Wampirzyca nadęła lekko policzki. Czuła się lekko poza obiegiem.
– Czy... Jest coś o czym powinniśmy wiedzieć?
Marta była spięta i jakaś nieobecna, ale wyraźnie ją cokolwiek uspokoiło, że Jednooki poszedł zrobić coś, czego ona własną personą nie chciała.
– Pamiętasz, po cośmy przyjechali tu z Krakowa?
Dziewczyna pokiwała powoli głową, nie do końca rozumiejąc do czego Gangrelka zmierzała.
– Więc trzymaj się tego. I nie próbuj nawracać tutaj jak mojej dziewki. Kniaź zajął miejsce boga.
– Eh? – Zosia zmierzyła tron wzrokiem. – … Chyba nie każe sobie oddawać czci?
To by było niedorzeczne.
Spojrzenie Marty w jednej chwili zrobiło się lodowate.
– Waż słowa. Albo milcz.
Zosia zacisnęła usta w linię, i nie niepokoiła już więcej dzikuski. Marta na powrót podparła ścianę. W myślach obracała sobie drugą możliwość. Iż mianowicie, kniaź wcale miejsca nie zajął, nikogo nie podsiadł.

– Nie każe sobie oddawać czci… w każdym razie nie czczą go ani Torreadory ze Smoleńska, ani ja. Co do jego dzieci… nie wiem, jak je wychowuje. – wtrąciła się Honorata, próbując pocieszyć Zosię i powstrzymać ten ewentualny spór między dwiema wampirzycami.
Rycerz wyprostował się. Twarz jego niemal skamieniała, gdy Marta wspomniała, iż lokalny wampir “zajął miejsce boga”. Czekał z uwagą na rozwój wypadków, stając na powrót przy Honoracie. Zach wybrał pozycję dystansu. Z jednej strony ciągle służył Oldze swym ramieniem, z drugiej, śledził kątem oka poczynania pozostałych, szczególnie ferwor, jaki wprowadziła Marta. Spokojnym krokiem poprowadził swoją towarzyszkę wokół sali, na dłużej przystanął przy krześle.
– Gladius – wskazał na przewieszony miecz.
– Ale niekoniecznie gladius centuriona. Zbroja z pewnością centuriońska nie była.– Giacomo potwierdził uwagę Milosa.
– Na pewno legionisty – ciągnął Zach. – I jeśli do kniazia od zawsze należy, znaczy że on stary.

– … Czy powinniśmy go przywitać w jakiś konkretny sposób? – Zosia zwróciła się do Honoraty, mówiąc o Kniaziu. – Jakimś tytułem…? Czy „Panie Janikowski” może być?
– Połechtasz jego dumę, tytułując go starostą, choć nie wiem, czy naprawdę mu taki tytuł przysługuje– wyjaśniła Honorata z ironicznym uśmiechem i dodała do Zacha. – Tu wszystko jest stare. Kniaź sentymentalny jest i niezbyt skory do zmian w swym otoczeniu. Przynajmniej jeśli chodzi o przedmioty… o dzieci już tak się nie troszczy.
Na to dictum Marta odkleiła się od ściany i ruszyła do tronu, a wyglądało to bardziej, jakby do zwierza jakiegoś skradała się, który odgryźć się może albo ubóść boleśnie. Przy samym krześle przystanęła, przyczaiła się i przyklękła na jedno kolano, a potem dłoń pomału wsadziła w piasek. Wstała po chwili i cofnęła się znów pod ścianę, z zawodem wypisanym na twarzy.
– Ktohsz siem domyszla co tu siem moghło zdaszycz? Czemu nas tu zatszyhmali? – zapytał dotąd milczący i wyraźnie zaniepokojony Francuz.
Zofia wzruszyła ramionami. Miała tylko nadzieję, że cokolwiek się działo, będą mogli zaraz kontynuować. Ani nie mogli rozmawiać swobodnie, ani się nie czuli swobodnie… A atmosferę mogłaby toporem siekać.

– Więcej gości? – podsunęła Marta płaskim głosem i powiodła wzrokiem po niewielkich okienkach, zbyt wysoko umieszczonych, by sięgnąć mogła. Obrała sobie takie, które winno na gumno przed głównym budynkiem wychodzić, stanęła pod nim i obdarzyła wszystkich obecnych wojaków ołowianym spojrzeniem niewiasty w potrzebie.
Zosia obejrzała się po mężczyznach, a potem spojrzała na Marte nierozumiejącym wzrokiem.
– Zerkniem – zdecydowała Gangrelka i na Zosię skinęła ręką. – Chodź, dzierlatko, podsadzę cię do świetlika.
– Może jednak ja powinienem wspomóc.– nieśmiało zasugerował Wilhelm, widząc co planują dziewczęta, na co Zocha przytakneła, podczas gdy Lasombra dość mocno trzymała Milosa przy sobie, a Honorata z ciekawością i przyczepionym do siebie Jaksą zbliżyła się również.
Toteż po rycersku i starając się osłonić suknią cztery litery Marty, Wilhelm podniósł zaskakująco łatwo i szybko Gangrelkę w górę.

A to co zobaczyła Marta było w sumie typowym dziedzińcem gospodarczym. Była stodoła, była stajnia, były.. klatki… duże i żelazne. W niektórych leżały zwierzęta drapieżne. Zapewne uczestnicy zmagań na arenie. Jak na Gangrela kniaź miał dziwne podejście do natury. Nic dziwnego, że wilkołaki go nie lubiły. Samej areny stąd dostrzec nie mogła. Za to dostrzegła Jaźwca, rozmawiającego podniesionym głosem z innym klanowcem.
– Jak to zdechł?! Oni tak po prostu nie zdychają!! Ciężko ich ubić w walce, a ty mi mówisz, że główna atrakcja wieczoru tak sobie postanowiła wyzionąć ducha?! – niemal wrzeszczał do rudego wampira o dziwnie wykrzywionej nodze. Kulawego i… podobnie jak reszta dzieci kniazia, dość muskularnego.
On ów mówił ciszej, toteż do uszu Marty nie docierały jego słowa, mimo iż wampirzyca wytężała słuch.
– Martuś, poważnie? – Zach nie odstąpił Olgi, w końcu zaoferował jej swoje ramię i gdy się już do onego dopasowała, nie wypadało wyrywać. – Podglądanie? Zejdźże stamtąd, zanim kto wróci i zastanie nas podczas tej dziecięcej konspiracji.

Ruszyli dalej kierując się z ich przewodnikiem. Opuścili wąskie korytarze i udali się szeroki boczny dziedziniec. Mogli tam “podziwiać” Arenę. De facto wielki okrągły dół, dość szeroki i wyłożony gliną oraz otoczkami, co by woda nie przeciekała z bagien. Dookoła niego stały ławy pełniące rolę trybun. No i była wybudowana trybuna honorowa przypominająca skrzyżowanie drewnianej szopy i tarasu. Cztery pale podpierały drewniany daszek, a drewniany płotek otaczał owe pale i wnętrze trybuny w której stały rzędy krzeseł. Ot… arena na mianę dziczy. To co się działo na samej Arenie było ciekawsze. Trójka wampirów, wśród których wyróżniał się wysoki Gangrel.

