Cynthia oblizała wargi i założyła na nos okulary. Nie potrzebowała ich właściwie, był to raczej sposób na dodanie swojemu wyglądowi profesjonalizmu, by klienci nie postrzegali jej tylko jako kochanki mistrza - światowej sławy projektanta wnętrz Karla Amadeusa. Zresztą mimo spędzonych razem ponad 30-lat nigdy nie była jego kochanką. Choć był czas, że o tym marzyła. Mistrz jednak był stary i dawno znudził się cielesnymi uciechami. Po latach myślała, że to nawet lepiej - łącząca ich więź... ich uczucia były czyste i nieskalane.
Były...

- Są! - warknęła wampirzyca, podnosząc się z łóżka i pospiesznie zarzucając ciemno-szarą marynarkę na damskie spodnium - jednoczęściowy, czarny kombinezon przywieziony prosto z wybiegu w Mediolanie.

[MEDIA]http://s2.ifotos.pl/img/109151295_qwrrxwn.jpg[/MEDIA]

Nienawidziła spać w ubraniu, jednak wciąż nie posiadała stosownego leża, toteż nie mogła sobie pozwolić na pełną swobodę. Wampirzyca zasypiała z bronią w ręku - Berettą M92, którą teraz niedbale wrzuciła do torebki. Następnie przerzuciła tą przez ramię i szybkim krokiem wypadła do salonu Mariki Bregovitz - swojej gospodyni i ghulicy od czasu tajemniczego zniknięcia Karla Amadeusa.

Choć mieszkały razem niecały rok starsza, bogata wdowa znała to spojrzenie wampirzycy.
Głód nie po raz pierwszy wyzierał z jej oczu. Głód i wewnętrzna walka z bestią.
- Zaczął się Idol. Pani Strovaric ogląda jak zwykle na cały głos. Jeśli tylko nie zamknęła drzwi mieszkania...
“... nawet nie zauważy, gdy do niej podejdę” - dodała w myślach Cynthia, która wykorzystała już dwa razy zainteresowanie sąsiadki programami muzycznymi, by uraczyć się jej krwią. Poprzednimi razy wampirzycy udało się pożywić na tyle dyskretnie, że pani Strovaric uznała nagłą niemoc za zwykłą senność i naturalną w takiej sytuacji drzemkę.

sandman poluje:dex+stealth+1specializacja brake-in. 6k10.
Kostnica
3 sukcesy (wyniki 6+)

Wampirzycy udało się ukradkiem zakraść za nic nie spodziewającą się starszą kobietę.

Ventras sprawdza czy krew mu podpasi: wits+resolve 4k10, stopień trudności to 4 czyli Mira musi mieć 4 sukcesy (wyniki 6 i więcej)
Jednak Mira napisała, że Cynthia już wcześniej piła z sąsiadki więc wie, że jej nie pasi. Wampka musi się mentalnie przemóc by przełknąć krew kobiety. Dla ventrasa to oznacza poświęcenie wilpowera w wysokości swojej bane severity. Cynthia jest wampirem 12 pokolenia i jej bane severity wynosi 1. Mira musi więc oznaczyć “/” na willpowe

Cynthia mogła ugasić pragnienie, tylko jak bardzo?

Cynthia ma 4 poziomy głodu. Zejście do 0 zabije kobietę, zejście do 1 może narazić jej życie, zajmie też sporo czasu. Zejście do 2 zapewni kobiecie długotrwałą anemię ale nie powinno być groźne, z tym że pewnie uśnie. 1 jest najszybsze i najbardziej bezpieczne dla ofiary. Cynthia decyduje się pić do 2.

Cynthia spojrzała bez sympatii na spasioną kurę domową. To zdecydowanie nie był jej typ, jednak była taka głodna...! Ostrożnie pochyliła się i szybkim, niemal miękkim ruchem wbiła kły w szyję ofiary. Z jej gardła wydobył się markotny pomruk. To nie było to czego pragnęła, lecz ciepła, lepka vitae wlewająca się do jej gardła zdławiła wewnętrzny protest. Wampirzyca piła dość długo, starając się jednak czuwać nad ilością krwi, która przepływała z ciała kobiety do jej ciała.
Krew Strovariczowej nie tylko smakowała jak szczyny w dodatku niosła w sobie melancholijny nastrój gospodyni domowej. To jednak był dokładnie humor jakiego potrzebowała Cynthia, do rozwijania swoich mistycznych zdolności.

“Jesteś tym co jeszcz”
Picie krwi o określonym temperamencie usprawiedliwia mechaniczne uczenie się dyscyplin.
Melancholy - Fortitude, Obfuscate
Sanguine - Blood Sorcery, Presence
Choleric - Celerity, Potence
Phlegmatic - Auspex, Dominate
Animal Blood - Animalism, Protean
Ofiara Cynthi jest melancholy.

