W rozmowie z Hansenami Joachim naturalnie wyraził troskę o stan Barona. Zgodził się, że wyprawa poszukiwawcza to słuszna inicjatywa i jak będzie mógł to nawet sam może wziąć udział. A Froya, jako wyszkolona łowczyni, mogłaby być tam wielce pomocna.

************************************************


Popołudnie; salon; rozmowa z Tobiasem u Pirory.

Joachim w jednym ze spokojniejszych momentów zagadnął Tobiasa i wyszli razem na balkon.
- Czy mi się wydaje, czy to towarzystwo jednak nie jest ci aż tak niemiłe? - uśmiechnął się do kolegi, który wcześniej wielokrotnie wyrażał wrogość do Slaaneshytek.

- Chyba źle mnie oceniłeś kolego. Towarzystwo dam i dobra zabawa z nimi nie jest mi obce. Ale w przeciwieństwie do naszych koleżanek nie jest to dla mnie priorytet. Jak wiesz mam inne zainteresowania. - odparł uczony delikatnie bujając trzymanym kielichem. Obdarzył widoczne w salonie sylwetki kobiet pobieżnym spojrzeniem nie zatrzymując się chyba przy żadnej na dłużej.

- Poza tym uważam, że pomimo niesnasek pomiędzy nami a nimi warto było wykonać ten pojednawczy ruch. Inaczej zyskałyby pretekst, że “z nami się nie ma chociaż nas tak bardzo zapraszały”. No i musimy uśpić ich czujność aby były sądziły, że nas urobiły na swoją modłę i były bardziej podatne na nasze sugestie. - mimo pozorów rozluźnienia i swobodnej rozmowy głowa Tobiasa pracowała na pełnych obrotach gdy nawet przy okazji tak owocnego spotkania widział kolejne ruchy w rozgrywce pomiędzy frakcjami.

- Oczywiście, zgadzam się z tobą, w końcu nasz Patron sprzyja subtelnym działaniom - astromanta skinął głową uczonemu koledze, po czym przeniósł zamyślone spojrzenie w stronę miasta.
- Najważniejsze jest teraz dotarcie do dziedzictwa Vesty - myślisz że będziesz miał trochę okazję rozejrzeć się po Akademii w najbliższych dniach? Ja planuje wyprawić się na chwilę na bagna i wybadać temat.

- Rozejrzeć się będę mógł. Ale czy dokładnie tam gdzie mówiłeś, że trzymają te skrzynię to nie zdziw się jeśli nie. To nie jest publiczna część więc nie bardzo mam prektekst aby tam się kręcić. No i nauczam tam po dwa, trzy, czasem cztery dzwony dziennie. Zależy jaki mam grafik. Mogę to nieco wydłużyć na przykład pod pretekstem wizyty w bibliotece ale mimo wszystko mam nieco uwiązane ręce jeśli chodzi o zwiedzanie. Właśnie dlatego myślałem o naszych uroczych koleżankach aby pokręciły się tam pod jakimś pretekstem. Może nie jako studentki skoro nawet nie są piśmienne ale może jako służba czy ktoś taki. Chyba, że nasze szlachetnie urodzone panny miałyby jakieś możliwości i chęci. I jednak chcesz spróbować z tymi bagnami? A kiedy zamierzasz się tam wybrać? I z kim? - chociaż podczas dopiero co zakończonych zabaw w loszku jaki gospodyni urządziła w piwnicy uczony wydawał się być w pełni zaabsorbowany tą rozrywką to jednak teraz było widać, że swojej niechęci do ładniejszej części zboru za bardzo się nie wyzbył. I dalej miał do nich dość podmiotowe podejście jak do użytecznych narzędzi. Nawet jeśli lepiej to teraz maskował ale jak rozmawiał z kolegą o podobnych zainteresowaniach to pewnie uznał, że nie musi tego robić. Sam zaś był ciekaw jego planów odnośnie podróży ku Diabelskim Bagnom.

- No, oczywiście rozumiem, że nie możesz tak po prostu pójść do miejsca w podziemiach, które dodatkowo jeszcze jest teraz strzeżone. Ale pewnie ludzie o tym plotkują, szczególnie jak pojawili się dodatkowi strażnicy. Ponadto zgadzam się, że to niezły pomysł, by nasze Panie dostały się w pobliżu miejsca gdzie przechowywany jest artefakt - czarodziej w zamyśleniu przeszedł się kilka kroków po balkonie w te i z powrotem - masz jakiś punkt zaczepienia żeby tam weszły, np. jako sprzątaczki? Mnie dopiero mają zatrudnić jako asystenta profesora, ale formalności nie zostały dopełnione.

- A co do bagien, chłopi z wioski przy bagnach poprosili mnie o pomoc, bo śnią o zaginionym tam dziadku, który nie może spocząć w pokoju. Tak, to może być strata czasu, ale może też jakiś znak od naszego Patrona, który ostatnio zsyła sny, więc pomyślałem że warto zaryzykować i podjąć ten temat.

Guwernant uniósł nieco brwi aby okazać nutkę zdziwienia słysząc o tej wiosce ale komentarz zachował dla siebie. Za to skupił się na omawianiu planów związanych z Akademią.

- To już ich można by zapytać. Na krótko to mogą się tam udać z jakąś wiadomością, jako kurierki. To powinno im pozwolić chociaż przekroczyć bramę. Nie wiem czy to coś pomoże ale zawsze coś i niewiele wysiłku trzeba aby to przygotować. A na dłużej to mogłyby się postarać o posadę sprzątaczki, kuchty czy podobnej służącej. Coś podobnego co robiły w świątyni albo Łasica zimą w kazamatach. - odparł jakby miał gotową odpowiedź na to pytanie chociaż przyznał, że trzeba by to z koleżankami omówić.

- Nie wiem czy nie łatwiej by było naszym damom. Pirora mogłaby poprosić o skorzystanie z biblioteki. Nie wiem czy na Kamilę możemy liczyć czy jeszcze nie, wydaje mi się pod silnym wpływem Sorii ale to jednak córka kapitana portu zapewne nie będzie dziwne jeśli pojawi się w Akademii Morskiej. No i jeszcze ta Fabienne. To żona jednego z kapitanów a on jest w jakiejś komisji na uczelni z tego co pamiętam. Ona raczej nie no ale kto wie? Może udałoby się jakoś powołać na tą okoliczność. Pirora kiedyś wspominała, że ona chyba miała coś wspólnego z morzem ale nie pamiętam już tego zbyt dokładnie. No tylko wszystkie one to jednak szlachcianki więc nawet jeśli by weszły do Akademii to nie mają doświadczenia naszych włamywaczek no ale zawsze rozejrzeć by się mogły. Gdyby chciały. - także co do roli błękitnokrwistych koleżanek miał dla nich przewidzianą rolę co do ich urodzenia i pozycji. Jednak zdawał sobie sprawę, że nie dorównują one obu łotrzycom w kwestii oceny zdolności do włamania się. Ale zawsze to mogło dać jakieś możliwości na dowiedzenie się czegoś pożytecznego.

- Tak, dobrze mówisz. - Możemy pogadać z łotrzycami i z Pirorą, z nimi mam najlepsze relacje. Zobaczymy, czy znajdzie się ktoś chętny do pomocy - stwierdził Joachim. Zasugerował, że lepiej aby obaj uczestniczyli w tym planowaniu, chyba że Tobias nie będzie w stanie powstrzymać swojej niechęci do slaaneshytek.


************************************************** ************************************

Rozmowa z Laurą

- Wygląda, ze spotkanie się udało - Joachim zagadnął dziewczynę.
- Cieszę się, że wraz z Onyx do nas dołączyłaś. No i od razu uczestniczysz w tak ważnym projekcie z Dziećmi Oster.

- A tak, też mi się podobało. Nie sądziłam, że od razu trafię na takie osobistości. - zaśmiała się ciemnowłosa ladacznica wskazując wzrokiem na dwie gwiazdy saltmundzkiego teatru jakie rozmawiały z pozostałymi uczestnikami właśnie zakończonej zabawy.

- No i trochę się już wcześniej znałam z Łasicą i Burgund ale tylko z widzenia to było zawsze dobrze spotkać kogoś znajomego. - przesunęła się spojrzeniem na dwie rozweselone łotrzyce jakie też były pogrążone w rozmowie. Właściwie cały salon był dość zatłoczony i część siedziała już przy stole, część na krzesłach albo stała i rozmawiała między sobą podobnie jak mag z kurtyzaną.

- A te dzieci tak, przypadły mi do gustu. Dziwna nazwa ale sam pomysł mi się podoba. Mam nadzieję, że to nie był ostatni raz. - ciemnowłosa kobieta bez żenady podchodziła do sprawy zasiania jaka dla wielu innych obywateli zapewne wydawałaby się straszna i ohydna.

Joachim uśmiechnął się nieco, choć sam ma miejscu dziewczyny nie byłby aż taki chętny na płodzenie potwornych much.
- Biorąc pod uwagę, jak Sigmindus jest zapalony do tej sprawy, to myślę że definitywnie nie był to ostatni raz. A co ci się podobało w tym najbardziej? Podobno ten proces może też nas zbliżać do naszych patronów.

- Jakich patronów? Ktoś to sponsoruje? - zapytała zdziwiona Laura. Skojarzenia związane z tym słowem miała poprawne i widocznie nie znała jego bardziej sekretnego i mrocznego znaczenia. W końcu na razie nie została wtajemniczona w sprawy kultu nawet jeśli całkiem chętnie została nosicielką nasienia jednej z Sióstr.

- Podoba mi się jak się tam ruszają we mnie. To bardzo przyjemne. Chociaż czasem trochę swędzi a tam się nie można podrapać. I trochę gryzą czasem. Ale tak w ogóle to bardzo mi się podoba. Zwłaszcza poród. No i jakie one są piękne, duże i silne! Tak duzych jeszcze nie widziałam! Wspaniałe! No i dlatego bym chciała jeszcze raz. Nie wiem na co ten Sigismundus czeka. Ja jestem gotowa. - Laura szybko jednak przeszła do drugiego tematu i ten ją interesował o wiele bardziej. Całkiem chętnie o nim rozmawiała i zdawała się ignorować możliwość, że kogoś może brzydzić ten temat.

- Hm, słyszałem, że dla tych istot bardzo sprzyjąca jest taka aura jaka panuje na bagnach w okolicach miasta. Ja mam tam pewną sprawę do załatwienia, zastanawiam się czy potentcjalnie mógłbym cię namówić na taką wycieczkę? - zaryzykował czarodziej.

- O. Naprawdę? Nie wiedziałam. No ale tutaj w mieście też dobrze rosną. A wycieczka na bagna? A po co? - sam fakt o bagnach jako czynniku sprzyjającym chyba zaskoczył ciemnowłosą ladacznicę. Ale mimo wszystko chciała wiedzieć coś więcej o takiej wyprawie na bagna bo te mieszkańcom miasta kojarzyły się z nieprzyjemnym i niebezpiecznym terenem na jakim nikt nie mieszkał. Przynajmniej nikt z porządnych ludzi.

Czarodziej zawahał się, jak dużo mógł powiedzieć komuś kto choć zdawał się im sprzyjać, nie był członkiem kultu?
- Umiesz dochować sekretu? Poszukuje czegoś, powiedzmy…skarbu, który może być na bagnach ukryty. Tak, to może być niebezpieczna, ale ekscytująca wyprawa.

- Skarb? A jaki skarb? - ciemnowłosa wydawała się być nieco zaintrygowana tą wzmianką. I chciała rozeznać się dokładniej w temacie. Ale też i Teufelsumpf miały nieciekawą reputację co nie musiało zachęcać do wizyty w tamtym rejonie. Ostatecznie jednak Laura powiedziała, że jak będą się tam wyprawiać to aby dał znać to się zastanowi.

****************************

Joachim wychodząc w końcu od Pirory, stwierdził, że wieczór spędził przyjemnie. Slaaenshytki najwyraźniej znajdowały coraz więcej sympatyków, ale chyba mógł z tym żyć. Przed wyjściem spróbował jeszcze zagadnać Pirorę i łotrzyce czy któraś z dziewczyn dałaby się namówić na pomoc w zwiadzie w Akademii, tak jak ustalił z Tobiasem. A następnego dnia planował udać się w końcu wraz ze swoim ochroniarzem do wioski, gdzie wieśniacy prosili go o pomoc w ustaleniu śmierci dziadka. Miał nadzieję, że nie będzie to zupełna strata czasu, czytanie gwiazd przecież które wcześniej poczynił w tym zakresie wyglądało całkiem obiecująco.

Festag, popołudnie, kamienica Pirory

Mnich przysłuchiwał się rozmowie kobiet i uniósł brwi na wieść o snach divy.
- To sięga aż Salzmundu? - Otto gwizdnął - To pewnie możemy się spodziewać większej ilości podobnych nam gości. Jeżeli chodzi o sny lady Odette, to przyznam, że od kilku nocy śniłaś mi się ty. Nie wiedziałem o tym wtedy, oczywiście, ponieważ jedyne co widziałem to twe piękne łono i ten wyjątkowy tatuaż. Najwyraźniej twarz nie była, aż tak istotna.- jednooki mnich wzruszył ramionami - Więc chyba przeznaczeniem było, abyście nas znalazły

- Ależ oczywiście, że takie było nasze wspólne przeznaczenie abyśmy się tu spotkali. - miodowłosa przyznała to z całą pewnością siebie jakby traktowała to jak pewnik.

- Tylko jechałyśmy w ciemno bo nie znałyśmy tego miasta więc trudno było z Saltmundu coś przypasować. Musiałyśmy rozeznać się na miejscu. Dlatego to zaproszenie od naszej drogiej Kamili bardzo nam odpowiadało. - Violette wtrąciła swoje trzy grosze ale wyglądało na to, że zgadza się z koleżanką.

