Pogórze Pirenejów, wieczór 24 sierpnia 2595

Hugo Louis Demarque stanął na krawędzi stromego urwiska, po czym wyciągnął z przewieszonej przez ramię oficerskiej torby coś, co z miejsca skupiło na nim łakome spojrzenia większości towarzyszy. Była to lornetka - co prawda wysłużona, poobijana i pokryta mnóstwem rys, ale najwyraźniej wciąż sprawna. Kapitan przyłożył ją do oczu lustrując bacznie dno rzecznego wąwozu, a potem podał instrument sierżantowi Rentonowi.

Czarnoskóry olbrzym skierował szkła lornetki w dół, pochwycił w jednej chwili powiększony obraz gromady zaniedbanych, słaniających się na nogach ludzi, którzy w panicznym pośpiechu starali się sforsować rzekę.

Nie znał ich, żadnego nie rozpoznał i po prawdzie nie zamierzał im poświęcać w tak ważnym momencie większej uwagi. Poruszył dłonią zmieniając kąt obserwacji, przesunął szkła lornetki w głąb wąwozu skupiając uwagę na postaciach jeźdźców.

Mruknął coś pod nosem, odsunął lornetkę od twarzy chcąc na chwilę ujrzeć panoramę całego wąwozu, pochwycił kątem oka Assegai spoglądającego w dół przez masywny okular celownika optycznego nałożonego na futurystyczny karabin Zbrojmistrza. Matowoczarna muricańska broń Afrykanina w niewielkim stopniu przypominała noszone przez pozostałych harapów akacze, wydawała się bardziej jednolita konstrukcyjnie, wykonana całkowicie z metalu.

Raz jeszcze przyłożył lornetkę do oczu, obejrzał uważnie jeźdźców, ich wierzchowce, ubrania i oporządzenie.

Nie kojarzył tych konkretnych twarzy, ale przeczucie mówiło mu, że spogląda na anabaptystów, a narastający niepokój uzupełniał to wrażenie o przekonanie, że ci ludzie w dole zaliczali się w poczet Żerców niesławnego Rzeźnika z Queribusu.

- Co widzicie, sierżancie? - dobiegł go lekko zniecierpliwiony głos Sanga - Co o tym myślicie?

Renton oddał połową lornetkę jej właścicielowi z ukrytym żalem. Drugi raz w życiu patrzył przez tego typu wojskowy przyrząd optyczny. Niesamowita konstrukcja tego wynalazku przybliżała obraz, który był o wiele jaśniejszy od bardziej spotykanych lunet, z którymi miał więcej doświadczenia. Lornetka była zgrabna, poręczna a jego wielkich dłoniach sprawiała wrażenie mniejszej niż w rzeczywistości była. A małe jest piękne. Przed oczami spłynął z pamięci obraz filigranowej Niske.

- Anabaptyści Rzeźnika na moje oko panie kapitanie. - rzekł sierżant.

Taki obrót spraw częściowo uspokajał i zadowalał Mathieu. Torelancja wobec zarazy była wszak u nich zerowa, więc przynajmniej o ten aspekt obawy Rentona rozpływały się jak ustępująca mgła nad cuchnącym bagnem lub odlatujący gdzieś w pizdu indziej rój posłusznych insektów odwołanych myślą feromanty.

Kwestia zabójców szaserów, którymi prawdopodobnie byli kamraci pojmanego na klifie ex-niewolnika-pirata, nadal była priorytetem dla sierżanta, jakby konsulat i pałac perginandzki by sprawy nie stawiał.

- Nie interesuje mnie los tych niewolników, ale przesłuchać ich trzeba. A jeśli rozkaz nadal stoi, aby do Perpignanu dostarczyć, to lepiej pierwszym mieć ich w garści przed konnymi.

