Miejsce zasadzki, późne popołudnie 24 sierpnia 2595

Ledwo oddech nabrał porządny, ledwo się w gwiazdach rozejrzał z Frankami bratał, a już go czarni wyrywali ku sobie. Był nawet dość zadowolony z popularności, którą przypłacił ledwo jednym zębem.

- Յագոն բեռնա-ցիկ չէ * - wyrwało mu się zupełnie niezrozumiałe, ale groźne.

Nie zwracając uwagi na utarczki Franków z Afrykanami, wysłuchał Wanadu, przytaknął, z lubością sycąc się tyle obietnicą co i groźbą.

- Słowo ci dałem, nie splunąć. Tylko jakiej ty chcesz odpowiedzi? Bo jak prawda niewygodna, albo trudna, to może innej.

Widząc jak Frankowie przekazują jego oręż harapom ruszył wzdłuż rozpadliny, wolno, uważnie, na prawdę szukając tropów, tych już było, aż nad to.

- Czego tu szukamy? Dookoła wszystko zadeptane. To jak rozumiem grób panny i żołnierzy. Nie widziałem go wcześniej. Rozstaliśmy się niecałą staję stąd. Szkoda, że nie widziałem ciał i tego jakie rany nosili. - odebrał ekwipunek, znaczy część, bo były jakieś kłótnie - Co byś zrobił żeby zmylić ślad popełniając mord przy trakcie. - zawiesił - Poszedł traktem. Jak długo? - pauza - Jak najdalej się dało. - jeszcze nie wyczuł Yago ciemnoskórego, jeszcze kart nie odsłaniał wszystkich.

- Pamiętasz co ci mówiłem o tym, że ludzie których spotkałem mieli tatuaże babtystów. Skoreluj sobie - dodał w poufności - Guru sekty i uciekinierzy z jakiejś łodzi. A właśnie, a co tam właściwie się stało? Te fajurki, ty wiesz.

Nie oczekiwał Swarny odpowiedzi od razu, skupił się na robocie, rozpadlinę obszedł, mapy rozwinął, z gwiazdami i godzinami korelował, układał ile po opuszczeniu przez niego karawany. Trochę żałował, trochę, był zły. Stado swoje nowe psie obserwował.

8art możemy jeszcze wymienić fabularkę, lub docka jak chcesz?
pewnie test orientacji i pers konieczny, zrobię jeszcze surv, ale tam pewnie śledów nie będzie wyraźnych
6k6/6k6/8k6

* Yago nie kufer.

Miejsce zasadzki, późne popołudnie 24 sierpnia 2595

Wrzaski, wycie i chichoty hien niosły się po całej okolicy, budząc zauważalne poruszenie wśród nienawykłych do takiego hałasu żołnierzy Rezysty i Bordenoir. Sami Afrykanie wydawali się pławić w tej kakofonii zwierzęcych hałasów, pokrzykując do siebie z ożywieniem, wymachując rękami i drzewcami myśliwskim włóczni. Druga para tropicieli wychynęła z krzaków pobocza obwieszczając coś tryumfalnie i pokazując dłońmi za sobie, w stronę skalnej szczeliny wykorzystanej przez morderców do ukrycia ciał ofiar. Assegai wysłuchał ich uważnie, po czym odwrócił się do grupy towarzyszących mu Europejczyków ze złowróżbnym uśmiechem wkradającym się w kąciki widocznych ponad maską oczu.

- Jest drugi trop, idący na północ, północny-zachód - powiedział - W głąb lądu, ku Pirenejom. To muszą być ślady ludzi, których ścigała tamta Wrona.

Zbrojmistrz obejrzał się w stronę Yago, pilnowanego niezbyt dyskretnie przez porucznika Peregrina i kilku harapów. Poobijany i krwawiący z rozciętej wargi Polanin wpatrywał się z niezrozumiałym zainteresowaniem w szarpiące za łańcuchy hieny, jakby rozważając w myślach pomysł, aby położyć dłoń na łbie jednej z nich. Jehan poczuł dreszczyk emocji na samo wyobrażenie takiego wyczynu.

- Dwie różne grupy? - zasugerował kapitan Confinhal - Jedna uciekła w stronę gór, druga zasadziła się na ludzi Rezysty? I potem ruszyła w stronę miasta? To zakrawa na bardzo ryzykowny plan.

