Bielon

Trzy Granie

Chcąc określić skąd pochodzi nazwa tego księstwa, dość jest z wież Zamku Nadzorowego wznoszącego się w Pellak w pogodny dzień spojrzeć na zachód. Ponad ciemny masyw Zaporowych Wierchów sterczeć będą bowiem trzy ośnieżone nawet latem szczyty, Stary Mędrzec, Orzeł i Diabeł. Samo Księstwo rozciąga się od Strumienia Real aż po Zaporowe Wierchy i od Rzeki Bystrzycy wpływającej do Reala opodal Północnego Portu, po Rzekę Jastrię na południu. Podnóża gór porastają gęste lasy zamieszkiwane przez klany czczące Mocarza i nie uznające niczyjej władzy od czasu do czasu. Na południe od Wrzosu, dużego miasta obwarowanego murem ze wznoszącą się nad nim twierdzą, będącą rodu Kattleback, rozciąga się Tęczowy Las, słynący z pięknych kwiatów o róznych barwach, oraz nieustępliwych, wojowniczo nastawionych do ludzi elfów. Władca okolic, Lord Kurt Kattleback toczy nieustanne boje graniczne o ziemie przyległe do leśnej kniei. Przez to zapewne tak wielu we Wrzosie znajdziesz traperów, trampów i myśliwych. To ich rękoma władca Wrzosu chce wyciągnąć żar z popieliska.

Owiany sławą z niedawnej Krucjaty, Północny Port, to miejsce, gdzie znajduje się rzeczony port nade wszystko. Duży port do którego dotrzeć mogą nawet spore barki, nie tylko łupinki pływające stąd w górę rzeki, do Gniewu. Miasto szybko się bogaci na handlu z Ket, jest więc przeludnione a do kamiennych murów miasta, liczącego ponad trzy tysiące mieszkańców, wciąż dobudowywane są kolejne podgrodzia. Wznosząca się nad tym wszystkim kamienna twierdza, słynie z potężnych trebeuszy i machikułów osadzonych tu specjalnie na prośbę poprzedniego władcy Północnego Portu, ojca obecnego Księcia Farquada, Cercila von Hervo. Gnomie machiny strzegą bezpieczeństwa potężniejącego z dnia na dzień miasta. Stolica Księstwa Trzech Grani słynie również z tego, że tu właśnie, wędrujący od niedawna po Bissel swobodnie bakluni wybudowali chramy swoich bogów fałszywych. Trzy świątynie wybudowano co prawda na wyspie pośrodku Strumienia Real, którą to wyspę wykupiono od Księcia Trzech Grani.

Ostatnie z wielkich miast Trzech Gani, położone nad rzeką Jastrią, Jastry słyną z licznych krasnoludzkich faktorii i stacji przeładunkowych. Tu też zaczyna się tak zwany Żelazny Szlak, który wiedzie wzdłuż brzegu Jastrii głęboko w Zaporowe Wierchy. Władca Jastów, Orben z rodu Merewin, słynie z doskonałego władania orężem, czego niejednokrotnie dowiódł w turniejach rycerskich. Będąc osobą wojowniczą, rusza na każdą wyprawę ogłaszaną w Królestwie i wiedzie ze sobą własną, doskonale uzbrojoną drużynę.

Trzy Granie zamykają się właściwie w owej liczbie trzech, dużych miasteczek. Pomniejsi lordowie co prawda posiadają kasztele z których rządzą swoimi włościami, ale ich zasięg, liczba i znaczenie jest mizerne. „Lord Graniasty” jest utartym synonimem ubogiego szlachcica w całym Bissel. Poza tym, wzdłuż całego biegu Strumienia Real, znajdują się liczne gospody przy których zawsze budowane są niewielkie promy, pozwalające kilku osobom pokonać nurt Reala. Czasami, w miejscach żywszego nurtu, miejsce ich zastępują płaskodenne łodzie.

.

