Przed wyjazdem do karczmy za Marciną intencją Węgier udał się do Jaksy.
- Miałeś czas rzucić okiem na przedmioty? - przeszedł od razu do sedna.
Jednooki podał list i pierścień Zachowi bez słowa. Po czym odsunął się o krok. Wziął głęboki oddech jakby szykując się do przekazania nieprzyjemnych wieści.
- W liście odbicie znajduje twoja złość głównie, gdy go czytałeś. Jest też wiele determinacji. Determinacji kuriera, który list ów na tak wielką odległość przewoził, pilnując by mieć go blisko przy ciele. Konia prawie zajechał ze dwa razy. Śladu Tęczyńskiej nie widziałżem w ogóle. Wszak miała list nieporównywalnie krócej niż ów posłaniec - rozłożył dłonie w geście bezradności. Czuł, że grzebie pewne nadzieje jakie husarz z nim wiązał.
- Co zaś pierścienia się tyczy… Cóż… - jednooki zdawał się być zmieszany nieco - Zdarzeniem, które zapisało w nim największe emocje w ostatnim czasie była wasza wspólna noc z Martą.
Jednooki zagryzł zęby, jakby jakieś wspomnienie go ugodziło w zimne serce.
- Uważajcie, bo przysięga krwi to nie tylko poczucie szczęścia gdy jesteście razem. Strata po przysiędze boli po tysiąckroć bardziej.
Na jakiś czas wbił wzrok w podłogę.
- Mówisz o Marcie, czy o Tatarce? - Milos skubnął w zamyśleniu brew. - Jeśli u was to też w dwie strony działało ty się lepiej zastanów dlaczego odjechała. Bo ją musi boleć twój brak takoż samo jak ciebie boli jej. Może ją kto przymusił i ratunku jej trzeba?
Jaksa zacisną prawą dłoń w pięść i zagryzł zęby mocniej.
- Trzech dzierżycieli pierścień ów miał. Tyś jeno jednym z nich. Wszędzie było niewyobrażalnie dużo bólu i zbrodni. Krwi wiele. I cierpienia. Tylem widział.
- Można by pomyśleć, że na nim też klątwa ciąży. Wobec tego w dobre miejsce trafił, swój do swego ciągnie. A o właścicielach poprzednich coś więcej wiesz? Imiona ich poznałeś?
Jednooki oderwał wzrok od podłogi i spojrzał w oczy Milosa. Patrzył w nie jakby właśnie tam odpowiedzi szukał. Postronnym mogło się zdać, że napięcie buduje.
- Nie. Sylwetki cieniste. Dłonie nie twoje pierścieniem zdobione. I coś jeszcze… Ten, co pierścień nosił mógł i owszem cierpienie zadawać, ale takoż samo mógł tym bólem zostać obarczony. Więcej nie pomogę, bo choćbym w umysł twój zajrzał, to nie znajdę tam tego czego ty sam znaleźć nie potrafisz.
Po chwili wyjął z sakiewki pierścień, który Sarnai Marcie wręczyła.
- Nie tylko Marta tobie bliska, ale tyś jej również. Jej zadowolenie z waszej ostatniej wspólnej nocy zostało niezatarte w pierścieniu-podarku. Choć gdy legliście razem nie miała go już na palcu.
Rycerz zamknął na nim dłoń.
- Zatrzymam go.
- Tak zrób. Wezmę tylko list i pierścień darowany Marcie. I jest jeszcze jedna rzecz. Niepokojąca. I ona już nie mnie dotyczy a Smoleńska i tego co się tu dzieje złego.
Węgier opowiedział jak umiał zwięźle o wyprawie Marty do klasztoru, gdzie mnisi doglądali rannego kupca. O tym jak mąż ów zdrowiał, choć powinien zemrzeć. I wreszcie o zamachu na jego życie i podpaleniu zwłok.
- Tylko on spłonął, nic innego. Marta sądzi, że to jego cudowne ozdrowienie mogło mieć jakiś związek z tym, co krążyło w żyłach wilkołaków. Myślę, że powinieneś udać się do klasztoru i przeegzaminować spopielone resztki, może coś obaczysz. Możliwe, że stoi za tym pewien Spokrewniony, co się nosi jak mnich. Już raz mi przeciął drogę podczas podróży na Smoleńsk. Groził. Miej baczenie na kogoś owej aparycji.
Jednooki skinął głową.
- Będę uważać. Choć nie wiem czy czas się znajdzie, żeby zwłoki obadać. Wszak szykuje nam się prawdziwy karnawał obfitujący w bale.
- Rozumiem - Zach skinął krzyżowcowi i pomaszerował do stajni.

Jednooki był nieco zaniepokojony wpływem Lasombry na Wilhelma. Cała sytuacja i przygotowywanie do bali i spotkań. Spacery za kulisami i rozmyślanie kto komu może wbić nóż w plecy. Wszystko to, czego unikał w Krakowie dopadło go tutaj na końcu świata. Dlatego nie podporządkowywał się starszemu Toreadorów w Krakowie. Bo go to wszystko męczyło. Zacisnął lewą dłoń na rękojeści i zerkając tylko w stronę komnaty Wilhelma, w której płomień świecy tańczył odbijając tylko wampirze cienie w oknie.

Wtedy w obejściu Jasnorzewskiej nastąpiło poruszenie. Oto nowy gość przybył. Jeden rzut okiem wystarczył Bożogrobcy, żeby poznać wampirzą naturę gościa. Będzie chcieć się rozmówić z Wilhelmem najpewniej. Może i z Lasombrą. Nie wypadało by niepokoił ich jednocześnie, toteż Gryfita ruszył mu na spotkanie. Jego szczęka zgrzytnęła na samą myśl o paraniu się dyplomacją.

- Niech będzie pochwalon - rzucił na powitanie Gangrelowi.
- Eeee… pochwalon - wybąkał Góra i dodał zaciekawiony. - Wyście Kuny Jasnorzewskiej poddany czy rywal?
- Rywali nie wygodnie w dom przyjmować. Gościem jestem jeno. Jaksa Gryfita - pokłonił się lekko jak nakazywał obyczaj czekając, aż również długowłosy obyczajowi zadość uczyni.
- Taaa? Ale ona primogenką się mieni więc albo jej służysz, albo walczysz. Czy nie takie są zasady Brujah? Najsilniejszy przewodzi?- zapytał skonfundowany Góra.
- Taaa - zręcznie sparafrazował pytanie Góry - takie są zasady Brujah. Zeloci też niezwykle łatwo ulegają pokusie gniewu - Jaksa demonstracyjnie dłoń na rękojeści szabli położył - gdy na przykład gość miast obyczaju dochować i miano swe podać, woli zadawać niewygodne pytania o sytuację wewnątrz klanu. Klanu, którego sam nie jest częścią.
- Dyć ja Góra… każdy wie, kto ja.- odparł nieco zdziwiony pytaniem Torreadora, jak i dumny ze swej sławy.
- Teraz już i ja wiem. I cóże was mości Góro w progi Tęczyńskiej sprowadza?
- Dyć to też wiadomo… mam ja was zaprowadzić na dwór ojca.- zdziwił się Góra jeszcze bardziej.- Gdy księżyc stanie w pełni.
- Widzicie, ostatnio jakoś tak nie przykładałem uwagi do tej całej lokalnej polityki. Może przejdziemy się, a wy opowiecie o swoim rodzicu? - Jednooki zagrał na czas. Nie chciał żeby posłaniec za bardzo czuł się jak u siebie i biegał samopas po dworku Jasnorzewskiej. Zwłaszcza, jeżeli miałby przerwać rozmowy Lasombry i Ventru.
- Co tu opowiadać. On kniaź. On rządzi, on najważniejszy. On mówi, wszyscy słuchają.- wyjaśnił krótko Góra.
Jaksa w ciszy kiwał głową, jakby objawiali mu prawdę: “niebo jest niebieskie, a trawa trawiasta”
- Jak się rozciąga jego domena?
- Nooo… kniaź rządzi Smoleńskiem i okolicami.- rzekł z przekonaniem Góra okazując się szczerym, acz niewiele wiedzącym i niezbyt bystrym wampirem. Nic dziwnego, że dostał taką rolę… przewodnika.
- Nooo tak…. A w tych okolicach to spokój jest? Pomocy rycerza krystusowego nie trza? Pokutę żem otrzymał. Pomagać mi towarzyszom w potrzebie. Takoż i przy świątyni kapłanowi posługę czyniłem. Może Kniaź i pomocy szuka? Wilcy pono w lesie jakie totemy mieli. Słyszeliście co na ten temat? Czy to jeno klechdy gawiedzi? Bo jak te wilcy boga-wilka kultywować mają, to to urąga Krystusowi. Zali słyszeliście o totemach na ziemiach Knazia? Czyżli tak daleko już władza jego nie sięga? - Jaksa nie spodziewał się wielkiej wiedzy po swym rozmówcy, jednak czasami udawało mu się też dowiadywać czegoś bez zagłębiania się w umysł rozmówcy. Czasami….
- Co? Eeee..- podrapał się po karku Góra.- Kniaź pomocy nie szuka. A Wilcy… Wilków się morduje lub łapie. Dyć tak się postępuje z bestiami, co to ni ludzkiego ładu, ni praw Maskarady przestrzegać nie chcą.- co prawda Góra nie wyglądał na kogoś kto zna owe prawa, ale z pewnością był sądził że dobrze zna je sam kniaź.- Nie ma żadnych guseł na ziemiach kniazia.-
Rycerz pokiwał głową ze zrozumieniem.
- Zatem oko Pana przychylnie zerka na ziemie jaśnie nam panującego kniazia. To dobrze, bo wilkołacy to ścierwo szatańskie, które tępić trza. Chodźmy więc do Honoraty.
Jednooki prowadził gościa w stronę prywatnych kwater pani domu.
Spotkanie Honoraty i Góry nastąpiło szybko, Jasnorzewska jak zawsze doglądała spraw swego domostwa. Krótka wymiana zdań pomiędzy Brujah a Gangrelem, pozwoliło stwierdzić rycerzowi, że znają się oboje i łączą ich jakieś zaszłe sprawki. Acz przyjaciółmi pewnie nie byli. Jaksa został odprawiony z roli posłańca, bo Jasnorzewska chciała rozmówić się z Górą na osobności. Toteż krzyżowiec znów miał swobodę działania.