Zarośnięty i ubrany tylko w futra ćwiczyło walką na zawieszonych na słupie wołowych tuszach, ćwiartując je z dużym entuzjazmem i znawstwem. Potężne uderzenia miecza rozcinały bez problemu mięso i kości. Gdy zauważyli całą grupkę, przyglądali się przez chwilę jej w milczeniu, po czym skupiając spojrzenie na Honoracie rozmawiali cicho między sobą, przez kilka sekund. A następnie wrócili do milczącego masakrowania kawałków mięsa. Marta przebierała dalej palcami po Borsuczym nadgarstku. Nie zwykła być pod rękę prowadzana i niewygodnie jej było ze wszech miar. Arenie przypatrywała się z jedną brwią uniesioną na pół czoła. Widać, każdy ojciec miał dla swych dzieci dół. Jej rodziciel trzymał swój pomiot w dole i wypuszczał, by czynić im próby. Janikowski czynił odwrotnie, cóż za niebywała ekstrawagancja. W kniaziowskim dole obecnie zamiast prób odbywała się straszliwa marnacja. Po siołach, a nawet po zaściankach lud mięso ogląda raz od wielkiego dzwonu, a ci na dobrych, tłustych tuszkach cięcia ćwiczą. Skrzywiła się lekko, i tak już jej zostało na dłużej niż chwilę.
Gryfita szybko wychwycił zainteresowanie jego partnerką. Zmierzył mężczyzn swym czujnym spojrzeniem. Półgębkiem uśmiechnął się i rzekł do niej niemal szeptem:
- Zaiste zainteresowanie wzbudzasz, pani, pośród lokalnej młodzieży. Choć przyznać muszę, że nie są to chyba potencjalni zalotnicy. Chociaż wzrok może mnie mylić. Wszak jeno jedno mam oko.
-Porachowałam kości wielu z nim. Może i Miszka tworzy dobrych wojów, ale miernych dyplomatów.- wyjaśniła z kwaśnym uśmieszkiem Honorata.
Zach spojrzał na arenę okiem wojskowego. Na broń jaką władali, na cięcia, jaki w nich stosunek precyzji do siły. I od razu w głowie szukał taktyki właściwej jakby miał przeciw któremuś z nich w szranki stanąć.
- Pierwsze wrażenia? - mruknął w ucho contessy.
- Widziałam w życiu lepszych szermierzy. Ci tu tutaj są nieokrzesani i niechlujni. Ale z pewnością niebezpieczni, a jeśli walczą z vohzdami, to finezji nie potrzebują. Jeno siły.- stwierdziła przyglądając się Gangrelom.
- Żaden z nich nawet na ciebie nie spojrzał - Milos dla odmiany zerknął, a traf chciał, że akurat w środeczek dekoltu. - [i]Dziwne. [i/]
- Może ich… greckie uczucia łączą?- zapytała żartobliwie Lasombra, po czym wtrąciła cicho.- Ojciec trzyma ich tu, samych samców, przez dziesięciolecia. Mogli z czasem zapomnieć co można robić z kobietą. Mimo wszystko krew tak samo smakuje z męskiego jak i kobiecego karku. Zdziczeli ot, co.-
- Dobra puenta. Podoba mi się - zaskoczyła go Olga poczuciem humoru, nie podejrzewał jej o nie. - Skradnę to spostrzeżenie jeśli mnie który do imentu rozdrażni.
- Czyżbyś podejrzewał, że nie dogadacie się z księciem? Wiesz że mało który władca jest pobłażliwy wobec prowodyrów burd na jego dworze?- contessa żartobliwie pogroziła Milosowi palcem.
- Nie, nie. Z księciem to my się dogadamy. Mam obawy co do jego synków. Niektórzy z nich mogą szukać zwady.
- Nie sądzę by jego synkowie zrobili cokolwiek, czego by im ojciec nie nakazał, lub na co nie przyzwolił. Przyglądali się Honoracie i Jaksie, ale na bardziej błyszczącego Wilhelma tylko okiem zerkneli i pospuszczali łby. Pewnikiem domyślasz się czemu?- zapytała contessa.
- Bo twoja teoria o sodomii jest prawdziwa i właśnie wpadł im w oko? - Zachowi zadrgał kącik ust z wesołości. Na początku ramię swoje zaoferował Oldze z konieczności, teraz jednak dobrze się w jej towarzystwie bawił. Oprócz walorów urody była bystra i dowcipna.
-Okaże się na uczcie… czy mu kwiaty przyniosą czy… udziec barani w podarku. Och… trudno mi się domyśleć, co tutaj jest dowodem uczucia. We Florencji były to poematy, w Wenecji klejnoty... tu... futra może? Byle nie świeżo zdarte.- stwierdziła z ironią wampirzyca.
- Zabawne. Bałem się, że będą ci się naprzykrzać. A tu cały ciężar ochrony spadnie na Zośkę - nie mógł opanować wesołości, dobrze chociaż, że ograniczał się do szeptów w ucho wampirzycy, jakby zwyczajnie umilał jej czas rozmową.
- Och… zawsze można w nich obudzić amory. Sama uroda nie zawsze wystarcza. - zachichotała delikatnie.Kuszenie opiera się nie tylko na wyglądzie mój drogi.-
- Ale Miszka chciał poznać ciebie, kilkakrotnie o to zabiegał - przypomniał sobie. - Wobec tego będziesz miała ułatwione zadanie. No i jeśli kusić to najlepiej osobę o największych wpływach.
-Więc na barkach słabej kobiety spoczywa największy ciężar ? I to przy trójce rycerzy? Nieładnie.- contessa pogroziła żartobliwie palcem Milosowi.


Na widok arena Zosia przytuliła się trochę mocniej do zbroi Tyrolczyka. Wszystko to… Wydawało się boleśnie znajome.
-… Wydają się bardzo szanować Panią Honoratę. – zagadnęła cicho.
-Na swój sposób szanują jej siłę.- zgodził się z Wilhelm z młodą wampirzycą.

Pies. Pies Pański. Domini Canis. Tak ją nazwał wtedy. W obozie. Gdy rzuciła się z nożem wprost do jego oko. Była taka zwierzęca. Tak… inna. Magnetyczna wręcz.
Rycerz powoli schował pierścień do sakiewki przy pasie i zaczął węszyć. Bardziej ruszał tylko nosem i dźwięki wydawał niż faktycznie wciąga powietrze. Wyczulone zmysły przynosiły smród trzech gangreli i całego knaziowego dworku. Potrząsnął lekko głową odpychając od siebie ten dar krwi. Wszak nie chciał żeby szelest liści go ogłuszył.
- Neee, ten smród psa to nie ode mnie.
Po czym sięgnął do kołnierza i uniósł nieco koszulę, którą nosił pod napierśnikiem.
- I psiej sierści na plecach też nie mam. Zali pomyliliście mnie niechybnie z kimś - oko czujnie patrzyło na zarośniętych gangreli od których unosił się zwierzęcy odór. Rycerz zastanawiał się jak długo krotochwila na którą sobie pozwolił będzie szukać ich mózgów. Jednak w końcu doszedł do wniosku, że najpewniej nic nie znajdując wleci jednym uchem i wyleci drugim zostawiając na ich twarzach błogi wyraz niezrozumienia.
- Potrafi szczekać ten kundel Wścieklicy.- zaśmiał się prowodyr kłótni.- Ale jak one wszystkie, pewnie na szczekaniu mu się kończy. Ostatecznie zawsze chowają się pod jej spódnicą. No... piesku… uciekaj do swej pani.
Jego słowom towarzyszył rechot jego towarzyszy.
Rycerz wstał i spojrzał swym okiem wprost na mężczyznę.
- Szczekać może i nie, jednak widzę, że dar mowy to u jednego na trzech wam rozdzielają. Dobrze, że masz tak zaufanych stronników. Dobrze też, że nie musisz się przed nikim chować. Szkoda, że przyszłość twa tak niepewna.
Jaksa na moment poklepał swą lodowatą dłonią nagie ramię Gangrela. Jego umysł przepełniła wizja szepczących za plecami kompanów dryblasa, którzy szepczą coś między sobą. Po chwili niższy z nich wbijał kołek w serce dryblasa, a wyższy toporem obciął jego głowę. Wizja kończyła się toczącym się czerepem rozdziawiającym usta w zdziwieniu.
- Taak. Dobrze, że szukasz sobie wrogów w przyjezdnych, miast wśród swoich.
Toreador posłał jeszcze szeroki uśmiech towarzyszom szukającego zwady, po czym odsunał się o krok.

Wampir odskoczył skołowany i przerażony… i wściekły na końcu. Spojrzał trwożliwie za siebie i… Jaksa mógł mieć rację w tym, co przekazał wizją. Tyle jednak że nie przekazał nic, czego ów wampir z pewnością nie wiedział. Tu wszak też wbijano sobie kołki w plecy, jeśli ktoś okazał słabość. Nie było litość dla słabeuszy. A Jaksa tą “słabość” wywołał, toteż Gangrel zaczął w panice ratować twarz.
- Przeklęta magia wampirza… takiś ty jesteś? Tchórzem mieszającym w głowach? Pewnikiem ten mieczyk to tylko ozdoba… bawi cię mieszanie w głowach tchórzu, bo na arenę nie staniesz. Tacy jak ty nie potrafią… nie chcą walczyć w uczciwym pojedynku.- splunął z pogardą pod stopy Jaksy dodając.- Wyzwałbym cię na pojedynek, ale pewnie już wypiszczysz odmowę, co… eunuchu?
Rycerz niemal odruchowo sięgnął po rękojeść i wyszarpnął swoją szablę. Szablę przekutą z miecza, którym walczył pod Jerozolimą. Ta stal towarzyszyła Jaksie przez całe stulecia.
- Przyjrzyj się. To jest szabla. Jeśliś tak pewny, że chcesz poczuć jej smak, to powiedz mi tylko kiedy mam stanąć na tejże arenie. Może wtedy wyręczę twych kompanów - jednooki kończąc wypowiedź odsłonił długie wampirze kły i syknął.
- Śpieszno ci do śmierci. To i dobrze. Jaźwcowa atrakcja wyzionęła ducha przedwcześnie. Zastąpisz ją.- uśmiechnął się drwiąco Gagnrel. - Borowy będzie ci katem.-
Pochwycił rękojeść swego miecza i z pietyzmem wyciągnął długie ostrze.. wiele razy używane.- A ja... Bór, twym ostatnim widokiem na tej ziemi.
Jednooki skinął jedynie głową bez słowa. Schował swoją szablę. Nie czuł potrzeby uświadamiania Gangrela, że śmierć ma już dawno za sobą.
- Zaiste przykre widoki czekają mnie zatem
Wszak najlepsze co mógł zrobić dla świata, to zakończyć egzystencję Bora. Odwrócił się i ruszył przekazać radosne wiadomości o swojej roli w przyszłym zabawianiu gości swym towarzyszom. W dłoni znów ściskał jej pierścień

Podziwiała sęki w ścianach kościółka, gdy podszedł do niej zdziwiony Jaźwiec. Po czym spytał.
– Czego tam waćpanna wypatrujesz?
Marta, która przede wszystkim wypatrywała ukradkiem ostatniego rozbłysku gwiazd odbitych w zbroi Koenitza znikającego za węgłem sąsiedniej chałupy, a rysunkiem zwojów na drewnie przybytku chrystusowego zajmowała się poniekąd przypadkiem, przestała dźgać palcem wklęśnięty już cokolwiek wgłąb sęczek.
– Marto – poprawiła.
– Marto… – powtórzył Jaźwiec.
– Więc… – zadumała się na moment, jak zacząć, skrzyżowała ręce na piersi. – Mam taki problem. I ty też masz problem. Pomożesz mi z moim, ja ci z twoim dopomogę, hm?

