Angestag; południe; rezydencja Von Mannlieb

Otto zbliżył się do rezydencji nie wiedząc, czego się spodziewać, więc spodziewał się najgorszego. Ognia, krzyków, masy trupów i Annikę z głową Fabienne u pasa.

Z hospicjum Otto musiał przejść parę kwartałów ulic aby dotrzeć do Północnej Dzielnicy gdzie mieściła się większość rezydencji szlachty i bogaczy. Właśnie tu jak się należało do śmietanki towarzyskiej miasta wypadało mieć swoją rezydencję. I jakiś “domek za miastem” oczywiście. Więc zgrzał się nieźle nim dotarł do metalowych prętów ogrodzenia von Mannliebów. Pierwsze wrażenie nie było aż takie tragiczne. Nie było żadnych zrewoltowanych czy przerażonych tłumów, w oknach nie było widać dymu pożaru ani krwawych smug na ścianach czy schodach. Właściwie wyglądało dość podobnie jak był tu pierwszy raz ledwo parę dni temu. Też musiał zadzwonić do furty, otworzył mu ten sam odźwierny co poprzednio i też wprowadził go po schodach do holu. Tu kazał poczekać i przez chwilę jednooki mnich został sam. Też podobnie jak poprzednio. Wreszcie zjawiła się stara guwernantka von Mannlieb czyli Gertruda. Zachowywała dostojny spokój i obdarzyła go surowym, chłodnym spojrzeniem. Też jak poprzednio. Zapytała po co przyszedł i jak usłyszała odpowiedź zniknęła za drzwiami prosząc aby poczekał. Znów został sam ale podobnie jak poprzednio stara służąca pojawiła się z powrotem mówiąc aby udał się za nią i pani zgodziła się go przyjąć.

- Tylko będziesz musiał poczekać. Bo pani jest w negliżu. - rzekła oschle guwernantka i wprowadziła go do tego samego salonu co poprzednio. Tylko tym razem nie czekała na niego młoda gospodyni. I tutaj w ramach gościny zaproponowała mu wino i szarlotkę jaka stała na małym, ozdobnym stoliku przy którym ostatnio rozmawiali z Frau von Mannlieb. Czekali niezbyt długo gdy drzwi bezceremonialnie się otworzyły i do środka weszła sama gospodyni.

- Witaj Otto. Gertrudo proszę cię no gościa mamy. Weź proszę przynieść porządne talerzyki i to drugie ciasto. I jakieś owoce. Masz ochotę na owoce Otto? Oczywiście, że tak, głupie pytanie. Aha i przynieś może brandy. Mam ochotę na coś mocniejszego. - Fabienne szybko rozdysponowała swoją starą guwernantkę tonem nawykłym do wydawania poleceń służbie. Ta przyjęła to z tym swoim chłodnym spokojem, skinęła głową i wyszła. No a gość mógł zostać z samą milady jaka była znów w czarnej sukni ale innej niż poprzednio. I jak podeszła bliżej zauważył, że wciąż ma mokre końcówki włosów a te były spięte w zwykły, koński ogon kompletnie nie pasujący do tak bogatej i wyrafinowanej milady.

- Otto, Annika uciekła! Próbowałam ją zatrzymać ale mi się nie udało! - pokazała na swoją rozbitą wargę jaka nieco już zdążyła spuchnąć. - Wpadła w jakiś amok! Nie wiem co się jej stało! Krzyczała coś i w końcu wybiegła. Kazałem jej szukać. Ale jeszcze z nią nie wrócili! Oh, żeby tylko jej się nic nie stało! Mam nadzieję, że ją znajdą. Ja muszę się szykować do Pirory. Na to spotkanie z kawalerem de Bois. I spróbujemy z tym kluczem. Dlatego nie mogę tu zostać, właśnie się szykuję. W ogóle nie wiem co robić! - Frau von Mannlieb mówiła szybko i z determinacją ale też wydawała się trochę roztrzęsiona. I chyba starała się powiedzieć jak najwięcej zanim jej stara służąca tutaj wróci.

Otto westchnął. Mogło być gorzej, ale ta sytuacja też nie była najlepsza.
- Tak jak mówiłem, Annika słyszy zew Norry, jednej z Czterech Sióstr, która oddała się Bogowi Krwi. Też zacznę jej szukać, wiem czego ona szuka, ale w przeciwieństwie do niej nie znam kierunku. Nie wiesz, w którą stronę więcej się udała?

- Byłbyś tak miły? To świetny pomysł. Ona cię zna a ty ją. A moja służba to miała tylko jeden dzień aby się z nią zapoznać. Pewnie tylko Gertruda by ją rozpoznała bez trudności no ale już niezbyt jest taka sprawna ze względu na swój wiek no i lepiej aby została tutaj. A Annika wybiegła na zewnątrz, przez frontową furtę. A potem na ulicę. Moi słudzy pobiegli za nią jak im kazałam ale jeszcze żaden nie wrócił. Nie wiem czy nie posłać kogoś do straży miejskiej. Tak na wszelki wypadek. Może ją złapali? Sama nie wiem czy to dobrze czy źle. Chciałabym aby wróciła cała i zdrowa. - wielka, czarnowłosa pani o bladolicej cerze tak modnej i cenionej wśród błękitnokrwistych wydawała się szczerze zmartwiona o los swojej nowej służącej. I chętnie przyjęła pomoc młodego mnicha w tych poszukiwaniach.

- Poszukuje kamiennego ołtarza ofiarnego… - Otto chwilę się zastanowił - Być może mającego jakiś związek, ze zwierzoludźmi. Ostatnio ponoć robili się agresywniejsi. Wspominałaś, że udajesz się z innymi kultystami węża na nocne igraszki z nimi. Pamiętasz, gdzie to miało być? - to spore ryzyko, ale Otto nie miał lepszych poszlak.

- A to… Myślisz, że to tam poszła? - bretońska szlachcianka zamrugała oczami jakby taki pomysł ją nieco zaskoczył i zdziwił. Widocznie nie przyszedł jej do głowy. - To przy starych kamieniach. Na zachód od miasta. Byłam tam kiedyś z mężem ale tylko raz. A teraz z Pirorą i dziewczynami mamy tam pojechać. Już w ten Aubentag! Jestem strasznie podekscytowana! Znaczy oficjalnie to jedziemy malować w plener i potem chyba dołączymy do reszty ale to właśnie dzisiaj też jeszcze będę rozmawiać z Pirorą jak to mamy zorganizować. Bo nie mogę nie zabrać Gertrudy no ale liczę, że na tą najważniejszą noc jakoś się jej pozbędziemy. - rzuciła szybko i zmiana tematu na znacznie przyjemniejszy wywołała pierwszy jej uśmiech na bladej twarzy podczas dzisiejszego spotkania.

- A dzisiaj Annika coś krzyczała, że głaz ją wzywa. W lesie. Ale chyba jeden a nie kilka. Bo tam co jestem umówiona z dziewczynami to taki trochę jakby krąg. Kilka ich jest a nie jeden. Ale Otto to i tak by musiała przejść przez którąś z bram aby wyjść z miasta. To pewnie tam trzeba by pytać. Nie pomyślałam o tym wcześniej ale myślałam, że moi słudzy ją złapią gdzieś tu w pobliżu. - czarnowłosa żona morskiego kapitana mówiła szybko i przyciszonym głosem jakby obawiając się podsłuchania. I szybko przeskakiwała po kolejny wątkach jakie mogłyby pomóc odnaleźć jej zbiegłą służącą.

- Lepszego pomysłu nie mam. - przyznał mnich - Zachód, tak? Dobrze, życz mi szczęścia. I tego samego życzę tobie w dzisiejszym spotkaniu. Ah, jeżeli uda nam się ją bezpiecznie sprowadzić, przekonaj jakoś służbę, aby o tym nie gadali. Nie chcę, aby przeor o tym usłyszał, to może spowolnić proces z Marissą. Mogę poprosić o wodę? Czeka mnie drugi dziś bieg, po ładnej bójce.

- Oh, no tak, Marissa… - Bretonka o kontrastowo czarnych włosach do swojej bladej twarzy przytaknęła powoli głową gdy rozmówca przypomniał jej o drugiej służącej jaka wciąż była w hospicjum. - A jej nic nie jest? Może ja po nią przyjadę i poproszę waszego przeora aby mi ją wydał? Przecież jak z nim ostatnio rozmawiałam to wydawał się całkiem miły i skory do współpracy. Tylko czekał na odpowiedź na list co wysłał. - zaczęła się zastanawiać na głos jak mogłaby ściągnąć do siebie drugą służącą.

- Oczywiście, że nic nie będę się skarżyć na Annikę przeorowi. Tylko mam nadzieję, że ją odnajdziecie całą i zdrową. Tak się o nią martwię! I przekażę służbie, zresztą nie sądzę aby mieli kontakt z waszym przeorem, przecież tylko stangred i Gertruda ze mną jeździ. A strangred zostaje przy powozie. - powiedziała podchodząc do stolika i biorąc do ręki butelkę wina. Podała gościowi aby mógł ją wziąć. - Weź. To wino lepiej gasi pragnienie niż woda. - powiedziała wręczając mu ten prezent.

- Nic z tego, jeżeli idzie o Marissę. Najwyraźniej ma wpływową rodzinę w stolicy i przeor nie może jej od tak wydać. Do tego dziś usłyszała głos Pajęczej Królowej. Głośniej niż zwykle i w napływie euphorii zaczęła biegać nago po hospicjum. Przeor nie był zadowolony z tego i boi się, że opinia hospicjum ucierpi, jeżeli zrobi coś takiego w służbie u ciebie. Na razie uzbrójmy się w cierpliwość.- Otto przyjął wino od szlachcianki i wypił dość szybko - Och… lepiej. Dziękuję.

- Biegała nago po hospicjum? - wypielęgnowane brwi podskoczyły ze zdziwienia do góry. Po czym szlachcianka zaśmiała się cicho z rozbawienia. - Musiała niesamowicie wyglądać! Bo nawet w tym zwykłym habicie wyglądała bardzo atrakcyjnie. U mnie by mogła biegać nago codziennie. Albo w czymś ciekawszym niż habit. I ja też bym tak chciała. - westchnęła z rozmarzeniem do takiej pięknej wizji. - No ale niestety nie mieszkam tu sama z moimi pięknymi służkami. To rzeczywiście mogłoby zrobić nieco zamieszania. Jednak obiecuję ci Otto, że zrobiłabym co w mojej mocy aby zatuszować taką sprawę. Niestety nago to byśmy mogły być tylko w łazience, może w sypialni jakby się udało jakoś tam spotkać. Albo inne tajne schadzki we własnym domu. Na pewno bym była na to chętna. Jednak tak całkiem swobodnie to nie możemy się tu czuć. - przyznała z nieukrywanym żalem, że nawet w tym domu swojego męża nie może robić w pełni tego na co by miała ochotę. Jednak jako szlachcianka i bogata pani nadal miała pewne możliwości aby kryć chociaż niektóre wyskoki swoich nowych służących.

- No cóż Pajęcza Królowa wyzwoli cię od tych ograniczeń społeczeństwa, ale teraz naprawdę muszę pogonić za Anniką, zanim ona zrobi coś czego wszyscy będziemy żałować. - Otto skłonił się Bretonce i pośpiesznie opuścił rezydencję von Mannlieb ruszając w stronę zachodniej bramy. Miał nadzieję, że dobrze zgadł kierunek Herolda Norry.

- Życzę ci powodzenia i jak tylko ją znajdziesz to przyprowadź ją proszę tutaj. Niech się nic nie obawia, nic jej nie zrobię, może nawet znów weźmiemy razem kąpiel. - powiedziała na pożegnanie szlachcianka życząc mu powodzenia. Jak wyszedł na korytarz minął się z Gertrudą i jakąś niezbyt urodziwą służącą jaka niosła tacę zamówioną przez panią. Widząc, że wychodzi stara guwernantka zawróciła i odprowadziła go do wyjścia.

W końcu znalazł się na zadbanej ulicy i zaczął kierować się ku zachodniej bramie. W środku dnia ulice były pełne ludzi ale nie aż tak aby robić tłok. Zaginiona jednak jakoś nie wpadła mu w oko. Dotarł zdyszany do zachodniej wieży bramnej. Przy niej stało dwóch, raczej znudzonych strażników z halabardami a otwarte drzwi do ich straży pokazywały jeszcze jednego czy dwóch. Na szczycie wieży stało jeszcze dwóch w pozach wskazujących, że nic ciekawego nie widać i nie słychać.

Mnich odetchnął, po czym zaczął łapać oddech. Mógł zostawić habit u Fabienne i poprosić o jakąś koszulę. Podszedł do jednego ze strażników.
- Pochwalony, widzieliście być może kobietę… - Otto rozpoczął opisywać wygląd Anniki - To służka z rezydencji Von Mannlieb. Zaginęła i poszukujemy jej.

Z początku strażnicy nie okazali mu większego zainteresowania niż jakimś innym rutynowym zapytaniem. Dopiero jak zaczął opisywać zaginioną, młodą kobietę to się ożywili. A gdy usłyszeli, że w grę wchodzi jakieś szlacheckie nazwisko to nawet jakby się przejęli sprawą. Tych dwóch z zewnątrz rzuciło pytanie do kolegów wewnątrz straży, wyszedł nawet ich sierżant przepasany dla poznaki szarfą zdradzającą jego rangę i wysłuchał ich oraz młodego mnicha. Ale wyglądało na to, że chociaż bardzo by chcieli pomóc w odnalezieniu służki szlachcianki to jednak nikogo takiego nie natrafili dzisiaj.

- Ale jeśli taka się trafi to oczywiście natychmiast powiadomimy Frau von Mannlieb. - zapewnił go sierżant o swojej gotowości do współpracy.

Mnich ponownie odetchnął. Więc nie opuściła miasta, przynajmniej nie tą bramą.
- Dziękuję, gdybyście jakoś dali radę puścić informację do innych bram byłoby cudownie. Może być rozkojarzona, zagubiona lub nawet trochę agresywna. Ostatnio męczyły ją koszmary… nie tylko ją i biedactwo mogło po prostu nie wytrzymać stresu. Jeszcze raz dziękuję. - skłonił się sierżantowi i ruszył z powrotem na miasto, rozglądając się i pytając przechodnich o Annikę. Postanowił poszerzyć trochę obszar poszukiwań, może najpierw kobieta w napływie rozsądku postanowiła chociaż znaleźć jakąś broń.

