Fortenhaf – dzień piąty, ranek cdn

Bohaterowie naradzali się, snuli plany i pomysły. Sami jednak nie odważyli się podjąć żadnych działań. W czasie gdy szczurołap charakteryzował się na ofiarę zarazy w ostatnim jej stadium, reszta liczyła na dziadygę. Czyżby zaraza nie tylko osłabiła ich ciała, ale również zabrała pewność siebie? Czekali więc w wydawałoby się bezpiecznym schronieniu, a czas uciekał...

Młoda akolitka przebudziła się i słysząc wasze rozmowy skierowała się wprost do izby, w której przebywaliście. Zrobiła to akurat, gdy dziadyga rzucał swój czar i zmieniał postać.
- Ja, ja przepraszam, że usnęłam. - Zaczęła i nagle na chwilę zaniemówiła. Kobieta doznała szoku, nie przypuszczała, że ujrzy "kultystę", ani tym bardziej, że z nim będziecie współpracować. Zlękniona zrobiła krok do tyłu, oparła się plecami o ścianę. Jej oczy zrobiły się wielkie i przerażone.
- To, to przecież czarnoksiężnik. - Oznajmiła z wyrzutem, wskazując lewą ręką starca. Dziadyga nie reagował na histerię akolitki, uczynił to co oczekiwała od niego reszta.
- Co się dzieje, coście uczynili? Svein powiedz coś. Gdzie jest kapłan Herbert?! - Ostatnie pytanie wypowiedziała ostrzejszym tonem. Drzwi załomotały ponownie, Erna odwróciła głowę. Zapewne strażnicy zaczęli się niecierpliwić, ale nie próbowali wtargnąć do środka. Kobieta ponownie spojrzała na grupę spostrzegła, że kultysta zniknął a w jego miejscu stoi Ulrykanin.
Umysł służki bogini miłosierdzia nie potrafił tego pojąc, kobieta zemdlała.
Nie był to jednak problem Caspara. Ten wyszedł do strażników. Odprawił mężczyzn i nakazał podjęcie działań wobec mieszkańców Fortenhaf, którzy dopuścili się ataku na nieludzi.
Protagoniści nasłuchiwali reakcji ochotników. Sądząc po głosie mężczyźni byli zaskoczeni. Zapewne nie spodziewali się ujrzeć Herberta Dröge w siedzibie zmarłego maga. W swych kazaniach przestrzegał nie tylko z korzystania z usług przedstawicie kolegium, ale nawet przed zbliżaniem się do tego budynku. Strażnicy nie odważyli się jednak zadawać pytań. Nawet, gdy kolejne rozkazy zdały się przeczyć temu co im przykazano wcześniej.
- Dobrze Kapłanie, przekażemy to kapitanowi. Zapewne będzie chciał tu zaraz przyjść jeśli taka chcecie. Sierżant Hebel posłał też Elrka do świątyni. Miał wam przekazać Kapłanie, że ludzie znowu się zbierają. Znaczy jak wczoraj na placu przy ratuszu. – Odpowiedzieli mocno spłoszeni i oddalili się pośpiesznym krokiem.

Fortenhaf – dzień piąty, południe.

Lennart Schatz wraz z Otto Widdensteinem udali się na rynek. Dotarli tam nie niepokojeni, po drodze nie spotkali żadnej żywej osoby. Drzwi do domostw były pozamykane, okiennice zatrzaśnięte. Na ulicach gdzieniegdzie leżały zwłoki, których jeszcze nikt nie uprzątnął i nie spalił. Brakowało zwierząt, nigdzie nie było widać kotów, kur. Nie było słychać ujadania psa, czy świergotu ptaków. Jedynie nieliczne szczury, nad wyraz wyrośnięte, przyglądały się im z rynsztoków. Odór śmierci był jednak nieznośny, wgryzał się w płuca, dusił…
Dwójka bohaterów stanęła na wlocie na plac. Setki oczu wpatrywało się w mężczyznę. Mimo znacznej odległości Lenart go rozpoznał. Sierżant Hannes Hebel wyraźnie zwlekał, może liczył na czyjąś obecność. Jednak nie trwało to długo, tłum czekał i w końcu jego cierpliwość musiała zostać wynagrodzona.
- Wysłuchajcie mnie mieszkańcy Fortenhaf. Drogą która wybraliście doprowadzi Was do zguby! Bóg, do którego się modlicie to demon, łaknący waszych dusz. Jedyną nadzieją jest powrót do starych wierzeń. Opamiętajcie się póki nie jest za późno.
- Dlaczego mamy Ci wierzyć – krzyknął ktoś z tłumu.
- Już raz zawiedliśmy się na kapłanie i akolitce.
- Właśnie, dlaczego mają ci wierzyć, przecież nie masz im nic do zaoferowania – wtrąciła się zakapturzona postać stojąca do tej pory gdzieś na uboczu.
- Twoi bogowie okazali się bezsilni w momencie, gdy najbardziej go potrzebowali. Idź już lepiej.
Otto poczuł nagły zawrót głowy, krew trysnęła z jego nozdrzy, a on sam zachwiał się na nogach. Znalazł jednak osobę o której mówił dziadyga, to ten mężczyzna z placu. W chwili, gdy sobie to uświadomił doznał wizji.

