Walka była szybka i brutalna, a żadna ze stron nie szczędziła przeciwnikowi razów. Niecałe trzydzieści sekund dłużyło się niemiłosiernie, jednak ostatni szczur w wściekłością atakujący wszystkich na około padł. Drużyna najemników odniosła swoje pierwsze zwycięstwo, choć czterech goblinów zdołało czmychnąć w las. Burda ruszyła za nimi, jednak wbiegłszy ledwie kilka metrów wgłąb gęstniejących szybko drzew dostała serię prawie tuzina strzał. Pierwszy trafił ją w łydkę, drugi ściągnęła na tarczę, reszta zmusiła ją do schowania się za drzewem. Gdy wyjrzała, po przeciwnikach nie było śladu. Jedynie cichnące śmiechy i pogróżki świadczyły, że gobliny faktycznie się wycofywały.
Krwawiąc obficie z nogi, orczyca wykuśtykała zza drzew wprost na klącego na utrzymanie szyku i gotowości Veliusa.
W tym czasie szaman zdołał prowizorycznie opatrzeć najpoważniejsze rany swojego wierzchowca. Podniósł się akurat by dostrzec kędzierzawą głowę wychylającą się zza wozu.
- Cz.. cz... cz-y ju-u-ż be-be-bez-pie... cznie? - padło pytanie wysokim głosikiem. Po chwili głowa ukazała się w całości i to co w pierwszej chwili można było wziąć za trzeciego ochroniarza okazało się być niziołkiem, zapewne właścicielem wozu i towaru wokół niego. - Halo, bohaterzy? Mmm, czy ktoś może mi pomóc, oni strasznie krwawią. -
Alrok podbiegł do wozu gdzie zobaczył dwóch ochroniarzy przybitych oszczepami do ścian wozu. Jeden broczył świeżą, karmazynową krwią, którą niziołek starała się zatamować, drugiego można było zakwalifikować jako żywego, tylko po ledwie poruszającej się klatce klatce piersiowej. Krew wokół powoli ciemniała.
Velius obszedł w międzyczasie wóz potwierdzając dwa zgony pozostałych ochroniarzy. Martwe gobliny nie miały przy sobie wiele majątku. Zniszczone skórznie, może z jedna drewniana tarcza nie roztrzaskana w walce i 3 małe buzdygany. Wokół widać było różne ślady. Nie trzeba było być łowczym, żeby domyślić się przebiegu spotkania. Gobliny przyjechały ze wschodu. Prawdopodobnie rzucały oszczepami w konie płosząc je i powodując zrzucenie jeźdźców. Ślady kopyt i krwi wskazywały, że te rozbiegły się na południe, zaś ślady szczurów utworzyły całkiem zgrabny okrąg wokół wozu. Małe dranie jeździły na około rzucając w żywych oszczepami.

- Jestem Stena. Stena "Dobra Cena" jak na mnie mówią. - odezwała się niziołka patrząc jak szaman wprawnymi rękoma tamuje krew i zajmuje się dwoma rannymi. - Jestem kupcem i właśnie wracam na Skraj Berda. Tak, na Skraj Berda. Mam tam swój mały składzik. Z chęcią państwa wynagrodzę. Tak, wynagrodzę, ale... - zauważyliście, że Stena lubiła się powtarzać. Może to kwestia traumatycznego spotkania sprzed chwili?
- nie mam ze sobą wiele. Wracam z towarem do swojego składziku, więc mogę wam zaoferować... - szybkim okiem obrzuciła drużynę - po 100 sztuk złota rabatu na moje towary jak już będziemy w Berdzie. Bo jedziecie tam, prawda? - spytała niepewnie.
Spojrzała na swój wóz. - Oj, oj, oj. - złapała się za głowę. - Czy pomożecie mi wyłapać konie, zawieźć tych biedaków na godny pochówek i postawić mój wóz na koła? Boję się kolejnego ataku, a po zmierzchu słyszałam, że droga jest bardzo niebezpieczna. -
Faktycznie, jedna oś wozu była dziwnie wykrzywiona, a sam wóz leżał na boku. Będzie potrzebne nieco siły we wprawnych mięśniach, żeby postawić go na nogi. I to najlepiej zaraz, żeby zdążyć na miejsce przed zmrokiem.