Wampirzyca starała się nie siknąć krwią na białą bluzkę kobiety, taka ostrożność zajmowała czas, Cynthia pochylała się więc z wypiętą pupą nad kanapą gospodyni aż do drugiego bloczku reklamowego.

Gdy kainitka po cichótku wymykała się z mieszkania Strovariczowej niemal wpadła na jej nastoletniego syna, Józefa.

[media]https://static.comicvine.com/uploads/original/3/31272/1460259-rich_guy.jpg[/media]

- Eeeee… Dobry Wieczór? - wybełkotał zakłopotany i nieprzyjemnie pobudzony zarazem młodzian.
Gdyby Cynthia potrafiła klnąć, teraz zapewne zaklęła by soczyście. Była jednak nauczona panować nad sobą w każdej sytuacji, toteż po prostu zmarszczyła brwi, skupiła się i powiedziała do chłopaka z naciskiem:
- Nie widzieliśmy się.
- ...ewidzieliśmysie… - powtórzył głupkowato chłopak stojąc jak zaklęty.
Cynthia popatrzyła na niego chwilę, marszcząc brwi, po czym bez słowa pożegnania wyminęła chłopaka w drzwiach i wyszła. Skierowała swoje kroki na powrót do mieszkania Mariki, gdzie zamierzała przygotować się do wyjścia. To był dla niej ważny dzień, musiała... musiała wyglądać perfekcyjnie! Na dodatek zamierzała spakować kilka ciuchów do podręcznej torby, gdyby faktycznie przyszło jej nocować w tej wylęgarni lumpów - bo czymże innym mógł być klub o nazwie Sin’d’Bad?
- Denerwujesz się. - zauważyła Marika, wreszcie mając odwagę podejść bliżej. Jej uwaga nie była pytaniem, a efektem obserwacji. Była naprawdę mądrą kobietą, a więzy krwi sprawiały, że troszczyła się o Cynthię niczym matka.
- Wiele zależy od dzisiejszego wieczora. - Odparła sztywno wampirzyca, nie przerywając nakładania różu na policzki - Możesz zamówić dla mnie taksówkę?
- Oczywiście, kochana, na mój koszt. - powiedziała Marika i zniknęła na moment, kiedy wróciła, miała w dłoniach elegancką spinkę do upinania włosów.
- Pozwól mi się uczesać - powiedziała do Cynthii, która po chwili wahania przystała na tę prośbę, siadając przed toaletką.
- Czym się denerwujesz? Przecież mówiłaś, że to jakieś płotki... - zagadnęła starsza kobieta, czesząc włosy wampirzycy. Po prawdzie była od niej jedynie 8 lat starsza, jednakże pod względem wyglądy mogły faktycznie uchodzić za matkę i córkę.
- Wreszcie coś się ruszyło. Po prawie roku mam możliwość przybliżyć się do tego, co spotkało mego ojca. I być może do niego samego. Tylko dlatego... dla nadziei zniosę choćby dzielenie leża z Nosferatu!
Na to dramatyczne wyznanie Marika uśmiechnęła się, zawijając ciemne włosy Greczynki wokół dłoni, by następnie umieścić je na czubku jej głowy i przymocować ozdobną spinką.
- Pan detektyw będzie niepocieszony... zjawisz się w środę?
- Postaram się.
Cynthia odetchnęła, spoglądając w lustro na swoje odbicie. Po chwili wstała i raz jeszcze poprawiła okulary a potem marynarkę.
- Czas na mnie.
- Powodzenia, kochanie. I odwiedź mnie wkrótce.
- Tak zrobię Mariko...
“Jesteś dla mnie zbyt przydatna, bym zapomniała nakarmić cię swoją krwią” - dodała w myślach wampirzyca, po czym wyszła.

Taksówka, siwe bmw pamiętające jeszcze szalone lata dziewięćdziesiąte, pojawiła się po minucie. Taksówkarz, facet po czterdziestce zmierzył klientkę wzrokiem, po czym uśmiechnął się poprzez wąsy.
- Sin’d’Bad, ta?
Cynthia tylko skinęła głową, nie zniżając się do rozmowy z takim osobnikiem, jeśli nie musiała tego robić.
Auto pokonało dystans do klubu w niecałe pięć minut. Wampirzyca wysiadła i od razu jasne się stało, że ubiorem i zachowaniem zupełnie odstaje od klienteli Sin’d’Bada. Mimo to na swoich eleganckich, kupionych w paryskim butiku mlecznobiałych szpilkach ruszyła pewnym krokiem do drzwi klubu.

