Sobotnie południe w bibliotece uniwersyteckiej

Osaczony przez nas młody człowiek sprawiał wrażenie autentycznie przestraszonego, chociaż oczywiście mógł ten przestrach zwyczajnie grać. Wciąż jeszcze głęboko poruszony wyjawionymi przez Jackie szczegółami okultystycznych rytuałów zawartych w księdze, nie miałem jednak zamiaru ulegać swej wrodzonej wrażliwości i empatii. James postanowił zagrać na ostro, pomyślałem zatem, że wystąpię w tej grze jako pozytywny charakter, wywierając na młodzieńca presję pod fałszywą maską zrozumienia i dobroci.

- Jeśli mieszkasz w Arkham, zapewne wiesz, kim jestem i jaką cieszę się w tej miejscowości pozycją - powiedziałem ściszonym głosem - Podobnie jak mój nadpobudliwy z natury przyjaciel, w ostatnich czasach przestałem wierzyć w sploty przypadków. Obaj bierzemy udział w bardzo ważnym dochodzeniu kryminalnym we współpracy z miejscowym wymiarem sprawiedliwości. Wierz mi, że nie jesteśmy w nastroju do żartów. Jeśli ktoś nas obserwuje, na dodatek w tak nieudolny sposób, zaczynamy żywić w stosunku do tej osoby odpowiednie podejrzenia.

Odwróciłem głowę na chwilę w stronę Jamesa dając mu do zrozumienia, że zamierzam przycisnąć tego młodego człowieka niczym prawdziwy detektyw.

- Jak już powiedziałem, nie wierzę w przypadki. My jesteśmy tutaj szukając bardzo ważnych informacji i ty jesteś tutaj obserwując nas podstępnie. Widzisz tę ławeczkę w rogu dziedzińca, przy fontannie. Nada się w sam raz na dyskretną rozmowę. Wokół jest dość ludzi, bym mógł krzyknąć “Łapać złodzieja” na wypadek, gdyby strzelił ci do głowy nieszczęsny pomysł ucieczki. Jednocześnie zaś będziemy mieli stamtąd doskonałe pole widzenia na każdego twojego wspólnika w zbrodni, który chciałby ci przyjść z pomocą. Tak więc wybieraj. Idziesz z nami porozmawiać bez matczenia i wybiegów albo James przystawi ci lufę do pleców i zaprowadzimy cię na komisariat. A zapewniam cię, że funkcjonariusz O'Reilly podchodzi do podejrzanych znacznie bardziej surowo od nas dwóch.

Ryan ma nadzieję, że James poprze jego retorykę, choćby i dyskretnym dźgnięciem kolesia lufą pistoletu w żebra. Zaproponowałem rozmówcy ławeczkę za fontanną, aby dać mu namiastkę poczucia bezpieczeństwa (gdybyśmy mieli zabrać go na łaskę losu w jakieś odseparowane miejsce, mógłby przerazić się jeszcze bardziej), ale jednocześnie chciałem dać do zrozumienia, że próba pogrywania sobie z nami będzie miała surowe konsekwencje. Jeśli nasza ofiara przystanie na zaproponowane warunki, Ryan będzie go pytał o personalia wypatrywanej osoby oraz okoliczności tego spotkania.

Sobotnie południe w bibliotece uniwersyteckiej

Z miejsca podchwyciłem tok rozumowania Jamesa. Opowieść tego młodzieńca nie brzmiała wiarygodnie. Trzymał gazetę na opak, bo nie potrafił czytać, a jednocześnie próbował utrzymywać romantyczne relacje z Jackie! Nie znałem zbyt dobrze tej uroczej bibliotekarki, ale szczerze wątpiłem, aby była ona w jakikolwiek sposób zainteresowana bliższą znajomością z osobą takiego pokroju! Nadto - jak słusznie zauważył mój przyjaciel - żaden z nas w najmniejszym stopniu nie przypominał swą prezencją młodej i obdarzonej pięknymi kształtami kobiety.

Uporczywe wpatrywanie się w obcych mężczyzn miast jedynie pobieżnego przesunięcia po nich wzrokiem w poszukiwaniu kobiecej sylwetki jawiło mi się czymś nienaturalnym i wydawało się zadawać kłam mętnym wyjaśnieniom młodzieńca.

Na szczęście James nie był w ciemię bity i w mig wyraził swe zastrzeżenia.

- Myślę, że to wyborny pomysł - odparłem kiwając z udawanym zadowoleniem głową - I czyż to nie wspaniałe, że obracamy się w gronie tych samych znajomych? Tak się składa, że obaj dobrze znamy Jackie, ale jakimś przedziwnym zbiegiem okoliczności dotąd nie wspomniała nam o tym, że w jej życiu pojawił się jakiś bliski sercu mężczyzna! Jak ty sądzisz, mój nowy przyjacielu, czy kiedy poproszę ją o podejście tutaj, przyzna się do tej znajomości?

Sobotnie południe w bibliotece uniwersyteckiej

Odprowadziłem rozczarowanym spojrzeniem odchodzącego chłopaka, starannie odnotowując w pamięci jego wygląd, sposób chodu i ubranie. Nie mogłem wykluczyć, że niebawem znowu się spotkamy, być może w bardziej sprzyjających przesłuchaniu okolicznościach. Na ten moment wiedziałem tylko jedno - młodzieniec łgał jak pies. Nie ulegało żadnej wątpliwości, że albo śledził nas albo obserwował samą bibliotekę. Obydwie hipotezy z miejsca nasuwały tuzin dalszych pytań, na które nie miałem jeszcze odpowiedzi, ale bezustannie dręczyło mnie niepokojące przeczucie, że wszystkie te mające ostatnio miejsce wydarzenia splatają się w jeden wątek.

- Musimy pilnować tej księgi jak oka w głowie - powiedziałem półgłosem do Jamesa, kiedy zmierzaliśmy w stronę samochodu - Kłamał jak najęty. Żałuję, że nie mamy w Arkham takich instrumentów jak bardziej progresywne i światłe kliniki na Wschodnim Wybrzeżu. Urządzenia do elektrowstrząsów od razu przywróciłyby temu szubrawcowi kręgosłup moralny.

Mówiąc to nie przestawałem wodzić oczami po okolicy, w każdym spostrzeżonym człowieku dopatrując się albo bezczelnego młodzieńca albo kogoś, kto mógł być jego pomagierem.

- Jackie upierała się, że ten Setigram jest wart fortunę. To nie daje mi spokoju. Dlaczego ktoś wysłał takie dzieło przez czarnego obieżyświata, nie mającego pojęcia o wartości księgi i mogącego ją zwyczajnie z nieuwagi uszkodzić albo zniszczyć? Może być tak, że nadawca nic o tym nie wie, ale być może, że wysłał Septigram przez najmniej zwracającego uwagę kuriera pod dyskretną obserwacją eskorty, o której Jeremy nic nie wiedział?

Analizując na głos swoją hipotezę przystanąłem obok tylnego błotnika i uderzyłem się dłonią w skroń.

- James! A jeśli Goodman zamierzał pierwszej nocy w Arkham zatrzymać się właśnie u mnie? Pod byle jakim pretekstem? Nie miał pojęcia, że policja go wsadzi do aresztu, a ktoś mógł pomyśleć, że on jest zgodnie z planem u mnie u się włamał, aby ukraść Septigram? Sam już nie wiem, zaczynam się w tym gubić. Wsiadaj, jedziemy.