- Ależ oczywiście, możemy wysłać zapytanie do południowej bramy. I do ratusza. Do wschodniej to nie wiem czy jest sens bo by musiała jakoś przejść przez rzekę. - sierżant pokiwał głową jakby brał młodego mnicha niekoniecznie za młodego mnicha a raczej za wysłannika jakiejś bogatej szlachcianki. A dla zwykłego sierżanta straży to był autorytet jaki lepiej było mieć po swojej stronie a nie przeciwko. Od ręki zawołał któregoś ze smyków jacy pewnie nie przypadkiem buszowali po pobliskim zaułku i kazał mu zanieść to zapytanie do ratusza a drugiemu do południowej bramy. Ze wschodnią miał o tyle racji, że rzeka Salt przedzielała miasto prawie równo na pół. Właściwie zachodnia część była nawet większa i położona na płaskich nizinach. Wschodnia na odwrót. Stała na wysokich klifach więc zwykle przeprawiano się wiszącym mostem spinającym oba brzegi. Albo łodzią. Tylko wtedy tak czy inaczej trzeba było potem wspiąć się mało wygodną ścieżką z licznymi schodami na ten wschodni klif dlatego większość wolała przechodzić przez ten wiszący most. Chociaż w wietrzne dni to było nie lada przeżycie a nawet mogło być niebezpieczne.

Od zachodniej bramy do południowej to jednooki miał spory kawałek do przejścia. Zbliżał się środek dnia więc ruch na ulicach, przynajmniej tych bardziej zaludnionych był spory. No i jak co jakiś czas zatrzymywał się aby zapytać o kogoś pasującego do opisu Anniki to jeszcze wydłużało mu tą pieszą podróż. Wszędzie jednak słyszał odpowiedź odmowną. Nikt opisywanej dziewczyny nie widział. Dopiero jak dotarł z dobre parę pacierzy później do głównej ulicy prowadzącej do południowej bramy natrafił na jakiś ślad.

- No rano to widziałam jakąś dziewczynę. Czarne włosy miała tak jak mówisz. Właśnie zamiatałam swój podest to ją widziałam. Dziwnie wyglądała. Takie nawiedzone spojrzenie miała. Szła szybko, prawie biegła. Potrącała ludzi jakby ich nie widziała albo nie zwracała uwagi. Widziałam jak potrąciła jakąś kobietę. Mąż zaczął za nią krzyczeć ale nie zwracała na niego uwagi. To pobiegł za nią i dogodnił. Złapał ją za ramię i odwrócił i chyba chciał na nią nakrzyczeć. Ale ona go trzasnęła w twarz! Pięścią! Biedak zalał się krwią. A ona poszła dalej. O tam, poszła w stronę południowej bramy. Straż wołali i ci w końcu przyszli. Potem też poszli w stronę połduniowej bramy ale nie wiem czy ją złapali. Na moje oko to jakaś nawiedzona była ta dziewczyna. Albo wariatka. - powiedziała mu jakaś pani w średnim wieku jaką zapytał o to samo co poprzednich po drodze. Wydawała się przejęta tym zdarzeniem jakby to było wydarzenie jej dnia burząc jej zwykły rytm miejskiego życia. I na koniec wskazała w stronę już widocznej dwie czy trzy przecznice dalej południowej wieży jaka prowadziła droga na zewnątrz miasta.

- Dziękuję i obawiam się, że takie sytuację mogą zacząć dziać się częściej. Ciemne chmury zawisły nad miastem. - wręczył kobiecie dwa srebrniki za informacje i ruszył do południowej bramy. Cóż albo jego przeczucie o miejscu ołtarza Norry był błędny, albo Annika pomyliła kierunki. Szczerze podejrzewał to pierwsze. Miał nadzieję, że dziewczyna nie spowoduje nieodwracalnych szkód.

Dotarcie do granicznej wieży zajęło mu jeszcze trochę czasu. Ale gdy się tam znalazł ujrzał dość znajomy widok. Czyli dwóch znudzonych halabardników co bez większego zainteresowania obserwowali przechodniów. Akurat nikt z nich nie kierował się do lub z bramy aby mieli co robić. Też były otwarte drzwi do traży i jeden czy dwóch strażników na szczycie wieży. Wyglądało to więc dość sielankowo i podobnie jak to widział niedawno na zachodnim posterunku.

Otto odetchnął z ulgą… już chyba czwarty raz tego dnia. Podszedł do najbliższego ze strażników i powtórzył pytanie jakie zadał na poprzednim posterunku, nadmieniając sytuację, którą opisała mu kobieta wcześniej.

- Aha. No tak, była tu. Ale się stawiała to ją musieliśmy postawić do pionu. Właściwie do poziomu. A jak się stawiała! Jakaś szalona była, w jakimś amoku czy co. Haidrichowi zęby wybiła i nos złamała. Dobrze, że chłopcy z patrolu za nią przyszli bo rozrabiała już po drodze. No to ją wzięliśmy w sznury i zawlekli ją do ratusza. W lochu wieży może wróci jej rozsądek. - tym razem okazało się, że trop był właściwy. I z bliska to ten czy tamten strażnik nawet miał jakieś zaczerwienienie, podbite oko czy inną opuchliznę z niedawnej bójki. Ale, że to już dzwon czy dwa minęło to zdążyli ochłonąć i wróciła rutyna. Zaś awanturnicę koledzy z patrolu mieli odstawić tam gdzie większość takich kłopotliwych czyli do lochu w ratuszu.

Otto miał ciąg myśli idący w tą i spowrotem.
Znalazł Annikę, to było dobre. Była w lochu, to było złe. Nie opuściła miasta, to było dobre. Będzie musiał poinformować Fabienne, że będzie musiała wydać pewnie trochę grosza, aby ją uwolnić, to było złe. Dziś jest zbór, to było dobre. Będzie musiał przyznać, że pozwolił na uwięzienie herolda Norry, to było złe.
Podziękował strażnikom za informację i podziękował za przykładną służbę, po czym wrócił do rezydencji von Mannlieb. Przywitał się z Gertrudą i poprosił o ponowną audiencje z Frau Fabienne.

Okazało się, że zanim wrócił do rezydencji położonej w północnych rejonach miasta z południowej wieży to się zrobiła druga połowa dnia. Rozpogodziło się i skończyła się przelotna mżawka. Zaś Frau von Mannlieb, razem z Gertrudą, zdążyły wrócić z wizyty u blondwłosej miłośniczki sztuki i teatru z Averlandu. Stara majordom była dla niego poważna, oschła i dystyngowana jak zwykle. Przyjęła jego powrót ze spokojem oraz prosiła aby poczekał. Ale gospodyni zgodziła się go przyjąć więc po tradycyjnym już czekaniu w holu pomaszerował stukając sandałami po ozdobnych kaflach posadzki za swoją starą przewodniczką. A czarnowłosa Bretonka powitała go w tym samym salonie w jakim rozmawiali późnym rankiem i parę dni temu.

- Dziękuję ci Gertrudo. Poproś aby przyniesiono te brandy i ciasto. Nie wiem czemu je stąd zabrano po wyjściu Otto. Przecież biedak w ogóle nie zdążył ich spróbować. A teraz zobacz jaki jest przemoczony. Musimy go poczęstować czymś na rozgrzewkę. - powiedziała nieco nadąsanym tonem do swojej starej guwernantki. Mówiła w reikspiel całkiem płynnie ale wciąż z charakterystycznym akcentem jaki od razu zdradzał jej bretońskie pochodzenie. Gertruda przyjęła te słowa z niezmąconym spokojem po czym skłoniła się swojej pani i wyszła z salonu. Otto zaś chociaż na chwilę został sam na sam z elegancką panią odzianą w czerń. I z ładnie ufryzowanymi czarnymi lokami a nie jak miała rano tylko zwykły, czarny ogon.

- Znalazłem Annikę, jest zdrowa i jak sądzę bezpieczna. - zaczął Otto kiedy majordomo opuściła dwójkę - Jednak nabroiła, wdała się w bójkę z strażnikami przy południowej bramie i teraz znajduje się w miejskim lochu. - mnich wyglądał na całkowicie załamanego takim przebiegiem zdarzeń - Nie wiem, czy chcę cię mieszać w takie brudne sprawy. Nie wiem, czy i jak by ucierpiała twoja opinia, gdyby się dowiedziano co twoja służka powyczyniała. Dziś mam rodzinne spotkanie, więc możemy obgadać mniej legalne metody jej wyzwolenia.

- Oh! - przez chwilę szlachcianka tylko głośno westchnęła i przysłoniła z wrażenia usta dłonią. I tak trwała chwilę po czym szybko spojrzała na drzwi przez jakie niedawno wyszła jej guwernantka i przyzwoitka jednocześnie. I zapewne wkrótce powinna nimi wrócić.

- W lochu? To pewnie jeszcze jej nie sądzili. To dobrze. Otto bardzo cię proszę, idź po nią. W moim imieniu. Dam ci pieniądze. I spróbuj sprowadzić ją z powrotem. Jak ja po nią pojadę to będę musiała zabrać Gertrudę a jak ją zabiorę to ona wszystko opowie mojemu mężowi jak ten wróci. A ten pewnie każe ją odprawić. A tak to jeszcze coś wymyślę. Że zabłądziła w nowym mieście czy coś takiego. A jak wyjdzie, że trzeba było ją z lochu odbierać no to sam rozumiesz, że to wygląda o wiele gorzej. No i nie mów nic przeorowi ani tam w hospicjum. Wymyśl coś proszę czemu cię tyle nie było. Ja cię poprę jakby trzeba było. - powiedziała cicho i szybko starając się zapewne załatwić jak najwięcej póki nieprzychylny świadek nie wróci. Szybko sięgnęła do niewielkiej sakiewki u pasa i wysypała z niego garść monet. Przeliczyła chyba na oko bo zbyt szybko aby je dokładnie zliczyć po czym znów wsypała je do środka i podała ozdobną sakiewkę młodemu mnichowi.

Mnich ukrył sakwę pod habitem, aby przyzwoitka Fabienne nie zauważyła daru.
- Nie mamy chyba czasu, abyś dała mi jakiś dokument, aby udowodnić, że jestem twoim wysłannikiem... sygnet może? Coś z symbolem domu? - więc do tego został zredukowany. Z mnicha wertującego zapiski mrocznych sił, przez ewangelistę słowa Chaosu, do chłopca na posyłki Slaaneshyckiej Brettoniki. No cóż, wszystko dla dobra rodziny. Do tego czuł się odpowiedzialny z Annikę.

- Na sakiewce masz moje inicjały. - powiedziała szybki i podeszła do tego niedużego, ozdobnego stolika. Wyjęła z niego jakąś kartkę, pióro, atrament chwilę się zastanawiała po czym coś zaczęła szybko pisać. Zajęło jej to ze dwie czy trzy linijki po czym walnęła zamaszysty podpis. I po chwili wahania umoczyła pierścień w atramencie aby odcisnąć jego herb na papierze.

- Nie mam tu wosku. Później go oczyszczę. Napisałam, że proszę o pomoc i jesteś moim wysłannikiem. - powiedziała wręczając mu tą zapisaną jednym, dłuższym zdaniem kartkę. Z zewnątrz było już słychać powracające kroki więc gospodyni szybko zamknęła szufladę stolika i starała się wyglądać, że nic takiego się tu nie działo.

- Oczywiście. Chyba dziś się nie zjem tego ciasta. - delikatnie się uśmiechnął - Przyprowadzę ją od razu tutaj. Porozmawiam z nią po drodze, postaram się upewnić, że taka sytuacja już nie nastanie. - mnich schował list Fabienne i ponownie opuścił rezydencję von Mannlieb. Pożegnał jeszcze raz Gertrude, przepraszając za niewygodę jego przychodzenia i wychodzenia. Ostrzegł, że zjawi się jeszcze raz i tym razem zje kawałek ciasta, aby nieszczęsna kobieta nie musiała go nosić w tą i z powrotem bez celu.
Następnie ruszył w stronę wieży z lochem, starał się przemieszczać szybciej, nie zostało mu dużo czasu przed zborem.

- Każę ci to przygotować jak wrócisz. I bardzo ci dziękuję Otto, jak jutro będziesz u Pirory to chętnie ci to wynagrodzę. - obiecała szlachcianka zanim drzwi się otworzyły i wróciła jej stara służąca. Po czym po kolejnej dawce zamieszania i pożegnania młody mnich znów musiał opuścić rezydencję von Mannliebów i podążyć na południe. Chociaż do ratusza miał znacznie bliżej niż do południowej bramy bo ten zbudowano w centrum. Gdy tam dotarł była już druga połowa dnia i w samym ratuszu było sporo ludzi. Albo petenci, albo jacyś posłańcy, albo pracownicy. Gdy dopchał się do swojej kolejki skierowano go do sierżanta straży miejskiej jaki miał pieczę nad aresztantami ledwo nakreślił zmęczonemu urzędnikowi po co tu przyszedł. Dopiero w kanciapie strażników miał okazję wyłuszczyć po co tu przyszedł. Strażnik z przewieszoną szarfą oznaczającą sierżanta wysłuchał go i pokiwał głową na znak, że rozumie albo, że wie o co chodzi.

- A ta… Z południowej bramy. No tak, chłopcy ją dzisiaj przyprowadzili. Jest w lochu. Czeka na proces. Dziś już było za późno, pewnie jutro ją wezwą. - powiedział drapiąc się po zarośniętej szczeciną twarzy raczej po to aby pozbierać myśli. Brzmiało na razie jak rutynowy przypadek zatrzymania łobuza więc sprawy sądowej jeszcze nie było.

- Rozumiem. - Otto wziął oddech - Jestem posłańcem od Frau Fabienne von Mannlieb, żony Bertolda von Mannlieb. Dziewczyna, o której mowa ma na imię Annika i jest na usługach u lady Fabienne. - mnich wręczył list od Bretonki sierżantowi - I lady von Mannlieb chciałaby, aby… wypuszczono dziewczynę bez procesowania. - przybliżył się do sierżanta i wyciągnął sakwę od Fabienne - Oczywiście, frau Fabienne jest gotowa… wesprzeć straż.

- Aaa… - taka kumulacja wiadomości nieco chyba przytłoczyła sierżanta. Jak się ruszył okazało się, że ma drewnianą nogę co dało się poznać po pewnej niezdarności ruchów i drewnianym stukocie jaki Otto zdążył się naoglądać choćby u Kurta. Nie był pewny czy strażnik rozpoznał nazwisko von Mannliebów czy też nie i chodziło o to, że ktoś ze szlachty jest w to zamieszany ale spojrzał okiem na krótki list od szlachcianki. Nowy, ładny papier i eleganckie pismo Bretonki wydawało się jeszcze delikatniejsze w jego chropowatych i niezbyt czystych dłoniach. Machinalnie przesunął palcem po odbitym w atramencie herbie i całkiem możliwe, że nie był piśmienny ale między innymi na takie okazje pisma od szlachty czy urzędowe zaopatrywano w herby jakie były dużo łatwiejsze do rozpoznania od samych literek. Strażnik uśmiechnął się dopiero gdy ujrzał podarowaną sakiewkę. Obejrzał ją, zważył w dłoni, przyjrzał się chwilę dłużej wyszytym inicjałom i schował ją do zewnętrznej kieszeni pasa. Tak aby jego koledzy tego nie widzieli.

