Otto był zasmucony. Tyle czasu strzępił język i nic nie wskórał. Obietnice, że z rana się czymś zajmą i ruszą były dobrymi, ale to teraz trzeba było działać.
- Ci więźniowie nie są powiązani z plagą. Sam wiesz Panie Kapitanie. Czy słusznie, czy też nie są podejrzani o inne rzeczy. Skoro macie nadmiar broni a ci ludzie są zdrowi i sprawni daj im broń i daj im udowodnić swoją niewinność. I tak Kapitanie nie macie czym ryzykować. Jeśli pójdą za mną i za tym o to szlachcicem to postaramy się zrobić co się da. Uda się lub polegniemy. W sumie i tak ich na stracenie oddaliście. Niech chociaż mogą walczyć o swoje życie. Byśmy wszyscy mieli taką możliwość by walczyć o życie swoje i braci.- Spróbował mag z innej strony.
- Pan Kapitan może ruszyć z nami by ratować Kapłana do świątyni i ściągnąć tu do koszar więcej ostatnich zdrowych. Ja muszę walczyć. Siostra Erna nie jest powiązana z kultystami. Jestem tego pewien, ale to później osądzimy Teraz trzeba ratować miasto, mieszkańców i siebie przed zgubą a nie patrzeć jak przez noc zginie więcej obywateli lub przejdzie na stronę kultystów.- Przedstawił swój osąd mag.
- Żołnierze prędzej spalą to miasto niż pomogą. Wiecie Kapitanie o tym dobrze, ale macie rację. Trzeba poinformować ich co się dzieje. Jak uda nam się samemu uporać z kultem to może łatwiej będzie przeżyć później.- Widdenstein już miał dość gadania.
- Proszę decydować. Ja ruszam by ratować to co zostało i mam nadzieję, że tych co przeszli na ich stronę da się ocalić.- Dodał i chwilę czekał by zabrać się za działanie.

Głupiec, bez względu na to, jak wysokie zajmował stanowisko, zawsze pozostawał głupcem, zaś wysoko postawiony głupiec był podwójnie niebezpieczny. Przede wszystkim dla otoczenia, ale niekiedy i dla siebie.
Lennart nie miał najmniejszego zamiaru wykonywać rozkazów kapłana. Nie tylko dlatego, że nie uznał go za kogoś, kogo warto słuchać. Miał w pamięci groźby związane z próbą ognia i nie sądził, by pomoc w uwięzieniu Ericha zmieniła nastawienie kapłana do osób biorących udział w zajściu.

Stale miał w dłoni miecz, na którym nie obeschła jeszcze krew demona i gdy kapłan zajęty był dysputą z Erichem, Lennart postanowił wykorzystać tę chwilę jego nieuwagi. W ostatniej jednak chwili zmienił zdanie i miast do krwi demona dołączyć krew kapłana walnął tego ostatniego rękojeścią w łeb, posyłając właściciela rozbitej głowy nieprzytomnego na ziemię.
Słyszał, że o solidnym uderzeniu w głowę można stracić pamięć i miał nadzieję, że w tym przypadku to się sprawdzi.
A ranę głowy zawsze można było zwalić na demona...

- Nikt nic nie widział... - rzucił w stronę Roela.

LOCHY INKWIZYTORIUM, ALTDORF, 2673KI

- Zdradziecki atak na Kapłana przywołał moc Ulryka, któren powalił był heretyków na kolana i ukazawszy im ogrom ich zbrodni... - Starzec pokręcił głową z rezygnacją -Eh, wszystko łykną. Kapłan dostał w łeb, a obudzony gówno pamiętał z ostatniego tygodnia, coś mu tylko o walce z demonem majaczyło - skierował wzrok na żołnierza - Jakby co do czego to zawsze jest to opcja - wskazał oczami Inkwizytora. Ten przyłożył mu pochodnię do boku i odczekał, aż Caspar nie zadławił się krzykiem. Gdy odejmował płomienie od ciała nie zauważył mrugnięcia okiem nekromanty.
- Już, już mówię co było dalej. Otóż...