- I oczywiście, że mamy barwne towarzystwo. Przecież ja bym się zanudziła bez tego. Ktoś musi dbać o moje wygody i potrzeby, spełniać zachcianki w końcu ile można odganiać sie od wielbicieli i przyjmować od nich wyrazy oddania, szacunku, podziwu i miłości. Albo drogie prezenty. Na dłuższą metę to takie nużące. Niestety tutaj jak poznałam parę rodzin dzięki naszej Kamili to zaczyna się to samo. Wszyscy mnie adorują. Ale oczywiście tak właśnie
należy. Przecież ja jestem Słowikiem Północy. Każdy chciałby się ze mną spotkać, zwłaszcza romantycznie. Więc miło mi, że tu u was jest wreszcie jakaś prawdziwa atrakcja i odmiana po tych bogatych i pełnych przepychu szlachciach co tak naprawdę każdy z nich chciałby mnie kupić swoimi komplementami i skończyć w alkowie. Co oczywiście nie jest niemożliwe, nawet całkiem częstę, też przecież muszę się trochę rozerwać no ale jednak tak bardzo powtarzalne. - lady Treskow zdradzała taką pewność siebie jakby adorację i uwielbienie swojej osoby traktowała równie naturalnie jak oddychanie. Była to mieszanina dumy, pychy i świadomości swojej wyjątkowości. Jednak jej sława zdecydowanie ją wyprzedzała i tylko potwierdzała, że to słuszne podejście. I może właśnie dlatego tak była przyjemnie zaskoczona dzisiejszym spotkanjem. Kamila van Zee zaś uśmiechnęła się wdzięczna za to, że tak sławna diwa pamięta o niej i okazała jej wdzięczność za to zaproszenie.

- I mówisz Otto, że śniłeś o moim pięknym łonie? - zagadnęła milady elegancko dziubiąc ozdobnym widelczykiem kawałek ciasta. - Widzę, że ci się podobało. Nie dziwię się. Wszystkim się podoba. To znaczy którzy je zobaczą oczywiście! No i tatuaż tak, oczywiście, że piękny. Nawet nie wiesz ile razy widziałam zdziwienie na twarzach gdy go widzieli po raz pierwszy! Mało kto się spodziewa, że tam można coś mieć a już na pewno, że ktoś taki jak ja może tam mieć jakiś tatuaż. I to taki kobiecy! - milady wydawała się mile połechtania z docenienie jej gustu i urody. Ale znów aż tak zdziwiona nie była jakby to też była część tradycyjnej adoracji ze strony kochanków.

- No ale to rozbudziłeś moją ciekawość więc opowiedz proszę co tam ci się śniło ze mną w roli głównej. Mam nadzieję, że coś lubieżnego i godnego wysłuchania. - zapytała na koniec zaciekawiona wyznaniem mnicha.

- Może zainspirujesz nasze koleżanki. - odparł mnich na przechwałki divy co do jej tatuażu - Niestety sen był dość nudny, czego bardzo żałuję widząc co potrafisz milady. Widział na przemian łono twoje i Frau Fabienne. Rozłożone zachęcająco przede mną, zapraszające do zabawy. - mnich się uśmiechnął i trochę odruchowo oblizał wargi zanim jakiś myśl przez głowę - Czcigodna, pytanie mam. Czy masz podobne uczucie "znajomości", które czułaś od Fabienne , wobec naszej drogiej divy.

- Obawiam się, że chociaż moja matka wydała na świat mnóstwo potomstwa to nasza utalentowana śpiewaczka nie pochodzi od niej. Ale widzę, że nasza Odette i bez tego jest jakże utalentowana i obiecująca. - Soria uśmiechnęła się leniwie wodząc wzrokiem po siedzącej przy wspólnym stole aktorce. Ta wydawała się być zaintrygowana tą wymianą zdań ale komplement z ust wężowej milady rozpromienił jej lico.

- A tatuaż to widziałam, że koleżanki już mają. Mnie już taki się nie zmieści ale kto wie? Może sobie zrobię jakiś nowy jeśli mnie natchnienie do tego skłon? - miodowłosa zaśmiała się cicho wskazując na siedzące niedaleko łotrzyce jakie też miały tatuaże w podobnym miejscu jak ona chociaż całkiem inne. I z tego powodu było wątpliwe aby mogła sobie zrobić podobny.

- A w tym śnie to tylko tak leżałam? Razem z Fabi? Ale coś robiłyśmy? Coś się działo? - zagaiła o ów wspomniany sen bo wydawała się być nieco rozczarowana takim skromnym opisem.

- Mówisz Pani że sen cię tutaj do nas przywiódł? - zainteresował się Joachim.
- Nie można lekceważyć takich snów, ostatnio wiele osób je ma w tym mieście.

- Tak dokładniej to przywiodły nas karoce oraz usilne prośby Kamili ale tak, sny też miały w tym swój udział. - przyznała rozbawionym tonem miodowowłosa milady. - I też tu macie takie interesujące sny? A cóż takiego wam się śni? - zaciekawiła się wątkiem poruszonym przez nowego rozmówcę.

Mnich chwilę się zastanawiał jak ugryźć temat snu. W końcu postanowił zarzucić zanętę.
- Znaczenie snu znam lady Odette, ale obawiam się, że nie powiem nic co by zachęciło cię do dalszych zabaw. Jedynie widziałem twoje łono i tatuaż. Tak jak widziałem łono Fabienne I jej urocze pieprzyki. - mnich zerknął na Sigismundusa - Razem z kolegą rozpoczęliśmy hodowlę niezwykle egzotycznych owadów. Jednak wymaga ona nosicieli, ludzi którzy zechcieliby zostać domem dla tych maleństw. Więcej na razie nie powiem, ponieważ jemy.

Otto miał wrażenie, że przez towarzystwo zebrane przy stole przeszedł niewidzialny powiew. Jak harty jakie usłyszały jeszcze daleki ale obiecujący albo podejrzany odgłos. Gdy poruszył ten kluczowy dla kultystow temat. Ale może tylko mu się tak wydawało? Może poza Fabienne i Sigismundusem. Ona obdarzyła go ciepłym i życzliwym uśmiechem za ten komplement o swoim łonie ale on przeciwnie. Zapewne zbyt emocjonalnie podchodził do tej hodowli nad jaką od początku miał pieczę aby w pełni zapanować nad sobą. I zamarł z uniesionym do ust widelcem, otworzył szeroko oczy czym zdradzał wielkie napięcie i oczekiwanie na ciąg dalszy rozmowy. Na tyle się to rzucało w oczy, że diwa zawiesiła na aptekarzu nieco dłuższe spojrzenie zapewne zaskoczona taką reakcją. Ale na chwilę bo sam temat rozmowy mimo wszystko bardziej ją zaciekawił.

- Macie jakieś owady dla jakich ludzie są domem i nosicielami? - zapytała z miną i tonem sugerującym, że próbuje to sobie wyobrazić ale chyba ma z tym trudności. Zresztą Kamila czy Violette wydawały się podobnie zdziwione. - Mam nadzieję, że nie chodzi o jakieś wszy? - zapytała tym razem ironicznie i głosem sugerującym, że odpowiedzi twierdzącej wolałaby nie usłyszeć. Laura zaśmiała się cicho ale nie wtrącała się do rozmowy.

- Och, nie. Dorosłe okazy są muchami, ale z nimi kontaktu nosiciele nie musieliby mieć. - mnich wypuścił powoli powietrze, będzie musiał ubrać to jak najlepiej - Hodowla zaczyna się oczywiście od jaj. Muszą być ciągle trzymane w miarę wilgotnym miejscu w temperaturze ludzkiego ciała. Przez tydzień jaja rosną do rozmiaru... Nie wiem, Sigismundusie. Powiedziałbyś palca? Dwóch? Oczywiście grubości.

- Muchami? - diva teatralna uniosła do góry swoje wypielęgnowane brwi w grymasie zdziwienia. A aptekarz mlasnął i nabrał tchu gdy ta za Otto spojrzała na niego. Pewnie czuł ciężar tej wypowiedzi bo odłożył widelec i przetarł usta serwetką jakby chciał zyskać czas do odpowiedzi.

- Emm… Tak. Tak jak Otto mówi. Zaczyna się od jaj. Mamy ich trochę. Chociaż teraz mamy też i dorosłe osobniki. Są bardzo imponujące! Na pewno nie macie takich nawet w waszej stolicy! - grubas chyba zaczął się pocić i mówił z oporami. Ale gdy wspomniał o tym sukcesie hodowcy do jakiego zdołali już dotrzeć twarz mu się rozpogodziła i głos nabrał pewności. Zwłaszcza, że dwóm artystkom jakie przyjechały ze stolicy twarze promieniowały sceptycyzmem na myśl, że tutaj by mieli coś interesującego czego one nie miały w swoim o wiele większym i wspanialszym Saltmundzie.

- Mamy naprawdę wiele rozrywek w naszej stolicy. Nawet jeśli nie ze wszystkimi wypada się obnosić. Ale kontynuuj proszę. - miodowłosa odparła z godnością jakby uruchomił się jej lokalny patriotyzm i chciała wystąpić w obronie swojego miasta. Niemniej wydawała się zaciekawiona tak zachwalanym tematem.

- No właśnie, no to już tłumaczę. Te jaja wsadza się do środka. Bo tak jak Otto mówił, musi być wygodnie, wilgotno i ciepło i tam w środku jest w sam raz. Zwłaszcza u kobiet im dobrze. A po paru dniach albo tygodniu one wychodzą na zewnątrz. I z moich obserwacji wynika, że to może być całkiem przyjemne dla nosicielki. I jak wyjdą no to są mniej więcej takie. - aptekarz szybko zaczął tłumaczyć jakby bał się, że zaraz ktoś mu przerwie. Jak choćby pełna zgrozy i obrzydzenia wypowiedź którejś z milady czy nawet koleżanek co było wiadomo, że delikatnie mówiąc nie przepadają za tą całą hodowlą. Na koniec niczym rybak pokazał wielkości owych okazów. Rzeczywiście gdyby przyrównać je do ryb to by taka gestykulacja była czytelna i zrozumiała. Pokazywał coś o długości dwóch czy trzech pięści i o przekroju dwóch czy trzech męskich palców.

- Ale co wychodzi? I skąd? - śpiewaczka operowa powoli pokiwała swoją miodowowłosą głową i na twarzy miała wyraz skupienia gdy pewnie próbowała sobie ten nowy dla siebie temat wyobrazić. Zaś nurlgita żachnął się jakby w ostatniej chwili bał się nie zepsuć tego kluczowego momentu. I zwlekał z odpowiedzią.

- Milady, o ile nie wielu z nas przeszło dokładną edukację z medycyny, czy ludzkiego ciała… - zaczął mnich - Znasz swoje ciało najlepiej. Proszę pomyśleć czy jest jakieś miejsce w twoim ciele. Wilgotne, ciepłe do którego można by wielokrotnie coś wsadzić i wydobyć przy akompaniamencie przyjemności?

Joachim przysłuchiwał się tej sytuacji z niepokojem, czy przypadkiem nie ujawniają gościom zbyt wiele? W końcu mówili dla laika o jakiś monstrualnych muchach które wykluwają się z ludzi.
- Czy to nie idzie w złym kierunku? - szepnął cicho do Pirory, którą uważał za wielce uzdolnioną w tego rodzaju kwestiach towarzyskich.

~ Zawsze można spróbować obrócić to w żart. Poza tym sam słyszałeś. Miała jakieś sny. ~ nieco piegowata dziewczyna co była tu oficjalną gospodynią odszepnęła magistrowi. I wolała się nie wtrącać w tą rozmowę. A reszta jej gości wydawała się ją śledzić z zainteresowaniem. Mniej lub bardziej skrywanym. Jedynie po aptekarzu widać było, że zżera go napięcie i oczekiwanie tak bardzo, że trudno mu było usiedzieć nieruchomo.

- Ciepłe, wilgotne miejsce? W ciele kobiety? Gdzie można wiele razy coś włożyć i wyjąc? Tak dla przyjemności? - milady tymczasem na swój sposób powtórzyła pytanie jednookiego mnicha jakby chciała się upewnić czy dobrze je rozumie. Zrobiła to z wystudiowaną uwagą jaka wydała się zbyt przerysowaną co tylko potwierdzało, że ma także poczucie humoru i talent do komediowania.

- Oh ależ no tak! To teraz takie oczywiste! Znam takie miejsce! Właściwie to nawet więcej niż jedno. I to tam się wsadza? A potem wychodzi? Tak dla przyjemności? No, no, brzmi całkiem interesująco. Przyznam, że o czymś takim to u nas w Saltmundzie jeszcze nie słyszałam. A czy można to zobaczyć? - diwa roześmiała się naturalnie wesołym śmiechem jakby bardzo ją bawiła ta cała rozmowa i wprawiała w dobry humor.

- Oczywiście to trochę zajmie. Jakiś tydzień, ale tydzień czucia się ciągle nabitym na berło? Z okazjonalnym ruchem maleństw? Podejrzewam, że jest to nie lada doznanie. - zerknął na Sigismundusie i na "Larwę" - Lauro, byłabyś zainteresowana kolejnym zasianiem? Aby zaspokoić ciekawość naszych gości?

- Bardzo chętnie! Już się nie mogę doczekać. Nie wiem po co czekać z tym tak długo. - ciemnowłosa ladacznica z entuzjazmem podeszła do takiej propozycji. Wyglądała jakby nie mogła się doczekać kolejnego napełnienia. Czym wzbudziła zmieszanie na twarzach koleżanek tych szlachetnego jak i pospolitego pochodzenia. Estradowa milady zaś przysłuchiwała się z zaciekawieniem tej rozmowie.