 

__________________
Bielon "Bielon" Bielon

Bielon

Srebrna Toń

W zasadzie pisząc o księstwie Srebrnej Toni, pisze się o jednym jedynie mieście, o tej samej co i księstwo nazwie,liczącym obecnie prawie cztery tysiące mieszkańców, wzniesionym na wyspie pośród wód ogromnego Jeziora Świt. Jest powtarzaną z ust do ust legendą, iż właśnie tu, pośród wód jeziora, mieściło się pradawne miasto elfów. Ile prawdy w tych słowach rzec trudno, jednakże faktem jest, iż u podstaw budowli miejskich znaleźć można cudownie zdobione głazy i zmyślne konstrukcje, których żadna inna jak elfia ręka wznosić nie mogła. Samo miasto, jako największy ośrodek w księstwie, rozrasta się szybko skupiając cały handel z bagnistego rozlewiska Jeziora Świt. Tam też mieszczą się składy handlowe kupieckich kompanii, przystań i port przeładunkowy konkurujący z drugim, mieszczącym się w Żabim Grodzie, już w granicach Księstwa Stołecznego Bissel. Władająca Srebrną Tonią, Księżna Małgorzata Dupont, pełni swą funkcję w oparciu o radę swoich możnych Lordów w imieniu swojego małoletniego syna. Powszechnie wiadomym jest, że Księżna Regentka obawia się bardzo braci swego zmarłego na wojnie w Geoff męża, obawiając się zamachu na życie dziedzica w celu przejęcia władzy.

Srebrna Toń, jako Księstwo, jest malowniczą krainą porośniętą liściastymi, acz gęstymi borami, w swej południowo zachodniej części a za grodzącą księstwo niejako na pół Rzeką O, zmienia się w porośnięte rzadkimi kępami drzew bagniste pustkowia, gdzie ludzie mieszkają sporadycznie, na wydartych wodom jeziora łachach ziemi. Tam na niewielkich wysepkach mieszczą się osady, sioła i kasztele lokalnych władyków. Tam kryją się banici a nawet, grasujący po wodach Jeziora Świt na maleńkich i zwinnych sznikach, piraci.

Pisząc o Srebrnej Toni, należy podkreślić, iż porastające zachodni kraniec Księstwa bór, nie jest tak dziki, jak rosnąca za wodami Strumienia Real, Przyćmiona Puszcza. Tu również spotkasz wszelkiego rodzaju dzikie istoty, plemiona kryjących się w głębinach leśnych mateczników półdzikich plemieńców o oliwkowej skórze i przerośniętych szczękach a nawet spotkać możesz kroczące majestatycznie przez las ogromne bestie, lecz wieści o takich zdarzeniach traktowane są jak bajania ludzi płochych. Zaludnione, a tym samym cywilizowane rejony Srebrnej Toni, to jednak głównie brzegi Rzeki O oraz Jeziora Świt. Zapewne dla tego Księżna Małgorzata zwana jest przez niektórych możnych z innych regionów królestwa, Księżną Żabą.

.

 

__________________
Bielon "Bielon" Bielon

Bielon

Marchia Niland


O bisselskiej historii Marchii Nilandu niewiele póki co rzec można. Jej początek sięga zaledwie cztery lata wstecz, do roku 607 w którym to Wielki Książe Tristan de Marque, by zaspokoić potrzeby domagającego się wypraw wojennych rycerstwa, powiódł zastępy na podbite przez dzikie hordy ziemie Królestwa Geoff. Dodać również należy, iż działając w ten sposób władca Bissel po raz kolejny rzucił wyzwanie Marchii Grann, wysuniętej na północ prowincji Królestwa Keolandii, która ciesząc się znaczną niezależnością polityczną prowadziła w ostatnich latach ekspansywną politykę skierowaną między innymi na zajmowanie podbitych ziem Królestwa Geoff. Tak oto, za panowania jednego władcy po raz kolejny napięte zostały stosunki pomiędzy oboma krajami. I choć działania Bissel nie dotyczyły jak poprzednio, podczas odzyskiwania podbitej przez Grann Rustycji, bezpośrednich spraw pomiędzy dwoma granicznymi państwami, to jednak wzajemna kolizja interesów widoczna była każdemu w polityce obeznanemu.