Jaksa powędrował w stronę kwater Wilhelma. Gdy jeden z jego ludzi stanął mu na drodze Jednooki rzekł:
- Wiadomosć mam dla Koenitza. Poselstwo przybyło od Gangrela. W liczbie jednego kniaziowego potomka. Wypada aby pokazał się jako dowódca - nie dodał, że w jego opinii poprawność zachowania nie zostanie doceniona. Góra był wioskowym głupkiem, a ktoś kto wybierał sobie takiego potomka robił to dla żartu.
To wystarczyło by Jaksę przepuszczono bez słowa. Toteż krzyżowiec ruszył w kierunku komnaty, w której to Wilhelm zabawiał rozmowę Lasombrę z mniejszym lub większym skutkiem próbując wyłuskać ją z jej tajemnic.
Gryfita zatrzymał się w progu i odchrząknął.
- Przybył posłaniec. Przewodnik w zasadzie. Od Gangrela. Wprosił się i chce zostać do czasu przyjęcia u knazia. Pani domu go zabawia w tej chwili.
Stał niemal na baczność, jak zwykł przy składaniu meldunku. Patrzył na Koenitza, Olgi jakby nie zauważając.
- W końcu... wybacz pani.- odparł Wilhelm wstając i kłaniając się contessie, a ta skinęła wyrozumiale głową uśmiechając się uroczo. Obaj rycerze wyszli z komnaty i Wilhelm rzekł krótko.- Prowadź.
Jaksa ruszył korytarzem.
- Jest w tej chwili u Starszej Brujah - jakoś tak mocniej zaakcentował ostatnie dwa słowa Jednooki. - Co ciekawe, lokalne wampiry mnie również przypisują do klanu Zelotów. A przecież nie ocenia się po wyglądzie. Sądzę, że ów Gangrel nie powinien spotkać się z Contessą.
Gryfita analizował chwilę w milczeniu i zapytał w końcu:
- A jak się sprawy maja z naszą nową sojuszniczką?
- Hmmm… trudno rzec. Urocza jest niezwykle i przyjazna… się wydaje. Giacomo przestrzega przed ufaniem jej. Ale… myślę, że póki co będzie po naszej stronie.- wyjaśnił Wilhelm podążając wraz z Jaksą do komnat Jasnorzewskiej.- A co ty o niej sądzisz. Bywałeś długo przy niej.
- Czasem wystarczy na kogoś rzucić jeno raz okiem, by wiedzieć o nim wszystko. Jak na Górę. A czasem i setka wspólnych nocy nie starczy, żeby kogoś rozgryźć. Jak w przypadku Contessy. Bardzo mocno się kontroluje. Każdy jej ruch, każde słowo, są nastawione na konkretny cel. Przywodzi do grzesznych myśli swym ciałem. Ale nie dlatego, że grzech w niej jest tak oczywisty, lecz dlatego, że gdy grzeszne myśli umysł rozproszą, to trudniej jej prawdziwe oblicze ujrzeć. Jednak nie jest zagrożeniem. Jeżeli nie pozwolimy jej na spoufalenie się z Bestią, lub z Diabłem. Będzie wiernym sojusznikiem, póki wierzyć będzie, że dzięki tobie pozycję stabilną osiągnie w Smoleńsku.
Zbliżali się do komnat gospodyni, toteż jednooki zwolnił nieco, żeby dokończyć swoją ocenę contessy.
- Możesz jej ufać, tak długo, jak uzna, żeś przydatny. Ja dla niej jestem najpewniej wykonującym rozkazy posłusznym Brujah. I jeśli jako takiego mnie znać będzie, to może i coś więcej zdradzi o sobie. Może z Boska pomocą nie będę musiał czekać stu nocy.
- Bestią bym się nie martwił. Wątpię by akurat z Gangrelem nawiązała dobre relacje. Natomiast Diabeł…. tu już rzeczywiście trzeba będzie ją przypilnować.- ocenił sytuację Koenitz.
- W takim razie może wrócę zabawić ją rozmową? - głos jednookiego znów przypominał zgrzytanie miecza.
- Jeśli naprawdę chcesz spróbować i potrafisz to uczynić. Nie możemy ciągle jej pilnować… bo może poczuć się jak więzień, a nie nasz gość.- stwierdził po namyśle Wilhelm.
Nie chciał. Nie wiedział czy potrafi to uczynić. Jednak szukał sobie zajęcia, żeby nie myśleć ciągle o Tatarce. Zacisnął zęby. Skinął głową.
- Póki co wszyscy jesteśmy tutaj gośćmi. Powodzenia w dyskusji z elokwentnym synem Bestii - rycerz ruszył na powrót w stronę komnat w których została Lasombra. W sercu nadal nosił urazę wobec Jasnorzewskiej, a nie chciał, żeby Góra był świadkiem jakiejś zwady między nimi. Tym bardziej, że myślał iż Jaksa najpewniej jest jej potomkiem.
Wampirzyca akurat szykowała się na małą przechadzkę, ale zaskoczona wpatrywała się w równie zaskoczoną Zofię… toteż sytuacja była podwójnie niezręczna, gdy i Jaksa się pojawił.
Zofia omiotła Lasombre spojrzeniem, i przez twarz przeszła jej mieszanina uczuć – od złości, przez obrzydzenie, do zazdrości.
Przybycie templariusza było dla niej wybawieniem, bo dało jej okazje do skierowania wzroku na kogoś innego.
- Um, P-panie Jaksa. - głos jej zadrżał. - W-widział Pan może Wilhelma?
Rycerz obdarzył uśmiechem Zofię.
- Tak. Udał się na spotkanie z przewodnikiem od gangrelskiego kniazia. Widzę, że poznałyście się już z naszym szacownym gościem - powiedział tonem, który ktoś nie znający rycerza mógłby uznać za wesoły…
-A więc to jest ta młodziutka Brujah o której tyle słyszałam od Wilhelma?- spytała retorycznie Lasombra przyglądając się Zofii.- Miło mi poznać, jestem… contessa, ale także mówią tu o mnie Olga. A ty pewnie jesteś Zofia?-
Młoda wampirzyca dalej wpatrywała się w templariusza. A ten zauważył, że w emocjach zapomniała o oddychaniu. Nie zdarzało się to często. [i] - Z-zofia Jasnorzewska. [i] - jej usta drgnęły, jakby próbowała zmusić się do uprzejmego uśmiechu. Bez sukcesu. Zamiast tego więc przeniosła po prostu wzrok na Lasombrę. - Miło mi.
-Mi też miło cię poznać Zofio. Jesteś tak urocza, jak o tobie mówią.- odparła z uśmiechem Lasombra zaplatając dłonie pod piersiami i zmysłowo podkreślając ich krągłość, co… było kłopotliwe dla młodziutkiej dziewczyny, która umarła dla żywych, zanim zdążyła się porządnie zaokrąglić.
- Zaiste Zofia jest bez wątpienia ozdobą naszej grupy. Jednak Bóg nie poskąpił jej również innych cnót. Wszak wykazała się nie raz już roztropnością i odwagą w drodze do Smoleńska - rycerz wciął się w rozmowę, jakby nie chcąc, żeby Zofia doznała przykrości z tytułu jestestwa Olgi.
- Z pewnością…- mruknęła zamyślona Lasombra przyglądając się badawczo Zofii. Nagle uśmiechnęła się szerzej dodając.- Z pewnością jesteś wielce… niezwykłą osóbką młoda damo… Czy może… Jak długo już żyjesz po śmierci?-
Przyjazny uśmiech normalnie zbiłby ją z tropu, ale złość tłumiła nieśmiałość.
– … Starałam się eksponować to, co we mnie najlepsze. – odparła sucho, świdrując kobietę spojrzeniem. - Dość długo.
-To się chwali. A co teraz planujesz młoda damo, skoro… rycerz Koenitz jest w tej chwili zajęty?- zapytała contessa ruszając powoli.
– Pójdę mu towarzyszyć.
W końcu czyż nie była zawsze mile widziana?
Rycerz skinął głową na znak zrozumienia. nie widział powodu dla którego miałby zatrzymać dziewczynę. Co więcej odniósł wrażenie, że odwołanie się do przywódcy ich wyprawy było swoistym zaznaczeniem swojej pozycji.
- W takim razie może ja mógłbym potowarzyszyć szanownej contessie - wyciągnął ramię, które miało posłużyć jej jako oparcie.
-To miłe z twej strony, acz… nie szukałam towarzystwa.- odparła nieco zaskoczona wampirzyca, acz usłużnie podparła się na rycerzu.
Zofia rzuciła Jaksie nieprzyjemne spojrzenie, po czym wyminęła ich bez słowa.
Jednooki jak wymagał obyczaj odprowadził contessę kilka kroków. Gdy tylko oddalili się poza zasięg słuchu młodej Brujah zapytał:
- I cóże sądzisz o naszym światłym przywódcy Wilhelmie.
- Hmmm… Młody, niedoświadczony, ambitny…- przerwała na moment wypowiedź jakby coś rozważając.-... I próbujący być charyzmatycznym. Kto wie… jeśli będzie miał dość czasu, by się rozwinąć. I właściwych doradców? Kto wie… może będzie z niego dux. Kiedyś.
Rycerz pokiwał głową ze zrozumieniem. Zdanie contessy go nie dziwiło. Zdawała się trafić w sedno.
- Skoro nie życzysz sobie towarzystwa, nie będę pani już niepokoił - pokłonił się i ucałował zaskoczoną tym aktem Olgę w dłoń. Później odwrócił się na pięcie i się oddalił.