- Ale zapiski mówią, że trzeba poczekać trzy dni od porodu do kolejnego zasiania. A trzy dni to u ciebie upływa jutro. - aptekarza też miał nieszczęśliwy grymas twarzy gdy chęć rozszerzenia hodowli walczyła u niego z regułami tej hodowli jakie przetłumaczyła Merga.

- Dzisiaj, jutro, co za różnica? A po co czekać? - ladacznica zbyła te wątpliwości niedbałym machnięciem dłoni.

- I mówisz kochanie, że to takie przyjemne mieć je tam w środku? - zapytała śpiewaczka operowa swojej ulubionej ladacznicy. I jak zwykle okazywała jej swoją atencję.

- Tak, bardzo mi się podobało. Na początku nic nie czuć. Tylko, że to się tam rozlewa w środku. Niezbyt podniecające. Mnie Onyx wstrzyknęła na początku tygodnia. Proste ale same musiałyśmy to sobie uprzyjemnić. Dopiero później, w kolejnych dniach, jak rosną tam w środku to je coraz wyraźniej czuć. I dobrze bo to bardzo ekscytujące! I czuć jak tam się w środku ruszają. I to bardzo mi się podobało, bardzo przyjemne. A w niczym nie przeszkadza. Przyjmowałam wciąż klientów i nic nie poznali. Nawet z milady miałam przyjemność dwa razy jak już je miałam w sobie. W Wellentag to jeszcze nic bo to dopiero co mnie Onyx zasiała ale ostatnio to już było tuż przed porodem. Ledwo zdążyłyśmy wyjść od milady i już musiałam znów rozkładać nogi tylko do porodu. A to chyba było najlepsze ze wszystkiego. Dlatego nie wiem po co czekać i ja bardzo chętnie dam się znów napełnić. - Laura mówiła przyjacielskim, plotkarskim tonem jakby omawiała ostatnią wizytę w pralni czy na targu a nie coś tak ekscentrycznego. Ale dzięki temu przykuwała uwagę słuchaczy. I widać było, że rola o jakiej mówi zdecydowanie przypadła jej do gustu.

- No cóż, poznawanie nowych doświadczeń jest zawsze czymś wartościowym, prawda? - skomentował Joachim, patrząc wymownie na śpiewaczkę, ciekaw jej reakcji. Była do tego wszystkiego lepiej nastawiona niż się spodziewał.

Mnich spojrzał na aptekarza.
- Będzie można zobaczyć czy jednorazowe pośpieszenie nie wpłynie źle na maleństwa.- zauważył Otto - Lady Piroro, możesz użyczyć nam jakiegoś posłania, aby zgromadzenie mogło dobrze zobaczyć całą procedurę?

- No ostatecznie… Tak na próbę… No można sprobować. - zgodził się grubas bijąc się pewnie z myślami między powinnością zachowania się wedle przepisu zostawionego przez rogatą wyrocznię a własną ciekawością uczonego i chęcią do eksperymentowania.

- Posłania? Masz na myśli łóżka? Nie wniosę tutaj łóżka Otto. Ale można by pójść do którejś z sypialń. - główna gospodyni nie była pewna czy dobrze zrozumiała intencje kolegi. Mimo tego była skora do współpracy.

- Oj tam łóżko nie potrzebne. Wystarczy krzesło aby na czymś usiąść. Ostatnio z Onyx zrobiłyśmy to na krześle. Na stojąco też pewnie by się dało. - widząc, że moment przyjemności zbliża się dużymi krokami Laura była gotowa pokonać wszelkie przeszkody a jej entuzjazm był zaraźliwy. Zapowiadało się bowiem nowe przedstawienie. I to oczekiwanie na tą niespodziankę rozlało się po stole mieszaniną zaciekawienia i obaw. W różnym stężeniu co było widać na różnych twarzach.

- Tak, to tak samo jak podczas numerku z mężczyzną. Można się położyć, stanąć, wypiąć byle dać dostęp gdzie trzeba. Zwłaszcza, że to krótko trwa to nawet jak niewygodnie to można wytrzymać. - Onyx też się odezwała tonem eksperta od przyjmowania odpowiedniej pozycji. Chociaż pod tym względem ladacznice faktycznie mogły wiedzieć o czym mówią.

- Chodź do mnie moje dziecko. A ty Otto przygotuj co trzeba. - do rozmowy wtrąciła się siedząca przy szczycie stołu milady. Jej dostojny głos i poza jak zwykle przykuł uwagę. Więc Laura wstała ze swojego miejsca i podeszła do Sorii. Ta zaś ją złapała i posadziła sobie na kolanach. Pozwoliła oprzeć się o siebie. - A teraz pokaż naszym gościom jak to się robi bo sama widzisz, że są tego bardzo ciekawi. - szepnęła aksamitnym głosem wprost do ucha kurtyzany. Ta zaśmiała się i podwinęła swoją długą spódnicę na brzuch tak, że widać było jej zgrabne nogi. Rozchyliła je zapraszająco wprost przed teatralną milady jaka siedziała najbliżej wężowej gospodyni. I widać było, że jest bardzo żywo zainteresowania tym nowym przedstawieniem.

Joachim sam przyglądał się temu z nutą ciekawości uczonego. Nie widział jeszcze wcześniej tego procesu w działaniu… miał tylko nadzieję, że goście się jednak nie zrażą, ich reakcja póki co była dużo lepsza niż się spodziewał.

***

Festag; zmierzch; ul. Mokra

Mnich podążał za Khornitami, udało mu się pożyczyć drewnianą pałkę od ochrony Pirory, walka na pięści nie była jego mocną stroną.
- Ja złapałem Marissę i jeszcze jedną, szybko zaczęły obsługiwać mi berło niczym flet. - drugą dziewczyną była Annika, ale nie chciał upokarzać dziewczyny przy kolegach - Później na zmianę mnie ujeżdżały jak niewyżyte suki w rui. - Otto uśmiechnął się na to wspomnienie - Właśnie plan jest, aby zabić czy tylko obić coby równo puchło?

- Dostaną łomot to się złożą. Nie ma co wydziwiać. Złożą się to wystarczy ale jakby któremuś żeberko pękło to też niewielka strata. - powiedział obojętnie herszt bandy wciąż będąc w dobrym humorze po tak udanej zabawie jaka zabrała im większość dnia. Pozostała dwójka zachowywała się podobnie, jakby wierzyli, że zwycięstwo już mają w kieszeni. Przechwałki mnicha przyjęli ze zrozumieniem i poozumiewawczym uśmiechem. Po chwili jednak Silny jakby coś sobie przypomniał.

- A ty Otto? Biłeś się kiedyś w ogóle? Piszesz się aby dostać w mordę? Bo wiesz, różnie to bywa na takim mordobiciu, nie zawsze wszystko idzie z górki. - zapytał młodszego i szczuplejszego kolegę jaki nie miał za sobą takiej kariery oprycha jak on czy wojownika jak Rune. Ani też nie zdradzał oznak bycia heroldem Norry jak Annika.

- Przecież nie idę z wami, aby wam wiwatowć z pobocza. - mnich się uśmiechnął - Moi bracia, którzy oddali się tylko Khornowi utworzyli arenę mordu w sali wykładowej. Jeżeli wspomnienia nie kłamią kilka osób tam zabiłem. Do tego powaliłem Thorna, więc chyba jestem w formie. - mnich przeciągnął się pozwalając błogości przyjemności loszkowych rozluźnić jego mięśnie - Pytałem, bo chcę wiedzieć czy jest plan na pozbycie się konkurencji, czy danie im nauczki.

- No zobaczymy. - Silny przyjął te wyjaśnienia do wiadomości i pokiwał do tego głową chronioną kapturem przed padającym deszczem. - A plan jest taki, że jak tam dojdziemy to wpadamy do środka i tłuczemy wszystkich jak leci. Może być ich więcej niż nas więc nie ma co się patyczkować z nimi tylko trzeba uderzyć szybko i mocno. - wyłuszczył główne zasady co do swoich zamiarów. Wydawały się tak proste jak on sam. Dwojego jego towarzyszy skinęło swoimi głowami na znak zgody zaś kaptury powtórzyły te gesty.

***

Otto nie włączał się do pyskówki herszta z oponentem. To była jego scena, nie miał zamiaru zabierać mu głównej roli. Kiedy oczywistym było, że zaczyna się bitka mnich dobył przyniesionej pałki i ruszył na najbliższego niezajętego oponenta, celując bez pardonu w głowę.

Gdy obie grupy ruszyły naprzeciwko siebie szybko rozsypały się i przemieszały między sobą zupełnie jak tancerze podczas zabawy. Każdy znalazł sobie przeciwnika. Ale, że liczebnie nie było równości między nimi to dwaj najroślejsi i najgroźniej wyglądający kultyści zostali zaatakowani przez dwóch napastników na raz. Zaś Annika i Otto przypadły pojedynki. W ruch poszły kije, kastety, noże i tłuczone butelki. To była brutalna bezpardowona uliczna bijatyka gdzie obie grupy napędzane świeżymi wyzwiskami pałały do siebie chwilową nienawiścią więc walczono aż któryś z uczestników padł i nie nadawał się do dalszej walki. Wtedy zwycięzca ruszał do kolejnego oponenta aby wesprzeć kolegów.

Tak i Otto przypadł jeden z przeciwników. Też miał jakiś kij. Początkowo jednookiemu udało się trafić tamtego po kilku wymianach ciosów i tamten krzyknął boleśnie uderzony w ramię. Miał jednak wprawę i to go nie zniechęciło do wymiany ciosów. Zaraz potem oddał mnichowi chociaż ledwo go drasnął końcówką swojego kija. Zabolało ale tylko na chwilę.

Kultystom szybko wypadł z gry Rune. Dwóch przeciwnikóa na raz, brak tarczy czy zbroi sprzyjał brutalności walki. I przytłoczony nawałą ciosów weteran kampanii wojennych szybko padł gdy widocznie przeliczył swoje siły. Dwaj zwycięzcy rozejrzeli się i jeden z nich dołączył do kolegi walczącego z czarnowłosą dziewczyną a drugi do tego co pojedynkował się z Otto. Teraz były mnich musiał zmagać się z dwoma przeciwnikami na raz.

Tego pierwszego znów prawie trafił w głowę ale pałka minęła ją o włos. A zanim kultysta zdołał cofnąć ramiona sam w nie oberwał. Zabolało! Na tyle, że chwilowo został przytłoczony przez obu bandytów. Ci wykorzystali sytuację i każdy z nich zdzielił go chociaż raz. Łącznie to już mocno go bolały te wszystkie razy ale wciąż był w stanie stawiać opór. Chociaż ramiona i nogi pracowały już mu wolniej niż na początku starcia.

Na moment okrzyki odwróciły uwagę walczących. To jakby dla równowagi Silny rozłożył wrogiego herszta powalajac go na bruk. Ale dalej zmagał się z tym drugim przeciwnikiem a Annika i Otto wciąż liczebnie byli zdominowani przez pozostałe dwa duety. Mnich znów został trafiony kastetem w żebra co na moment przyćmiło mu wzrok. Słabł i ciężko dyszał. Ale wreszcie udało mu się wykorzystać błąd pierwszego z przeciwników i jego rąbnąć w bark. Tamten zawył i odskoczył na chwilę do tyłu. To chyba zdezorientowało na moment drugiego bandytę bo i jego mnichowi udało się uderzyć czubkiem kija w pierś, że też krzyknął boleśnie.

W walkę wdarł się dziki, męski okrzyk. Wszyscy sapnęli z wrażenia gdy czarnowłosa wariatka wgryzła się w ucho przeciwnika i tak szarpnęła, że rozerwała małżowinę w krwawym rozbryzgu. Mężczyzna zawył jak dzikie zwierzę i bez trudu odepchnął przeciwniczkę. Ta już mocno pobita padła na plecy z zakrwawioną zdobyczą w zębach. Wypluła ją i dyszała chrapliwie nie mając już chyba siły wstać. To niejako przerwało walkę.

Po stronie kultystów już tylko Silny i Otto trzymali się na nogach. Nawet łysy poważnie oberwał i charczał śliną. Mnich zaś ledwo stał na nogach i wiedział, że jego możliwości zostały mocno osłabione. Przeciwnicy stracili tylko jednego powalonego. Ich hereszta jakiego zdołał powalić Silny. Ale trzech też ledwo stało na nogach podobnie jak jednooki. Ale dwóch poza zaczerwienionymi z wysiłku twarzami wyglądało na w miarę całych. Ale chyba ta barbarzyńska rządza krwi jaką zaprezentowała czarnowłosa i brak własnego lidera odbierał im pewności siebie.

- Zjeżdżać matoły. - warknął Silny potrząsając groźnie swoją pałką. Przeciwnicy popatrzyli po sobie jakby się naradzając po czym tych dwóch ostatnich schyliło się po swojego kamrata, podniosło go za ramiona i zaczęli z nim odchodzić. Trzej potrubowani pokuśtykali razem z nimi zostawiając ulicę zwycięzcom. Mimo zmęczenia i boleści Silny zaśmiał się chrapliwie okazjąc swoje zadowolenie.

Otto przyklęknął na jedno kolano, dyszał ciężko i splunął na ziemię.
- Honor… ja pierniczę… - przetarł boleśnie twarz - Boże krwawych łowów, przyjmij tą drobną ofiarę z krwi, przemocy i walki. - podniósł się i spojrzał na Silnego - Dobra walka, Rune żyje?

- Nic mi nie jest. Cholera ale mnie sieknął. Nie zdążyłem… - wojskowy weteran jęknął boleśnie i próbował podnieść się do poziomu. Jednak chwilowo było to ponad jego siły więc opadł z powrotem na brudny bruk. Annika podobnie leżała ciężko sapiąc i co jakiś czas odwracając głowę w bok aby wypluć krew. Silny gdy odprowadził wzrokiem odchodzących konkurentów podszedł do obojga leżących i popatrzył na nich z góry aby sprawdzić ich stan. Też się trzymał za obolały bok ale przynajmniej mógł w miarę swobodnie stać i chodzić.