W roku 607, kiedy na obecny Niland ruszyła pierwsza wyprawa bisselska, wojska Bissel dotarły do Panhur, po drodze tocząc zajadłe i co ważniejsze, zwycięskie boje z koczowniczymi plemionami półdzikich nomadów i nieludzi, którzy uznawali ziemie te za swą dziedzinę. Umacniając pokonywaną trasę wznoszonymi stanicami wojska Bissel utworzyły szlak, który podstawą się miał stać przyszłej kolonizacji i podboju. Szlak ten przemianowany został wkrótce na Trakt Kości, z racji liczby żywotów jakie pochłonął. W kolejnych latach z Bissel napływali na ziemie Nilandu kolejni osadnicy zwabieni tu obietnicami wolnizny, perspektywą szybkiego wzbogacenia się i szmatu ziem czekającego jedynie na objęcie. Zwalniani z więzień przestępcy lżejsi, wydrwigrosze i bandziory wszelkiej maści pospołu z mającym nadzieję na poprawę swego bytu wolnym chłopstwem czy w końcu szlachetnie urodzonymi, dla których brakło ziem w rodzinnych lennach. Nowa Ziemia, jak początkowo zwano Niland, roztaczała przed każdym o śmiałym sercu miraże wolności i świetlanej przyszłości. Nic w tym dziwnego zatem, że wszyscy ci, których nadziei Bissel nie spełniało w jakimś stopniu wybierali drogę na zachód. On dawał im nadzieję na spełnienie marzeń.

Kolejna wyprawa wojenna, zorganizowana w dwa lata później, wiodła pod swemi sztandarami nie tylko rycerstwo Bissel, lecz również mężów Geoff i inkszych jeszcze, którzy u boku wojsk Bissel chcieli osławić swe imię i zyskać majętność. Prestiżu całej wyprawie dodawał swą własną osobą sam władca Geoff, Król Owen I, król na wygnaniu. On też przyczynił się do największej zdobyczy Bissel na wyprawach geoffskich. Była nią ... korona. Podczas bitwy w ruinach Keren władca Geoff, ranion śmiertelnie przez wrogów, na marach już będąc w obecności możnych Geoff i Bissel włożył na głowę władcy Bissel swą koronę królewską, co w związku z bezpotomną a co ważniejsze bezdziedziczną śmiercią władcy Geoff, zostało uznane za wyraz jego ostatniej woli wyniesione przez Bissel do rangi koronacji. Tak oto w Keren dokonano koronacji Wielkiego Księcia Bissel, Tristana de Marque na Króla Geoff. Pochowany w swej ziemi władca Geoff oddał więc Bissel nieocenioną przysługę.

Obecnie Niland, Marchia Niland, jest szmatem ziemi wydartej hordom dzikich koczowników wciśniętym pomiędzy porośnięte lasami zbocza Zaporowych Wierchów a bezkresną knieję Przyćmionej Puszczy. Przez całą niemal marchię płyną rzeki stanowiące dorzecze wielkiej, bystrej i kamienistej rzeki Javan, mającej swe źródła w owianej złą sławą, niezbadanej Dolinie Maga. Nad Javan wznoszą się trzy największe miasta, stanowiące swoiste punkty centralizujące lokalną władzę, wymiar sprawiedliwości i całe życie gospodarcze. Te miasta to Keren, położone najbliżej Bissel, Panhur, stolica marchii i siedziba Margrabiego Ademara de Bruck oraz Parzyce, położone na południu, nad samymi Mętnymi Mokradłami. W każdym z nich stacjonują znaczne siły zbrojne, dbające o bezpieczeństwo okolicy. W stolicy marchii, Panhur, wznosi się też najwyższa świątynia Niezwyciężonego, do której wysłany z Bissel został prezbiter diakonalny, Jan Horacy Sunderdorf zabiegający już pół roku o ustanowienie w Nilandzie diecezji.

