Renton wysłuchał kapitański rozkaz i choć może i miał inne na ten temat prywatne zdanie, to nie był to najlepszy moment na podważanie autorytetu przełożonego.

- Słyszeliście Komendanta. - odezwał się ponuro bez wahania. - Pojedziemy wozem. Z koni i na pakę wszyscy! - rozkazał rutynowo podnosząc głos.

Z przeładowanym akaczem i palcem opartym o kabłąk spustowy, czarny sierżant był gotowy ożenić serią Zbrojmistrza i każdego szukającego kuli.

W drodze na południe, noc 24 sierpnia 2595

Swarnemu już pachniały uda dziewczęce mlekiem i pivem, wygonił się po lasach dość, by się nieco pobyczyć na koszt bogaczy jak miał nadzieję. Kiedy czarny kacyk się avanturował, Yago miał już dawno broń palną przeładowaną, dobrze to może, bo z pewnością by zamkiem strzelił i do spięcia doprowadził, a nie o tę chwilę mu chodziło.

Wyraźnie się postawą obwołał za sierżantem Rentonem, choć ku niemu nie lgnął, bo zwalisty Frank byłby zapewne pierwszym celem południowców, kolejnym zaś kapitan. Z przykucu na flance negocjacje śledził, ślepy gniew zrojmistrza i chytre zagrywki Kuoro. Cały teatr, by atmosferę zbudować.

Po gładkich słowach Wanadu nie było co dodawać do wspólnej paplaniny i prawić truizmy. Wszystko stało się jak chciał. Wrócił Pollanin do swego leża wygodnego przy klatkach z gończymi pisiorami. Tym razem już dobrze wyposażony. Jak by nic się nie zmieniło od dwóch dni tylko przebierać girami już nie musiał.

Powrotna wspinaczka na strome wzgórze skróciła oddechy Jehana i wykręciła kolejną już garść szklących się kropel potu na alabastrową twarz. Próby wyrównania oddechów na szczycie wzniesienia spełzły jednak na niczym. Wręcz przeciwnie, przybrały jeszcze płytsze i cięższe staccato gdy Demarque i Assegai zaczęli po raz wtóry ścierać się o to, który z nich mógł poszczycić się tutaj większym autorytetem, zapewne kompensując tym całym pozowaniem braki w pewnych materiach. Obserwującemu żywą dyskusję zza schronienia szerokich pleców perpignańskich oficerów Baudelaire'owi serce zagroziło wyrwaniem się z młodzieńczej piersi, gdy dostrzegł znajomą czerwoną mgłę w spojrzeniu Zbrojmistrza, oczyma wyobraźni widząc już pozbawionego głowy Sangliera upadającego w wypaloną letnim żarem trawę. Gorąc pod porcelanową skórą tylko przybrał na intensywności, gdy sierżant Renton zdawał się być gotów wykonać kapitańskie rozkazy i pójść za nim wprost w paszczę lwa, wdać w bitwę z napiętymi harapami ku uciesze Żerców w dole i niezdrowej przyjemności Bordenoira.

I chociaż krwawe starcie obu stron odbiłoby się Perpignanowi nie tyle już czkawką, co solidnym refluksem, Jehan gotów był wstrzymać się od interwencji mającej złagodzić zaogniającą się sytuację, śledząc ją tylko rozpalonym zielonym spojrzeniem. Cokolwiek kierowało nim przy tej impulsywnej decyzji - czy to czysta ciekawość, czy pragnienie rozrywki, czy zmęczenie bezcelowymi przepychankami wojskowych - nie zostało jednak zaspokojone. Kuoro Wanadu - "przeklęty pan Wanadu, niszczyciel dobrej zabawy i pogromca uśmiechów dzieci!" - zainterweniował, własnym ciałem rozdzielając gorące głowy i wyrzucając z gardła ciąg słów w yorubie. Jehan zastrzygł uszami, jakżeby nie mógł, ale było to zaledwie nie do końca kontrolowanym odruchem, bowiem choćby starał się jak mógł, nie byłby w stanie zrozumieć niczego poza paroma nazwami własnymi. Skorzystał tylko z okazji że cała uwaga skupiła się na Afrykanach i chwycił kapitana Confinhala za łokieć, szepcząc mu do ucha parę prędkich słów.

