ObywatelGranit

Edgar niósł wilcze ciało ciężko przy tym stękając. Spojrzał na tropiciela wzrokiem, który mógłby zamienić w kamień:
- Właśnie idę pochować mojego przyjaciela - rzekł lodowato. - Przekaż pozostałym, że wrócę o zmierzchu.
Nie oglądając się za siebie, ruszył w stronę lasu. Tam pochował Grzywacza i zmówił modły. Wrócił powłócząc nogami po zachodzie słońca.

 

TomaszJ

Dwór na Przeklętej Polanie

Wyszli z piwnicy obładowani różnym, często cennym dobrem. Dary zmarłych z pewnością się przydadzą, ale Melisa męczyło coś innego. Dlatego odłożył na bok znaleziska - torby uzdrowicielskie, zwoje, flaszki z oliwą a nawet niemal nie tkniętą zębem czasu zbroję na rozmiar Khogira, która powinna mu zastąpić zniszczoną. Jeszcze raz wszedł do piwnicy i powoli zaczął zbierać kości ludzi i nieludzi, wynosić je na zewnątrz i układać na martwej trawie.


- Chodźcie, pomóżcie mi. Kimkolwiek byli, nie godzi się by spoczywali wiecznie w tamtym strasznym miejscu. Pochowajmy ich pod niebem, nie wśród przeklętych pędów. Nie mamy czasu na porządne groby, ale nawet zbiorowa mogiła będzie lepsza od tamtego miejsca.

Pół setki ciał... prawdopodobnie i tak części kości nie znajdzie. Mógł jednak spróbować. I odprawić porządną modlitwę nad duszami nieszczęśników, by mogły uzyskać spokój. Te skompletowane zawinął w zaimprowizowane całuny z zasłon i innych płacht zebranych we dworze, inne będą musiały leżeć luzem. Melis poszukał naturalnego dołu, by oszczędzić sobie kopania, po czym układał całun za całunem, kości za kościami.

- Co to za różnica gdzie leżą? Im to i tak bez różnicy. Daruj sobie. Szkoda czasu - skomentował głupi pomysł z pochówkiem Yarkiss, ale widząc, że nie przekona kapłana, rad nie rad postanowił mu pomóc. Szybciej skończą, szybciej opuszczą to miejsce.


Melis całość przysypał ściółką przy pomocy łopaty znalezionej w stajni. Mała górka kamieni na wierzchu podtrzymywała płaską płytę na której kapłan z dużym trudem wyrył napis.


Trwało to długo, ale inaczej nie mógł zostawić tej sprawy. Teraz gdy spoczęli w porządnej mogile, światło kilkunastu świec zapalonych na niej zadośćuczyni im za odebrany pośmiertnie ekwipunek, zaś funeralne modły wyprawią ich dusze w zaświaty.

I Melis zaczął śpiewać smutną, żałobną pieśń …

Mam spotkanie ze śmiercią...
We wściekłym ogniu reduty,
W godzinie, gdy powraca wiosna,
Ruchome cienie i białe kwiaty,
Mam spotkanie ze Śmiercią,
W błękitnych i pięknych dniach wiosny.


Czy weźmie mnie za rękę,
Aby mnie zaprowadzić do czarnego Królestwa,
Z zamkniętymi oczami, z wygasłym oddechem?
Czy też jeszcze jej umknę?
Mam spotkanie ze Śmiercią,
Na umęczonym zboczu wzgórza,
W godzinie, gdy powraca wiosna,
Rozsiewając kwiaty po łąkach.


Wiem ja, że lepiej by było zasnąć
W puchu pachnących jedwabiów,
Gdzie Miłość wypełnia szczęściem
Jedność ust i serc
I słodkie, czułe przebudzenia.
Ale to Śmierć czeka na spotkanie,
O północy, w mieście płonącym,
W godzinie, gdy wiosna nadbiega:
Wierny mojej przysiędze,
Stawię się na spotkanie.