Jak to z pierwszymi razami bywało, uczucie nowości i towarzysząca mu ekscytacja bardzo prędko wytraciły na intensywności i kolejne cztery godziny jazdy nużyły już o wiele bardziej niż początkowe fazy pościgu. Przeplatane były jedynie krótkimi postojami, urozmaicane - acz słowo to było mocno na wyrost - monotonią krajobrazu, który po jakimś czasie przeszedł ze znajomego nizinnego w mniej znajomy górski, oraz upstrzony od czasu do czasu stadami kóz i owiec, nad którymi czuwali prostolinijni jehammedanie. Nawet ogłuszający ryk silników spalinowych, wibracje metalowych szkieletów, wszędobylski pył i wiatr chłoszczący po twarzy przestały po jakimś czasie przeszkadzać. Tylko zmęczenie pogłębiało się w swojej intensywności, brak snu od kilkunastu godzin coraz mocniej dawał we znaki. Jehan walczył z coraz bardziej ciążącymi powiekami jak tylko mógł, postoje poświęcając na szybkie rozprostowanie nóg podczas gdy harapowie poili cętkowane kundle, a podczas jazdy zajmując się mało znaczącymi pogawędkami z kapitanem i porucznikiem.

Gdy zmechanizowany konwój zatrzymał się szarpiąco, całe zmęczenie, dyskomfort i znój podróży momentalnie wyparowały na rozciągający się przed nimi widok. Świadomość rozmazywana chęcią drzemki ponownie nabrała trzeźwej ostrości, przebudziły się oszczędzane na tą chwilę rezerwy energii. Jehan w jednej chwili opuścił swoje miejsce, chwytając się metalowej ramy koma i jednym płynnym ruchem wyślizgując się na zewnątrz. Przez chwilę zastygł na stopniu i przyjrzał sylwetkom w dole, lecz na tą odległość i bez pomocy optycznych akcesoriów ciężko było stwierdzić tożsamość jeńców. Baudelaire pokręcił tylko odruchowo głową na słowa Assegaia. Wątpił, aby byli to żołnierze zaprzysiężeni Perpignanowi z dwóch przyczyn - raz, że konne patrole były tym rzadsze, im dalej od Czarnego Kręgu; dwa, że w takiej sytuacji pościg zakończyłby się zbyt gładko, a uniwersalnym prawem nic nie mogło przyjść w życiu za łatwo. Biorąc pod uwagę w czyje ramiona uciekali byli niewolnicy, jedna możliwość wysuwała się na prowadzenie.

— Nie, nie strzelać! — syknął Jehan, zeskakując miękko na trawę wzgórza. — Pod żadnym pozorem nie strzelać!

Mięśnie rąk Assegaia trzymające karabin napięły się jeszcze mocniej na stanowczy ton Bordenoira, zapewne zbyt bliski rozkazującemu jak na gust Zbrojmistrza. Afrykanin oderwał oko od optycznego celownika, łypiąc zwężonym spojrzeniem w stronę zbliżającego się ku niemu młodzieńca, który prędko zaczął ponownie mówić, niezrażony pogłębiającym się grymasem na czarnej twarzy.

— To najpewniej Żercy z bliźniaczych twierdz. Jeśli ostrzelacie ich bez prowokacji, wywoła to tylko niepotrzebny skandal i kryzys polityczny dla konsulatu — Jehan machnął dłonią w dół, w stronę wąwozu, krzyżując spojrzenie ze Zbrojmistrzem. — Musimy więc sięgnąć w pierwszym odruchu po dyplomację. Ja sam, wraz z sierżantem Rentonem, panem Wanadu i Swarnym podczas podróży z Pradesu spotkaliśmy na szlaku Bernamota Gauthiera. W jego imieniu dostarczyliśmy wiadomość do pałacu Pięści. Możemy zejść do nich i powołać się na to zdarzenie, spróbować dialogu.

Jehan spojrzał w dół, na sylwetki przemierzające bród.

— Jeśli nie będą chcieli się z nami rozmówić, damy wam sygnał i ich wystrzelacie — Baudelaire ponownie skrzyżował spojrzenie z Assegaiem.

Pogórze Pirenejów, wieczór 24 sierpnia 2595

Kapitan Rezysty chrząknął znacząco chcąc skupić na sobie uwagę, strzelił na dodatek władczo palcami, chociaż było to w opinii Jehana zupełnie niepotrzebne. Europejczycy zwrócili z miejsca uwagę na ten arogancki gest, w przeciwieństwie do większości harapów, którzy wręcz przeskakiwali z nogi na nogę żądni rozpoczęcia pieszego pościgu. Baudelaire był poniekąd zdziwiony faktem, że żaden z tych zdziczałych neobarbarzyńców jeszcze nie przeskoczył przez krawędź urwiska ześlizgując się z krwiożerczym wrzaskiem w dół na łokciach i pośladkach.