Nie zamierzała wlec za sobą Szarlatana na siłę, skoro uznał, że zjedzie w swoim czasie. Upewniła się tylko, że drogę pokojarzy i nachyliła się, by uścisnąć szczupłą, długopalcą dłoń skrzypka.
– Jeden z tych, co cię wczoraj słuchali, kniazia z lasu zaufany – ostrzegła szeptem. – Mogą cię… zaprosić.
– Może przybędę… może nie… jeszcze nie zdecydowałem. Dworów kniaziowskich nie lubię. Wszyscy tam zadufani i przemądrzali. Kosym okiem patrzą na ciebie i sztylety chowając za plecami. Na wędrownych Spokrewnionych z góry patrzą i z pogardą – zamyślił się Wiatr.
– Ciągle jestem ci winna opowieść – przypomniała Marta i zacisnęła dłoń, nim prawicę skrzypka wypuściła. – Nie każ się gonić po okolicy, bym słowa dotrzymać mogła.
– Przed nami dziesiątki lat nieżycia. Prędzej czy później drogi zawsze się zetną. Poza tym skoro obiecałem zjawić na przyjęciu, to się zjawię – odparł z delikatnym uśmiechem Wiatr. Nie rzekła nic ponadto. Oględnie mu wcześniej o kniaziu z lasu opowiadziała, ale dość, by Wiatr świadomość miał, jakie kształty może przybrać "zaproszenie", gdy mu się gniew odmową podsyci.

Jechała w milczeniu obok milczącego Milosa. Chciała mu rzec, by się nie turbował, że ona dzieckiem nie jest, nie pierwsze to opały, w jakie popadła, nie pierwszy raz większym od siebie do oczu z pazurami skoczyła. Tyle że Patrycjusz wargi gryzł i nie wyglądał jej na takiego, coby uwierzył w jej słowa. W cokolwiek zresztą. To było złe. Wiara była równie ważna jak krew, tak jej ojciec doszedł do swej wszechmocy. Krew może wyschnąć, wiara jest trwalsza i żywsza. Marta postanowiła, że zabije ojcu kozę. Albo jeszcze lepiej, konia. Będzie trzeba jakiegoś niebylejakiego ukraść.

Pierwszy lelek wypadł z gęstych zarośli i przysiadł na przednim łęku Marcinego siodła. Łebek krzywił we wszystkie strony i terkotał. Inne odpowiedziały mu stadnym trelem, chmarą otoczyły jadącą konno Gangrelkę. Wierzchowiec prychnął i zaczął drobić niespokojnie, spłoszony muśnięciami drobnych skrzydełek. Marta wodze ściągnęła i mocniej w kulbace usiadła. Słuchała. A potem odesłała ptaki z powrotem.

Suknię, w której całą noc tańcowała, przesyconą zapachem przegnitej strzechy wiejskiej karczmy zdążyła zdjąć i rzucić na skrzynię. Stała naga przed łóżkiem w ich komnacie, odwróciła się plecami dopiero, gdy drzwi przymknął za sobą wchodząc. Pasmo szarej sierści na plecach jeżyło się jak u warczącego psa, zanim giezła przez głowę nie wciągnęła.
– Rzymianie tu chadzali – rzekła wolno, z napięciem w głosie. – Po jantar. Po niewolników. Ale rzymskie miasta są na południu. Nie budowali się w Koronie ani Pogoni.
Ciągle odwrócona majdrowała urywanymi ruchami przy zapasce spódnicy, i wzroku nawet nie podniosła.

– No i? – usiadł na łóżku, zgięte ręce oparł o kolana, głowę zwiesił nisko, żeby ukryć własne rozdrażnienie. – Czyli nie jestem stąd. Nie jestem tym, kim myślałem, że jestem. Zajedno chyba. Nic to nie zmienia. Nic.
– Rzadko kiedy gdy zaczynasz tropić widzisz kres drogi. Nigdy właściwie. – Marta przysiadła na łóżku i odłożyła spódnicę. Po chwili zaczęła z trzaskiem wyłamywać palce. – Chcesz odpuścić? Nie próbować więcej?
– Nie wiem – uparcie nie podnosił wzroku. – Kusi, aby to zostawić. Odciąć się i wreszcie pożyć jak należy. Ale obawiam się, że oni o sobie przypomną. A wtedy powinienem być gotowy i mieć na ręce najlepszą talię kart, jaką uda mi się ułożyć.
Trawiła odpowiedź przy trzeszczeniu kostek. W końcu białe palce zacisnęła mu na ramieniu.
– Ty nie potrafił jednej nocy pożyć jak trzeba – wskazała sucho. – A odciąć się już próbowałeś i nic to nie dało ci… poza pięcioma wiekami z Małgorzatą.
Palce się jej bezwiednie zacisnęły jak kleszcze. Zreflektowała się i dłoń na kark mu przesunęła, palce wplotła w osełedec.

– Tobie dalej niemiłe i straszne to, co czarownik wygrzebać może – stwierdziła. – Czemu?
– Bo mam wrażenie, że byłem strasznym człowiekiem. Kiedyś. W tamtym życiu – wyłożył sucho. – I jak sobie tamto życie przypomnę, to znów mogę się nim stać. Tamtym człowiekiem. I wtedy ja, ten ja, który z tobą rozmawia i który cię kocha, on przepadnie.
Ściągnęła brwi i zadumała się z wzrokiem wbitym w ścianę. Dłoń z osełedca wyplątała i wstała, ręce mu na ramionach wspierając i zaglądając w oczy. I przestała mrugać.
– Ty to ty – wyłożyła z prostotą. – Powinieneś zobaczyć. Chcę, żebyś zobaczył. Miał o czym myśleć, jak dziś będziesz sam zasypiał.
– Zabrzmiało jak kara.
– A było podarkiem.
– Ciągle gdzieś ganiasz.
– Ta szansa na zatrucie życia psom Małgorzaty zniknie najpewniej z końcem tej nocy. Muszę pomówić z Piesińskim. I z Rzemieślnikami, zanim ruszymy do kniazia… A i tak jeszcze dłuższa wyprawa przede mną. W lasy na północy. Do lupińskich leży. Tam pójdę sama. I chcę, żebyś zobaczył – powtórzyła twardo – zanim pojadę.

– Wody w wino nie przemienię – odparł nazbyt ostro. – Zależy od tego, co Marcel zdoła wywróżyć z fusów. A o czym chcesz gadać z Piesińskim. I z Rzemieślnikami. Po co do lupinów iść? Czasem nie wiem czy o kłopoty się prosisz czy wyprzedzasz wszystkich o dwa kroki?
– Chcę, żebyś zobaczył, co ja widziałam. Tego ci czarownik nie pokaże – odparła z naciskiem i zignorowała resztę pytań.
– Żebym sobie przypomniał, co było sto lat wstecz? Jak cię poznałem?
Oznajmiła bezgłośne i pomału chwiejące się posadach “tak”.
– Zmyślny plan – skrzywił się. – Zdradź mi jeszcze, jak mam to zrobić, he? Objaśnij sposób, a po niego sięgnę.
– Nie wiem, jak wy to, Patrycjusze, robicie – zirytowała się, i ramiona Zacha uwolniwszy z uścisku, złapała spódnicę i odziewać się zaczęła.
– Wiesz jak. Musi to ktoś naprawić. Sam nie mogę. A ja nie lubię polegać na innych – obserwował ją z pewnym niezrozumieniem. – Przebierasz się? W coś stosowniejszego?
– Możesz zobaczyć, co ja widziałam – odwarknęła. – Jadę do miasta, śmierdzieć nie chcę słomą zgnitą i zleżałym piwskiem.
– Mnie mówiłaś, że będziesz chodzić boso, w wiejskiej sukience. Bo tak – można by pomyśleć, że Zach z rozmysłem balansuje gdzieś na granicy kłótni. – Nie musisz się dla mnie stroić. Ale po co od razu dla Piesińskiego?

W oczach Marty błysnęło żółto coś bardzo złego.
– Kiedym dla ciebie stroiła się, toś nie widział! – wysyczała. – A Piesińskiemu zajedno, w co zimne cycki odziane, na każde jedne poleci!
– Jak na każde jedne, to może na twoje też. Szczególnie jak je zaakcentujesz tym dekoltem.
– Zmierz mi go jeszcze miarą z Małgorzaty zdjętą! – ryknęła, aż się echem od belek drewnianych pod sufitem odbiło. Giezło poniekąd zamierzała przykryć żupanem, jak zwykle, ale nagle nabrała ochoty do poświecenia golizną w Smoleńsku.
– Nie bądż złośliwa – na jej wybuch odpowiedział chłodnym opanowaniem. – Ty miałaś ojca i swojego kundla. Miłowałaś jednego i drugiego. To więcej niż ja kiedykolwiek mogłem rzec o Emnildzie. I mnie wypominasz?
– Mieć – wypluła przez ściągnięte usta. Na twarzy drgały jej wszystkie mięśnie. – A idź ty diabła. Miej sobie kogoś.
– Mam. Ciebie – nie dało się wyczytać wiele z jego twarzy. – A może nie mam? Może nigdy nie miałem nikogo?
– Zapewne nie – wypluła Marta odstręczająco i wciągnięty żupan zaczęła zapinać. Nie żeby miała szerokie doświadczenia na tym polu, ale miała przeczucie, jak cała sprawa winna wyglądać. Nie tak. – Ja ci Klary suką nie nazywam. Ani Małgorzaty. Choć bogowie mi świadkami, jak bardzo mam ochotę.
– Dla Małgorzaty to byłby komplement. Gorzej zwykłem ją w myślach nazywać. Naprawdę jesteś o nią zazdrosna? – Zach się chyba rozkręcał, całkiem jakby ciężkie trunki rozsupłały sznury, przesunęły granice. Tyle że Węgier nie pił wzmocnionej krwi. Jedyne na karb seansu z Marcelem można było zwalić jego bezpośrednią tyradę. – Bardzo małostkowe. A o Klarze nie mów. Nic o niej nie wiesz.

