Nimitz

 

Zormar

-Eee, orczyca! Jak im te śliczne ząbki powybijasz, to żaden się do ciebie nie uśmiechnie - mimo rozbawienia Adza próbowała załagodzić sytuację.
To było już zbyt dużo dla Szarobrodego.
- Durnie! Czy każde spotkanie z wami musi się kończyć jakąś katastrofą?! Nie umiecie chociaż raz współdziałać? Z takim nastawieniem zginiecie w dżungli, a tam was miałem posłać! - wrzeszczał kapitan, co zwróciło uwagę okolicznych gapiów.
Makados skomentował całe zajście Aramina i Khett parsknięciem, po czym odezwał się.
-O co chodzi z tą dżunglą? Mamy tam coś znaleźć? Kogoś?- Kapłan przeszedł do konkretów.
Brad, który miał na końcu języka to samo pytanie, skinął tylko głową.
- Jeśli nie zginiecie… - mruknął niezadowolony kapitan. - Macie zanieść ten list do wiedźmy żyjącej w dziczy. Musicie się udać w głąb wyspy. Po przejściu obok północnego punktu obserwacyjnego powinniście wkrótce znaleźć ścieżkę do jej chaty. Macie dostać od niej odpowiedź! Jeśli jest taka potrzeba możecie użyć siły, ale ma odpisać na pytanie zawarte w liście, jasne? - Chciał podać zapieczętowany zwój Bradowi, ale ostatecznie rozmyślił się i wręczył go Makadosowi. - Czegoś nie zrozumieli?
Ten na to tylko schował list pod ubranie- dokładnie, upewniając się kilka razy, że nie wypadnie- następnie spojrzał na pozostałych i czekał, czy ktoś o coś zapyta. Sam nie potrzebował więcej informacji.
- Jasne i proste - stwierdził Brad. - Wyjątkowo. Możemy iść i to zaraz.
Marduk również nie miał pytań. Był nieco rozczarowany, że kapitan nie udzielił odpowiedzi na jego pytanie, ale zdążył już się do tego przyzwyczaić.
- Ja i Szpon jesteśmy gotowi- odpowiedział.

 

Aramin

Gabriel wyciągnął rękę do Aramina i pomógł mu wstać, z uśmiechem szepcząc do niego:

-Wiesz, że zasłużyłeś na to.

Po czym przezornie stanął pomiędzy nim a orczycą. Na słowo kapitana pokiwał tylko głową.

-Tak, tak, idźmy już pozabijać coś innego niż siebie nawzajem.

Aramin posłał lodowe spojrzenie w stronę Gabriela bowiem nie dość, że orczy plebs rzucił się na niego z pięściami upokarzając niespodziewanie, to jeszcze towarzystwo stanęło po jego stronie. Nie zgadzał się z gabrielową oceną, a jego słowa jeszcze tylko podgrzały gorący łeb szlachciury, który odepchnął lekko, acz stanowczo Zimnego Chłopca i spojrzał nienawistnie na Khett wyciągając swój sejmitar i już miał zamiar rzucić się na plugastwo, ale plunął tylko dwukrotnie obok jej buta i chowając czujnie swój oręż (z gotowością do nagłej obrony) wymruczał, że nie godzi się, aby pojedynkował się z kimś tak nikczemnej, zielonej krwii. Ale zaraz dodal:

-Jeśli chcesz, zaatakuj. Wtedy będę mógł walczyć bez skrępowania konwenansami.

Orczyca spojrzała na głupiego chłopaka beznamiętnie.

- W razie gdyby doszło do walki, nie licz na pomoc. Podobno mają mi płacić za tolerowanie idioty, oby stawka była tego warta . - mruknęła Khett całkowicie gardząc jego szczeknięciami.*

Wydął lekceważąco wargi i natychmiastowo odparł:

-Spodziewałbym się raczej zdradzieckiego ciosu w plecy. A pomocy od Ciebie nie oczekuję, już predzej wypadałoby mi stanąć tutaj, teraz do walki niż liczyć na współpracę.

Orczyca odwróciła się od natręta, ignorując go ostentacyjnie niczym wielką, spasioną, niechcianą, muchę. Nawet zachowywał się jak dziecko.” Wydyma wargi, phhy, wydmuszka jedna a nie chłop.”- pomyślała jedynie.