- Zuchwały, ale wykonalny - odparł Demarque - Gdyby weszli do miasta pod osłoną nocy, w mundurach Rezysty zwróciliby mniejszą uwagę niż ubrani w szmaty zbiegłych niewolników. Albo w stroje załogi Mufasy. Pytanie, po co mieliby podejmować aż tak wielkie ryzyko? Perpignan roi się od mundurowych, ochotnicza milicja potraja naszą liczebność w razie potrzeby. Jeśli pałac wyda nakaz obławy, nie zdołają się nigdzie ukryć na dłużej jak dwa, może trzy dni. To mi wygląda na misję samobójczą.

- Zmuszony jestem prosić o dostęp do waszego radia, Zbrojmistrzu - Confinhal spojrzał śmiertelnie poważnym wzrokiem na Assegai - Regent musi zostać powiadomiony o tym, że w mieście niemal na pewno przebywa grupa infiltratorów. Czy wasi tropiciele wiedzą, ilu ich było?

- Gościniec jest pełen śladów Wron - wzruszył ramionami Afrykanin - Hieny nie policzą tropów na drodze. Wiem, że drugi ślad zostawiła grupa pięciu, sześciu osób. To pasuje do słów tego głupca. I wiem jeszcze jedno: ci niewolnicy wiedzą, kim są zbiegowie winni mordu i wejścia do miasta. Ilu ich jest, jak są uzbrojeni i co zamierzają. Wszyscy zeszli razem z Mufasy, to pewne. Nie wiem, dlaczego się rozdzielili, może druga grupa miała odciągnąć naszą uwagę od pierwszej? Dużo pytań, nieważne. Złapiemy ich, rozwiążemy języki.

Ręka Assegai opadła znacząco na noszony w pochwie przy pasie myśliwski nóż, w kąciki oczu wkradł się ponownie sadystyczny uśmieszek.

- Wy jesteście Wrony z tego gniazda - rzucił ironicznym tonem spoglądając na Sanga i oficerów łącznikowych Bordenoir, a potem zawieszając wzrok na obliczu młodego Baudelaire - Wy mi powiedzcie, czego ci skrytobójcy mogą chcieć w waszym mieście.

Hugo Louis Demarque ściągnął usta w wyrazie zastanowienia, odwrócił głowę w kierunku niewidocznego za widnokręgiem Perpignanu rozważając coś w myślach.

- Od początku toczą z nami grę. Wyciągnęli z portu trzon floty Sokołów aż za Baleary, potem urządzili zasadzkę za Narboną, żeby odwrócić naszą uwagę od wybrzeża w miejscu porzucenia frachtowca. Realizują krok po kroku jakiś skomplikowany plan. Wszyscy tutaj znają chyba treść tego radiowego komunikatu, który odebrała centrala. Perpignan, idziemy po was czy coś podobnego. Chcieli wywołać panikę, ale pałac zdołał to zażegnać? I teraz wysłali grupę samobójczą, aby dokonać jakiegoś spektakularnego ataku i wywołać panikę na nowo?

- Ale z zeznań szeregowca Frolica wynika, że ta druga grupa sprawiała wrażenie bezbronnej - odezwał się wyraźnie skonsternowany i niespokojny kapitan Confinhal - Czyli nie dość, że uciekają w inną stronę, to jeszcze są nieszkodliwi. Czyli autorzy tego planu należą do drugiej grupy i chcą popełnić samobójstwo? Ukradli neolibijski statek, zabili załogę, potem zrobili to wszystko, co powiedział już kapitan Demarque i wszystko to po to, aby zginąć w misji samobójczej? To się nie trzyma zdrowego rozsądku, nie sądzicie?

- Umysły Wron rzadko odwołują się do zdrowego rozsądku - rzucił sarkastycznym tonem Assegai, ale komendant Rezysty nie podchwycił tej prostackiej zaczepki, przeniósł w zamian wzrok na swoich podoficerów.

- Zamachowiec z klifu był jednym z nich. Potrafił walczyć i na dodatek dał się okaleczyć, żeby nie móc zeznawać. I był gotów popełnić samobójstwo, kiedy sierżant Renton już go dopadł. Trudno tu mówić o zdrowym rozsądku, ale o fanatyzmie jak najbardziej. Co o tym sądzicie, sierżancie? I wy, panie Baudelaire. Wszak wysłał was z nami pałac, prawda? Wiecie coś na temat tej sprawy, czym chcielibyście się z nami podzielić, zanim ruszymy na bezdroża? A wy, panie Wanadu? Bardzo milkliwy z was człowiek, a wszak to wasi niewolnicy, z Afryki. Winniście wiedzieć, co im zrobiliście, czego się po nich spodziewać i czego mogą chcieć, prawda? Czas wyłożyć karty na stół, panowie, czas ucieka.

