[Warhammer II ed.] Cienie nad starym światem cz II - Strona 30

Hakon · 06-03-2018, 23:27

Wyszli w końcu odnaleźć odpowiedzialnego za całe to zamieszanie w mieście. ~ Zamieszanie? Mało powiedziane.~ Biały mag rozglądał się wokół szukając czegoś. Kogokolwiek kto by się im przyglądał. Dziwnym było, że nikogo nie było. Jakby całe miasto wymarło. Zwierząt, nawet ptaków mag nie zobaczył.
- Mam nadzieję, że nie jest za późno.- Zwrócił się do Lennarta.

Dotarli do miejsca gdzie setka oczu wpatrzona była w osobę na podeście. Ta czekała na kogoś bo rozglądała się co jakiś czas na boki. Otto zaczął rozglądać się po zebranych. Zaczął szukać swoim wiedźmim wzrokiem osobnika i trzcicieli, którzy chyba już prawie przejęli władzę nad miastem.
Mężczyzna okazał się sierżantem Hebelem. Próbował przemówić zebranym do rozumu, lecz ci nie dali się przekonać.
W końcu ujawnił się ten, którego przyszli odnaleźć. Mag zasłabł i krew trysnęła. Oparł się o ścianę kamienicy przy której stali. Miał wizję, której nie rozumiał. Gdy odzyskiwał świadomość i zaczął logiczniej myśleć był blady jak ściana przy której stali.
- On tu jest. To ten co do Kapitana przemówił.- Zwrócił się do kompana.
- Lennart. Oni zamierzają demona sprowadzić na ten świat.- Dodał i rozkaszlał się. Schował twarz w poły ubrania by zagłuszyć dźwięki.

Otto w końcu się uspokoił i poszukał aury nieznajomego, który teraz przerażał hierofanta.
- Trzeba go powstrzymać bo armia pod miastem nie będzie potrzebna do zagłady nas wszystkich.- Dodał i kiwnął głowę pokazując mnicha, który przewodził pielgrzymom.

**Kerm** · 07-03-2018, 08:36

Czy Otto miał rację z tym demonem?
Lennart miał pewne wątpliwości... A nawet więcej niż pewne.
Może osłabiony przez chorobę Otto nie do końca rozumiał sytuację? Tego przepatrywacz nie wiedział. No ale lepiej było założyć najgorsze...

- W tej chwili nic nie zdziałamy - powiedział cicho. - Z tym tłumem nie mamy szans. Jeśli nie zamierzają sprowadzić tego demona tu i teraz, to lepiej by było wyśledzić, gdzie ten przeklęty mnich, czy jak go tam nazwać, ma swoją siedzibę - zaproponował. - Zapewne trzeba będzie zastosować podstęp, a nie siłę.

Hakon · 07-03-2018, 09:08

Widdenstein zgadzał się w pełni z Lennartem. Atak na nich w takiej liczbie nic nie przyniesie. Trzeba śledzić gdzie pójdą i przygotować się na przemyślany atak.
Mało czasu mieli, ale by się powiodło musieli się przygotować.
- Zgadzam się. teraz nie przyzwą nic. Ale niebawem to zrobią. Kto idzie do naszych a kto śledzi tych?- Zapytał mag.

Otto wyróżniał się dość znacznie w tłumie i wiedział, że raczej na niego przypadnie poinformowanie reszty.

**Kerm** · 07-03-2018, 10:15

Rzucać propozycje, to jedno, natomiast je realizować to całkiem inna sprawa. Szczególnie gdy się przy okazji narażało życie. Wszak wystarczyło parę słów, rzuconych przez kapłana nowego bóstwa, by Lennart znalazł się w opałach. Co prawda wyznawcy, tak starzy, jak i nowi, nie robili wrażenia agresywnych, ale kto mógł wiedzieć, jak zachowają się, gdy dostaną odpowiednie polecenia? Pewnie ślepo je wykonają.

- Poczekaj jeszcze chwilę - odparł. - Zobaczymy, w którą stronę ruszą. Potem powiadomisz pozostałych, a ja sprawdzę, dokąd się kierują.

Gob1in · 08-03-2018, 19:16

Nikt nie niepokoił Ericha w czasie przeprawy przez miasto. Fortenhaf wydawało się wymarłe, a obecność śmierci dawała o sobie znać wszędzie dookoła w postaci zwłok tych, którzy zostali zwyciężeni przez zarazę.