Gdy Wanadu przemówił ponownie, już w znajomych mu nutach frankijskiego, Baudelaire nie mógł powstrzymać się od zdawkowych kiwnięć głową. Neolibijski pragmatyzm, trzeźwy osąd, rozsądny umiar i odwołanie się do wspólnego wroga zasługiwały na takową aprobatę, aczkolwiek Jehan uznał ofertę zwrócenia wolności niewolnikom za nader hojną i, łagodnie mówiąc, kuriozalną. Nie był do końca pewien powodu tego retorycznego wybiegu - bo szczerze wątpił w prawdziwość tych słów - w obliczu zawartego porozumienia, które nie wymagało już takich manipulanckich sztuczek. Kuoro najwyraźniej chciał z jakiejś przyczyny uśpić czujność anabaptystów. O ile to było w ogóle możliwe. Do tego to jawne obwieszczenie woli konsulatu, jakby sama Elani wybrała go na swojego rzecznika... To najbardziej pobudziło zainteresowanie Bordenoira.

Jehan westchnął wieloznacznie pod nosem i przetarł czoło, ucinając swój ciąg myślowy. Zmęczenie zaczynało coraz mocniej dawać się mu we znaki.

— Pan Wanadu mądrze prawi. Prawdziwy wróg nie stoi z nami na tym wzgórzu, a zwracając się przeciw sobie nawzajem tylko wzmocnimy jego pozycję. Wspólny wróg. Zagrażający interesom Perpignanu, Trypolisu i Tuluzy jednako — przy tym ostatnim nie omieszkał zerknąć w stronę Sangliera, który był zbyt przywiązany do swojego pochodzenia, a za mało do swojego powołania. — Jeśli jednak tak silnie pragniecie przelewu krwi, przelejcie ją jak przystało na prawdziwych wojowników. Na ubitej ziemi w Czarnym Kręgu, jak równy z równym, bez reperkusji dla waszych braci i sióstr. W przeciwnym razie nie mitrężmy cennego czasu i zakończmy tą farsę.

Widmo cienia - czy to dezaprobaty, czy zniecierpliwienia, czy czegoś jeszcze innego - przemknęło przez twarz młodego Bordenoira.

"Z takimi sojusznikami..." sarknął w myślach.

W drodze na południe, noc 24 sierpnia 2595

Słysząc głos jasnowłosego młodzieńca, Swarny zbliżył się by lepiej rozumieć. Słuchał i aż usta zgryzł.

Nie tam i nie wtedy przyświecało pollaninowi, nie był to czas na krwi rozlewanie, a już na pewno nie tej krwi. Mało było harapów na starym lądzie i szkoda by ich było na kogo innego niż babtystów. Słowa młodziana wydały się mężczyźnie kaprysem, psotną igraszką, bo nikt na tym zyskać nie powinien, no chyba, że by Assegai krzykliwy zginął, w co szczerze Yago wątpił, nie pozwoliliby na to jego słudzy nawet swe życie poświęcając. Głupi, ślepi i dzicy. Niebezpieczni uznał. Choć dobrze już wiedział, który jak bije, który więcej krzyczy, a który szarpie.

Niemniej prowokacji nie rozumiał, ale widać było, że zgęstniało, a babtysta tylko szczerzył kły. Z cienia przywlókł przed oczy wszystkich swą półzwierzęca postać Yago. Nie do końca też pojmował kogo z Franków wyzwanie dotyczy.

- Eee! - zaczął efektownie - Nie wie ten co w kręgu nie stawał co mówi! To nie tylko walka o śmierć - celowo zaznaczył, że nie życie - to walka o zbawienie od trosk ludzi i idei, które mścisz. Ich duchów.
- A ty byś stanął - wyrwał się jeden z Franków
- Są tacy, których jest mym marzeniem tam spotkać. Ale ich tu nie ma! Tu nie ma vendetty, czy zadry osobistej. Szkoda by było to zmieniać. Ale tu nie moje sądy.

Zawinął się Yago z widoku, ale w pobliżu pozostając.

Później już w drodze.

Korzystając z postoju, pollanin wszedł w konfidencje z sierżantem.

- Mało apetytu gratulować, co wiecznych zapasów. Jak chcesz tych ludzi w mieście szukać? Odłączę się wcześniej, w sensie przed miastem, będzie mi tak łatwiej utrzymać pozorną niezależność od władz. Może dobrze, że nie wstąpiłem do Rezysty. Oczywiście największe nadzieje należy pokrywać w złotym dziecku, ale w moich stronach powiadają: Gdzie diabeł nie może tam babę wyśle. I to ja byłbym tą babą.