Gabriel zaśmiał się i zawołał do kapitana:

- Czas iść!

Makados przyglądał się tylko w milczeniu niesnaskom między Araminem i Khett, które skwitował tylko kręceniem głowy. Gdy sytuacja się już jako tako uspokoiła spojrzał na kapitana, po czym ruszył ku północnemu punktowi obserwacyjnemu. Gabrielowi trzeba było przyznać, że z tym “czas iść” utrafił i to nieźle.
- A żeby was cholera pokręciła, bando narwańców… - mruknął pod nosem Szarobrody i odszedł nie obdarzając ich spojrzeniem.

 

MrKroffin

Nareszcie, po licznych perypetiach, najemnicy otrzymali swoje pierwsze zadanie. Chociaż bycie gońcem nieco uwłaczało ich umiejętnościom, rodzaj misji, jaki otrzymali nie wzbudził u nikogo sprzeciwu. Droga do chaty czarownicy była długa i prawdopodobnie niezbyt komfortowa, tak więc trzeba było szybko posilić się i ruszać w drogę. W związku z tym najemnicy szybko spakowali to, co mogło im się przydać podczas wędrówki i przed południem wyruszyli w poszukiwaniu tajemniczej kobiety, do której Lathidrill postanowił napisać.


Droga w rzeczy samej okazała długa. Dodatkowo męcząca i obfitujące w niemiłe wypadki. A to sowa Aramina odleciała bez żadnego wyraźnego powodu i nie wróciła, a to chochliki ukradły Gabrielowi sakiewkę z ostatnimi pieniędzmi. Ponadto, gdy przebyli już połowę trasy zaczęło lać jak z cebra, a ścieżka, po której szli pokryła się koszmarnym błotem.

Jednak wypadki, o których mowa powyżej, mają się nijak do sytuacji, której ofiarą padli najemnicym, gdy od chaty wiedźmy dzieliło ich jeszcze kilkanaście minut marszu. Przez deszcz ciężko było coś zobaczyć. Im dalej szli w dżunglę, tym bardziej ulewa i błoto starały się ich powstrzymać. Tak więc idąc sobie, najzupełniej spokojnie, coś zahaczyło o nogę Brada i zacharczało dziwnie. Mężczyzna szybko zwrócił na to uwagę. W błocie ugrzązł szkielet. I to wedle wszelkich miar żywy. Stwór wydawał się nie wiedzieć, co się wokół niego dzieje, ale gdy potraktowała go stopa Brada, zaczął rzucać się i krzyczeć. Bystre oko łotrzyka dojrzało, że problemy trupa wynikają z faktu, że ten zgubił piszczel, bez którego ciężko mu było wstać.


W końcu, po licznych perypetiach, zmarznięci, przemoknięci i ewidentnie w złym humorze, stanęli przed starą, na pierwszy rzut oka brudną, chałupą. Byłą niewielka, prawdopodobnie jednoizbowa, co zresztą nikogo specjalnie nie zdziwiło. Przecież wiedźma z lasu na pewno nie żyła w warunkach, które w wyższych sferach nazwano by „cywilizowanymi”. Obok chaty znajdował się niewielki ogródek warzywny, zaś mieszkanie czarownicy otaczały cztery zamoczone paleniska. Mimo wciąż padającego deszczu, nadal utrzymywał się dziwny, słodko-drażniący smród kadzidełek. Gdyby podeszli nieco bliżej zauważyli też coś, co ich nieco zaniepokoiło. Nieco na uboczu stał malutki, kamienny ołtarzyk. Na nim znajdowały się niedopalone świece, miód, orzechy, zioła… i krew. Zaschnięta.


Wtem za ich plecami rozległ się huk. Piorun uderzył w okolicach ogródka, a po chwili, z gęstej mgły, która zeń powstała wyłoniła się postać zgarbionej kobiety w podeszłym wieku. Ubrana była w stare, znoszone łachy. Jej brzydka twarzz długim nosem poznaczona była licznymi zmarszczkami oraz blizną na lewym policzku. Zgarbiona staruszka niepewnym krokiem podeszła do nich, opierając się na lasce. Na ramieniu wiedźmy siedziała sowa Aramina i wydawała się być w dość dobrym humorze. Kobieta naciągnęła dokładniej chustę na siwe włosy, żeby nie przemokły i przemówiła.
- Czego tu chcecie, kochanieńcy? Nie przypominam sobie, żebym was zapraszała.