Musiała bardzo do siebie wziąć polecenie, bo się zamknęła szczelnie. W juki pakować się zaczęła, sądząc po zgarnianych przedmiotach, na dłuższą wyprawę. Sądząc zaś po urywanych ruchach, bez szans na dalszą dyskusję, za to z szerokimi widokami na mordobicie. Zach ruszył do drzwi, w progu się raz obejrzał.
– Marta, to jakieś nieporozumienie. – Wargę zagryzł, osełedcem wierzgnął jak końską grzywą. – Skaczemy sobie do gardeł. Pętle sobie na szyi zaciskamy. Oskarżamy się. Nie ma przyszłości to co nie ma przeszłości. Wybacz, że ci czas trwoniłem.
– Odprawiasz mnie – stwierdziła z niedowierzaniem.
– Ty mnie wcale nie chcesz – objaśnił. – Spójrzmy prawdzie w oczy, jestem tylko przedmiotem, który kiedyś ci odebrano. Jak tą relikwię. Duma każe ci się o skradzione upomnieć. Tyle w tym filozofii.

Nie odpowiedziała. Pusty wyraz jej twarzy nie zmienił się ani na jotę. Wypuściła tylko trzymaną w rękach sakwę, a złapała krzesło z Junoszą, herbem Jasnorzewskiej, na oparciu zmyślnie wystruganym. Zawinęła meblem nad głową i z impetem posłała go w Węgra. Nie uchylił się. Zasłonił się ręką. Drewno gruchnęło z rumorem, obtarło skórę ramienia. Błysnęły drobne kropelki krwi.
– Byłabyś bezpieczniejsza gdybyś nie była ze mną.
Do sakwy trafiły jeszcze trzewiki, po czym Marta przez ramię ją przewiesiła, razem z pasem z karabelą przytroczoną. W prawą rękę ujęła włócznię i wspierając się na niej jak pielgrzym na kosturze, ruszyła do drzwi.
Ustąpił jej z drogi. Miał ochotę skopać zdewastowane krzesło, ale pomyślał, że ona to usłyszy. Stuknął się więc jedynie w pusty łeb. Chyba właśnie odrzucił jedyną życzliwą mu osobę. Winszować, panie Zach. Teraz już nie masz nic do stracenia.

Pod stajniami już była, gdy padł na nią cień przeogromny. Odwróciła się gwałtownie, lecz po prawdzie, nie ataku się teraz spodziewała. Prędzej szczypnięcia w tyłek znienacka i srebrzystego śmiechu Swartki, i widoku jej niedźwiedzia-pieszczocha pijącego wodę z koryt u studni dla koni. Nie było jednak niestety ani wietrznicy, ani jej kudłatego, zwalistego i kłopotliwego ghula. Na cembrowinie studni przysiadł sobie jednak ktoś równie jak niedźwiedź wielki, mimo że znacznie mniej osierściony, i właśnie się poruszył, co wywołało przesunięcie płachty cienia wielkości wrót do stodoły. Ktoś nogi grubości młodych drzewek postawił na ziemi, powstał i wyprostował się. I okazał się jeszcze większy. Marcie, która rosła nie była, podchodząc przysłonił sporą część rozgwieżdżonego nieboskłonu, a blada cera pod wiechą konopnych kłaków i dzikie wejrzenie aż zanadto mówiły o przynależności gatunkowej nieznajomego olbrzyma. Gangrelka oplotła dłonie wokół drzewca włóczni wspartej między jej stopami i w milczeniu czekała, aż tocząca się góra wyhamuje.

–Heeej… ty musisz być ta Gangrelka, co przybyła tu z nowymi. Ładniutka jesteś. Taka milutka, do przytulenia – stwierdził wampir, zatrzymując się przed nią i próbując “czarować” Martę swymi słowami. Napiął muskulaturę. – Jestem Góra… najsilniejszy w okolicy.
Krótko i na temat. Marta prześlizgnęła się wzrokiem po tym i tamtym zboczu Góry. Poczuła się ukontentowana, przynajmniej tym jednym. Kniaź nie posłał byle kogo.
– Ty z krwi Waregów? – mruknęła, i do włóczni prócz dłoni twarz przytuliła.
– Jużem nie pamiętam. Żeśmy z tatkiem żyli po lasach. Potem rycerze z krzyżem, cośmy ich łupili, nas znaleźli... tatkę i resztę ubili. Mnie ojciec znalazł i uczynił swym synem. – Wampir wypiął dumnie pierś. A miał co wypinać. Klatka piersiowa była szeroka. Jeszcze raz oceniła. I rozmiary, i kłaki.
– Musi być, żeś z Waregów. Pamiętam kilku Gangreli z Waregów, z ziem mego ojca. Wszyscy rośli, jasnowłosi. Wszyscy wielcy wojownicy. Czcili mroźnych, północnych bogów – spojrzała na Górę z sympatią. – Zakonu nienawidzili.
– Hmm… ja tam jeno rabowałem. Biłem ich dla łupu i chwały, oni bili nas… wiadomo… z tego samego powodu. – Wzruszył ramionami Góra, niezbyt rozumiejąc kwestię nienawiści.
– Będziesz mi musiał opowiedzieć – zaśmiała się nagle, bo jej olbrzym na chwilę humory odkaził z mazidłowatej czarnej żółci czy też innej filozoficznej ropy. Rękę od włóczni oderwała i zacisnęła na górzystym bicepsie. – Ja z Jotvingiai. Czcicieli drzew.
– Aaaa… nie słyszałem. My z tatką zresztą z puszczy się nie wypuszczalim. Ino coby w osadach sprzedać łupy i niewolników. Bo tatko niepiśmienny był, takoż i ja – wyjaśnił Góra. – Co nam po niewolnikach w lesie?

Znała wiele zastosowań dla brańca w lesie. W zależności od brańca. Puściła ramię olbrzyma i jeszcze raz wzrokiem go omiotła.
– Mów mnie: Martusiu. Ty kniazia Janikowskiego od Abdanka drużynnik?
– Nie, Martusiu. Syn – odparł dumnie Góra.
– Syn własny krwią zrobiony? – ucieszyła się Gangrelka serdecznie. – Czemuś nie gadał od razu?
– Bo to nie widać. Taki wspaniały okaz, jeno z krwi kniaziowej powstać może – odparł dumnie Góra, prężąc się jeszcze mocniej. Aż mu koszulina pękać w szwach zaczęła.
– A jak ty rzec ojcu swemu kniaziowi chcesz coś szybko, boć ważna sprawa, to co czynisz? – zapytała Marta, ale walczyła dzielnie ze sobą. Miała o wiele ciekawsze pytanie, i przez skórę czuła, że Góra szeroko opowiedzieć na nie może.
– No to biegnę do niego?– zdziwił się Góra jej pytaniem.
– Teraz jest daleko. Zwierza nie poślesz?
– A po co? Przeca do niego z wami wyruszę. Mam was zaprowadzić na ucztę powitalną – uśmiechnął się Góra.
– Nie… ważne – mruknęła Marta z wyraźnym zniechęceniem. – Inszą znajdę drogę. Niech ci noc miłą będzie .
– A gdzie jedziesz?– zapytał się Góra.
– Do miasta. Do Piesińskiego… Zjechały dwa nowe wampierze, a i wydarzyło się przy tym coś, o czym kniaź winien wiedzieć.
– Toż chętnie się z waćpanną przejadę – zaproponował Góra, szczerząc kły w uśmiechu.
Marta gębę rozwarła, by nawarczeć, że potrzeby nie ma, ona drogę zna, a towarzystwo jej zbędne. Po czym zatrzasnęła usta na powrót.
– A czemu by nie? – spytała, zawiesiwszy wzrok na jednym z okien dworku. – Jeno napadnijmy najpierw na kuchnię Honoraty. Nabierzemy słodkości do wora, to nam dziewki przymilniejsze będą. A ty mi opowiesz o tych uszach – wbiła spojrzenie w ukryte pod nawisem konopiastych brwi oczy.

– O jakich uszach znowu?– zapytał Góra, podążając za Martą. Rozumienie subtelnej mowy było poza jego rozumem. Problem jednak nie był znowu taki subtelny, choć z pewnością nosił znamiona pewnego wyrafinowania, które Marcie było całkiem bliskie.
– Nie jakich, a czyich. Sławomira uszach. W puzderku.
– Aaaa ta historia – zaśmiał się Góra i zaczął opowiadać, jakoż to było. Nic nowego, co by Marta nie wiedziała, nie dodał. Za to barwniej to zdarzenie opisał. Opowieść miała małą przerwę w kuchni, gdzie Marta powierzyła wielkoludowi odpowiedzialne zadanie odwracania uwagi, a sama napakowała do wora pieczonych na miodzie kołaczy i świsnęła butelkę czegoś mocnego, woniejącego malinami.

