Krossar przez chwilę dumał jak pomóc kobietom.
- Jeśli chcecie mogę wam pomóc na powierzchni. Każda z was ma talent z którego bez trudu się utrzymacie. Nie wiem tylko czy łatwo znajdziecie kupców i czy nie próbowaliby was oszukać, jak również czy będziecie posiadały złoto na start. Mogę wam zaoferować dach nad głową póki nie staniecie na nogi, wyżywienie i pomoc w rozkręceniu interesu. Produkujcie rzeczy do jakich macie talent a ja zorganizuje obrót nimi przez jakiegoś kupca. Z jaszczurek które znajdziecie zabierzcie jedną ze sobą. Na powierzchni ją sprzedamy jako atrakcję, w stolicy znajdą się kupcy na egzotyczne rzeczy prosto z Podmroku. Tak samo zbroja ze skorupy rzadkich na powierzchni okazów, powinna znaleźć nabywcę - kolekcjonera. - Bóg któremu służę Ishati, to pan Wody. Natchnął mnie do tej wyprawy, i głosi że każdy powinien się samodoskonalić. Uwolnienie się z niewoli i zajęcie lubianym rzemiosłem jest dla niego dobrą drogą. Stąd pomogę wam z chęcią.

Lea po krótkiej naradzie z kapłanami Sune ustaliła, iż do łupu zalicza się wszystko z wyjątkiem, prywatnych ubrań narzędzi rzemieślniczych, sprzętów domowych.

Na środku placu powstały trzy kupki sprzętów. Na jednej znalazła się cała broń, Już na pierwszy rzut okaz wojownicy rozpoznali w nich mistrzowsko wykonaną broń. Podwójny orczy topór wodza emanował magią. Poza tym było tam trzydzieści dwa mistrzowskie topory dwuręczne, dwadzieścia jeden mistrzowskich szabel, sześćdziesiąt mistrzowskich noży lub sztyletów, dwadzieścia mistrzowskich toporków. Topór wykonany przez orczycę był jeszcze lepiej wykony.
Zbroje w większości były marne, nie warte transportu chyba, że na materiał. Okazało się, iż do sprzedaży nadawało się tylko dwanaście doskonały skórzni. Wystawiały one dobre rekomendacje kobietom z wioski.
Pancerze wykonane przez Tryle były arcydziełami płatnerstwa, napierśnik z skorupy jakiegoś owada o zielono niebieskim zabarwieniu, pełna zbroja płytowa wykona z dziwnej stali, oba pancerze były misternie zdobione, a to oznaczało, że orczyca potrafi też rzeźbić oraz malować.
Krossa od razu dostrzegł problem nie mając sklepu własnego i czasu na sprzedaż, można uzyskać jedynie połowę ceny za wszystkie łupy przedmioty

Na trzeciej kupie znalazło się monety, ozdoby oraz rękawice wodza. Trzy pierścienie, dwa amulety pas oraz płaszcz z wyposażenia wodza i szamana były magiczne. Z ozdoby wykonanej przez jedna z kobiet z dziwnej rośliny i wygładzonych w owal kamieni, Krossar dowidział się, iż w pobliżu można znaleźć korundy, jaspisy, szafiry i tygrysie oka oraz kamienie świetlne,. Na tej kupce znalazły się też cztery ognie alchemiczne, dwadzieścia kwasów kilka maści leczniczych wykonanych i wino nazwane przez Pilę gogondy. Dzięki krótkiej rozmowie z kobietami kapłan dowidział, iż w pobliżu, trzy dni marszu, jest miasto gnomów głębinowych.

- Dziękujemy ci kapłanie, brakowa nam będzie tylko miejsca i surowców na początek. Zatem z wdzięcznością przyjmiemy twoją pomoc w tym zakresie. - Odparła Tryla a Pola i Ural potwierdziły to co mówiła skinieniem głowy.

Gdy kobiety wysłane po zwierzęta wróciły, okazało się, iż udało im się znaleźć dwie jaszczurki wierzchowe już osiodłane, oraz szesnaście jaszczurek jucznych.

Edward w międzyczasie przyglądał się dzieciom. Wypytał członków wyprawy, czy któryś znał orczy język, ale mógł sobie poradzić i bez tego... Polecił Heli wybrać dziesiątkę najbystrzejszych, ale z całą grupą ustawił się w zasięgu głosu od reszty. Miał dla nich zagadkę. Brzmiała ona:
"Szedł brat z siostrą i mąż z żoną. Pod drzewem znaleźli cztery jabłka. Po jednym każde z nich wzięło . Jedno zostało. Jak to się stało?"
Dłoń położył na rękojeści sztyletu. Miał nadzieję na kilka odpowiedzi, a dalej miał zaplanowane coś innego.