Nie często można było słyszeć z ust Melisa hymny pod innym adresem niż jego ukochanej Mystry, jednak kto wie, do jakich bogów - dobrych czy złych - modlili się Ci pod kurchanikiem? Melis zaśpiewał więc im pieśń żałobną, która nie wywyższała żadnego z nich.

 

__________________
Bez podpisu.

Lakatos

Przeklęta Polana

- Że coś takiego ziemia nosi. - Tropiciel myślał głośno, stojąc nad truchłem wiedźmy, a właściwie nad czymś co kiedyś mogło być wiedźmą. Teraz była to jedynie wykręcona w dziwnej pozie, zakrwawiona, naszpikowana strzałami, umazana w popiele i alchemicznej mazi kupa mięsa. W niczym nie przypominająca jeszcze przed chwilą budzącej strach annis. W tym momencie mogła budzić co najwyżej obrzydzenie i powodować mdłości u co wrażliwszych dam. Na szczęście Przeklęta Polna dawno takiej już nie widziała.

Po sprawdzeniu, czy martwa kobieta nie ma przy sobie niczego cennego, Yarkiss wytarł ręce o spodnie i odwrócił się na pięcie. Dobrze wiedział, że słusznie zrobili zabijając ją, w końcu należało się maszkarze, ale żałował utraconej szansy na uzyskanie odpowiedzi na nurtujące go pytania. Komu i dlaczego porwani mieli zostać sprzedani? Wilczy Las nigdy nie uchodził za bezpieczny, ale od kiedy pojawili się w nim handlarze Vieńczykami? Może to coś ma związanego z wilkołakami? Teraz kiedy, wszystkie wiedźmy leżały martwe, łowca mógł tylko snuć domysły. Choć może w ruinach, albo piwnicy znajdzie jakieś wskazówki? Licząc na to, zostawił za swoimi plecami martwą annis oraz czyszczącego shurikeny kapłana i ponownie skierował się do zrujnowanego dworku. Melis, rzecz jasna, wyczuł pismo nosem i wkrótce pocwałował za tropicielem.

Dwór był piękny, nawet mimo zniszczenia. Co prawda Yarkiss nigdy nie widział elfiego siedliszcza, lecz mógł zobie wyobrazić jak wysmakowane, a zarazem praktyczne były jego wnętrza. Pomimo upływu lat w pokojach nadal leżały sprzęty domowego użytku, ubrania, książki, ozdoby… Gdyby chciał urządzić elegancki dom dla ukochanej tutaj mógłby znaleźć wszystkie potrzebne rzeczy. W kuchni odkrył srebrną zastawę, a w spiżarni przetwory, które wyglądały na całkiem zdatne do jedzenia. Magia? Nigdzie nie było kapliczki czy ołtarzyka, ale Yarkiss nie słyszał by elfy charakteryzowały się ostentacyjną religijnością. Obejrzawszy co było do obejrzenia tropiciel skierował się w stronę wejścia do podziemi. Jego słoneczny pręcik nadal lśnił, oświetlając kruszące się schody.

Piwnica na pierwszy rzut oka wyglądała normalnie; prosty korytarz, z którego wchodziło się do czterech czy pięciu niewielkich pomieszczeń. Na pewno nie ciagnęła się pod całym dworem. Nie była też zbyt głęboka - ot, na tyle by składować tu żywność i wina. Kiedyś zapewne schludna i wykończona tak samo jak reszta dworu, obecnie stanowiła składowisko potrzaskanych słojów, butelek, skrzyń i regałów. Dziwna roślina obrastająca całą Polanę przerosła meble, pozrzucała naczynia, oplotła ściany i rzeźbione filary. Tu jej pędy były o wiele grubsze niż gdziekolwiek indziej i wiodły Yarkissa do najdalszej części podziemia. A im dalej szedł, tym mocniej ściskał miecz i pręcik.

Pod stopami trzaskały mu kości.

