Ze spokojem przyglądając się częściowo rozłożonym zwłokom, Sadim zaczął przygotowywać się do odprawienia ceremonii pogrzebowej. Kennick asystował mu, zastanawiając się, czy zwłoki nie postanowią nagle się podnieść i ich zaatakować.
- Nie wiem, czyim wyznawcą był ten nieszczęśnik, więc odprawię ceremonię pharasmicką, Pani Grobów wyśle go potem gdzie trzeba – stwierdził kapłan, po czym przystąpił do dzieła.

Szepcząc ciche modlitwy, których mimo upływu dekad pozostawały w jego pamięci, delikatnie złożył ramiona zmarłego, krzyżując je na piersi, po czym przesunął dłonią po częściowo rozłożonej twarzy, symbolicznie zamykając mu oczy. Wydawał się nie zważać na odór ani to, że fragmenty ciała odpadały przy każdym ruchu. Następnie nachylił się nad rozkopanym grobem, skrapiając go wodą święconą.
- Błogosławię ten grób w imieniu Nethysa i Pharasmy – niechaj szczątki tu złożone pozostaną w nim na wieczność, a dusza odejdzie w spokoju w zaświaty – po tych słowach wrócił do trupa.
Dłonią zamoczoną w wodzie święconej dotknął po kolei czoła, ust, serca oraz dłoni i stóp.
- Twoja podróż przez ten świat zakończyła się, niech twoje ciało odpoczywa, a duch rozpocznie nowe życie w domenie twego patrona – Sadim dał znać Kennickowi, by ten z powrotem wsunął zwłoki do grobu. Sadim uniósł ręce, spoglądając w górę.
- Pharasmo, przyjmij tą zagubioną duszę i nie pozwól, by dalej nawiedzała żyjących – zakończył, dając pozostałym znak, że mogą zabrać się za zakopywanie.

Sadim z szerokim uśmiechem na twarzy obserwował, jak efekt jego rytuału objawił im się w bardzo wyraźny sposób. Pozdrowił ducha gestem dłoni
- Dziękujemy za radę, odejdź w zaświaty i odnajdź tam ukojenie – powiedział, gdy ten zaczął się rozpływać.

Gdy Arthmyn i Umorli wyrazili swoje zdanie odnośnie świętych miejsc, Kennick westchnął i pokręcił głową.
- Mam nadzieję, że to tylko zmęczenie albo konfuzja spowodowana ostrzeżeniem ducha, a nie tracicie znowu pamięci – ściszył głos, żeby słyszeli go tylko towarzysze - Przecież Klaczka i jej ludzie zajmują tutejszą kaplicę. Kiedy tam nocowaliśmy zaraz po ucieczce z celi, nie mieliśmy koszmarów. No chyba że o nich nie wspominaliście - zerknął na Sadima, który pokręcił przecząco głową.
- Więc tutaj sprawa jest jasna. Bardziej zastanawia mnie co znaczy, że człowiek w łachmanach i Zandalus są bardziej niż bracia? Para? Jedna osoba? -