- No. Dobre to było. - prychnął łysy mięśniak jakby z opóźnieniem dotarły do niego słowa jednookiego. - Ha! Mówiłem wam, że damy im radę! - zaśmiał się chrapliwie. Rune też ale szybko śmiech przeszedł mu w kaszel. Annika raczej skrzywiła puchnące, rozcięte usta niż się uśmiechnęła ale chyba zgadzała się z kolegami. Mięśniak rozejrzał się triumfalnie po ulicy. W paru oknach wciąż było widać gapiów tego wieczornego widowiska. A nawet tam i tu ktoś wyszedł na ulicę ale raczej nie zbliżali się do ogniska tej awantury. To chyba przypomniało o czymś Silnemu.

- A! Adria! Widzisz? Mówiłem ci, że nie masz się co trzymać tych matołów! Chodź no tutaj! I pomóż mi z nimi! - huknął na tą samą dziewczynę do jakiej gadał wcześniej. Ona i dwie jej koleżanki wciąż stały z nie tęgimi minami w bramie. Tej samej gdzie wyszły na początku pyskówek i starcia. Część chyba się zmyła, z jedna czy dwie odeszły z przegranymi ale ta i koleżanki zostały. Teraz wezwane władczym głosem zwycięzcy roześmiały się nerwowo i po chwili wahania ruszyły ku czwórce jaka pozostała na placu boju.

Mnich ponownie westchnął boleśnie, podszedł do Anniki i pomógł kobiecie wstać.
- Nieźle było, ale jeżeli jeszcze raz zasugerujesz honorowe podejście do jakiejś bandy łotrów, to tak cię wytargam za ucho, że skończysz jak twój oponent. - uśmiechnął się delikatnie klepiąc dziewczynę po plecach. Zerknął na Silnego - To co teraz? Świętujemy?

- No trzeba najpierw po znosić tych zdechlakow. - Silny ocenił ich stan z wprawa wieloletniego zabijaki. Splunal w bok po czym nachylił się i złapał za Rune. Adria pomogła mu z drugiej strony bo z wojownika był solidny kloc do wleczenia. Poszli tak we trójkę do dotychczasowej siedziby konkurencyjnego gangu aby nie leżeć tu na ulicy w błocie i mżawce. Druga z dziewczyn stanęła przy klęczącym Otto i leżącej Annice trochę niepewna czy coś powinna się odezwać czy nie.

- Tak. Właśnie tak. Tak trzeba. Tak to się załatwia. Norra to lubi. Podobało się jej. Czuję to. Sprawdza nas. Czy jesteśmy jej godni. Czy jesteśmy odważnymi wojownikami. Czy tchórzliwym bandytami. Silny dobrze walczy. Dzielny jest. I dobry herszt. Ale myśli jak ulicznik. A potrzebujemy wodza. Wodza jaki poprowadzi nas do Norry. I wielu zwycięstw. Ten czarny rycerz. Trzeba go odnaleźć. On tu jest. W mieście. Też słyszy szept Norry. Trzeba odnaleźć tego czarnego rycerza. - Annika nie wyglądała teraz zbyt groźnie i godnie jak tak zachlapana krwią i błotem leżała na bruku. Padały ba nią krople mżawki. A z ust i po policzkach ściekała jej krew. Chociaż chyba akurat nie jej. Mówiła zmęczonym, krótkimi zdaniami przetykanym bólem ze świeżych ran. Ale wydawała się w tych majakach być święcie przekonana, że ma rację.

Mnich westchnął.
- I tak nie mogę opuszczać miasta. - zerknął kobietę, która do nich podeszła - Dobry wieczór, pomóż mi proszę podnieść tą wariatkę. - jednooki wsunął rękę pod Annikę próbując ją delikatnie podnieść - Jak ja się jutro pokażę w hospicjum?

Mnich odstawił Annikę z powrotem do rezydencji Fabienne, kiedy upewnił się, że nic jej nie zagraża.
Wrócił do domu rozważając następny dzień, postanowił, że nie będzie udziwniał zbytnio. Wstanie, hospicjum, odwiedzi Grubsona i ponownie odwiedzi Fabienne, aby upewnić się, że nic nie jest Annice.

Joachim uznał wieczór u Pirory za udany. Sam proces "zapłodnienia" Laury vel Larwy pomiotem Oster był dla niego ciekawy zarówno ze względów naukowych (zabieg ów był czymś niewątpliwie unikalnym, wątpił żeby jakikolwiek student medycznych imperialnych uczelni o czymś takim słyszał), jak i "estetycznych".

Slaaneshytki okazały się również nadspodziewanie pomocne w sprawie infiltracji w Akademii. Z satysfakcją skonstatował, że jego strategia okazała się jednak słuszna, nawet Tobias zaczynał chyba doceniać wartość tych sojuszniczek. Pochwalił Pirorę za jej pomysł dotyczący udawania modelek.

- No takie udawanie modelek to chyba byłoby dla was coś nowego i mam nadzieję... ekscytującego? Żadnego klęczenia i mycia podłogi, tylko pokazywanie swego ciała młodym studentom - Uśmiechnął się do Łasicy i Burgund, mając nadzieję że to je zachęci.

**************************

No ale teraz opuścił miasto, zdecydowawszy się zawierzyć niepewnym gwiezdnym znakom, że jednak ta wyprawa nie jest tylko stratą czasu. Miał nadzieję, że kiedy wróci Tobias i dziewczyny poczynią jakieś postępy w zwiadzie w Akademii i będą mogli sfinalizować plany.

A na razie siedział w prostej wiejskiej chacie, a na dworze padało. Jako dla miejskiego dziecka był to dla niego jednak obcy świat. Było skromnie, przynajmniej gościnność gospodarzy wydawała się szczera, a proste jadło po podróży nawet mu smakowało. Ciekawe tylko, gdzie wskażą mu miejsce do spania?

- Dziękuje za gościnę. Stawiłem się, magistrowie Kolegium nie rzucają przecież słów na wiatr. Muszę się dowiedzieć jak najwięcej o zaginionym, co robił i gdzie był przed zaginięciem, czy cokolwiek w jego zachowaniu wydawało się dziwne lub niepokojące? W jakim miejscu go ostatnio widziano? Czy zostały jakieś przedmioty z którymi był szczególnie zżyty? - Stwierdził, że nie ma co zwlekać z rozpoczęciem śledztwa.

Festag, popołudnie, rezydencja Pirory

Mnich nie wiedział jak zinterpretować ciekawość divy, ale miał nadzieję, że będzie to prowadziło w dobrą stronę.
- Teraz przez jakiś tydzień maleństwa będą rosły. Nasz drogi aptekarz może aplikować pożywkę dla nich, aby urosły naprawdę rosłe. Po jakimś tygodniu przyjdzie czas na "poród", co jest równoznaczne z skorzystaniem z latryny. Może trochę dłuższe, bez bólu, bez szkód.

- Znaczy lepiej z nocnika. Aby żadnego z maleństw nie stracić. Ale balia czy nawet łóżko też może być. Jakaś życzliwa osoba do pomocy by się przydała aby je pozbierać do jakiegoś pudełka czy torby. A potem wystarczy dostarczyć je do mnie to ja już się wszystkim zajmę. Mamy odpowiednie warunki do tej hodowli. Nawet pełną kolekcję od jaj po dorosłe osobniki. A jak widać nasza kochana Laura sobie całkiem chwali takie nosicielstwo. - do rozmowy wtrącił się dobry wujaszek Sigismundus który uprzejmie i życzliwie dodał coś od siebie w kwestii wyjaśnienia. Na świeżo zasianą ladacznicę patrzył z taką miłością jakby to była jakaś jego ukochana córka czy bratanica. Ta zresztą bezwstydnie nie zamierzała opuszczać spódnicy ani kolan Sorii nadal chętnie prezentując swoje wdzięki jaka nadobna niewiasta powinna ofiarować jedynie prawowitemu małżonkowi.

- To macie tego więcej? Ciekawe, ciekawe. A jak się aplikuje tą pożywkę? - miodowłosa gwiazda estrady i nadal wydawała się tym wszystkim zafascynowana. Głaskała nagie uda Laury i przypatrywała się z pozycji pierwszego widza całemu procesowi.

- Tak samo jak zasianie. Prosta sprawa. Trzeba tam do środka wsadzić taką strzykwę i wpuścić maleństwom coś do jedzenia aby szybciej rosły i były silniejsze. Nic trudnego ani strasznego. - zapewnił usłużnie gruby nurglita jaki rozpływał się w grzecznościach chcąc zapewne zrobić jak najlepsze wrażenie.

- Mam w sumie pomysł jak umilić cały proces. - zaczął mnich - Muszę jedynie obgadać sprawę z znajomym cieślą, który zapewniał mnie, że zna się na tworzeniu zabawek dla kobiet.

- Jakby się dało jeszcze coś umilić to byłoby naprawdę miło. - roześmiała się pół naga, ciemnowłosa ladacznica rozkosznie przyjmując od diwy klapsa w wypięty tyłek. A po chwili podobny od wężowej syreny na kolanach której się opierała. Co wywołało liczne śmiechy i uśmiechy rozbawienie bo wyglądało całkiem ponętnie.

- A zabawki dla kobiet brzmią dobrze. Też bym była zainteresowana. - dodała wesolutko bretońska szlachcianka jakie całe widowisko zasiania oglądała z wielką ciekawością.

- A właśnie. Macie jakieś gry, zabawy i rozrywki dla przyjezdnych kobiet co nie bardzo znają miasto? - miodowlosa aktorka wskazała palcem na pół nagą ladacznice o jakie nieszablonowe rozrywki jej chodzi. A gdy ta znów usiadła na kolanach wężowej milady diwa umieściła swoje trzewiki na udach swojej ulubionej kurtyzany.

- Obawiam się, że ta żałoba zablokował wszelkie źródła legalnych rozrywek w mieście. - zaczął mnich - Zanim się spotkaliśmy, miałem zamiar wdrożyć drobny plan, aby zwabić was w nasze towarzystwo. Porwanie i wywiezienie do jaskini poza miasto, gdzie zgraja bandytów miałaby sobie z was użytek, wszystko oczywiście za waszą zgodą. Taki mała scena do odegrania ku uciesze lędźwi i wyobraźni. - mnich się zastanowił - Zależy czego byś chciała milady. Walk gladiatorów? Hazardu?

- Orgii! - roześmiała się milady o miodowych włosach. Co rozbawiło też i resztę towarzystwa. - A ten plan z wywiezieniem i jakąś zgrają chutliwych bandytów brzmi całkiem nieźle. Chociaż wolałabym bez zbędnego zbiegowiska bo wszystko co ze mną związane zaraz jest na językach całego miasta. Więc jakieś zbiegowisko czy widowisko chętnie no ale nie tak aby to na drugi dzień całe miasto miało to na językach. - wyjaśniła już poważniejszym choć wciąż wesołym tonem. I brzmiało jakby była gotowa pójść na współpracę w zapewnieniu alibi takim zakazanym rozrywkom ze swojej strony o ile to by było coś nietuzinkowego i ekscytującego.

- Poza tym rozkosze jadła, próbowania nowych potraw, napojów, środków odurzających, śpiew, taniec, muzyka do białego rana też oczywiście. Obiecuję być dla was wyrozumiała. Przyznam, że poprzeczka jest wysoka bo naprawdę wiele już widziałam, słyszałam i próbowałam. Ale zawsze jest nadzieja. Przyznam, że jest tu parę rzeczy jakie mnie pozytywnie zaskoczyło. - wskazała na Laurę jaka wciąż siedziała na kolanach wężowej milady i gościła na sobie trzewiki teatralnej diwy.

- No i przyznam, że miałam sny jakie sugerowały, że tu mimo całego mojego doświadczenia mogę zaznać czegoś całkiem nowego. Byłabym rada. Obiecano mi, że jeśli tu przybędę dostąpię przyjemności spróbowania takich rozkoszy o jakich mi się jeszcze nie śniło. A zapewniam was, że wiele mi się śniło i niewiele z nich pozostawiłam tylko gestii snów. Miałam obiecane, że wydam na świat pobłogosławiony owoc z jakiego będę dumna i będzie miał on przełomowe znaczenie. Spodziewałam się więc jakichś odmieńców czy zwierzoludzi no i na razie widzę, że coś macie na początek ale mam nadzieję, że to nie wszystko czym dysponujecie. Bo byłabym rozczarowana. - diwa podzieliła się ze nowymi znajomymi swoimi zachciankami, planami i snami z jakimi przybyła do tego dość prowincjonalnego miasta jakie nie mogło się równać do stolicy prowincji czy wielkich miast jakie zwiedziła podczas swoich występów estradowych.

- Co do orgii, to chyba pokazaliśmy, że jesteśmy otwarci. - zaczął mnich - Egzotyczne potrawy to chyba będą w gestii Pirory i Fabienne. Nie wiem kto jeszcze miałby kontakty, aby cokolwiek sprowadzić. Co do nietuzinkowych kochanków… bylibyśmy w stanie coś załatwić, ale to by było poza miastem.

- Poza miastem… - diwa powtórzyła to w zamyśleniu. Chwilę się nad tym zastanawiała. Po czym rozłożyła ramiona w geście bezradności i uśmiechnęła się sympatycznie. - No cóż, czegóż się nie robi dla miłości i pożądania! - zawołała wesoło co wywołało podobną reakcję u kultystycznej widowni. - Dobrze, może być i pod miastem. Mam nadzieję, że wycieczka będzie ekscytująca. Bo te orgie jakby miały być takie jak ta tutaj to nawet bym mogła być zaspokojona. Na jakiś czas. - uniosła kielich wina i upiła z niego elegancki łyk.