Większe i mniejsze, zwierząt, ptaków, ludzi i nieludzi... Nie było ich tak wiele jak można by sądzić po wieku zabudowań. Nie wysypywały się z pomieszczeń, nie wznosiły w stosy. Jednakże w tych podziemiach straciło życie dobre pół setki dwunogów; może i więcej, nie licząc drobnej zwierzyny, która miała nieszczęście zaplątać się tutaj. Może były to chowańce, przyjaciele i towarzysze ciekawskich poszukiwaczy skarbów? Zapewne świadome zagrożenia, lecz wiernie trwające przy swoich panach… Szczątki były stare i wysuszone, przerośnięte pnączami. Nie sposób było określić jak zginęli ich właściciele. Za to po podłodze walało się pełno różnorakiego ekwipunku; bronie, zbroje, tarcze, plecaki, worki i torby, wypalone pochodnie i puste bukłaki. Nic tylko brać… jeśli ktoś miał taką ochotę.

Pnącza robiły się coraz grubsze, zmieniając się w konary i pnie, aż wreszcie zaprowadziły tropiciela do najdalszej piwnicy. Tam zaś gałęzie splatały się w gigantyczny “tron”, którego korzeń rozsadzał posadzkę. “Tron” był pocięty i rozerwany, jakby ktoś wyciągał coś z jego środka.

Brimbusz wspomniał coś łowcy, że wiedźmy rozmawiały o jakieś driadzie. Podobno zniknęła ze swojego leża. Może to do niej należał ten osobliwy tron? Głupiś! Jaka driada chciałaby zamieszkać w tak zatęchłym miejscu? W takim razie co? - Yarkiss zachodził w głowę, ale wspólnie z kapłanem mógł jedynie zgadywać. Nie wiedział zbyt wiele o Przeklętej Polanie, a opuszczona komnata nie mówiła dużo o swoim właścicielu. Jedynie wszędzie walające się kości sugerowały, że nie za bardzo przepadał za gośćmi. Widać nie na darmo postawił dwór na takim odludziu. - Łowca zaśmiał się w duchu, przyglądając się uważnie szkieletom. Najbardziej nie szokowała go ich liczba, ale fakt, że na szczątkach nieszczęśników nigdzie nie mógł dojrzeć śladów walki. Jak zatem zginęli? Może... co to za różnica? - Skarcił się szybko w myślach za zbędną dociekliwość. Kurz co prawda zdążył przykryć kości zbyt śmiałych poszukiwaczy przygód, ale ich ekwipunek wydawał się nadal użyteczny. Po krótkiej chwili zawahania “czy wypada?”, zabrali się za przeszukiwanie zwłok. Jeśli nie mogli znaleźć odpowiedzi na trudne pytania, spróbowali przynajmniej znaleźć jakieś pomocne rzeczy w dalszej części wyprawy.

 

Paszczakor

Wieża na Przeklętej Polanie, kilka godzin później

Po dobiciu wiedźmy, obszukaniu trupa, przeszukaniu ruin dworu i urządzenia pogrzebu szczątkom nieszczęśników leżących w podziemiach wszyscy zebrali się w wieży, gdzie wygodnie usadowili się na krzesłach i szezlongu. Przed nimi, rozłożony na magicznym dywanie leżał magiczny łup - plon zebrany na wiedźmach i z obu wież. Bimp niepewnie trzymał różdżkę identyfikacji, zaś wszyscy dyskutowali o tym na czym jej użyć, gdyż ta decyzja mogła pomóc im w dalszych staraniach. Jedynie Melis nie brał w dyskusji czynnego udziału, gdyż jego głuchota sprowadzała go tylko do roli mówcy, nie zaś słuchacza. Audrey nieśmiało dorzucała swoje propozycje, opatrując i lecząc rannych mężczyzn.

W końcu, jako pierwszej, stanęło na perle znalezionej po walce w obozie. Bimbrusz wyseplenił hasło i magia odkryła oko wiedźm - przedmiot kompletnie bezużyteczny dla osób spoza konfraterii.

- Więc mamy tutaj Wielce-magiczny-Pocisk-do-procy. - Zauważył kwaśno kapłan - Zaczęliśmy obiecująco...