- No to tak, myślę, że skoro to chodzi o takie nieporozumienie no to możemy tak zrobić. - pokiwał głową mówiąc nieco głośniej i obaj wrócili do straży. Zabrał pęk kluczy wiszący na kołku i dał znak dwóm kolegom aby poszli z nimi.

- Sprawa się wyjaśniła chłopcy. Ta biedna dziewczyna się zgubiła i trochę spanikowała. Już się tutaj braciszek po nią zgłosił jak widzicie. - rzucił do nich i kazał jednookiemu poczekać. Sami we trzech poszli gdzieś w głąb korytarza gdzie potem słychać było zgrzyt otwieranych drzwi, chrobot kluczy, potem kroki na dół. Dwóch strażników co zostało na posterunku zerkało z zaciekawieniem na mnicha. Chwilę tak czekali we trzech raczej w milczeniu. Nim nie dało się słyszeć powracających kroków. Wrócili jednak we czwórkę. Annika wyglądała okropnie. Brudna, zakrwawiona i w podartym ubraniu. Te ładnie umyte i uczesane wczoraj włosy dzisiaj miała skołtunione przez co z resztą niechlujnego wyglądu miała mocno dziki wygląd. Reszty dopełniały opuchnięte wargi i widocznie siniaki. Ale szła mniej więcej prosto trochę tylko kulejąc i nie odzywała się.

- No to tu jest ta nasza koleżanka. To pozdrów panią od nas i przekaż, że my zawsze chętni jesteśmy do pomocy. - sierżant przekazał aresztantkę mnichowi i mówił jakby wracał do jakiejś wcześniejszej rozmowy z korytarza. Annika podeszła te dwa kroki, spojrzała przelotnie na Otto ale znów spuściła martwe spojrzenie gdzieś w dal i zachowywała się biernie.

- Oczywiście przekażę i jestem pewny, że spojrzy przychylnym okiem na was w przyszłości. - Otto wyprowadził Annikę na zewnątrz i zaczął prowadzić z powrotem do rezydencji - Znowu usłyszałaś zew. - było to bardziej stwierdzenie niż pytanie - Przykro mi, że nie udało ci się odnaleźć jeszcze ołtarza. - miał nadzieję, że będzie sam gadał całą drogę do Fabienne.

- Znajdę go. W końcu go znajdę. Wiem, że w końcu tam trafię. Nikt mnie nie zatrzyma. Ani nic. - burknęła zawzięcie przez rozbite i spuchnięte wargi. W porównaniu do dnia wczorajszego gdy Otto ją widział ostatni raz gdy lady zabierała ją z hospicjum to wczoraj wyglądała jak księżniczka. No a przynajmniej jak jakaś dorodna córka kupca czy sklepikarza. A dziś to jakby ją ktoś napadł, pobił i przeciągnął po bruku. Kontrast wydawał się uderzający. I znów wróciła ta jej milcząca, zawzięta postawa jaką cechowała się przez większość pobytu w hospicjum.

- Jestem pewny, pytanie jednak mam. Czy nie chciałabyś pomocy? Ja i kilku moich przyjaciół też poszukujemy tego ołtarza, ale nie słyszymy jego zewu. Chętnie wyruszymy z tobą na poszukiwania. Nawet chciałem zabrać ciebie i Fabienne na małe zakupy. Jakaś zbroja i coś ostrego, aby wygodnie leżało w ręce. Brzmi dobrze? - Otto spojrzał na Annikę - Do tego uderzyłaś swoją dobrodziejkę. Chyba przyda się ją jakoś przeprosić, nie uważasz?

Była pacjentka hospicjum skrzywiła się brzydko gdy tak słuchała słów swojego rozmówcy w habicie. Znów kierowali się na północ w kierunku luksusowych rezydencji szlachty i innych bogaczy. Czarnowłosa milczała dłuższą chwilę nim się odezwała.

- No tak… Chyba tak… Chyba ją uderzyłam… Bo mnie złapała i nie chciała puścić… Szarpałyśmy się… To chyba mogłam ją trochę uderzyć… Nie chciałam! Ale nie chciała mnie puścić, mówiłam jej przecież, żeby mnie puściła to nie słuchała! Ehh… Teraz mnie pewnie wyrzuci… Albo odeśle do hospicjum… - przez chwilę się ożywiła gdy wspominała poranne wydarzenia ale na koniec znów przygasła gdy widocznie dotarło do niej jakie mogą być konsekwencje ataku na szlachetnie urodzoną dobrodziejkę.

- Och, nie. Na pewno będzie chciała, abyś została. Po to wysłała mnie, aby nikt nie wiedział o twoich działaniach. Co do niesłuchania… - mnich westchnął - Ona nie słyszy zewu ołtarza. Tak jak ślepego nie nauczysz kolorów, nie wytłumaczysz jej jakie to uczucie. Jednak jak widzisz… sama nie jesteś w stanie nawet opuścić miasta. Chciałabyś spotkać kogoś, kto mógłby ci pomóc odnaleźć ołtarz?

- Po co? Sama go znajdę. I ja zostanę jego strażniczką. Tylko będe musiała zabić poprzedniego strażnika. Ale go zabiję. I ja zostanę strażniczką. - odparła nieco obruszonym tonem jakby chciała podkreślić, że nie potrzebuje w tym zadaniu pomocy. Po czym jednak dopowiedziała coś jeszcze.

- I tam jeszcze będzie czarny rycerz. Na koniu. Wspaniały. I groźny. On będzie naszym wodzem. Poprowadzi nas. Poprowadzi naszą armię. A ja będę u jego boku. Tylko najpierw muszę odnaleźć głaz. I zabić poprzedniego strażnika. Jakiś zwierzoludź. Pokonam go. I utnę mu łeb i będę pić jego krew. - powiedziała znów tym zawziętym i zdeterminowanym tonem jakby do głowy nie brała żadnego, innego scenariusza. Przerwała bo jakiś wóz im przejechał drogę i musieli się na chwilę zatrzymać i poczekać aż przejedzie. To ją jakby wybiło z rytmu.

- Milady mnie przyjmie z powrotem? Na służbę? Tam do siebie? Do rezydencji? Nie odeśle mnie? - zapytała jakby teraz wróciło do niej co mówił wcześniej i widocznie mocno ją to zdumiało.

- Oczywiście, ale sądzę, że będziesz musiała ją przeprosić. Nie słowami, ale jestem pewny, że twoje usta i język będą musiały popracować. - szturchnął figlarnie kobietę - Nikt, nie będzie chciał odebrać ci pozycję strażnika ołtarza. Jesteś Heroldem Norry, takie jest twoje przeznaczenie. Jednak zwierzoludzie trzymają się w stadach, ja i moi przyjaciele zajmiemy niegodne kozły, a ty zamordujesz samozwańczego strażnika.

- Nie, nie, nie. - Annika pokręciła głową jakby świetnie znała temat i od razu coś ją uderzyło w słowach młodego mnicha. - To będzie rytualny pojedynek. Nikt nie będzie się wtrącał. Kto wygra to zostanie nowym strażnikiem. Stado to zaakceptuje. Takie są reguły. - powiedziała stanowczo jakby już nie raz toczyła takie pojedynki i miała w tym liczną i bogatą praktykę.

- A kto to jest ta Norra? - zapytała towarzysza gdy widocznie obce imię nic jej nie mówiło. A już na końcu ulicy było widać pierwsze rezydencje więc do von Mannliebów nie mieli już tak daleko.

- Oh i oczywiście, że przeproszę moją panią. Słowami a jak trzeba będzie to i ustami. - zaśmiała się jakby przypomniał jej się przyjemniejszy i lżejszy temat. - To taka dobra pani! Aż się nie spodziewałam. Myślałam, że tak tylko gada wtedy w hospicjum. Co najwyżej każe mnie umyć albo da jakąś balię dla służby i się skończy dzień dobroci. Ale nie. Naprawdę to zrobiła. Poszłyśmy do łazienki. Takiej ładnej. Z ładnymi kafelkami i w ogóle. I z porcelanową wanną. I ona mówi, żebym się tam władowała. Tylko tak ładnie to powiedziała. No to się rozbieram, ładuje się do środka. A ona też. Jest bardzo ładna. I zgrabna. I potem pokazała mi tacę obok. A tam owoce, ciasto, wino. I mówi, że to dla mnie. A potem zaczęła mnie myć. Rozumiesz? Ona, wielka i bogata pani, zaczęła mnie myć jakby to ona była moją łaziebną. Ale to było! No ja słyszałam, że w tych bogatych zamtuzach, tych luks, co tam są te drogie ladacznice z wyższej półki to tak jest. Że przychodzisz, płacisz i cię takie księżniczki obsługują, że hej! Ale mnie nigdy nie było stać. A tu ona tak sama… A przecież ja nic jej nie zapłaciłam. No i rano też już szykowałyśmy się na nowa kąpiel… No ale wtedy ujrzałam ten głaz, czułam jak mnie wzywa. Czeka na mnie. I ten strażnik też. On wie, że nadejdę. I też jest gotów walczyć ze mną. - czarnowłosa pierwszy raz się uśmiechnęła odkąd ją dzisiaj Otto spotkał. Gdy nie mogła się nadziwić jak wyglądał jej pierwszy dzień służby u nowej pani. I ta musiała na niej zrobić ogromne wrażenie na nieufnej dziewczynie z ulicy. I cały czas jak o tym opowiadała to ciepło się o niej wyrażała. Dopiero jak płynnie przeszła do wydarzeń z dzisiejszego poranka uśmiech zgasł z jej twarzy i wróciła zaduma.

Otto się uśmiechnął, chętnie wytłumaczy kobiecie jej rolę w świecie, ale postanowił przemilczeć sprawę Mrocznych Potęg. Południowcy mogą przestraszyć się tego kto pociąga ich sznurki.
- Norra jest legendarną wojowniczką, która mieszkała na tych terenach. To jej ołtarza szukasz i to najpewniej jej głos słyszysz kiedy widzisz w snach ołtarz. To jej armią ty i czarny rycerz będziecie dowodzić. Ja i moi przyjaciele pracujemy nad sprowadzeniem jej i jej sióstr z powrotem w rodzinne strony. Jeżeli słuchałaś Marissy w hospicjum, to może kilka razy wspomniała o "Pajęczej Królowej"? To Soren, siostra Norry, która zamiast walką zajęła się uwodzeniem. - Mnich się chwilę zastanowił - A pozowoliłabyś nam ci towarzyszyć i doświadczyć twojego zwycięstwa? Taki mały oddział fanów? - Otto spojrzał na kobietę, kiedy tak zaczęła opisywać swoje relację z Fabienne - Frau von Mannlieb jest wyjątkową kobietą. Postanowiła poświęcić swoje życie i duszę przyjemnościom cielesnym. Ma kilka koleżanek, które dzielą jej zamiłowania, w tym ta kobieta, która ci szeptała do ucha, kiedy cię odwiedziliśmy w hospicjum. Obiecała jednak, że jej potrzeby nie staną na drodzę twojemu przeznaczeniu zostania strażnikiem ołtarza. - mnich poklepał delikatnie kobietę po plecach - To co powiesz, na te zakupy… jutro, albo pojutrze? Załatwimy ci zbroję i ostrze, aby oddzielić kozi łeb od ciała?

- Zbroje i ostrze? Nie no coś ty Otto, nie żartuj. Przecież to dużo kosztuje. - zaśmiała się cicho jakby mogła mu darować, że opowiada takie miłe bajki ale chciała dać znać, że nie da się na to nabrać.

- A moja milady jak chce się poświęcić cielesnym przyjemnościom to muszę po wczorajszym dniu przyznać, że naprawdę się na tym zna. - pozwoliła sobie na pełny uśmiech na tych obitych i zeszpeconych opuchnięciami i rozcięciami wargach. Jednak Fabienne musiała jej po wczorajszym dniu bardzo ciepło i pozytywnie zapaść w pamięć.

- Marissa też była bardzo miła. Też się nie spodziewałam. Myślałam, że to tylko zwykła ladacznica co się chędoży z kim popadnie w tym hospicjum. I o tej jej Pajęczej Królowej to pamiętam. Coś mówiła. Tylko właśnie dlatego zastanawiałam się czy ona jakaś głupia nie jest. Bo mówiła, że będzie z nią miała dzieci. No głupia nie? Przecież jak? Kobieta z kobietą? No nie da się. Można się zabawić tak jak ja wczoraj z moją lady no ale dzieci z tego nie będzie. Chyba miała mnie za głupią jak myślała, że w to uwierzę. No ale była miła. I widziałam jak inni na nas patrzyli jak ze mną rozmawiała. Bo przecież, że nie na mnie. I ta Norra to siostra tej jej królowej? No to jak? Jak ma swój głaz i w ogóle? - czarnowłosa dała znak, że sporo tu sprzeczności w tych wątkach o jakich usłyszała teraz od mnicha a wcześniej od swojej koleżanki z Białej.

- I możesz iść ze mną. Czy tam kogo tam masz. Ale to ja będę walczyć ze strażnikiem. To ja go zabiję. Utnę mu łeb i wypiję jego krew. I ja zostanę nowym strażnikiem. Tylko jeszcze nie jestem pewna co z tym czarnym rycerzem. Bo widziałam go ale nie jestem pewna co tam robił. Ale jak będzie chciał ze mną walczyć to też mogę. - dodała obojętnym tonem jakby była gotowa toczyć pojedynek za pojedynkiem o ten głaz z kimkolwiek kto by chciał jej go odebrać.

Mnich się chwilę zastanowił, sięgnął trochę pamięcią do setek legend, opowieści i bajek, które czytał.
- Być może on śpi pod kamieniem. Zaklęty, aby czekać na swoją armię, władczynię i godnego strażnika. - tu spojrzał na Annikę - To miałby dla mnie największy sens. - postanowił przemilczeć, możliwość wydania na świat potomstwa Soren. Niektóre, prawdy lepiej, aby pozostały ukryte - A co do zbroi i ostrza… no ja jestem jedynie mnichem, ale Lady Fabienne nie chce, aby stała ci się krzywda więc jest gotowa zainwestować w twój ekwipunek. Do tego nie widzę cię w ciężkim kawale metalu, od stóp do głów w głupim hełmie z piórkiem. Może napierśnik i skórzane spodnie? Wolałabyś topór, miecz, długi sztylet?

- Oh… Moja pani by mi kupiła takie rzeczy? - Annika znów spojrzała na sąsiada idącego obok z dużą dozą niedowierzania. Obracała to w myślach kilka kroków i się chyba wzruszyła bo aż symbolicznie załamała ręcę. - Ojej, ona jest taka cudowna! Naprawdę będę musiała o nią zadbać. I przeprosić. - westchnęła jakby chciała jakoś bladolicej szlachciance odwdzięczyć się za tą dobroć.