Szanowni, czas najwyższy reaktywować sesję. Pozwoliłem sobie zainscenizować powyższą konwersację, aby niejako sprowokować Was do wymiany spostrzeżeń ustami bohaterów. Pominięty został tutaj jedynie Yago, ale z racji swojej funkcji i statusu miałbym na ten moment kłopot z włączeniem go w całość grupy (nastąpi to jak najszybciej, ale jeszcze nie teraz, na razie zastanawiam się, czy do kompletu siniaków i rozcięć powinien jeszcze zainkasować ugryzienie hieny!).

Miejsce zasadzki, późne popołudnie 24 sierpnia 2595


Sierżant mimo, że pytany o zdanie jako pierwszy nie kwapił się z odpowiedzią, gdyż w dalszej części wywodu do tablicy został wywołany afrykański arystokrata.
Wysłuchał co miał do powiedzenia pan Vanadu. Popatrzył na swojego kapitana i rzekł bez emocji.

- Tropy potwierdzają słowa Frolica i Pollanina. Już wiemy, tyle, aby dać sobie spokój z oskarżeniami wobec Yago o mord na naszych chłopakach i panience Durmont.

Potem spojrzał na horyzont.

- Złapać zbiegłych niewolników to kwestia prawa, bo bez tego jest bezprawie. Prawo jest fundamentem ładu. Priorytetem jednak w tej chwili Perpignanu winno być szukanie przebierańców, którzy Rezystę przedrzeźniają w mundurach poległych.

Obejrzał się w stronę portu.

- Pandemia może grozić regionowi i jeśli mnie kto pyta o zdanie to zaraza więcej szkody France wywoła niż kilku zbiegów z kobietami i dziećmi. No chyba, że i oni zarazę po peryferiach teraz włóczą. Na kilka zajęcy nie poluje jednak nagonka. Jak na garść dronów nie rusza batalion wojska.

Popatrzył po wszystkich zgromadzonych wojownikach, a zwłaszcza Harapach, których prężne mięśnie i wypięte dumnie piersi w kontekście tego polowania były zdecydowanym przerostem formy nad treścią.

Miejsce zasadzki, późne popołudnie 24 sierpnia 2595

Słowa Wanadu chłonął Pollanin jak spragniona deszczu ziemia. Wreszcie wydarzenia się składały, luki wypełniały, proces myślowy Swarnego wolno się rozkręcał, bo choć czaszkę miał twardą to umysł mało lotny. Dwa razy chrapliwie wypytał o szczegóły, pokiwał łbem w podziękowaniu. Jak dobrze podszczuty pies prowadzony przez czujnych strażników zbadał tropy właśnie zadeptywane przez Afrykanów i hieny.

Nie było czasu na dokładniejsze oględziny miejsca, bo co bardziej wyrywni gotowi byli wyruszyć natychmiast, wyrzucał sobie Yago, że nie sprawdził miejsca wcześniej, nie domyślił się, że tu, nie zrobił wywiadu. Tymczasem zbliżył się do naradzającej się grupy na tyle by słyszeć ich rozmowy.

Swego momentu wyczekał, choć wiedział, że głos jego niechciany i pogardzany będzie, mógłby nawet zagrać na tym, by skłonić kogoś to przeciwnej sobie decyzji. Nie nadszedł jeszcze czas na taka szaradę.

- Jak mówicie razem ci ludzie byli, dziwne tylko, dlaczego tamci bezbronni, a ci zabójcy zbrojni w noże. Może inne zadania mieli. - nie dawały te noże spokoju Swarnemu, nie dawało spokoju, czy rodziny z dziećmi, nad którymi się zlitował były wspólnikami morderstwa Franków.
- Pytał ktoś ta Wronę?

Yago potrzebował jeszcze nieco czasu, by zregenerować siły, wycofał się z krok w tył i obserwował ze spokojem przyczajonego wilka, lub kruka czekającego na padlinę. Wpierw słowa szeptne skierował do Demarque.
- Ma pan rację, nie powinienem był jej zostawiać. Zabiję każdego winnego z panem, lub bez pana. - słowa Yago choć prostackie były szczere i spokojne, wyzbyte krzykliwości Asegai, czy wcześniejszej swarności. Były pewnością.

Nie skierował się ku stadu psów, póki jeszcze śmierdział krwią. Podejście do stada może być szybkie i proste, jak to czynili czarni, uzyskiwali karność zwierząt twardym traktowaniem, można też było się członkiem stada stać, ale trzeba było na to zapracować. Jak u ludzi tak u zwierząt.

Kiedy wreszcie towarzystwo się rozrzedziło powrócił do Wanadu.