- Dobra, dobra. Szybko machaj tą różdżką i wynośmy się stąd. - Yarkiss niecierpliwie ponaglał gnoma. Nieco zniesmaczony takim brakiem szacunku dla magii Bimbrusz “wymachał” więc różdżkę Przyzwania potwora z dwudziestoma dwoma ładunkami, które przyzywały niebiańskiego orła, oraz Widmowego Rumaka ukrytego w niepraktycznie ciężkim posążku, którego można było użyć raz na dobę. Cóż, zapewne właściciel nie miał zamiaru z nim podróżować (i miał osobliwe poczucie humoru, gdyż czar aktywowało rżenie konia). Ku wielkiemu rozczarowaniu Zeda kolejne “machy” nie dały spodziewanego efektu - zaklęcia w różdżce wyczerpały się i nadal nie miał on pojęcia jakie cudowne właściwości posiada jego wspaniały elfi płaszcz.
- Bimbrusz, machnij mocniej, Khogir zrobiłby to lepiej. - Straszliwa prawda powoli zaczęła docierać do Zeda. Nici z identyfikacji płaszcza. Na pewno był wyjątkowy, pewnie stawałby się w nim niewidzialny, albo mógłby zamienić się w nim w ptaka, kto wie czy nie smoka? Niechby tam nawet dawał siłę giganta. To nie, konika chcieli – zawody hippiczne będą urządzać czy co? Tu wyobraźnia podsunęła mu obraz Audrey w kapeluszu do jazdy konnej, tych obcisłych spodniach, wysokich butach ze szpicrutą w ręku i trochę zmiękł. Dobra, niech im będzie konik. Ale na cholerę komu wydłubany ślip? Albo jeszcze jedna różdżka? Mało im?
Ciekawe czy chociaż przynieśli mu coś z ruin dworku, bo obładowani byli że ho – ho. On tu biedny został, żeby czuwać, opiekować się Audrey (na prawdę to pilnował aparatury), podczas gdy oni wycieczki sobie urządzali. Wyczuwał tu jakieś oszustwo, przecież jego płaszcz powinien być identyfikowany jako drugi a może trzeci? Nie mógł się doliczyć, więc obrażony wstał i wyszedł z pomieszczenia. Częściowo, żeby trochę wytrzeźwieć a częściowo żeby przejść do drugiej wieży po swoją linę. A tak na prawdę, żeby nie widzieli łez zawodu w jego oczach. Chwilę później do uszu zebranych dobiegły dźwięki rzewnej melodii.

 

Eillif

-Kelvinie czy wszystko w porządku? - zielarka przerwała ciszę. -I czy udało się to o co cię prosiłam? - zapytała z nadzieją w głosie.

Czy wszystko w porządku? Gdy Kelvin usłyszał to pytanie to nie mogąc się powstrzymać zaczął rechotać jak szalony. Śmiał się tak mocno, że aż rozbolał go brzuch, a w kącikach oczu zaczęły pojawiać się łzy. W końcu uspokoiwszy się nieco odpowiedział:
-Póki co nikt nie umarł, ale nasz biedny towarzysz poszedł pochować swojego towarzysza i nie miałem serca; nie umiałem go zatrzymywać.

Kiedy chłopak roześmiał się, zielarka nie wiedziała jak zareagować. Albo Kelvin najadł się ziół przeznaczonych dla Edgara, albo faktycznie, tak jak podejrzewała już wcześniej, był młodym, niedoświadczonym tropicielem, który nie radzi sobie z tym, co się dzieje.
Dopiero kiedy uspokoił się i odpowiedział głosem jak gdyby nigdy nic, że teoretycznie nawet nie próbował podać ziół, druidka poczuła złość.
~Może sobie być przestraszonym dzieciakiem, ale niech zacznie w końcu myśleć.