- A jak już coś naprawdę by mi była gotowa kupić to nie będę wybrzydzać. Wezmę co mi kupi. - powiedziała szybko jakby nie chciała sprawiać swojej dobrodziejce dodatkowych kłopotów. A już mieli niedaleko bo widać było ulicę i ogrodzenie z prętów jakie otaczało posiadłość von Mannliebów.

- No cóż, popytam kolegów, którzy bardziej się znają czy by ci mogli doradzić. Jak na razie przygotuj się na składanie przeprosin. I jakby Gertruda pytała, zaatakowała cię banda oprychów. - mnich na chwilę zamilkł coś sobie przypominając - Sprałem dzisiaj Thorne'a. Leżał jak długi na ziemi, kiedy z nim skończyłem. - pochwalił się mnich - Sądziłem, że trochę poprawi ci to humor. - Otto wprowadził dziewczynę do posiadłości i oczekiwał albo Fabienne, albo Gertrudy.

- Tak? To dobrze! Należało mu się. Jeszcze go kiedyś dorwę. Wszyscy myślą, że on taki groźny bo bandyta i silny i krzepki. Ale już mu dokopałam i mogę zrobić to jeszcze raz. Wykończyłabym go wtedy na stołówce tylko mnie zaskoczył jak mi wbił tą łyżkę w brzuch. Kiedyś mu flaki wypruję. - wiadomość o jej rywalu znacznie ucieszyła czarnowłosą i przyjęła to z mściwą satysfakcją. Ale, że już wchodzili wpuszczeni przez odźwiernego do środka to zamilkła. Gdy znów przywitała ich Gertruda też milczała zdając się na swojego rozmówcę. Stara guwernantka zaś jak zwykle przyjęła ich z chłodnymi, dystyngowanymi manierami i zniknęła im z oczu idąc zawiadomić swoją panią. Ta okazała się znacznie wylewniejsza i przyjemniejsza w obyciu.

Heinrich już chciał odpowiedzieć Rune, gdy Joachim pojawił się na miejscu i ruszył w kierunku Silnego.

- Ja może i jestem stary, ale to on nigdy nie poznał wojska. - wskazał na maga - On by się załamałpod ciężarem najlżejszej zbroi. Taki chuderlawy... - podśmiał się - Może przyszedł prosić Silnego o trening? - zapytał Rune - Chodźmy obadajmy, sprawę wam wszystkim mogę nakreślić.

- No tak. Na wojownika to on raczej nie wygląda. - zgodził się Rune gdy też spojrzał za okno i dojrzał dwie, znajome sylwetki. Obaj wyszli na zewnątrz i zastali rozmawiającego łysego mięśniaka ze znacznie od niego szczuplejszym magistrem.

- Serwus chłopaki. - rzucił do nich Rune aby się przywitać i zwrócić uwagę. Silny spojrzał w ich stronę i też się podobnie przywitał. Po chwili już stali pod karczmą we czterech.

- Dzień dobry, mam nadzieję że dobrze się miewacie, ostatnio dużo się dzieje w naszym Zborze, prawda? - uśmiechnął się czarodziej.

- Ano trochę. - zgodził się Silny co jak zwykle o ile nie wybuchał gniewem to raczej nie był zbyt wylewny.

Heinrich zachowywał milczenie, dając Joachimowi pierwszemu przedstawić sprawę, nim sam zdecyduje się zabrać głos.

- Zlokalizowałem artefakt Vesty, jest on w skrzyni w podziemiach Akademii. Zastanawiałem się czy moglibyście pomóc mi go dostać? Na włamaniach znają się też dziewczyny Łasicy, ale ona jest teraz zajęta akcją w Świątyni.

- To nie ma co tu o tym gadać na ulicy. Chodźcie do środka. - Silny z ich czwórki był najdłużej w kulcie no i miał najwyższą w nim pozycję. Do momentu wynagrodzenia Łasicy za kluczową rolę w uwolnieniu Mergi ostatniej zimy to mieli oboje podobny status. Co jeszcze tylko zaogniło niechęć łysego khornity do liderki slaaneshytek.

Więc Rune i Heinrich wrócili z powrotem do wnętrza “Kociołka” a Silny i Joachim tam dopiero weszli. Ten drugi też raczej nie miał okazji tu bywać ale tym razem jak weszli z dwoma mięśniakami jacy widocznie byli uznawani za tutejszych to nikt ich nie zaczepiał. Silny nawet wymienił pozdrowienia z kilkoma z nich. Też zamówił obiad, raczej mało wyszukany i oczywiście z rybą w roli głównej po czym we czterech usiedli przy jednym ze stołów. Póki kelnerka nie przyniesie zamówienia to mogli porozmawiać.

- Vesta no to ona nie jest od nas. Jakbyś coś od naszej Norry znalazł no to co innego. No ale znalazłeś od tej swojej Siostry to znalazłeś. - Silny nie ukrywał, że podążanie ścieżką patronki władcy magii niezbyt go interesuje. Ale skoro to chodziło o część dziedzictwa jednej z Sióstr, nawet nie tej jaka była jego ulubioną, to mógł wysłuchać o co chodzi.

- A o co chodzi z tym włamaniem? - zapytał Rune jaki nie miał tak negatywnych doświadczeń i relacji obiema łotrzycami z ich zboru.

- Może i nie jest od was, ale to wzmocni naszą grupę. Na pewno ja i pozostali się odwdzięczymy, pewnie Merga też - Joachim uśmiechnął się do Silnego.
Następnie opisał co wiedział o artefakcie i jego położeniu, oraz o zabezpieczeniach Akademii.

- Myślicie że w kilka osób dalibyśmy radę pokonać zabezpieczenia, ewentualną ochronę i uciec?

- Może. - wzruszył swoimi mocarnymi łapami łysy przywódca khornystów. - To zależy. Z tego co pamiętam to ten mur nie jest jakiś szczególnie wysoki. Do przeskoczenia. Ale przewalić przez niego jakiś duży kufer może być ciężko. Chyba, żeby łodzią podpłynąć do nabrzeża. Wtedy ten mur nie jest istotny. Tylko jak taka duża ta skrzynia to dwóch do niesienia potrzeba. No i same drzwi. Jak ma być po cichu to trzeba zdobyć klucz. Bez klucza to trzeba będzie wyłamywać albo piłować a to jest głośne. Chyba, żeby wcześniej pozbyć się stróżów. I psów. Bo tam zawsze jakieś luzem biegają. Właściwie trzeba by zacząć od pozbycia się psów bo zaalarmują całą resztę. To robota na parę osób. No i ten klucz do tych drzwi trzeba by mieć. Albo kogoś kto się zna na zamkach. - Silny wyraził swoją wstępną opinię na ten temat. Niczego jeszcze to nie przesądzało i nawet w tak krótkim szkicu było widać sporo zmiennych.

- Wolałbym nie wchodzić "na siłę". - odezwał się były łowca czarownic - Na Zborze więcej poruszę, ale myślałem o wprowadzeniu kogoś jako strażnika. Przez Czerwonego Johana. - spojrzał na Rune - Właśnie temu ci o nim mówiłem. Mógłbyś się przy okazji wywiedzieć jakie osoby są przydzielone do ochrony w Akademii, oczywiście bez naciskania, a jedynie mimochodem w rozmowie zahaczyć, nic co jest potrzebne na już. - postukał palcami o blat - Łowca Czarownic zbiera każdy skrawek z miejsca zbrodni oraz wyciska wszystko z osób powiązanych i później na tym bazuje, na kogo spadnie oskarżenie. Dziś porozmawiam Mergą. Dopiero wtedy będę mieć więcej informacji.

- No to po co mamy tam kogoś umieszczać jak po rabunku będą niuchać wszędzie i każdego kogo dorwą? - zapytał Silny po chwili zastanowienia. - Ja to mówię, jak wiadomo w które drzwi trzeba uderzać i którą skrzynię brać to zrobić skok w środku nocy, zabrać co trzeba, może coś przy okazji i niech szukają sobie potem wiatru w polu. - łysy lider khornitów widocznie stawiał na proste a najlepiej szybkie rozwiązania. Zwłaszcza jak nie chodziło o błahostkę tylko należało się spodziewać sporych konsekwencji takiego rabunku.

Heinrich uśmiechnął się.
- Jeżeli będzie szansa na wykorzystanie fortelu... Na razie osobiście nie mogę całej pewności dać, dopiero na Zborze. Niemniej, czy możemy na waszą pomoc liczyć, nawet jeżeli plan byłby sam w sobie niebezpieczny? - zapytał, chcąc upewnić się co do gotowości podjęcia ryzyka.

- Na jakieś przebieranki to nie mam ochoty. Nie chcę się w coś długiego pakować jak w zimie z tymi kazamatami. Ale jakiś nocny skok tak, coś prostego to tak, możemy to zrobić. Nocą to tam nikogo nie powinno być. Psy i może paru nocnych stróżów. Do zrobienia. Chyba, że jest tam coś jeszcze. Jak nie to Joachim na przewodnika, idziemy gdzie mamy iść, no te drzwi trzeba będzie jakoś sforsować a potem bierzemy skrzynię i z powrotem na łódź i jazda. I potem niech sobie robią te śledztwa. - Silny spojrzał na Rune ale z ich dwóch to on miał pozycję lidera wojowników a do tego był z tego miasta zaś brodacz to przybył tutaj w podobnym czasie jak Heinrich. Niemniej na jakiś nocny skok byli chętni zwłaszcza, że Joachim mógł ich doprowadzić pod właściwe drzwi i skrzynię zaś sama ochrona Akademii nie wydawała im się jakaś szczególnie mocna.

- Prosty ten plan, ale może byłby skuteczny…. - czarodziej wahał się. Jego Patron sprzyjał z tego co wiedział bardziej złożonym intrygom. Z drugiej strony im więcej zmiennych, tym więcej rzeczy mogło pójść nie tak, prawda? Pamiętał także swój sen, który wydawał się być ostrzeżeniem że wpłątuje się w dużo spraw, z których niekoniecznie będzie się łatwo wyplątać.

- Możemy pójść w tym kierunku, ale porozmawiajmy jeszcze na Zborze ze Starszym i Mergą. Dziękuje Silny, że mogę na ciebie liczyć.

- Wszystko wyklaruje się dziś. - zgodził się Heinrich, po czym spojrzał na Joachima i położył mu rękę na ramieniu.
- Dobrze, że się tu razem zjawiliśmy, bo mam i konkretnie do ciebie sprawę.

-Tak? - czarodziej nieco się wzdrygnął pod nagłym dotknięciem Henricha, ale potem pozwolił sobie na lekki uśmiech. W końcu tamten chciał mu pomóc.

***

- Nie kojarzę bym cię kiedyś skrzywdził. - Heinrich odezwał się do maga, gdy zostali pozostawieni sami sobie po wspólnym wyjściu z karczmy - Czy zapracowałem jakoś inaczej na niechęć? - zapytał przychylony do młodego maga.

- Mam złe doświadczenie z osobami.. twojego pokroju..- Joachim przypomniał sobie co spotkało jego rodziców.
- Ale do ciebie osobiście nic nie mam- wyjaśnił po chwili.
Heinrich skinął głową.

- Przed Zborem idę do Starszego i Mergi. - zaczął - Na samym Zborze mamy dużo do ustalenia. - spojrzał w oczy maga - Nim dotrze do tego publicznie... Chcę byś się przygotował. - powiedział powoli kładąc dłoń znowu na ramieniu maga jakby dla oparcia nim dodał karcąco - Na konsekwencje swojego utrudnienia akcji z Akademią.

- Utrudnienia? Zlokalizowałem nasz cel i wprowadziłem dodatkowy element chaosu do sytuacji, prawda? - czarodziej nie chciał by tak jednostronnie przedstawiano rezultat jego działań.

- Nie martw się zbytnio. Utrudniło nam, bo zainteresowało Hetzwiga. Wymagało to dodania dodatkowych obliczeń do działania, ale... może to w ogólnym rozrachunku wyjdzie w końcu na dobre. Tylko... Będzie od ciebie wymagać podjęcia się niebezpiecznego zadania. - urwał na chwilę - I trzymania się z dala Akademii w zadaniu.

- Trzymania się z dala od Akademii, czyli uważasz, że nie powinienem brać udziału w tej akcji? - czarodziej mrugnął, nieco skonfundowany.

- Nie brać udziału w tym, co się rozegra w Akademii, ale miałbyś istotną rolę. - odparł - Choć pewnie cię ona nie pocieszy. Ktoś musi zajmować Hertza, który ciebie zdążył już poznać... a znajomość z Hertzwigiem może w przyszłości się przysłużyć. - spojrzał oceniająco na Joachima, trochę jak nauczyciel - Rozumiesz? Jesteś spalony i będziesz na pierwszym ogniu podejrzeń po spełnieniu się twojej przepowiedni. A od podejrzeń do przesłuchania i wyroku... nie ma aż tak długiej drogi, jak droga zarządzana przez Łowcę Czarownic. Szczególnie, gdy chodzi o maga. Jeżeli główny łowca nagród wie, to nasz Łowca Czarownic tym bardziej.

-Zastanowię się, porozmawiamy na Zborze, może Starszy i Merge coś nam doradzą. Odparł czarodziej nieco niepewnie, zmierzając do zakończenia rozmowy.


************************************************** *******


Kiedy szykował się do Zboru, próbował to sobie wszystko ułożyć w głowie. Czy Henrich miał rację, że w tej sytuacji nie powinien uczestniczyć w akcji w Akademii by nie przyciągać do siebie podejrzeń? Te dzwonki go wzywały, więc wydawało mu się właściwe by to on zdobył dziedzictwo Vesty. No ale na pewno będzie w Zborze 1 kandydatem do badania tego artefaktu, jako nie tylko czarodziej ale i podążający ścieżką Pana Przemian? Szczególnie, że Merga ma wyjechać i nie będzie miała na to czasu. No i było też te sny, jakby widział sceny z przyszłości... dzisiejszy zdawał się zawierać ostrzeżenia. Sugerowały, że będzie miał do czynienia z Hetzwigiem i pojawi się na tych bagnach, gdzie czaiła się jakaś bestia i były do zebrania składniki dla Sigiminudusa. Czy tę bestię z bagien łączyło coś z Vestą, we wcześniejszym śnie pojawiła się wraz z dźwiękiem dzwoneczków. No i padły tam słowa, czy naprawdę kontroluje sytuację, czy nie zaplątał się w sieć.......pocieszało go trochę to, że jego Patron podobno lubił chaos i skomplikowane zmieniające się plany, tylko jak nad tym wszystkich dobrze zapanować? Liczył że coś się jeszcze rozjaśni na Zborze, Starszy i Merga zawsze potrafili coś mądrego doradzić. Na pewno musiał uważać, by nie zostać spalonym w tym mieście, zbyt wiele było jeszcze do osiągnięcia.

