Czmych test spostrzegawczości (węch, słuch) K100=16 vs 39 (49 węch) 2/3 sukcesy, całkiem dobrze.
Yb test spostrzegawczości (węch) K100=51 vs 45 (35+10).
Przykurcz wymienia trzymany w ręce nóż (w moim poście) na kilof (w poście Plimana), traci więc swój drugi atak, jaki miał w tej rundzie.

Kolejność w walce: Trartex 39, Kaspar 37 (47), Rudgar 36, Tfardy 35, Przykurcz 32.
Kaspar atak WW 95/33(43). Przykurcz 2 ataki, WW 81, 61/26.

Test CP Rudgara 50/27. Test przekonywania Kaspara 13/46.

Czmych się ocknoł. Zanim jeszcze otworzył ślepia wiedział, że wokół panowała jasność. Nawet „jasność”, lecz „lśnienie” - to słowo z jakiś powodów bardziej pasowało do wrażenia. Niezbyt przyjemnego. To był ten rodzaj bowiem jasności, jakie widzi snot, gdy przypadkiem wyjdzie na drogem rozpendzonego krasnoludzkiego wagonika, który na przedzie ma reflektor. Nie żeby Czmych kiedyś coś takiego widział. Ale wśród snotów kronżyło wiele opowieści. Poza tym, w jego zakontku Ryju-Na-Ziemi nie było tyle światła. I te zapachy. Obce. Snot czuł (bo wench miał doskonały), że obudził siem w innym świecie. Widać, gdy spał, przyszła po niego niedziela. Promykiem nadziei (może to on w tak oczy przez zamkniente powieki kłuł?) były dźwienki wydawane przez Ryjka. Jego wierny wierzchowiec widał podonżył do innego świata razem z nim. Ponoć takie rzeczy siem zdarzały. Jego niuch i słuch podpowiedziały mu, zanim jeszcze odważył siem otworzyć oczy, że w pobliżu rośnie wiele roślin, a także zajency.

- Verstehst du, was ich dir sage? Dein Eber denkt gut von dir - odezwał siem głos niedaleko, w nieznanym mu jenzyku.

Czmych zastanawiał siem, czy warto otwierać oczy albo siem ruszać. Może to tylko sen? Albo nawonchał siem czarzielska, którym handlował Trartex?
_________________________

Nic siem nie chciało palić Ybowi w renkach. Ani pudło, ani stołek. Jakby zepsute jakieś było. No to jak on miał zajonca do jedzenia przygotować? Przypomniał sobie, że w pomieszczeniu obok jeszcze świece były, co siem paliły. A jak świeca, to i Snar miał świecem, jeżeli jeszcze jej nie zeżarł. Świeca to nie ognisko, ale lepsza świeca niż nic...
_________________________

Podobny problem miał też Trartex. Chciał zapalić suszone zioło, no ale czym? Krzesiwa nie miał. No może kulom ognia z jego amuletu? Rozejrzał siem po towarzyszach.
- Ma ktoś ognia?

- Ja mam krzesiwo, a co? - odezwał siem z drugiego konta komnaty Snar. Tfardy, który stał najbliżej, też miał krzesiwo i nawet hubkem. No bo przecież jak koc podpalił, to musiał mieć czym.

Przykurcz schował nóż i wyciongnoł wierny kilof. Przypomniało mu siem też, że by wygasić klejnot, wystarczyło powiedzieć „drazh”. Ale teraz ważniejsze było, żeby wygrać z ludziem. Kilof starł siem z mieczem i choć snot walczył dużo gorzej, niż człek, to przecież machał swym orenżem szybciej. Skoro jednak nie udało siem go trafić, postanowił wycofać siem na z dołu upatrzone pozycje i zaczonć rzucać nożami. A miał ich całe dwa! Jeden sfój zwykły, który siem zbytnio do rzucania nie nadawał. A drugi ten ładny, co to rycerza o niestrawność przyprawił. Ten ładny wyglondał, jakby go specjalnie do rzucania zrobiono, no ale trochem go szkoda tak od razu wyrzucać...

- Przestańcie! Przestańcie! - krzyczał Rudgar, ale jedynie Tfardy go rozumiał. - Nie wiadomo, co się tutaj jeszcze czai, naszą jedyną szansą na wydostanie się stąd, jest współpraca!

- Zgłupiałeś? - odrzyknął bard odskakując przed kilofem. - Jeżeli ktoś ma współpracować, to my dwaj! Przydaj się na coś!