Jednak miasta to jedno a puste, niezamieszkałe niemalże przestrzenie Nilandu, to drugie. Co prawda napływ osadników pozwala mieć nadzieję, że ziemiom dawnego Geoff uda się w najbliższych dziesięcioleciach przywrócić dawną świetność, lecz wciąż trzeba dawać odpór kolejnym, nie uznającym jeszcze swej porażki zbrojnym hordom. Nie raz i nie dwa nowi osadnicy wznoszą swoje domostwa na zgliszczach osad, które spłonęły kilka tygodni wcześniej. To właśnie Niland, miejsce nieustannej walki. Nie pozwól by cię pokonał...

.

 

__________________
Bielon "Bielon" Bielon

Bielon

Mapki Bissel i Nilandu:

Bissel:



Niland:



.

 

__________________
Bielon "Bielon" Bielon

Bielon

Ważniejsze osady Ainoru

Brama Dorion:

Twierdza położona w zalesionym wylocie doliny Dorion, stanowiąca zawsze wrota tejże. Niegdyś próbowano tędy budować szlak handlowy do doliny, lecz z racji trudu pokonania Wilczych Ostępów porastających południowy kraniec doliny porzucono tę myśl pozostawiając twierdzę jako strażnicę, by broniła Bissel przed dzikimi plemieńcami, barbarzyńcami oraz wszelkiego rodzaju bestiami lęgnącymi się w dolinie. Od zawsze też zamek należał do rodziny Vortell, która w dowód swego męstwa podczas Martwej Wojny wyniesiona została osobą Haiko Vrtella do zaszczytu barona Dorion. Tytuł ten został później Vortellom odjęty po bitwie pod Brodami, czym nowo powstałe Dorion zyskało znienawidzonego wroga.

Obecnie twierdza składa się z masywnego zamku wybudowanego na stromej, porośniętej lasem skale, u podnóża, której wyrosła osada handlowa licząca bez mała niemalże tysiąc ludzi. Otoczona palisadą drewnianą wzmocniona częstokołem sama w sobie jest już warownią. Położona na skale twierdza ma więc w czym znajdować oparcie. Sama twierdza kamienna składa się z wysokiego, czterokondygnacyjnego donżonu, który niczym iglica jaka sięga w niebo stojąc w najwyższym punkcie skały. Donżon otaczają zaś dwa pierścienie murów kamiennych i pierścień drewnianego częstokołu. W obrębie częstokołu zbudowane są służebne gospodarstwa czeladzi zamkowej, w obrębie pierwszego pierścienia murów stacjonuje załoga zamkowa i mieszczą się zbrojownie, kuźnie i warsztaty. Wysoki zamek okalają kamienne mury oparte o kamienne baszty. Jednakże ostatnimi czasy twierdza znajduje się w stanie przebudowy. Część murów pierwszego pierścienia zwalono poszerzając ich pierścień, stąd w wypadku szturmu mogło by się zdarzyć, że atakujący mogli by wedrzeć się aż pod same mury ostatniego kamiennego wału chroniącego serce zamku. W obrębie tychże wznosi się sam donżon oraz wewnętrzne koszary, gdzie stacjonuje załoga wysokiego zamku. Jest tu też niewielka świątynia Pani Wód, Gesthtai, która w całym Minorze jest powszechnie wyznawaną.


