski stał tuż za regałem.. Edgar pchnął mebel prosto na nieszczęśnika. Dało się słyszeć urwany krzyk, który utonął w łoskocie i huku. Opadający ciężar odesłał osobnika w rejony nieprzytomności, możliwe, że łamiąc kilka kości. Było zbyt ciemno by to ocenić. Jedyne czego się dowiedział, że skasował jakiegoś pijaczka, raczej mieszkańca slumsów.
Wystrzelił z domu, kryjąc za pazuchą księgę. Poleciał wprost do domu Herzogów.

Naszego płomiennowłosego elfa spotkał całkowicie inna sytuacja. Odmienna od tego, co zwykł przeżywać oraz tego, co było udziałem jego doświadczenia. Świat w którym dorastał był inny. Athel Loren był ostatnim bastionem pierwotnej natury tej planety, gdzie Świetliści, istotny stworzone przez Pradawnych, założyli kolonię przed wiekami, na długo przed przybyciem ludzi. Rzecz jasna, Yrseldain nie mógł tego pamiętać. Najstarszy elf jakiego znał, dożył słusznego wieku czterystu lat, mając w całkowitym poważaniu wszelkie gierki jakie rozgrywały się w Starym Świecie. Bretonia, Imperium, Estalia, Tilea czy Kislev nie istniały dla nich.
On jednak, zaczynając jako jeden z wielu wojowników swojej rasy, broniąc granic świętej puszczy, doskonalił się, by złożyć swój los w ręce Adamnan-Na-Brionha, Boga o Dwóch Twarzach.

Możliwe, że się zagubił, lub poczuł się niejako odłączony od śledztwa. Algrim i Ragnwald poszli przeczesywać slumsy, Edgar od dłuższego czasu dość prężnie działa, a Horst nie wrócił na noc. Miał nadzieje, że baronowi nie stało się nic złego.


Wędrówka zawiodła go do lepszych dzielnic, gdzie budynki nie przedstawiały sobą tak opłakanego stanu, a w powietrzu nie czuć było ryb. Przynajmniej nie tak mocno. Salzemund znał, mimo, że upłynęła dekada od ostatniej wizyty. Spacer zawiódł go na główny rynek, który zwał się Górskim Dziedzińcem. To właśnie stąd biegła bezpośrednia droga do samego podejścia ku zamkowi. Plac był wykorzystywany przez wojska elektorskie, czy to w celu musztry, bądź parady. W tym momencie, przez plac ciągnęła długa kolumna wojsk, ubranych w barwy Nordlandu - błękit i żółć. Regimenty włóczników, halabardników, spośród których widoczni byli łucznicy bądź kusznicy.

Widok był imponujący, ale wszystko to zostało przerwane przez parę mężczyzn w mundurach wojsk Nordlandu. Ich wygląd różnił się jednak od przeciętnych żołdaków. Solidne napierśniki, nie rzadko uzupełniane naramiennikami czy pancernymi rękawicami. Przy pasach każdego z nich znajdowały się miecze, jednak żaden nie nosił hełmu. W ich rysach oraz aurze jaką emanowali było coś, co dla jednych pachniało, a dla drugich cuchnęło arystokracją.
- Dlaczego długouchy chodzą z bronią po mieście? Właściwie dlaczego elf swobodnie hasa po Salzemund?! - wyskoczył z pytaniem pierwszy z nich, o kwadratowej szczęce i jasnych włosach. - Książe każe wieszać takich jak Ty, pięknisiu. Jeden diabeł wie, czy nie spółkujecie z Chaosem. Chowacie się po lasach, spiskujecie na szkodę ludzi.. parszywe stwory - drugi dołączył się do słów kolegi. Kwadratowa szczęka skinął ręką, a do trójki oficerów dołączyły dwa patrole straży miejskiej, łącznie 6 strażników. Część miała kusze, część miecze. Gotowi do aresztowania, bądź pacyfikacji elfa.
- Zawiśniesz, zgodnie z prawem wojennym, elfie.