W pewnym momencie poczuł szarpnięcie za cholewę, chociaż to określenie było na wyrost. Umierający mężczyzna prosił o śmierć, która wybawiłaby go z cierpienia. Von Kurst długo spoglądał w rozpalone gorączką oczy starca. Czy pozostawienie go tutaj na powolną śmierć byłoby właściwe? Czy zabicie niewinnego i bezbronnego człowieka byłoby ujmą na honorze rycerza? Jest wiele pieśni i podań o czynach szlachetnych i kodeksie rycerskim, o cnotach i chwale - dlaczego nie ma ani jednego źródła mówiącego jak należy postąpić w takiej sytuacji? Dlaczego nie można wybrać dobrego rozwiązania a oba dostępne są w jakiś sposób złe?

Wiele myśli kłębiło się w głowie von Kursta stojącego nad umierającym człowiekiem i zastanawiającego, cóż powinien uczynić. Równie wiele przekrzykiwało się wzajemnie, gdy odchodził z miejsca, w którym leżał tamten. Mając przed oczami gasnące spojrzenie cierpiącego wierzył, że wybrał właściwie. Krew spływająca z ostrza sztyletu znaczyła czerwonymi kroplami dalszą drogę Ericha.

* * *

Greta czekała przed młynem, jak obiecała. Towarzyszyło jej kilku uzbrojonych mężczyzn, najpewniej mieszkańców miasta, których uleczyli pielgrzymi. Greta podeszła do Ericha, który zatrzymał się w pewnej odległości od spalonego budynku.
- Jestem sam... - odpowiedział machinalnie. - Nie... nie mogłem wyjechać... potrzebowaliśmy pomocy felczera dla jednego z moich towarzyszy. - Wyjaśnił.
- To ty, Greto? Dlaczego do mnie nie przyszłaś? Tak długo szukam ciebie i Rambrechta. Jak mógłbym wyjechać, gdy otrzymałem list od ciebie? Chciałem się upewnić, że z tobą wszystko w porządku... - mówił nieco nieskładnie.
- Co się z tobą działo? Dlaczego skrywasz twarz pod kapturem? Czy choroba zaatakowała i ciebie? Ja jestem chory... ale to nic... jakoś wydobrzeję, jak zwykle. Zsuń kaptur, chciałbym spojrzeć w twoje oczy, Greto. Zawsze, kiedy rozmawialiśmy patrzeliśmy sobie w oczy. Pamiętam twoje piękne oczy... zupełnie jak oczy mamy... - mówił wpatrując się w zakapturzoną postać.

Ismerus · 08-03-2018, 21:26

Po wyjściu towarzyszy na miasto, w pomieszczeniu zapadła głucha cisza. Po chwili przerwały ją łkania zrozpaczonej kapłanki. Nie zwracając na nią zbytnio uwagi, Oskar podszedł do okna. Było ono jego jedynym bezpiecznym widokiem na otaczający świat.

Ulica była wyludniona. Nad miastem już dawno przestała świecić boska opatrzność. Chociaż raczej bardziej odpowiednim słowem na określenie tej okolicy byłby cmentarz lub nekropolia. Widok przypominał szlachcicowi obraz znakomitego, suddenlandzkiego malarza von Breugla- "Pejzaż z upadkiem ludzkości". Szaro-ciemne barwy dzieła wyrażały głęboki pesymizm autora, który namalował go podczas oblężenia Middenheim w trakcie trwania Burzy Chaosu. Wydarzenie to, jedno ze straszniejszych w historii Imperium, dogłębnie zapadło w psychikę autora. Lecz czy obecną sytuację można do niego porównywać?

Z tymi przemyśleniami Oskar obserwował okolicę. Nagle zobaczył postać. Nie przypominała ona skarlałych, człowieczych resztek z obrazu lecz jego dawnego "znajomego", łowcę nagród. Uciekał on przed dziesiątką prześladowców. Szlachcic w pierwszej chwili ucieszył się, że łowca ma takie kłopoty. Pokazał w jego kierunku gest powszechnie uważany za nieprzyzwoity. Dopiero wtedy zrozumiał, że im także może grozić niebezpieczeństwo. Gwałtownie schował się:
-Uwaga, dziesiątka przechodzi ulicą!
Następnie starał się ukradkiem obserwować sytuację.