- Tych z wiosłem długo tropiłem, możemy się dostać w miejsce gdzie porzuciłem trop szybciej niż z psami. Nawet konno. Ci ludzie to nie byli zabójcy, ale mogą wiele wiedzieć. - wzruszył ramionami - Choć do tej pory mogli ujść wiele dalej, szczególnie jeśli w istocie pomagali im babtyści.

Polannin przykucnął wreszcie, co wpierw wielce zdziwiło myśliwego, aż nie spostrzegł, że Yago wiąże do prawej łydki nóż. Jeszcze dwa tu i tam, miecz czy nie stępiał, nie tępi się taka stal. Łuk, strzelbę. Raz jeszcze obmył twarz usuwając z niej krew, a nacierając igliwiem, runem, jak w magicznym rytuale. Oddał manierkę młodemu Baudelaire. - Dzięki chłopie, a co ty tu robisz?

Jehan jak zawsze obserwował wszystko i wszystkich z pełnią uwagi skrytą za alabastrową iluzją obojętności - to zerkał za prymitywnymi bestiami i czworonogami na ich smyczach, to wsłuchiwał w wymianę słów z nieprzeniknionym wyrazem twarzy - plasując się ostrożnie przy tym wszystkim na peryferiach wizji i świadomości "kompanów" tej wyprawy. Zająwszy miejsce na skraju gościńca odwrócił się w końcu frontem do zebranych mężczyzn, gdy kapitanowie zaczęli przerzucać się mniej lub bardziej trafnymi hipotezami, które on sam zdążył już przesiać parę razy. Prędko na wierzch wyszło nieobeznanie dowódcy Rezysty z miastem i tak zwane wysokie urodzenie, gdy błędnie twierdził że w mieście nie sposób było się ukryć na dłużej jak dwa lub trzy dni. Jehan ani myślał wyprowadzać go z błędu i uświadamiać, jak łatwo można było zniknąć w mieście liczącym pięćdziesiąt tysięcy dusz, jeśli znało się odpowiednie osoby.

Maska obojętności nieomal jednak opadła, gdy kapitan Demarque wyrzucił z siebie parę słów za dużo, napomykając o komunikacie radiowym który wywabił Sokoły za Baleary. Pierwszy buc Rezysty w Perpignanie tym samym uzupełnił brak wiedzy Baudelaire'a, pozwalając mu wypełnić puste miejsce w stale szkicowanej i gęstniejącej sieci powiązań oraz zależności, zarówno domniemanych, podejrzewanych jak i potwierdzonych. Głębszą analizę nowopoznanego faktu pozostawił jednak na później, nie chcąc przepuścić choćby słowa w prowadzonej parę kroków dalej rozmowie. Nawet jeśli konwersacja coraz mocniej pozwalała podawać w wątpliwość zmysł strategii i zdolność taktycznego myślenia wśród (coraz bardziej rzekomych) autorytetów wojskowych Perpignanu.

— Umysły Wron rzadko odwołują się do zdrowego rozsądku — Assegai widać nie darzył Europejczyków wysoką oceną.

— Umysły Wron niezdrowo jest lekceważyć, hybrispański front podobno prędko tego uczy — sarknął Jehan teatralnym szeptem, wzbudzając parę warknięć i jadowitych spojrzeń wśród harapów, którzy dosłyszeli komentarz.

Baudelaire, być może dla własnego bezpieczeństwa, przesunął się bliżej kapitana Confinhala i innych wojskowych, przerzucających się kolejnymi jeszcze teoriami na temat wydarzeń zeszłych dni, szykując do responsu w kierunku Demarque'a, który i jego wywołał do odpowiedzi.

— Służę pałacowi tylko i wyłącznie w roli obserwatora, kapitanie — odparł kordialnym tonem, splatając dłonie za plecami. — Zdam się zatem na opinię wysoko cenionego oficera Rezysty takiego jak pan, z nadzieją że dane będzie mi podziwiać pańską błyskotliwość w kwestiach strategii.

Jehan pochylił głowę z szacunkiem.

Pustkowia na północ od trakty, wieczór 24 sierpnia 2595

Kierowcy Komów nie mieli żadnych oporów, a przy tym również żadnych trudności ze zjazdem wozami w dzicz pustkowi. Zaopatrzone w szerokie opony, Komy doskonale radziły sobie z nierównościami terenu i pomniejszą roślinnością, miażdżyły i łamały krzaki, wyrywały je z korzeniami wyrzucając w powietrze grudy ziemi. Spuszczone z łańcuchów hieny szły tropem zbiegów niczym cętkowane strzały, chociaż po pewnym czasie uszła z nich szaleńcza werwa i zwolniły tempa - wciąż jednak trzymały pyski przy gruncie węsząc zawzięcie.