Z wnętrza dawnego kościoła dudniła hałaśliwa muzyka, w drzwiach wampirzyca została zatrzymana przez bramkarza tak wielkiego, iż z ciężko przychodziło uwierzyć, że przed śmiercią kobieta należała do tego samego co on gatunku. Cynthia nie tylko sięgała mężczyźnie jedynie do piersi, ale i te “piersi” były większe niż jej własny biust…
Cieć wyciągnął przed siebie dłoń.
- Zgubiłaś się jeżyno? jak nie to pokaż torebkę. - polecił wielkolud a z za jego pleców wyłonił się nieco mniejszy mężczyzna, który wciąż był od wampirzycy większy. Drugi cieć bezczelnie obciął Cynthię od dołu do góry.
Kobieta spojrzała na nich bez lęku. Spodziewała się, że może mieć problemy z dostaniem się do spokrewnionych, szczególnie że tak niewiele o nich wiedziała. Nawet informacja, że jeden z nich jest Nosferatu teraz wydawała się bez wartości. Nie mogła spytać śmiertelnika, “hej, macie tu jakiegoś brzydala na etacie?”.
- Mam ofertę handlową, która powinna się spodobać tutejszemu szefostwu. Załatw mi spotkanie z tutejszym managerem, przystojniaku. I nie musisz zaglądać mi do torebki.
- W sumie… - zaczął wielkolud.
- To będę cię musiał dodatkowo przeszukać ślicznotko - odezwał się drugi mężczyzna obnażając w uśmiechu stalowe zęby. - wiesz, bezpieczeństwo. Na wypadek jakbyś gdzieś schowała spluwę.
Cynthia skrzywiła się i przerzuciła uwagę na tego drugiego. Właściwie... wyglądał smakowicie, a ona nie najadła się do syta.
- W porządku, ale możemy to zrobić gdzieś na uboczu? Wolałabym nie wyjmować tego, co mam w torebce przy ludziach tutaj. Rozumiesz, dobro interesów. - uśmiechnęła się lekko. Gdyby nie ta jej charakterystyczna sztywność manier, uśmiech ten mógłby uchodzić nawet za pociągający.
Faceci patrzyli na siebie porozumiewawczo.
- Jasne maleńka, chodź. - mężczyzna wykonał zapraszający gest i puścił Cynthię przodem. Kobieta została poprowadzona bocznymi schodami do pokoju ochrony w którym… Było jeszcze czterech ochroniarzy.

[media]https://www.mensjournal.com/wp-content/uploads/mj-618_348_true-story-behind-the-real-life-sons-of-anarchy.jpg[/media]

- Ty kurwa Milo, w pracy jesteś… - Skomentował wejście swojego kolegi w towarzystwie Cynthii brodacz pośpiesznie wycierający biały proszek z nosa.
Dwóch facetów grało w karty przy małym stoliku, ostatni stał przy ścianie i bawił się telefonem, przerwał na moment by spojrzeć na wampirzycę.
- Chłopaki zróbcie trochę miejsca na stoliku, zrobimy sobie przerwę…
- Nie kurwa! - Milo, który wszedł wraz z Cynthią machnął ręką - to nie jest ku… - zerknął na wampirzycę - znaczy w sumie nie wiem, ale mała mówi, że ma interes do Mileny. Interesy czy coś?
- Aaaa… no to pyraj ją.
- Wyciągaj wszystko z kieszeni i pokaż torebkę - jeden z grających przy stole poinstruował wampirzycę znudzonym głosem nie odrywając nawet oczu od kart.
- Miało być na osobności. - powiedziała wampirzyca z nutą nerwowości w głosie. Zastanawiała się czy ochroniarze wiedzą kto faktycznie prowadzi klub. Wątpiła w to, nie mogła więc sobie pozwolić na pełną prezentację. W dodatku z tego co mówili managerem była tu jakaś kobieta - a zatem nikt ze spokrewnionych.
- Wasz barman mnie zna. Ten co pracuje nocą. - spróbowała innej ścieżki. Niech on albo managerka ze mną gadają. Im pokażę co mam przy sobie.
Faceci popatrzyli po sobie.
- Wszyscy kurwa pracują nocą… - powiedział Milo - co myślisz?
- Nie chce mi się myśleć! - ryknął brodacz - łap ją i przpyraj, wiesz, że Milena sra się ruskich.
Nie tak miało wyglądać jej pełne triumfu wkroczenie do koterii, którą miała zlustrować i naprowadzić na właściwe tory. Nie tak! Cynthia zdjęła okulary i spojrzała wściekle na mężczyzn.
- Nie dotykaj mnie! <rozkaz> - krzyknęła do Mila, a okulary w jej dłoni jęknęły pod naciskiem palców. Tego wieczora drogie oprawki od Versace miały na zawsze utracić swoją symetrię.
- A ty idź po tą całą Milenę. W tej chwili. Wierz mi, nie chcecie ze mną zadzierać. Ruski przy mnie to pikuś. - warknęła na brodacza władczo.
Po pierwsze, Milo nigdy nie dotknął wampirzycy.

