Kamulec szedł i szedł, co i rusz trafiał na jakieś skrzyżowanie tuneli. Do niektórych prowadziła drabina, a do innych nie... Gobelin biegł za nim hałasujonc, jak to miał w zwyczaju. Przynajmniej drabina pieła siem w górem. Do czasu. Bo oto gladiator dotarł do miejsca, gdzie drabina szła w prawo lub w lewo, a w żadnom stronem nie było w górem. Przez hałas barda wszystko, co siem czaiło w pobliżu było pewnie ostrzeżone. Niedobrze. Co wiencej wydawało mu siem, że w korytarzu z lewej usłyszał coś i coś siem w ciemności poruszało.

Gobelin mimo, że biegł, w którymś momencie stracił Kamulca z oczu. Zaczoł krzyczeć, gdzie on polazł. Znalazł siem na rozgałenzieniu dróg nagle zupełnie sam - jeno on, Szmælc i dwa zwierza. Zupełnie sam. To nie było dobre dla snotlinga, o co to to nie. W ciemnościach nie widział daleko. Którendy iść? Chciał zapytać drugiego snota o radę, ale gdyby zaczekał, to Zabujca Upioruf mógł pójść gdzie jeszcze dalej i co wtedy?

W dodatku znowu mu siem wszystko we łbie poprzestawiało i myślał, że to Kamulec ksionżki znalazł i że to tamten krzyczał. No ale jak to, przecież widział, jak gladiator szedł przed siem, a teraz krzyczał o ksionżkach zza siem? To musi być to miejsce. Jako bard wiedział o niejednym i wiedział też o tym, że som takie tajemnicze miejsca, gdzie kierunki świata som pomieszane jak wenzeł na linie. Idziesz w jednom stronem, próbujesz dźgnonć wroga przed sobom, a okazuje siem, że sam siebie w plecy kosem wsadzasz! Łypnoł podejrzliwie na Szmælca. Czy on tu był przed chwilom? Z której strony nadszedł? Czy nie powinien być z drugiej? Czy Szmælc to na pewno Szmælc a nie tylko jakaś zjawa, co go próbuje omamić? Cienżko być snotem z bogatom wyobraźniom i swobodnie biegajoncymi myślami. Bogata wyobraźnia podpowiada bowiem wiencej możliwych śmierci niż przecietny snot spotka w swoim życiu (1). A swobodnie biegajonca myśl wpadała do głowy jak do jaskini, demolowoała jom od środka jak gobliny i zanim Gobelin zdołał jom złapać, no to już uciekała. Taki już los barda...

Przykurcz posuwał siem ostrożnie naprzód. Baaardzo ostrożnie. Jaskinia ciongneła siem dalej, jego oczom ukazały siem dwa kolejne pudła. Gdy zbliżył siem do pierwszego, ten złowieszczo zaskrzypiał. Przykurcz nie znał siem na tym za bardzo ale chyba ksionżki nie wyglondały najlepiej. Gdyby były snotlingami, to byłyby martwymi od dawna snotlingami, których nikt nie zjadł. Jeno ksionżka na stole wyglondała fajnie.

O mało nie pisnoł ze strachu, gdy kolejny snotling wszedł do jaskini. Śliniak. Szukał kamukuf? Ło nie! Kto wie, gdzie kamyki ukryte? W szczurach? W pudłach? W szkielecie? W stole? Dalej w jaskini? A co to tam było za ostatnim pudłem w ciemności? Przykurcz był za daleko i nie widział wyraźnie.

Czmych doczmychał do skrzyżowania tuneli. A inne snoty rozlazły siem na wszystkie strony. Przykurcz krzyczał gdzieś z przodu, Gobelin darł siem z lewej strony, Kamulca nie było widać. Oj, niedobrze, niedobrze, snoty winny chodzić razem, bo i naczej to strach i groza!

Trartex wpadł na plan iście snotliński. Ślimako wolne som, to oni je z daleka i bezpiecznie ubijom. Noży mieli pod dostatkiem. Pieniek wolałby jeszcze raz przejechać siem pudłem.
- Jeszcze jedna kolejka, jeszcze jedna kolejka górska! - klaskał renkoma. Ale złodziej był nieugienty i zagonił ich do roboty. Podeszli dość blisko do celu i miotać nożami poczeli.


Na rzucaniu nożami co prawda siem nie znali, ale nadrabiali to dobrymi chenciami. Zaatakowane ślimaki po pierwszych strzałach skuliły siem w muszlach i próbowały dać dyla. Nóż leciał za nożem, czasem leciały daleko w bok, czasem trafiały, raz Pieniek prawie odcioł Trartexowi ucho. W pewnym momencie jednak pomocnik złodzieja wykonał jakiś taki rzut, że po trafieniu w ślimaka ten eksplodował rozlantujonc siem na wszystkie strony. Kawałki miensa trafiły w snotlingi, a sami zostali pokryci śluzem. Trartex był wstrzonśnienty jak jeszcze nigdy w życiu. Drugi ze ślimakuf również, bo dwukrotnie zwienkszył swoja prendkość i oddalał siem w nieznanym kierunku (2).

