Zablokowany goblin chciał się zatrzymać i gwałtownie zmienić kierunek, widząc że nie przebije się przez grupę, a na lewo właśnie dostrzegł lukę. I zaszkodziły mu jego trzy nogi, które komicznie się poplątały. Sieć świsnęła w powietrzu, lądując na zielonkórym mutancie, jeszcze bardziej go plącząc i unieruchamiając. A potem na kwiczącego potworka spadły ciosy Leopoldowej pałki i Wolfgangowego kostura.

Chwilę potem krasnolud zebrał goblina z ziemi, brutalnie wrzucił do klatki i ponownie przywiązał sznurem. Obok bohaterów pojawił się krzykliwie odziany naganiacz. Jak się okazało również właściciel, Doktor Malthasius.

- Dziękuję, z całego serca dziękuje - giął się w ukłonach i zamiatał kapeluszem ziemię. Przy bliższych oględzinach widać było, że jego strój jest nie pierwszej jakości, połatany i pocerowany. - Jakież to szczęście, że akurat panowie na drodze tej pokrace stanęli. Gdyby nie Wy, to z pewnością by uciekł. A wiele pieniędzy mnie swego czasu kosztował. Strata by to dla mojego interesu była. I jakaż przenikliwość, żeście go siecią zdusili. Pierwszy lepszy to by od razu mieczem machał.

Gadał i gadał jak najęty, ale w końcu skończył tymi słowy. - Za godzinę do mnie zapraszam, to się Panowie rozerwiecie nieco wiele dziwów oglądając. A w podzięce za złapanie tego maszkarona, za całkiem darmo to zrobicie. Wspaniała okazja! Chodźcie! Chodźcie, ludzie! Menażeria jakich mało! Jedynie teraz Zoocopeia Doctora Malthasiusa w Waszym mieście!

Do pokazu pozostawała jeszcze godzina, więc nic nie stało na przeszkodzie, żeby zwiedzić pozostałą część festynu. Nieopodal terenu zajętego przez Malthasiusa rozłożył się festiwalowy sąd. Obok namiotu, przed którym wbito palik z powiewającą flagą miasta, stał strażnik pilnujący dybów.

- ...i wtenczas on, znaczy ten człowiek - dobiegał ze środka głos o silnym wiejskim akcencie. - rzekł mi prosto w gębę, żem oszust i kradziej. I że ta kura, co mu ją sprzedałem to...

W dyby zakuty był krasnolud. A raczej wrak krasnoluda o skołtunionej, zarzyganej brodzie, w podartym ubraniu, poobijanej mordzie i rozlatujących się butach. Wokół niego, w odległości paru kroków zebrała się grupka wyrostków i dzieciaków, które z zapamiętaniem obrzucały uwięzionego błotem, resztkami jedzenia a nawet małymi kamyczkami. Krasnolud sepleniąc przeklinał ich i wyzywał, a strażnik pobłażliwie się uśmiechał.

- Wy parsyfe robaki! Zaplute goblinie gófno! Jak fyjde, to fam wyje otukę! Hej! Jasznie panie! Dajcie prosę złotego pienionszka na grzyfne dla starego khasada - wymemłał w stronę przechodzącego obok Lothara.

- Tylko dwa szylingi - krzyczał niedaleko jakiś naganiacz. - Tylko dwa szylingi za możliwość zmierzenia się z siłaczem! Spójrzcie na niego! Oto Łamacz Breugen! Tylko dwa szylingi za trzy minuty walki z Łamaczem! Jeśli zwyciężycie, to całe pięć! Co ja mówię? Sześć koron będzie wasze!

***

Wbrew oczekiwaniom Berna, krasnolud okazał się niczym wiecej jak upierdliwym i żenującym moczymordą. Właściwie nie miał nic ciekawego do powiedzenia, poza ciągłym przechwalaniem się ile to on w życiu wypił i z kim i dlaczego. Wprawdzie wspomniał, że w Bogenhafen mieszka nie od dziś, ale na temat miasta wiele powiedzieć nie mógł, poza oczywiście wskazaniem miejsc gdzie pił, żebrał, rzygał i spał. Co chwila też namawiał swojego wybawcę i przyjaciela, jak określił Zinggera, aby ten podzielił się z nim winem, dał mu jakieś drobne na piwko albo żeby razem poszli coś wypić. Po jakimś czasie Zingger miał dość!


Lothar w towarzystwie przechadzał się po targowisku, z wielkopańska od czasu do czasu rzucając okiem na towary i wypytując kramarzy. A to oglądnął sztylet, zainteresował się koralami albo jakimś wystawnym suknem, spojrzał na kryształowe puchary, jednak cały czas wypatrywał krawca. I w końcu trafił na coś co go wyraźnie zainteresowało. Na stoisku nieopodal miejsca, w którym odbywały się licytacje, na stole wyłożone były równo poukładane płaszcze, peleryny i opończe. Do wyboru do koloru. W barwach prowincji, z wyszytymi cytatami z świętych pism, w krojach lokalnych i tych z Estalii i Tilei, podszyte grubym futrem i całkiem lekkie, na gorące dni. Szlachcic miał w czym wybierać i długich targach zakupił kilka sztuk, płacąc za nie trzy złote korony. Dowiedział się też, że możliwe jest przyozdobienie zakupionych opończy dowolnym herbem, a cena za usługę wynosi cztery szylingi od sztuki.