Trudniej się wydawało zostać na sam z Kuoro, kiedy nagle ów jakby wszystko pojął i sam się oddalił od grupy.
- Patrzysz w gwiazdy?
- A ty?
- To ty jesteś czarownikiem. Powiedz mi.
Rozbawienie na twarzy ciemnoskórego mężczyzny - Czego chcesz?
- Nie pozwól im walczyć.
- To duzi chłopcy zrobią co chcą.
- Bawi cię to? Tak jak myślałem, jesteś czarownikiem, inaczej boginie w ogrodach czarnego lwa nie byłyby ci tak przychylne. - pokazał gwiazdę - ta zawsze kierowała mnie gdy się zgubiłem. Przed Perpigonem odłączę się od waszej grupy, tak łatwiej mi będzie zasięgnąć języka. Bo chcesz tych zbiegów znaleźć?

Zbliżył się ku introwertycznej grupie. Zamaskowane oblicza wbiły się w niego jak jedno. Świadomość zbiorowa - pomyślał z rozbawieniem.
- Silne te wasze suki. Mocna ręka je musi trzymać.
- Wątpisz - jedno oblicze,
- Mówię - nie dawał zbić się z tropu - że dobrze bestie trzymacie.
- Nie widziałeś bestii.
- Może nie widziałem naprawdę wielkiej i dlatego przybyłem na południe. Wiecie na północy mróz i wszystko malutkie, a tu ciepło i wszystko większe. - uśmiechnął się rubasznie, choć zza masek nic nie było widać, to Yago wiedział, że uderzył we właściwe struny.
- Możesz się o tym szybko przekonać dzikusie - wykonali lubieżne gesty
- Nawet chętnie, ale coś w Purgi złapałem i ostatnia dziwka z którą się zabawiłem padła po tygodniu....bzykania. - złamał, zaśmiali się.

Trudni to byli partnerzy do rozmowy, bo co raz Swarnego prowokowali, ale kiedy zaczął grać i stukać w improwizowany bębenek, złapał nić porozumienia.

Może być mała niekonsekwencja czasu, bo Kuoro zapowiedział Assegaj, ale MG sobie poradzi, czy to było wcześniej, czy później, czy Yago się wpierdolił, między wódkę, a zakąskę.

Pogórze Pirenejów, późny wieczór 24 sierpnia 2595

Kuoro Wanadu przemawiał w sposób racjonalny, rzeczowy i w gruncie rzeczy bardzo rozsądny, Obyty ze sztuką sarkazmu i wytwornej drwiny Jehan byłby gotów przysiąc, że nawet hieny zamknęły pyski na dźwięk wyważonych słów wpatrując się w niego jak urzeczone.

Przez cały ten czas Assegai nie odrywał nawet na moment oczu od sierżanta Rentona, iście niczym lew wpatrzony w obranego za ofiarę guźca. Zbrojmistrz muskał kabłąk karabinu, ani chybi w odpowiedzi na ostrzegawczy gest, jakim było przeładowanie akacza przez czarnego Franka. Baudelaire miał przyjemność obserwować Rentona w akcji na klifie i mógłby postawić na sierżanta garść dinarów obstawiając, że ten zdąży wpakować serię w brzuch Assegaia, zanim reszta czarnych rozniesie go na strzępy.

- Bardzo rozsądna propozycja - oznajmił kapitan Demarque, kiedy Wanadu zrobił przerwę na zaczerpnięcie oddechu - Ma moje poparcie i błogosławieństwo i dowodzi jasno tego, że również po stronie naszych afrykańskich przyjaciół można usłyszeć roztropny głos.

Assegai oderwał wzrok od Mathieu, spojrzał przelotnie na dumnego Sanga. Obserwujący go Jehan pomyślał, że Zbrojmistrz obdarował kapitana spojrzeniem zarezerwowanym na co dzień dla przyklejonego do butów oślego gówna, ale po chwili namysłu uznał, że taka interpretacja byłaby i tak naciągnięta na korzyść Demarque.

- Marnujemy czas - oznajmił pełnym pogardy tonem dowódca harapów - Te zbiegłe wrony w dole dosięgnie klątwa Anubisa, przysięgam na szmaragdowe serce Sahary. Wracamy do Ogrodu Lwa, nasze polowanie wciąż trwa, większa zwierzyna wciąż ucieka. Lecz to nie zamyka otwartego rachunku.

Stalowy wzrok Assegai powrócił na oblicze trwającego w bezruchu sierżanta Rezysty. Wojownik powiedział coś mówić w ojczystej mowie, po czym zmitygował się i zaczął od początku w zniekształconej silnym obcym akcentem mowie Franków.

- Wyglądasz jak my, a czynisz jak oni. Ubierasz się jak oni, robisz co ci każą. Duchy twoich przodków nie mogą spać ze wstydu w grobach. Bóg-Szakal jeden wie jak twój ojciec mógł tak skalać dziedzictwo swego nasienia.