Gniew:

Doskonale obwarowane miasto położone w widłach rzek, otoczone fosą zasilaną wodami Strumienia Real, posiadające handlowy port na tymże, serce Ainoru. Miasto liczące obecnie ponad dwa tysiące ludzi, okalają dwa pierścienie umocnień. Pierwszy stanowi wysoki kilkumetrowy wał wzmocniony palisadą, częstokołem oraz fosą, oparty o kilka kamiennych wież, okalający całe miasto z wyłączeniem portowego podgrodzia. Wewnętrzny pierścień murów wydziela granicę dzielnic Świątynnej oraz Złotej, gdzie zamieszkują najbardziej wpływowi mieszkańcy miasta. Tam też wznoszą się świątynie Heironeusa oraz Św.Cuthberta znajdujące się w stanie permanentnej rywalizacji. Wewnętrzny pierścień umocnień stanowią kamienne mury, których obronność znacznie ucierpiała na tym, że nie wyburzono najbliżej nich położonych zabudowań, z których niektóre niemalże sięgają dachami do kamiennych wałów. Kamienne mury wzmocniono wieżami obronnymi. Wewnątrz wysokiego miasta mieści się również zamek margrabiego oraz koszary wojskowe garnizonu miejskiego. Sam garnizon zaś składa się w dobie pokoju z zastępu doborowej ciężkozbrojnej piechoty, której przydatność głosił zmarły „Budowniczy” po pamiętnym boju pod Brodami, oraz ze Straży Miejskiej, szkolonej na podobieństwo ciężkozbrojnej piechoty i wyposażonej dodatkowo w halabardy.

Początki miasta sięgają zamierzchłej przeszłości, kiedy to jeszcze całym Bissel władały wolne plemiona. Wówczas to tu właśnie, w widłach rzek, mieściła się handlowa osada gromadząca w swoich rękach całą wymianę towarową z położonymi w górach osiedlami krasnoludzkimi, oraz z żyjącymi za górami baklunami, do których docierano poprzez góry. Jednakże z czasem bogacące się miasto, stolica Ruggerotów, plemienia niezwykle pragmatycznego i nastawionego na handel, stało się częstą ofiarą napaści innych plemion, chcących brak zdolności handlowych nadrabiać łupiestwem. Tu też w końcu plemię podjęło decyzję o wybranie swego wodza wojennego księciem i w ten sposób ród Martell znalazł się na czele plemienia i osady, która wypowiedziała wojnę wszystkim plemionom bisselskim. Wykorzystując dobre stosunki z północą i nieludźmi Ruggerotowie pobili po wielokroć łupieżców swoich wywalczając sobie wolne księstwo. Ainor. Była to pierwsza państwowość, która powstała na ziemiach obecnego Bissel, stąd Ainor postrzegany był zawsze jako kolebka Księstwa.

Młot Ainoru:

Wzniesiona na skale nad zakolem Strumienia Real twierdza, wszystkim wędrowcom zawsze zdawała się być krępa na podobieństwo swoich budowniczych, krasnoludów z rodu Mc’Roun. Ciężkie kamienne bryły granitu może nie miały w sobie strzelistej świetności elfich wieżyc, lecz swą przysadzistością zyskiwały na obronności. Ktoś, kto zdobyłby się na szturmowanie tej twierdzy, musiałby robić to latami. Wysoka skała sama w sobie stanowiła poważny problem. Do bramy zamku wiodła jedynie wąska droga wykuta przez krasnoludy w skalnej ścianie. Jeźdźcy minąć się nią jeszcze mogli, lecz wozy już nie. Szturm taką pochylnią był niemożliwy. Osadzona na skale twierdza miała jedną wieżę dwukondygnacyjną otoczoną podwójnym kamiennym murem. W pierwszym pierścieniu mieściły się koszary załogi oraz zabudowania służby wybudowane z kamienia lub wykute w skale, zaś Wysoki Zamek posiadał jeszcze szczelinę urwiska, która stanowiła dodatkową zaporę. W chwili niebezpieczeństwa, po zniszczeniu mostu, dotarcie do Wysokiego Zamku było niemożliwe. Osadzone na wzmacniających mury basztach katapulty, machikuły i arkabalisty celowały w bród głównie i w port. Młot Ainoru wybudowano dla strzeżenia przeprawy i był to cel, jaki kolejne pokolenia władających nim Servolli realizowały i zabezpieczały. Zwłaszcza w dobie wojen.