– Jakiż to ja mam problem i w jaki sposób miałabyś pomóc… Marto?– zapytał Jaźwiec, splatając ręce na torsie w identyczny sposób co Gangrelka.
Uznała, że ją przedrzeźnia i zmarszczyła gniewnie czoło, ale dłonie opuściła luźno.
– Dworniej by było spytać, co dręczy gościa pod twoim dachem – wskazała i dłonie splotła na podołku tym razem. – Twoim jest lupin, hm?
– Lupin?– gniewnie uniósł wargi, odsłaniając kły jak wilk, ale po chwili... machnął ręką. – Może i jest. Ale ty nie Kapadocjanka… więc nie poradzisz nic.
– Poradzę – kiwnęła głową, i pewnie by się uśmiechnęła, ale wyjątkowo jej do śmiechu nie było. – Bo twój problem z lupinem to nie utracona rozrywka. Dobrze wręcz się stało, że go nie zobaczą. Zaczęłyby padać niepotrzebne pytania. I niepotrzebne podziały między nami. Więc jak? – popatrzyła z ukosa spod włosów.
– Dyć się, Marto, mylisz… wilkołak to jeno utracona rozrywka i nic więcej. Ot… trzeba go będzie jeszcze pogrześć, bo psom nie rzucisz – machnął ręką Jaźwiec. – Nie wiem, co sobie uroiłaś, ale widzisz najwyraźniej problemy tam, gdzie ich nie ma. A tam gdzie są… cóż… jaką to niby pomoc chcesz dać?

– Dopuść mnie do truchła, a ci powiem. Czy na to samo chorzał co wataha, która nas zaatakowała – oparła się ramieniem o kościelną ścianę.
– W rzyci mam na co chorzał on i reszta jego stada. Jak dla mnie mogą dalej wyć jak szaleńcy i rzucać się na wszystko. Łatwiej z nimi tak walczyć, a i widowisko na arenie lepsze. Ale jak masz kaprys, możesz sobie go nawet zabrać na pamiątkę. Nic nam po takim trofeum – wzurszył ramionami Jaźwiec i ruszył przodem.
– Wyciągasz wnioski bardzo daleko idące. I po temu błędne – wskazała. – Przymuszać dalej nie będę – zaplotła dłonie na plecach i szła obok. – Gdzież jest wasz bóg? – zapytała nagle po chwili milczenia.
– Jaki znów bóg?– zdziwił się wampir, wzruszając ramionami, gdy tak szli w kierunku klatek ze zwierzętami.
– Ze świątyni, która jest waszą salą obrad teraz, salą wieczerną i w ogóle najważniejszą salą.
– Nie wiem… pewnie w błotach. Nie żyje już żaden z Gangreli z tamtego okresu. Poza Ojcem oczywiście – wyjaśnił Jaźwiec. – Ojcu się nie podobał, to Ojciec go wyrzucił. Nie ma cierpliwości do nieużytecznych zabobonów.
– Jakże pragmatycznie – odparła sucho. – Mieliście już… chore lupiny?
– Ostatnio nalazło ich pełno – stwierdził w zamyśleniu Jaźwiec. – Wcześniej nie.
Po czym zwrócił się do kulejącego wampira przy klatkach. – Ryży… gdzie jest, wiesz. Truchło niedoszłej atrakcji.
–Aaaa… jeszczem żem nie zdołał wyjąć z klatki. Ale zrobię to… obiecuję.. Już wkrótce. Tylko miał trochę roboty przy karmieniu – korzył się kulawy wampir o rudej czuprynie.

Marta dotknęła palcem Jażwcowego nadgarstka.
– Nie musisz patrzać, jak trupa obwąchuję. Po prawdzie to nie chcę, żebyś patrzał. Znajdę co, to rzeknę ci. Ten mnie wykieruje z powrotem – wskazała na rudzielca. – Dobrze?
– Może być – machnął ręką Jaźwiec i opuścił oboje.
– Jestem Ryży, a ty panno?– zapytał rudy wampir, zerkając to na Martę to odchodzącego Jaźwca.
– A ja Marta. Nie z Krakowa – dodała w przypływie humoru. – Z Mordów. Pokaż no tę atrakcję, co z niej powietrze uciekło jak z przebitego pęcherza.
– Tędy tędy…– ruszył przodem, zarzucając chromą nogą, stopa wykręcona była pod nienaturalnym kątem, co utrudniało mu poruszanie. Razem do dużej klaty z dębowych prętów w całości obitych żelazem i posrebrzanych u wejścia do klatki. Widać że była przeznaczona do utrzymywania w ryzach potężniejszych bestii niż zdechlak leżący obecnie na środku niej w ludzkiej postaci. Wychudzony i z wybałuszonymi oczami oraz otwartymi ustami, na których to zaschneła piana.
– Zdechł… może z głodu. Jedzenia bowiem nie tykał – wzruszył ramionami Ryży.
– Pił chociaż? – Marta podwinęła rękawy i sposobić się zaczęła, by wleźć do klatki.
– Czasem…– stwierdził Ryży wzruszając ramionami. – Ale głównie to uderzał ciałem o klatkę, zawsze jak półbestia.
– Tedy nie gadał nic?
– Jeno warczał i wył – stwierdził Ryży krótko, potwierdzając skinięciem głowy jej przypuszczenia. – Jak dzikie zwierzę… wściekłe dzikie zwierzę.

Znieruchomiała, zapatrzona w skręcone, bezwładne truchło.
– W porządku – rzekła do rudzielca. – Zrobiłeś, co w twej mocy.
Dobyła zza paska półhaka, wbiła weń kulę i podsypała prochu, po czym włożyła broń w rękę opiekuna atrakcji i rozrywek.
– Umiesz się z tym obchodzić?
Nawet jeśli nie strzelał pasjami, z tej odległości nie mógł chybić.
– Jakby co się dziać zaczęło, pal mu w piersi lub łeb. Otwórz klatkę. Potem pogadamy.
– Jeśli to nie srebrem nabite, to równie dobrze mógłbym żwirkiem obrzucać – stwierdził sceptycznie Gangrel. Na szczęście nie było takiej potrzeby, wilkołak był martwy… i dziwnie wychudzony. Niby wyposzczony, ale… jakoś tak dziwnie, jakby trawił go głód inny, niż mięsa. Przyklęknęła obok i obadała dokładnie truchło, nawet w zęby zaciśnięte wsadziła nóż, szczęki rozwarła i zajrzała w gardziel. Nadgarstek nacięła płytko i utoczyła krwi do flaszeczki. Blizny przynależności plemiennej znalazła, choć tych określających watahę brakowało. Przymknęła wytrzeszczone oczy wilkołaka i wróciła do rudego, przysiadła obok przy klatce.
– I co ty myślisz sobie o tem, hę?
– Ponoć bawią się z duchami, toteż jakiemuś duchowi mogli podpaść. Stara gadała, że w zamczysku krzyżackim straszy upir… I zabraniała chodzić po północku tam. Może też ich jakiś upir dopadł i ukarał? – zapytał retorycznie Ryży.
– Stara? Krzyżackim zamku? – Marta uniosła brwi i zaczęła się bawić podniesionym spod stóp kamykiem.
– No tym na Mazurach… com się koło niego wychował. Lachy spaliły go do szczętu podczas wojny z Zakonem – wyjaśnił wampir i podrapał się po brodzie. – No... Stara… matka moja, gdym jeszcze dychał na tym świecie.
Przyjrzała mu się szybko i bystro, i szybko i cicho zapytała.
– Ar jūs suprantate, ką aš sakau?
– Trochę… my nie z waszych… zajeżdżaliście na nas, my na was… sąsiady, zanim Zakon przyszedł. Tak w każdym razie twierdzili dziady proszalne – wzruszył Ryży ramionami. – A nawet gdybym był to i tak żem narodził się dawno po waszym wybiciu. Coś nieco słyszałem od starszych braci Ojca. Ale żaden z nich już tu nie żyje.
– Sztylety ze znakami, co je rodziciel twój hołubi. To ode braci jego?
– Od sojuszników… bracia poginęli. Jedni walcząc z Diabłami, inni wadząc się z Ojcem. Nie każdemu podoba się ciągnięcie tego sporu z Tzimisce – uśmiechnął się kwaśno Ryży. – Zwłaszcza gdy są odstawieni od ojcowskiego cyca na dłużej.
– I co gadali o nas?
– Niewiele… co mieli tam gadać o swych śmiertelnych jaźwińskich latach. To przeszłość… bez znaczenia. Ale mowy siem trochę osłuchał i czasem coś wspomnieli o chwalebnych czynach w bitwie – wzruszył ramionami Ryży, spoglądając to w Martę, to na trupa wilkołaka.
– Pomóc ci go wyciągnąć? – rzuciła głową w stronę klatki. – Czy chcesz go tam potrzymać jeszcze?
– Pomocy nie trzeba, a wyrzucić go muszę. Zaśmierdzi całą klatkę… jeszcze bardziej – stwierdził Ryży z ironią w głosie.
Spojrzała na zezwłok, ale upomniała się, że to trup już, i że teraz ważniejsi są żywi.
– Nie lubiacie się tu z nimi, co? Gadałeś z nimi, póki jeszcze tacy jak ten nie byli?
– Taaa...trochę… twierdzili, że ziemie kniazia to ich ziemie i że wąpierze żerują na ich ludzie. Na to Ojciec odpowiedział pięścią w pysk ich wodza. Niespecjalnie dużo było tego gadania – zaśmiał się chrapliwie Gangrel, kuśtykajac w kierunku zwłok. – Za to dużo bitki. Ciężkiej, ale uczciwej, nie to co z Diabłami i ich magią.
– A z Diabłami po czemu mają na pieńku? – dwornie przytrzymała mu drzwiczki klatki. Jak rycerz panieneczce.
– Wilkołaki? Hmm… z tego samego powodu, co i nasz kniaź… tyle że mniej, bo też i mniej ziem ich Diabły objęły we władanie. Częściej to my się z lupinami za łby bierzemy… zresztą, każda zbójecka banda na północ stąd, to wilkołacza sfora, a starosta winien spokoju dróg pilnować. Takoż królewskie prawo stanowi… chyba – wyjaśnił Gangrel, targając na plecach trupa wilkołaka.