Avitto · 11-03-2018, 14:54

- O matko, uciekajmy czym prędzej - syknął Svein, schował Kroka do plecaka i pociągnął Ernę za sobą pod okno w drugiej izbie. Tam uchylił okiennice i sprawdził czy nikt nań nie czyha. W przypadku zagrożenia mógł wyjść przez okno i szukać schronienia w pobliskim, niezgorzałym budynku ale bardzo chciał pozostać bezpiecznie w domu Josefa.

hen_cerbin · 11-03-2018, 14:59

Dziadyga otworzył usta, zdziwiony sytuacją. Gonią kogoś na ulicy, a szczurołap chce uciekać. ~Czyżby to był kolejny członek ich drużyny? - zastanawiał się.
- Oskarze, czy życzysz sobie bym pomógł temu człowiekowi? - zapytał cicho.

Ismerus · 11-03-2018, 16:34

-Ten człowiek gonił mnie za występki, które popełniłem wiele lat temu. Nie ratuj go, nasze bezpieczeństwo jest teraz ważniejsze. - powiedział cicho Oskar. Następnie wrócił do obserwowania sytuacji za oknem.

Morel · 12-03-2018, 08:16

Akolita, który do tej pory pozostawał jakby w letargu nie reagując na jakiekolwiek zdarzenia oprzytomniał dopiero na słowa Oskara. Wbił w niego piorunujący wzrok i zerwał się do okna nie bacząc na to, czy zostanie dostrzeżony.
- Człowiek człowiekowi wilkiem.. - wymamrotał z obrzydzeniem - Walczmy ze sobą, a wszystkich pochłonie chaos! Nie widzicie co się dzieje?!
Nim Roel skończył zdanie otwarte drzwi wejściowe z hukiem uderzyły o drewnianą fasadę. Sługa Morra ukrywając ręce pod fałdami materiału niczym czarny posąg sunął pewnym, szybkim krokiem nie wahając się ani chwili. Na ustach miał niesłyszalną modlitwę, w której poświęcił się swojemu opiekunowi lecz szybko zastąpił ją donośny krzyk.
- Stać! Zostawcie tego człowieka plugawcy!
Roel nie wiedział co ten mężczyzna uczynił Oskarowi, ale nikogo nie chciał już poświęcić. Wierzył, że właśnie po to tutaj jest.

06-03-2018, 23:27	#291
Hakon Reputacja: 1	Wyszli w końcu odnaleźć odpowiedzialnego za całe to zamieszanie w mieście. ~ Zamieszanie? Mało powiedziane.~ Biały mag rozglądał się wokół szukając czegoś. Kogokolwiek kto by się im przyglądał. Dziwnym było, że nikogo nie było. Jakby całe miasto wymarło. Zwierząt, nawet ptaków mag nie zobaczył. - Mam nadzieję, że nie jest za późno.- Zwrócił się do Lennarta. Dotarli do miejsca gdzie setka oczu wpatrzona była w osobę na podeście. Ta czekała na kogoś bo rozglądała się co jakiś czas na boki. Otto zaczął rozglądać się po zebranych. Zaczął szukać swoim wiedźmim wzrokiem osobnika i trzcicieli, którzy chyba już prawie przejęli władzę nad miastem. Mężczyzna okazał się sierżantem Hebelem. Próbował przemówić zebranym do rozumu, lecz ci nie dali się przekonać. W końcu ujawnił się ten, którego przyszli odnaleźć. Mag zasłabł i krew trysnęła. Oparł się o ścianę kamienicy przy której stali. Miał wizję, której nie rozumiał. Gdy odzyskiwał świadomość i zaczął logiczniej myśleć był blady jak ściana przy której stali. - On tu jest. To ten co do Kapitana przemówił.- Zwrócił się do kompana. - Lennart. Oni zamierzają demona sprowadzić na ten świat.- Dodał i rozkaszlał się. Schował twarz w poły ubrania by zagłuszyć dźwięki. Otto w końcu się uspokoił i poszukał aury nieznajomego, który teraz przerażał hierofanta. - Trzeba go powstrzymać bo armia pod miastem nie będzie potrzebna do zagłady nas wszystkich.- Dodał i kiwnął głowę pokazując mnicha, który przewodził pielgrzymom.

07-03-2018, 08:36	#292
Kerm Administrator Reputacja: 1	Czy Otto miał rację z tym demonem? Lennart miał pewne wątpliwości... A nawet więcej niż pewne. Może osłabiony przez chorobę Otto nie do końca rozumiał sytuację? Tego przepatrywacz nie wiedział. No ale lepiej było założyć najgorsze... - W tej chwili nic nie zdziałamy - powiedział cicho. - Z tym tłumem nie mamy szans. Jeśli nie zamierzają sprowadzić tego demona tu i teraz, to lepiej by było wyśledzić, gdzie ten przeklęty mnich, czy jak go tam nazwać, ma swoją siedzibę - zaproponował. - Zapewne trzeba będzie zastosować podstęp, a nie siłę. Ostatnio edytowane przez Kerm : 07-03-2018 o 10:15.

