Zbliżające się potworności jakoś nie wzbudzały sympatii. Wprost przeciwnie. Ale pozbycie się ich leżało raczej poza możliwościami Wilhelma.

- Może trochę ognia? - zaproponował. - W końcu ogień oczyszcza, więc może i z tym... czymś sobie poradzi?

Po tych słowach poczęstował najbliższego potwora magicznym żądłem.

Po krótkiej walce dwa ożywieńce leżały na ziemi, już definitywnie martwe. Pozostałe dwa wolno ruszyły w pościg za wycofującymi się ze wzgórza ludźmi. Co rusz Gisele i Berwin częstowali je strzałami, jednak sam ostrzał nie wystarczał, aby je zatrzymać. Na szczęście były powolne i oderwanie się od nich nie stanowiło problemu.

Mgła w końcu zaczęła opadać i z oparu wyłoniły się kontury budowli na szczycie. Pozostałe przy „życiu” dwa orki w pewnym momencie zatrzymały się, odwróciły i zupełnie ignorując przeciwników poczłapały ku ruinom. Zatrzymały się w ich pobliżu i czekały na atak. Dwójki ludzi nigdzie nie było widać. Być może zdołali już, pod osłoną mgły wymknąć się z pozostałości budynku i schronić w lesie poniżej.

- One osłaniają odwrót – ocenił sytuację von Mackensen. – Nie możemy ich zostawić sobie za plecami. My zaatakujemy – wskazał na pozostałego przy życiu zakonnika. – Kto z nami, a kto idzie szukać czarownicy?

Taktyka jaką obrali awanturnicy w walce z ożywionymi orkami okazała się nad wyraz skuteczna. Ożywieńce stały w miejscu, wcale nie mając zamiaru wiązać się walką. Ostrzelane z łuków i zbombardowane magicznymi pociskami osłabły na tyle, że von Mackensen i jego towarzysz już po chwili nie mieli problemu, żeby dobić je kilkoma ciosami swoich wekier. Można było ruszyć w ślad za wiedźmą i jej kompanem.

Trop wiódł prosto w las. Dwójka ludzi nie kryła się, tylko podążała w dół zbocza. Kiedy pościg dotarł do linii drzew okalającej wzgórze tamci, mimo że z pewnością poruszali się wolniej nie byli widoczni. Co gorsze, z gęstwiny dobiegło rżenie konia i odgłosy przedzierającego się przez gęste poszycie zwierzęcia.

- Mają jakiegoś wierzchowca – Konrad był wściekły. Przez chwilę miotał się i klął, zastanawiając nad wyjściem z sytuacji. W końcu się uspokoił. – Uciekną, ale nie na długo. Znasz tą okolicę? – zapytał Gisele, która już wiedziała, jaki ma plan. Odpowiedziała, że tak. Von Mackensen zdecydował się na powrót do gospody, uważając że z przewodnikiem, nawet następnego dnia odnajdą ślady. Wracali do wsi.

- Nie będę Was wciągał w pościg za nimi – oznajmił po drodze. Wręczył im sakiewkę z pieniędzmi w ramach podzięki za pomoc. Berwin zdecydował, że zostanie z Morrytami i Gisele. Widać było, że ma się ku dziewczynie, a ponadto uznał, że wymierzenie sprawiedliwości dla niego, jako neofity Vereny jest sprawą bardzo ważną.

W gospodzie spotkali się z Santiago, który odzyskiwał siły i był bardzo ciekaw wydarzeń w lesie, które ominęły go na skutek nieszczęśliwego spotkania z pająkiem.

Baba z wozu...
Wiedźma z wozu, to też był pewien zysk. Problem na tym jednak polegał, że baba zniknęła, a wóz pozostał... i nic z tego dobrego dla Wilhelma nie wyszło. Nie sądził, by Stirganie pozwolili zabrać wóz. Nawet nie wiadomo było, czy nie wyrzucą ich na zbity pysk.
Na dodatek Berwyn zniknął. Nie definitywnie, co prawda, jako że został z Morrytami... i z Gisele. Wilhelm co prawda życzył mu wszystkiego najlepszego, ale drużyna została nieco osłabiona.

- Wiedźma uciekła - odpowiedział na pytanie Santiago - ale Morryci ruszyli za nią. Berwyn też. Boyko nie żyje, a my mieliśmy przyjemność pokonać kilka ożywionych ogrów. I to wszystko.
- No, zarobiliśmy parę groszy - dodał.

- Mnie, a właściwie nas wyrzucono z taboru. Stirganie wolą swoich, nawet jeśli parają się czarną magią. Na szczęście wcześniej zajęli się jadem pająka.- Odpowiedział. - Przeniosłem nasze rzeczy do gospody, a konie czekają w stajni. - Dodał.

- Co dalej? Ruszamy na ziemie krasnoludów, jak radził Kroenert? - Zapytał, choć domyślał się odpowiedzi.

Otoczone lasem Marshwald Arget było ślepym zaułkiem, w którym kończył się trakt. Żeby móc podróżować dalej, trzeba było wrócić do Ballenhofu. Tam rozpoczynała się droga Steingartu, którą mając za cel dotarcie do Karak-Hirn, należało podążać do Rausch, gdzie łączyła się z jednym z ważniejszych sudenlandzkich traktów handlowych, Ścieżką Domokrążców.

Po odłączeniu się Berwina Hrabana, trio uciekinierów z Pfeildorfu w celu zwiększenia swoich szans na przeżycie, szybko zorganizowało sobie towarzystwo. Z różnych powodów, (o których powiedzą sami), do Wilhelma von Dohna, Santiago Jednouchego de Ayolasa i Elmera Lutefiksa dołączyło się kilka ciekawych osobistości: dwóch krasnoludów, w tym jeden w towarzystwie ogromnego niedźwiedzia, wytatuowany na twarzy elf, urocza blondyneczka i rajtar.

Już w większym gronie, poznając się bliżej i snując plany co do dalszej podróży, bohaterowie przebywali w karczmie Marschwaldzki Zając w Ballenhofie. Było słoneczne popołudnie i problemy, jakie wynikły z pościgu za stirgańską wiedźmą wydawały się złym snem. Taka sielanka mogła trwać długo, ale czas naglił i w końcu trzeba było zdecydować się na wymarsz w drogę ku odległej krasnoludzkiej warowni.

Okazja nadarzyła się już wieczorem, kiedy do Zająca wkroczył pewien mężczyzna. Dobrze odziany w ubranie podróżne, z opaską na ramieniu. Na pasku materiału wyobrażony był czarny wóz z kołami wykonanymi z naszytych na kurtkę srebrnych szylingów. Dzięki emblematowi owego człowieka można było rozpoznać, jako przedstawiciela Gildii Handlarzy, Kramarzy i Domokrążców. Podszedł do kontuaru z skwaszoną miną i zaraz po zamówieniu miski gulaszu zaczął utyskiwać na strażników, którzy przedkładali tanią rozrywkę nad obowiązki. Z jego rozmowy z karczmarzem wynikało, że obstawa opuściła go, aby zabawić się na stirgańskim festiwalu, a on musi dotrzeć do Waldbachu na Ścieżce Domokrążców.

- Szukam chętnych na podróż – powiedział na koniec głośno do karczmarza, zezując na zajętych rozmową awanturników. – Pięć szylingów za dwa dni płacę. Może znajdą się jacyś chętni… – zawiesił głos.