Przyglądała się wykręconej nodze, starając się dociec, czy kalectwo to wrodzone, czy też gnata za życia śmiertelnego połamał i źle się zrosło. Na blade, rozrzucone ramiona trupa na jego barach próbowała nie patrzeć wcale.
– Imiona jakoweś znasz? Przywódców ichnich chociaż, lubo nazwy band?
– Nie… a po co niby?– wzruszył ramionami Ryży kuśtykając do przodu. Jego noga… Nie urodził się z nią, a wątpliwym było że Miszka uczyniłby chromego swym potomkiem. Zresztą zniekształcenie, było nienaturalne, jakby ktoś mu tą stopę wykrzywił niczym ulepionej z gliny figurce.
– Tzimisce. – Ryży wyłapał jej spojrzenie i dodał. – Gdym głowę odcinał przyciskając do ziemi, ostatkiem siły chwycił za nogę i wykręcił ichnią diabelską mocą. W panice to uczynił… bo wszak od kulawca się nie umiera.

Tak się rozgadał otwarcie, że za zaproszenie to wzięła, jawnie wyślepiła się w pokręconą stopę. A potem w bezwładnego trupa na plecach kalekiego trupa napędzanego kniaziową krwią. .
– Naiwni umierają pierwsi.
Dojrzewała w niej pomału decyzja, słowa się krystalizowały w ni to prośbę ni żądanie.
– Foremny kościółek tu macie. Dawne bałwany podle księżowskiego obyczaju w bagnie potopiliście?
– Z tego co wiem... –zamyślił się Ryży, ciągnąc trupa.– Za ostatnich Piastów na polskim tronie. Tak przynajmniej starsi gadali, gdy jeszcze mogli. Nie ostał się żaden, który by widział topienie bałwana na własne oczy… poza kniaziem oczywiście.

– Oczywiście – zgodziła się Marta. Aż się sama sobie nadziwić nie mogła, jaka zgodna była i układna. Zostawiła klatkę i zastąpiła Ryżemu drogę. – Gdzie truchło wleczesz?
– Porzuci się w bagnach. One go pochłoną.– wyjaśnił się krótko Ryży.
– Idę z tobą – oświadczyła.
Ryży zatargał trupa aż za palisadę. Byli mijani przez ludzi i ghuli oraz wampirów z wyraźną obojętnością. No, może poza ciekawością, jaką budziła wampirzyca. Jednakoż widać było, iż Ryży nie stoi wysoko w hierarchii dzieci Miszki.
Gdy już wyszli za palisadę i stanęli na stromym nieco brzegu wyspy, na której to gród był zbudowany, Ryży bezceremonialnie wrzucił trupa w bagno.
– I po sprawie.– wzruszył ramionami Ryży.

Nie było jednak po sprawie. W ślad za ciałem, zapadającym się z wolna w błocie, Gangrelka cisnęła garść ziaren z mieszka dobytych. Potem przymknęła powieki, ręce splotła na woreczku na piersi i zaczęła poruszać ustami w bezgłośnej modlitwie. Odwróciła się do opiekuna zwierząt i rozrywek wszelakich dopiero, gdy moczar połknął ciało, i tylko przerwany kożuch rzęsy wodnej świadczył, że coś tu w bagno ciśnięto.
– Nie mam dla ciebie podarunku – oznajmiła, cokolwiek zmartwiona, ale zaraz uśmiechnęła się lekko, ledwie unosząc kąciki ust. – Jeszcze. Jakie imię twoje?
– Ryży… – przypomniał wampirzycy swe imię wampir i po chwili zamyślenia. – Matka wołała… Dobiesz.
Po czym spojrzał na bagna.
– Co jemu po uwadze twych bogów? Oni przepędzeni przez Chrysta, a on… czcił innych… własnych.
– Są rzeczy, które czynić trzeba, bo są właściwe. A mój bóg solą w oku sług Chrystusowych. On nie z tych, co przepędzić się dadzą. Czy w bagnie utopić – dodała i uśmiechnęła się, zęby jej wyszły z dziąseł i uśmiech przestał być miły. – Do niego się zwracam, do kogo miałabym innego, hm? Przyjmie tego wilka albo nie, jego wola...
Zerknęła szybko na linię drzew, czy z ciemności między pniami nie błysną żółte ślepia. Pobłażliwe spojrzenie… ironiczny uśmieszek. Taka była odpowiedź na deklaracje religijne wampirzycy. Ryży niewątpliwie niespecjalnie wierzył że ma rację. Ale przez grzeczność, bądź obojętność zignorował. Niedowiarek. Skrzywiła usta w brzydkim grymasie. Ale i dzięki temu dowiedziała się czegoś. Ojca tu za życia Ryżego nie było. Bo gdyby nawiedził ten dwór pośród bagien, gdyby Ryży go na własne ślepia zobaczył, to by wierzył całym sobą. Obróciła się powoli plecami do moczaru i zaczęła iść z wolna w stronę palisady. I wtedy zdała sobie sprawę, że się Ryży wygadał.
– Tedy do czego tutejsze lupiny modły zanoszą? – spytała cicho i ostrożnie. – Księżyca? Panien leśnych? Boga-Wilka? Inszych?
– W coś… pewnikiem wierzą, ale pies trącał ich wierzenia. Kogo obchodzi wiara tych, którzy przegrali… nikt nie pamięta bogów, których czciły trupy na polu bitwy.
Kogo obchodzi? A chociażby ocaleńców, bo nigdy nie jest tak, że wszyscy łeb na pobojowisku do trawy przytulą. Chociażby kniaziów, co latami walczą z nimi i raz po raz ponoć wiktorie święcą, ale pokonać do szczętu coś nie mogą. Chociażby tych ich potomków, co z pojmanymi jeńcami pogwarki toczą przez pręty klatki, dość sprytni, by mieć świadomość, że wiedza daje przewagę i zbyt nieufni, by się z tym postępowaniem obnosić przed obcymi.
– Słowa godne mężczyzny i wojownika – odparła bez jadu. – Widać tylko gnata Diabeł zdołał złamać. To dobrze…
Skinęła mu lekko głową, dłonie splotła za plecami.
– Jaźwiec chciał, byś mnie odprowadził do dworu – przypomniała cicho, wilcze oczy od moczaru oderwała i spojrzała na rudego zza kurtyny potarganych włosów. – Gniewny będzie, jak się dowie, że się kręcę samopas.
– Ano…– potwierdził Ryży krótko.

– Więc… – rzuciła tonem luźnej pogawędki w drodze powrotnej. – Jaka atrakcja zastąpi atrakcję połkniętą przez moczar?
– Eecch… będzie ciężko. Można by niedźwiedzia, ale przeciw wampirowi to rzeź, a i przeciw ghulowi to też rzeź – podrapał się Ryży. – Na Arenę dwóch wampirów puścić nie można, bo jeden z nich… musiałby… cóż. Dwóch wchodzi jeden wychodzi. Pewnie nic nie będzie.
– A jak niedźwiedzia by ty wypuścił, to który wampierz przeciwko? Ten co pierwszy na dół skoczy?
– Nie no… ochotnik zawczasu wybrany. Ale co to za przeciwnik… niedźwiedź?– wzruszył ramionami Gangrel.
Zatrzymała się. Odczekała moment i złapała opiekuna zwierząt za nadgarstek.
– Kto? – powtórzyła cicho.
– Nie wiem… komu się będzie chciało. Kto się będzie popisać. Dyć ubicie niedźwiedzia to żadna sztuka. Vozhd to co innego, ale niedźwiedź to zabawa dla dzieci.– wyjaśnił Ryży.
– Być może. Znajdziesz sposób, by mnie do klatki tuż przed walką podprowadzić?
– Mogę, ale wiesz… Jaźwiec chyba nie zarządzi dziś walki. Dyć wstyd tak kiepskie widowisko pokazywać – zamyślił się Ryży.
– Jeśli zmieni zdanie, znajdź mnie… na kogo stawiasz chudopachołski trzosik jutro? – rzuciła przez ramię pod samymi drzwiami.
– Na Jaźwca powinienem, ale… Wolf nie jest głupcem. Jeśli sądziłby, iż nie wygra, nie drażniłby go – zawahał się rudy wampir.
– Mniemanie o własnej potędze na ogół jest mylące. Do zobaczenia.
– Do zobaczenia – odparł Ryży.

Zerknęła wpierw po dachach, czy się gdzie nie czai kruk Wolfa krwią pędzony, ani inny ghul za węgłem nie wyślepia gał. A potem zamarła pod drzwiami z kanką pełną wonnego ziołowego wywaru w ręku. Ze szpary sączyła para, strzępy rozmowy, obserwacyje i przypuszczenia. Także strategie... Uderzenie w jedyną personę, której krzywda mogła w jednej chwili zjednoczyć zlepioną na ślinę krakowską koterię było zaiste osiągnięciem myśli taktycznej. Nie dziwota, że kniaź zabronił Górze walki o tytuł i pozycję. Jakby wygrał, byłby bal... Nie mogła uwierzyć, że Wolf to kupował. Twarzy jego za dobrze nie widziała, siedział w głębi. Może przytakiwał jeno dla potoczystszego ciągnięcia zwierzeń. A te płynęły strugą tak... bystrą, że nurt zwalał z nóg. Że Wilhelm rycerz rycerski, z mądrym, ale dziwnie gadającym księdzem oraz Wścieklicą za plecami. Że Zofia jego narzeczona i oczko w głowie wszystkich, ale nieśmiała, płochliwa sarenka i w lasach i borach zakochana. Jaksa rycerz wielki i bogobojny, lecz srogi, a gdy nie modli się, to cnoty Olgi strzeże. O Milosie takie duby smalone plótł i tak drewnianym głosem, iż Marta nie miała złudzeń, że Patrycjusz mu to podyktował, czarnymi oczyskami duszę wiercąc. I braciaszkowie Góry też pewnikiem to wyczują. Martę wielkolud mianował swoją przyjaciółką i wielce jej mądrość sławił, co mu o sobie rzekła, to teraz wylewał... Ciekawsze było jednak to, czego nie powiedział. Przyglądała mu się uważnie przez szparę, jak perorował, co jakiś czas drapiąc się tu i tam.