Assegai cedził lodowate słowa przez zęby, każde z nich dosłownie wypychając z ust i nie przestając bawić się pokrętłami swojego karabinu.

- Moi bracia twierdzą, że jakby cię porządnie wyszorować ryżowymi szczotkami, spod czarnej skóry wylazły by białe łaty.

Część harapów musiała coś rozumieć z mowy Franków, bo dwóch czy trzech roześmiało się złośliwie, a jeden przetłumaczył słowa dowódcy na yorubę i po krótkiej chwili wszyscy zanosili się chrapliwym złym śmiechem. Pobudzone tymi dźwiękami hieny zaczęły skowyczeć i szarpać łańcuchy tworząc kakofonię egzotycznych dla Jehana hałasów.

- Trzeba to ostatecznie rozstrzygnąć - ciągnął dalej Assegai - Im prędzej, tym lepiej. Ja przeciwko tobie, na pięści lub noże, na „Czerwonej Arenie”. Pokażemy Anubisowi, ile w tobie zostało lwiej krwi. A jeśli odmówisz wyzwaniu, lepiej sam się szoruj tymi szczotkami do skutku, aż nie zostanie na tobie nawet skrawek czarnej skóry.

Nie zaszczycając reszty Europejczyków najmniejszą uwagą, Zbrojmistrz przewiesil karabin przez ramię i odszedł w kierunku swojego Koma. Widząc to harapowie zaczęli zaganiać cętkowane bestie do klatek pohukując groźnie i poszturchując się nawzajem w szorstkiej więzi braci broni.

Jehan mógł się rzecz jasna mylić, ale podejrzewał, że przelotny cień emocji dostrzeżony na obliczu Kuoro Wanadu był błyskawicznie stłumionym wyrazem autentycznej ulgi.

- Nie każcie mu na siebie czekać - powiedział neolibijski magnat - Odjedzie bez wahania. To był taniec na krawędzi przepaści.

- Hieny szczekają a karawana Franków jedzie dalej! - krzyknął na pozór służbowo do swoich ludzi obojętny sierżant.

Kto go jednak znał, lub był dobrym obserwatorem, nie mógł nie dostrzec, że Mathieu był wyraźnie rozbawiony zachowaniem Afrykanów, a zwłaszcza usatysfakcjonowany słowami Zbrojmistrza, na które tylko splunął niedbale.

Później w drodze, korzystając z postoju, Pollanin wszedł w konfidencje z sierżantem.

- Mało apetytu gratulować, co wiecznych zapasów. Jak chcesz tych ludzi w mieście szukać? Odłączę się wcześniej, w sensie przed miastem, będzie mi tak łatwiej utrzymać pozorną niezależność od władz. Może dobrze, że nie wstąpiłem do Rezysty. Oczywiście największe nadzieje należy pokrywać w złotym dziecku, ale w moich stronach powiadają: Gdzie diabeł nie może tam babę wyśle. I to ja byłbym tą babą.

- Największe szanse znalezienia tych skurwieli to mają agenci pałacu - przeniósł wzrok na młodego Jehana w oddali -… którzy informatorów mają wiedząc, co i kiedy, w której szczurzej dziurze piszczy… - odparł namiętnie żując kawałek słoniny. - Bądź więc babą. I ja bez munduru może więcej zobaczę sam mniej będąc widocznym tym przebierańcom. - rzekł, bo widok czarnych w mieście nie był tak egzotycznym jak w oczywistych szeregach Rezysty.

Uważnie obserwujący kolejną turę słownych wymian ponad ramionami Sokołów Jehan po raz wtóry stwierdził, że pomimo perpignańskiego kosmopolityzmu i obcowania na co dzień z Afrykanami, pewne meandry i niuanse innych kultur miały pozostać dlań na zawsze niezrozumiałe. Nie widział bowiem choćby krztyny humoru w słowach Assegaia o białych płatach pod czarną skórą Rentona, lecz pamiętając infantylne parsknięcia i próby żartów harapów gdy rozmawiał z zamkniętym w klatce Yago, nie posądzał ich o zbyt ostre umysły. Już prędzej mógłby liczyć na stymulującą intelektualnie konwersację z hienami, niż z tymi tępymi narzędziami konsulatu. Chociaż teraz jedynym co chciał zrobić z czworonogami to wybić je wszystkie, oskórować i oprawić fotele w "Młynie" ich futrami. Wściekłe ujadanie i skowyty tylko przyspieszyło powrót bólu głowy, powracający wraz ze zmęczeniem w miarę odpływu adrenaliny towarzyszącej Baudelaire'owi odkąd zatrzymali się na wzgórzu.