Już za sadami należącymi do Jasnorzewskiej dołączyli do niej jej ludzie. Kolumnę zamykała Halszka, wiodąca dwa luzaki obciążone namiotami. Marta podpytywała Górę cierpliwie i nie bez ciekawości słuchała o wiktoriach kniaziowych. O porażkach wielkolud nie mówił nic. Jego ojciec porażek nie zaznawał, co najwyżej w sposób przemyślany przegrupowywał siły albo ponosił konieczne ofiary w celu zmylenia przeciwnika.
– A kiedy to ostatnio bili wy się? – spytała, gdy kolejna opowieść dobiegła końca. Kniaź zmiażdżył wrogów, a Góra miał w tym udział proporcjonalny do swego rozmiaru.
– Bedzie taaak… zzzzz… – zaczął Góra rachować na palcach. – O tyle… – machnął dwa razy oboma dłońmi.– Tyle miesięcy temu i może jeszcze z dwa.
– Podstarości ponoć niedawno padł na granicy. Tom myślała, że w bitce – Marta kołysała się w siodle sennie.
– A co to za bitwa? Kilku jeno Spokrewnionych i odrobina czeladzi. Mały Diablik zapuścił się swymi podwładnymi za blisko naszych ziem, to mu skórę przetrzepalim. A Wasyl… pierdoła dał się ubić – zaśmiał się głośno Góra.
– Ano. To chyba teraz walka tam u was o stanowisko? – podrapała się po policzku. – Innych prócz twych braci kniaź Janikowski ma pod rozkazami?
– Nie. Nauczył się tylko swym synom ufać. A walka będzie wkrótce. Może nawet na przyjęciu się zmierzą rywale, ku waszej rozrywce – wyjaśnił Góra.
– Ty?

– Mnie ojciec nie pozwoli. Mówi, że nie na mój czerep dowodzenie. Że ja jego czempion. – Wzruszył ramionami wampir. – A i mnie się nie chce. Za dużo myślenia.
– Rodzic o swym dziecku i możliwościach jego zawsze rozsądzi najlepiej – oznajmiła Marta prawdę okrągłą jak biceps Góry… i całkiem nieprawdziwą. Gdy swego ojca wraz z braćmi za poroże do dołu wciągała, poleciał jak kamień. Nie spodziewał się. – A jak ty myślisz, co ze mną rodzic twój zrobi, hm? Mieliście tu Gangreli z wami niespokrewnionych?
– Paru… dzielnie wojowali i poginęli. – Wzruszył ramionami Góra. – Dyć żadnej baby.
– To jakie dzierlatki lubisz? Jasnowłose czy czarniawe?
– Mięciutkie i no… drobniutkie. Takie do przytulenia. Cóż… jest trochę takich u nas. W tym i ghulic, ale żadna przemieniona – rozmarzył się Góra.
– Dobrze wiedzieć. Ja lubiam jasnowłose – wskazała kciukiem za siebie na Halszkę. – Moja ulubienica.
– Gładka… ino trochę za wysoka – wyjaśnił Góra.
– Jasnowłose i wesołe z usposobienia – uzupełniła Marta nieobecnym głosem i zgrzytnęła zębami ze złości. – Ty lasy tutaj dobrze znasz pewnie? Słyszałam, że tu cuda a dziwy. Panny bagienne, co mężów do zguby wabią, ludzie-niedźwiedzie, ludzie-rysie, i ludzie-wilki, jakby się w kniejach ze zwierzętami parzyli… Prawdy choć trochę w tych bajaniach?
– No… niewiele. Smolarze wciskają bajdy w zamian za darmowy kufelek piwa.– zaśmiał się Góra.– Nie ma bagiennych panien, co najwyżej o naszym klanie parę plotek.
– E, to plotki już słyszałam – odparła Marta machinalnie i zapadła się we własne myśli. Góra nie przeszkadzał. Czasem coś zagadał niezobowiązująco, nie oczekując wcale odpowiedzi. Przed nimi rosły wieże smoleńskiego ratusza i cebulowe łby cerkwi.

Noc zbliżała się do końca. Więc czasu na poszukiwania nie było wiele. Zamtuz Salome był jedynym wyborem. Marta mogła być pewna, że Torreadorka wie, gdzie Piesińskiego szukać. Toteż tam się udali. Jakież więc było jej zaskoczenie, gdy po otwarciu drzwi dojrzała ghula kniaziowego obściskującego się z cycatym rudzielcem i bezczelnie pakującym dłoń pod rudej spódnicę. Było tu też kilka innych obsypujących komplementami ghula dziewoi i paru pijanych szlachciców. Salome… pewnie była w swym gabinecie. Stojąc w drzwiach, niezauważona jeszcze Marta zablokowała przejście Górze, który się spytał.
– Co się stało?
Dała krok w tył, wpierając się plecami w rozłożystą klatkę piersiową, póki się olbrzym też nie cofnął.
– Skąd on ma pieniądze – zmarszczyła się podejrzliwie. – Ledwie dwa dni temu groszem nie śmierdział, na jedną dziewkę i kielicha stać go nie było.
– Pewnikiem mu kniaź podesłał przeze mnie sakwę z krwią i złotem. Tym jego lojalność utrzymuje – wyjaśnił Góra.– Bo sakwę mu dałem, acz nie zaglądałem, co w środku.
– Tedy tyś wierny syn… a on utracjusz – skrzywiła się Marta. – To on u was na dworze nie bywa wcale?
– Ten miastowy ? A po co? On ma tutaj przekazywać wolę kniazia i raporty pisać. Piesiński Gangrelem nie zostanie. Ojciec brzydzi się tą glizdą... – wyjaśnił Góra i dodał z uśmiechem. – Ale glizdy też po coś żyją na tym świecie.
– Niby racja – skinęła mu Marta. A pomyślała sobie, że jej by dla glizdy krwi szkoda było. – Popielski, ściągnij Piesińskiego z dziewki i wyciągnij do nas. Pod tamtym grabem na dziedzińcu przed tą kamienicą z niewiastą niosącą dzbany nad drzwiami sobie na niego poczekamy.
Sama ruszyła szparko, by pod drzewem zająć odpowiednio godną i wygodną pozycję. Sytuacja jednak nie przebiegła za różowo. Piesiński zaciągnąć się nie dał, doszło do przepychanki pomiędzy ghulami i w końcu wyzwisk. Słysząc te krzyki, Góra zawrócił i wszedł do zamtuza. Piesińskiemu od razu fujara zmiękła, co Marta poznała po tym, że wrzaski ustały jak nożem ucięte. Mógł podskakiwać innym ghulom, a nawet wierząc w opiekę swego pana, innym wampirom… ale przed synem kniazia płaszczył się jak rzeczona glizda. Odczekała, aż się skończy płaszczyć i przypełznie. Uplotła sobie w tym czasie wąski warkoczyk z cienkiego kosmyka włosów za uchem.
– Ty mnie, Piesiński, srogi zawód czynisz – ustawiła mu jego zachowanie we właściwym świetle.
– Ja.. srrrooggiii ?… W żyyyciuuu…– zadrżał Piesiński łypiąc częściej na Górę niż Martę.
– Fatyguję się do ciebie z wieśćmi dla kniazia. Fatyguję Górę, żeby tłukł się ze mną. Ale dla ciebie…
– Ruda – podpowiedział usłużnie Popielski i uraczył książęcego ghula perłami swego uśmiechu.
– … dla ciebie ryża kurew wyżej stoi niż ja, niż Góra i niż kniaź – ciągnęła Marta leniwie.

– Gdzieżby… na Boga przysięgam, na anioły, na diabły, nawet samego Szatana. – Piesiński upadł na kolana przed Górą, trwożliwie mówiąc. – Że wola starosty świętą jest dla mnie. Że interesów jego przykładnie pilnuję i moskiewskich szpiegów szukam wszędzie.
– Nie zatłucz na amen – rzekła Górze i usiadła sobie wygodniej, plecy wspierając o pień grabu. – Mus mi posłać te wieści, jak ubijesz, sama pobiec będę musiała chyba – objaśniła z brakiem entuzjazmu.
– Ale ja nic nie robię…– zdziwił się Gangrel, który bardziej był tu widzem, niż czynnym uczestnikiem rozmowy.
– A ja wierny jestem staroście, dyć to wiesz, Macieju, prawda? – jęknął do Góry ghul kniaziowy.
– Eee.. no… wim – stwierdził Góra skonfundowany.
A Marta nie wiedziała, albo przez nią wrodzona nieufność przemawiała, albo nabyte dzisiaj doświadczenie, by tym najgorętszym przysięgom wierności nie dowierzać. Piesiński kolanami tkwił w grząskim błocku, co się z rynsztoka rozlało. Błagał, smarkał i wyglądał na ostatnie gówno. Najpewniej nim był. Nikt się zaś gówna nie chce tknąć, bo się może wytytłać tylko... Marta uniosła się z miejsca, ghula capnęła znienacka za kark, potem chwyt sobie na kędzierzawym czubie podgolonym poprawiła, i szarpnęła, by Piesiński w twarz jej spojrzał, nozdrza jej zadrgały, gdy zbliżyła je do skóry ghula.
– Masz wieści słać, a tego unikasz. Nie można na tobie polegać.
– Raporty, co je sam piszę. Nie wieści. Jam pełnomocnik starosty, a nie posłaniec – burknął z urażoną dumą ghul. Chyba żywota swego jednak nie kochał tak bardzo jak dumy.