 

Kerm

Pospieszne spożywanie posiłków ponoć nie sprzyja zdrowiu, ale lepiej być najedzonym, niż głodnym, więc Brad nie miał zamiaru darować sobie porannego posiłku.
No i nie zapomniał o zabraniu czegoś ze sobą, na wypadek gdyby nie udało im się wrócić na obiad, w wiedźma, do której się wybierali była mało gościnna.

Ranek, tak mile zapoczątkowany widokiem Khett prawie-że-nokautującej Aramina, przeszedł w pochmurny dzień, a obficie okraszony deszczem, który złośliwie zamienił ścieżkę w rodzaj błotnistego potoczku.
Zdecydowanie nie sprzyjało to rozwojowi dibrego humoru, gdy więc jakiś truposz uczepił się nogi Brada, ten potraktował go w sposób niezbyt sympatyczny i zamiast pomóc biedakowi odszukać brakujących kawałków kości odtrącił go w brutalny sposób, celnym kopniakiem odsyłając go wprost pod nogi Khett.
Z drugiej strony... Kto lubi szkielety?

Wiedźma idealnie pasowała do ogólnego wyobrażenia, jakie ludzie i nieludzie mieli o wiedźmach - stara, brzydka... No i nie wyglądała na zadowoloną z niespodziewanych gości.

- Dzień dobry. List mamy - powiedział Brad, resztę pozostawiając Makadosowi.

 

Ulli

Marduk także nie miał zamiaru odpuścić sobie śniadania, więc skierował się śladem Brada do karczmy. Musiał w końcu myśleć nie tylko o sobie, ale i o Szponie. Jedzenie nie było jedynym powodem jego odwiedzin w karczmie. Bardzo mu przypadła do gustu elfia karczmarka. To miłe na końcu świata spotkać ziomka. Mimo, że miał wielka chęć porozmawiać z karczmarką jego nieśmiałość nie pozwoliła mu rozpocząć rozmowy. Ograniczył się więc do krótkiego "dziękuję".

Po wyjściu z karczmy i zebraniu wszystkich awanturników udających się na wyprawę do wiedźmy w końcu ruszyli. Pogarszająca się cały czas pogoda nie ułatwiała im zadania. Z powodu padającego deszczu Szpon siedział cały czas na rękawicy i ani myślał o lataniu. Ręka z rękawicą zaczęła powoli elfowi ciążyć i cierpnąć. Ciężar ptaka dawał się mu solidnie we znaki.

W końcu gdy Marduk był już na skraju wytrzymałości znaleźli się przed lichą chałupinką. Elfi mag odetchnął.

- No wreszcie, już myślałem, że zabłądziliśmy.

Wtem rozległ się grzmot i wraz z nim pojawiła się wiedźma. Marduk zamrugał zdziwiony. Pierwszy raz widział i słyszał o takim czarze.

- Wi...witaj pani! Niesamowite zaklęcie. Dużo bym dał, żeby poznać jego tajemnicę. Od razu widać, że jesteś Pani potężną adeptką.

Elf miał wielką nadzieję na zawarcie bliższej znajomości z wiedźmą i nauczenie się od niej jakiś zaklęć.

 

Nimitz

 

Zormar

Makados ruszył sprzed chaty, gdzie Szarobrody wyznaczył im zadanie dostarczenia listu do wiedźmy. Trzeba było przyznać, że praca kuriera niezbyt mu się podobała, aczkolwiek postanowił nie narzekać, tylko zrobić to za co mu zapłacą. Oczywiście prawdopodobnie, gdyż z informacji jakie uzyskał do tej pory miał wątpliwości. Pierwsze co zrobił to poszedł jak większość z nich do karczmy, by posilić się świeżą strawą. Śniadanie przebiegło dość spokojnie, choć atmosfera była dość ciężka. Nikt nic nie mówił, tylko konsumowali co mieli na talerzach. Po skończonym posiłku zebrali się i ruszyli w dzicz po uprzednim odnalezieniu punktu obserwacyjnego.