Angestag; wieczór; koga “Stara Adele”
Heinrich, Rune, Silny


Były Łowca Czarownic przysunął się do Rune przed wieczerzą, aby jeszcze przed rozpoczęciem głównych rozmów na Zborze wybadać możliwości, jakie ten może zaoferować.
- Potrzebowałbym rodzinnej przysługi od ciebie czy którychkolwiek z twoich braci. - odezwał się do Rune stając obok niego, jakby tylko od niechcenia wspierając się na lasce.

- Ta? A jakiej? - Rune spojrzał na niego z zaciekawieniem i dał mu znać aby rozpoczął sprawę bo na razie niezbyt wiedział o co może chodzić.

- Potrzebuję... płatnerza. Jednego z nas. - stwierdził - Czy ktoś taki przychodzi ci do głowy?

- To nie do mnie. Znaczy u nas w rodzinie to raczej chyba nikt nie jest płatnerzem. A po co ci płatnerz? Chcesz zamówić pancerz? Z Silnym byłem parę razy w takim sklepie i raz u jednego kowala ale to tam chodziło o drobnostkę płatów czy kolczugi to nie wiem czy zrobi. Silny to lepiej zna to miasto. Ja to jestem niewiele dłużej od ciebie. Pewnie dziewczyny też znają takie miejsca no ale sam wiesz jak Silny jest na nie cięty. Zwłaszcza Łasicę. - brodaty wojownik skinął głową i zamyślił się chwilę przeszukując pamięć. Coś widocznie mu przyszło do głowy ale jako przybysz spoza miasta polecał tych członków zboru co się tu urodzili a nawet byli z ferajny jak właśnie lider krwawych ogarów albo obie łotrzyce.

- Byłoby dobrze, gdyby ktoś wykonał dla mnie zakrywający nogę niczym prawdziwe usztywnienie, które nie różniłoby się od realnego. Sam pancerz też zawsze w cenie, nie powiem. - zastanowił się - Ale ciężko coś skombinować bez przymiarki, a bym wolał nie musieć liczyć, że trafię na kogoś kto nie będzie zbyt bystrym, aby nie zaczął gadać o zabawnej protezie.

- Aha. To o nogę chodzi? Bo myślałem, że pancerz jak pytałeś o płatnerza. - Rune schylił głowę jakby sobie przypomniał, że tam w nogawce starszego kolegi nie wszystko wygląda tak jak u większości populacji. I nie dla lepszego wyglądu nosi ze sobą tą laskę.

- To lepiej pogadaj z Silnym albo dziewczynami. Ja aż tak jeszcze nie orientuję się kto jest kto w tym mieście. - przyznał się do swojej dość słabej orientacji w terenie jeśli chodziło o takich specjalistów w rzemiośle jakim można było zaufać z taką robotą.

***

Heinrich zgodził się z Rune i wpierw wybrał porozmawiać z Silnym. Miał w sumie wrażenie, że Łasica i reszta slaaneshytek chętnie by wykorzystała jego mutację do... innej aktywności, co go nie zachęcało, temu wolał zacząć od khornity. Plusem było, że przynajmniej były Łowca nie był magiem, a kimś kto magów tępił za wcześniejszego życia.
Stając wsparty na lasce wytłumaczył Silnemu swój problem, jak i wcześniej Rune.
- Rozumiesz, że nie mogę do każdego lepszego mieszkańca pójść i liczyć na łut szczęścia. - skończył, z przyzwyczajenia przenosząc ciężar na kij.

- O to chodzi… Tak, tak, rozumiem… - Silny podrapał się po swojej łysej głowie gdy się zastanawiał. Nie szło mu lekko bo mruczał jakieś imiona czy ksywy albo chyba nazwy sklepów, ulic czy warsztatów jakie niezbyt coś byłemu łowcy czarownic mówiły.

- No mam takiego jednego. Taki trochę majster od wszystkiego. Ma fach w rękach i robi różne roboty. Nie wiem czy takie coś na twoją nogę by zrobił. Chyba tak. Ale może nie. Trzeba by z nim pogadać. Nie słyszałem aby wcześniej robił coś takiego no ale dość zręczny jest i różne rzeczy już robił. No i dość strachliwy. I wisi mi przysługę. To w razie czego powinno pomóc trzymać mu gębę na kłódkę. - powiedział w końcu gdy ktoś chyba jednak przyszedł mu do tej łysej głowy kto mógłby im pomóc i mogli liczyć na dyskrecję.

- No i jest jeszcze taki jeden od Theo. Tego impresario walk gladiatorskich. Niziołek. Nie wiem czy go znasz. No to to tylko słyszałem, sam nigdy nie gadałem z tym majstrem. Ale ponoć jak się mu odpowiednio dużo zapłaci to robi swoje i nie zadaje pytań. Bo ponoć na tych walkach nie wszyscy są w pełni ludźmi chociaż ja tam całkiem często bywam i jakoś wiele dziwów nie widziałem. Może jakieś spaczone ogary czy coś takiego. Ale słyszałem plotki, że kiedyś to i ork czy zwierzoczłowiek albo jawny mutant się trafił. Ale sam to nie widziałem tam takich rzeczy. No i ten majster ponoć obsługuje te walki jak coś trzeba zbudować czy ekwipunek dorobić. To może. Jak się zapłaci odpowiednio. Ale to właśnie tak o nim tylko słyszałem, sam nic od niego nie potrzebowałem to nie próbowałem z nim nic załatwiać. - Silny dał znak o jeszcze jednym kandydacie chociaż tutaj wydawał się być mniej pewien swego. Opis brzmiał jakby pod względem fachu uważał go za pewniejszego no ale nie miał na niego takiego wpływu jak na tego swojego znajomka co wspomniał go pierwej.

- Zależy czy strachliwość tego pierwszego to plus dla nas czy minus... - zastanowił się - Wszystko zależy od tego, czy ktoś inny nie wygeneruje w nim większego strachu. - wyraźnie nad tym rozmyślał - Ale warto spróbować. - zdecydował po chwili.

- Otóż to, otóż to… Ale zwykle da się go kontrolować. I nie powinien polecieć do straży miejskiej bo bym go ścignął. - pokiwał swoją łysą głową zdając sobie sprawę, że ta opcja nie jest w pełni doskonała i niesie ze sobą pewne ryzyko.

- Przy odpowiednim podejściu da się nawet świętego przekonać by został heretykiem. A później go za to spalić na stosie. - skrzywił się w uśmiechu - Dzięki za pomoc.

- To powiedz mi Heinrichu co ci podpowiada twój doświadczony umysł śledczego w takiej sytuacji? Przychodzi do ciebie zapytanie o kolegę po fachu za którym nie przepadałes, za jakim mało kto przepadał ale jakiś czas temu zniknął w podejrzanych okolicznościach. A tu przychodzi list z drugiego krańca Imperium, że on tam sobie żyje i grzeje swoje stare kości. A u was zniknął bez słowa. Jak wpadł w tarapaty i się z nich wykaraskal to widocznie nie raczył was o tym powiadomić ani nawet wrócić do swoich obowiązków czy chociaż przejść w stan spoczynku aby tutaj grzać swoje stare kości a nie tam, nad morzem, gdzie udał się bez słowa wyjaśnienia. No? Co by sobie mógł pomyśleć taki łowca czarownic o takim zachowaniu nielubianego kolegi? - zapytała tak jakby chciała nakłonić go do spojrzenia na sprawę z tej drugiej strony. I dała mu chwilę do namysłu. Ale krótką bo ciągnęła dalej.

- I tu nie chodziło mi o samą reakcję
Byłeś częsta imperialnej bezpieki Heinrichu. Tam wszystko jest tajne i skryte w cieniu. A tu sobie wypływa jak korek na drugim krańcu Imperium ktoś kto siedział w tym całkiem głęboko. Ale tego gdybania co by było gdyby można uniknąć. Jeśli nie będziesz prowokować swoją przeszłością. Czyli jak nie będziesz się puszył dookoła, że byłeś radykalnym łowcą czarownic z południa. Tylko będziesz starszym panem co sobie przyjechał nad morze dożyć w spokoju swoich dni. Bo każdy dotyk przeszłości może ściągnąć na ciebie kłopoty. Takie z państwowym aparatem ścigania w roli głównej. A jak na ciebie to i na nas. Dlatego myślę, że lepiej abyś nie wspominał naokoło o tym, że w ogóle byłeś łowca czarownic. A szanse, że ktoś z tamtych ludzi przyjedzie akurat do nas i jeszcze trafi akurat na ciebie są ale dość niewielkie. Zwłaszcza jak nie będzie żadnych wskazówek, że dawny Heinrich łowca czarownic przybył akurat do tego miasta. Ale nie ma co się stopować nad tym, że w każdej chwili przydybie cie jakiś dawny kolega po fachu bo nic nie osiągniesz. Będziesz się ciągle obracać przez ramię czy cie dawny kamrat nie śledzi. Radzę ci tego wszystkiego się wyzbyć i odciąć się od przeszłości. - wiedźma o złotych oczach mówiła dość długo ale jasno wynikało, że nie jest zwolenniczka tego aby Heinrich powoływał się co chwila na swoją przeszłość jakby lada chwila miała go capnac za kark albo przynieść jakieś korzyści. Wolała aby odciął się od dawnej kariery i życiorysu.

Początkowo Heinrich chciał chyba przerwać Merdze czy zaprotestować. Podważyć jej słowa, nie zgodzić się z nią! Ale nie wtrącił się, choć cichutki głosik dawnego życia chciał go pchnąć w tamtym kierunku... tylko był zbyt słaby, zbyt przybity przez wydarzenia, jakie go tutaj zaciągnęły. Nie mógł wpłynąć na mężczyznę, jaki działał wedle jego słów, nie był w stanie przywrócić go do dawnych zmysłów i zawrócić z tej drogi, jaka doprowadzi do oddania duszy Mrocznym Potęgom. W Heinrichu wciąż istniał przygaszony, ledwo tlący się żarek, a którego nie zagasił. Czemu?
Bo się wciąż bał. W duszy obawiał się wypowiedzieć słów odpowiedzi.

Heinrich spojrzał umęczonym wzrokiem na Mergę, wizję tego, co zwalczał całe życie. Powinien nią pogardzać, chcieć jej zniszczenia, ale była mu w tym momencie bliższa niż ktokolwiek był dawniej.
I teraz już nie umiał jej nienawidzić.

- Pomóż mi... - odezwał się z błagalną nutą, lekko uginając się przed nią by zdawać się mniejszym od niej, jak zlękniony uczeń szukający wsparcia mentora - Pomóż mi się zmienić, całkowicie uwolnić od dawnego ja…

- Chodź, chodź do mnie Heinrichu. Chodź do mnie moje dziecko. - rogata wiedźma o niesamowitych, złotych oczach wyciągnęła ku byłemu wrogowi Chaosu swoje fioletowe ramiona jak witająca kochanego syna matka. Głos też miała kojący i matczyny jakby chciała ukoić rozterki i wątpliwości swojego dziecka.

Światło zasiane w duszy Heinricha już dawno zagasło, teraz tylko kryło się po kątach świadomości wpierw zaduszone cierpieniem, strachem i uczuciem porzucenia. Teraz jego mierny poblask ginął zakryty płachtą nieprawdziwej troski, przygarnięcia do tych, przed którymi ostrzegał rozum, jaki ostrzegałby dalej, gdyby nie uciszyła go beznadzieja i niekończące się katusze.
Heinrich zrobił krok bliżej Mergi, pozostawiwszy laskę opartą o ścianę. Chwiał się lekko, gdy uczucie było inne, obce, ale mimo wszystko podszedł.
Uchwycił dłonie kobiety i złączywszy je delikatnie, ucałował ich skórę z szacunkiem pochylając głowę, której czoło wsparł o te dłonie.

- Już dobrze Heinrichu, już dobrze. Wszystko się jakoś ułoży. Zostań z nami, ze swoją nową rodzina. I wytrwaj. Pomóż nam a my pomożemy tobie. Mało nas i otaczają nas wrogowie. Tylko sami na siebie możemy liczyć. Zostań z nami a jakoś wszystko się ułoży. - szeptała cicho i miała kojący głos jak matka nucaca kołysankę swojemu dziecku. Z bliska czuł jej delikatny dotyk pocieszycielki. Ciepło jej żywego ciała i ziołowy zapach płynący chyba z jej włosów.

Heinrich zamknął oczy pozwalając uczuciom bezpieczeństwa i troski zalać rozdygotaną psychikę. Nie chciał nawet sobie tego na głos powiedzieć, ale bał się tego zagrożenia, a jakie został wepchnięty. Teraz jednak... Merga zdawała się swoimi słowami odsuwać obawy i koić duszę. Nie był sam. Imperium mogło go odrzucić jak obrzydliwy odpadek, jednak Heinrich zyskał prawdziwe zrozumienie, rodzinę.
- Nie jestem już jednym z nich. - szepnął zdartym od krzyku głosem - Ale mam ciągle wiedzę. - z zadowoleniem wdychał ten ziołowy zapach rozchodzący się od kobiety, kojący nerwy.

Uniósł wzrok na jej twarz w oczach ukazując swoje podstawowe uczucia - żalu za stratą wszystkiego, czym karmił ambicję mając władzę nad innymi jako jeden z Łowców Czarownic i bycia prawie nietykalnym w strukturach Imperium. Tęsknoty za uczuciem, jakie to oferowało, a jednocześnie poczucia przynależności i posiadania celu. Bez tego czuł się pusty, bezbronny.
- Nie mam magii, jedynie mogę ją zobaczyć. - szepnął z pogłosem jakiegoś braku spełnienia - Ale i tak mógłbym dzięki doświadczeniu i wiedzy walczyć z wrogiem, odciągać rodzinę przed wyrządzeniem sobie szkód. Wydaniem siebie na widok Łowców. Zrobieniem tego jednego kroku za daleko, na jaki oni czekają.

- Oh, wierz mi Heinrichu, nie wszystko da się załatwić magią. Czasem mnie samą to zaskakuje. Jest całkiem sporo aspektów życia codziennego w otaczającym nas świecie jakie da się załatwić bez niej a nawet to lepiej wtedy wychodzi i zwykle jest mniej skomplikowane. - wiedźma zaśmiała się cicho, nieco chyba rozbawiona jakby znów nie otaczał ich tak doskonały i magiczny świat jakby sobie życzyła. Pogłaskała jeszcze rozmówce po policzku patrząc z bliska swoimi oczami w jakich płonął wewnętrzny ogień mocy.