Wolf już się dowiedział, w jakich Marta gustuje dziewkach, oby użył tej cennej wiedzy w zbożnym celu. Albo jakimkolwiek celu. Góra zaś kontynuował, usiłując wymówić "Yotvingiai" i zaciął się na amen na drugiej sylabie. Krztusił się tak, niebożę, że mu Marta postanowiła iść z odsieczą, nim się zadławi. Jako prawdziwa przyjaciółka. Odsunęła się parę kroków od drewnianej łaźni i zanuciła.

Idąc samotnie pustym ugorem
słyszałam kruków smutną rozmowę

Rozmowa w łaźni dla odmiany ucięła się jak nożem, raczej nie w uznaniu dla Marcinych talentów pieśniarskich, bo te były nikłe i dobrze, że publika się trafiła mało liczna i niezbyt subtelna, przyzwyczajona do piosnek, który ryczy się na dziesiątki gardeł, waląc kuflami w stół.

Słyszałam kruków rozmowę smutną.
Tak do jednego drugi powiada:
Gdzie to będziemy dzisiaj obiadać
Gdzież będziemy dziś, dziś obiadać.

Podśpiewując pod nosem, zrzuciła trzewiki i spódnicę, i w samym gieźle ledwie za pośladki sięgającym, tyłem, plecami na drzwi napierając, wtargnęła do łaźni.

Tam za tą łąką, za tym strumykiem
leży od wczoraj zabity rycerz
leży od wczoraj rycerz zabity.
I nie wie nikt, że leży śród pola,
prócz jego pani, psa i sokoła...

Cisnęła przyodziewy w przedsionku łaźni i dopiero wtedy się odwróciła, włosy odrzuciła z twarzy i zamilkła, dostrzegając rozwalone na ławach towarzystwo i pozbawiając ich tym samym okrutnie możliwości poznania dalszych losów rycerskiego trupa.
– O! Tuś mi, mój przewodniku – rozjaśniła się na widok Góry, u jego stóp wielkich jak czółna postawiła swoją kankę z wywarem z tataraku i pogładziła czule wielkoluda po czole, odlepiając przyklejone do skóry wilgotne jasne kosmyki.
– A to Marta – wskazał triumfalnie Góra uśmiechając się szeroko.
– Jużem się poznalim – wspomniał Wolf i przedstawił zarośnięcięgo jak czort typka. – A to Szczeć.
Nie tylko głowa porosła kudłami, ale i tors i uda pokryły się szczeciną. Ramiona, plecy… Kudłacz musiał mieć temperament i szybko tracić nad sobą panowanie. I zamiast rzec coś, skinął łbem. Z ich trójki widać jeszcze widział przyjemną stronę niewiast, bo Góra patrzył z uśmiechem, a Wolf z czujnością. Z całej trójki tylko Szczeć widział w Martcie dziewczę. Kiwnęła mu głową, a uśmiechniętego Górę poklepała po ramieniu, jak się klepie ulubionego konia. Obok niego na ławie rozwinęła skrawek płótna, ukazując drewniany grzebień o nieco wybrakowanych zębach, mały nożyk do paznokci, okrągłe puzderko i kilka innych drobiazgów, za pomocą których szlifowała swoją urodę. Złapała za kraj giezła, by przez głowę je ściągnąć.
– Wy nie z tych cnotliwych i wstydzących? – upewniła się dla porządku.
– Cnotliwe i wstydzące to som mniszki… my woje – warknął dumnie Szczeć, choć pewnie “zbóje” pasowało bardziej. Wstydzić się to nie wstydzili niczego i w zasadzie nie mieli czego się wstydzić, choć w stanie spoczynku Wolf akurat nie imponował… pomijając blizny i normańskie rysunki na swej skórze. Z pewnością Słowianinem nie był.

– Na zachodzie nie masz już wojów – odparła Marta z wyczuwalną nutką żalu w głosie. – Jeno rycerzy. I łotrów. Bo skoro nie rycerz cnót pełen, to łotr, nikczemnik i nasienie piekielne.
Wzruszyła ramionami smutno, giezło ściągnęła przez głowę, pokazując, że nie tylko Szczeć sierścią porośnięty, ale i dzieweczkom się zdarza. Przysiadła obok Góry, ciemne włosy nawinęła na grzebień i nachyliwszy się, zanurzyła je w wonnym wywarze z ziół.
– Gadał Jaźwiec, że się na jego miejsce zamachujesz – mruknęła do wytatuowanego Wolfa. – A czemu, powiedz… czemu ty a nie on?
– Miał szczęście dotąd. Przychylność bogów lub czartów. Silny jest – odparł z niechęcią Wolf i ironicznie się przyjrzał Marcie. – Czemu nie ty, a ten paniczyk w zbroi? Zrządzenie losu.
Wyprostowała się, by mu się przyjrzeć przez cieknące ziołową kąpielą włosy. Błysnęła wilczym okiem i zaśmiała się krótko.
– Los sprzyja tym, co sami sobie pomóc potrafią. A paniątko w zbroi nade mną, bom go uznała. On Diabły gromił i ich twory. Jam żadnego na oczy nie widziała. Ojciec wytłukł wszystkich wiele lat przed tym, jakem narodziła się. Nikt prócz niego nie mógł być… – urwała i machnęła szybko ręką, jakby natrętną muchą przepędzała. – Tedy jutro na uśmiech losu liczysz?
– To gówno prawda… z tym losem. A ja zaś… będę walczył uczciwie i honorowo – uśmiechnął się zadziornie Wolf. – Tak jak Ojciec nakazuje.
Nie zabrzmiało to do końca uczciwie w jego ustach. Nie skomentowała. Uraczyła go tylko spojrzeniem uważnym i podejrzliwym.
– Nie zrozumiałeś pytania.
– Albo zrozumiałem aż nadto – odparł z bezczelnym uśmieszkiem Wolf, przyglądając się podejrzliwie Marcie. Nachyliła się, żeby sobie lepiej mógł obejrzeć z bliska. Krajem giezła obtarła barwiczkę z ust.
– Dlaczego ty winieneś być pierwszy po ojcu, a nie on. To jest jedyne ważne dla mnie pytanie.
– A dlaczego nie ?– odparł pytaniem na pytanie Gangrel. – Ty obca jesteś, jako i reszta twego stada. Ojciec nie zwykł zwracać na opinię innych Spokrewnionych, gdy chodzi o rządy w jego stadzie. Twoja przychylność czy nieprzychylność, za nic mi.

Pokręciła głową.
– Zatem wy mi obydwaj zajedno. Ty i brat twój. – Nie uściśliła, za co. – Jednak nadal, jestem gościem pod dachem twego ojca. Zrobisz przyjemność gościowi? – przekrzywiła głowę i szarpnęła grzebieniem, jedno gładkie pasmo opadło na nagie ramię.
Gniewny pomruk był odpowiedzią na jej słowa. Niemniej Wolf nie chcąc urągać prawom gościnności zabrał się za rozczesywanie jej pukli włosów.
– Uważaj przy potylicy – pouczyła go, gdy się tak szarpał z grzebieniem. – Wyhodowałam tam niezgorszego kołtuna… Chowam w nim małe, perfidne licho, szybkie jak szczur. Szczuję je na takich, co mnie zdrzaźnią, coby im w szkodę właziło.
Zaśmiała się, cichutko i złośliwie, bokiem usiadła, wykręcając nogi, wąskie stopy ułożyła obok Szczećcowego uda, palce zapadły się w sierść gęstą jak turecki dywan w komnatce Salome. Nachyliła głowę cierpliwie pod kolejne szarpnięcia grzebienia i po chwili westchnęła z przyjemności, czoło wparła w pokryte malunkami ramię.
– I mylisz się.
– Może… a może nie. Samo słowo “mylisz” nic nie warte, jeśli za nimi nie idą dowody, które je potwierdzają. Równie dobrze mogę rzec, iż ty źle szacujesz swoje szanse – odparł ironicznie Gangrel, podczas gdy pozostali Spokrewnieniu w zaciekawieniu patrzyli na to dziwo, jakim był Wolf dziewce usługujący.
– Zawsze jest ryzyko – odparła zgodnie. – Jeśli sprawa warta więcej niż funt kłaków w kącie łaźni. Są dowody na moje słowa. Lecz czemu – tknęła palcem w szczególnie ciekawy malunek na piersi – tobie mam je pokazywać. Czemu cokolwiek mam ci pokazywać. Czemu… ty a nie brat twój? – uśmiechnęła się, tym razem bez złośliwości. Z ciekawością.
– Bo go widziałaś. Bo wiesz, że już nie warto. Gdyby było inaczej, wyszłabyś stąd – odparł bezczelnie Gangrel.
– Jam tu miesiąc prawie jechała, w kompanii cnotliwych rycerzy, klechy i pludraka, co męskie części koronkami sobie przyozdabia – zaśmiała się. – Siedzę tu i nie wylazłam jeszcze, boście dla oka milsi, i w tym porównaniu lepiej wypadasz, Wolfie. Toć mówiłam, że wojów nie ma tam już.
– Ale w saunie… winno się innych mieczy używać. Po te przyszłaś?– po tych słowach wolna dłoń Wolfa zacisnęła się drapieżnie na nagiej piersi Marty i jęła ją ugniatać. Za życia Gangrel z pewnością nie należał do delikatnych kochanków. Ale jego działania obudziły iskierki wspomnień i zainteresowania u pozostałych Gangreli. Żywe zainteresowanie świadków akuratnie bardzo Martę cieszyło.