W dżungli natrafili na wydeptaną ścieżkę, która była dość wąska. Na tyle wąska, by trzeba było iść gęsiego. Podróż utrudniał im zarówno poznaczony wielkimi korzeniami, nierównościami oraz dziurami szlak, jak i stworzenia żyjące w tym gąszczu. Bardzo szybko również powietrze zrobiło się bardzo parne i duszne. Rozum podpowiadał od razu, że zanosi się na deszcz i niestety nie pomylił się, gdyż wkrótce zaczęło padać, choć to raczej za lekkie słowo. Trzeba by powiedzieć, że nastało istne oberwanie chmury. W mig ich przemoczyło, lecz nic nie mogli na to poradzić. Ruszyli zatem przez dalej szlakiem, który zrobił się szybko błotnisty. Buty chlupały w kałużach i błotnych rozlewiskach. Przedzierali się w tych warunkach przez gęstą dżunglę, aż nareszcie zbliżyli się do chaty wiedźmy. Niestety nie był to koniec niespodzianek, gdyż Brada nagle coś złapało za nogę, a tym czymś okazał się żywy szkielet. Nieumarły. ~A to ciekawe.~ Skwitował to w myślach Makados, nie zważając na zagrożenie powodowane przez żywy szkielet, który szybko okazał się małym zagrożeniem, a to za sprawą tego, że ten nie miał wszystkich kosteczek. Wreszcie Khett zdzieliła tego swym toporzyskiem i roztrzaskała na kawałki.

Wkrótce po tym zdarzeniu dotarli do chaty wiedźmy. Obok małego budynku znajdował się mały ogródek warzywny, lecz to co pierwsze przyciągnęło wzrok kapłana był mały ołtarzyk. Na ołtarzyku zobaczył ślady po ofiarach, lecz co było najważniejsze w kamieniu wyryty był znany mu symbol. Bardzo dobrze znany. Na ten widok Makados uśmiechnął się, lecz wyraz zadowolenia momentalnie zniknął z jego twarzy, gdyż jak pozostali usłyszał za sobą huk. Odwrócił się i ujrzał jak z dymu wyłania się sylwetka wiedźmy. Była stara i pomarszczona, a przy tym wspierała się na drewnianej lasce. Co było ciekawe na jej ramieniu siedziała sowa Aramina i to w dość dobrym humorze.

-Wybacz najście, albowiem mamy dla Ciebie ważny list. Chciałbym go teraz przekazać, lecz to na osobności jeśli pozwolicie.- powiedział Makados postąpiwszy krok naprzód. Podczas wspominania o rozmowie w cztery oczy oczami wskazał na chatę.

 

Kerm

Cholerny cwaniaczek, pomyślał Brad. Nie wiadomo co jej nagada, a potem będzie się chwalić i zgarnie dla siebie cała zasługę. W życiu.

- A czemuż to niby na osobności? - wtrącił się natychmiast Brad. - Jakoś nie słyszałem, by tak to miało być zrobione, a byłem przy całej rozmowie. Załatwmy najpierw sprawę listu, a potem możesz sobie rozmawiać do upojenia. Masz jakieś sekrety, o których nie powinniśmy słyszeć? Chcesz sobie może poknuć za naszymi plecami? To mogłeś tu sobie przyjść sam. Albo wróć tu później.

 

Zormar

~Brad prosisz się, oj prosisz.~ Pomyślał Makados widząc sprzeciw Brada, który to do tej pory był taki cichutki i potulny.

-A ja nie słyszałem, że nie może to tak być zrobione.- odrzekł łotrzykowi kapłan. -Nie pomyślałeś, że mi został powierzony list, właśnie dlatego, że najlepiej się nadam do tej konkretniej lepiej niż ty? Aaa... Tu cię widzę boli. Duma. Nie zapominaj, że mamy robić to za co nam płacą, a raczej za efekty naszej pracy.- skończył Makados, po czym zwrócił się ku wiedźmie. Dla bezpieczeństwa starał się nasłuchiwać, czy Brad się do niego nie zbliża oraz położył dłoń na rękojeści nadziaka pod płaszczem. ~Lepiej za bardzo nie ryzykować.~

-Załatwimy zatem naszą sprawę z listem?- rzekł kapłan do starej kobiety. Szczerze miał już dość tego sterczenia na deszczu.