Mnich spojrzał na kozio nogą mutantkę.
- Lilly, udałoby ci się ustawić spotkanie z Gnakiem i grupką jego łowców? Możesz powiedzieć, że mamy nowe samice ku ich uciesze.

- No nie wiem. Nie do końca jestem pewna gdzie jest ta ich dolina, słyszałam o niej ale nigdy tam nie byłam. Ale przecież jesteśmy z nimi umówieni za parę dni w najbliższą pełnię. - liliowłosa mutantka odparła ostrożnie i trochę niepewnie. Koleżanki zaś pokiwały głowami na znak potwierdzenia jej słów. - Bliżej by było do jaskini. Pewnie ktoś chętny na chędożenie by się znalazł. - dorzuciła wspominając o swoich współplemieńcach z jaskini w lesie.

- A kto to jest Gnak? - zapytała zaciekawiona diwa zerkając na ich oboje.

- Wódz stada zwierzoludzi, z którymi nasza grupka się "zaznajomiła" - mnich nacisnął na ostatnie słowo, aby dać jasny znak o naturę tych relacji - Jestem pewny, że ucieszyłby się z kolejnych znajomości.*

- O! Zwierzoludzie! No wreszcie coś interesującego! Może jednak to nie była prawda jak słyszałam, że tutaj to tylko zapluta, śmierdząca ryba dziura i jednak kobieta na poziomie może zaznać trochę egzotycznej rozrywki! - diwa klasnela w dłonie z radości i wyraźnie się ucieszyła z takiego poszerzenia oferty rozrywek.

- No naprawdę mówię wam. Jak jest się kimś tak światowym i rozpoznawalnym jak ja to się już próbowało wszystkiego i nie jest łatwo poczuć dreszczyk emocji i ekscytacji. Zwierzoludzie, mutanci, rzadkie stworzenia, afrodyzjaki techniki no albo chociaż zwierzęta to dopiero jest jakieś wyzwanie i coś nowego. Miałam nadzieję, że skoro takie powabne sny mi obiecały tutaj tyle rozkoszy, spełnienia i wydanie na świat błogosławionego owocu to właśnie będzie to coś nietuzimkowego. To na kiedy możecie mnie umówić z tym Gnakiem? Może jutro? Macie jeszcze jakieś ciekawe atrakcje do zwiedzania? Chętnie nawiąże takie nowe kontakty. - aktorka wydawała się w świetnym humorze i tryskała nim, że udzielał się on i reszcie. Większość wydawała się być i poruszona, i zaskoczona, i ucieszona jej dekadencka postawą.

Mnich gwizdnął.
- Przyznam, spotkać kogoś tak otwartego na tego typu rzeczy, spoza naszej gromadki to nie lada niespodzianka. Czy twoje koleżanki, również podzielają takie zainteresowania? - mnich zerknął towarzyszki Diwy - Co do innych rozrywek... z bardziej przyziemnych... Fabienne i Pirora planują zorganizować klub "Niewiernych Żon". Do tego planujemy zainwestować w uzdrowisko, w którym będzie też można doznać bardziej sensualnych masaży. Natomiast jeżeli pragniesz ciekawych znajomości... - mnich wciągnął powietrze zębami zerkając kolegów - Słyszałem o Gustawie, ale nigdy go nie spotkałem. W jakim jest obecnie stanie i czy mamy do niego dostęp?

- Oh Otto, nie traktuj nas jak małe, głupiutkie dziewczynki! - żachnęła się pieśniarka śmiejąc się przy tym serdecznie. - Spójrz. Właśnie skończyliśmy wyuzdaną orgię z dwoma mutantkami. - wskazała na Lilly i Dornę. Te drgnęły zaskoczone i zaniepokojne takim jawnym ich wskazaniem. - Przecież powinno się je i nas wszystkich z miejsca wtrącić do lochu, zacząć śledztwo i uczciwie spalić na stosie. A nie się umawiać na następny raz. Mnie tu skierowały sny. Bardzo lubieżne sny jakie wskazywały, że znajdę tu równie lubieżne i zdeprawowane towarzystwo i zakazane rozrywki. Te sny skierowały nas do zamtuza gdzie spotkałyśmy te dwie utalentowane ladacznice jakie są z wami. Sam też mówiłeś, że śniło co się moje łono. O ile mówiłeś prawdę a nie na tym co wiesz od Laury i Onyx. To tym bardziej powinieneś wiedzieć, że to ja ci się śniłam. Ile znasz kobiet właśnie z takim tatuażem właśnie w tym miejscu co ja mam? - mówiła szybko i całkiem logicznie gdy wskazywała na kolejne punkty zbieżności.

- Więc to nie może być przypadek. Mieliśmy się tu spotkać. A mnie były obiecane zakazane i plugawe rozkosze i tego od was oczekuję. Dlatego o tych zwierzoludziach brzmi dobrze. Chociaż mam nadzieję, że na tym nie kończy się wasz repertuar. - powiedziała jakby owo obiecane spotkanie z Gnakiem i jego wspóplemieńcami wydało jej się pierwszą atrakcją dla jakiej naprawdę warto było przyjechać do tego miasta.

- Widzę, w tobie zew mojej matki. Podobny jak u Fabi i Marissy. Myślę, że właśnie do nas miałaś tu trafić. Cieszę się, żeśmy się spotkały. Przyjemnie gościć tak oświeconą osobę. - odezwała się ciepło i życzliwie Soria jaka wciąż trzymała Laurę na swoich kolanach. Za co aktorka zrewanżowała jej się równie słodkim uśmiechem.

- A co do tego sanatorium oczywiście jeśli to będzie pomyślane w lubieżnych celach to naturalnie wesprę tą inicjatywę jak tylko będę mogła. - zapewniła ucieszona poetka o miodowych włosach. - A ten klub niewiernych żon? - zagaiła o kolejną nazwę jaka padła z ust mnicha. I widocznie Pirora się poczuła wezwana do odpowiedzi.

- No cóż. W mieście i okolicę pulę młodych dzierlatek, zwłaszcza rokujących na pełne przyłączenie się do nas mamy dość ograniczoną. Ale jeśli rozszerzyć działalność na narzeczone, wdowy i mężatki to ta pula się znacznie powiększa. I ostatnio z lady Sorią właśnie zaczęłyśmy badać obiecujące kandydatki. Mamy nadzieję, że chociaż niektóre do nas przystaną albo chociaż nieświadomie będą nas wspierać i służyć naszej rozkoszy. - wyjaśniła nieco piegowata młódka z dalekiego południa Imperium. Diwa uniosła brwi i pokiwała głową z uznaniem.

- Słusznie! Czasem taka zaniedbana przez męża i znudzona żona jest o wiele łatwiejszym i ciekawszym kąskiem niż jakaś małolata. Oczywiście w tym szlachetnym zadaniu wesprę was jak tylko będę mogła. - obiecała solennie i wzniosła kielich do toastu za sukces tego pomysłu. Koleżanki też chętnie go wychyliły i zrobiło się jakoś weselej.

- Zaś jeśli chodzi o moje koleżanki oczywiście że mam kilka bardziej i mniej obiecujących. Myślę, że przynajmniej paru z nich nie obawiałabym się zabrać na to spotkanie z Gnakiem. Czy innym plugastwem. Byle było jurne. No ale one zostały w stolicy. Jednak wystarczy mój list aby je tutaj ściągnąć. Tylko najpierw muszę mieć przekonanie, że potraficie dostarczyć takim eleganckim i rozrywkowym damom jak my odpowiednio niecodzienne rozrywki. Jeśli mnie zadowolicie to z przyjemnością poślę po moje koleżanki. - odparła całkiem stanowczym tonem miodowowłosa diwa. I brzmiało to jak warunek rozszerzenia przyjemnej działalności o ile zdołają ją przekonać do siebie.

- A ten Gustaw? Co to za jeden? Dlaczego by miał mnie zainteresować? - zapytała o ostatni temat wspomniany przez jednookiego mnicha. Towarzystwo poruszyło się trochę niepewnie i nikt nie kwapił się odezwać pierwszy. Aż odezwała się Łasica.

- To odmieniec. Ogromny i niebezpieczny. Dlatego trzymamy go w letargu. Może się przydać gdyby sytuacja stała się gardłowa. Mamy jednak do niego dostęp i myślę, że można go przygotować do użytku. Wystarczy przestać mu podawać zioła uspokajające. Tak myślę. Wtedy powinien być w pełni aktywny. Tylko nigdy nic z nim nie próbowaliśmy, siedzi zamknięty w celi. - łotrzyca wyjaśniła jak to jest z tym Gustawem. Przynajmniej w ogólnym zarysie. Na co aktorka klasnęła w dłonie.

- Olbrzymi i niebezpieczny? I nic z nim nie robiliście? Czyli bym była jego pierwszą kobietą? Brzmi bardzo ekscytująco! A dreszczyk emocji i niepewności jest bardzo podniecający! To proszę mi go przygotować na jutro. I mam nadzieję, że właśnie takie atrakcje będziecie mi serwować przez najbliższe dni! - zawołała miodowłosa wręcz zachwycona takim opisem swojego potencjalnego kochanka. Na co nawet wśród slaaneshytek wywołało wrażenie jakby nie dowierzały w to co właśnie usłyszały.

- Tu niestety będę musiał odmówić. Przynajmniej na razie. Ciało Gustava zamieszkuje z tego co rozumiem, jeden z Niezrodzonych, Demonów. Niebezpieczny, nie jest dostatecznie dobrym słowem, aby go opisać. Do tego kontakt z ciałem tak powabnej istoty jak ty, może sprawić, że straci absolutnie kontrolę i skończysz z istotą z zębami zamiast przyrodzenia. - mnich westchnął - Jednak i ja pewnie chciałbym w końcu z nim porozmawiać.

- Nie, raczej nie. Już nie. Teraz to wypaczona skorupa. Wątpię aby jakaś potężniejsza istota ukryła się w nim przede mną. Tego raczej nie musimy się obawiać. - odezwała się Soria dając znać, że ten wariant im raczej nie powinien zagrażać ze strony Gustawa. Bo już diwa zrobiła usta w wąską linię z zaciętym wyrazem twarzy ale teraz popatrzyła na nich oboje czekając jaką ustalą wersję.

- Nie jestem na tyle wysoko w hierarchii naszej rodzinki, aby podjąć taką decyzję... Silny, Łasico, wy tu przodujecie. Możemy załatwić takie spotkanie? Uwiązać Gustawa dla bezpieczeństwa i ocucić ku uciesze naszej diwy?

Wspomniana para kultystów a do tego wzajemnych adwersarzy spojrzała na siebie trochę zaskoczona tym pytaniem. Silny wzruszył ramionami więc pierwsza odezwała się łotrzyca.

- Raczej tak. Trzeba by go chyba kanałami przyprowadzić tutaj. Duży jest, ciężki. Jakby spał to kawał kloca. A jakby nie spał to może być trudne. - odparła Łasica nieco niepewnie.

- Ja z chłopakami mogę go wziąć. Tak czy inaczej. W zimie się już z nim mocowaliśmy i daliśmy mu radę. - mięśniak rzucił swoją opinię do tej puli.

- Myślę, że jak zdążę ze swoimi planami na morskie kąpiele to mogłabym wam z nim pomóc. Więc o ile nasz mistrz się zgodzi to możemy zapewnić naszej utalentowanej gwieździe estrady troszkę tej egzotycznej rozrywki jakiej tak pragnie. Zapewne jutro wieczorem. - znów wtrąciła się wężowa syrena swoim aksamitnym głosem. I chociaż zostawiła sobie furtkę gdyby Starszy powiedział “nie” to wydawała się być dobrej myśli.

- Oh byłabym bardzo rada! Bo do tej pełni i spotkania z tymi waszymi zwierzoludźmi to jeszcze dobre parę dni i przecież dobrze urodzona dama musi sobie jakoś zorganizować rozrywki przez ten czas. - milady o miodowych włosach wydawała się bardzo rada z takiego rozwiązania i trzymała kciuki aby się to udało. - Oczywiście o ile mogę się tak szarogęsić u naszej gościnnej Pirory to wasz też zapraszam. I jeśli bym mogła jakoś wam pomóc w tym albo innym tak szlachetnym dziele to oczywiście mówcie, obiecuję zrobić co mogę aby wam pomóc. - zaśmiała się pełna dobrego humoru i życzliwości.

Mnich spojrzał na divę.
- Potrzebujesz może milady, cieśly? - Otto delikatnie zachichotał - Przepraszam, za takie dziwne pytanie, ale mam w zwyczaju ostatnio wyzwalaniu pacjentów lokalnego Hospicjum. Annika i Marissa - wskazał na dwie heraldki - Są moimi byłymi pacjentkami. Głównie zainteresowały nas ze względu na swoje sny. Ostatnio moją uwagę przykuł jeden mężczyzna, który śnił jak miasto płonie. Jest z zawodu cieślą, ale jak i określił "zna się na produkcji zabawek dla kobiet". Mogę poprosić go o stworzenie próbki, oceniłabyś jakość i wartość naszego rzemieślnika.

- Cieśli? - artystka rzeczywiście była zdziwiona pomysłem. - No ale jak umie robić jakieś ciekawe rzeczy to może, może. Niech pokaże co umie. A potrzebny wam ten cieśla? Jak to tylko kwestia geldow to mogę go kupić. - diwa chyba nie była zainteresowana kimś o tak banalny zawodzie jak cieśla ale chyba wyczuła, że może być on tubylcom do czegoś potrzebny więc aby okazać dobrą wolę była gotowa sypnąć groszem nawet jak sama z siebie nie była tym rzemieślnikiem zainteresowana. Przynajmniej w tej chwili.

- Każdy, który tak jak my otrzymuje sny, poza hospicjum jest mile widziany. - zapewnił mnich - Zważając, że tego typu sytuacje ściągają niepożądane spojrzenia, a już mamy tą Somnium ze stolicy.