07-03-2018, 09:08	#293
Hakon Reputacja: 1	Widdenstein zgadzał się w pełni z Lennartem. Atak na nich w takiej liczbie nic nie przyniesie. Trzeba śledzić gdzie pójdą i przygotować się na przemyślany atak. Mało czasu mieli, ale by się powiodło musieli się przygotować. - Zgadzam się. teraz nie przyzwą nic. Ale niebawem to zrobią. Kto idzie do naszych a kto śledzi tych?- Zapytał mag. Otto wyróżniał się dość znacznie w tłumie i wiedział, że raczej na niego przypadnie poinformowanie reszty.

07-03-2018, 10:15	#294
Kerm Administrator Reputacja: 1	Rzucać propozycje, to jedno, natomiast je realizować to całkiem inna sprawa. Szczególnie gdy się przy okazji narażało życie. Wszak wystarczyło parę słów, rzuconych przez kapłana nowego bóstwa, by Lennart znalazł się w opałach. Co prawda wyznawcy, tak starzy, jak i nowi, nie robili wrażenia agresywnych, ale kto mógł wiedzieć, jak zachowają się, gdy dostaną odpowiednie polecenia? Pewnie ślepo je wykonają. - Poczekaj jeszcze chwilę - odparł. - Zobaczymy, w którą stronę ruszą. Potem powiadomisz pozostałych, a ja sprawdzę, dokąd się kierują.

08-03-2018, 19:16	#295
Gob1in Reputacja: 1	Nikt nie niepokoił Ericha w czasie przeprawy przez miasto. Fortenhaf wydawało się wymarłe, a obecność śmierci dawała o sobie znać wszędzie dookoła w postaci zwłok tych, którzy zostali zwyciężeni przez zarazę. W pewnym momencie poczuł szarpnięcie za cholewę, chociaż to określenie było na wyrost. Umierający mężczyzna prosił o śmierć, która wybawiłaby go z cierpienia. Von Kurst długo spoglądał w rozpalone gorączką oczy starca. Czy pozostawienie go tutaj na powolną śmierć byłoby właściwe? Czy zabicie niewinnego i bezbronnego człowieka byłoby ujmą na honorze rycerza? Jest wiele pieśni i podań o czynach szlachetnych i kodeksie rycerskim, o cnotach i chwale - dlaczego nie ma ani jednego źródła mówiącego jak należy postąpić w takiej sytuacji? Dlaczego nie można wybrać dobrego rozwiązania a oba dostępne są w jakiś sposób złe? Wiele myśli kłębiło się w głowie von Kursta stojącego nad umierającym człowiekiem i zastanawiającego, cóż powinien uczynić. Równie wiele przekrzykiwało się wzajemnie, gdy odchodził z miejsca, w którym leżał tamten. Mając przed oczami gasnące spojrzenie cierpiącego wierzył, że wybrał właściwie. Krew spływająca z ostrza sztyletu znaczyła czerwonymi kroplami dalszą drogę Ericha. * * * Greta czekała przed młynem, jak obiecała. Towarzyszyło jej kilku uzbrojonych mężczyzn, najpewniej mieszkańców miasta, których uleczyli pielgrzymi. Greta podeszła do Ericha, który zatrzymał się w pewnej odległości od spalonego budynku. - Jestem sam... - odpowiedział machinalnie. - Nie... nie mogłem wyjechać... potrzebowaliśmy pomocy felczera dla jednego z moich towarzyszy. - Wyjaśnił. - To ty, Greto? Dlaczego do mnie nie przyszłaś? Tak długo szukam ciebie i Rambrechta. Jak mógłbym wyjechać, gdy otrzymałem list od ciebie? Chciałem się upewnić, że z tobą wszystko w porządku... - mówił nieco nieskładnie. - Co się z tobą działo? Dlaczego skrywasz twarz pod kapturem? Czy choroba zaatakowała i ciebie? Ja jestem chory... ale to nic... jakoś wydobrzeję, jak zwykle. Zsuń kaptur, chciałbym spojrzeć w twoje oczy, Greto. Zawsze, kiedy rozmawialiśmy patrzeliśmy sobie w oczy. Pamiętam twoje piękne oczy... zupełnie jak oczy mamy... - mówił wpatrując się w zakapturzoną postać. __________________ I used to be an adventurer like you, but then I took an arrow to the knee...