Chociaż jego wcześniejsze słowa sugerowały pojedynek pomiędzy Zbrojmistrzem Assegaiem i kapitanem Demarque, a nie Rentonem, to Jehan, zerkając dyskretnie w stronę olbrzyma, nie mógł zaprzeczyć że i wizja takiego serca nie była dla niego równie ekscytująca. Ze zgoła innych powodów. Sierżanta miał już niewątpliwą przyjemność obserwować w akcji i nie był pewien, na kogo powinien postawić denary jeśli dojdzie do tego pojedynku. Taka niepewność dodałaby tylko emocji i tak już emocjonującemu spektaklowi. Pomimo tego jednak, Bordenoir o wiele więcej przyjemności zaczerpnąłby oglądając starcie Assegai-Demarque. Głównie dlatego, że bez wątpienia zakończyłoby się porażką Sangliera. Najpewniej upajająco sromotną. Być może wiedziony tą myślą, wizją upokorzonego bufona, wstrzymał na parę chwil Confinhala, opieszale wręczając mu z powrotem pożyczony rewolwer.

— Opowieści o sprawności bojowej Sanglierów muszą nie być znane Afrykanom — odezwał się niby-zniżonym głosem, lecz nadal na tyle głośnym, by słowa dotarły uszu kapitana Demarque'a, spojrzeniem odprowadzając muskularną sylwetkę Assegaia. Zarówno by dopełnić iluzji i nacieszyć oczy. — Żywię przynajmniej taką nadzieję, inaczej bowiem oznaczałoby to zamierzony afront ze strony Zbrojmistrza. Wszak harapowie wyzywają na pojedynek tylko tych, których uważają za równych sobie... Do tego rzucić wyzwanie podwładnemu, a nie jego dowódcy, przecież to wyzwanie samo w sobie wedle ich kultury...

Jehan pokręcił głową, pozwolił spojrzeniu zjechać niby-przypadkowo zjechać w kierunku Demarque'a. Odchrząknął, zwrócił wzrok w stronę komów, udał nagłą konsternację.

— Oby w Ogrodzie nie zaczęto tylko szeptać o tchórzostwie — wyszeptał jeszcze, zanim czmychnął prędkim krokiem w stronę pojazdu.

Nim jeszcze konwój ruszył w drogę powrotną do Perpignanu, kapitan Confinhal i porucznik Peregrin, wedle wcześniej szepniętych na ucho słów, poprosili Zbrojmistrza Assegaia o użyczenie im radia harapów, by nadać wiadomość do Pałacu. Jehan dołączył do nich na krótko przed tym, jak zakończyli nadawać swój zwięzły raport, i odczekał na swoją kolej skorzystania ze sprzętu. Nie wyprowadził przy tym żołnierzy z błędu, gdy postanowili wyłożyć mu obsługę nadajnika, która była na tyle prosta, że mógł sam się jej domyślić. Tu nacisnąć, tam mówić, wielka technologia.

— Nadaje na katamaran? — zapytał się wpierw.

— Nie. Wprost do Pałacu — odparł Confinhal.

Jehan pokiwał niezobowiązująco głową, ukontentowany tym faktem. Nadany komunikat bardzo prędko miał zatem dotrzeć odpowiednich uszu i pomimo bezpośredniego połączenia z centrum perpignańskiej władzy, wiadomość ułożył tak, by prawdziwe jej przesłanie ukryć nie tylko przed nasłuchującymi za plecami harapami, a i szeregowymi oficerami czy pałacowymi pracownikami.

— Tutaj Jehan Amelien Baudelaire, z wiadomością do sekretarza Moreau — zaczął nadawać półszeptem. — Przed Czarnym Kręgiem padlinożercy o pochwyconą zwierzynę mogą się dopomnieć. Mile byłoby mieć drapieżne ptactwo nad głowami przy powrocie, by sokolim wzrokiem strzec mogli bezpieczeństwa.

— Eee — odpowiedział mu trzeszczący głos.

— Proszę powtórzyć — Jehan zakomenderował.

Upewniwszy się, że oficer dyżurny w Pałacu zapamiętał jego naprędce zaszyfrowaną wiadomość, Baudelaire podziękował i odłożył wręczony mu mikrofon. Obróciwszy się na pięcie, wrócił do koma im przeznaczonego, skory wrócić w znajome aleje Perpignanu, z coraz większym trudem opierając się rosnącemu zmęczeniu.