Nadwyrężone poważnie tej nocy zasoby Marcinej cierpliwości zaczęły pokazywać płycizny, na tęczówki żółtawych ślepi wylał się szkarłat.. Gangrelka huknęła trzymaną za czub głową w to, co miała najbliżej i pod ręką. A było to twarde jak zatopiona w bagnie dębina biodro Góry, rozbójnika odpasionego na kniaziowej krwi. Tu jednak Góra po raz pierwszy zareagował, blokując dłonią głową ghula, by uderzenie Marty nie uczyniło mu szkody.
– Więc o nowych dwóch wampierzach już doniosłeś, i o wypadkach w ławrze takoż. Kniaź wie i kiedy zjadę, nie będę musiała od Adama i Ewy sprawy mu wykładać – wysyczała przez zaciśnięte zęby, na powrót przyciągając Piesińskiego do siebie.
– Ej, ojciec mówi że on skurwysyn, ale nasz skurwysyn... i krzywdy mu zrobić nie pozwala – ostrzegł Martę Góra, jakby nie swymi słowami. Ostrzegł głosem głębokim i stanowczym. Ostrzegł głosem swego ojca, który pewnie miał wyryty w sercu i on i… Piesiński. Autorytet Marty był więc do pewnego stopnia negowany kniaziowskim autorytetem. Może i Miszka był prymityw, ale o dużych wpływach w okolicy.
– Żem przekazał wszystko, com widział i słyszał. Żem przekazał, że Góra się z Olgą skontaktował i pewnikiem i ją, i was razem sprowadzi – syknął ubłocony kniaziowy pachołek.
– Nosferatu i Gangrel. Chudoba i Wołodia. Tacy, co to kłopoty sprawiać lubią – uścisk Marty nie zelżał ani trochę. – Teraz w lasach stoją. W ławrze wampierz mnichom człeka ubił, ślady zostawił, co wprost o robocie wampierza mówią. Może umyślnie, by niepokoje wzniecić. Może obydwie sprawy powiązane. W klasztorze sprawę uładziłam. Tyle. Więcej kniaziowi wprost powiem, bo tyś zaufania niegodny.

Puściła czub ghula i spojrzała w oczy Góry.
– A stała mu się krzywda jaka? – zgrzytnęła zębami. – Toć mu kniaź po swojemu wynagrodzi jego starania. Jak się jego włościom przygląda i spraw pilnuje. Nad kielichem w Carskim Siole i nad kurwią piczą w żydowskim burdelu.
– Nie na moją głowę kniaziowa polityka. Ale nie on jeden spraw pilnuje – wzruszył ramionami Góra.
– Mam taką nadzieję. Teraz chodźmy pić.
Szarpnięciem wygładziła przód żupana i wyminęła Piesińskiego, kierując się do Lilijki. Zakrywaniem twarzy się nie trudziła, wparowała głównym wejściem razem ze wszystkimi swymi zbójami i udała się prościutko do kantorka Salome, gdzie Torreadorka akurat urzędowała, zajmując się jakimiś księgami rachunkowymi. Kto by pomyślał, że zamtuz potrzebuje czegoś takiego. Z drugiej strony Żydzi lubują się w liczbach, a przemiana wszak nie pozbawiła Salome dziedzictwa jej narodu. Do Salome Marta weszła już sama, Góra utknął wśród dziewczynek burdelmamy w głównej sali.
– Pokój wyszykować? – zapytała z uśmiechem Toreadorka.
Gangrelka skinęła głową i rozsupłała węzły na przytachanym worku.
– Pokój dla mnie i dla kniaziowego… czempiona? – zmarszczyła brwi. – Czy kim tam jest… Towarzystwo miłe dla moich ludzi. Jutro po zmroku pojedziem.
Postawiła między papierzyskami pękatą butelkę malinowej nalewki.
– I dziewczynę dla mnie. A to dla tej, com ją ostatnio nastraszyła. Na osłodę.
– Miło by było, gdybyś za resztę nie zapłaciła nalewkami – zażartowała Salome i wstała. – Już idę wydać polecenia. Coś jeszcze?
– Nie mieszajmy interesów z uprzejmością – odparła jej Marta obojętnie i sięgnęła po mieszek. – Reszta… jutro.
– Zgoda – stwierdziła z uśmiechem Salome i wyszła.

Marta wytoczyła się do głównej sali, szarpiąc się pod drodze z zasłoną z idiotycznych paciorków. Popielskiemu rzuciła worek ze słodkościami, by dziewkom rozdał, a reszcie ciche zezwolenie, że “pić i dupczyć wolno”. Ghulowi przy tym wskazała dyskretnie Piesińskiego, co zdążył powrócić i ciskał z oczu może nie gromy, ale małe iskierki gniewu małego Piesińskiego. Góra był szczelnie oblepiony dziewczynkami Salome i Gangrelka została sama ze swoimi myślami. Żeby nie rozmyślać nad wynurzeniami Milosa, bo ją cholera od tego dusiła za gardło, a coś z tyłu głowy podpowiadało, żeby kniaziowego ghula poprowokować trochę do czegoś głupiego, rozmyślała sobie nad opowieściami Macieja, Górą zwanego. I podjęła sobie w cichości ducha kilka decyzji. Z sakwy dobyła drewniane pudełko, a z pudełka jeden z drobiazgów. Zaszła od tyłu rozanielonego towarzystwem miękkich i drobniutkich istot Gangrela i postukała go w ramię.
– Podarek. Dla towarzysza podróży. – Wsunęła w wielkie łapsko muszlę szczerzui o mieniącym się tęczowo wnętrzu. – A co byś powiedział, jakbym w drodze na przedzie z tobą szła, co?
– Nie przeszkadza mi to – uśmiechnął się Góra.