Trakt łączący Perpignan z deltą Rhode zniknął w tyle, zasłonięty milami pofałdowanych łąk i lasków, łagodnych strumieni i okazjonalnych poletek tych rolników, którzy życie codzienne wiedli z dala od miast. Ryk silników płoszył sarny i zające, wywoływał panikę wśród stad kóz i owiec strzeżonych przez brodatych pasterzy w prostych szatach Jehammedan. Ściskając w dłoniach pasterskie kije i przestarzałe prochowe samopały, napotkani po drodze ludzie odprowadzali pędzący przez pustkowia mechaniczny konwój spojrzeniami pełnymi niezrozumienia i nabożnego podziwu. Obserwujący ich załzawionymi od podmuchów wiatru oczami Jehan mógł iść w zakład, że przejazd Afrykanów był najbardziej spektakularnym wydarzeniem będącym udziałem tych staroświeckich ludzi od co najmniej dekady.

Zbiegowie mieli sporą przewagę nad swoimi prześladowcami, ale łowcy górowali nad nimi niezwykłą szybkością. Zatrzymując się tylko na czas napojenia hien i wymianę uwag pomiędzy poszczególnymi załogami wozów, harapowie gnali na północny zachód ku coraz wyraźniejszym zboczom Pirenejów. Teren stawał się z każdą godziną trudniejszy, bardziej skalisty, usiany głazami utrudniającymi kierowcom Komów manewrowanie. Maszyny podskakiwały na coraz większych wybojach, taranowały gęstwę krzaków porastających pogórze.

W starciu ze zmotoryzowanymi myśliwymi zbiegowie nie mieli w dłuższej perspektywie szans, toteż pościg dopiął w końcu swego po czterech godzinach szaleńczej jazdy.

Komy wyhamowały z piskiem zużytych klocków na szczycie stromego trawiastego wzgórza, opadającego kilkaset metrów w dół ku dnu rzecznej doliny przeciętej korytem płytkiej, ale wartkiej górskiej rzeki. Kolejne wzgórza ciągnęły się w dal po przeciwnej stronie rzeki, coraz wyższe i przechodzące miejscami w prawdziwe góry - w barierę, która musiała w pewnym momencie trwale unieruchomić Komy.

Grupa poruszających się z ewidentnym znużeniem ludzi zatrzymała się pośrodku rzecznego koryta odwracając głowy w kierunku szczytu zbocza, na którym zatrzymały się afrykańskie terenówki. Odległość dzieląca ich od prześladowców nie pozwalała usłyszeć krzyków zagłuszanych warkotem silników, ale mowa ciał zbiegów dowodziła jawnie ich ogromnego przerażenia.

- Wprost w dół nie zjedziemy! - krzyknął kapitan Confinhal trzymając się kurczowo klatki Koma - Za stromo!

Jehan przełknął ślinę na widok stromizny zbocza, nim jednak zdążył coś odpowiedzieć, wokół podniosły się ostrzegawcze okrzyki harapów.

Zza zakrętu rzeki wyłoniły się jakieś postacie siedzące w siodłach koni, poruszające się przeciwnym brzegiem w stronę brodu pokonywanego przez zbiegów. Jeźdźcy zatrzymali się na widok lśniących wysoko w górze w promieniach słońca mechanicznych potworów, ale po chwili zaskoczenia popędzili swoje wierzchowce wzdłuż nurtu rzeki.

- Mamy przewagę wysokości - powiedział Assegai, który przy wyrósł przy Komie wiozącym łączników z Bordenoir - Czy ci konni to ludzie regenta? Są sojusznikami Perpignanu, należą do kultu Pasterza? Jeśli nie, możemy ich wystrzelać z karabinów. Kuoro, przynieś swój sztucer!

Pustkowia na północ od trakty, wieczór 24 sierpnia 2595

Sierżant spokojnie wpatrywał się w sylwetki uciekinierów starając się oszacować ich wartość bojową.

Pojawienie się konnych od razu skupiło jego uwagę na jeźdźcach. Kim byli? Albo wrogami, albo sojusznikami. Innych kategorii nie znał i nie oczekiwał w nich spotkać.

- Jakie rozkazy panie kapitanie? - zapytał Renton przełożonego. - Może i komy nie dadzą rady, ale my tak. Zejść z naszymi ludźmi ze skarpy w koryto? Szybko ich dogonimy.

Jako, że konni byli w zasięgu broni, to i było wsparcie ogniowe w razie szarży tamtych.