Przypuszczając, że odwrót goblinów może być udawany, Burda pobiegła za nimi w las. Nie chciała aby gobliny zaskoczyły ich ostrzałem spomiędzy drzew, podczas gdy oni będą opatrywać rannych i stawiać wóz na koła. Orczyca nie spodziewała się jednak, że goblinom przyjdzie do głów coś tak niedorzecznego jak strzelanie z łuków na terenie zadrzewionym. Oczywiście jak zwykle trzymała swoją tarczę przed sobą, ale ostrzał naprawdę ją zaskoczył. Jedna strzała śmignęła jej nad głową, inna wbiła się w drzewo, a trzecia trafiła w jej tarczę. Były jeszcze inne, razem ponad dziesięć, ale najgorsza była ta która zraniła Burdę. Ból pojawił się w łydce, gdzie strzała ugodziła ją tuż nad butem. Przerzucenie ciężaru ciała na drugą nogę, oraz unik za drzewo i tarczę nastąpiły wręcz odruchowo. Przeklęte gobliny! Nie dość, że okazały się szybsze i trudniejsze do trafienia niż się spodziewała, to jeszcze na koniec odebrały jej jedyną pociechę jaką miała - to że nie dała się zranić.
Burda wypatrywała wroga, zaciskając ze złości zęby. Brak kolejnego ostrzału i oddalające się chichoty świadczyły jednak o tym, że gobliny faktycznie się wycofywały.

Orczyca nie miała już ochoty oglądać śladów. Schyliła się i ostrożnie wyciągnęła goblińską strzałę, która utknęła w jej nodze. Rana nie była poważna, a strzała nie była zatruta. Nie mniej jednak bolało i krwawiło, więc wymagało leczenia. Ona sama miała opatrunki, ale zostały one w plecaku, a tego pozbyła się z pleców przed walką. Dokuśtykała z powrotem do towarzyszy i ocalałych z napaści.
- Gobliny uciekły - oznajmiła.
- Ale niech ktoś lepiej stanie na czatach - dodała od razu.

Problem rannej nogi został rozwiązany, gdy Alrok poczęstował wszystkich rannych magicznym specyfikiem. Burda nie miała pojęcia skąd mnich go ma i jak działa, ale jej rana się szybko zagoiła i orczyca mogła normalnie chodzić. Oczywiście była wdzięczna koledze za pomoc. Większej opieki potrzebowali strażnicy transportu, ale tym już się zajęli, gdy ona była w lesie.
Innego rodzaju pomocy potrzebował uszkodzony wóz. Orczyca zgodziła się ochoczo z pomysłem użycia koni do jego postawienia, bo sami pewnie nie dali by rady. Wyciągnęła z plecaka linę, aby zaplatać ją do boku wozu. Tymczasem obok niej Variel naprawiał uszkodzoną część podwozia. Burda gotowa była pomóc, ale mężczyzna wiedział co i jak należało zrobić, więc efekt był taki że tylko mu się przyglądała. Gdy po dłuższej chwili zorientowała się że stoi i się gapi, wróciła do szykowania liny. Mocowanie musiało być takie aby ciągnięta lina niczego nie urwała, czyli z rozumem i dobrze przepleciona przez samą siebie; a jednocześnie tak aby wóz się postawił na koła a nie obracał, czyli tak aby oba mocowania odstawały w równej odległości od środka wozu. Ostatecznie lina była gotowa i pozostawało tylko umocować oba jej końce do koni.
Czekając na powrót zwierząt orczyca wyobrażała sobie jak go postawią. Głupio by było, gdyby nagle rannemu strażnikowi spadłoby coś na głowę, albo gdyby jakiś towar miałby się uszkodzić lub rozsypać po błocie. Zadbała aby nic takiego się nie stało, a przy okazji zapoznała się z zawartością wozu.
Od razu postanowiła, że gdy tylko wrócą konie, podwiążą je ale i ona sama nie będzie szczędziła sił, przy jego stawianiu. A póki co, stała na czatach, wypatrując potencjalnych ataków.