Jednooki tym razem nie miał swojego napierśnika. Zamiast tego ubrany był w sznurowaną koszulę, której rękawy podciągnął do łokci. Snuł się po dworku Honoraty jakby nie mogąc znaleźć sobie miejsca. Ale po poprzedniej nocy nie tylko on czuł się nieswojo w tym jakże nietypowym towarzystwie. Młodą Brujah znalazł na drodze do jego własnych komnat - widać ona chciała z nim porozmawiać.
Mimo tego że upłyną cały dzień, to dziewczyna wyglądała jakby w ogóle nie spała. A jednak stąpała pewnie przed siebie, jakby niesiona jakąś dziwną siłą.
- Panie Jaksa, ja… - zawiesiła głos. – Wiem że proszę o wiele, ale chciałabym z Panem porozmawiać. Na osobności.
Wprawne oko Jaksy od razu dostrzegło brak błękitnego klejnotu, który od tygodni wisiał u szyi dziewczyny.
- Chodź dziecko - odwrócił się i ruchem dłoni wskazał swój pokój. Wewnątrz pod ścianą leżał siennik. Pod drugą ścianą stał prosty drewniany stolik i dwa krzesła przywodzące na myśl chłopską chatę dużo bardziej niż piwnicę na dworku szlachcianki. W rogu leżał napierśnik i juki, w których znajdował się cały dobytek rycerza.
Odsunął jedno z krzeseł robiąc miejsce wampirzycy, a sam zajął miejsce po drugiej stronie. Łokcie oparł o stolik, a ręce splótł na wysokości twarzy. Jego postura wydawała się ogromna, a stolik jeszcze mniejszy niż był.
Zofia nie skorzystała z oferty, i zamiast usiąść na krześle, stanęła obok stołu.
– Panie Jaksa, ja.. – zawiesiła głos.
Opadła na kolana i przycisnęła czoło do ziemi.
– Jest mi tak bardzo, bardzo przykro! Sprawiłam że zrobił Pan coś okropnego wbrew sobie! A wszystko przez to że w gniewie nie pomyślałam co mówię! Przepraszam! Przepraszam, przepraszam, przepraszam! I błagam o wybaczenie!
Jednooki patrzył na nią przez chwilę. Postronny mógłby się zastanawiać, czy delektuje się patrząc na młodą dziewczynę leżącą u jego stóp, czy też raczej jest na tyle zaskoczony, że najzwyczajniej w świecie nie wie co zrobić. Trwał tak w milczeniu, aż w końcu pochylił się i położył dłoń na jej ramieniu.
- Wstań dziecko. Chciałaś porozmawiać. Nie czyścić podłogę w mojej samotni.
Dziewczyna podniosła się powoli, ale wzrok dalej wlepiała w ziemię. Poczucie winy i żal wypisane miała na twarzy, i nawet bez Auspexu jednooki wiedział, że jej słowa płyną z serca.
Nie odezwała się, czekając co powie dalej.
- Usiądź, proszę - wskazał krzesło naprzeciw, choć do końca nie był pewien czy gest dojrzała, czy raczej powinien zaproszenie wypisać na klepisku.
Dziewczyna posłusznie usiadła, więc jednak nie musiał uciekać się do tak radykalnych rozwiązań.
- Każdy z nas ma w sobie to czego się wstydzi. Każdy z nas ma cząstkę czegoś, co może zabrać nam panowanie nad sobą. Wybacz… powinienem lepiej nad sobą panować. Ty zaś… - na chwilę zamilkł.
- Ty zaś, musisz wiedzieć, że tacy jak my, mogą czasem stracić nad sobą panowanie. I wtedy może nie być tam primogenki o szybkości błyskawicy. Może nie być tam rycerza w lśniącej zbroi, który własna piersią cię osłoni. Może nie być tam Węgra, który mocą krwi wprost do bestii przemówi. Z wczorajszej nocy naukę wyciągnąć musisz. Inaczej nie będzie żadnego pożytku z mojej hańby i twoich bezpodstawnych zarzutów - głos wampira był kompletnie obojętny. Jak gdyby opowiadał o cyklu pór roku, lub innych odwiecznych prawdach, na które żadne z nich wpływu mieć nie mogło.
Dziewczyna słuchała ze spuszczoną głową, bez słowa wpatrując się w położone na kolanach dłonie.
Dopiero pod koniec zacisnęła ja lekko.
– Odezwałam się bez namysłu. Przepraszam. Czy jest coś, co mogę zrobić by mi Pan wybaczył?
- Cóż tobą kierowało? Zazdrość? Zawiść? Gniew? - dopytywał jednooki.
– Złość. I… Zawód. – wyszeptała. – Panie Jaksa… Przepraszam Pana raz jeszcze, także za to, co zaraz powiem. I modlę się o to że znajdzie Pan w sercu siłę, by wybaczyć mi słowa, które padną teraz z moich ust. – W końcu podniosła wzrok. Piwne oczy skrywały determinacje tej drobnej. – Kiedy po raz pierwszy zobaczyłam Pana w Krakowie, odczułam… Ulgę. Zobaczyłam człowieka Boga, kogoś kto będzie stał na straży wszystkiego co święte, kto będzie czuwał nad nami, pilnował byśmy nigdy nie zeszli z właściwej drogi. Kto będzie myślał nie o interesach, nie o władzy, a o dobru zwykłych ludzi, którzy tak często padają ofiarą … Nas. Wampirów. -odruchowo uciekła wzrokiem na bok, ale zaraz znów spojrzała na Wampira. Jej postawa, mimo pozornej pokory, emanowała zaciętością.
– Ale od kiedy wyruszyliśmy, zawsze kiedy liczyłam że zabierze Pan głos w obronie tego co właściwe, Pan zdawał się być zajęty… Innymi rzeczami. – lekki rumieniec wystąpił na jej policzki, ale nie powiedziała na głos co miała na myśli. Nie żeby musiała. – Tak więc kiedy przyprowadził Pan do nas Panią Olgę, osobę którą, może niesłusznie, postrzegałam za ucieleśnienie grzechu, z jej… – zarumieniła się jeszcze bardziej. - … Sposobem bycia… Poczułam się… Zdradzona. I kiedy wystąpił Pan w jej obronie, nie potrafiłam powstrzymać gniewu.
Zamilkła, pozwalając mu przyswoić wszystko co właśnie powiedziała.
- Ciężko oceniać postępki innych, nie mając wglądu w całą sytuację. Nie winię cię za to. Chociaż nie jestem ci winien żadnych wyjaśnień, to spróbuję, byś wyciągnęła nauki na przyszłość - zmierzył swym jednym okiem wampirzycę.
- Ta, która mianuje się Olgą jest silnym wampirem. Nie dziwi więc, że Wilhelm chcąc zapewnić sobie i nam stabilną pozycję szuka silnych sojuszników. Dlatego też poprosił mnie, żebym ją ochraniał. Choć zapewniam cię, ochrony nie potrzebowała żadnej. Tak naprawdę miałem jej pilnować. Gdyby to zależało ode mnie, to nadal byłbym w Smoleńsku i tam na miejscu śledziłbym każdy jej krok. Ale, że chciała się spotkać osobiście z Koenitzem, toteż wróciłem tutaj przy jej boku.
Jednooki odchylił się na swoim krześle.
- Jesteśmy wampirami. Nieśmiertelnymi sługami Bożymi. Nie możemy myśleć kategoriami chwili. Musimy realizować boskie plany przez lata, albo i dekady. Zwróć uwagę do czego doprowadził twój pochopny osąd. Obraziłaś mnie. Wyciągnęłaś bestię na światło dzienne. Ktoś mógł ucierpieć, czego ani ja, ani z pewnością ty nie chcieliśmy. Co więcej, moglibyśmy stracić sojusznika, podkopać pozycję Wilhelma. Teraz, gdy jest niestabilna. Myśl perspektywicznie. Patrz w przyszłość. - W końcu przerwał i patrzył na wampirzycę chcąc sprawdzić, czy jakąś naukę z tego wyciągnęła.
Twarz Zofii zachmurzyła się. Ale jakie myśli biegły skryte za tymi młodymi oczami, Jaksa powiedzieć nie potrafiła.
- … Patrzę w przyszłość. I jedyne co widzę, to rzekę krwi. – odparła w końcu. – Panie Jaksa, nie jestem ślepa, i umiem liczyć, nawet jeżeli nie za dobrze. Patrząc na to jak idą sprawy… Boję się, że nasza obecność tutaj doprowadzi tylko to jeszcze większego rozlewu krwi. I poprzysięgłam sobie, że zrobię co w mojej mocy by do tego nie dopuścić. – odwróciła wzrok, na krótką chwilę. Po chwili znów patrzyła mu w oczy – Miałam nadzieje że pomimo tego co się wydarzyło, pomoże mi Pan w tym.
- Nie żywię urazy, boś młoda i niedoświadczona. Wiedz też, że Bóg nie miałby interesu w jakiejkolwiek twej krzywdzie - na moment zamilkł, po czym zdał sobie sprawę, że to co miał na mysli nie jest tak oczywiste i objaśnił - Zatem i ja nie mam interesu w twej krzywdzie. Pomocą służę i Wilhelmowi jestem wierny.
- A co z krzywdą Gangreli i Tzimicse? Czy w ich krzywdzie Bóg ma interes?
Jej głos zhardział.
- Dziecko, Bóg jest miłosierny. Nie ma interesu w niczyjej krzywdzie. Ale pismo naucza nas, że czasem konieczne jest wymierzenie kary. Czy to strącenie Lucyfera, czy też ognisty deszcz spadajacy na Sodomę i Gomorę. Czy choćby potop, który oddzielił gorliwych wyznawców jakim był Noe i jego rodzina, od zatwardziałych grzeszników. Wiedz, że my jesteśmy jeno narzędziami w jego wielkim planie. No bo czy woda była wcieleniem zła, gdy zalewała grzeszników? Czy deszcz ognia był zły? Kary są konieczne. Kształtują charakter.
- A jakich zbrodni winni są kniazie Smoleńska, poza tej że stoją na drodze ambicji Wilhelma? I jaka kara spotka nas, za to że przestąpimy progi ich domostw, zapewniając o swojej przyjaźni i współpracy, tylko po to by wbić im sztylet w serce gdy tylko nadejdzie ku temu stosowna okazja?
Jaksa zacisnął mimowolnie palce. Najwyraźniej tok rozumowania dziewczyny mu się nie podobał.
- Czy zatem sądzisz, że Mojżesz nie powinien wyprowadzać narodu wybranego z Ziemi Egipskiej? Tylko dlatego, że naruszył tym prawo gościnności? Zabierając Egipcjanom ich własność? Wszak niewolni byli dla nich niczym rzeczy. Może istnieje szansa, żeby obu nawrócić. Jednak, żeby nie skakali sobie do gardeł muszą czuć nad sobą majestat kogoś silniejszego. I to właśnie rola Wilhelma. - Jednooki przechylił głowę i spojrzał czujnie na wampirzycę - Od kiedyż to ambicja Wilhelma stała się dla Ciebie przeszkodą dziecko?
– Od kiedy przestała być narzędziem do celu, a stała się celem sama w sobie.
Nie ulękła się przeszywającego spojrzenia Torreadora, dalej spoglądając mu prosto w oczy… oko.
– Pan Haszko twierdzi że nad Smoleńskiem wisi klątwa. Klątwa która żywi się krwią, i która sprawia że do krew przelewana będzie już zawsze. I podobno jest w nas. Nie wiem czy jest to prawda ale… Ale boję się, że nikomu już nie przeszkadza wizja zabijania za księstwo Wilhelma. A jak dobrym księciem by nie był… To nie mogę się zgodzić na to by zasiadł na tronie zbudowanym z krwi. I jeżeli to czyni mnie jego… Lub Pana wrogiem, to niech tak będzie.
- Dlatego nie nosisz już szafiru od niego? Ten kamień, to był szafir, prawda? - drążył rycerz.
- Eeee, Lazuryt, chyba? – odparła wybita z rytmu. Nie bardzo wiedziała co to ma do rzeczy.
- Lazuryt - powtórzył, jakby pierwszy raz usłyszał to słowo.
- Jaki zatem masz plan? Co chciałaś nam przekazać wczoraj na spotkaniu? Jak powinniśmy postąpić wedle twej opinii?
Teraz to już zupełnie zbił ją z tropu
- Eeee… Nie mam żadnego konkretnego planu. Spotkanie miało być takie ogólne… Ostrzec wszystkich przed Olgą… Porozmawiać o Ravnos… O tym co powiemy Miszce jak już do niego pojedziemy… Długi czas nie było okazji porozmawiać, to pomyślałam że by się przydało… A teraz to bardziej… Deklaracja intencji…
Jednooki kiwnął głową ze zrozumieniem.
- I co powiemy Miszce? Wilhelm dowódcą, my jego świtą. Olga jest niebezpieczna, ale o tym wiemy. A co z Ravnosami?
- Zobaczyłam jedną w Smoleńsku, ale… Uciekła mi zanim zdążyłam porozmawiać. Ukrywają się chyba, bo Pani Salome nic na ten temat nie widziała.
- I co? Widzisz w nich sojuszników, czy wrogów? Szlachetnych, czy grzeszników? Powinniśmy trwonić siły na nawiązanie kontaktu z nimi, czy też podążać własną ścieżką i czekać na ich ruch? - Rycerz zdawał się sprawdzać dziewczynę
- E, skąd mam wiedzieć… - Zofia cofnęła się pod nawałem pytań – Dziewczynę widziałam tylko raz… I chyba ją przestraszyłam. Ale wydawała się… Miła. –
Nie wchodziła w szczegóły.
- Z pewnością nie zaszkodziłoby pozyskać więcej przyjaciół.
- A jeśli to tylko pozór? Jeśli okażą się większym zagrożeniem niż Olga?
- Jeżeli służą diabłu… Lub jeżeli oddali się bestii… To zrobię to, co będzie trzeba by chronić nas i mieszkańców Smoleńska. – odparła z ponurą determinacją, która zawstydziłaby niejednego inkwizytora.
I którą kompletnie zrujnował lekki uśmieszek, jaki zagościł na jej twarzy gdy przypomniała sobie kotka z tamtej nocy.
- … Ale nie wydaje mi się żeby coś nam z ich strony zagrażało.
- Pamiętaj, żeby nie dokonywać pochopnych ocen. Myślę, ze powinnaś wrócić do noszenia lazurytu. Podkreślał twoje oczy. A przy Wilhelmie powinien być ktoś silny moralnie. Ktoś, kto pociągnie go za rękę we właściwą stronę, gdybyśmy znaleźli się na rozstajach.
- A co Pan będzie w tym czasie robił? - zapytała cicho. – Czy nie to właśnie powinno być Pana rolą?
- Ja drogie dziecko jestem prostym żołnierzem. Wilhelm jest mym dowódcą. Nie jest rolą żołnierza kwestionowanie rozkazów. Ty zaś… - zawahał się.
- Ty masz coś, czego on pragnie. Wampir który raz zasmakował krwi innego wampira instynktownie szuka tej więzi jaka się wtedy tworzy.
W dłoni rycerza pojawił się zdobiony pierścień, który jednooki obracał w palcach.
- Pomyśl o tym. I pomyśl, że są wśród nas też tacy, którzy gdy zauważą to co ja, będą chcieli wywrzeć wpływ na Wilhelma. Taka Olga dajmy na to. Co byś czuła, gdyby w swym pociągu do grzechu ofiarowała Wilhelmowi swoją krew?
Pierścień przeskakiwał między palcami jednookiego.
- Ja… Co? – dziewczyna wydawała się szczerze zbita z tropu. – Wilhelm nie... Nie rozumiem o czym Pan mówi. – pokręciła głową – Chyba.. Chyba inaczej patrzymy na więzy krwi… Dla mnie… Dla mnie to coś co może wiązać rodzica z dzieckiem… Albo Mężczyznę z Ż-żoną… I to kobieta powinna pić pierwsza, to przecież Żona wspiera Męża, a Mąż otacza ją opieką. I nie jest to… Nie jest to coś to czego powinno podchodzić się lekko.
Odchrząknęła, zasłaniając usta dłonią. Policzki spłonęły jej rumieńcem, widać było że wątek traktowała dość personalnie.
- I taka więź… To jednak symbol podporządkowania się… Wilhelm nigdy nie zaakceptowałby krwi od kogoś tak niegodnego zaufania jak Olga… Jako Książę w ogóle nie powinien od nikogo jej akceptować. Obowiązkiem księcia jest działać w interesie wszystkich na swojej domenie, a nie tylko jednej osoby.
Jednooki skinął głową. Tym razem nie skomentował jej słów. Ciężko było powiedzieć, czy przyznał jej rację, czy raczej stwierdził, że Zofia nie jest gotowa.
- Przemyśl to dziecko. I pamiętaj, że świat nie jest czarny i biały. Na wiele pytań nie ma jednej słusznej odpowiedzi.
Zosia nie odpowiedziała. Nie wydawała się specjalnie przekonana do filozofii templariusza, i chyba nie bardzo rozumiała co próbował jej przekazać między wierszami.
- Chyba jestem winna Panu jeszcze jedne przeprosiny. Wygląda na to że… Pomyliłam rolę, którą zdecydował Pan się odgrywać, z tym co naprawdę dla Pana ważne. Oczekiwała od Pana bycia kimś kim nigdy Pan nie był, i potem wpadłam w złość gdy nie mógł Pan temu sprostać. Przepraszam.
Jedno oko zatrzymało się na twarzy dziewczyny i świdrowało ją uważnie. Wzrok krzyżowca był zimny, a gdzieś na jego twarzy było widać powoli narastający gniew. Dziewczyna nie odwróciła wzroku, twardo patrząc mu w twarz.
- Nie oceniaj pochopnie. Ale muszę przyznać ci rację. Nigdy nie byłem i nie będę tym, za kogo mnie mają. Ty masz mnie za miłosiernego opiekuna, który w imię Boga będzie nawracać ludzi. Podczas gdy wychowałem się w duchu krucjat. Innowierców winno się tępić, żeby zrobić miejsce pod jedyną słuszna wiarę - dłoń zacisnęła się na pierścieniu.
- Władcom zaś należy oddawać hołd. Nie wpływać na nich. Jeno radzić. Każdy jest ojcem swoich wyborów. Jeżeli na pożegnanie przyjmiesz ode mnie ostatnią radę, to proszę - zacisnął na chwile szczękę - egzystuj tak, żebyś nigdy nie żałowała.
- Właśnie to próbuje teraz robić. – przytaknęła.
- A Wilhelm… Wilhelm… Wilhelm nie synem Boga. Nie jest bez skazy. Myślę… Myślę ze mógłby być wspaniałym księciem… I mógłby tez być potwornym księciem. I jeżeli nie my zadbamy o to by stał się tym pierwszym… To kto?
Zamilkła na chwilę, wahając się wyraźnie.
- … I gdy ostatnio rozmawialiśmy o kwestiach… Ludzi innej wiary… Pana postawa była… Inna.