- Ale właśnie ty i twoje doświadczenie jest dla nas cenne. Właśnie jego możesz użyć jako swojego atutu. Na naszą korzyść. My wiemy, czym się trudniłeś więc przed nami nie musisz tego ukrywać. W przeciwieństwie do reszty świata. Dla nich lepiej dla ciebie i dla nas abyś był jakimś tam starszym panem co chce tylko żyć w spokoju i z jakimiś zakonami i tajnymi organizacjami nie ma nic wspólnego. - pokiwała głową głaszcząc go jeszcze chwilę ale pochwaliła właśnie taki konstruktywny kierunek myślenia. Prosiła aby nie zwracał uwagę otoczenia na to kim był w przeszłości aby nie wyszło z tego coś kłopotliwego. W końcu były łowca heretyków, obecnie kuternoga, właściwie samotny i bez wsparcia możnych i władz tego miasta, bez kontaktów i zaplecza mógł kogoś skusić aby mu dopiec w mniej lub bardziej dosadny sposób. Zapewne nie tylko Heinrich niegdyś zalazł za skórę wielu osobom podczas pełnienia swoich obowiązków nawet jeśli to było w innej części Imperium. I ktoś z tutejszych czy przyjezdnych mógł się chcieć odegrać na starym łowcy wiedźm i heretyków nawet jeśli to nie do niego miał żal.

Stary były Łowca stracił na chwilę głos. Nigdy wcześniej żadna kobieta nie umiała wpłynąć na niego jak Merga. Patrzył w jej piękne oczy i tonął w głębi ich mocy. Dusza słabo chciała by nie wchodził w to, nie poddawał się. Przecież wiedział, że to niebezpieczeństwo, sam był uczony o takich sztuczkach... ale czy to jeszcze miało jakiekolwiek znaczenie? Ogień chaosu był zgubny, był zdradliwy... ale był też tak cholerne przyjemny, a Heinrich... przecież i tak w nim już brodził.

- Czasem ciężko uwolnić się... - z przyjemnością przyjmował dotyk Mergi na policzku - Ciężko zapomnieć o tym, kim byłeś. Jak wiele zyskałeś. Kiedy jeszcze miałeś wyraźny cel. - sycił się ciepłem skóry kobiety o oczach pełnych potęgi - Porzucić posiadaną... - urwał, jakby walczył sam ze swoim wstydem, kiedy musiał odkryć przed sobą prawdę - ...władzę.

- Oh tak, to prawda. Nie jest łatwo zrzucić skórę nawyków i przyzwyczajeń. Opuścić już tak dobrze ułożone gniazdko w jakim mamy wszystko poukładane. Wbrew pozorom człowiek nie wąż aby bez przeszkód i konsekwencji mógł zrzucić skórę i żyć dalej. - powiedziała z łagodnym uśmiechem zrozumienia i posłała nieco rozbawione spojrzenie ku wyznawczyniom Węża. Ale te w tej chwili nie zwracały na nich uwagi pogrążone rozmową ze sobą nawzajem.

- A im jest się wyżej, ma się większą władzę i możliwości, tym trudniej wejść w skórę szarej myszki. - dodała nadal kiwając głową na znak, że może zrozumieć taki punkt widzenia. - Ale gdy mamy nóż na gardle to trzeba. Trzeba odrzucić te nawyki i wygodę i zacząć nowe życie.Ubrać nową skórę i maski. Zacząć żyć od nowa. Jako ktoś inny. Dajmy na to taka stara mysz co przybyła nad morze dożyć w spokoju swoich dni grzejąc swoje stare kości nadmorskim słońcem. - powiedziała przeczesując mu włosy palcami jakby był małym chłopcem a ona jego matką, babcią czy opiekunką.

- Ale na szczęście nie jesteś tu sam. Jak widzisz masz od czego zacząć. I jestem przekonana, że rodzina ci pomoże co da radę. Wbrew pozorom to chociaż tak często wszystko trzeszczy w szwach na tych naszych rodzinnych spotkaniach to jak widzisz jakoś udaje nam się wspierać się nawzajem i nawet zmierzać ku wspólnemu celowi. - znów posłała spojrzenie po siedzących przy złączonych stołach sylwetkach, tak różnych i przypadkowych, że wydawali się na pozór nie mieć ze sobą nic wspólnego. Może by się udało jakoś dopasować Rune do Silnego, Thobiasa do Sigismundusa, dwie czy trzy łotrzyce do siebie albo dwie eleganckie szlachcianki. Ale jako całość? Zdecydowanie nie. Każde wydawało się być wyrwane z innych dzielnic miasta. A jednak było tu na nich miejsce. Merga wskazała mu głową na Łasicę i Silnego którzy byli swoimi tradycyjnymi adwersarzami i prawie nie zdarzało się aby w czymś byli zgodni. Silny nie raz nie ukrywał, że najchętniej by dorwał łotrzycę i spuścił jej solidny łomot a ona, że najchętniej wywinęłaby mu jakiś bardziej finezyjny numer co wcale nie oznaczało, że mniej wredny. Ale jakoś się znosili, zwłaszcza jak Starszy był w pobliżu i miał na nich wpływ. No albo sama Merga.

Wzrok Heinricha na chwilę spoczął na zgromadzeniu.
- Brakuje mi zrozumienia ich. Wiedzy o ich głębszych pragnieniach. - wrócił do twarzy mutantki - Bo to co widać... jest bardzo proste. A może nie zauważam jeszcze nic poza powierzchnią. - przesunął dłoń do twarzy Mergi i przesunął palcami po policzku pod okiem kobiety - To irytuje, gdy jesteś świadomy jak wiele ci wiedzy brakuje o świecie, w którym żyjesz.

- Sztukę poznawania innych, siebie, tajników magii, wiedzy, zakazanych sekretów to jest doświadczenie jakie każdy z nas musi zgłębić sam Heinrichu. Oczywiście dobrze jest mieć kogoś kto nas wspiera, kieruje, pomaga, jest naszym mentorem i drogowskazem. Zwłaszcza jak właśnie taki kierunek nas interesuje. Ale ostatecznie każdy z nas kluczowe kroki musi zrobić sam, osobiście. To jak z jazdą na koniu czy pływaniem. Nie nauczysz się jeździć konno tylko oglądając konie, rozmawiając o nich czy obserwując jak inni jeżdżą. Trzeba wsiąść na grzbiet i zobaczyć co z tego wyjdzie. Tak samo tutaj z twoją… Właściwie naszą, nową rodziną. Ja też nie jestem tu z nimi od początku a przez te pół roku bardzo się z nimi zżyłam. To samo z tobą. Nie zrozumiesz ich tylko stojąc z boku i obserwując. Jeśli nie zrobisz kroku aby ich poznać na zawsze pozostaniesz kimś z boku. Tyle ci mogę poradzić w tej sprawie. - wiedźma z dalekiej, skalistej i mroźnej północy dała się pogłaskać po twarzy byłemu łowcy czarownic z południa Imperium. Co wcześniej poświęcił całe lata na ściganiu takich jak ona i sylwetki jakie ich otaczały. A ona zapewne też nie raz wchodziła w konflikty z takimi jak on. Ale teraz stali tu razem, w tej pękatej ładowni starej kogi co się lekko bujała na łagodnych dziś falach i rozmawiali ze sobą o przeszłości, teraźniejszości i przyszłości.

- Musisz się w to zanurzyć Heinrichu. Inaczej zawsze będziesz kimś z zewnątrz. Kimś kto jest wśród nas tylko jedną nogą. I boi się zrobić ten ostatni, integracyjny krok. Niepotrzebnie. Odrzuć przeszłość, odrzuć wahania. One tylko cię blokują. Jak cię sługusy władz odnajdą i tak zginiesz w walce albo podczas kaźni w lochu czy potem na stosie. Już nie ma dla ciebie innego życia niż to z nami. - szeptała cicho patrząc mu w twarz swoimi niesamowicie złotymi oczami i strzepując mu jakiś niewidzialny paproch spod kołnierza.

Były Łowca Czarownic patrzył w oczy Mergi jak zahipnotyzowany. Kiwał głową na jej słowa, ale też wyraźnie nie paliło mu się zaprzestać obserwacji.
- Za same twoje oczy, mimo że piękne, skazałbym na śmierć. - uśmiechnął się na sytuację - Ta ironia... A byłoby tak inaczej, tak niedawno. - dodał cicho.

- Oh, dziękuję za komplement Heinrichu, to bardzo miłe z twojej strony. - odparła rogata wiedźma uśmiechając się z rozbawienia lub zadowolenia. Skróciła dystans jeszcze bardziej i delikatnie pocałowała jego usta. Odsunęła się trochę i pacnęła go palcem w policzek. - Ale otrząśnij się i przestań żyć przeszłością. Nie jesteś już stróżem prawa i nie masz władzy skazywać kogokolwiek. To minęło Heinrichu. - dodała tonem delikatnego upomnienia. I odsunęła się już tak jak nakazywała damie powszechnie pojęta przyzwoitość. - Czy jest jeszcze coś co chciałbyś ze mną omówić? - zapytała wskazując wzrokiem, że jeszcze parę innych osób też zerka w ich stronę i nie był jedynym jaki miał ochotę i potrzebę porozmawiać z wyrocznią.

- To wszystko, dziękuję. - Heinrich skłonił się szlachecko. Z jego wzroku można było odczytać, że w sumie nie wie czy powinien tak być zadowolony z tej sytuacji z Mergą... ale w sumie...
Był zadowolony bez śladu poczucia winy.

Angestag; wieczór; koga “Stara Adele”

Zbór

Otto był zmęczony dzisiejszym dniem, a jeszcze się nie skończył. Czekało go jeszcze przedstawienie sytuacji z Heroldami, ale na razie pozwolił rodzinie przedstawić swoje sprawy. Skinął na przywitanie Dornie, z krótkim "Witaj Siostro", kiedy ta została przedstawiona rodzinie. Spojrzał z delikatnym smutkiem na przepychanki między Sigismundusem a Pirorą.
- Kult Grubsona jest oddany Slaanesh, Sigismundusie. W całości, o ile możesz spróbować sprzedać hodowlę jako nowe doświadczenie… obawiam się, że ich wiara jest dość… płytka. - wiedział, że pewnie rozgniewa kilka osób, ale zauważył to samo u służek Węża w ich rodzinie.
Wysłuchał opisu snu Mergi, zamykając oko, pozwalając pustemu oczodołowi zobaczyć obrazy, które malowały słowa wyroczni. Piękny świat, pełen pięknych rzeczy.
Otto uniósł dłoń, kiedy padło pytanie o ich sny.
- Widziałem moich pacjentów, tych którzy słyszą zew Sióstr, ich Heroldzi. Poinformowali mnie, że Siostry muszą zostać przyzwane jednocześnie. albo inaczej, nie ma innej opcji niż przyzwać je wszystkie jednocześnie. - o przesłaniu Vigo postanowił poczekać, aż zaczną mówić o dziedzictwie Oster. Podniósł jednak głowę kiedy padła informacja o szukaniu nowych rekrutów.
- Jeżeli mogę Starszy. - Otto podniósł i spojrzał na swoją rodzinę, zatrzymując wzrok na Silnym i innych Khornitach - Annika, Herold Norry, jest wolna i bezpieczna pod opieką Fabienne von Mannlieb. Słyszy zew ołtarza ofiarnego Norry, którego pilnuje jakiś zwierzoludź. Herold odwiedzi ten kamień, wyzwie strażnika na pojedynek, wygra i stanie się nowym stróżem. - mnich przedstawił to wszystko jakby już widział jak to się dzieje. Najwyraźniej wierzył w wizję Anniki tak bardzo jak ona - Herold widziała wielką armię Norry dowodzoną przez Czarnego Rycerza. Podejrzewam, że może być powiązany z ołtarzem. Wszyscy słudzy Boga Krwi są zaproszeni, aby zobaczyć pojedynek. - uśmiechnął się do Khornitów - Ale obawiam się, że będziecie musieli zadowolić się jedynie widowiskiem.

- Wszystkie Siostry muszą zostać przyzwane jednocześnie? - Mergę widocznie zainteresowało to stwierdzenie. Zastanawiała się nad tym chwilę co wykorzystał Sigismundus. Nachylił się do Otto i rzekł do niego cicho.

- Właściwie nie jestem wybredny gdzie i jak one rozkładają nogi. Obojętnie mi to. Byle dały się zasiać. A potem przyniosły plon. Właściwie jak dadzą znać to już kogoś po ten plon się pośle. Byle dały się zasiać i wydały plon. - aptekarz pokiwał ze zrozumieniem swoją byczą głową jakby o wyznawczyniach Węża, chyba nie tylko tych z ich zboru, nie miał najlepszego zdania. I rozpatrywał je tylko pod kątem użyteczności jako nosicielek w nowej hodowli.

- A co to za Annika? Umie się bić? Dlaczego siedzi u tej Bretonki? Da się ją jakoś wyciągnąć na miasto? Spotkać się? - Silny widząc, że wyrocznia chyba nad czymś rozmyśla skorzystał z okazji aby wyrazić swoje zaciekawienie ową dziewczyną o jakiej Otto tak dobrze mówił.

- Ciekawe. Nie brałam tego pod uwagę. Być może. Nie wiem na ile tak dosłownie trzeba traktować to wspólne sprowadzanie. I tak potężne istoty jak Siostry powinny móc funkcjonować same z siebie, bez pozostałych Sióstr. Ale kto wie? Może zawarły jakiś pakt o jakim nie wiem. Może wspólnie są stabilniejsze w naszej rzeczywistości. Albo potężniejsze. W każdym razie dobrze, że o tym mówisz Otto, będę musiała to sprawdzić. - wyrocznia przetrawiła chyba te informacje bo odezwała się znów jak uczona jaka rozważa jakiś interesujący projekt.

- Tak przemówiły do mnie we śnie, ustami moich pacjentów. I najwyraźniej wszystkie przemawiają do nas, niezależnie od naszych własnych patronów. Być może, nie chodzi tylko o jakiś pakt, ale ich relacje mogły być trwalsze niż rywalizacja Wielkiej Czwórki. - Otto westchnął najwyraźniej zmęczony - Annika jest jedną z moich pacjentek, czy umie się bić… nie widziałem, ale wiem, że umie przegrywać. Została dźgnięta łyżką i trafiła do lazaretu, a dziś pogoniła na południe pod wpływem zewu ołtarza i złamała nos oraz wybiła zęby jednemu strażnikowi. Pokonali ją w kilku, ale jednak. Jest u Fabienne ponieważ ona była jedynym bezpiecznym sposobem, na wyciągnięcie jej. Co do spotkania, chciałem się z tobą umówić. Fabienne chętnie zasponsoruje jej broń i zbroje, ale ani ona, ani ja się na tym nie znamy. Mam nadzieję, że ty będziesz mógł bardziej pomóc. Jeśli zniesiesz obecność Slaaneshytki.

- To jest u tej Bretonki? - Silny trawił to przez chwilę wskazując na czerwoną milady jaka niedawno o niej mówiła. - Dobra, może być. To umów nas z nią. Zobaczymy co to za jedna. A sklep z bronią no tak, znam jakiś. Możemy tam pojechać. - łysy mięśniak zgodził się z na taką wstępną propozycję i chyba był ciekaw tej kobiety jaka zmagała się dzisiaj ze strażą miejską.