Uwijanie się przy wozie szło sprawnie. Nie minęła minuta, a Alrok opanował sytuację zarówno krwawiących strażników, jak i towarzyszy drużyny. Variel wziął się za naprawianie wozu, a reszta przeszukała ciała przeciwników. Nie znaleźli wiele, widać było że był to dobrze zorganizowany napad. Przeciwnicy nie mieli przy sobie nic oprócz tego co mieli na sobie, kilku pustych sakw na łupy przyczepionych do szczurów i pokaźnego worka na resztę łupów nie mieszczących się w sakwach. Ich skórznie od biedy dało się odratować, pewnie jakiś rzemieślnik byłby je w stanie połatać. Oprócz tego przy ciałach leżały całkiem sprawne buzdygany i drewniane tarcze, z których tylko dwie nadawały się do użytku. Można jeszcze było pozbierać oszczepy, ale były lichej jakości i pewnie niewiele warte wziąwszy pod uwagę ich wielkość dostosowaną do mniejszych istot.

W tym czasie Rath szukał zagubionych wierzchowców. Było to dość proste zajęcie, wymagające podążaniem za śladami kopyt i krwi. Pierwszego wierzchowca znalazł już po kilku minutach. Stał spokojnie, niczym sparaliżowany, co momentalnie wyczuliło mnicha na podstęp. Na szczęście nie było w okolicy nic, co mogłoby stanowić zagrożenie, a koń krwawił mocno z boku w którym utkwiły dwa oszczepy. Wyjęcie ich nie było problematyczne, więc po chwili w nieco lepszych humorach, ruszyli we dwóch na poszukiwanie kolejnego. Drugiego znalazł po kolejnych kilku minutach spokojnie pasącego się w niewielkiej kosodrzewinie. Pozostawało jedynie wrócić pod górę do reszty drużyny, co dla krzepkiego mnicha nie stanowiło absolutnie żadnego problemu.
Gdy wrócił, reszta stawiała właśnie wóz z pomocą wierzchowców Alroka i Veliusa. Cała operacja przebiegła sprawnie i jedynie kołysanie i skrzypienie postawionego na koła wozu sprawiło, że wszyscy na chwilę wstrzymali powietrze. Na szczęście wszystko wytrzymało i zaaplikowane przez Variela zabezpieczenie osi wytrzymało. Dobrze, że Burda pomyślała o rozładowaniu wozu. Po pierwsze poszło szybciej, bowiem wóz był lżejszy, po drugie przy takim wahnięciu cały towar znalazłby się na ziemi, prawdopodobnie w roztrzaskanych skrzyniach.

Zapakowawszy wszystko, towar, ludzi, trupy i przytroczywszy konie ruszyli.
Ranny wałach strażników i koń szamana nie nadawały się do prowadzenia, a i pozostałe dwa lekkie konie nie przywykły do takiej pracy, toteż tempo nie było zatrważające. Na pewno było szybsze i wygodniejsze niż piesza podróż, toteż co i raz popijali z dużego antałka bimberku jaki znalazł się na wozie.

Podróż przebiegała bez większych problemów i przez długi czas śmiałkowie mogli cieszyć się sielskim widokiem wznoszących się gór, zboczy porośniętych pachnącym igliwiem lasem przechodzącym wyżej w kosodrzewinę.
Co kilka godzin Alrok odnawiał modły dotykając każdego z towarzyszy przekazując im wzmacniający psalm i dopiero po sześciu godzinach, gdzieś tak dwie godziny przed zachodem słońca szaman dostrzegł w listowiu goblina, który szybko wycofał się zanim zdołał ostrzec resztę. Od tej chwili antałek został zakorkowany, a każdy uważniej przyglądał się okolicy. Raz jeszcze widzieli wystrzeloną gdzieś w oddali strzałę jarzącą się zielonym kolorem. Wszystko wokół żyło i widać, że gobliny nie miały zamiaru oddać łatwo ziemi.