Przesłuchanie trwało. Choć wtedy nikt o tym nie wiedział, powoli zbliżało się do końca. No, powiedzmy...

Fortenhaf – dzień piąty, czas po północy, cdn.

Świątynia

Roel Frietz starał się nie dopuścić do eskalacji konfliktu. Łagodził, tłumaczył i słusznie argumentował. Miało to pozytywny wpływ na kapłana Herberta. Choć Erich zbytnio mu w tym nie pomagał. Mężczyzna odrzucił oskarżenia o herezje, zasłonił się symbolem Sigmara. Nie było by w tym nic złego, gdyby nie fakt, że ten odebrał pierwszeństwo i wypierał kult Ulryka. Akolita Morra miał świadomość, że w przypadku przynależności Herberta Dröge do sekty Synów Ulryka, taka deklaracja tylko go rozsierdzi. Nim Ulrykanin w jakikolwiek sposób odpowiedział w dyskusję wtrącił się Lenart. Kapłan dostał w łeb i padł jak długi. Zareagowała na to akolitka Erna, która nie skorzystała z pomocy Roela i na czworakach dopadła do Herberta.
- Dlaczego? – rzuciła pusto, tym razem nie oczekując odpowiedzi.
Kapłan ku jej uldze powoli odzyskiwał świadomość. Jego wzrok trochę błądził, jakby mężczyzna próbował odnaleźć się w miejscu i czasie. Zatrzymał się dopiero na zadziwiająco szybko rozkładających się resztkach demona.
- Na Ulryka, co z Wiecznym Ogniem?! – Ulrykanin powoli podnosił się, trzymając się za tył głowy.

Garnizon

Szczurołap krył się i wyczekiwał. Na terenie garnizonu trwały pewne prace, wzmacniano bramę i warty. Nikt jednak nie zwracał szczególnej uwagi na stajnię, z której zrobiono areszt. Chwilowo nie groziło mu zatem wykrycie.
Kapitan przez chwilę się zawahał. Zgadzał się z Magistrem Magii, chłopi zapewne nie byli odpowiedzialni za zarazę. Ale zostali uwiezieni z innego powodu, na polecenie Kapłana. Dodatkowo wcale mu to chłopstwo się nie podobało. To, że w ogóle nie chorowali, prawie nie jedli, ani nie robili pod siebie było tak dziwne, że mogła za to odpowiadać tylko jakaś dziwna mutacja i skaza chaosu.
- Nie Biały Mistrzu, nie wypuszczę i nie rozdam broni ludziom tego Dziadygi. Gdyby to był jeden, czy dwóch ludzi zgodziłbym się oddać pod Wasz i Szlachcica dozór. Z Waszym i jego słowem, że do aresztu po zakończeniu sprawy go odprowadzicie, ale nie takiej grupy. Pójdę jednak z Wami do Kapłana.

Coś jednak dało się osiągnąć. Kapitan ruszy się z nimi po kapłana i może jak się uda wyciągnie się go po Burmistrza. Tylko po co w sumie samego by go ciągnąć skoro fort zostanie bez ochrony. Mag zastanowił się przez chwilę po czym kiwnął głową na znak zgody i szykował się do drogi.

Gdy ruszyli Otto starał się iść jako ostatni. Pokasływał i ukazywał się jako słaby ale pełen wiary. Gdy Kapitan był w odpowiedniej odległości by nie słyszał rozmów zwrócił się do Dziadygi.
- Teraz masz okazję wyzwolić swoich ludzi. Wrócić pod przykrywką Kapitana i kazać uwolnić i uzbroić swych ludzi. Udaj, że my walczymy z wrogiem by dacz czas im się uzbroić i przygotować do obrony koszary. Jeśli nie uciekniecie i staniecie ramię w ramię z obrońcami przekonają się, że jesteśmy po tej samej stronie barykady.- Zaproponował plan Dziadydze.

Mag czuł się zobligowany do pomocy w uwolnieniu chłopów. Starał się lecz Kapitan był uparty a teraz była szansa na rozwiązanie problemu w trochę niekonwencjonalny sposób.