Czarodziej zawahał się, po czym rzucił szybkie spojrzenie Tfardemu. Lewom renkom wyciongnonł coś z kieszeni szaty (w prawej dzierżył sztylet) i zaczoł szybko i cicho wymawiać niezrozumiałe dla snotlinga słowa: Hic loquor, et intelligam perfecte.

Umysł Czmycha postanowił zebrane nosem i uszami informacje, posegregować w kontekście: groźna/niegroźna. Zajonce i liściaki groźne nie były. Zwykle. Szwargoty człowieków to różnie bywało. Najlepiej gdy człowieki na widok snotów wołały jakąś Hilfe. Tedy było bezpiecznie. A teraz to tak nie wiadomo bo dużo gadały i niczego o Hilfie. No ale krasnoludowe łubudu na kółkach to już bezsprzecznie i kategorycznie było wielce niedobre. Tedy Czmych otwarłszy oczy zawołał donośnie rumaka swego by go co predzej dosiąść i oddalić od świetlastego łubudu. A potem przyjdzie czas podjąć ważną decyzję dotyczącą człowiekowych szwargotów.

Żal było nożów wyrzucać. A Tfardy krzyczał coś co by człowieka zostawić. Przykurcz wprafdzie sfój rozum miał i siem byle kogo nie słucha, ale w tym wypadku łon chyba miał racjem. No bo szkoda nożów. To wienc siem kurdupel schował tam skond miał nożów rzucać i przyglondał co człowieki i jensze snoty robiom. A tak przy łokazji, korzystajonc z chwili wolnego czasu rozejźżnoł siem tyż po łokolicy, a może co znajdzie? Może kamienia jakiego, albo czeciego noża?

Rudgar udanie rzuca czar dar języków (-1PM).
Przykurcz test Int 12/15.
Trartex targuje siem 10/25 (ogd).
Twardy test CP 11/15.
Czmych test słuchu 60%+10% za czuły słuch, K100=66.
Czmych test Int 98/17.

Snoty rozpierzchły siem w różne strony i Kaspar został sam machajonc wokół siebie mieczem. Nie kwapił siem jednak by je ścigać. Rudgar tymczasem dokończył rzucanie zaklencia.

- Posłuchajcie mnie snotlingi! - zwrócił się czarodziej z brudnym snotlińskim (1). - Użyłem czaru, by móc się z wami porozumieć. Nie będzie on działał zbyt długo. Nikt z nas nie wie, jak się tu znaleźliśmy i co to za miejsce. Ale wiem, że jest tu dużo pułapek i niebezpieczeństw - ciągnął szybko. - Nie walczmy, spróbujmy jakoś razem znaleźć wyjście i każdy wróci cały i zdrowy do siebie!

- Cco... co to było? - bard podejrzliwi spoglondał na drugiego człowieka. W jego uszach przemowa brzmiała jak zestaw kaszlnieńć, charknieńć i innych mało przyjemnych dźwienków.

- Nie rozumiesz? Razem mamy większą szansę stąd wyjść niż walcząc z nimi. Staram się to wytłumaczyć tak samo im, jak i tobie!

- Człowieczek! Suń siem i schowaj mieczora! - zawołał Tfardyna barda - Jak ty machać wciąż żelastwem to wszyscy się wkurzać!
Podziałało! Podziałało! Snotbolista to dopiero miał charyzmem! Nie do końca wiedział, co to znaczy, ale fajnie było jom mieć. Wtedy wszyscy siem Ciebie słuchali. A Tfardego siem wszyscy posłuchali. Człek schował miecza, a
Przykurcz... poszedł sobie i oglondał okolicem.

Były tu ponad tszy ściany (na dwóch z nich, tam obok barda, wisiało parem sztuk broni), na szczeńście tylko dwoje drzwi, oba otwarte. Do tego kamień, którego nie było w ścianie. Rycerz nic sobie z całej awantury nic nie robił i stał tam, gdzie był, szczerzył siem w uśmiechu i nadal wznosił swom prawicem... lewicem... renkem, jak miał zamiar kogoś czymś walnonć. Może siem zorientował, że nie ma nic w rence i z tego powodu nie wiedział co robić? No bo jak tu kogo walnonć, jak nie było czym? Gdyby o Przykurcza chodziło, to majonc takom pancernom renkem, to byłby samom renkom, ale ryczerz widać nie był tak mondry jak on! Musi być, jakiś złodziej (tu spojrzał podejrzliwie na Trartexa) mu broń ukradł, i datego on bić nie może?
No a oprócz tego, leżało ciało Gluta, nad którym dyskutowali właśnie Yb (z zajoncem w rence), Snar , Gobelin i właśnie Trartex. Chodziło o ogień. Dwa snoty, kuchcik i złodziej, chciały ognia. Przecież mag fajkem zapalał, to mogły jego zapytać, skoro on teraz po snocku rozumiał. Ale głupie te snoty! Nic jednak ciekawego wiencej tu nie widział.