Ta ledwie trzymana na wodzy powściągliwość ponownie dowodziła ogromu szacunku, jakim cieszył się wśród plemiennych wojowników Assegai.

- Młodzieniec słusznie prawi - oznajmił Demarque i słuchający go Jehan zadał sobie w duchu pytanie, czy oficer faktycznie zapomniał jego nazwiska czy też posłużył się taką formą odniesienia, aby wskazując na młody wiek Bordenoir pomniejszyć wagę jego osoby - Też uważam, że to anabaptyści z enklaw. Otwarcie do nich ognia byłoby aktem wojny. Nie możemy pozwolić na to, aby przejęli zbiegów, ale użycie wobec nich siły może wywołać ogromne reperkusje.

Zbrojmistrz Perpignanu sięgnął palcami jednej dłoni ku swojej półmasce, uniósł ostrożnie jej dolną krawędź, po czym splunął na skalistą ziemię dając w ten sposób dowód swej opinii na temat frankańskiej geopolityki. Demarque sposępniał natychmiast, ale świadomy powagi chwili, rozważnie nie podjął zaczepki.

- Nie widać wśród nich Gauthiera, ale istnieje szansa na to, że są wśród tych jeźdźców ludzie, którzy brali udział w spotkaniu pod Pradeshem - mówił dalej kapitan, niecodziennie szybko wypowiadając słowa i zezując nieustannie ku poruszającym się w dole sylwetkom - Musimy zacząć od próby rozmowy i świadkowie z Pradeshu świetnie się do tej rozmowy nadadzą.

- Sram na to, kim oni są i czy wasz regent cieszy się ich łaskami - wtrącił pełnym sarkazmu tonem Assegai - Głowy tych zbiegów należą do Lwów, a Lew nie zniesie, kiedy hiena spróbuje mu ukraść zdobycz. Możemy zastrzelić te Wrony i zabrać niewolników do miasta, ale jeśli tak drżycie o bezpieczeństwo Lwiego Ogrodu, pokażcie na co was stać, byle szybko. Moi wojownicy nie znoszą bezczynności.

Jakby czytając w myślach Zbrojmistrza, uwiązane jakiś czasu temu na łańcuchach hieny zaniosły się przeraźliwym chichotem, którego niosące się w dół echo wręcz uskrzydliło padających z nóg zbiegów.

- Obecność ludzi uchodzących za posłańców Rzeźnika to ogromny atut - sarknął mocno już poirytowanym tonem Demarque - Sierżancie, dajcie tutaj tego Polanina, pójdzie z nami. Tylko miejcie go na oku, kiedy będę rozmawiał z tymi anabaptystami, jego nieprzewidywalne zachowanie może nam narobić kłopotu. A ty młodzieńcze trzymaj się z tyłu, bo jeśli negocjacje się nie powiodą, nie będę miał czasu, żeby dbać o twoje bezpieczeństwo. Szybko, schodzimy na dół!

Assegai niechętnie przystał na wysłanie grupy negocjacyjnej, którą zamierza poprowadzić - a jakże - sam kapitan Hugo Louis Demarque! Oprócz niego na dół zejdą czterej BG, więc trzymam kciuki za powodzenie Waszej misji!

— Nawet jeśli nie ma wśród nich ludzi, którzy brali udział w spotkaniu pod Pradesem, to będą zapewne w jakimś stopniu świadomi tego, że takie spotkanie miało miejsce — skonstatował Jehan z bezbrzeżną pewnością siebie w głosie. — Mogą okazać się otwarci na rozmowę, jeśli zrozumieją że dzielimy wspólnych wrogów w postaci kruków.

Bordenoir zabujał się na palcach i przestąpił z nogi na nogę, zupełnie już koncentrując spojrzenie na sylwetkach w dole w sidłach desperackiej paniki i pośrodku brodu. Mimo braku szacunku do harapów i coraz silniejszej do nich niechęci, współdzielił z nimi impuls działania w tej chwili, pragnąc opaść na uciekinierów niczym drapieżny ptak, pochwycić najsłabszego z nich w szpony i porwać w ustronne miejsce, by móc rozmówić się na kwitnące w głowie tematy oraz być może rozwiać choćby jedną niewiadomą. Kąciki ust Jehana zadrgały w cieniu przyjemnego uśmiechu na te myśli, lecz kolejna słowa zarówno Zbrojmistrza, jak i kapitana w jednej chwili zdusiły zupełnie widmo uśmiechu.