W tym czasie Wolfgang posługując się zaklęciem zbadał okolicę, ale nic nie przykuło jego uwagi. Nikt się nimi nie interesował, znikąd też nie wyczuł niebezpieczeństwa. Szkiełko łaził niby bez celu, ale już wyrobił sobie pewien pogląd na topografię festynu i w razie czego miał opracowane dwie doskonałe w swoim mniemaniu drogi, którymi można by się z łatwością z zamieszania wydostać. Cały czas też czekał na obiecany kontakt ze strony Gildii, ale jak do tej pory nikt się z nim nie porozumiał.


Minęła godzina i towarzystwo ruszyło znów do Doktora Malthasiusa i jego dziwacznej menażerii na darmowy pokaz. Ostatnie nawoływania właściciela słychać było z daleka i gdy podeszli, Doktor zeskoczył z beczki, tanecznym krokiem przeszedł między wozami zachęcając niezdecydowanych.

- Chodźcie! Chodźcie! Tylko dzisiaj! Tylko u mnie! - wołał, wymachując wąskim, czarnym kijkiem. Jego krasnoludzki pomocnik chodził między ludźmi zbierając opłaty do pogniecionego, stalowego szłomu, który ściągnął z głowy. Malthasius zerwał zasłonę z jednej z klatek. Wokół rozległy się krzyki. Z wnętrza wyciągnął uwiązane do postronka, umorusane dziecko całe porośnięte futrem.- Oto jest! Sprowadzone wprost z lodowego Kisleva włochate dziecko. Wychowane przez lodowe plemię Fubungów! Może żyć na zimnie i żywi się śniegiem! Widzieliście takie cuda?

Krasnolud skończył krążyć i przejął od Malthasiusa rolę oprowadzacza, a Doktor tylko wykrzykiwał i opisywał swoje cuda.

- Pochodzący z zamorskich wysp Cappari jednooki pies! Mimo, że ma jedno oko na środku czoła, to węch ma lepszy od cesarskich hartów! Wiem, bo przekonałem się, gdy przypadkiem spotkałem Imperialnego Łowczego na polowaniu. Oferował mi za tą pokrakę pięćdziesiąt sześć karli! Odmówiłem oczywiście, gdyż nie miałbym wtedy możliwości pokazać go światu!

- Dwugłowy kurczak, który wykluł się z czarnego jaja w Hereford, w Krainie Niziołków! Spójrzcie na niego! Jego były właściciel, który odsprzedał mi go za bagatelka dwadzieścia złotych koron, twierdził, że pochodzi ze związku jego kokoszki z bazyliszkiem! A to ci dopiero!

Krasnolud odsłonił następną klatkę. Tym razem była to ta, w której siedział trójnożny goblin, skądinąd znany już awanturnikom i gawiedzi. Gdy został wyciągnięty z klatki, zielony stwór nagle skoczył na khazada trzymającego linę i ugryzł go w rękę. Tłum krzyknął jednym głosem. Goblin wyrwał się i pognał w stronę miejskiego muru, pozornie w ślepy zaułek. - Łapać go! Ucieka! Za nim! - krzyczeli ludzie, a najgłośniej oczywiście Doktor Malthasius.

Tym razem, nim ktokolwiek zdążył zareagować, goblin dopadł do muru i wcisnął się w znajdującą się tuż nad ziemią, przesłoniętą kratą dziurę, znikając pod ścianą w cuchnącym mroku.

Chwilę potem na miejscu zdarzenia zjawiła się straż. Właściciel menażerii, z właściwymi swojemu powołaniu emfazą i przesadyzmem nakreślił obraz sytuacji, przy okazji wskazując na bohaterów. Dowódca patrolu podszedł i zasalutował.
- Obywatel Malthasius poinformował mnie, że już raz pochwyciliście zbiega. Proszę z nami do sądu festynowego, w celu złożenia zeznań i wyjaśnień. Spokojnie, to rutynowe działanie.

- Wskazałem Was, boście już raz mi pomogli - wyjaśnił po chwili Malthasius. - Pomóżcie mi go złapać po raz wtóry a odwdzięczę się po dziesięciokroć, co ja mówię? Stukrotnie! Co powiecie na dziesięć koron?


Pod okiem patrolu zawędrowali do namiotu, w którym mieścił się sąd. Dyby tym razem były puste, ale wkoło nich unosił się znajomy zapaszek nietrzeźwego krasnoluda. Tym razem we wnętrzu nie odbywała się żadna sprawa i w towarszytwie Malthasiusa oraz dowódcy patrolu zostali przyjęci przez radnego Heinza Richtera. Nakreślenie sprawy i spisanie zeznań zajęło sporo czasu, tak że na zewnątrz zapadł już zmrok. Odgłosy festynu zamierały, a ludzie udawali się do swoich domów.

- Czas się zbierać - chrząknął Richter, patrząc w piętrzące się przed nim papiery. - Wyglądacie mi na takich, co wiedzą jak użyć żelastwa i sprytu, do tego już raz schwytaliście pokrakę. Zróbcie to raz jeszcze i wydobądźcie go z kanałów pod miastem, a miasto się Wam odwdzięczy płacąc za lokum jakie zajmujecie na czas Schaffenfest i dodatkowo wypłacając trzydzieści złotych koron. Tylko musicie się wziąć do roboty szybko. Najlepiej od razu, bo nie chcemy jakiegoś zielonoskórego w naszych kanałach.