Cytnthia chce zastraszyć pięciu bramkarzy, określam stopień trudności jako trudny, trzeba 5 sukcesów
manipulation+infimidation
Kostnica
tylko 4 sukcesy, Mira używa wilpower by jej postać mogła przerzucić 3 kości porażki
Kostnica
2 sukcesy, czyli w sumie 6

Po drugie, wszyscy mężczyźni zamilkli.
- Dobra, zaraz ją przyprowadzę. - powiedział bramkarz i zniknął za drzwiami.

W międzyczasie pozostali ochroniarze odpalili papierosy. Po kilku minutach do pomieszczenia wparowała kobieta wzrostu Cythii.
- Co jest? - skierowała pytanie do wampirzycy i jednocześnie rzuciła spojrzenie na bramkarzy. - Ej, ale chłopaki, nie opierdalać się już… - ochroniarze skorzystali z okazji żeby się zmyć.
Cynthia spojrzała na managerkę marszcząc brwi, po czym założyła ponownie okulary. O ile chłopcy z obstawy mogli być nieświadomi tych, którzy mieszkają w tej dziurze, ta kobieta powinna wiedzieć. Może nawet była ghulicą jednego ze spokrewnionych.
- Nim przejdę do konkretów, przyjrzyj mi się, dziewczyno, czy moja bladość kogoś ci przypomina? Jestem pewna że wiesz z kim, z tej... tego klubu chciałabym naprawdę rozmawiać.
Kobieta faktycznie poświęciła chwilę na przyjrzenie się Cynthii, po czym dyskretnie przełknęła ślinę.
- No tak… ale teraz nikogo nie ma, naprawdę. - Milena chwilę zastanawiała się co powiedzieć - może chcesz zaczekać?
Wampirzyca przekrzywiła lekko głowę, zerkając znacząco w stronę drzwi, gdzie zniknęli ochroniarze.
- Jeśli poczęstujesz mnie czymś do picia…
Milena rozszerzyła źrenice.
- Nie ma… nie wie… nie ro… Nie jestem przygotowana, Oni tak tu nie robią, pozwolisz, że zadzwonię i to załatwie? - w dłoni menagerki pojawił się telefon.
- Pozwolę. - powiedziała ze spokojem Cynthia, uśmiechając się lekko, gdy utarty związek frazeologiczny w jej ustach stał się faktycznym przyzwoleniem i aktem łaskawości. Doprawdy lubiła to w byciu wampirem - to poczucie wyższości!

Ktoś odebrał po drugiej stronie i kobieta zaczęła mówić:
- Emm… cześć, jest do was gość, ktoś… “poważny” - Milena błysnęła znajomością wczesnych filmów Luca Bessona. - Mówi, że chętnie na was poczeka, jeśli zaproponuje jej “coś” do “picia”... sugestie?
Cyntia uśmiechnęła się pod nosem, zerkając na swoje odbicie w szklanej witrynie. Wyuczonym, oszczędnym ruchem dłoni poprawiła ciasny kok na karku.

Mila kiwała głową, słuchając głosu w słuchawce i nie spuszczając jednocześnie wzroku ze swojego gościa.
- Ok. - powiedziała jeszcze zanim rozmowa się skończyła. Zmusiła się do uprzejmego uśmiechu.
- Proszę, pozwolisz, że zaprowadzę cię do loży vipów. On… zaraz tu będzie. Jeśli chodzi o napoje, bardzo mi przykro, tylko to co w menu… Przynajmniej póki On nie wróci. - szybko dodała jakby w usprawiedliwieniu.

Jeśli spodziewała się, że Cythia się zdenerwuje, musiała się zdziwić. Wampirzyca skinęła tylko głową i rzekła:
- Rozsądnie.
A następnie ruszyła do owej loży, rozglądając się naokoło i planując zaawansowany remont tej rudery.

***

- Gdzie Freta? - Lex spytał “Młodego” gdy podszedł do baru, po powrocie do klubiku.
Luca wskazał coś za plecami wampira, a ten odwracając się zobaczył ponad głowami siedzących klientów Milenę, rozmawiająca z jednym bikerów przy wejściu do sali bilardowej.
Wydziarana kobieta jakby wyczuła jego wzrok i spojrzała w kierunku baru. Bez słowa wskazała na górę, w kierunku pokoju Czerwonej Pięści.
- Cholera… - Holender mruknął pod nosem. Nie zapowiadało się na możliwość szybkiego spławienia intruzki i uniknięcia dłuższej rozmowy.
Bez entuzjazmu powlókł się ku drzwiom wieżyczki kryjącej schody na górę.

- Witam - odezwał się niecałą minutę później gdy powoli wszedł do prywatnego VIP roomu koterii. Tylko lekkim spojrzeniem ogarnął parkiet, widoczny przez taflę weneckiego lustra, na którym tańczyło już kilka osób. Zaraz jednak uwagę skoncentrował na siedzącej w jednym z foteli wampirzycy i lustrował ją powoli wzrokiem.

