Rajtar jechał wesoło w siodle, rozkoszując się widokami. Erika jeszcze chwilę zajmowała jego myśli "Ciekawe, czy płacze" zadał sobie w myślach pytanie i momentalnie poprawił mu się humor. Dopisywał mu obecnie na tyle, by zaczął nawet podśpiewywać sobie jedną z piosenek, którą pamiętał z czasów jak zaczytywał się poezją, jeszcze w Altdorfie.

O, przestań szlochać, moja niebogo,
Chłopiec był zawsze zwodnikiem;
Nogą na morzu, na lądzie nogą,
A wiary nie znajdziesz w nikim.
Puść go, gdzie chce,
Osusz łzy twe,
Rozjaśnij myśli twych noc,
I gorzkie „ho!” i smutne „he!”
Przemień w wesołe „hoc, hoc!”

Więc dosyć westchnień i dosyć żali,
Idź za radami moimi;
Bo chłopcy zawsze, zawsze zdradzali
Od pierwszej wiosny na ziemi.
Puść go, gdzie chce,
Osusz łzy twe,
Rozjaśnij myśli twych noc
I gorzkie „ho!” i smutne „he!”
Przemień w wesołe „hoc, hoc!”

Uśmiechnął się szelmowsko i poklepał swojego konia, objeżdżając jakiś wóz kupiecki, pozdrawiając co ciekawiej ubranych prostaczków. Potem jednak rajtar ucichł, widząc przedstawicieli jednej z mniej popularnych w Imperium zawodów, łowców czarownic z zakonu Sigmara. I choć był Sigmarytą, i w obecności członków oficjum nawet wydawałoby się nawet pobożniał, to jednak do czynienia z nimi wolał nie mieć. Reinmar udając grzeczne powitanie pochylił nieco rondo kapelusza tak, aby dobrze ocieniało twarz. Co prawda nie przypominał sobie, aby mogli coś do niego mieć, ale jak to mówią, "nigdy nie wiadomo" a pomyłki mogły się zdarzyć. Ubrał więc swoją twarz w maskę znudzonego i zmęczonego żołnierza, i po prostu jechał przed siebie, ze wzrokiem wpatrzonym w horyzont.

Lavina, przytaknęła nie pytając się czy ‘caralho’ znaczy to samo co ‘przygłup’, i zsunęła się z wierzchowca. Bacznie obserwowała rozwój sytuacji. Najwidoczniej ich towarzysze podróży to kultyści, albo mordercy, albo jedno i drugie.
W dzisiejszych czasach nigdy nie wiesz z kim przyjdzie ci podróżować. Dziewczyna odsunęła się od Estalijczyka zabierając swój plecak.
Podeszła do Ragnara i Baragaza, ściszając głos by tylko treser ją słyszał spytała się.
- Myślisz, że ‘czarni’ - użyła cyrkowej potocznego określenia na łowców - każą nam iść z nimi bo wspólnie podróżowaliśmy?

Pozostawienie dzieci i zwiększenie ciężaru sakiewki było miłym uczuciem dla Limhandila a wybranie drogi lądowej było ulgą dla elfa.
Niby nie miał nic przeciw rzekom, ale lepiej się czół na otwartej przestrzeni gdzie mógł wykorzystać wszystkie swoje zdolności i umiejętności.

Podróż przebiegała w spokoju. Mijani ludzie nie stanowili zagrożenia a czujny wzrok elfa sprawdzał reakcje na ich widok z daleka.
Wszystko zmieniło się gdy na szlaku pojawiło się trzech czarno odzianych jegomościów w kapeluszach. Limhandil mimo, że nie spotkał osobiście żadnego ze sług Sigmara jako inkwizytora to od razu rozpoznał kim byli. Nie przejmował się spotkaniem z nimi do czasu aż wyczuł napięcie za sobą wśród kompanów.

Elfi zwiadowca stanął lekko z boku i wysłuchał czytanego glejtu. Popatrzył przez przymrużone oczy na swych kompanów i pokręcił niezauważalnie głową. Coś mu mówiło, że nie może to być prawda, ale nie wiedział co w takim wypadku czynić. Nie miał zamiaru ryzykować życia i narazić się Sigmarytom. Elf wiedział, że ci mają długie dłonie i potrafią znajdywać winnych w łatwy sposób.
Łuk był przygotowany a strzały w kołczanie ustawił ruchem bioder na właściwe miejsce. Czekał na rozwój sytuacji

- No i się zesrało... - mruknął pod nosem podjeżdżając bliżej, lekko od boku i sięgnął prawą ręką do olstra, wyciągając pistolet tak, aby nie widział tego inkwizytor ani żaden z jego ludzi. I kiedy Santiago jeździł dokoła inkwizytora na koniu, rajtar spokojnie czekał, aż Werner pokaże glejt, który miałby świadczyć o jego prawie do aresztowania. Zresztą dla rajtara nie miało to znaczenia, bo w ewentualnej drace, zamierzał stanąć wraz z Santiago, Wilhelmem i Elmerem, o ile stawiliby opór. Na co się zanosiło, słysząc butne odpowiedzi towarzyszy
- Panie inkwizytorze. Skoro jasne jest, że panowie pojechać z tobą nie zechcą, a tym bardziej za końskimi ogonami w kajdanach nie pójdą, odstąp pan po dobroci. A jak nie, nacieraj samotrzeć na całą siódemkę ale niech mi Sigmar świadkiem, żywy z tego nie ujdziesz, choć my zwady z wami nie szukamy. Jedź pan swoją drogą, i nie czyń tumultu – rajtar spokojnie patrzył na inkwizytora i jego ludzi, czekając na jego odpowiedź