Wybudowana przez krasnoludy klanu Mc’Round w dowód wdzięczności za okazaną im pomoc podczas bitwy pod Zahadzanem, gdzie rycerski hufiec Servolli rozbił orczą tłuszczę, krasnoludy wybudowały Jorgowi Servollowi twierdzę. Prawdziwą. W ten sposób chciały odwdzięczyć się człekowi, który w imię starych przysiąg wdał się w ryzykowny bój i okupił go odjętą prawicą i śmiercią dwóch synów. Na pamiątkę szarży hufca Servolli, która niczym młot rozbiła orcze zastępy o „kowadło” nieustępliwego krasnoludzkiego hufu, twierdzę nazwano Młot. Młot Ainoru. Po bez mała dwustu pięćdziesięciu latach od jego wybudowania Młot Ainoru nadal pozostaje najpotężniejszą twierdzą Ainoru. Najpotężniejszą i jedyną niezdobytą w historii prowincji.

U podnóża twierdzy rozrosło się otoczone kamiennym murem niemalże tysięczne miasteczko. Jego mieszkańcy zajmują się głównie handlem korzystając z dobrej lokalizacji wedle brodu na Strumieniu Real oraz szlaku poprzez Łysą Wieżę do Ket. Ostatni na Realu port i spławna rzeka sprzyjają rozwojowi handlu. Jeśli dodać do tego prawdziwą przyjaźń z jaką w tym mieście traktowani są krasnoludowie, co przedkłada się na licznych krasnoludów mieszkających w mieście, Młot zdaje się być skazany na rozwój i sukces handlowy.


Kliniec:

Wybudowany na sztucznie usypanym wzgórzu pośród podmokłych łąk wideł rzek Real i Don Kliniec nie jest zbyt okazałą twierdzą, lecz tylko laików zwieść może niepozorny wygląd owej twierdzy. Choć nie posiadająca kamiennych murów a jedynie wysoki ziemny wał wzmocniony palisadą i częstokołem, okalający kamienny trójkondygnacyjny donżon, twierdza jest jednak doskonale położona na niezwykle podmokłym terenie, co znacznie utrudniało by komukolwiek próby szturmu na zamek. Położona nad rzeką u podnóża zamku osada liczy nieco ponad pół tysiąca dusz. Żyjąca z handlu na rzece osada rozwija się szybko w dobie pokoju.

Podmokłe tereny otaczające Kliniec znacznie utrudniają wszelkie manewry bojowe. To właśnie tu z racji braku znajomości brodu na Donie, porażkę poniósł Evard Storm. Tą porażkę, która spowodowała przegranie przezeń wojny. Zwodniczy kręty szlak przez głęboką w innych miejscach rzekę oraz oalające bagna są najlepszą obroną Klińca.

Jednakże obecny wygląd kasztelu jest jedynie jego odbudowaną formą po wysadzeniu go podczas walk z Bissel. Wzniesiony już po Krucjacie miał wpierw stać się siedzibą zdjętych z Młota Ainoru Servolli, ale ostatecznie, po wygnaniu, lub jak mówią niektórzy wycofaniu się z Młota Ainoru Kolegium Tajemnego Bractwa, został odbudowany i oddany w ręce załużonego dla kraju rycerza, Lorda Burnetha "Ława" z Rustycji. Obecny Pan na Klińcu nie cieszy się poważaniem ainorskiego rycerstwa, ale nie dziwota to przecie, skoro stawał przeciw nim w polu niespełna lat dwadzieścia temu. Kasztel donżonu został podniesiony o jeden poziom a nadto w ziemnym wale osadzono cztery kolejne wieżyce dwukondygnacyjne, mające bronić wału i dać osłonę warownej drodze wiodącej do osady pod zamkiem.

.

 

__________________
Bielon "Bielon" Bielon

Bielon

Senecja, Baronia Reweree



Autorstwa Antary

.