- Alexander in ‘t Veld - Wyciągnął dłoń zbliżywszy się do spokrewnionej. - W czym mogę pomóc?
Kobieta podniosła się powoli z siedzenia i poprawiła okulary. Miała na sobie eleganckie ubranie, zupełnie nie pasujące do miejsca.
- Cyntia Vardalos - przedstawiła się nie uścisnawszy podanej dłoni - Projektantka wnętrz, designerka, szef biura wybitnego projektanta i wizjonera architektury przyszłości Karla Amadeusa. Widzę, że subtelność nie jest pańską mocną stroną i przechodzimy od razu do sedna?
- Okoliczności nie sprzyjają subtelności pani Vardalos, niestety. - Zapraszającym gestem wskazał dłonią na fotel na którym wcześniej siedziała, a sam spoczął na kanapie. - Nie wątpię w Pani talenty, jestem nawet skłonny pokładać wiarę w tym iż jest Pani jedną z najlepszych w swoim zawodzie... - dodał zaraz przypatrując się przy tym gościowi. - Sęk w tym, że w kwestii wystroju klubu, musiałaby pani rozmawiać z managerką, nie wydaje mi się jednak aby panna Vranješ planowała zmieniać wygląd wnętrza.
- Och... ten człowiek? - Cynthia wydawała się odrobinę zdziwiona, zajmując wskazane miejsce i z gracją przesuwając dłońmi po udach, by wyprostować materiał spodnium.
- Dobrze, mogę z nią rozmawiać, choć wydaje mi się, że strefa rodziny powinna być poza obszarem jej decyzji. A to ona mnie interesuje, skoro mam tu mieszkać i pomóc wam uporać się ze wspomnianymi, jak pan to ujął wyjątkowo zgrabnie, o-k-o-l-i-c-z-n-o-ś-c-i-a-m-i.
- Jak to… mieszkać? - Lex zmarszczył brwi. Kierunek w którym zmierzała ta rozmowa zdecydowanie nie przypadł wampirowi do gustu. Starał się ukryć lekkie zaskoczenie. - I czemu miałaby nam Pani pomagać z jakimikolwiek okolicznościami?
- Och, czyż to nie oczywiste? Ponieważ zostałam przysłana przez górę żeby pomóc wam z nimi sobie poradzić. Chyba... nie macie tam wysokich notowań. - powiedziała z udawaną prostodusznością, po czym wstała. - Proszę mnie oprowadzić. Czasu zostało nie tak znowu wiele do świtu.
- Problem w tym - wampir odpowiedział nie poruszywszy się - że ta góra, która nota bene też specjalnie wysokich notowań tu nie ma, nie zachwyciła nas zaszczytem przekazania nam tych rewelacji. - Nie spuszczał z Cynthii spojrzenia.
Ta popatrzyła mu prosto w oczy. Zdjęła okulary i uśmiechnęła się półgębkiem. Nie było jednak ani śladu wesołości w jej oczach.
- Ja to robię. A pan chyba orientuje się, że głupotą byłoby w tym momencie i w tej sytuacji odrzucać moją pomoc. Zapewniam zresztą, że gdy tylko rozwiążemy sprawę, wyprowadzę się i nie spędzę tu ani jednej nocy dłużej niż to konieczne. Zatem pytanie brzmi czy długo pan, panie Alexandrze planuje udowadniać sobie właściwą wielkość swego przyrodzenia, czy przejdziemy do konkretów?
- Wielkość mojego przyrodzenia udowadniam inaczej. - Lex nie spuszczał wciąż wzroku. - To byłby ciekawy manewr… - zmrużył oczy i uśmiechnął się - mieć wiedzę o wizycie tu kogoś i zaoferować pomoc, by móc torpedować eliminację okoliczności, aby doprowadzić do pozbycia się stąd naszej gromadki. Z przykrością muszę stwierdzić, że kolejne noce po rozwiązaniu sprawy, to kwestia akademicka, bo nie spędzi tu Pani ani jednej, Pani Vardalos, póki nie zweryfikujemy kto faktycznie Panią przysłał.
Wampirzyca niespiesznie okrążyła dzielący ich stół i podeszła do Lexa, siedzącego na kanapie.
- A jednak zdaje się mieć pan pewne kompleksy. - Powiedziała, stając przed nim jakby zaraz miała faktycznie zacząć jakiś pokaz. - Dobrze, proszę pana, proszę potwierdzić moją wiarygodność, a ja dzisiejszą noc spędze jeszcze w starej miejscówce, co właściwie jest mi na rękę. Naprawdę jednak nie chcę tracić czasu. I tak jak nie chce go tracić na kłótnie, tak też nie zamierzam czekać z pracą aż szanowny mikró péos mi na to pozwoli. Pytanie brzmi więc czy sam mi pan opowie co ustaliliście już, czy mam przepytać personel... w sposób skuteczny, acz może mało dlań przyjemny, jeśli się rozumiemy.