- Ah, tak, ta nawiedzona morrycka młódka. Tak, słyszałam o niej już u nas. A przed mszą zostałyśmy sobie przedstawione. Wieszczka ponoć. - aktorka pokiwała swoją miodową głową na znak, że wie o kim mowa. - No a co z tym cieślą? - wróciła do tematu wspomnianego wcześniej rzemieślnika. I wygodniej ułożyła swoje trzewiki na nagich udach Laury jaka wcale nie protestowała.

- Tak jak mówiłem, zapytał mnie czy i jego da się wydostać z hospicjum. Zważając, że jest kolejną osobą, która tak jak my ma niecodzienne sny. Pomyślałem, że się przyda. Nazywa się Niklas, nie jest może młodzieńcem, ale jestem pewny, że byłby bardzo zainteresowany usługiwaniem ci na wszelkie sposoby. - mnich wzruszył ramionami - Nic zobowiązującego, ale jakbyś chciała odwiedzić hospicjum chętnie cię oprowadzę. Marissa może opowiedzieć jak dokładnie znam jadalnię czy pralnie.

- Tak? - diwa z zaciekawieniem wyłowiła wśród zebranego przy stole tłumu kasztanowłosą służkę jej bretońskiej koleżanki.

- Tak. Ja tam byłam pacjentką. Ale Otto, Pirora i moja milady mnie stamtąd wyciągnęli. Tego Niklasa pamiętam. Siedział tam chyba dłużej ode mnie. Nawet miałam z nim przyjemność w pralni. Lubieżnik z niego. Chociaż nie wygląda zbyt okazale. Jakby milady sobie życzyła to ja mogę tam oprowadzić i pokazać. - odparła grzecznie była pacjentka hospicjum. Sławna artystka skinęła powoli głową namyślając się i w końcu uśmiechnęła się promiennie.

- Lubieżnik mówisz? No to zawsze jest atut. Dobrze to skoro tak to przyjadę tam do was aby zobaczyć tego lubieżnika. Mogę go wykupić skoro jest wam potrzebny. Jeszcze zobaczę czy mi przypadnie do gustu. Tak samo jak ten Gustaw. Brzmi obiecująco i właśnie o takie rozrywki mi chodziło. Mam nadzieję, że będziecie mnie tak przyjemnie zaskakiwać nie tylko jutro. Ta nutka niepewności i ryzyka jest całkiem podniecająca. - oznajmiła milady o miodowych włosach zgadzając się pomóc wyciągnąć Niklasa z hospicjum a nawet wydawała się nim chociaż trochę zainteresowana. Tak samo jak spotkaniem z owym odmienionym przez nadprzyrodzone siły heretykiem zamkniętym dotąd w celi pod zwaloną wieżą. Chociaż to wydawała się traktować jako wstęp do miłosnych przygód w tym nowym dla siebie mieście.

- Postaramy się zadowolić twe potrzeby. - mnich przez chwilę pomyślał o Skavenach, ale wzdrygnął się na tą wizualizację - A teraz, możesz nam trochę jeszcze opowiedzieć o swoich snach? Obiecywały ci oczywiście przyjemności, ale czy ukazały ci coś, powiedzmy nie związanego z nimi? Jakieś miejsca, osoby, przedmioty?

- To było dość różne. Najbardziej pamiętam, mój ciężarny brzuch i świadomość, że wkrótce wydam na świat wyjątkowy owoc mojego grzesznego żywota. I głos co mnie tu kierował obiecując rozkosze jakich jeszcze nie próbowałam. A to nie jest łatwe bo próbowałam już chyba wszystkiego. Dlatego jestem ciekawa tego waszego Gustawa no i tych zwierzoludzi. Z nimi też już spółkowałam no ale najwyżej z jednym a wy mówicie, że macie ich trochę i to na wolności no to może być ciekawie. To by było coś nowego. Ale twarzy czy miejsc to nie, nie bardzo. Violette wyśniła ten zamtuz dlatego jak przyjechałyśmy do miasta i go rozpoznała to właśnie tam się udałyśmy z wizytą. No i okazało się, że słusznie bo spotkałyśmy te dwie urocze dziewczęta jakie nas przyprowadziły do was. Dlatego jak mniemam jesteśmy we właściwym miejscu i rozmawiamy z właściwymi osobami i właśnie liczę, że doprowadzicie mnie do tych rozkoszy jakich jeszcze nie próbowałam. - diwa bez skrępowania opowiadała mówiąc szybko zdanie za zdaniem, nie zawahała się ani razu i raz wskazała na swoją białowłosą przyjaciółkę z jaką tu przyjechała. Ta zaś skinęła głową potwierdzając jej słowa jak to było z tym zamtuzem gdzie się pojawiły tak niespodziewanie nawet dla pracujących tam kobiet.

- I dlatego musiałyśmy narobić tyle szumu ile się dało podczas wizyty. Trzeba było rzucić kamień w wodę aby sprawdzić gdzie się załamują falę. Wiedziałyśmy, że pewnie tam będzie jakiś trop czy wskazówka ale nie wiedziałyśmy co lub kto to będzie. - odparła impresario saltmundzkiego teatru dokładając swoje trzy grosze do tej opowieści miodowłosej.

- Och, proszę mi uwierzyć. Jeżeli nasza misja powiedzie się, rozkosze dzisiejszego dnia wydadzą cię się mdłe i codzienne. - zapewnił mnich.

- Właśnie mam taką nadzieję, po to tu przyjechałam. - odparła wesoło diwa i uśmiechnęła się promiennie biorąc tą obietnicę za dobrą monetę.

***

Wallentag, rano, Hospicjum

Mnich skrzywił się boleśnie na pytanie przełożonego.
- Nie… albo inaczej. Na własne życzenie. Po ostatnim razie, stwierdziłem, że przyda mi się trochę nauki jak się samemu bronić. Osoba, którą do tego wynająłem stwierdziła, że dobrze jest się też nauczyć jak przyjmować ciosy. Nie będzie mi to przeszkadzało w pracy.

- Na własne życzenie? Chłopcze co się z tobą dzieje? Zwariowałeś? Masz przestać się zadawać z takimi bandytami. Jesteś tu nam potrzebny w jednym kawałku. Zresztą dzisiaj to już wiele z ciebie nie będzie. Jak bracia skończą cię opatrywać wracaj do domu i odpocznij. - przeor uniósł się irytacją podszytą gniewem gdy usłyszał, że to nie jest jakiś kolejny, nieszczęśliwy wypadek czy napaść tylko celowe działanie jednookiego mnicha. Widocznie tego się nie spodziewał i dał wyraz swojemu niezadowoleniu. Ale przyjanajmniej zwolnił go z dzisiejszych obowiązków co na pewno obitemu mnichowi by się przydało bo po wczorajszej bójce całe ciało go bolało i było zesztywniałe.

- Postaram się to ograniczyć, chociaż z tym co się działo ostatnimi tygodniami dobrze by było urosnąć w sile. - zauważył mnich - Mam nadzieję, że na razie nie było powtórek?

- Nie kracz, nie kracz. Jeszcze po ostatnim razie mamy jednego w lazarecie i wciąż trzeba ponaprawiać albo kupić nowe rzeczy. A ty uważaj na siebie. Jak ty się pokażesz w takim stanie jak trzeba będzie znów rozmawiać z jakąś dobrodziejka? Przecież to trzeba wyglądać jakoś skromnie i poczciwie a nie jak jakiś łobuz z ciemnej alejki. Dlatego odpocznij i kuruj się. - gniew przeora nieco zelzal i teraz wydawał się głównie zirytowany takim niespodziewanym wypadkiem z jednookim mnichem.
- Oczywiście... a co dobrodziejek. - mnich zaczął - Lady von Mannlieb i Lady van Dyke zapoznały mnie wczoraj z Lady Odette von Treskow. Również wyraziła zainteresowanie naszym hospicjum, więc może uda się coś ugrać i tu.

- Oo… Ta teatralna diwa co tak pięknie śpiewała na mszy? - brwi przeora Bernarda uniosły się nieco do góry gdy widocznie trochę zaskoczyła go ta informacja ale samą milady zapewnie miał okazję widzieć choćby wczoraj na mszy podczas gdy śpiewała psalmy. - No tak, przecież to szlachcianka. Oni tam się pewnie znają nawzajem. - pokiwał głową gdy zapewne próbował odtworzyć sobie w głowie mapę powiązań śmietanki towarzyskiej tego miasta jaka zapewne sięgała i poza obręb miejskich murów.

- I była zainteresowana naszym skromnym hospicjum? Wspaniale! No to dobrze się spisałeś. No i sam widzisz, że musisz nas godnie reprezentować gdyby miała nas tu zaszczycić wizytą tak znamienita dama. I nie możesz wyglądać jak obwieś. Tym bardziej masz przestać się wdawać w awantury i doprowadź się do porządku. - wiadomość o potencjalnej pani sponsor znów pobudziła przeora nadzieją, że może udałoby się coś zyskać na rzecz tego przybytku jaki głównie utrzymywał się z datków i jałmużny tych jakich było na to stać. Chociaż też i powyżej pewnego statusu nawet wypadało co jakiś czas wesprzeć jakąś akcję czy instytucję charytatywną. No ale nie było powiedziane, że to będzie akurat hospicjum dla ciężko i umysłowo chorych. Więc przeor jeszcze raz pogodnił Otto aby na siebie uważał ale tym razem brzmiało to raczej po ojcowsku.

Mnich kiwnął głową i pozostawił przełożonego obowiązkom. Opuszczał powoli hospicjum gdy zagadał go Niklas.
- Pracuję nad tym. Niestety te panie, które zabrały Thorna i dziewczyny już nie mogą tak bardzo szastać pieniędzmi, ale mam inne potencjalne dobrodziejki. Na razie mam dla ciebie zlecenie stolarskie. Mówiłeś, że jesteś w stanie wystrugać zabawkę dla kobiet, prawda?

- No tak. Mogę. - pacjent przybytku odparł bez entuzjazmu. Widocznie zasmuciły go te wieści, że wydostanie się stąd i to jeszcze na koszt i użytek pięknych, młodych i chutliwych dam nie jest takie proste jak to widocznie mu się wcześniej wydawało.

- Nie martw się, może uda mi się zakręcić coś z nowymi znajomymi. Teraz… - mnich zniżył głos - Potrzebuje zabawki z wydrążonym wnętrzem, aby można było w nią włożyć strzykawkę - mnich pokazał palcami mniej więcej grubość narzędzia aptekarza - Dasz radę zrobić coś takiego?

- Z wydrążonym wnętrzem? - pacjent wciąż wydawał się trochę markotny tymi niezbyt dobrymi dla siebie wieściami ale nowe wyzwanie przykuło jego uwagę. Zastanawiał się chwilę nad nim.

- Lepiej jakbyś przyniósł tą strzykawkę. Chociaż dziwne zamówienie. Wsadzać jedno w drugie. Nie łatwiej by było wsadzić to co w strzykawce do tej zabawki? Bo zrobić się da. Wziąć wymiar, potem obrobić na długość i grubość. No to dzień, może dwa i by było zrobione. Jeszcze zależy ile tu bym miał na to czasu. Ale jak z wydrążeniem to trudniej. To jeszcze dłużej. No ale da się, da. - podszedł do tego zamówienia jak rzemieślnik i mimo wszystko wydawał się być dobrej myśli nawet jeśli go ono nieco zdziwiło.

- Jasne. Pojutrze pewnie będę miał. Bądź dobrej myśli. Jeżeli zabawka się spodoba nowym znajomym, poinformuję, kto ją stworzył. - mnich poklepał pacjenta po ramieniu.
Opuścił spokojnie hospicjum odpocząć i odwiedzić sklep Grubsona.


Wallentag, rano, rezydencja von Mannlieb


Otto postanowił spędzić jeszcze jeden dzień poza hospicjum. Wykurować się po głupim pomyśle. Dobre towarzystwo to najlepsze lekarstwo, a nie znał lepszego niż Fabienne i jej służki. Obolały, ale dość radosny ruszył do rezydencji von Mannlieb oczekując na standardową procedurę przyzwoitki oceniającej jego należytość.

Rzeczywiście stara Gertruda niezmiennie stała na straży dobrych manier i porządku tej rezydencji i witała gości. - Często ostatnio u nas bywasz mnichu. - rzuciła uwagę co przy jej oschłej aparycji nie zabrzmiało zbyt przyjaźnie. Ale zaprowadziła go do salonu i tam po chwili czekania przyszła bretońska gospodyni i jej kasztanowa slozka. Czarnowłosej nie było ale po laniu jakie wczoraj dostała nie było to dziwne.

- Witaj Otto. Cóż cię sprowadza w moje skromne progi? - zapytała czarnowłosa szlachcianka dając znać Marissie aby nalała gościowi wina do kielicha. Ta rozlała do obu i postawiła na niewielkim, ozdobnym stoliku przy jakim zwykle rozmawiali.

- Ciągle troszczę się o swoje pacjentki. - zapewnił Gertrudę. Spokojnie poczekał na przybycie gospodyni.
- Chciałem sprawdzić jak ma się Annika. Podejrzewam, że odchorowuje wczorajsze. - mnich westchnął - Do tego chciałem się pożalić, że ja też dostałem bęcki a nie mam pięknej kobiety aby w nią się wypłakać.

- Biedactwo będzie musiała to odchorować. Żałuję, że się zgodziłam na tą waszą eskapadę. - szlachcianka okazała swoje niezadowolenie z powodu ciężkiego stanu w jakim Otto odstawił wczoraj jej czarnowłosą służącą. I nie wydawała się rozbawiona jego słowami.

- Dużo śpi. Ale to dobrze. Tak się szybciej odzyskuje siły. - dorzuciła Marissa i też wydawała się zmartwiona losem przyjaciółki.