- A ten czarny rycerz, ciekawe kto to jest. Też mi się śnił. Prowadził nas do bitwy. Ona go zna? Wie kto to jest? No nieważne, zapytam ją jak się spotkamy. To na kiedy możesz nas umówić z nią? - lider krwawych ogarów był podekscytowany tymi dobrymi wieściami jakimi podzieliła się z nimi Merga, Otto i reszta. Wydawało się, że wreszcie i do nich bogowie się uśmiechnęli obdarzając ich swoją wspaniałomyślną łaską.

- Napij się wina złoty chłopcze. To cię wzmocni. Bo wyglądasz na zmęczonego. Coś ci się przydarzyło przykrego dzisiaj? - Sigismundus w międzyczasie niczym jowialny wujek podał kubek wina swojemu jednookiemu siostrzeńcowi. I zdradzał troskę jego oznakami zmęczenia.

Były łowca czarownic przysłuchiwał się rozmowom prowadzonych po sprawie dziedzictwa Oster. To, co Otto powiedział o snach było... interesujące.
- Potrzeba nam też wybranego Vesty. - odezwał się w końcu - Bez takiej osoby nie mamy szans znaleźć dziedzictwa... a na pewno wyjść żywym po odnalezieniu. - spojrzał po zgromadzonych - Możliwe, że artefakt w Akademii to tylko klucz, jaki pomoże w znalezieniu, może nawet i tym nie jest. Niemniej i do jej dziedzictwa potrzebujemy kogoś konkretnego.

- Możliwe. Niestety póki jest zamknięty w Akademii trudno coś o nim powiedzieć. No chyba, że udało się wam coś dowiedzieć od naszego ostatniego spotkania. - Starszy skinął głową Heinrichowi ale wolał najpierw sprawdzić czy mają jakieś nowe informacje w tej sprawie.

- Zapewne każdy z tych artefaktów od Sióstr jest potężny. I każdy może wyglądać inaczej i mieć inne właściwości. Jak choćby ten alabastrowy posąg Pajęczej Królowej jaki tu mamy i to co chłopcy opisywali w Jaskini Oster. Więc zapewne to co jest zamknięte w tamtej skrzyni to też jeszcze coś innego. Jednak każdy kolejny zdobyty artefakt czy strzępek wiedzy o Siostrach zbliża nas do sprowadzenia ich z powrotem na ten świat. - Merga też się odezwała dorzucając swoje uwagi na ten temat.

- Ja tam nie widzę większego kłopotu skoro Joachim mówi, że wie gdzie ta skrzynia jest. Już o tym dzisiaj gadaliśmy. Te drzwi jakoś trzeba sforsować a reszta to zwykłe przeniesienie skrzyni do łodzi. No wcześniej te psy co tam biegają trzeba będzie uciszyć i tak dalej ale robota do zrobienia. - Silny spojrzał na Rune, Joachima i Heinricha z jakimi spotkał się wcześniej w “Kociołku”. Jak na swoje standardy to był w dobrym i pogodnym nastroju po usłyszeniu tych wszystkich wieści od początku spotkania. To i robota z włamaniem się i rabunkiem Akademii wydawała mu się do zrobienia.

Heinrich pokręcił głową na słowa Silnego.
- To nie może zostać tak przeprowadzone. Nie, jeżeli nie chcemy mieć zaraz na karku naszego miejskiego Łowcy Czarownic. - mężczyzna spojrzał na Joachima - Nie mówiłem ci tego wszystkiego po wyjściu, aby konkretnie tylko ciebie ochronić. Mówiłem, że musisz się trzymać z dala, aby chronić cały kult.

- Łowcy czarownic? Tego Hertza? A co on ma do tego? Też tam był? - Silny zmarszczył brwi niezbyt widząc dlaczego Heinrich przytoczył tutaj argument łowcy heretyków co od paru lat działał w ich mieście. Reszta też wyglądała na zainteresowanych tym wątkiem.

Heinrich uśmiechnął się półgębkiem.
- Z tego co wiem to wtedy nie. - ogarnął wszystkim wzrokiem - Ale jeżeli ktoś sądzi, że ten pies jest nieświadomy całej przepowiedni Joachima, jakiś silnych, nieznanych artefaktów w skrzyni, na które ktoś ma chrapkę... To chyba nie chcecie doceniać go. - zwrócił głowę do Silnego - Tak, on krwawi i zdechnie jak każdy... Ale Łowcy Czarownic nie mają być silni solo. Tacy jak ja byłem o tym wiedzą, nawet jeżeli się nie przyznają lub chcą zaprzeczać. Nie są nieśmiertelni, więc wystawią się tylko w ostateczności lub pewnej wygranej. W innej opcji... przeliczą się i zginą. - spojrzał na Joachima, który był w Akademii, oczekując na jego słowa.

- Rozumiem twoje obawy Heinrichu, i dziękuje za wsparcie - odparł ostrożnie Joachim.
- Myślę, że akcję w Akademii trzeba zrobić w ciągu najbliższych dni, bo przez moje ostrzeżenie są w trakcie zwiększania zabezpieczeń. Natomiast niekoniecznie chyba jako osoba która udzieliła ostrzeżenia będę w kręgu podejrzanych, prawda? Chociaż w śnie który miałem dzisiaj, słyszałem głos zalecający żebym uważał i czy się nie zapętliłem w sieć. I coś wiąże ten artefakt Vesty z jakimś potworem na bagnach - pokrótce opisał ten fragment snu. - Starszy, Mergo, co o tym myślicie? Na bagna i tak się wybierałem poszukać składników do mikstur Sigmindusa.

- No właśnie, bo rozważaliśmy tą wyprawę na bagna bo tam jest kilka istotnych składników do tych bardziej zaawansowanych składników tych mikstur wspomagających hodowlę. Tych bardziej zaawansowanych. Bo te proste są dość proste. Te już zaczęliśmy ze Strupasem produkować. Za kilka dni powinny być gotowe. Ale zapewne już będzie za późno na wsparcie pierwszych miotów Loszki i tej Pielgrzymki no ale będą gotowe na później. Jednak ja raczej nie mogę opuścić apteki, Strupasa też mi ciężko puścić no ale ostatecznie może któryś z nas by dołączył do wyprawy na bagna. Ale przydałby się ktoś jeszcze aby nasz kochany i dzielny Joachim nie szedł tam sam. - aptekarz żywo pokiwał swoją byczą głową i rozejrzał się po zebranych twarzach aby sprawdzić kto jeszcze byłby chętny na taką wyprawę. Bo z powodów braku personalnych dwuosobowemu zespołowi nurglitów ciężko było wyasygnować jakieś siły na wyprawę za miasto. A jeszcze mieli w planie przeprowadzkę do Jaskini Oster co była w przeciwnym kierunku a też to jakoś trzeba było przygotwać.

- No ja bym mógł spróbować ale szczerze mówiąc jestem dość wątłego zdrowia no i niezbyt znam się na łażeniu po mokradłach. Zaraz bym się zgubił albo coś by mnie zjadło. - Thobias podobnie jak wcześniej na spotkaniu w aptece zgłosił się ale raczej na rezerwowego członka. Rzeczywiście wykształcony i elegancki guwernant, nauczyciel niezbyt pasował do stereotypu wycieczki na bagna.

- Ja na pewno nie będę się taplać w jakichś bagnach. Mam zresztą mnóstwo spraw na miejscu. Teatr, tych aktorów co mają przyjechać i całą resztę. Zresztą też nie znam się na łażeniu po bagnach. - zaznaczyła Pirora od razu, że wcale nie ma ochoty na tego typu wycieczki pełne komarów, błota i robactwa.

- Ah, co do tej Jaskini Oster. - Starszy uniósł palec jakby coś mu się przypomniało. Więc zwłaszcza Sigismundus spojrzał na niego z zainteresowaniem. - Rozmawiałem z Kurtem. On zaproponował, że można by tam wpływać łodzią do tej jaskini. Tylko albo trzeba by wziąć jakąś stąd i tam przepłynąć. Albo kupić jakąś w pobliskich wioskach rybackich. Tylko Kurta tam nie było to nie jest pewny czy tam przybój nie jest na tyle silny aby było możliwe wpłynięcie i użycie łodzi. - zamaskowany lider zboru przekazał im słowa jednonogiego wilka morskiego i nawet nie było chyba aż tak dziwne, że zaproponował wodny transport do wnętrza jaskini zamiast budować jakieś kładki czy poręcze.

- Nie, nie! Woda tam spokojna! Znaczy… Wewnątrz jaskini, im głębiej tym spokojniejsza. Tam całkiem w głębi to prawie stoi w miejscu. I ją pokrywa tak cudownie dojrzały korzuch. Ale na zewnątrz to tak, trochę rzuca. Nie mieliśmy wtedy łodzi to nie wiem czy by się udało przepłynąć do wnętrza. To by dobrze jakby ktoś kto się zna na tych łodziach tam wpłynął. Jakbyśmy zostawili łódź przy wejściu jaskini to potem by można nią pływać w głąb i z powrotem. - aptekarz zapalił się do takiego pomysłu. Ale, że nie był zawodowoym wioślarzem, rybakiem ani żeglarzem to nie do końca był pewien czy łódź dałaby radę sforsować te fale przyboju.

- No szkoda, że wtedy z wami Kurta nie było. Teraz nie wiem czy zdąży wrócić i załatwić tą sprawę z łodzią. - Starszy pokiwał głową żałując, że mają tak skromny element morski w ich składzie. Jeszcze chwilę o tym dyskutowali bo poza Kurtem jeszcze Norma znała się na żeglarstwie ale ona też była przewidziana do opuszczenia miasta razem z Mergą. Więc jej użycie w tej roli też nie było takie pewne.

- A w sprawie tego włamania do Akademii to właściwie jak sprawy stoją? Co udało wam się ustalić? Bo słyszę, że Joachimie widziałeś tą skrzynię i wiesz gdzie ona jest. Ale też jakieś zabezpieczenia mają montować. Możesz to jakoś wyjaśnić? Może dziewczęta coś doradzą. Znają się na takich sprawach. - Starszy co sam w końcu nie był w Akademii i znał tą sprawę jedynie z relacji swoich podwładnych poprosił aby astromanta bardziej naświetlił sprawę. I niejako poprosił o opinię obu łotrzyc co w ich tajnej rodzinie miały największe doświadczenie jako włamywaczki. Na to Silny prychnął z niezadowolenia ale skoro takie było życzenie mistrza to więcej się nie odezwał.

- No to mówcie co wam się udało ustalić. My Akademii nie znamy. Nie miałyśmy tam spraw do załatwienia. To nie bardzo wiemy co jest w środku. - Łasica skinęła głową gotowa wysłuchać jak się sprawy mają z tym włamaniem do morskiej uczelni.

Heinrich wstał z miejsca i niespiesznie podszedł do Joachima, za którym się zatrzymał.
- Młodość... - mruknął patrząc w sufit - Przemawia przez ciebie bardziej zabójcza wada wieku, młody magu.
Nachylił się bliżej Joachima, aby powiedzieć mu na tyle wyraźnie, aby jego słowo usłyszeli też inni.
- Naiwność. - wyprostował się trzymając dłoń na plecach Joachima, ale zwracając się do ogółu - Kradzież w Akademii możemy połączyć z kradzieżą w Światyni. Dwie grupy, prawie w jednym czasie.

Były Łowca zwrócił się do Łasicy.
- Dziewczyny mogłyby dodać pułapkę do kadzideł. Truciznę. Bardzo konkretną, bardzo zwyczajną, bez grama chaosu w niej. - spojrzał po tym na Sigismundusa.

‐ Potrzebowalibyśmy twoich talentów w sporządzeniu owej trucizny. - zwrócił się do nurglity - Aby rozprowadzona w powietrzu spowodowała paraliż mięśni, głównie serca. By od razu nie została wykryta w powietrzu. By mniejsza dawka nie doprowadzała do końca, ale większą i tak użyjemy. Byłbyś w stanie opracować?

- Trucizna? Taka rozpylana w powietrzu? Hmm… - aptekarz zaciekawił się tą prośbą i zaczął się zastanawiać. Korzystając z tego obie łotrzyce włączyły się do dyskusji.

- Ale jaka trucizna? Jakie kadzidła? My chcemy to załatwić w nocy. W nocy świątynia jest zamknięta i nikogo tam nie będzie. Oprócz tych czarnych strażników co jej pilnują. To ich chcesz jakoś potruć? Ale jak w powietrzu to przecież my też tam będziemy. - Łasica zmrużyła oczy nie bardzo wiedząc jak to pytanie o kadzidła i trucizny ma dopasować do tego planu jaki przedstawiła wcześniej.

- Przedstawiony plan nie wywoła dodatkowego efektu. I nie przyczyni się do odsuniecia w czasie festynu. Śmierć w świątyni daje na to szanse. - spojrzał na Sigismundusa - Także trzeba stworzyć odtrutkę, coś by ochroniło dziewczyny. - po tych słowach zwrócił się do wszystkich - Nie będzie zamieszania, po cichu to zrobimy... Zamieszanie później powstanie. A kapłanka Morra raczej nie będzie za zabawą po tragedii.

- Skąd wiesz, jaki to będzie miało efekt na festyn? I czy w ogóle? Jak dla mnie to rabunek głównego skarbca największej świątyni w mieście wywoła całkiem spore zamieszanie. Może takie jak zimą po kazamatach? Nie wiem. Ale na pewno spore. Jak bandyci obrobią podróżnych na trakcie pod miastem to jest plotka dnia, jak jakiś bogaty sklep czy złotnika to na następne parę dni albo tydzień. A tu chodzi o świątynie do jakiej wszyscy chodzą. No i datki jakie wrzucali. No i w mieście mimo wszystko wciąż jest sporo znamienitych gości co przyjechali na ten odwołany festyn. Jak dla mnie to wybuchnie całkiem spore zamieszanie. Będą szukać skarbu no i rabusiów. - Łasica wydawała się niezbyt przekonana do modyfikacji swojego planu. A zamieszanie jakie przewidywała miało być spore ale trudne do oszacowania zbyt dokładnie.

- A jak chcesz śmierci w świątyni to można załatwić tych strażników. To są gwardziści tej morrytki więc nie jakieś obszczymury z odpustu. W nocy jest ich tam trzech czy czterech. Tylu zwykle tam jest jak przychodzimy tam rano więc to nocna zmiana. Siedzą tam na zapleczu a na dole, w lochach raczej nie bo ciemno tam w nocy jest a chyba nawet oni nie staliby tam po ciemku przez całą noc. - Burgund dodała coś od siebie tym razem odzywając się ale wydawała się podobnie oceniać sytuację jak koleżanka.