Lex milczał przez chwilę, po czym nagle uśmiechnął się.
- A wie Pani, że coś w tym może być? Kompleksy… mój psychoanalityk szlocha desperacko, gdy widzi mnie w drzwiach… - rzekł jakby z nostalgią, lecz wzrok zaraz mu stwardniał. - Gówno ustaliliśmy. Przepraszam, nie przy pięknej kobiecie. No więc ustaliliśmy kupę, bo ten świr zrzucił to na nas ledwo dwie godziny temu. I…
Przerwał mu dźwięk nadchodzącego sms.
- Przepraszam… - rzekł wyciągając komórkę i po odblokowaniu powiedział krótkie: - Esemes.
Zobaczył zdjęcie nadpalonej szmaty i komentarz Lwa:

Cytat:

Napisał Lev To Adama. Idę go szukać dalej.

- I… krw...mć… - wycedził przez zęby.
Cynthia usiadła obok, lecz powstrzymała się, by zajrzeć mu przez ramię.
- Coś w temacie? - zapytała uprzejmie.
- Weryfikacji? Owszem. - Wampir wygasił telefon i odchylił głowę na oparcie kanapy. Przymknął oczy. Skupiał myśli.
- Czy ten esemes dotyczył tematu zabójstwa? - wciąż uprzejmie acz jednak z dziwnym naciskiem na sylaby powiedziała wampirzyca. - Chciałabym też wiedzieć czy macie wrogów, skoro mam wierzyć w waszą niewinność. Czy jest ktoś, kto chciałby zwrócić na was uwagę lub wam zaszkodzić? Chodzi mi zarówno o... rodzinę, jak i zwykłych śmiertelników.
- Nie Pani Wolf, nie dotyczył. Jednak weryfikacja Pani osoby nagle się skomplikowała. - Otworzył oczy. Łączność jakąkolwiek z Rodziną Belgradu mieli przez Adama, wszystko zaczęło się cholernie komplikować. - Co zaś do wrogów, to któż ich nie ma?
- To mało precyzyjna informacja. I nie chce mi się wierzyć, że pana pamięć jest tak krótka, by nie objąć nazwiska Vardalos. Co zaś się tyczy tego źródła informacji... nie wiem co pan ma na myśli i widać bardzo pana ten fakt cieszy, jednakże pozwolę sobie przypomnieć, że to wy a nie ja jesteście w ciemnej dupie, za przeproszeniem. I to wy odpowiadanie głową za sprawę. Tak, głową. To nie jest eufemizm ani przenośnia. Macie przerąbane, więc zalecam większą otwartość. W pewnym sensie niczym nie ryzykujecie. Niczym więcej niż to, co już jest zagrożone. - uśmiechnęła się uprzejmie.
- Otwartość… - Lex smakował to słowo. Podniósł głowę z oparcia i znów spojrzał na wampirzycę. - Niech będzie i otwartość - zgodził się bez uśmiechu. - No więc otwarcie: ktoś właśnie dorwał jednego z nas, tego co ma kontakt z resztą tej belgradzkiej rodzinnej szajki. Bez niego ciężko ustalić czy to ktoś od nich Panią przysłał Pani Wolf. A bez pewności, że robi Pani dla nich, to otwartość nieprzyjemnie kojarzy mi się z otwieraniem drzwi kobiecie do wyjścia.

Siedzieli teraz blisko siebie, zbyt blisko by nie drażniło to instynktu drapieżnika. Cynthia starała się ukryć nerwowość raz po raz zaczesując wyimaginowane kosmyki włosów za uszy. Zapomniała też o okularach, które ściskała w drugiej dłoni, a bez których jej twarz wyglądała dużo młodziej i delikatniej.
- Gdybym okazała się nie mówić prawdy, winien mnie pan zabić a nie pokazywać wyjście. Z tego tylko powodu myślę, że sensowne by było trzymanie mnie blisko. Nie wiem na ile orientuje się pan w strukturach góry, ale mogę chyba zdradzić, że jestem protegowaną Pani Li, członkini najwyższej rady. Mam nadzieję, że ta informacja ułatwi panu zadanie. Tymczasem zaś możemy podejrzewać, że ten, który został... złapany. I wyeliminowany, jak rozumiem, trafił na jakiś ważki ślad. Trzeba to zbadać, aczkolwiek poruszanie się w pojedynkę jest teraz wysoce nierozsądne. Polecam więc wezwać pana kolegę i... jeśli ktoś jeszcze ze spokrewnionych tu mieszka, wszystkich, a badając sprawę poruszać się przynajmniej w dwójkach. Można tu też uwzględnić panią managerkę, oczywiście i tych urokliwych panów w przykusych ubraniach z dołu.
- A może jednak w trójkach? - Lex udał, że na poważnie rozważa ten temat. - Kąt widzenia lepszy, 120 stopni a nie 180.