– Nie, nie po te – przyznała lejącym się, leniwym szeptem. Wyjęła Wolfowi z drugiej dłoni grzebień, już mu zbędny. Gwałtowność nie budziła w niej wielkich sprzeciwów, ale Gangrel w porównaniu z Milosem był niezręczny. Wolała nie przeciągać łaziebnych rozrywek na tyle długo, by do irytacji, że nie czuje tymi zabiegami dojmującego zachwytu dołączyła irytacja, że Wolf Zachem nie jest. Okręciła mu się gibko w objęciach, okrakiem usiadła na kolanach i opuściła świecące po zwierzęcemu spojrzenie na rzeczony nagi miecz, którego proponowanie poniżyć ją i sprowokować miało, zdaje się.
– Ale ten miecz przyjmę. Jako wróżbę przyszłego zwycięstwa.
Jowgajła w swoim kamiennym sarkofagu w krakowskiej katedrze obrócić się musiał jak nic. Ze śmiechu. Potarła nosem szorstki policzek i obdarzyła Wolfa najbardziej zaczepnym z pocałunków, których się nauczyła od Swartki, świętej dziewicy tylko z nazwy. Niechże ma coś z tego spotkania kniaziowy syn, coś czego legion jego braci nie ma, zanim dostanie na odlew kosztami rozrywki z Martą. Pocałowała raz jeszcze, a potem przeorała mu bok drewnianymi zębami grzebienia, od biodra po żebra, na tyle mocno, by zabolało, ale by skóry nie rozharatać.
– Od podstarościego przyjmę – uściśliła Wolfowi prosto w ucho, przylegając do niego całym ciałem. – I gdy podstarości podarek da mi przedtem godny, wedle obyczaju.
Nozdrza jej zadrgały, i zadrgały kąciki bezbarwnych ust.
– Nie zgadniesz, czym mnie Jaźwiec postanowił uhonorować.
– Czym ?– mruknął wampir, poddając się zabiegom Marty z udawaną obojętnością na obliczu i nie przejmując się zaciekawionym spojrzeniem pozostałych dwóch wampirów.
– Wilkołakiem. Zdechłym. Wybrakowanym chuderlaczkiem – tchnęła mu z rozbawieniem zabarwionym nutkami rozczarowania w ucho, odchyliła się lekko, by sobie kosmyk włosów z jego podołka wokół palca nawinąć. – Jest wielką, twardą i ciężką dębową dzidą, twój brat, przyznaję – nie ukrywała szacunku wobec siły. – Szkoda, że taką tępą dzidą… To mówiłeś, że jesteś mieczem?
– Ostrym mieczem... ambitnym i potężnym – zaśmiał się chrapliwie wampir, chwytając Martę za pośladek i nadając gwałtowności ich rozmowie. Lekką dla niego była Marta. Ściągnęła nogi razem, ledwie ją poderwał, oparła kościste kolana o jego biodra i ze śmiechem skubnęła zębami pod grdyką.
– I wyrywnym. Jutro – przypomniała. – Od podstarościego. I gdy dostanę podarek, na miarę miecza, nie tępej dzidy.
Powiodła palcem pod okiem błyszczącym jak klejnot.
– Twoje oczy. Podobają mi się. Będą odpowiednie.
– Nie wiem, czy to pochwała czy pogróżka.– zaśmiał się Gangrel, dłońmi łapczywie ściskając krągłości “pochwyconej” wampirzycy.
– To prawda – obwiodła palcem drugie błyszczące ślepie. – Jeśli przegrasz, chcę obydwa. W puzderku.
– Ten kaprys winnaś Jaźcowi przedstawić. Może z nagrodą za jego spełnienie – zaśmiał się wampir, a po chwili jego usta i kły znalazły się na podskakując w rytm ich negocjacji piersi Gangrelki. Nie był jednak na tyle głupi by ukąsić do krwi i posmakować. Nie zamierzał się uczuciowo uzależnić. Złapała go za włosy i w tył głową szarpnęła, mocno i bez finezji.
– Wymagania, jak i nagrody, każdemu podług zasług. I możliwości – rzekła dla odmiany słodko, i przeciągnęła językiem po odsłoniętej szyi. – Chcę usłyszeć ze środka areny, że jeśli cię pokona, masz fantazję, by ci ślepia wyłupił dla mnie na pamiątkę. Co on z tym zrobi, jego sprawa. Kto wie, może podczas wyrywania pamiątek jeszcze i ty jemu coś urwiesz, wszystkich nas ubawiając dodatkowo…
– Nie szanuje się przegranych… ale niech ci będzie. Po zgonie ostatecznym i tak mi zajedno co z mym zezwłokiem zrobią. Ojciec zazwyczaj topi w bagnie. Za mało miejsca na ostrowie na groby.– stwierdził z uśmiechem Wolf. Przestała się mocować i biodra mu gnieść kolanami, pozwoliła się do podołka raz i drugi docisnąć. Jako pieczęć swoistą, że układów zwykła dotrzymywać.
– A jak wygrasz, chcę jedno… Bez puzderka. Możesz wybrać, które. Obydwa mi się podobają.
– Hm… dziwna prośba, ale… spełnię ją – uśmiechnął się Wolf. W końcu i tak by mu odrosło.
– Dziwna? – zdziwiła się Marta, która dziwnym uważała raczej udawanie, że coś się tli w zimnych strupieszałych lędźwiach... a wszystko by pokazać, że jest się lepszym od innych. – Mnie się wydaje rozsądna. Oka na żywca przy publice byle chłystek sobie nie wydłubie. Dwóch ci zabrać nie mogę, bo chcesz zobaczyć… dowody. To chyba musisz mieć czym, chyba że krukowi mogę podetkać? – zaciekawiła się i przygryzła ucho, w które składała propozycje, po czym podparła się dłońmi o ramiona Wolfa i wstała z jego kolan.
– Pójdę już. Byś mógł nad taktyką rozmyślać. Twierdzisz, że można na ciebie stawiać złoto?
– Tak… z pewnością – uśmiechnął się drapieżnie wampir.

Związała mokre włosy w węzeł na karku, wyciągnęła nóż i przeglądając się z nim z wielką uwagą, wymalowała sobie barwiczką usta, stojąc golusieńka pośrodku łaźni.
– Więc muszę już tylko ograbić kogoś z tego złota, które na ciebie postawię – skinęła mu lekko głową i zgarniać poczęła swoje przyodziewy. Szczećcowi rękę uścisnęła na pożegnanie, a Górę po policzku pogłaskała.
– Pamiętaj, com ci mówiła.

Wścieklica i jej Pies

Jednooki spacerował spokojnie po dworku Gangreli. Cóż, nie do końca był zadowolony z obrotu wypadków. Jego walka na arenie mogła dużo dać Wilhelmowi i reszcie. Gangrele wierzyli w ślepą siłę. Jak inaczej udowodnić posiadanie siły niż w walce?

Gdy tak maszerował to myślał o Borze. Nieco wyższy od niego. Miał większy zasięg ramion. Do tego jego “Borowy” miał chyba ponad półtorej metra. W sumie dawało to Gangrelowi prawie dwukrotnie większy zasięg niż Jaksie z jego szablą. Układał w głowie plan walki. Jeżeli bardzo skróci dystans, to Bór nie da rady go trafić. Będzie musiał tylko szybko uderzać. Na tyle szybko, żeby Bór nie zdążył rozpędzić się w wirującym tańcu śmierci. Dwuręczne miecze sprawdzały się w walkach przeciw kilku przeciwnikom. Na otwartym polu. Tam, w dole areny wystarczy być szybszym. Jednooki rozważał walkę bez napierśnika. Wszak przeciwnik będzie najpewniej walczył okryty jeno futrem. W czasie rozmyślań dotarł do pomieszczenia zajmowanego przez Honoratę. Zapukał, jako nakazywał obyczaj i czekał na zaproszenie.
- Kto tam? Czego chciał?- typowo jasnorzewska “gościnność”. Zasłużyła sobie Honoratka na tutejsze miano i gwałtownością i niewyparzonym językiem. A choć poróżnili się już przy pierwszym spotkaniu (głównie z jej winy), to zyskiwała wszak przy bliższym poznaniu. Inaczej by do niej nie przyszedł.
- Gryfita. Musim porozmawiać.
Zamilkł na chwilę, po czym dodał:
- Walczył będę na arenie. Z kniaziowym dzieckiem. Borek mu miano. Fakt, wielki jak dąb. Myślał żem, czy rad jakiś nie masz.
- Też sobie umyślił.- otwarła drzwi z marudzeniem i wpuściła go do środka.- Skoro już jesteś to wybierz…- i wskazała dłonią na łóżko, na którym leżały dwa kubraczki, jeden zielony drugi czerwony. Po czym zamknęła drzwi pytając.- Po cóż się chcesz z nim bić? To rzeźnik. Nie widziałeś co na Arenie robił?
- Czerwona. Krew naszym kolorem - zdawało się, że nawet nie zerknął na ubrania leżące na łóżku. W każdym razie nie dał po sobie poznać, że zerknął.
- Wiesz li, oni tu wszyscy myślą, żeś mą primogenką. I mi zarzucił, że się Wścieklicy surdutu trzymam. Toteż rzekłem mu, żeby jako pies odszczekał co rzekł. A że nie odszczekał, to ruszma z nim na dół. Czy rad jakiś przed walką udzielisz? - w czasie gdy to mówił podszedł do łóżka i uniósł czerwony kubrak, podsuwając go wampirzycy.
- Wiesz li jak ubić wąpierza w walce. Ubić na amen?- zapytała Wścieklica zakładając kubrak.- wzruszyła ramionami.- Żeby choć Jaźwiec czy ten no… Wolf, to może by te słowa miały wagę, ale jakiś Borek? Kolejny kapuściany łeb, który może nie przeżyć następnych swarów z Kościejem… ech… szkoda słów.
- Czylim nie ryzykował wiele wyzwanie rzucając. Dobrze to więc dla interesu naszego. Jeno jeszcze krew przed walką potrzebować będę - patrzył z uwagą na Brujah.
- Walka na arenie to… walka na śmierć i życie. Nie wiem dokładnie jak będzie przebiegać, ale z pewnością on będzie celował w głowę i szyję.- zamyśliła się Honorata.- I ma siłę by ci głowę ściąć w walce. I oręż też właściwy, masywny i ciężki.
- Trudny do opanowania i powolny w ataku. Ale tak, zgadza się. Chwila nieuwagi i głowę łatwo pod takim mieczem stracić. Szybkością go zmorzyć spróbuję. Nie pozwolę mu ostrza rozkręcić. Jeno szybkością musiałbym Brujah dorównać.
- Ale miecz weź sobie raczej lepszy. Szabla dobra do ludzi i ranienia. Walczysz jednak z potworem, więc oręż dobrałbyś sobie odpowiedni.- wzruszyła ramionami Honorata i spojrzała wprost w “oczy” Jaksy.- Nie daj się zwieść… on tym kawałkiem żelaza machał jak piórkiem. Silny nadludzko to i miecz u niego szybszy.
Skinął głową.
- Rada to zacna. Przemyślę. Dobrze byłoby utrzymać fortel iż mą primogenką jesteś. Przed walką hołd ci złożę pod publikę. Co myślisz o tym pani?
- Jak chcesz.. bardziej jednak skup się na walce. Nie ty jeden doświadczony rębajło w tym miejscu.- stwierdziła cicho Honorata.- Może to i głąby kapuściane, ale wiedzą jak siekać mięso, nawet to biegające po arenie.
Skinął głową, ni to na pożegnanie, ni to na znak, że radę przyjął.
- Bywaj pani - rzekł i wyszedł z jej prywatnej “komnaty”
- Bywaj.- dobiegło za nim.