-Chłopcze, nikt z nas nie będzie decydował za ciebie, ale tylko po warunkiem, że ty sam będziesz wiedział co należy robić - zaczęła rozgniewanym głosem, jak gdyby zapomniała, że ona sama jeszcze niedawno zachowywała się tak samo. -A teraz pomóż mi z tymi zwłokami, jeżeli nie chcemy mieć nieproszonych gości.
Na reprymendę zareagował spuszczając głowę w milczącym zakłopotaniu niczym zbity przez swego pana pies. Chcąc jednak nie być dłużej tylko zawadą wstał z ziemi i bez słowa zaczął zabierać się za pochówek tak, żeby Eillif już go nie musiała poganiać. Praca powinna pozwolić mu oderwać się od myślenia, tak więc oddał się jej całkowicie, nie rozmawiając tylko działając.

Dziewczyna pokręciła głową widząc reakcję Kelvina. Nie mogła uwierzyć, że jeszcze niedawno sama tak by się zachowała. Być może właśnie dlatego była taka oschła w stosunku do chłopaka - za bardzo przypominał jej o przeszłości. W każdym razie nie zamierzała dłużej odpowiadać ani za niego, ani za innych z obozu. Nie poruszyła po raz kolejny tematu powrotu do Viseny, skoro mężczyźni na to się zdecydują, ona nie będzie ich przekonywała, ale też nie dołączy się do nich.

Po przeciągnięciu zwłok najdalej od obozu jak dali radę, zielarka przywołała swojego jastrzębia krążącego nad lasem.
~Thorbrandzie, dość tego. Na nas już czas. Leć najdalej jak potrafisz i spróbuj wypatrzeć naszych towarzyszy, jakieś ślady, cokolwiek. Wracaj jak najszybciej i uważaj na siebie.




Kiedy jastrząb powrócił, co prawda bez żadnych informacji, za to zmęczony i zaniepokojony, zielarka podjęła decyzję.
~ Nic mnie tu już nie trzyma. Nie wrócę do Viseny, nie ma mowy. Choćbym miała natknąć się po drodze na zwłoki ''bohaterów", nie zamierzam zawrócić. Thorbrandzie, wyruszamy jak tylko nasi towarzysze zasną. Bądź gotowy.

Eillif wyczekiwała nocy nie myśląc nawet o odpoczynku przed długą podróżą. Uznała, że sensownie byłoby ten czas jakoś sobie zając, więc przygotowała dla rannego napar z jemioły dobry na krzepnięcie ran.

Kiedy mężczyźni kładli się spać, dziewczyna rozpaliła coś na kształt ogniska, jednak bardzo małego i zaczęła modlić się do Silvanusa. Już nie miała problemów ze skupieniem, być może dlatego, że przestała myśleć o ostatnich dniach, lub po prostu jej ucieczka była tak dobrze zaplanowana, że nie musiała się niczym martwić. Pochodnia Bimbusza, dwa bukłaki z wodą, odciążony plecak i jastrząb - przewodnik. Jedyne co jej pozostało to prośba do boga o bezpieczną podróż.

Modlitwę przerwał Delamros, który przebudził się i próbując podejść do ognia wywrócił się i zwymiotował. Eillif popatrzyła na chłopaka oczami zupełnie pozbawionymi jakiegokolwiek wyrazu, ale położyła koło niego kupkę ziół nie zastanawiając się nad tym, czy obozowicze będą potrafili ich użyć.

~ Thorbrandzie, już czas. Prowadź.~ ruszyła szybkim marszem nawet nie oglądając się za siebie.



To była najgorsza noc w życiu Eillif. Każdy konar drzew wyglądał jakby korpus czyhającej na nią bestii, a każda gałąź jak wyciągnięte łapska mogące w każdej chwili zniszczyć ją jednym ciosem. Złośliwe potwory wysuwały nogi, aby zielarka w końcu się potknęła, a wtedy...

Czuła się mała i bezbronna podczas ciemnej nocy, kiedy mogła ufać jedynie słuchowi Thorbranda i jej instynktowi, który nieprzerwanie podpowiadał jej zawrócenie i wytykał jej decyzję jako największy błąd życia.
Co gorsza, ogromne zmęczenie sprawiało, że zielarka nie mogła skupić się na szukaniu śladów czy sugestiach jastrzębia. Po pewnym czasie zarówno wyczerpującej fizycznie jak i umysłowo wędrówki Eillif zaczęła biec na oślep. Włosy zaczepiały się o szpiczaste palce potwora, ręce co jakiś czas zatrzymywały rozpędzoną dziewczynę lub ona sama potykała się o nogi bestii i lądowała w jej sidłach. Aż do rana...