 

__________________
Bielon "Bielon" Bielon

Bielon

Senecja

Trudno dziś orzec skąd kraina owa zyskała nazwę, którą określa się ją po dziś dzień. Najbliższym prawdy zdaje się jednak sąd, iż nazwa księstwa pochodzi od nazwy jednego z plemion nomadów zamieszkujących okolice przesmyku pomiędzy południowymi stokami Zaporowych Wierchów a północnymi skrawkami Przyćmionej Puszczy, którym to przesmykiem Senecja graniczy z Nilandem. Przesmyk ów zwany jest obecnie Gardłem Seneckim i jest źródłem znacznych dochodów tym wszystkim, którzy wiedzą jak czerpać zyski z handlu. Niland bowiem, chcąc handlować z cywilizowanym światem, musi czynić to przez Seneckie Gardło, czy to mu się podoba, czy też nie.

Senecja była dziedziną Bissel niemal od zawsze a władcy księstwa składali hołd Thornwardowi a później Pellak bez podejmowania jakichkolwiek prób zrzucenia Wielkoksiążęcego jarzma. Jednym z powodów tego stanu rzeczy był z pewnością fakt, iż księstwo poczęło się rozwijać dopiero pod rządami ojca obecnego władcy Sencji Księcia Simona Malahaja II, Simona Malahaja I. On to bowiem znacznie rozszerzył uprawnienia mieszczan przyczyniając się do rozkwitu handlu z krasnoludzkimi klanami zamieszkującymi południowe zbocza Zaporowych Wierchów. W związku z jego wielce łaskawym podejściem do nieludzkich górników zyskał on u nich przydomek „Trabardus”, co w ludzkim języku znaczy „Prawy”. Nie każdemu krasnoludowie mają w zwyczaju nadawać imiona w swoim języku. Wskazuje to na mir jaki zyskał w ich oczach traktując ludzi i krasnoludów jedną miarką i w ten sposób prowadząc sądy.

Jego najstarszy syn poszedł w ślady ojca nie tylko imieniem. Wzorując się na swoim wielkim ojcu wykształcony w Akademiach Królestwa Keolandii książę nie tylko nie zmieniał właściwej polityki rodzica, po jego śmierci podczas plagi Czarnej Ospy, ale wykazał się wielką światłością, dając prawa handlu kilku bakluńskim klanom kupieckim co przedłożyło się na znaczny przyrost w książęcym skarbcu. Faktem znanym tylko najbliższym osobom władcy było jego zapatrzenie we władców Ainoru, które przetrwało nawet śmierć osławionego Księcia buntownika, Blaise Storma, a zaowocowało poparciem Senecji w wyborze następcy jego na ainorskim tronie, Księcia Tristana de Marque przy jego roszczeniach składanych imieniem syna, co do Wielkoksiążęcego tronu Bissel. Możni Bissel pamiętają jeszcze jedno. Pod rządami obu władców tego imienia w Senecji, hufce książęce nigdy nie ruszyły w pole przeciwko Ainorowi.

Obecna Senecja to kraj o dwu obliczach. Mamy bowiem feudalnie rozdrobnioną, rolniczą północ i centrum, oraz dzikie, tajemnicze i niemal nie zbadane południe. Włości książęce skupiają się wokół dwóch największych miast księstwa, tj. Brzegu i Pomoru. O ile nazwa tego pierwszego, obecnie stolicy diecezji seneckiej zdaje się oczywista, miasto Brzeg wzniesiono bowiem na wysokiej skalistej skarpie, miejscu niezwykle charakterystycznym, albowiem jedynym w całym bisselskim biegu Strumienia Real, o tyle Pomór jest nazwą, która została nadana miastu zachodniej Senecji przez elfy zamieszkujące północne rubieże Przyćmionej Puszczy. Ludzka nazwa miasta zawsze brzmiała Widły Zachodu. Jednak podczas ataku Czarnej Ospy, który nawiedził księstwo bez mała w rok po Krucjacie miasto Widły zostało tak straszliwie dotknięte, że z dwóch ponad tysięcy mieszkańców nie przeżył ataku zarazy nikt. Wielki grobowiec odkryła grupa elfów, która przybyła do miasta kilka dni później zdążając na jarmark. Nowa nazwa przylgnęła do miasta na zawsze a samo miasto, choć zaludnione na nowo, choć namaszczone dwudziestoletnią wolnizną, po dziś dzień nie podniosło się z kolan na które powaliła je zaraza.