- W mojej obronie, zaatakowanie naszych oponentów w otwartej, honorowej walce, było jej pomysłem. - mnich delikatnie posmutniał, że szlachcianka najwyraźniej była zła na niego - Najwyraźniej jednak, spodobało się to patronce Anniki. Najwyraźniej pokazała jej, że Czempion krwawej Siostry jest w mieście.

- Może. Ale wróciła do mnie ledwo żywa. - przyznała szlachcianka bo widocznie miała inny punkt widzenia i priorytety niż khornici kultystów. - No i dobrze, że ty też jakoś z tego wyszedłeś chociaż jak widzę nie bez szwanku. - dorzuciła jakby ta złość na powrót służącej w takim opłakanym stanie zaczęła jej przechodzić. - A poza tym? Cos chyba wcześniej dzisiaj u nas jesteś. Dali ci wychodne w hospicjum? - zagaiła na jakiś inny temat zauważając, że rzadko ją odwiedzał o tak wczesnej porze.

- Zważając mój wygląd, przeor dał mi wczoraj wolne. Postanowiłem, że mogę poświęcić jeden dzień na wyleczeniu się. Chciałem jednak się upewnić, że Annika ma się dobrze. - przyznał mnich - Naprawdę jest mi przykro z powodu jej stanu. Postaram się, aby jej następne religijne uniesienia, były bezpieczniejsze.

- Ja również. Biedactwo. Aż przykro było na nią patrzeć. Twarz rozkwaszona, usta spuchnięte, siniak na siniaku. A przecież to taka piękna kobieta jest. - bladolica szlachcianka znów załamała ręce nad losem swojej pokojówki i kochanki.

- W każdym razie dzisiaj wieczorem jedziemy odwiedzić Pirorę. Zobaczymy jak naszej drogiej Odette pójdzie z Gustawem. Sama jestem ciekawa. Jeszcze go nie spotkałam. Co prawda nie wiem czy na dzisiaj się uda go sprowadzić ale nawet jak nie to i tak nie będziemy się nudzić. - oznajmiła mu najnowszą plotkę z ich towarzystwa bo podobnie lubieżne tematy były znacznie bliższe jej sercu niż jakieś bójki w deszczowych zaułkach.

- Też się zjawię. Nawet jakiś pomniejszy Niezrodzony może być ciekawy. - mnich westchnął - Zakładam więc, że ucałowanie moich ran odpada? - mnich musiał przyznać, że pomimo wczorajszych zbaw z Marissą i Anniką, było coś niebywałego w Fabienne. Może to jej pochodzenie od Soren?

- Ucałowanie twoich ran? - wypielęgnowane brwi bladolicej milady powędrowały do góry w grymasie zdziwienia takim pomysłem. I na chwilę tak zamarły gdy się widocznie nad tym zastanawiała. Zwinęła usta w wąską linię, zmrużyła jedno oko i trochę uniosła głowę. W końcu rozłożyła dłonie na boki w geście bezradności i pierwszy raz uśmiechnęła się przy tym spotkaniu.

- Oh wybacz, po prostu bardzo martwię się o Annikę. Trochę mnie to przytłoczyło. - powiedziała przepraszającym tonem. - Oczywiście, że możesz liczyć na ucałowanie. Gdzie sobie życzysz? - zapytała ciepłym tonem i już z całkiem filuternym uśmiechem.

Do odważnych świat należy, mnich pomyślał. Upewnił się, że nie ma przywoitki w zasięgu, po czym przyciągnął szlachciankę usadawiając ją sobie okrakiem na kolanach i rozpoczynając głęboki pocałunek, zaznajamiając się ponownie ze słodyczą ust i języka kobiety. Kiedy w końcu się odsunął.
- Gdzie tylko możesz? - wyszeptał z lubieżnym uśmiechem.

- Postaram się zrobić co się da. - obiecała Bretonka z psotnym uśmiechem wcale się nie wyrywając z jego kolan i objęć. Po czym sama zaczęła obdarowywać kochanka pocałunkami jakie z czułych robiły się coraz bardziej chciwe. Aż w końcu zsunęła się na kolana i zadarła jego sutannę aby tam dokończyć dzieła obdarowując ich oboje tą przyjemną chwilą. Po wszystkim wstała i uśmiechnęła się do gościa promiennie.

- Mam nadzieję, że czujesz się usatysfakcjonowany. Jak mówiłam tutaj niezbyt mogę swobodnie działać. Ale jeśli będziesz wieczorem u Pirory to może coś nam się uda zdziałać więcej. - powiedziała z czarującym uśmiechem jakby zapraszała szlachetnie urodzonego kawalera na wieczorek poetycki w zacnym towarzystwie.

Wallentag; rano; Sklep Grubsona

- Powinnaś zobaczyć tego drugiego… - zażartował mnich - Z Silnym polazłem spotkać kilku ciekawych ludzi. - usiadł boleśnie - Zamówienie chciałem złożyć na szatę i sprawę mam do Grubsona.

- No tak, jak z Silnym to można się było tego spodziewać. - główna krawcowa tego sklepu pokiwała swoją dwukolorową głową jakby stan kolegi stał się teraz dla niej bardziej zrozumiały. Ale nie ciągnęła dalej tego tematu.

- A Hubert był na zapleczu ale brałam miarę w przymierzalni to zobaczę czy jeszcze jest. - powiedziała wskazując na drzwi do owej przebieralni. Po czym ruszyła na zaplecze znikając mnichowi z oczu. Wróciła dość szybko.

- Właśnie wypłaca dodatek personelowi. W naturze. Więc możesz poczekać aż skończy albo iść teraz. - odparła z dyskretnym ale rozbawionym uśmiechem dając mnichowi wybór.

- Poczekam. - postanowił jednooki - Nie chcę przeszkadzać w pracy. To co do mojego zamówienia…myślałem o szkarłatnej szacie, takiej pełnej, na styl kapłański. Czarne akcenty na rękawach i kołnierzu, może z aksamitu. Bylibyście w stanie coś takiego mi sprawić?

- Szkarkatna szata? Szkarłat jest drogi. Bardzo drogi. I nie mamy go zbyt wiele. Więc przemysl to jeszcze. - projektantka uniosła brew do góry dając koledze czas do zastanowienia się czy na pewno wie co mówi i czy go stać na taki projekt. Dała mu znak aby poszedł za nią i wzięła z lady szkicownik i ołówek.

- Dla kogo to ma być? Umiesz rysować? Jak to ma wyglądać? - zapytała czy byłby w stanie zrobić chociaż ogólny szkic jak to by miało wyglądać.

- Jestem przekonany. Szata ma być dla mnie. Podaj mi szkicownik, coś ci nabazgram. - mnich przyjął kawałek kartki i węgla. Zamknął oko, wypowiadając plugawą modlitwę pod nosem i zaczął rysować - Na ogół nie zajmuję się ubraniem, tym bardziej projektowaniem, ale mam ogólny pomysł. - po dłuższej chwili skończył i wręczył kobiecie swoje dzieło - Jestem gotów czekać, nie ma pośpiechu. - szata wyglądała dość agresywnie, nie dla kapłana, czy mnicha siedzącego cicho w klasztorze.

- Więc ile takie cudo by mnie kosztowało?

- Ah takie coś… - projektantka pokiwała głową i chwilę oceniała swoimi oczami ten prowizoryczny szkic. - Tak, takie coś damy radę zrobić. Zwłaszcza jak to nie jest na wczoraj. - skinęła w końcu swoją dwukolorową głową i zaczęła rozpytywać i omawiać różne pomniejsze detale od jakich zależało ostateczne wykończenie no i cena. Jak ktoś zawodowo nie zajmował się projektowaniem takich ubrań to mógł być zdziwiony ile rzeczy trzeba było uwzględnić. I taka profesjonalistka jak Oksana była tutaj świetną przewodniczką. Jeszcze rozmawiali o tych detalach gdy drzwi na zaplecze skrzypnęły i pojawiła się w nich zwalista sylwetka gospodarza. Wydawał się być w dobrym humorze. Spojrzał w ich stronę ale podszedł do subiekta i coś zaczął do niego mówić.

- Jeszcze chwilę tu poczekamy a potem wyjdź na ulicę. I idź od podwórka. Wpuszczę cię do środka. - widocznie krawcowa na tyle dobrze znała swojego szefa i kochanka aby właściwie odczytać to krótkie spojrzenie jakie im posłał i teraz zdawał się w ogóle nie zwracać na nich uwagi.

Mnich wykonał polecenie krawcowej, stał teraz pod tylnymi drzwiami, rozważając jak ubrać w słowa propozycje do Grubsona. Nie może kłamać, ale mógł dopytać o więcej szczegółów Sigismundusa.

Musiał wyjść na ulicę, obejść przez boczną alejkę bryłę sklepu i wejść przez furtkę na jej podwórze. Tam czekał chwilę oglądając jakieś połamane manekiny, skrzynie wypełnione jakimiś nierozpoznawalnymi, uszkodzonymi elementami i tego typu doperele jakie można było znaleźć na większości podwórek, zwłaszcza tych od sklepów czy karczm. Od środka jednak usłyszał zgrzyt zamków, skrzypnięcie drzwi i te stanęły otworem gdy otworzyła mu Oksana. Dała znak aby wszedł do środka i poszedł za nią. Po chwili weszli do gabinetu Grubsona. Ten siedział za swoim biurkiem więc zdążył wrócić ze sklepu na zaplecze.

- Witaj Otto. Cóż cię sprowadza w moje skromne progi? Co słychać u naszej drogiej Sorii? - przywitał się z mnichem wskazując mu wolne krzesło po przeciwnej stronie biurka.

Mnich spokojnie usiadł.
- Przekazałem Oksanie jakie ubranie chciałem zamówić dla siebie. Do ciebie mam sprawę natury religijnej jeżeli zechcesz mnie wysłuchać.

Grubson spojrzał na swoją główną projektantkę a ta skinęła swoją dwukolorową głową. Po czym wrócił spojrzeniem na swojego rozmówcę. Przesunął się po nim z góry na dół swoimi oczami. W końcu wzruszył swoimi byczymi ramionami i dał znak gestem aby gość zaczął mówić o co chodzi.

- Twój sklep odwiedziłem jako klient, ale ciebie odwiedzam jako kapłan. Słyszałem dużo dobrych rzeczy o twoim oddaniu Wężowi, twoich talentach w uwodzeniu, udzielaniu i otrzymywaniu przyjemności. Zastanawiałem się, czy byłbyś zainteresowany poznaniem, głębszych tajemnic Mrocznego Księcia?

- Zawsze. Ale ty znasz jakieś “głębsze sekrety”? Nawet go nie wyznajesz. Chociaż może to się zmieni z tego co słyszałem ostatnio o tych twoich harcach tam i tu. - gruby właściciel kwitnące go interesu odzieżowego wydawał się być sceptyczny czy młodszy kolega może mieć coś ciekawego do zaoferowania. Ale widocznie był gotów przynajmniej go wysłuchać.

- Och, twoje słowa mnie ranią. - Otto przyłożył dłoń do serca w dramatycznej pozie - O ile tak jak ty, czy Łasica, Fabienne albo Soria nie oddałem się na wyłączność Slaanesh, jestem jej wiernym sługą tak jak pozostałej trójce. Wiem, że może to wyglądać dziwnie, ale tacy jak ja istnieją. Co do mojej wiedzy... - mnich westchnął - Już nie raz się przechwalałem o tym jaki to oczytany jestem w sprawach Chaosu i to prawda, ale głębsze tajemnice można wywnioskować z zachowania wyznawców. Wstępny wyznawca Khorna może być zwykłym zabijaką, który rozlewa krew na lewo i prawo. Bardziej wtajemniczony zorganizuje krwawe igrzyska ściągając nawet niewiernych, aby oddali się w czci i uwielbieniu brodząc po kolana w posoce. Rozumiesz bardzo dogłębnie aspekt Slaanesh odnoszący się do cielesnych przyjemności. Jedzenie, picie, chędożenie. To wszystko jest miłe Mrocznemu Księciu, ale twój konkretny zawód otwiera okno na inne możliwości. - Otto spojrzał na okno - Gdybyś mógł określić character szlachty i możnych tego miasta, jakich słów byś użył?

- Być może, być może. Ale powiedzmy, że mam pewną dozę sceptycyzmu do osób jakie mówią, że służą więcej niż jednemu władcy. Więc wybacz moje zwątpienie. Rzeczywiście Fabi mówiła mi, że jak na kogoś nie od nas całkiem nieźle się spisujesz. Była bardzo z ciebie zadowolona. Gdybym był bardziej pruderyjny poczułbym zazdrość. No ale ja, co doprawiłem temu miastu tyłu rogaczow byłbym ostatni który zniżył bym się do takich błahostek. Chociaż przyznam, że jestem nieco zawiedziony tak rzadką możliwością obcowania z błogosławiona Soria. Liczyłem na coś więcej niż tylko relacje od moich kochanek. - powiedział po zastanowieniu. I dał znać, że zepchnięcie na boczny tor niezbyt mu się podoba. W końcu byli sojusznikami z dwóch sąsiednich grup spiskowców.

- A szlachta? Swietoszkowaci hipokryci. Trzymają za pysk lud pod płaszczykiem tradycji i boskich praw a tak naprawdę pasożytują na nim. Widziałeś gołą Łasicę w dybach? Widziałeś gołą Fabienne w dybach? Powiedz. Poznałabyś jak są bez ubrań, że któraś to szlachcianka a któraś nie? No nie! No właśnie! O to chodzi. Wcale się od nas nie różnią. Dlatego chędoże ich żony, córki i kochanki bez skrupułów. I wiesz co? One to kochają! I zawsze wracają po więcej. Więc czym się różnią od zwykłych ladacznic? Właściwie to ladacznice to tak zarabiają na chleb i czynsz a takie żony kupca czy szlachcica to robią to z nudów. Sami nie respektują praw i jakich prawią z ambon i urzędów. Prawo jest dla biednych a bogaty zawsze się jakoś wyślizga. - tym razem kupiec wylał z siebie rewolucyjny żar za jaki by skończył na szafocie gdyby go usłyszał ktoś z władz. Ale wydawał się być pewny swego przez lata doświadczeń.