– Ah-haha, muszę przyznać... – kontynuowała niezręcznie. – Że spodziewałam się... Bardziej... Um, gorliwych... Słów, od Bożego Wojownika. – wyjaśniła.
- Gdyby z nauki Boga wynikało, że mamy palić niewiernych, to pół świata musiałbym podpalić. Zapewniam panienkę, że moja wiara nie byłaby wtedy gorliwsza.
Wampirzyca zmarszczyła brwi, pogrążając się w głębokim zamyśleniu. To co mówił Jaksa było... Inne od tego co usłyszała na Prusach.
- … Um, to... Jak by Pan postępował... Z niewiernymi ?
- Każdemu trzeba dać szansę. Szansę na nawrócenie - mówił spokojnie.

Ale nie powiedziała nic więcej.
- Teraz wybacz. Chciałbym się pomodlić - powiedział, po czym wstał odsuwając krzesło.
Dziewczyna zwiesiła głowę, i posłuszne udała się do wyjścia.
W drzwiach jednak zatrzymała się na chwilę.
- Czy… Czy jest coś, o czym chciałby Pan porozmawiać, panie Jaksa? – zapytała trochę speszona.
… Chyba tylko Zosia potrafiła kogoś obrażać przez cały wieczór, a potem wyciągnąć przyjacielską dłoń i łudzić się, że druga osoba ją przyjmie.
Patrzył na nią, jak gdyby zobaczył ją pierwszy raz w życiu. Jak gdyby w głowie toczył sam ze sobą bitwę. Czy podzielić się z nią doświadczeniem wiekowego wampira. Pokazać jej jak skomplikowany świat może być, czy też rzucić się i rozerwać ja na strzępy tak jak stoi w progu jego samotni. Z jednej strony miała w sobie coś, co kazało roztaczać wokół niej opiekę. Z drugiej… rycerz czuł, że z każdą chwilą jego bestia wychodzi coraz bliżej powierzchni. W końcu pomachał przecząco głową.
- Nie… to wszystko. Bywaj.

Wiekowy wampir leżał na swym sienniku. Cały czas miał otwarte oko, które beznamiętnie wlepiał w sufit. Ostatnie noce przyniosły wiele emocji. Zmienił połowę swoich ludzi w ghule. Druga połowa za to wkrótce zacznie knuć za jego plecami. Do tego Zofia. Smarkula, która wyciągnęła z niego bestię. Czuł ją cały czas. Niczym wąż w rajskim ogrodzie. Czuł jego pełzanie pod skórą. Zastanawiał się, czy to dlatego, że pił z Sarnai? Od tego się zaczęło. Do tamtej chwili Zofia widziała w nim strażnika Porządku i Wiary.
Przewrócił się na bok i wpatrywał w ścianę.
Ile miała lat ta smarkula? Od kiedy była wampirem? Była niczym. Pyłem na wietrze. Czemu się nią przejmował? A może się nią wcale nie przejmował? Może szukał cały czas czegoś co odciągnie jego myśli od Tatarki?
Milos był na tropie spisku związanego ze świętym reliktem. Giacomo zaś jednoznacznie twierdził, że Kainici mają swoje relikwie. Swoje. Bez udziału świętych. Bez udziału Boga. Włoch, który miał być dlań ostoja wiary namawiał Jednookiego, żeby się od tej wiary kompletnie odwrócić.

W cichym pokoju rozniosło się zgrzytnięcie zębów. Nic nie było takie jakie miało być. Co jeżeli relikt na który natrafili jest wypaczony? Słyszał w głowie głos anioła. Ale czyż Niosący Światło nie był aniołem nim Bóg wymierzył mu karę. W ciągu kilku nocy ci, którzy byli mu obojętni jak Zach stali się sojusznikami. Ci zaś, których miał za swych najbliższych krewniaków postanowili mu wbić nóż w plecy. Nic już nie będzie takie samo. Nic.

Nadal miał zobowiązania do wypełnienia. Obiecał. Musiał znaleźć kryjówkę na jej powrót. Otworzył dłoń. Już nie znalazł tam różańca. Tym razem był tam jedynie pierścień, który był jedyną pamiątką po Tatarce. Nie wiedział, czy to Wąż kierował myśli ku niej. Czy też Zosia w swoim wywodzie o tym, że miała go za kogoś innego przypomniała mu o niewypełnionych obietnicach? Pięć wieków spokoju i teraz na ruskiej ziemi kocioł w głowie.