Wśród znaczniejszych zamków, miasteczek i miejsc Senecji należy zapewne wymienić nade wszystko Burzową Skałę, zamek wzniesiony nad brzegiem wartkiej Rzeki Jastrii, stanowiącej naturalną granicę pomiędzy Księstwem Senecji a Księstwem Trzech Grani. Władający Burzową Skałą Lord Mederrin Greyworth jest przedstawicielem jednego z najstarszych rodów seneckich z którym równać się mogą ledwie Krudergerowie, Glumowie i Herbisterowie. Kolejną twierdzą, która warta jest wspomnienia, jest Framberg zwany potocznie Smętnym Zamkiem. Twierdza ta, położona na wyspie pośrodku Rzeki Rewer, słynie z głębokich kazamatów oraz znacznej liczby więzionych w niej przeciwników szeroko pojętej władzy. Jest to zamek będący oficjalnie we władaniu Trybunału, choć ostatnimi czasy panoszy się w nim wysłannik Świętego Oficjum wespół z grupą podległych mu Inkwizytorów. Wedle opinii tych, którzy widzieli Framerg od środka i opuścili go żywi zamek obecnie służy badaniu wszelkiego rodzaju heretyków, buntowników a nade wszystko osób podejrzewanych o diabelskie konszachty czy też używanie magii wielkiej mocy.

Opisując Senecję należy wspomnieć jeszcze słów kilka o jej geografii i społeczności. Pamiętać należy zatem, że północ to ziemie rolnicze usiane wioskami chronionymi przez kasztele pomniejszych władyków. Nieliczne tu lasy są umiarkowanie bezpieczne i nie sposób ich porównywać do dzikiej kniei Przyćmionej Puszczy, która wdziera się w ziemie Senecji zaraz na południe od Rzeki Rewer. Zachodnie rubieże księstwa opierają się o Zaporowe Wierchy i tu ziemie są dziksze a osady chronione wałami i częstokołami, co jest efektem zapobiegliwości ludności wobec zdarzających się zbyt często rajdów dzikich plemion nomadów rodem z Niladu czy też krwawych rejz półludzkich goblinoidów zamieszkujących ciemne pieczary i jaskinie w górach, choć z tymi ostatnimi nieustanny bój toczą liczne w tej części księstwa, krasnoludzkie klany. Wschodnia granica księstwa opiera się o Strumień Real gdzie podobnie jak w Trzech Graniach znajdują się liczne gospody przy których zawsze budowane są niewielkie promy, pozwalające kilku osobom pokonać nurt Reala. Czasami, w miejscach żywszego nurtu, miejsce ich zastępują płaskodenne łodzie. Największym spośród feudałów mających swe ziemie wzdłuż Reala i czerpiących zyski z rzeki jest Baron Kryspin Mordrud zwany przez zawistników „Karpikiem”. To jeden z nuworyszy seneckich, co tłumaczy niechęć jaka go spotyka u innych władców księstwa.

.

 

__________________
Bielon "Bielon" Bielon

Bielon

Mapa ogólna Senecji



.

Mapa wschodnio-centralnych części Senecji



.

 

__________________
Bielon "Bielon" Bielon

Jier

Tristan de Marque to moja postać. Ostatni dobry bohater w Bissel. Po nim wszystko już ssało.
W zasadzie to anty-bohater. Albo pół-anty-bohater. Ciężko jednoznacznie stwierdzić. W każdym razie fajnie było.

 

Bielon

Obecnie w związku z tym, że Bissel jest ciągłym miejscem sesji, historia poszła do przodu. Mniej więcej aktualne dane znajdziecie pod tym linkiem:

Bissel

Prace trwają, choć znacznie zwolniły. Chętni do pomocy mile widziani.

pozdrawiam
B
.