Na godzinę przed zachodem, gdy zniżające się słońce oświetliło stok, zobaczyli poruszające się długie cienie. Gobliny! Jeźdźcy i piechurzy patrząc na cienie i tempo.
- Oj nie, nie, nie, nie - Stena złapała się rękami za pulchne policzki. - Oj, nie, nie, nie. Jesteśmy tak niedaleko.
- Co się dzieje? - spytał Velius.
- Przed nami rozwidlenie, doskonałe miejsce na zasadzkę. Jeśli dotrą tam przed nami, mogą przygotować na nas zasadzkę, lub ruszyć bezpośrednio na Skraj Berda! - niziołek wyglądała na przestraszoną. W powietrzu zawisła decyzja. Co dalej?

- Odciążyć wóz, będzie szybszy - rzuciła Burda zeskakując z wozu.
- Stena i wóz szybko do miasta, a my spowolnimy gobliny - dodała od razu, gotowa rzucić się biegiem... właściwie w tym samym kierunku co wóz, ale z innym zamiarem.
- Walczmy bracia i siostry! - ogłosił Rath zeskakując z wozu i ruszył do biegu za Burdą, dość szybko przechodząc do sprintu. Wyglądał tak jakby niemal go to nie męczyło. - Światło Pani Świtu jest z nami!
Variel również uważał, że należy jak najszybciej znaleźć się w miejscu, gdzie mogliby powstrzymać gobliny. Ruszył więc szybko za Burdą i Rathem, jednak wolniej niż tamci, bowiem równocześnie rozglądał się na wszystkie strony. Velius za to wyglądał na lekko zdenerwowanego obrotem sytuacji. Miał przeczucie, że zamiast zastawić pułapkę, sami po prostu w nią wpadną - łucznicy wydawali się cwani i dobrze wyszkoleni, dodatkowo gobliny zbiegły. Podwójna zasadzka…
Albo po prostu miał paranoję. Ruszył za towarzyszami.
- Ty! - Alrok wskazał palcem na jednego z ochroniarzy, zeskakując z konia - Wsiadaj i goń po pomoc! - warknął rozkazującym tonem i nie czekając na odpowiedź, popędził za resztą drużyny.
Strażnik spojrzał jeszcze na Stenę, ale jasnym było, że wykona polecenie Alroka. Niziołczyca zatrzymała wóz pozwalając odtroczyć konia i po chwili wszyscy ruszyli. Na przedzie ruszył strażnik, który w kilka chwil zniknął im z pola widzenia, nastepnie ruszyła Stena, Rath i reszta. Na początku mnich dotrzymywał tempa wozowi, jednak zmuszone do wysiłku wierzchowce również w dość szybkim tempie zostawiły bohaterów z tyłu. Biegnąc swoim tempem, drużyna mogła się jedynie zastanawiać, czy siedząc na wozie nie byliby szybciej?
Było już za późno, żeby zmienić zdanie. Na szczęście wszyscy byli zarówno lekkozbrojni (oprócz Veliusa, który o dziwo dotrzymywał tempa pomimo ciężkiego napierśnika) i bez zbędnego obciążeni, więc tempo jakie narzucił Rath utrzymywali dość długo. Ściemniało się tak, że wkrótce stracili z oczu swoich przeciwników, toteż wyścig tym bardziej był zacięty. Czy zdążą przed przeciwnikiem?
Dobiegli do rozwidlenia, jedna droga biegła dalej na południe, druga łagodnie zakręcała na północny zachód. Dużo otwartej przestrzeni nie było dobrym terenem do przyjęcia walki. Ruszyli dalej pamiętając, że do wspomnianego miejsca mieli w sumie kwadrans biegiem.
Wreszcie po niemal kwadransie dobiegli do miejsca idealnie nadającego się na zasadzkę.
Była już szarówka, zachodzące szybko za górami słońce dawało coraz mniej światła, a porastające drogę iglaki dawały dodatkowe złudne wrażenie zmroku. Przed nimi znalazła się wąska wstążka drogi otulona z obu stron wzniesieniami. Faktycznie, wyglądało to na idealne miejsce na zasadzkę. Trudno to ominąć, sprawny zastęp pikinierów mógłby się tu bronić długo i z suckesem nawet przed przeważającymi siłami przeciwnika.