Aż trudno uwierzyć w to, że zielarka cała i zdrowa, jedynie tylko słaniająca się na nogach, w południe doczłapała do towarzyszy, usiadła na ziemi i popatrzyła po zdziwionych twarzach.
- Ja... Ja... Nie mogłam tam zostać. Musiałam odejść. Tam... tam... dzieje się źle. - wysapała, aby wyjaśnić towarzyszom sytuację w obozie, ale zmęczenie nie pozwoliło jej dokończyć, zielarka położyła się na ziemi i zamknęła oczy.

 

Sayane

Widmowy rumak był… no cóż, widmowy. Szaroczarne umaszczenie sprawiało, że wyglądał jakby był stworzony z dymu. Zebrani na polanie poszukiwacze przygód spojrzeli po sobie niepewnie. W głębi ducha nawet cieszyli się, że do wyprawy zgłosił się Melis - miał chłop wprawę w radzeniu sobie z magicznymi urządzeniami. Nawet jeśli nie zawsze mu to na zdrowie wychodziło. Ale cóż, przynajmniej magiczny koń nie wyglądał apetycznie, była więc nadzieja, że żadne stworzenie nocy nie zechce zeżreć zarówno jego, jak i jeźdźca.


Inna sprawa, że Melis miał wprawę w jeździe co najwyżej na swoim flegmatycznym albinosie. A Kacper, jak na muła przystało, nie rozwijał zawrotnych prędkości; nawet na prostym trakcie i po ugryzieniu przez gza. Magiczny wierzchowiec pędził natomiast jak wicher. Nie straszne mu były strumyki, wykroty, miękka ściółka czy twarde korzenie. Przerażony Melis trzymał się ze wszystkich sił jego szyi rozmyślając, czy przeżyje tę podróż, jak trafi do obozowiska (przecież ziemia przesuwała się pod nim TAK szybko!) i, przede wszystkim, jak dogada się z pozostałymi tam towarzyszami - jeśli ktokolwiek jeszcze na nich w obozie czekał.

Na szczęście rannym towarzyszom nie spieszyło się do Viseny. W sumie Melis nie rozumiał czemu pozostali w niebezpiecznej głuszy, ale ucieszył go ich widok. Przynajmniej dopóki nie przyjrzał im się bliżej, bo nowi towarzysze nie wyglądali do końca tak jak wtedy, gdy ich zostawił. A przede wszystkim - nie było z nimi Eillif.

Za to zebrani przy ognisku omal nie dostali zawału, gdy z ciemności dosłownie wyskoczył na nich wielki czarny ogier z jeźdźcem na plecach. Dopiero po chwili zorientowali się, że na osobliwym rumaku (który zresztą zaraz zniknął) siedzi kapłan Mystry. Po dorzuceniu drew do ogniska zobaczyli także, że z obozowiska zniknęła Eillif wraz ze swoim bagażem. Ponieważ nikt nie pomyślał o wystawieniu wart, nie było wiadomo kiedy odeszła, czy z własnej woli, czy nie. Niemniej jednak, gdy rozdygotany Kelvin rozejrzał się wokół obozu z płonącym polanem w ręce dostrzegł jej ślady prowadzące na południe. Choć równie dobrze mogło być to odbicie stóp druidki z rana, południa lub popołudnia minionej doby...