- No w powietrzu to trochę nietypowe. - odparł po namyśle aptekarz włączając się ponownie do dyskusji. - Zwykle to takie mocne rzeczy dodaje się do jedzenia albo picia. Rzadko są całkowicie niewykrywalne. Albo zmieniają smak albo zapach czy kolor. A nawet jak nie to potem zostaje jakiś osad. No i trzeba uważać na jadeity. Jadeity wykrywają truciznę. Więc często się je umieszcza w kielichach lub podobnie. Oczywiście tych których stać na jadeit. Dlatego jak już się kogoś truje to zwykle gdy biesiada już trwa, wszyscy są podpici, mniej uważni no a przynajmniej to są znacznie bardziej sprzyjające okoliczności niż tak gdy wszyscy są trzeźwi i w pełni się kontrolują. A jak już są nieufni czy podejrzliwi to już w ogóle wszystko mocno utrudnia. No ale właśnie dlatego te trucizny to zwykle jakis proszek albo płyn co się podaje do jedzenia. - grubas zaczął z zapałem tłumaczyć różne aspekty trucicielstwa w jakim najwyraźniej też się wyznawał. I okazało się, że to nie tylko sprawa samej trucizny ale też okoliczności jej podania sporo mogła zmienić.

- A w powietrzu to trudniej. Dużo trudniej. Po pierwsze powietrze jest w ruchu. Im większe pomieszczenie tym bardziej się wszystko rusza i rozprasza. A ta główna nawa w świątyni jest ogromna. Strasznie długo trzeba by ją truć aby uzyskać jakiś efekt a każde otwarcie drzwi czy okien robi przeciąg jaki wszystko albo sporo rozwiewa. To całe dnie takiego kadzenia trzeba by poświęcić, gdzieś umieścić te kadzielnice na stałe czy jakoś tak aby sączyły tą truciznę a efekt nadal myślę byłby mocno niepewny. Bo to duża przestrzeń. Co innego jak mniejsza. Jakaś izba, korytarz albo podobnie. Im mniejsze pomieszczenie tym łatwiej uzyskać większe stężenie czegoś w powietrzu aby to miało pożądany efekt. No i stojące powietrze, szczelne to by musiało być, bez przeciągów, wiatru i tak dalej. Bo to też utrudnia. To podobnie jak z dymem. Pewnie wiecie jak jest, na dworze to wystarczy odejść od ogniska czy stanąc po zawietrznej a jak w izbie się komin zapcha to trudno wytrzymać jeśli ogień dalej buzuje i cały dym leci do wewnątrz. Ale jak się otworzy drzwi i okna no to już lepiej się robi prawda? - aptekarz zabrał się najpierw za sam rozmiar pomieszczenia świątyni i jego zdaniem było z powodu rozmiarów bardzo trudne do zadymienia odpowiednią substancją. Z mniejszymi komnatami i korytarzami to powinno być łatwiejsze do osiągnięcia.

- A teraz jeszcze co. Najbardziej to by się nadawało… Hmm… Właściwie wszystko co się pali. Tylko to daje dym i zapach jakie są wyczuwalne i widoczne gołym okiem. Im więcej, im dłużej, tym łatwiejsze do zauważenia. Można oczywiście zmniejszyć dawkę no ale wtedy efekt z założenia będzie słabszy. Myślę, że by sie nadawały zwykłe zioła nasenne. Chociaż aby ktoś zasnął na stałe to by naprawdę długa ekspozycja musiała by być. Ospałość, senność, są bardziej prawdopodobne. No i zapach ziół nasennych jest dość rozpoznawalny to chyba nie powinien się kojarzyć zbyt groźnie. Są też bardziej zjadliwe rzeczy na bazie siarki i popiołu. Łzy lecą, kaszel, plucie i takie tam atrakcje. No ale to drażni od pierwszego wdechu. Więc raczej jest nie do przegapienia. Zapwene by otworzyli drzwi i okna aby wywietrzyć zanim by się coś zaczęło dziać. Są też różne trujące mizamaty jakie mogą wywoływać błogosławieństwa Ojczulka. Ale to nie działa od razu i nie na wszystkich, może by się objawiło po tygodniu, po dwóch, po trzech to nie wszyscy by to musieli z czymś co się działo w świątyni kojarzyć po tak długim czasie. Jedyne co mi przychodzi teraz do głowy aby skutecznie kogoś zatruć przez powietrze to albo jakieś małe pomieszczenie albo w jakiś sposb zablokować całą świątynie z wszystkimi ludźmi w środku. Nawet wtedy to duże pomieszczenie jest więc te najbardziej zjadliwe środki by potrzebowały czasu aby powalić sporą część. Łatwiej już pewnie by było podpalić świątynie. - aptekarz chociaż sam pomysł wydawał mu się ciekawy do rozpatrzenia to raczej pozostawał sceptyczny czy udałoby się na zamówienie, potruć większą ilość ludzi przez powietrze w tak dużym pomieszczeniu jak nawa główna największej świątyni w mieście. Do tego uznał to miejsce za bardzo niesprzyjające takim planom. A efekt aby zrobić to dyskretnie był jeszcze trudniejszy do osiągnięcia bo większość tych bardziej zabójczych trutek które można by się pokusić o podpalenie czy inne rozpylenie w powietrzu była dość łatwo wykrywalna zapachem czy w postaci dymu. No i przy pierwszych objawach zatrucia trzeba by liczyć się z kontrakcją wiernych w postaci ucieczki czy otwarcia okien i drzwi co od razu by rozwiało największe stężenie trucizny.

Mnich wsłuchiwał się w plan Heinricha i widział w nim potencjał. Rozumiał jakie kłopoty mieli z nim pozostali więc postanowił się udzielić.
- Łasico, o ile wiem, że nawet cały cmentarz świeżych zgonów nie powstrzymałby cię przed świętowaniem, za to cię kochamy. To zwykły rabunek świątyni nie odwlecze festynu. Natomiast masowa śmierć, podczas mszy, w świątyni Mannana w portowym mieście? To na pewno odwróci uwagę wszystkich istotnych od jakiejkolwiek imprezy. Zawsze możemy to zrobić podczas wieczornej mszy. Sigismundus ma rację, że przez powietrze nie zadziała dostatecznie szybko, jeżeli chcemy być z tym skryci. Gdyby w obrządkach Mananna brało udział wino, czy nie wiem, woda morska, można by zatruć to. Słyszałem o istotach… muchach Ojczulka, która potrafią roznieść plagę w przeciągu godziny, ale na to nie ma co liczyć. Hm… - spojrzał ponownie na Łasicę - A woda do podłogi? Gdyby zmieszać wodę, którą dziewczyny myją podłogę świątynną z jakimś mocnym środkiem, który ulotnił się razem z wodą?

Joachim westchnął. Trochę za dużo tych planów było na raz, trudno było mu się skupić. Musiał chyba bardziej docenić element chaosu w tym wszystkim.

- Co do Akademii, artefakt znajduje się w jednej z głębszych piwnic, za solidnie okutymi drzwiami. Mają jeszcze zamontować teraz dodatkowe mechanizmy bezpieczeństwa i poprawić zamki. Wiem, że od nabrzeża Akademia nie jest chroniona murem, ale pilnują tam psy…. -zamyślił się.

- To może jakby tego samego dnia zaatakować Akademię i świątynie, i z Akademii ukraść więcej rzeczy, to trudniej byłoby władzom dojść prawdy? Jak myślicie?

- No to drzwi zamontować to dzień czy dwa samej roboty. To framugi trzeba dorobić i wszystko zrobić jak trzeba. No ale trzeba mieć drzwi. Jak mają gotowe to po prawdzie jutro… No jutro nie bo to dzień świątynny. To w Wellentag mogliby zacząć robotę. Ale całkiem możliwe, że nie mają. Takie drzwi to się robi pod zamówienie i pod wymiar. To może dopiero zacznął robić te drzwi to im z parę dni, może tydzień zejdzie. Plus montaż. - Łasica wyceniła jak na jej oko może wyjść z samą robotą montowania dodatkowych drzwi.

- Jak na moje oko to całkiem sporo osób będzie zaangażowanych w robotę przy świątyni. My załatwimy wejście. Ale trzeba jeszcze załatwić strażników, przenieść fanty na wóz, potem rozładować wóz na łódź, parę osób przydałoby się na żurawia aby filować kiedy straż nadejdzie albo kto inny i tak dalej. A ta robota w Akademii to też mi wygląda na taką co potrzeba pełny etat. Gdzie wam się tak z nią spieszy? Jeść woła ta skrzynia? Tyle tam leżała to i nic jej się nie stanie jak poleży jeszcze trochę. A po zrobieniu domku w świątyni to zrobi się niezły bajzel. Wszyscy będą szukać zuchwalców co się poważyli na takie świętokradztwo. Dodatkowe drzwi to nie problem jak się ma do nich klucz. A tu widzę Joachim tam sobie chadza jak chce. Thobias pewnie też i kto wie czy nam by się jakoś nie udało tam dostać. Ale po robocie w świątyni bo sie nie rozdwoimy. - Łasica była wyraźnie niechętna dodatkowym komplikacjom i zmianom w planie jaki już w sporej mierze opracowała tak, że zostawało obsadzić rolę, zdobyć wóz i można było zaczynać choćby jutrzejszej czy kolejnej nocy.

- Woda w wiadrze no pewnie. Można. Tylko, że to najwięcej one się jej nawdychają i pierwsze padną zanim cokolwiek kogokolwiek innego coś ruszy. Będą najbliżej źródła no i najdłużej. Dostaną największą dawkę. A cała reszta to jest mocno niepewna i łatwo wykrywalna i do uniknięcia zatrucia. To działa najlepiej jak ktoś wypije albo zje trutkę. Albo jak przez powietrze to jak działa długo na przykład podczas snu w nocy. No albo jak ktoś jest zamknięty i nie może uciec od takiego zatrutego powietrza. Im mniejsze pomieszczenie tym to jest łatwiejsze do osiągnięcia, no przecież wam to mówiłem już. - Sigismundus odezwał się jako ekspert od trucicelstwa i dalej mówił jakby słabo rokował w powodzenie takiego planu zatrucia przez powietrze tak dużego pomieszczenia jak główna nawa świątynna o jakiej rozmawiali. Było sporo elementów z których wystarczyło aby jeden przerwać i cały plan się sypał.

- Takie masowe morderstwo może całkowicie odwołać festyn. Zresztą taka kradzież skarbca także. Nie wiemy co zdecydują władze świeckie i kościelne. Żałobę na razie ogłosili do końca miesiąca więc do tego czasu żadnych festynów i turniejów nie będzie. Jak jednak wyjdzie taka grubsza sprawa z kradzieżą na taką skalę no to mogą odwołać. Nie nazwałbym jej zwykłą. Zwykła to można ukraść jakiś medalik czy parę monet z puszki świątynnej. A tu mówimy o rabunku na wielką skalę. Całkiem możliwe, że będzie rwetes jak zimą po uwolnieniu czcigodnej z kazamat. - Thobias się odezwał jako uczony i znawca dobrych obyczajów i tradycji. Starał się przestrzec, że po jakiejś większej akcji turniej i festyn w ogóle mogą być odwołane. A też spodziewał się, że chaos obejmie miasto nawet po tym udanym wykonaniu planu Łasicy.

- Może faktycznie lepiej nie zabijać podczas kradzieży, chcemy żeby wyglądało to na działanie zwykłych złodziei, prawda? - zadumał się Joachim.
- A co do Akademii, ryzyko jest takie, że wzmocnią ochronę, natomiast jeśli nie mamy środków na tę akcję teraz, to możemy podjąć trop na bagnach, moje sny sugerują że tam jest jakiś potwór lub demon w jakiś sposób powiązany z artefaktem w Akademii… można by się tam udać przy okazji wyprawy do zwierzoludzi?

- My nie idziemy do żadnych zwierzoludzi Joachimie. Spotykamy się z nimi przy kamieniach. To od murów miasta może nie rzut beretem ale dość blisko. Tyle, że w lesie. A do bagien to jeszcze jest stamtąd całkiem spory kawałek. Przez las to pewnie z pół dnia marszu, może nawet więcej jak będzie kiepska pogoda. I to w jedna stronę. - Łasica zaznaczyła, że z jej punktu widzenia do tych bagien wcale nie jest tak blisko. I to do ich wschodniego krańca jaki leżał najbliżej miasta. A nie wiadomo było jak daleko trzeba będzie wejść w te bagna. No i do tej pory miały zamiar zorganizować nocną orgię ze zwierzoludźmi a nad ranem albo na drugi dzień wracać do miasta. O żadnych dalszych podróżach do tej pory nie było mowy.

- Jak koniecznie chcecie mieć trupy w świątyni to możecie zadźgać strażników podczas tego włamania. Może nie będzie to jakoś strasznie ich wielu no ale to czarni gwardziści tej bladolicej ślicznotki. No i tak jak Joachim mówi. Jak zrobimy włam tak jak mówię to myślę, że powinna być szansa, że uznają to za włam jakiejś zawodowej grupy rabusiów. Na przykład z Saltburga bo tak się przedstawiałyśmy w świątyni. A jakieś kadzidła, wody z trucizną, masowe zatrucia to tak żaden włamywacz nie robi. Nawet takie mięśniaki jak Silny to by prędzej wpadli z łomami i poszli na rympał. Zresztą jak by się zrobiło zamieszanie z tymi trutkami to kiedy chcecie zwędzić ten skarb? Przecież tam będzie pełno ludzi, hałas będzie, na zewnątrz też przecież zawsze ktoś jest podczas mszy, na ulicy zawsze ktoś chodzi, przy powozach wielkich państwa czekają ich woźnice i kogo tam ze służby wzięli. Tylko nocą tam nikogo nie ma i jest ciemno i pusto. A w dzień to zawsze ktoś tam się kręci. - Łasica dorzuciła kolejne argumenty dla jakich nie podoba jej się taki pomysł. Uważała go za mało realny do zrobienia. Zbyt wiele osób w świątyni i dookoła, zbyt wielu przypadkowych przechodniów i świadków. Całkowite przeciwieństwo nocnej akcji o jakiej mówiła do tej pory. I jeszcze jej zdaniem zwinięcie skarbu na jaki przecież od tylu dni czekała wyrocznia też stawało pod bardzo dużym znakiem zapytania.

- Jak jutro będziecie na mszy to się rozejrzyjcie po świątyni. Ile ma okien, ile jest otwartych, ile ma drzwi, jak czuć przeciąg, ile jest ludzi, ilu ludzi stoi na zewnątrz, ile woźniców czeka przy powozach i tak dalej. Wiadomo, jutro jest Festag i po porannej mszy będzie najwięcej ludzi. Ale w inne dni to wygląda podobnie tylko jest tego wszystkiego mniej. - Burgund dodała coś od siebie proponując aby każdy kto na poważnie myśli o tym planie z truciznami i kadzidłami sam jutro na własne oczy obejrzał sobie świątynie pod kątem takiej akcji. Chociaż i we wcześniejsze Festagi większość z nich bywała na porannej mszy to wiedzieli jak to mniej więcej wygląda.