Nozdrza wampirzycy delikatnie zafalowały. Poza tym jednak wyraz jej twarzy nie zmienił się.
- Musi być naprawdę niewielkich rozmiarów. Nic dziwnego, że szuka pan wsparcia w trzeciej osobie.
- Trójkąty potrafią być miłe. Na tą zaś chwilę… Lev bada co się stało z Adamem. - Lex spojrzał Cynthii w oczy. Kimkolwiek była, wątpił by ich skład i personalia nie były wampirzycy znane. - Póki nie da nowych informacji, trzeba czekać. Ale nie bezczynnie. Mam zamiar obejrzeć miejsca zbrodni Pani Wolf, kimkolwiek Pani jest... niczym nie ryzykuję idąc tam z Panią. Zainteresowana?
Ta skrzywiła się lekko, zerkając na swoje białe szpilki, jednak podniosła się z kanapy i założyła okulary na nos.
- Vardalos. To naprawdę za trudne dla pana? Czy droczenie się ze mną jest jakąś przedszkolną formą adoracji?
- Pulp Fiction - odpowiedział również wstając. - Pani Wolf. - Skierował się ku drzwiom by otworzyć je dla wampirzycy.
- Wolę teatr - prychnęła, mijając go i kierując się w stronę wyjścia.

Lex otworzył drzwi i przepuścił ją, wyjmując przy tym komórkę.
- Sms. Pisz - powiedział nie przejmując się zbytnio, że wampirzyca może słyszeć.

Cytat:

Napisał Lex Daj znać co ustaliłeś Lev, idę na razie zbadać miejsce zbrodni. Jak będziesz potrzebował pomocy - pisz.

Lex i Cynthia w niecałe pół godziny znaleźli się przed dziewiętnastowieczną kamienicą, która swoje lepsze lata miała już za sobą jeszcze przed wojną. Wejście na piąte piętro po kręconych, drewnianych i niesamowicie wręcz skrzypiących schodach gwarantowało poinformowanie o swojej obecności wszystkich sąsiadów.
Oczywiście… jeśli jacyś byliby zainteresowani.
Na ścianach klatki, widniały typowe wyobrażenia męskich organów, szubienice z których zwisały półksiężyce, napisy wielbiące miejscową drużynę futbolową oraz informacje na temat prowadzenia się kilku tutejszych przedstawicielek płci pięknej.
Na ostatnim piętrze - strychu, były tylko dwa mieszkania. Para kainitów natychmiast wiedziała o które im chodzi, bowiem wyłamane drzwi trzymały się jedynie na policyjnej taśmie.

Wampirzyca rozejrzała się uważnie, przekraczając linię, wyznaczoną przez taśmę. Minę miała hardą, choć sama chyba musiała zauważyć jak bardzo ona i jej markowe ciuchy, a szczególnie białe szpilki nie pasowały do tego miejsca.
- Jeśli była tu policja, dobrze byłoby dokopać się do ich raportów. Macie jakieś... wtyki? - spojrzała na Lexa wyraźnie bez nadziei, a on przecząco pokręcił na to głową.

Klasyczne m2 było pobieżnie posprzątane, czy raczej “zlootowane” przez policję ze wszystkich interesujących funkcjonariuszy przedmiotów czy narzędzi “zbrodni”. Po owocach pracy “wampira” pozostało jeszcze jednak wiele śladów na meblach, suficie oraz ścianach.

[media]https://pm1.narvii.com/5863/ddd2ee16ddc5f9229ca2136ded9287d720c25496_hq.jpg[/media]

Rouse check Cythii
Kostnica
Sukces
Rouse check Lexa
Kostnica
Porażka

Lex zgłodniał… Już po przebudzeniu czuł niewielkie pragnienie, ale teraz, po patrzeniu na rozpryski krwi jeszcze się nasiliło. Przejechał językiem po zębach.
- Cholerny bałagan… - wydusił z siebie z drapieżnym pomrukiem kryjącym się w głosie.
Skupił się sięgając po moc uwięzioną w nim i pochodzącą z z krwi.

resolve+auspex
Kostnica
6 sukcesów, o panie… na bogato

Mieszkanie nie należało do ofiary i pewnie też nie do napastnika. To wyglądało na apartament do wynajęcia, miejsce, które turysta znajduje na bookings.com, klucz znajduje pod wycieraczką i tam też go zostawia gdy wyjeżdża. Lex nie czuł w eterze niczego nienaturalnego, do tego policja wykonała całkiem przyzwoitą pracę w przeszukaniu mieszkania.
A jednak, w szparze między klepkami sfatygowanego parkietu leżało coś, co przeoczyli.