08-03-2018, 21:26	#296
Ismerus Reputacja: 1	Po wyjściu towarzyszy na miasto, w pomieszczeniu zapadła głucha cisza. Po chwili przerwały ją łkania zrozpaczonej kapłanki. Nie zwracając na nią zbytnio uwagi, Oskar podszedł do okna. Było ono jego jedynym bezpiecznym widokiem na otaczający świat. Ulica była wyludniona. Nad miastem już dawno przestała świecić boska opatrzność. Chociaż raczej bardziej odpowiednim słowem na określenie tej okolicy byłby cmentarz lub nekropolia. Widok przypominał szlachcicowi obraz znakomitego, suddenlandzkiego malarza von Breugla- "Pejzaż z upadkiem ludzkości". Szaro-ciemne barwy dzieła wyrażały głęboki pesymizm autora, który namalował go podczas oblężenia Middenheim w trakcie trwania Burzy Chaosu. Wydarzenie to, jedno ze straszniejszych w historii Imperium, dogłębnie zapadło w psychikę autora. Lecz czy obecną sytuację można do niego porównywać? Z tymi przemyśleniami Oskar obserwował okolicę. Nagle zobaczył postać. Nie przypominała ona skarlałych, człowieczych resztek z obrazu lecz jego dawnego "znajomego", łowcę nagród. Uciekał on przed dziesiątką prześladowców. Szlachcic w pierwszej chwili ucieszył się, że łowca ma takie kłopoty. Pokazał w jego kierunku gest powszechnie uważany za nieprzyzwoity. Dopiero wtedy zrozumiał, że im także może grozić niebezpieczeństwo. Gwałtownie schował się: -Uwaga, dziesiątka przechodzi ulicą! Następnie starał się ukradkiem obserwować sytuację.

11-03-2018, 14:54	#297
Avitto Dział Fantasy Reputacja: 1	- O matko, uciekajmy czym prędzej - syknął Svein, schował Kroka do plecaka i pociągnął Ernę za sobą pod okno w drugiej izbie. Tam uchylił okiennice i sprawdził czy nikt nań nie czyha. W przypadku zagrożenia mógł wyjść przez okno i szukać schronienia w pobliskim, niezgorzałym budynku ale bardzo chciał pozostać bezpiecznie w domu Josefa.

11-03-2018, 14:59	#298
hen_cerbin Reputacja: 1	Dziadyga otworzył usta, zdziwiony sytuacją. Gonią kogoś na ulicy, a szczurołap chce uciekać. ~Czyżby to był kolejny członek ich drużyny? - zastanawiał się. - Oskarze, czy życzysz sobie bym pomógł temu człowiekowi? - zapytał cicho. __________________ Ostatni Proszę o odpis: Gob1in, Druidh, Gladin

11-03-2018, 16:34	#299
Ismerus Reputacja: 1	-Ten człowiek gonił mnie za występki, które popełniłem wiele lat temu. Nie ratuj go, nasze bezpieczeństwo jest teraz ważniejsze. - powiedział cicho Oskar. Następnie wrócił do obserwowania sytuacji za oknem.

12-03-2018, 08:16	#300
Morel Reputacja: 1	Akolita, który do tej pory pozostawał jakby w letargu nie reagując na jakiekolwiek zdarzenia oprzytomniał dopiero na słowa Oskara. Wbił w niego piorunujący wzrok i zerwał się do okna nie bacząc na to, czy zostanie dostrzeżony. - Człowiek człowiekowi wilkiem.. - wymamrotał z obrzydzeniem - Walczmy ze sobą, a wszystkich pochłonie chaos! Nie widzicie co się dzieje?! Nim Roel skończył zdanie otwarte drzwi wejściowe z hukiem uderzyły o drewnianą fasadę. Sługa Morra ukrywając ręce pod fałdami materiału niczym czarny posąg sunął pewnym, szybkim krokiem nie wahając się ani chwili. Na ustach miał niesłyszalną modlitwę, w której poświęcił się swojemu opiekunowi lecz szybko zastąpił ją donośny krzyk. - Stać! Zostawcie tego człowieka plugawcy! Roel nie wiedział co ten mężczyzna uczynił Oskarowi, ale nikogo nie chciał już poświęcić. Wierzył, że właśnie po to tutaj jest.