— Moje bezpieczeństwo jest nieistotne, kapitanie, lecz czy to samo można powiedzieć o pańskim? — Baudelaire wyrzucił z siebie, wtłaczając w głos uprzejme nuty i pochylając nawet głowę w geście szacunku. — Czy Rezysta naprawdę mogłaby sobie pozwolić na utratę tak zasłużonego oficera jak pan, kapitanie Demarque? Jeśli dojdzie do starcia na brodzie, czyż nie lepiej aby znajdowały się tam mniej istotne osoby?

Jehan pochylił głębiej głowę, zerkając przelotnie spod rzęs w stronę potężnej sylwetki sierżanta Rentona.

— Jestem pewien, iż Siedemnaście Rodów dba o edukację swych synów w zakresie między innymi dyplomacji, lecz proszę zrozumieć — kontynuował. — Pałac nie wybaczyłby nam tak pochopnego narażenia pańskiego życia. Czyż nie mam racji, kapitanie Confinhal?

Zieleń spojrzenia zjechała w kierunku drżącego koma, z którego na wpół wychylony Sokół uważnie śledził wymianę zdań ze zmarszczonymi brwiami.

— Chwalebny Veracq naprawdę wysoko ceni sobie pańską osobę, kapitanie Demarque — dodał Jehan.

______________________________

CHA+Negotiation lub PSY+Cunning (co bardziej odpowiednie, oba są na 6k6 więc jeden rzut), aby odwieść Demarque'a od towarzyszenia nam przy podejściu do tajemniczych jeźdźców z delikatną próbą przekabacenia Confinhala do przyznania Jehanowi racji.

Zupełnie na zaś - jeśli któryś z oficerów miałby dyskretną broń, którą Jehan mógłby ukryć za pasem, to poprosiłby o jej pożyczenie. Za miejsce ewentualnej rozmowy obrałby pozycję, która oferowałaby w razie czego jakieś osłony (jakieś głazy czy cuś), ale to jeśli Demarque zostanie na wzgórzu. Jeśli będzie z nami, to Jehan go posłucha i będzie trzymać się za plecami innych, niech sobie kapitan sam wybiera miejsce na rozmowę.

Pogórze Pirenejów, wieczór 24 sierpnia 2595

Kapitan Pedro Confinhal znał Jehana Baudelaire ledwie od chwili rozpoczęcia wspólnej podróży Komami, ale musiał być inteligentnym i bystrym człowiekiem, bo w jednej chwili zrozumiał znaczenie spojrzenia, jakie posłał mu młodzieniec uważany przez oficerów łącznikowych Bordenoir za wysłannika pałacu. I nieważna była w tym momencie wewnętrzna rywalizacja pomiędzy Diabłami i agentami Pająka lub klasowe różnice w hierarchii władzy perpigańskiego klanu - Pedro Confinhal w mig domyślił się, co winien był uczynić.

- Pan Baudelaire ma całkowitą rację, kapitanie - oznajmił Sokół wyskakując z klatki terenówki - Jest pan najwyższym rangą oficerem Rezysty w mieście, nie możemy ryzykować pana utraty. Jako łącznik Morskich Diabłów stanowczo nalegam, aby oddał pan negocjacje w ręce niższych szarżą. Pokładam ufność w pańską rozwagę, chociaż doceniam gotowość do narażenia własnego zdrowia i życia. Pałac dowie się o tym niezawodnie.

Na dźwięk słów Confinhala twarz Demarque przyoblekła się w wyraz lekkiego niezdecydowania, przykryty natychmiast maską fałszywej pewności siebie.

- Pomimo wieku czasami bierze we mnie górę młodzieńcza fantazja, kapitanie - powiedział Sang klepiąc jednocześnie w ramię stojącego obok Rentona - Sierżancie, są wasi. Zróbcie to dobrze, zróbcie to tak jakbym to zrobił ja sam. Przyjaźnie, ale zdecydowanie. Ruszajcie!

Stojący już jedną nogą na krawędzi urwiska Jehan stłumił cisnący mu się na usta uśmieszek, po czym powiódł znaczącym spojrzeniem po otaczających go ludziach.