A co gorsza, w chwili przerwy wywołanej tym niespodziewanym pokazem siły Pieńka, której żaden z nich siem nie spodziewał, usłyszeli że w tym korytarzu, w którym znikał ślimak, coś siem do nich zbliża, wydajonc zawodzonce dźwienki. A oni stali tutaj, cali upaćkani w śluzie, sami dwa wyglondajoncy jak jakieś glutowate stfory.

_______________
Przypisy:
(1) Przecientny snot spotyka w swoim życiu jednom śmierć. Sfojom.

Przykurcz joł kombinować. Mondry wprawdzie nie był, ale za to jaki przebiegnienty! Zobaczyć co tam dalej je by siem zdało, a i zajońć Śliniaka czym tyż dobry pomysł bo jeszcze jakie kamyki podpiernikuje. Ksionszka na stole może być co warta. Może kto za nio jakiego kamyka da? Ale jej szkielet pilnuje. Za dużo różnistych rzeczów. Cienżko to było ogarnonć. Łeb Przykurcza za mały na to. Co by on miał łeb jako krowa, to byłby mondry, a tak to głupi. Ale może nie aż tak bardzo, bo nagle pomysła miał! Aż siem uśmiechnoł szelmowsko. Szkieleta razem ze Śliniakiem ubić! A może i szkielet ubić Śliniaka. Drugie dobrze. Że szkielet może ubić Przykurcza, Przykurcz nie podumał.
- Śliniak! Dawaj pokażem jakie my odważne i we dwa szkieleta ubijem! Co ty na to? - zagadnoł towarzysza, samemu ruszajonc dziarsko w kierunku kościeja za co za stołem siedzioł.

Snoty rozbiegły siem po korytarzach. Bojały siem, ale ich ciekawska natura i nieprzemyślane działania rozproszyły je. W chwilach, gdy jakiś instynkt przetrfania siem im załanczał, zawracały i biegły z krzykiem szukać towarzyszy.

K100=56, Ogłada (zamiast CP, bo lepsza Przykurcza, test nieudany
Test ini 82, nieudany. Śliniak 22/30

Przykurcz starał siem zachencić towarzysza do walki, ale niezbyt mu siem udało. Ustawił siem jeno za poszukiwaczem i dodawał mu otuchy gdy ten kilofem joł łupać szkieleta. Nie było tak źle, bo kościasty tylko siedział za stołem i siem gapił tymi pustymi oczodołami. Od uczucia bycia obserwowanym ciarki przechodziły. Ale przynajmniej siem nie bronił, wienc rozłupanie go na kawałeczki poszło sprawnie. Poszło to wrencz zbyt łatwo. Śliniak nawet niewiele pomógł. Ale i nie przeszkadzał.
- O, co to tam jest? - Przykurcz podonżył wzrokiem za palcem towarzysza. Na podłodze miendzy kościami coś leżało. Czy to był kamyk? Miał przewagem, był bliżej, mógł siem rzucić miendzy kości i szybciej to coś znaleźć.

Czmych dotarł do tej samej jaskini i stanoł na progu. Tak jak i Przykurcz wcześniej dostrzegł mnóstwo szczurzych trucheł, które leżały na wejściu. W środku dużo stojoncych pudeł w których mnóstwo ksionżek było. Pudła wyglondały na stare, zresztom wszendzie było pełno kurzu i pajenczyn.

Epigobleusz został sam. Był jeszcze jego taran i Pchlak i Wszobuj udajoncy grzyba. Ale wszyscy już sobie poszli! Skończył wienc prace przy swej machinie bojowej i zaczeli jom toczyć przed siem. Tak siem dotoczyli do skrzyżowania korytarzy i nie wiedzieli w którom stronem pójść, bo nikogo wiencej widać nie było. I co teraz? Inżynier podrapał siem za uchem. Na szczenście z drugiej strony nadszedł Szmælc z Gobelinem. Teraz nie byli już sami! Skoro oni przyszli z jednej strony, inżynier z drugiej, to zostały im jeno dwie drogi, które mogły obrać. Czmych krzyczał, że poszedł bez torowiny. Tylko jedna droga nie miała torów, a Epigobleusz wiedział, co to tory. Na szczenście. Bo ani Gobelin ani Szmælc nie. Pozostało im jedynie podjonć dezycjem, w którom stronem pójść.

Kamulec stanoł i nasłuchiwał. Najwiencej hałasu robił za nim Gobelin. Poza tym było cicho. Kamulec, gdy nie walczył potrafił długo stać bez ruchu. Jak kamulec. Czasem po prostu zapominał, że miał siem ruszyć. Gdyby teraz kto przyszedł i go zobaczył, mógłby go wzionć za jakonś figurem, posong jakowyś. Zresztom ktoś, kto zabił upiora, zasługiwał na posong. Szkoda, że nie idzie z nimi jakiś rzeźbiarz...

Trartex z Pieńkiem zebrali noże do pudła. Ślimak zniknoł w ciemnościach, z których ciongle dobiegały jakieś zawodzenia. Ale chyba siem oddalały. Wokół było dużo miensa z rozbitego ślimaka, aż ślinka ciekła. No i wszendzie pełno lepkiego śluzu pozostawionego przez ślimaki. Co teraz? Ruszyć za drugim ślimakiem i go ubić, zanim pomoc sprowadzi? A może wrócić i zmierzyć siem z mrufkami? I to straszno i tamto niedobre. Oj, co robić? A w brzuchach burczało im coraz mocniej.