Przywódczyni kobiet wioskowych szybko wybrała dziesięć dziewczynek. Najmłodsza z nich miała sześć lat, najstarsza jedenaście. Na tak zadane pytanie pierwszą odpowiedź była pytaniem, które zadała najmłodsza z półorczyc.
- A co to jest japko?
- Owoc taki jak abrant tylko ma czerwoną skórkę a nie niebieską. - wyjaśniła szybko Pila.
Następne trzy odpowiedzi była wariacją na temat odpowiedzi „Nie wiem”. Oczywiście nie było problemu z porozumieniem. Tak jak zapewniała Hela, dzieci mówiły płynnie wspólnym.
Następna dziewczynka pochylając głowę odpowiedziała.
- Brat zabił siostrę, tak jak Gartr zabił Onne, moją przyjaciółkę.
Tak odpowiedź tylko potwierdzała to czego dowiedzieli się o społeczności orków.
- Mąż był czarodziejem stworzył magią jabłko, którym oszukał brata, bo owoc po kilku chwilach zniknął. Odpowiedziała jedna z młodszych.
Półorcza dziewczynka, chyba dziesięcioletnia, której dostało się bardzo wiele krwi orków, tak iż prawie była nie do odróżnienia od orczycy, twardo spojrzał w oczy Edwarda, nim odpowiedziała.
- Czego to ma dowieść, przecież możemy podawać te sam odpowiedzi jeśli uznamy, iż jakaś jest dobra. Szły trzy osoby, mąż, żona i brat żony czyli... - chwilę szukał w pamięci słowa – szwagier.
Potwierdziły się jej słowa, następne dziewczynki odpowiadały, że były trzy osoby. Czy była to zasługa jej niewątpliwej charyzmy, czy też uznały odpowiedź za poprawną trudno było stwierdzić.

W tym czasie trwało ładowanie dobytku niezbędnego orczycom, najmłodszych dzieci pod opieką średnich, łupów oraz ciał martwych towarzyszy na jaszczurki juczne. Końcu po godzinie przygotowania zostały zakończone. Arraxa użyczyła zwiadowcę a zarazem przewodnika.
Kobiety prowadzące jaszczurki ruszyły, lecz w przeciwnym kierunku. Po chwili wyjaśniło się, że były przekonane, iż ludzie nadeszli od strony znanego im wyjścia na powierzchnię oddalonego o trzydzieści dni drogi, z którego korzystali wojownicy orków w swych wyprawach łupieżczych.
Potem nie było już większych problemów.
Oczyszczona uprzednio z potworów droga nie sprawiła tym razem już żadnych niespodzianek.

W końcu, po prawie półtora dniu z odpoczynkiem, wprawa osłaniająca kobiety i dzieci z wioski dotarła do ściany, która poprzednim razem przysporzyła tylu problemów. Tutaj ukazała się w pełnej krasie przydatność jaszczurek wierzchowych i jucznych. Swobodnie wspinały się po ścianie z obciążeniem. Oczywiście dzieci jadące na jucznych jaszczurkach potrzebowały dodatkowego zabezpieczania te przywiązano do siodeł jucznych i dodatkowo zabezpieczono skórami tak, że nawet gdyby lina zawiodła, skóry by zatrzymały dziecko, które odpadło by od jaszczurki, jak sieci.

- Ale twoja była pierwsza, prawda? I ta właśnie została powtórzona. Teraz wszyscy znają rozwiązanie zagadki, dzięki tobie. - powiedział Edward, podchodząc bliżej do dziewczyny - Jestem Edward, jak ci na imię? -
Czarodziej wyciągnął zdobny sztylet, ważąc ostrze w dłoni.
- Trudno mi będzie przetestować twoją odwagę, nie jestem bardzo straszny, zaliczmy na twoją korzyść, że mieszkałaś wśród orków, to chyba nadto. Przejdźmy do sedna. Widzisz, macie mnóstwo szczęścia. Teraz zajmą się wami sunnici, pomogą żeglarze, Krossar się wami zajmie. Dadzą wam pracę, powiedzą gdzie możecie mieszkać, powiedzą co możecie robić, powiedzą co musicie wiedzieć i nawet nie będą się krzywić na wasz widok. Zrobią wszystko, co będą uważać za słuszne, żeby wam się dobrze powodziło. Co o tym sądzisz? -
Edward zakończył przemowę spoglądając dziewczynie głęboko w oczy.
- Ja na przykład uważam, że nikt nie spyta o zdanie głupich orków z jaskiń, bo co też one mogą wiedzieć. -

Edward nie szukał sługi i nie chciał na siłę uczyć półorczycy czarodziejstwa. To co chciał jej zaoferować to wybór, a świadomie można było wybierać tylko posiadając odpowiednią wiedzę. Nie miał jednak czasu by bezpośrednio opiekować się pozostałościami plemienia - zamiast ryby chciał im dać wędkę. Materiał na nią musiał być jednak chętny.
Zaoferował dziewczynie swój sztylet - mogła go wziąć i iść z nim, albo zostać. Tak czy siak, miał nadzieję odkupić choć trochę niedawną masakrę.
Naprawdę nie lubił zabijania.