Gobelin nie miał nic do spalenia, za to Snar wydawał siem zainteresowany.
- Ale ja chcem dostać najlepszom połowem zajonca za to, że wam dam ogień - targował siem aptekarz z Ybem, wyciongajonc świecem, krzesiwo oraz jakieś podejrzane słoiczki. - Tylko trzeba jakiegoś kija coby zajonca nabić i nad ogniem opiekać.

- A jak zapalem świecem, to wtedy ty zapalisz zioło i dasz mi pociongnonć - już bez targowania zgodził siem na propozycjem Trartexa.
_________________________

Czmych otworzył oczy i przyzwyczajał siem przez chwile to ostrego światła by dostrzec szczegóły pomieszczenia, w którym siem znalazł. Był w jakiejś kamiennej komnacie. Wszendzie wokół rosły różne rośliny. Na środku pomieszczenia wisiała dziwna kula światła. Wienkszość tego światła leciała od kuli w stronem zamknientych drzwi z jednej strony. Po przeciwnej stronie pomieszczenia były drugie drzwi, otwarte. Zza tych otwartych drzwi słyszał dobiegajonce głosy wielu osób. No i był tutaj człowiek. Na twarzy miał dużo włosów - może zeżarł właśnie coś mocno włochatego i to były resztki? Bo i wyglondał na takiego trochem dzikiego ludzia.

Snotling dostrzegł, że człek nie nosił zbroi, ale w zasiengu renki leżały miecz i oszczep.
Ryjek siedział obok niego i nie reagował na komendy Czmycha. Gromada rozbrykanych zajonców skakała tam i siam, co i rusz podbiegajonc do człeka, ten jednak spojrzenie skupione miał na goblinoidzie. Westchnoł cienżko, przywołał go palcem i zaczoł rysować coś na podłodze.

Czekał, aż Czmych dobrze siem przyjrzy, po czym wskazał palcem na snotlinga, potem na otwarte drzwi, osłonił renkom oczy i zaczał siom rozglondać.
Potem narysował kolejny rysunek i wskazał go Czmychowi

uśmiechajonc siem przy tym szeroko.
Na koniec jeszcze jedno malowidło

.
Tym razem zrobił groźnom minem i pokiwał głowom na boki.

Pewien, że snotling obejrzał wszystko wyraźnie, klepnoł dzika, a tym podszedł do snotlinga i szturchnoł go ryjkiem. Ustawił siem w stronem otwartych drzwi i czekał.
_________________________
Przypisy:
(1) Każdy szanujoncy siem snot obraziłby siem na śmierć gdyby ktoś powiedział, że mówi czystym snotlińskim. Snoty bardzo dbajom, aby mieć swój niepowtarzalny styl, wyglond i zapach, nad którym czensto pracujom bardzo długo. Jest to ich znak rozpoznawczy. W czystym snotlińskim mógłby mówić jakiś ludzki naukowiec, który postanowiłby siem snotlińskiego nauczyć. Tymczasem mag mówił w brudnym snotlińskim.

Czmych lubił rysunki. Jasno i klarownie udowadniały światu, że pismo wymyśliły nieuki, które nie umiały rysować. Dlatego w lot pojął o co chodziło człowiekowi. Należało zagonić zajonce do otwartych drzwi w taki sposób, aby żadnemu nie odpadła głowa. Wtedy dopiero człowiek i Czmych (niepokojąco do zajonca podobny) będą mogli opuścić to miejsce i zapewne wrócą w glorii do zgrai Krowulca poprzedzani stadem nadających się do spożycia ssaków spokojnego żeru. Nie miało to specjalnego sensu, ale poza tym, że Czmych lubił rysunki, to lubił ganiać mniejsze od siebie stworzenia.

Pokiwał więc energicznie głową ku człowiekowi, wdrapał się na Ryjka, któremu wspaniałomyślnie wybaczył niesnotordynację i skierował go w stronę najbliższych kicaków tak aby kicaki one nakierować na wyjście przez otwarte drzwi. I przy okazji nie obciąć któremuś głowy.