Kapitan Confinhal nie zawiódł i tym razem, ponownie w mig odczytując znaczenie spojrzenia Baudelaire. Nie pytając o nic wyciągnął z kabury na biodrze ciężki rewolwer o krótkiej lufie i wcisnął go w dłoń Jehana spoglądając jednocześnie na schodzących już w dół zbocza negocjatorów.

- Powodzenia, chłopcze.

Pogórze Pirenejów, wieczór 24 sierpnia 2595

Południe było jakieś rozmyte, Yago zauważył to już drugi raz w ciągu kilku dni. Rozmywało się dowodzenie, kolejność rang, mieszały tożsamości i opinie. Afrykanie zapewne żyli w kompletnej anarchii. Nic dziwnego, że tacy krzykacze jak Assegai zdobywali rezon. Intrygował go bardziej myśliwy Wanadu, mniej czuły na porywy brawury, chwilowej chwały. Innością niepokoił, zachowawczą mądrością dziką. Dobry były z niego kruk. Tym samym zdobywał Wanadu uznanie i sympatię Pollanina.
Na pytanie onego Swarny gładko przytaknął, choć widomo było, że tych ludzi nie mógł widzieć, a inną grupę. Niemniej pojawienie się na horyzoncie wojowników babtystów, których Yago rozpoznał po stylu jazdy, szyku, w kościach ich rozpoznał, potwierdzało słowa jego zwiadu, jego samego utwierdziło w zmyśleniu.

Wyzwany do zwiadu nie zwlekał, puścił się bez słowa w dół zbocza. Po kilku krokach przystanął spoglądając w górę, gdzie ku jego zdziwieniu Frankowie wciąż się ociągali. Wydało mu się to niewiarygodnie durne, bo uciekinierów można było dojść jeszcze moment wcześniej, a z każdą sekundą szansa na to spadała.

- Ruchy panienki! Kapitanie! Idzie Pan? - wbił szpilę gdzie trzeba, bo nagle zapragnął mieć owego człowieka przy boku, czasu nie marnując, ściągnął z łuku cięciwę, żeby mu nie zamokła podczas przeprawy. Miał jeszcze przecież dwururkę. Nie roztrząsał Swarny powodu wyboru swej osoby do zwiadu, biorąc pod uwagę południowców, mógł być to chwilowy kaprys, lub brak innej decyzji. Znaczenia nie miało. W pełnym pędzie puścił się pies gończy, zaskowyczał jeszcze dając sforze znać swe pierwszeństwo.

Równo traktował Pollanin psy i ludzi i mechanoidów i innych, równo szukał sojuszy, gdzie mógł, a trudno było się dogadać na południu. Szczęściem Swarny jeszcze się nie zagrzał do końca i miał swoje zasady. Miał określone cele, które zamierzał realizować, a sytuacja sprzyjała.

Yago jednak zachęci kapitana do zwiadu. na to wykonam test cunnig. Wiem, że w obecnej sytuacji szansa jest mała, ale co mi tam.
Jehan, nic osobistego.

Pogórze Pirenejów, wieczór 24 sierpnia 2595


Renton z wyrazem twarzy obojętnego skupienia nawet nie spojrzał na przełożonego. Młodzieńcza fantazja kurwa jego mać echem odbiło się w myślach tylko, gdy skinął głową mówiąc:

- Rozkaz!

Obrócił się do swoich ludzi.

- Biegniemy wszyscy oprócz Wildera. Będzie nas ubezpieczał z kapitanem stąd. - rzucił i ruszył w dół zbocza.

Choć kapral partnera w Sangu, mimo dobrej lornetki Demarque nie potrzebował do snajperowania, to konsekwencje decyzji spadają na autoryzującego strzały rozkazem lub jego brakiem.

Głęboko miał sierżant negocjacje. Kompromisów szukają przegrani. Pierwszym celem było pojmanie zbiegów, a marnowanie czasu na pogawędki przełożonego z nim oraz Bordenoirami i tak już musiał cierpieć w cierpliwym milczeniu. Zaś gdyby musiało dojść do rokowań z Żercami, to siłą argumentu jest wartość bojowa, gdy śmierć lub kalectwo może czaić się na drugim końcu języka.

Młodzieńcza fantazja, powtórzył w duchu stary weteran, gdy zsuwał się w dół zbocza z karabinem szorując dupą o piach i trawy wraz z szaserami Rezysty.