Tyma razem wejście na półkę było proste. Wszyscy z załogi „Złotego Smoka” zdecydowali się dostać się na szczyt na grzbiecie jaszczurek, nawet trójka sunitów oraz ich kapłanów odważyła się w ten sposób dostać na górę. Resztę zbrojnych wciągnięto na linach.
Dwie godziny później dotarli do pozycji obronnych sunitów. Orczyce pod bramami zaczęły rozwarstwiać jurty. Lea wymogła na dowodzącym strażą, przyrzeczenie że będą pomocni kobietom i ich dzieciom.
Pozostawało teraz tylko już sprzedać łupy i spotkać się za dwa dni w celu ich podziału.
Lea powierzyła to zadanie Krossarowi, przypominają jednak, iż wszelkie cenne przedmioty z wyjątkiem narzędzi, przedmiotów domowych wliczone są w poczet łupu, w tym przedmioty wykonane prze kobiety z wioski.
Pozostało jeszcze zidentyfikować przedmioty magiczne. W końcu wiedząc co się dokładnie ma można to wycenić.
Załoga powoli niewielkimi grupkami udawała się do wyjścia z podziemia, by wyjść z karczmy „Jaskinia” w nierzucających się niewielkich grupach.
- Pozostał tylko problem jak przeprowadzić kobiety a zwłaszcza Trylę do miasta Smok. Problemem będą ulice miast i bramy miejskie. Jakieś pomysły panowie magowie? - zapytała Lea.

***

Nieco wcześniej w wiosce starej orków,a nowej koboldów.
Edward bawił się mistrzowsko wykonanym sztyletem, obserwował półorczą dziewczynkę czekając na jej odpowiedź.
- Lila córka Gery. Jest tak jak powiedziała pani Hela. Większości z nas wystarczy spokój bezpieczeństwo i pewność, iż nikt nie zbije ich i ich dzieci za to tylko, że są dziewczynkami. Pila, Urla, i Tryla mają większe wymagania, chcą żyć na powierzchni.
Dziewczynka zaniepokojona przez dłuższą zabawę Edwarda sztyletem, a potem wyciągnięciem sztyletu w jej stronę rękojeścią, długo się zastanawiała nim odpowiedziała.
- Panie Edwardzie nie wiem co oznacz ten gest. Samiec otrzymuje mistrzowsko wykonaną broń, gdy zabije pierwszą inteligentną istotę lub gdy ma się stać dorosły, wtedy musi zabić lub zginąć. Nie znam waszych powierzchniowych zwyczajów. Panie wybraliście jednak dziesięć najsprytniejszych dzieci. Zdaliście pytanie, tak jakbyście wybierali ucznia. Widziałam jak zmienialiście z dziwnej istoty w człowieka, zatem jesteście magiem. Zawsze chciałam się nauczyć czarować, przyjmuję zatem waszą propozycje. Zostanę waszą uczennicą.
Potem wzięła sztylet szybko nacięła wnętrze lewej dłoni.
- Przysięgam na krew swoją i matki, że dochowam wierności i będę wypełnić wszelkie polecenia mego mistrza Pan Edwarda. Dziewczynka po przysiędze chciała zwrócić sztylet Edwardowi.

Krossar postanowił upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Chciał nawiązać kontakt z rodziną dziadka a jednocześnie miał do sprzedania sporej wielkości łup. Poszedł zatem do największego w stolicy sklepu Goldmakerów. Przedstawił się w pełny sposób jako Kapłan Ishati, oficer w eskadrze Smokówktóra to z racji budowania dla niej wręcz osobnej dzielnicy musiała już sławna w całym mieście. Po czym podkreślił nazwisko sprawiając zapewne sprzedawcę już w osłupienie. Nie dość, że kapłan to oficer Smoków a na koniec… Krossar Goldmaker tak z tych Goldmakerów z Pana szyldu zakończył. Po czym wręczył dokładny pergamin ze spisem wszystkiego co mają. Niech pan przekaże dziadkowi Etmerowi lub wujkowi Marcowi że ich szukam. Oni mnie pewnie też. Wrócę jutro o tej samej porze.