Marta i Gwóźdź Wieczornego Programu

Świątynia była taka jakiej można się było spodziewać, po tym jak się prezentowała na zewnątrz Skromna do przesady: drewniany ołtarzyk, drewniany krzyż, drewniane i puste tabernakulum. Kilka drewnianych ławek i nic poza tym. Żadnego splendoru, żadnego piękna. Dobrze chociaż, że była czysta i zadbana. Mizerny był ten przyczółek chrześcijaństwa w tym w sumie pogańskim ośrodku cywilizacji.

Ołtarzowi nie poświęciła więcej niż jedno spojrzenie, nie jej bóg tam wisiał. Usiadła bokiem na jednej z ław i świdrowała rycerza zwierzęcymi oczami, czekając, aż modlitwy zakończy. Czystsza się wydawała i porządniej odziana niż ostatnio, choć nadal skromnie, jak szlachcianka zagrodowa albo i włościanka, w samym gieźle i spódnicy z grubej wełny. Świeżo wyczesane włosy rozsiewały korzenną, słodko-gorzką woń tataraku.

Jednooki nie lubił gdy przerywało mu się modlitwę. Choć tu, na tym krańcu świata nie czuł tej przytłaczającej obecności Boga, co w katedrze w Krakowie. Tutaj jego Bóg objawiał się jedynie delikatnym mrowieniem w palcach. Usłyszał ją bez problemu. Jego zmysły były dużo bardziej przykute do tegoż padołu łez niż jego umysł, którym starał się sięgać bram niebios.
Dokończył dziesiątkę różańca, po czym przeżegnał się i wstał z klęcznika. O ile tak szumnie można było nazwać kilka krzywo zbitych desek stojących przed prostym stołem. Wiedział też, że zmysłów toreadora nie zachwyci lokalną sztuką. Pokłonił się wizerunkowi ukrzyżowanego Pana i ruszył do ławki w której zasiadała Marta.
- Wyglądasz zacnie - rzekł obyty z kulturą rycerz.
- … a ty paplesz jak dworak - odparowała, unosząc jedną brew. - Ponoć dałeś się do tańca zaprosić nawet.
Usiadł obok niej ciężko.
- Eh, racje masz. Męczą mnie te dworskie maniery. W Krakowie siedział żem cicho, bo mnie ta ich polityka nie interesowała. A tutaj… Tutaj jest tego wszystkiego tak wiele. Niedługo sami sobie się zaczniemy rzucać do oczu po to tylko, żeby każdy z nas dostał swój kawałek bagna. - Jaksa wypuścił powietrze, zrobił chwilę pauzy, po czym znów napełnił płuca i dodał:
- Mam jednego niedźwiedzia do powalenia. Przyda się to, żeby bestię we mnie ukoić. Lepiej jego, niżbym miał Zosinę naszą rozszarpać.
Przetrawiła wyznanie. Czubkiem palca dotknęła lodowatych kostek dłoni rycerza.
- Stroszysz się, czy zaprawdę go nie doceniasz? Pierwsze jest śmieszne. Drugie - głupie.
Wzruszył ramionami.
- To bez znaczenia. Tam w dole poznamy wolę Bożą. Jako rycerz hańby nie mogę znieść, wiec walka musi się odbyć. Może masz dla mnie jakieś nieocenione rady?
- Którego boga? - spytała, ale nie oczekiwała odpowiedzi. I wyraźnie też tok myślenia Toreadora nie przypadł jej do gustu. - Mam rady. Mam i co innego… Cel, na przykład. A co ty masz dla mnie, Jakso? Jutro kniaź powraca i czas ci się skończy.
- Cała to noc zatem. Wiele zdarzyć się może - jego twarz nic nie wyrażała. Zdawała sie nawet bardziej martwa niz on sam.
- Wiele już się zdarzyło. Niemniej… życzę ci szczęścia w walce. Czasem przydaje się nawet najlepszym.
Uścisnęła mu prawicę, szybko i lekko. A potem rozwarła palce drugiej dłoni. Coś tam trzymała cały czas. Flaszeczkę. Małą flaszeczkę z grubego szkła, z gęstym szkarłatem pełznącym po ściankach.
- Jeszcze jeden krok na borg?
- Kiedyś rzekłaś, że krew moją byś chciała. Może już nie być okazji, bym mógł ci ofiarować taki dar - spojrzał na trzymaną flaszkę.
- Nie sądze byś chciała ją pić, więc pewnie znajdziesz również taką pustą flaszeczke na dar ode mnie. Jeśli pożądasz ją nadal. A cóż to jest? - zapytał w końcu cały czas patrząc na trzymany w dłoni przez Martę flakon.
- To, czegoś ty pożądał tak bardzo, żeś był gotów kompaniję całą zostawić za plecami - objaśniła.
- Skąd? - warknął niemal gdy jeszcze była w połowie zdania.
- Stąd - obróciła ku niemu bladą twarz, gniew wzbudził zainteresowanie. - Wszak daleko odejść nie mogłam.
Stał wpatrując się w nią z uwagą. Obydwoje wiedzieli, że nie takiej odpowiedzi oczekiwał. Jednak nie miał zamiaru pytać dalej. Czekał cóż ona doda. Położyła rękę obok siebie na ławie.
- Spocznij sobie. Nie lubię głowy zadzierać.
Flakonik zniknął w którejś z sakiewek przy pasku.
- Nie odczuwasz czasem - szepnęła - żeś zachorzał?
Na moment patrzył na wampirzycę, jak gdyby mówiął do niego w innym języku. Z niejakim opóźnieniem dopiero wrócił do miejsca w ławce. Tym razem przysiadł się bliżej. Miejsca między nimi nie zostawił nawet, żeby biblię położyć.
- Umarli nie chorują.
- Umarli też nie jedzą. A w nas jest głód, którego nic nie nasyci - wskazała. - Umiemy kiełznać własną bestię, ale pozbyć się jej nie sposób. Czy coś się tu zmieniło, Jakso? W tobie?
- Nie, nic takiego nie czuję - skłamał w pierwszej chwili. Spuścił głowę i skupił wzrok na swoich kolanach. kontynuował, choć głos jego przycichł. Jakby wyznawał prawdę przed samym sobą, a nie przed Martą:
- Brakuje mi czegoś. Uczucie pustki. Nie czuję tu Boga. Nie czuję jej. Niczego nie czuję.
Zacisnął pięść. Zagryzł zęby. Walczył sam ze sobą, jakby oceniając cóż powiedzieć może, a cóż pozostać winno tajemnicą.
- Tam… w tej krwi lupinów… tam było życie. Miałem je w sobie. Wiesz Marto, tego się nie zapomina. Bijące serce. Wiesz, że nie zostaniemy zbawieni. Możemy jedynie czekać na Paruzję i liczyć, że wtedy nas osądzi. To dało mi coś, czego nie umiem opisać. Później przyszło zwątpienie. Giacomo mówi, że krew pochodzi z kielicha Kainowego. Czy więc jak Kain Boga winnem się zaprzeć, żeby szczęścia zaznać? Nie dość silnym, by własny krzyż unieść. I w tym wszystkim była ona - zamilkł.
Na twarzy Marty zaciekawienie płynnie przeszło w brak zrozumienia. Spytała, czym jest Paruzja, a odpowiedzi wysłuchała z dystansem i chyba też jakimś politowaniem. Rozterki to nie było coś, co się Marcie zdarzało. A na pewno takowych nie miała wobec swego boga.
- Ona. Sarnai. No i co z nią?
Wzruszył ramionami nie odpowiadając. Jego twarz jakby posmutniała. Dziwne było tak patrzeć na wampira, który przez kilka wieków spokojnie egzystował, a w ciągu kilku zaledwie tygodni stracił wszelkie filary egzystencji.
- Nie wiem - powiedział niemal szeptem, po czym odwrócił cała twarz do Marty.
- Czy myślisz, że to…. to wszystko… wątpliwości… czy to wszystko winą choroby?
Gdzieś w głowie migotał mu sen w którym Sarnai toczyła bój z Martą. O co właściwie walczyły? Czy mógł ufać tej, na którą teraz patrzył?
W białej ręce Marty znów pojawił się flakonik. Wampirzyca skinęła pomału głową.
- Choroba. Nie ciała. Może duszy… krwi, serca. Coś, co trawi od środka... - dotknęła własnej piersi, gdzie od wieków nic nie biło i było jej z tą martwą ciszą dobrze. - Jesteś teraz słaby. Do czegóż ty tęsknisz? Do jeszcze większej słabości śmiertelnego ciała - oparła palec o pierś Toreadora. - Nie jesteś już człekiem. Czemu wstecz patrzysz? Nie tamtędy ci droga, wprzód przeć trzeba.
Urwała i oparła się o wezgłowie ławki, flakonik położyła sobie na spódnicy przy podołku, wpółprzymknęła powieki.
- Wprzód patrzę i widzę bór do wycięcia.
- Przyszedłem nie w porę? - naraz do kościoła wtargnął Węgier. Okiem podejrzliwym przyjrzał się Marcie, to znowu Jaksie. - Cóże knujecie?
- Modły wznosim - odparła Marta. Flakonik znikl we wnętrzu jej dloni.
- Chciałem wam rzec, byście zachowali czujność - Zach przysiadł obok rycerza. - Gdym pilnował contessy, by jej nikt w łaźni nie przeszkadzał, zdawało mi się, że zoczyłem mnicha. Albo ktoś igrał z moją głową i chciał mnie wywabić z wachty, albo był to on. Stawiam na to pierwsze.
- I jako na mnicha przystało szedł do kaplicy. Cóż. Tutaj nie doszedł - powiedział jednooki.
Wampirzyca nie odrzekła nic. Skinieciem tylko dała znać, że przyjęła do wiadomości. Potem w Ukrzyżowanego zagapiła się nieruchomo.
- Bez kniazia straszna tu samowolka. Nie dajcie się sprowokować - dla odmiany Zach zagapił się na ostry profil Marty. - Chyba, że kniaź im nakazał te manipulacje, by wybadać grunt.
- Tu tak zawsze - rzekła cicho. - Ani my wyróżnieni specjalnie obrazą, ani pobłażliwością
- Taak. Skuteczne niektóre ich prowokacje - powiedział Jaksa w zamyśleniu i starając się zmienić temat rzekł:
- Gdzież tego mnicha widział? Może ślad jaki ostawił?
- Szuka tego co my - orzekła Marta i podwinęła nogi, by na stopach sobie przysiąść, w pozie niezbyt przystającej do kościelnej ławy. - Nie ma co go wyglądać. Trzeba wyprzedzić.
- I tu miałby kielicha szukać? - Zach się skrzywił w niedowierzaniu. - Myślę, że jego tu nie ma. Że to tylko iluzja.
Jedna rączka Marcina wsparła się na ramieniu Jaksy. Flakonik trzymany w drugiej dłoni przepłynął mu przed okiem, szkarłat się przelał we wnętrzu. A potem flaszeczka znikła znowu w jednej z sakiewek przy Marcinej zapasce. Minę Gangrelka miała podejrzanie podobną do tej, z którą Jaźwca po ramieniu gładziła okrwawioną świeżo dłonią.
- Śpieszno ci gdzieś? - zapytał Węgier na to Marty powstanie. - Jeśli ci zawadza moja obecność to rzeknij i zostawię was samych.
- Śpieszno mi twą dupę ratować… gdy ty inne strzeżesz przed łakomymi spojrzeniami - odparła uprzejmie. - Jakso, będziesz patrzył w juchę przy świadkach, czy wolisz w cichości?
- Działam w interesie naszej kompanii. Mieliśmy zdaje się Olgę przychylić do sojuszu z nami - odparł Zach ale zaraz poruszył temat tajemniczej juchy. - Co to za krew? Jakso?
Rycerz powstał z ciasnej kaplicznej ławy. Wzruszył ramionami.
- Tegoż nie wiem jeszcze. Wszak tego Marta oczekuje. Bym okiem rzucił na nią
Mówił całkiem spokojnie. Zupełnie inaczej niż gdy wcześniej Gangrelce szczere wyznania prawił.
- Właśnie tak - potwierdziła Marta dobitnie i nawet uśmiechnęła się, wyraźnie rada. - Tylko dwie rzeczy - uniosła dwa palce - Dobrze, byś się skupił na chwilach przed śmiercią. A jeśli i coś przedtem ujrzysz… jak najwięcej szczegółów. Jakie drzewa. Czy rzekę słychać… wszystko jest ważne. Gdy masz dziesiątki oczu, nie jedno - uśmiechnęła się znowu, i wsunęła mu flakonik do ręki.
- Moment, moment. Co to za krew? - Milos starał się nadążyć za Martą. - Jaka śmiercią? Jaką rzekę?
- Dniepr - odpowiedziała Marta machinalnie i bez zastanowienia. - Myślę, że Dniepr.
A potem cały spokój z niej opadł i zaczęła obgryzać paznokieć.
- Tak. Czasu nam nie tracić. Milosie, mam nietypową prośbę. Czy mógłbyś mi na uczcie swój miecz użyczyć? - rzekł odciągając rozmowę od tajemniczej krwi.
Węgier zgodzł się skinieniem.
- Wtajemniczysz, po co?
- Bór gangrelski mam do ścięcia. Ale może nasz miłościwie panujący czegoś użyczy - dopiero w tym momencie jednooki przypomniał sobie, że Zach władał podobną bronią jak on
- Chyba nie dałeś się wciągnąć na arenę?
- Wskoczył z rozmachem - odparła Marta, odklejając od wymalowanych ust odgryziony skrawek paznokcia. - Wychodzimy, Milosie Zach. Jaksa będzie dumał a modlił się.
Wyciągnęła rękę, przebierając niecierpliwie palcami.
Ścisnął jej dłoń i wyszedł za nią.

