Fortenhaf – dzień piąty, południe, cdn.

Upokorzony Hannes Hebel opuścił plac. Otto wraz z Lennartem przyglądali się wydarzeniom na placu, nie zdecydowali się na interwencje. Było ich tylko dwóch, byli tu obcy, bezpieczniej było nie zwracać na siebie uwagi pielgrzymów i tłuszczy mieszczan.
Ciżba odśpiewała modlitwę, tą samą która już raz słyszeli
- Ph'nglui mglw'nafh wgah'nagi fhtagn. - Biały mag zadrżał, czuł jak eter wlewa, miesza i kotłuje się na placu. Otto mógł poczuć pokusę, by jej dotknąć, spróbować pochwycić i spleść w zaklęcie.
- A mayyitan ma qadirun yatabaqa sarmadi. - Wiedział jednak, że czyn taki przypieczętował by jego koniec.
- Fa itha yaji ash-shuthath al-mautu gad yantahi. Jego eteryczny zmysł wyczuwał, że ma doczynienia z magią Dhar. Strumienie magii były miażdżone wolą tłumu w jedną wypaczoną całość.
Ledwo ostatnie słowa pieśni dobiegły końca, a tłum zaczął się rozchodzić. Bohaterowie musieli podjąć szybką decyzję. W tym zamieszaniu łatwo było kogoś zgubić, każdego z piątki pielgrzymów wraz z przewodzącym im mówcą otaczała grupa ludzi. Każdy z nich wybrał inne wyjście z placu…




Kobieta nie zatrzymywała się, za jej pleców było słychać pomruki niezadowolenia jej eskorty.
- Chciałam, chciałam bracie, ale nie mogłam. Przybywałeś w towarzystwie ludzi, którzy nie pozwoliliby nam porozmawiać. – Kobieta odpowiedziała ze smutkiem w głosie.
- Bałam się, że nie będziesz gotów odrzucić wiary. Tak strasznie się bałam, ale jesteś. Przepowiedziano mi, że jeszcze spotkam swych obu braci. I o to jesteś, Rambrecht też tu gdzieś w pobliżu jest. Miałam sen o nim, czuje to. – Dopowiedziała z nadzieją w głosie.
- A że któryś z Was zrobi mi krzywdę, to nie może być prawda. Miałam tylko podążyć tą ścieżką. To błogosławieństwo Siewcy braciszku. – Greta zatrzymała się, spoważniała.
- Nie było Was gdy oni przyszli do domu, nie pytaj o to. Was nie było, a starzy słabi bogowie nie pomogli, nie odpowiedzieli na błagania. Na lata modlitw, próśb i darów. – Jej głos stał się zimny, oskarżycielski.
- Mylisz się bracie, ta zaraza osłabia i zabija wszystkich, którzy nie uwierzą w Siewcę. – Kobieta sięgnęła rękami i zdjęła kaptur, odwinęła płótno z twarzy. Jej twarz była zniekształcona, z licznymi plamami i guzowatymi krostami. Włosy były siwe i rzadkie. Znikły brwi z nad jednego z oczu. Wyglądała na wile starszą niż była. Tylko uśmiech i wzrok pozostawał ten sam. Przy spalonym młynie zrobiło się poruszenie, fanatycy jednak nie ośmieli się zrobić nic więcej.
- Przyszedłeś, bo odrzuciłeś słabych bogów. Cieszę się bracie, tak się bałam, że tego nie zrobisz.- Głos kobiety zrobił się ponownie cieplejszy.




W tym czasie w domostwie zmarłego maga Oskar ostrzegł innych o zamieszaniu panującym na ulicy.
Szczurołap najwyraźniej opacznie zrozumiał, że ktoś próbuje wtargnąć do domostwa i przeskoczył na drugą stronę budynku. Dziadyga odwrócił się od Erny i zaoferował pomoc, szlachcic zabronił jednak się wtrącać. Kobieta nie uzyskała odpowiedzi na zadane pytanie, przez chwilę kołysała się na łóżku po czym stała. Mówiła cicho, jakby do siebie.
- Muszę, muszę wyjść. Muszę zobaczyć co z Kapłanem Herbertem… zaraz wrócę, tylko zobaczę, muszę…- Powtarzała się i na chwiejnych nogach zmierzała do wyjścia.
Jedynie Roel postanowił się wtrącić. Wybiegł z domostwa, ale łowca nagród zdążył już się częściowo oddalić. Goniąca go zgraja nie przejęła się słowami akolity. Napędzała ich żądza mordu, dlatego też nie zwolnili kroku gdy przebiegali obok interweniującego bohatera. Mężczyzna co prawda słowami nie zatrzymał nikogo, ale dostrzegł, że bocznej uliczce leżą dwa ciała. Jedno z całą pewnością należało do pielgrzyma.

Otto patrzył na odchodzącego Kapitana i kręcił głową.
- Człowiek chce dobrze a tak kończy. Dziw, że go nie roznieśli na miejscu. Zastanawiam się też jakim cudem jeszcze Kapitan zdrowie zachował. Jego praca raczej wystawia go na kontakt z zarażonymi.- Zastanawiał się na głos.

Kiedy zebrani na placu zaczęli odmawiać modlitwę mag pobladł i skulił się. W oczach było widać przerażenie a jego wzrok krążył na wszystkie strony. Tylko Wieddenstein widział krążący eter i to co się z nim działo i był przerażony.
- Na rany Sigmara! Z taką mocą, którą gromadzą mogli by i Altdorf zniszczyć.- Jęknął łapiąc za rękę Lennarta.
- Musimy położyć temu kres. To nie tylko zagrożenie dla tych w mieście, ale dla całego Imperium.- Dodał.

Gdy modlitwa się zakończyła Otto odetchnął. Nie było wcale lepiej z eterem, ale przynajmniej się nie pogarszało.
- Musimy dorwać tego przywódcę. Niech się rozdzielą na mniejsze grupy i uderzmy. To ostatnia szansa. Trzeba zebrać resztę i Kapitana ze strażnikami prosić o pomoc.- Oznajmił mag cały czas patrząc na cel. Widział w którą stronę odszedł.
- To jak śledzimy ich czy tylko jeden z nas a drugi po resztę idzie?- Zapytał.

Otto z początku szedł by nie wzbudzić zbytniej uwagi, ale gdy zniknął za rogiem przyspieszył i zaczął biec.

Gdy przebiegł dwie przecznice musiał się zatrzymać bo napad kaszlu i ogólne osłabienie spowodowały mroczki przed oczyma i prawie się wywalił. W ostatniej chwili oparł się o ścianę budynku i łapał oddech.

Wbiegł do domu gdzie przebywali jego kompani. Nie zwracał uwagi czy ktoś go śledzi bo i tak nie miało to znaczenia. Kto chciał wiedzieć gdzie są już dawno wie.
- Miałeś rację Dziadygo. Rozpoznałem go bez problemu. czarne wiatry aż atakowały mnie by z nich skorzystać. Chyba zbliża się czas rytuału.- Oznajmił i po złapaniu kilku głębszych wdechów dodał.
- Lennart podąża za nim i czeka na nas. Musimy działać bo coś czuję, że do jutra nie dotrwamy. Nawet Twoi chłopi mogą być przez chaos pochłonięci z duszami.- Dodał do Dziadygi.

Widdenstein chciał poprowadzić czym prędzej kompanów i przygotowywał się do konfrontacji.
- Dziadygo. Umiesz sprawić by ta choroba chociaż na okres ataku nam nie doskwierała? czuję, że słaby jestem a i reszta też nie w najlepszej kondycji by mierzyć się z wrogiem.