Sprzedawca chwilę pomyślał i ruszył na zaplecze. W chwile potem wraz z nim pojawił się starszy brat kapłana.
- Cóż cię sprowadza Krossarze. Nabrałeś rozumu i chcesz wrócić na łono rodziny by przyjąć ci wyznaczone Ci w nim miejsce?
- Nie moją decyzją było odejście stąd, jedynie mego ojca a twego brata. Dzieci nie mają nic do gadania. Więc raczej nie można tu mówić o powrocie rozumu. Teraz jestem dorosłym Kapłanem i Korsarzem. Chciałbym was poznać, zjeść może razem obiad. Co do miejsca w rodzinie, chyba za wcześnie na tę rozmową. To zresztą zależy gdzie byście mnie w niej widzieli.
Brat uśmiechnął się. Pokiwał tylko głową.
- Jak zwykle niezależny. Ojciec widział by cię jako kierującego nową placówką w stolicy Cormyru. Wiesz, gdzie mieszkam, Talina będzie zadowolona. Poznasz też mojego najmłodszego Barda, bo Tatianę znasz. Jesteś u mnie zawsze mile widziany.
- Myślę, że jutro znajdę chwilę na obiad, gdybym u Ciebie sprzedał łupy. -odpowiedział Krossar zgodnie z prawdą. Czas zaoszczędzony na bieganiu po mieście przeznaczyłby wtedy na obiad z wujem.
- Pokaż zatem co tam masz do zaoferowania.
Krossar wręczył mu kompletną listę łupów na pergaminie. Na drugim zaś rzeczy które były mu potrzebne do wyposażenia stanowisk pracy i które chciał zakupić. Trzech alchemicznych, jednego kowalskiego i jubilerskiego. Było też wszystko co kobiety wpisały na listę rzeczy użytkowych. W łupach znajdowało się też sześć jucznych jaszczurek i jedna wierzchowa. Postanowił zachować dwie juczne a cztery i wierzchową sprzedać.
- Co do ceny jestem otwarty 75% dostałbym w stolicy bez problemu. Może więcej jeśli bym się targował i trochę pochodził. Wolę jednak dać zarobić swoim.- nie zamierzał niczego na wuju wymuszać. Postanowił przyjąć każą ofertę jaką dostanie.
- Niskie wymagania odpowiedział - wuj z uśmiechem.
- Za broń mistrzowską inne części otrzymasz osiemdziesiąt pięć procent ceny, za przedmioty magiczne dziewięćdziesiąt procent, lecz jednorazowo.
- Dziękuję wuju. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z moim planem, łupów z różnych miejsc będę miał więcej. Czy cenę 85% niezależnie od towaru moglibyśmy utrzymać? Oczywiście nawet gdyby przedmiot był magiczny. Zależałoby mi na stałym i pewnym odbiorcy. Możliwość robienia interesów z rodziną byłaby dla mnie idealna. Dziadek pewnie też by się ucieszył, że w jakiś sposób dokładam cegiełkę do losu rodziny Goldmakerów. Tym bardziej, że za jakiś czas wodować będę korsarską fregatę w której mam spore udziały. Na obiad chciałbym zabrać Tanię moją obecną wybrankę. Nie mieliście okazji się poznać.- uśmiechnął się. Co prawda nie zamierzał przyjmować ofert pracy od wuja i zajmować miejsca w rodzinie według jego interpretacji. Jednak rodzina była dla niego ważna i na swój sposób chciał z nimi współpracować. Jak również zachować dobre relacje.
Wój uśmiechnął się.
- Taki układ mi odpowiada, co myślą o nim inni członkowie naszej rodziny nie obchodzi mnie.
Po tych słowch mrugnął do Krossar.
- Wreszcie zainteresowałeś się kobietami. Nie słyszałem jeszcze byś przyprowadzał do rodziny jakieś kobiety. Myśle, że jest dla ciebie jeszcze jakaś nadzieja. Własna rodzina wiele zmienia. Możesz ja nawet dzisiaj na kolację przyprowdzić. Powiedział wój podając kartkę z kwotą za łup oraz proponowaną wyceną dostosowania pomieszczeń dla kobiet z wioski.
- Rozkażę przywieść tu łupy.- powiedział kapłan - Przekaż im 80% z 85% jakie ustaliliśmy. Jako, że umowa jest korzystna dla moich towarzyszy, którzy sami uzyskaliby na wolnym rynku co najwyżej 50% ceny... 5% zamierzam potrącić na potrzeby kultu Ishati. Powiem im o tym wprost, tak nakazuje honor i mam nadzieję, że będą to respektować.. - następnie kapłan pożegnał się z wujem serdecznie go obściskując. Teraz czekał go zatem oficjalny podział łupów i przyjemny obiad z rodziną.