Gdy został sam w kaplicy Gryfita przyklęknął i zaczął odmawiać różaniec. O powodzenie w walce. O dar widzenia. O powrót Sarnai. Z żalem stwierdził, że nie ma za co dziękować Panu. W końcu schował różaniec do sakwy przy pasie i wyjął cenne preciozo Marcine.
Jednooki zerknął na flakonik. Uniósł go do swego czujnego oka. Niczym smakosz obserwował jak po wzdrygnięciu flakonikiem lepki płyn okleja jego ścianki. W końcu otworzył go. Powąchał swymi wyczulonymi zmysłami. Przez moment poczuł głód. Głód, o którym nie pamiętał. Głód, który przypomniał mu, iż jego rycerze zostali na dworku Jasnorzewskiej. Zanurzył w posoce palec wskazujący, a później zaczął rozcierać gęstą krew między palcami. Samemu sięgając do mocy krwi, być może dane będzie mu poczuć esencję jego właściciela.


Wizja przyszła nagle. Jaksa odrzucił głowę do tyłu. Czuł to… czuł wszystko to, co czuł właściciel tej krwi.

“Las.. noc… gniew… Zwierzęca natura dominująca.
Bieg przez Las.
Miesiąc w górze.
Zdrajca, łotr, złodziej!
Gniew na złodzieja.
Zabrał skarb!
Zabrał.. ukradł!
Co bez niego pocznę… “

Myśli wilkołaka szalone i dzikie, półludzkie półzwierzęce utrudniały Jaksie skupienie się na wizji, czuł też jego głód… tak podobny wampirzemu. Lęk przed stratą, gniew na współplemieńca który skarb zagarnął dla siebie.

”Dopaść, zabić Księżycowego Strażnika, wytropić i zabrać skarb… dla siebie.
Smoleńsk tam szukać zdrajcy odzyskać.. zabić… posmakować znów krwawy miód starych bogów."

Jaksa czuł ten głód, czuł tą wściekłość i strach. I odbijało się to na jego obliczu. Widział też gwiazdy i wiedział dokąd zmierza ów wilkołak. Wiedział że zmierza tam cała jego wataha, ale już nie kierowana niczym innym jak chęcią zabijania i odzyskania skarbu, tylko dla siebie.
Przepełniony gniewem wilkołaków sapał głośno nad otwartym flakonem z krwią. Pochylał się nisko w kaplicznej ławie, przez co nikt z postronnych nie mógł zobaczyć, że wysunął swe wielkie wampirze kły. Wilkołaczy gniew z wizji i wampirzy głód oto ruszały w taniec godowy. Tej podłej nocy, na krańcu świata. Rycerz jednym sprawnym ruchem przechylił flakon i wypił jego zawartość. Czuł to miłe uczucie gdy ciepło wilkołaczej krwi rozlało się po trzewiach.
Dziwne uczucie ognia powoli wypełniało ciało. Czuł głód krwi.. tej prawdziwej… wilkołaczej. Czuł też, że w czasie walki wgniecie tego Bora w podłogę, wdusi w ziemię, wdepcze w bruk… zabije. Nie było to dojmujące uczucie, panował nad nim… i czuł się potężny.Co więcej… czuł się prze krótki moment żywy. Przez chwilę jego skóra była ciepła, przez chwilę jego serce biło, przez chwilę oddychał jak człowiek. Przez kilka uderzeń serca.

Skrzypnęły odrzwia, które Marta uchyliła i przymknęła na powrót za sobą. Po chwili stanęła przy pochylonym w ławie bożogrobcą. Przyglądała się przez chwilę prawicy zaciśniętej tak mocno, aż kostki zsiniały na bladej dłoni. Nie wykonała żadnego gestu, nie wyciągnęła ręki po flakon.
- Nie mamy wiele czasu, Jakso - przypomniała tylko cicho.
- Wszak cała wieczność przed nami - i jakby wbrew swoim słowom przeżegnał się i wstał.
- Modlitwy o zwycięstwo mi już wystarczy. Flakon wypełnię ci krwią mą jakiem przyobiecał.
- Zachowam. Dla niej, jeśli padniesz.
Wyłamała z trzaskiem palce. - Chodźmy arenę obejrzeć. I posiłek znaleźć ci. Jeśli przed walką wampirzej zechcesz, to każdy z nas ci użyczy. Niektórzy tak robili, przed bitwami. Jakem młoda była.