- Zdziwiłbyś się jak wiele czynów Khornitów mogłoby się przypodobać Slaanesh, jeżeli dobrze by to przeprowadzić. - zauważył mnich - Twój opis szlachty jest słuszny, widziałem obie nagie i masz rację, nie różnią się od siebie. Nie będę wchodził w niuanse obowiązków, dziedzictwa i wklęsłych podbródków. Bardziej miałem na myśli jak łatwo można zmanipulować ich pychę. Mamy w zasięgu Sorię, Fabienne, a teraz też Lady Odette. Wyobraź sobie, że poprzechadzałyby się po mieście w kreacjach spod twojej ręki, promowałyby jakie to modne, dostojne i mucha nie siada. Nie tylko dobre dla biznesu, ale inne chciałyby w końcu i je przeskoczyć, żądając coraz bardziej ekstrawaganckich sukien. Szlachetne kamienie, rzadkie skóry... włosy pięknej blondynki?

- Owszem brzmi pięknie. Ale już mi co nieco obiecałeś przyjemności kontaktów z Soria jak przyszedłeś po wyjątkową suknię dla niej. Ja się wywiązałem z umowy. Soria dostała w prezencie ode mnie piękną suknię jaka wspaniale podkreśla jej atuty a wiem, że w niej chodzi więc przypadła jej do gustu. A ja? Co ja mam z tego? Nic. A wiem od dziewczyn, że dzieje się tam u was. A mnie tam nie ma. A teraz co? Znów przychodzisz mamić mnie wspaniałymi wizjami? - otyły kupiec pokręcił głową na znak, że ostatnia wymiana usług nie poszła po jego myśli więc obecnie jest bardziej wątpiący niż wówczas.

- Gdybym bardziej niemiły, powiedziałbym, że to nie moja wina, że nie zainteresowałeś córki Soren. Dziwiło mnie w sumie, że nie brałeś udziału w żadnej z naszych schadzek. Nie zaprosiły cię, czy może Fabianne chce cię na wyłączność? Ale rozumiem frustrację. Co powiesz na to, powiem lady Sorii o twym uwielbieniu jej osoby i chęci spotkania. Sam na sam i wtedy obgadamy sprawę sukni?

- Gdybym ja chciał być bardziej niemiły, powiedziałbym, że omawiałem tą sprawę sukni z tobą i liczyłem na ciebie, że przedstawisz moje uwielbienie dla wężowej milady jak należy. - Grubson odparł prawie tym samym tonem i stylem jakim poczęstował go młodszy rozmówca. Widocznie zależało mu aby ten zrozumiał jego niezadowolenie.

- No ale jak mówiłem. Staram się nie być małostkowy i zawistny. Więc jestem gotów zapomnieć o tym opóźnieniu w imię dobrych relacji między naszymi grupami i Starszym jakiego bardzo szanuję. Powiem więcej, myślę, że mam kandydatkę do zasiania tymi waszymi jajami. Więc jak widzisz obu naszym rodzinom będzie się żyło lepiej jeśli będziemy w jak najlepszej komitywie. A co do przekazania milady wyrazów mojego szacunku oczywiście będę bardzo zobowiązany i z niecierpliwością czekam na odpowiedź. Bardzo chętnie przysłużę się dziełu naszego patrona. I miło mi słyszeć, że ta sławna diwa też jest po naszej stronie. Z przyjemnością bym ją poznał osobiście. - widocznie jednak gospodarz był gotów odsunąć w niepamięć tą urazę jaką żywił jeśli wszystko jeszcze dałoby się tak załatwić aby i on w pełni uczestniczył w zabawach z tak znakomitymi niewiastami. Zwłaszcza, że był gotów nie przychodzić z pustymi rękami.

- Trudno mi powiedzieć, czy jeszcze jest wtajemniczona w aspekty wiary. Jednak chce spotkać się z Zwierzoludźmi i skorzystać z tego opętanego mutanta, którego wyzwoliliśmy w zimie. Więc może być najbardziej Slaaneshyckim niewiernym w tym mieście. - mnich zastanowił się chwilę - Sigismundus ucieszy się z kolejnej matki dla swych maleństw. A i tu mam do ciebie pytanie. Byłbyś zainteresowany posiadaniem czterech jąder?

- Jeśli jest chętna na zabawy z plugawymi zwierzoludzi to he he raczej jest służka naszego patrona. Nawet jeśli o tym nie wie. - zaśmiał się pod nosem z rozbawienia. - I tak, słyszałem od Fabi, że nasza śliczna diwa o anielskim głosie jest bardzo obiecująca. Cieszy mnie to. Będę zobowiązany jeśli będę mógł ją poznać bliżej. - przyznał, że ta potencjalna znajomość ze sławną śpiewaczka jest mu jak najbardziej na rękę. A jako kupiec nie miał takiej siły przebicia co bogata szlachta więc oficjalnie trudno by było mu się z nią spotkać. Ale mniej oficjalnie jako członek sojuszniczego kultu już bardziej.

- No a z tym zasianiem musimy się umówić. Planujemy z Oksaną mały pokaz naszej posłusznej zabaweczki. Nie chwaląc się nieźle ją wyszkoliłem. Jestem pewien, że z pokorą przyjmie swoją nową rolę. - odparł dumnie jak hodowca z jakiejś medalowej sztuki bydła.

- I cztery jądra? O czym ty mówisz? Te co mam służą mi całkiem dobrze. Rzesza moich bękartów i kochanek może ci to he he potwierdzić. - na koniec zaśmiał się butnie ze swoich możliwości i osiągnięć jako kochanka ale jednak wolał się upewnić o co chodzi młodszemu koledze.

- Z ciekawości i obowiązku. Jednym z darów od Oster są jądra które można doszczepić mężczyznom, aby rozsiewali bardziej naturalnie jaja. - Otto się uśmiechnął trochę nerwowo.

- Dar Oster? - wiadomość widocznie zaskoczyła gospodarza. Powtórzył to i widocznie musiał to przemyśleć bo nie odzywał się chwilę.

- No a próbowaliście już coś z tymi jądrami? - zapytał wracając spojrzeniem do młodszego rozmówcy.

- Niestety, brak nam ochotnika. Dlatego zwracam się do Slaaneshyty. Chociaż, przyznam nasza wiedza ogranicza się do procedury dodania jąder. - mnich pokręcił głową - Pogadam z Sigismundusem o poświęceniu jednego na jakimś knurze, aby zobaczyć jaki ma to wpływ na biorcę. Chciałem jedynie wiedzieć, czy byłbyś zainteresowany. Dwa razy tyle, aby dziewczyny się bawiły.

- Może i bym był. Ale najpierw wolałbym zobaczyć jak to działa. No i Oster to jednak nie jest nasza patronka. W ramach dobrej woli i współpracy tą naszą zabaweczkę pozwolimy zasiać tymi larwami. Jestem dobrej myśli. Dałoby się załatwić coś z kobietami to bym miał większe pole manewru. Trochę ich mam. I jakby to było od naszej Soren no to może, może tak. No ale jak od Oster i jeszcze nie wiecie czy to w ogóle działa… - grubas pokręcił głową na znak, że niezbyt mu się uśmiecha pakować swoje najcenniejsze klejnoty w tak niepewny interes. Zwłaszcza jak on sam sprzyjał matce Sorii a jej siostrom to już znacznie mniej.

- A wy nie chcecie sami spróbować? Albo Lilly? Ona też przecież ma co potrzeba skoro do tego jąder potrzeba. No ale dobrze, pomyślę nad tym, porozmawiam z Oksaną czy by jakiegoś trzewika nie miała do zabawy, może się ktoś znajdzie. Jakby to było od Soren no i coś sprawdzonego to by była inna rozmowa ale jak tak to no sam rozumiesz Otto. - na koniec rozłożył swoje potężne ramiona w geście bezradności. Chociaż obiecał chociaż spróbować znaleźć kogoś na zastępstwo w tej roli.

- Przekaże Sigismundusowi. Będzie zadowolony. Doszczepienie jąder ma sens, jeżeli będzie się z nich korzystać. Nurglici raczej się nie nadają, a ja nie jestem aż tak uzdolnionym uwodzicielem, aby się opłacało. Sam powiedziałeś, że masz wiele kochanek. Do niczego nie zmuszam, tylko pytam. - mnich się chwilę zastanowił - Co do samego daru, o ile Oster jest jego architektem, wszystkie Siostry miały udział w jego tworzeniu. Dziękuję, że jesteś otwarty na możliwość. Jak poeksperymentujemy z Sigismundusem to dam ci znać jak to wygląda.

- No właśnie. Oczywiście, że mam mnóstwo kochanek. Zdziwiłbyś się kogo. Ale jak jestem kupcem i umiem kalkulować ryzyko. A tu mi się wydaje zbyt wielkie jak na coś tak bardzo osobistego. Daj znać co tam wam wyjdzie z tymi jądrami jak my znajdziemy kogoś na to miejsce to damy znać. A, że Sigismundus czy Strupas nie są uwodzicielami no to he he tak, prawda, maciorę pewnie by im było trudno he he namówić do spółkowania. - gospodarz był gotów przystać na taki podział ról ale myśl o dwóch nurglitach w roli flirciarzy bardzo go rozbawiła.

- Rozumiem, i pogadam o tym z nimi. Zważając, że znalazłeś im kolejną matkę, to na pewno się zgodzą. Teraz jeszcze kwestia płatności, co do mojego zamówienia. - mnich położył nie małą sakiewkę na stole - Ostatnio zacząłem przyjmować rolę kapłańską w naszej rodzinie, pora więc abym też wyglądał odpowiednio. Wiem, że takie rzeczy zajmują, to zapewne kilka tygodni potrwa?

- Aha. Czyli wracamy do interesów. Dobrze. - gospodarz uśmiechnął się, sięgnął po położoną na stole sakiewkę, potrząsnął nią sprawdzając brzęczącą zawartość i z zadowoleniem pokiwał głową. - Dla kolegi z branży postaramy się załatwić to priorytetowo. Jeszcze będę musiał porozmawiać z Oksaną bo to ona ma w takich projektach ostatnie słowo. Ale zwykle wyrabiamy się w tydzień z większością zamówień tego typu. - odparł Hubert z zadowoleniem. Wskazał palcem na drzwi za jakimi na początku ich rozmowy zniknęła jego główna projektantka ale wydawał się być dobrej myśli.

- A co ze Starszym? Już wam nie przewodzi? - zagaił z ciekawością chowając sakiewkę do szuflady.

- Przewodzi, jednak Starszy… - Otto westchnął - w mojej opinii nie spełnia się w roli przywódcy duchowego. Widzi jedynie cel sprowadzenia Sióstr i tylko tego się trzyma. Nastroje w rodzinie już są napięte, ponieważ Slaanesh góruje. Jeżeli nie chcemy skończyć jakie wiele kultów przed nami, ktoś musi uspokajać ognie rywalizacji.

- Nie spełnia się? Odważne słowa mój młody kolego. Ale niesnaski mnie nie dziwią. Spójrz na nas. Nas łączą podobne upodobania więc mamy wspólny cel. U was jest inaczej. Zawsze tak jest gdy są w grupie różne frakcje i każda ciągnie w swoją stronę. To tak samo działa także w handlu, polityce i wielu innych dziedzinach. Tego się nie da uniknąć przy tak różnorodnych priorytetach i potrzebach. - grubas pokręcił głową ale chyba nie był zdziwiony taką relacją ze stosunków w zaprzyjaźnionej grupie.

- Puszcza nas samopas, tak długo jak nie zdradzamy i działamy ku ogólnemu celowi. - mnich pokręcił głową - Lubieżna część kultu zyskuje członków, odnalazła Sorię i ołtarz Soren. Pozostali czują się mniej istotni, to rodzi żal, a w końcu agresję. Staram się temu zaradzić, wiele kultów upadło z powodu wewnętrznych walk. - mnich westchnął - To są jednak moje problemy, ty masz swój sklep i kochanki do pilnowania i pewnie powoduje to ból głowy i pleców. - jednooki kultysta spróbował poprawić atmosferę delikatnym żartem.

- Przy tylu frakcjach pokojowa koegzystencja to sztuka wiecznych kompromisów. Każdemu trzeba coś dać, obiecać, odwrócić uwagę aby jakoś ten wózek popchnąć kawałek do przodu. Jak mówię, wszędzie tak bywa. Każdemu trzeba znaleźć zajęcie. - wzruszył grubymi ramionami nadal wcale się nie dziwiąc takim wieściom. Usłyszeli pukanie do drzwi i gdy powiedział “proszę” do środka weszła główna krawcowa. Przyniosła wieści, że jakiś ważny klient przyszedł i gospodarz obiecał, że już do niego idzie.

- No widzisz, muszę już iść. Miło się rozmawiało. Wpadaj czasem to pogadamy. No i proszę cię miej na uwadze moje zainteresowanie Sorią. Wolałbym nie czuć się wykluczony z kręgu jej znajomych. - powiedział życzliwym tonem wstając ze swojego miejsca. Ruszył do drzwi i wyciągnął rekę aby w życzliwym geście odprowadzić do nich młodszego kolegę.

Otto opuścił przybytek Grubsona, zastanawiając się co teraz. Miał jeszcze czas do eksperymentu u Pirory, postanowił więc odwiedzić naukowca Nurgla.
Zmierzył do Apteki Sigismundusa, pogada o strzykawce, nowej matce i jądrach, a potem do Pirory.