Słońce przygasło, choć na niebie nie było widać żadnej chmury, W głębi ziemi zaczęły rozlegać się grzmoty, którym towarzyszyły również pioruny rozdzierające niebo. Światło dnia uległo dziwnej zmienię, ludzie ze zdumieniem wpatrywali się w horyzont. Fioletowa ciemność, postała na skutek pogłębiającej się szarości nieba spowiła miasto. Niebo przeszyła błyskawica, a wokół placu roztoczyła się chmura. Niespodziewanie rozległ się donośny ochrypły głos. Nie mógł być ludzki, żaden człowiek nie dolałby wydać tak odrażających dźwięków. Przeciwstawił mu się stanowczy, choć zwykły męski głos.
- Nie z tobą rozmawiam!
Otto powoli dochodził do siebie.

- Nie z tobą rozmawiam! - Wykrzyknął rozwścieczony kapitan straży.
- Przyszedłem do tych ludzi i…
- Odejdź – przerwał ktoś z tłumu - nie chcemy cię słuchać, nie chcemy dawnych bogów.
- Odejdź, odejdź, odejdź… - posypało się ze wszystkich stron.

Lennart i Otto zrozumieli, że już spora część mieszkańców przyjęła nową wiarę. Zapewne zaraz rozpoczną oni ponowne procesje ulicami miasta. Wszędzie będzie słychać ich modlitwy i pieśni. Kapitan straży był już bezradny, może gdyby wsparł go Kapłan i Akolitka, byliby stanie coś wskórać. Bohaterowie zdawali sobie sprawę, że byli świadkami burzliwej dyskusji, i choć mężczyzna starał się przekonać zebranych na placu ludzi, że wybrali złą drogę, że wierzą w fałszywego boga. Ci jednak go nie słuchali, fakty mówiły same za siebie. Przecież to siewca uzdrowił ich schorowane ciała. Herbert Dröge nie pojawił się nawet na placu, podobnie zresztą jak Erna. Upokorzony Hannes Hebel opuścił plac. Zapewne wydarzenia z tego południa wpłyną na części niezdecydowanych mieszkańców Fortenhaf.




Erich von Kurst zabezpieczył się jak tyko mógł, w drogę wyruszył jednak sam. Przeszedł na drugą stronę miasta, ulice były jednak wyludnione. Nawet chorych i umierających było znacznie mniej. Nim jednak dotarł do spalonego budynku za cholewkę buta złapał go staruszek, którego pierwotnie uznał za zmarłego. Mężczyzna leżał w błocie, ten rozpaczliwy ruch rękach był wszystkim na co było go stać. Nie podniósł nawet głowy, leżał i słabym głosem chrypiał.
- Dobijcie, błagam khe khe - zakaszlał -zabijcie… proszę panie...


Niedługo później rycerz dotarł do spalonego młyna, czekała tam na niego zakapturzona postać w towarzystwie piątki ludzi. Gdy pojawił się na widoku, towarzysze pielgrzyma zerwali się nerwowo. W ich rękach było widać pałki, błysnął jakiś większy nóż. Pielgrzym jednak wstrzymał ich gestem, może coś jeszcze wyszeptał. Następnie odwrócił się w Twoją stronę i rzekł
- Bracie! Braciszku jesteś sam? – poznał ten głos, głos który z pewnością należał do jego młodszej siostry.
Kobieta oddzieliła się od grupy i zaczęła zbliżać do Ciebie nie czekając na odpowiedź.
- Bałam się bracie, bałam, że nie przyjdziesz. Czemu nie wyjechałeś? – Podpytywała nie zwalniając kroku.






W siedzibie zmarłego maga oczekiwała reszta bohaterów, towarzyszyli im dziadyga oraz akolitka.
Caspar starał się uspokoić Ernę, ta spoglądała na niego oczami pełnymi strachu.
- Ale, ale co z Kapłanem Herbertem? - Jej głos jak i całe ciało drżało. Kuliła się w sobie, co chwile uciekała wzrokiem to na Sveina, który akurat szykował posiłek, to na Roela, który sam chyba nie wiedział co czynić, ani mówić. Akolita Morra w milczeniu podpierał ścianę.

Był jeszcze Oskar von Hohenberg. Szlachcic pozostawał czujny. Odgłosy dochodzące z zewnątrz wydawały się niepokojące, gdy wyjrzał przez okno nie ujrzał jednak strażników. Dostrzegł znajomego sobie mężczyznę, Felixa Hetke łowcę nagród który zeskoczył z dachu budynku, który był na wprost waszego schronienia i rzucił się biegiem w panicznej ucieczce. Nie minęła nawet chwila, gdy za rogu wybiegła grupa, może nawet dziesięcioosobowa, która go goniła.