[MEDIA]https://i.ebayimg.com/thumbs/images/g/FykAAOSwlMFZMSZa/s-l225.jpg[/MEDIA]

kolczyk z różą, który należał do ofiary. Skąd Lex to wiedział? po prostu wiedział. Wiedział też, że biżuteria, w której bynajmniej nie wyczuwał niczego “magicznego” miała w mniemaniu ofiary dawać jej jakąś ochronę. Może po prostu przynosiła dziewczynie szczęście? Tego Lex nie mógł wiedzieć. Cynthia natomiast miała na ten temat pewne podejrzenia.
Wampirzyca patrzyła niechętnie na otoczenie.
- Za duży bałagan jak na kogoś z naszych, nie uważasz?
- Tak, chyba że wpadł w szał w trakcie “kolacji”.

Choć nie bardzo miała na to ochotę, Cynthia zaczęła przyglądać się okolicy krwawego zacieku, próbując ustalić czy krawiło ono już wcześniej, czy było ciągnięte, czy właściciel krwi walczył... i z jaką siłą.

intelligence+investigation
Kostnica
dwa sukcesy

Nie wyglądało na to by w mieszkaniu kiedykolwiek toczyła się jakaś walka, raczej ktoś… bawił się czyimś ciałem. To mogło trwać długo, może nawet dłużej niż jedną noc.

- Chory pojeb… - wampir rzucił pod nosem przyglądając się kolczykowi trzymanemu delikatnie w palcach.

Jeśli Cynthia miała jakieś uwagi na ten temat, zachowała je dla siebie. Wciąż sznupała, przeglądała, oglądała i trzeba przyznać, że była w tej robocie wyjątkowo dokładna. Ponieważ znała też specyfikę swego gatunku, zaczęła rozglądać się za jakimiś skrytkami.
- Jeśli ten pojeb po prostu sprowadził sobie tutaj zabawkę... musiał gdzieś spać. Gdzieś tutaj lub raczej w okolicy. Trzeba będzie wypytać ludzi.
- Sąsiedzi? - Lex ledwo dostrzegalnie kiwnął głową. - Wypytani chyba przez policję, ale spróbować nie zaszkodzi.
- Ale to raczej nie o tej porze. Możesz za dnia wysłać kogoś ze swoich ludzi? Albo przynajmniej niech wywęszą z kim warto gadać, żebyśmy nie łazili jak świadkowie Jehowy.*
- A cóż złego jest w tej porze? - Holender uniósł brew. - Zawsze uważam, że aby coś zrobione zostało jak należy, trzeba to zrobić osobiście.
Vardalos spojrzała na niego w taki sposób, że tylko brakowało, by jej martwe płuca opuściło westchnienie rezygnacji czy dezaprobaty. Obyło się jednak bez tego. Co by nie powiedzieć, wampirzyca na swój dziwny sposób starała się współpracować.
- Pomijając irytację stanem wybudzenia ze snu, będziemy łatwo zapamiętywalni. Ktoś może zwrócić na nas większą uwagę niż byśmy chcieli. Wydaje mi się też bardziej zasadne ustaleniem, co się stało z waszym przystojnym kumplem. Bo jeśli te dwie sprawy są powiązane... - nie dokończyła, patrząc na Lexa znacząco ponad okularami.
- Lev zajmuje się tą sprawą - Lex powoli ruszył ku drzwiom - jeżeli będzie potrzebował pomocy ma dać znać. - Zwrócił twarz ku wampirzycy. Obawiam się, że byśmy mu w tym przeszkadzali. Co zaś do zapamiętania nas… Coś na to zaradzimy. - Uśmiechnął się szerzej i oblizał zęby. - A ja jestem głodny.
- Wasz zaginiony kolega też dał znać, co? Ekipa ratunkowa pierwsza klasa. Brakuje tylko pomarańczowych slipek ze znakiem słonecznego patrolu - wyzłośliwiała się wampirzyca, lecz kiedy skończyła rekonesans podeszła do Lexa i jakby nigdy nic, zapytała: - To co, idziemy?
- Pomarańczowe slipki - wampir mruknął otwierając drzwi. Przepuścił Cynthię przodem. - Coś mi mówi, że jest Pani mokrym snem Freuda, Pani Wolf.
Zatrzymała się przechodząc dokładnie obok. Musiała co prawda zadrzeć głowę, by spojrzeć mężczyźnie w oczy, ale gdy to zrobiła, z pełną powagą rzekła:
- Myślę, że nasz poszukiwany miałby pierwszeństwo. Swoją drogą, proszę uważać na Toreadorów, panie Alexandrze - ruchem głowy wskazała pokój - Mają czasem dziwne pojęcie piękna.
To rzekłszy już miała przejść obok, gdy coś ją zatrzymało.
- I jeszcze jedno... Vardalos. I jestem panną.
Nie skomentował.