Z kolei nocleg ratowników i uratowanych przebiegł nad wyraz spokojnie. Przynajmniej do czasu gdy w środku nocy z Polany usłyszeli jakieś porykiwania, warkoty i wrzaski. Dopiero po chwili Yarkiss opanował pierwotny, mający swe korzenie w legendach o Polanie strach, i rozpoznał odgłosy walczących o trupy trzech wiedźm rysie, i chyba jakiegoś wilka. Bliskość drapieżników spowodowała jednak, że paści aż do rana pozostały puste. Zgodnie z ustaleniami zaś na Melisa mieli czekać co najmniej do południa. Cóż, wilkołaki wyprzedzały ich już o dobry dekadzień. Tropiciel mógł mieć nadzieję, że ta doba czy pół nie zrobi już większej różnicy. Poza tym wszystkim należał się odpoczynek przed nadchodzącym starciem.

Natomiast koło południa w obozie niespodziewanie pojawiła się Eillif.

 

TomaszJ

Krótko przed północą z ciemności Wilczego Lasu wyłonił się jeździec i nim ktokolwiek zdążył zareagować, wjechał na sam środek obozu. Melis zeskoczył z rumaka, który zaraz zniknął, i ledwo utrzymał się na nogach. Dołu pleców zaś nie czuł.

- Mystrze dzięki że was znalazłem. I za to, że nie skręciłem karku na tym szalonym rumaku. Panno Eillif! Gdzie pani jest? Musimy porozmawiać! - Wiedział, że jej nie usłyszy, ale rozglądał się za nią mocno. - Kelvin? Edgar? Delamros? Solmyr? - Podchodził do kolejnych osób, najwyraźniej dopiero budzących się ze snu. - Udało się, uratowaliśmy ich. Tylko jestem głuchy. Głu-Chy! Gdzie zielarka Eillif?

- To wspaniale! - wrzasnął entuzjastycznie Solmyr i jęknął nie mniej głośno, gdy odruchowo oparł się na połamanej nodze. Taka żywiołowość nie była do niego podobna; widać ziółka druidki jeszcze troszkę działały.


Kelvin zerwał się ze swojego posłania i gdy zrozumiał kto ich “nawiedził” uśmiechnął się, ciesząc, że w końcu stało się coś dobrego. Niestety do jego świadomości nie przebiła się informacja o głuchocie.

- Witaj! Gdzie reszta? Jest Yarkiss?

- Nie słyszę Cię, Kelvinie! To magiczna głuchota! Masz patyk, pisz na ziemi - odparł kapłan tak głośno, że te zwierzęta, które nie uciekły słysząc jego pierwsze krzyki teraz wzięły nogi za pas. - I znajdź Pannę Eillif, chcę z nią omówić tą sprawę utraty słuchu.

- Jak to nie słyszysz? - spytał niezbyt przytomnie Kelvin patrząc mniej więcej w kierunku, z którego słyszał głos towarzysza. Po chwili pogrzebał w torbie i skrzesał nieco ognia, zaprosił Melisa gestem obok siebie i wziął patyk. W sumie jednak nie wiedział cóż z nim uczynić toteż zamierzał po prostu podejść do Eillif i ją obudzić delikatnym klepnięciem i “Eillif” wyszeptanym do ucha - był to sprawdzony sposób wykorzystywany przez grupę łowców, w której się obracał.

- Albo daj spokój. Porozmawiam z nią rano, jestem skonany - Po czym kapłan umościł sobie posłanie i od ręki zasnął, by obudzić się jak zwykle - o jutrzni na poranne modły.


Melis wstał tuż przed świtem, nieco przemarznięty. Wrzucił kilka polan do żaru i rozdmuchał ogień, po czym rozpoczął swoje codzienne modły.


Jak co dzień, od wielu lat. Nawet zmęczenie nie przemogło klasztornych nawyków. Mnisi nie tolerowali wyjątków od tej reguły. Dlatego odmówił Jutrznię, pokłonił się świętym gwiazdom, poprosił Mystrę o łaski na dzisiejszy dzień... po czym owinął się kocem i poszedł z powrotem spać.

Gdy wstał, był już świt i obóz budził się do życia. Melis rozglądał się po rannych mężczyznach, nigdzie nie widząc ich opiekunki. Czyżby poszła nazbierać ziół?

Wyjaśnił wszystkim swoja głuchotę i zaczęli się porozumiewać, choć nieco wolniej niż sam by chciał.