Rath rozejrzał się sprawdzając stan towarzyszy. Nie było po nim widać żadnego zmęczenia, jednak pozostali oddychali zdecydowanie ciężej. Będą potrzebować kilku minut, żeby złapać oddech. I dużo i mało, gdy nieopodal rozległo się wycie wilka.
Zbliżają się!

Nie było dużo czasu. Zmrok zapadał coraz szybciej i szarówka zmieniała się w mrok. Do tego wszechogarniające poczucie wyścigu podbijało adrenalinę. Rath szybko obszedł teren dając czas pozostałym do odpoczynku do morderczym biegu. Droga zwężała się wyginając się w fantazyjną eskę pomiędzy dwoma uskokami. Północny, niższy liczący około 3 metrów wydawał się idealnym do zeskoczenia na niczego niespodziewających się przeciwników, zaś południowy… ten był zdecydowanie wyższy, idealny do prowadzenia obserwacji i ostrzału. Gdyby tylko nie zapadający mrok, można byłoby dostrzec nadjeżdżające wozy z kilkuminutowym wyprzedzeniem. Były tam też ślady po wyciętych drzewach, które niewątpliwie zrzucane były na przejeżdżających niżej wędrowców, jednak porośnięte już karpy świadczyły o tym, że dawno nie stosowano tu takich pułapek.
Wydawało się, że słychać już było dźwięk biegnących, toteż bez większej zwłoki, szaman natarł drużynę magiczną maścią, po czym schowali się po obu stronach drogi. W ostatniej chwili, bowiem gdy tylko udało się okrążyć i znaleźć mniej strome wejście, do uszu doszedł znany dźwięk mnóstwa biegnących stóp.
Drużyna zaczaiła się gotowa stawić czoła przeciwnikom… którzy jednak zatrzymali się przed zwężeniem. Drużyna dostrzegła goblina na wikorze w towarzystwie co najmniej pół tuzina szczurzych jeźdźców. Wśród nich jechał na swoim szczurze przypalony paskudnie goblin. Rath doskonale kojarzył ślady po swoim ogniu. Spalona lewa część głowy wykrzywiła twarz w grymasie nienawiści. Przez chwilę rozmawiał z jeźdźcem wikora, który wyglądem przypominał jakiegoś szamana. Alrok i Variel, jako jedyni rozumiejący język tych małych stworów usłyszeli, że rozprawiali o planach czekając na resztę. Ten na wilku to Glarr, zaś ten przypalony to Hobb. Inni nadali mu przydomek Zrodzony z Płomieni, chyba na cześć płomieni Ratha.
- No ruszcie się! - mruknął niecierpliwie Rath, coraz mocniej czując jak napięcie rośnie. Razem z Burdą nie byli wystarczająco dobrze ukryci przed goblinami i tylko panujący półmrok ratował ich przed tym, że nie zostali zauważeni. Jednak wilk węszył co i raz niespokojnie. To nie wróżyło dobrze. Leżąc przy ziemi Burda patrzyła to na gobliny, to na szlak przed sobą i Veliusa który mógł dać znak do ataku.

Po chwili dobiegła grupa dwóch tuzinów goblinów. Część miała łuki jak ci, z którymi walczyli, część długie tasaki. Przez chwilę rozprawiali na temat tego co dalej, po czym Glarr uciszył wszystkich.
- Hobb, Zrodzony z Płomieni, weźmiesz połowę łuczników i nożowników, i zasadzisz się na tych… łotrów. - powiedział niewątpliwie mając na myśli ukrywających się nieopodal śmiałków. - Ja wezmę szczurzych jeźdźców i resztę i ruszymy spotkać się z Dużym Bronkiem.
Glarr zamilkł gdy wilkor poruszył się niespokojnie. Lekki wiatr muskał igliwie wiejąc od wschodu.
- Co tam czujesz? CO? KTOŚ TU JEST? - krzyknął Glarr rozglądając się. Razem z nim cała kompania goblinów momentalnie przyjęła pozycje bojowe, ale nikt was nie zauważył. Jeszcze.
Burda i Velius spojrzeli po sobie.
- Tu są jakieś ślady! - ktoś krzyknął wskazując na drogę.