- Słuchajcie, jeżeli mamy ich dogonić, trzeba się zbierać. Delamrosie, na pewno trochę magii postawi Cię na nogi, Solmyrze, Ciebie też. Musicie wszyscy podjąć decyzję, czy ruszacie, czy zawracacie. No i gdzie podziała się wasza opiekunka? Potrzebuję jej.

- Dziękuję za uzdrowienie - po zabiegach kapłana Solmyr zdjął łupki z nogi, przywołał łasicę i zaczął pakować swoje rzeczy. - Wybaczcie, ale ja wracam do Viseny.

- A wy? - kapłan spytał pozostałych? - Kelvin, Edgar? Delamros?

Odpowiedziało mu milczenie. Kelvin wyglądał na niezdecydowanego i nieco wystraszonego, jakby wydarzenia nieco go przerosły. Edgar i Delamros patrzyli na siebie bykiem.
W końcu odezwał się Edgar.
- ...dlaczego nie było was tak długo? - musiał oczywiście na migi oraz pisząc na ziemi tłumaczyć o co mu chodzi, ale w końcu się udało.

- Musieliśmy sami pokonać wszystkie trzy wiedźmy i przegonić olbrzyma - Melis spoważniał - cud, że wszyscy żyjemy, choć Audrey i Brimbusz są połamani, a Khogir ledwo wyżył. Nie mogę iść z wami, muszę pojechać przodem i zatrzymać ich, powiedzieć że nadchodzicie. Trzymajcie się wskazówek, traficie z pewnością.

Melis opisał wszystkim drogę do Przeklętej Polany i ich nowego obozu, po czym zarżał do kamiennego konia, obserwując z fascynacją jego przemianę, wskoczył na widmowe siodło i pognał z powrotem, znikając w gęstwinie puszczy. Odjeżdżając miał nadzieję że łaski uzdrowienia, które wyprosił dla Solmyra i Delamrosa okażą się skuteczne i obaj dotrą tam, gdzie chcieli.

 

__________________
Bez podpisu.

ObywatelGranit

Edgar nadal czuł się jak kupa gówna. Chociaż dał swojemu organizmowi chwilę wytchnienia, tym razem dopadł go żałość po utracie Grzywacza. Żałość pomieszana z żądzą zemsty. Starał się przypudrować palące go uczucia maską wycieńczenia, ale nie szło mu to za dobrze. Jego misja ledwie się rozpoczęła, a on już poniósł niezwykle ciężkie straty. Postanowił, że gdy tylko dojdzie do siebie po stracie Grzywacza, przywoła kolejnego zwierzęcego towarzysza.

Cieszył go fakt zniknięcia Eillif. Obecność siksy z pewnością pogorszyłaby jego (i tak beznadziejny) humor.

Druid zwrócił się do Melisa: - Idę z tobą. Trzeba dogonić resztę. Jak widzisz parę rzeczy się zmieniło. - ostatnie słowa wypowiedział gorzko, niemalże nienawistnie.
- Powiedz mi kapłanie, dlaczego nie było was tak długo? - zapytał, zbierając resztki swojego dobytku.

***

Wszystko stało się jasne. Tja... Wiedźmy, wieże, przeklęte polany, ginący przyjaciele. Druid szedł i z każdym krokiem nabierał przekonania, że wdepnął w najbardziej cuchnącą psią kupę na całym Wybrzeżu. Odnalezienie odpowiedniej ścieżki nie sprawiło mu najmniejszego problemu. Potrafił tropić, a z wskazówkami Melisa stało się to po prostu dziecinnie proste. Raz złapał się na tym, że próbował przywołać Grzywacza.

Przywołać trupa - gwoli ścisłości.

Jakkolwiek daleko było mu do pogodzenia się ze stratą, w jego młodej głowie roiły się myśli. Co takiego spotka go na niesławnej Przeklętej Polanie? Narzucił sobie forsowne tempo, jednak starał się nie doprawić jeszcze osłabionego organizmu.

 

Paszczakor

 

Lakatos