„Smoki”, „Złoci” i „Srebrni” wystrzelili w spowolnionych magicznymi pajączkami wojowników orków, zabijając kolejnych dwóch. Zostali oni naszpikowani dziesięcioma pociskami. Leila ładowała pistolet. Krossar wymierzył z pistoletu w wodza, lecz wystrzał nie nastąpił. Proch spłoną z nikłym sykiem na panewce.
Edward ustawił kolejną strefę pokrytą pajączkami dokładnie pod nogami gotujących się do przebycia poprzednich, odcinając w ten sposób drogę odwrotu wodzowi orków. Wojowników ogarnęła również chmura dymu towarzysząca wszelkim czarom przywołania w wykonaniu Edwarda.
Po magicznych pociskach Couryna, wódz orków zachwiał się, to wykorzystała Lea przewracając go zakrzywionym ostrzem gizarmy i zadając cios w plecy leżącemu.
Wódz jednak nie był jeszcze martwy, próbował się podnieść. Cztery ciosy krótkich mieczy zbrojnych Sune, stojących w formacji, definitywnie zakończyły jego życie. Z gardeł zbrojnych wydarł się okrzyk radości.
Z rąk maga pokładowego wytrysnął wachlarz różnokolorowych światełek powalając czterech z próbujących przejść teren pokryty pajączkami.
W tym czasie jeden z kapłanów modlił się o zgubę wrogów, drugi zaś kontrował czar orczego szamana.


Sytuacja nie mogła być lepsza, tak przynajmniej mogło się wszystkim wydawać. Wtedy Beshba zaśmiała się drwiąc z wysiłków członków wyprawy.

Mur z dymu nie jest faktycznym murem i działa jedynie odstraszająco, równocześnie zasłaniając widok. Gdy wszystko szło już pomyślnie, przez dym przedarło się dwóch jeźdźców złowieszczych wilków. Szczęki potwora zawarły się na brzuchu jednego z zbrojnych wyrywając flaki. Pęd złowieszczego wilka rozciągnął je na kilka metrów. Drugi wierzchowiec oderwał głowę zbrojnej Sune. Dosiadający swych potwornych wierzchowców orkowie swymi szablami zasiekli dziesiętnika. W powstałą wyrwę w murze tarczy prawej flanki wpadło pięciu wojowników orków. Pozostali z muru zbrojni próbowali utrzymać formację chociaż byli podzieleni. Dwójka zbrojnych była spychana na skrzydło lewej flanki, trzech było spychanych na płonącą jurtę.
Imoen, Cyntia i Agata Burza były ustawione w dobrym miejscu, wypaliły w potwory i ich jeźdźców. Salwa z ich garłaczy poszatkowała ciała martwych zbrojnych, poraniła złowieszcze wilki, zdmuchnęła jednego z jeźdźców i poraniła drugiego. Kobiety szybko wycofały się po oddaniu strzału z garłaczy.

Śmierć kroczyła pomiędzy jurtami.
„Złoci” wykorzystali okazję ich strzały uśmierciły nieprzytomnych orków. Dziewięciu orczych wojowników powoli pokonywało teren zasłany magiczne przywołanymi pajączkami. Baedus szybkimi gestami i kilkoma słowy, w języku niezwykle podobnym do smoczego, przywołał ogromnego żuka. Ten plunął zielonkawą mazią w wachlarzowatym w rozbryzgu. Kwaśna maź pokryła wszystkich wojowników orków atakujących lewą flankę. Z ich gardeł wyrwały się okrzyki bólu i orcze przekleństwa. Mag pokładowy wykorzystał zamieszanie by wycofać się za mur z tarcz.

Mur z dymu na prawej flance rozwiał się.
Krossar trafił złowieszczego wilka, którego dosiadał orczy jeździec.
„Smoki” posłały swe pociski w bok złowieszczego wilka, który niósł jeszcze jeźdźca. „Z pięciu załadowanych przez „Srebrnych” garłaczy wypaliły tylko trzy, uśmiercając potwora pozbawionego jeźdźca. W dwóch proch spłoną panewkach bez wystrzału. Wachta IV zajmowała się ładowaniem swoich garłaczy.
Couryn magicznymi pociskami dobił dwóch z oplutych kwasem orków.
Jeździec szerokim zamachem swej szabli trafił Leri w pierś, dziewczyna wirując i bryzgając w koło krwią z głęboko rozciętej piersi padła.
Leila gładkim wypadem przebiła jeźdźca uśmiercając go.
Lea przemieniła ponownie swój oręż w wieli miecz i potężnym ciosem odcięła przednie łapy potwora. Głowa już martwego złowieszczego wilka przygniotła śmiertelnie ranną, wykrwawiającą się Leri. Do Leri przypadł Sufur. Odciągnął głowę martwego potwora potem z okrzykiem rozpaczy upadł na kolan przy Leri. Briala z swym wiernym kijem ruszyła na orków, którzy przedarli się przez wyrwę w murze tarcz, potężny cios zabił próbującego zastawić się tarczą wojownika orków. Wyczyny Edwarda przyniosły efekt. Trzech orków z krzykiem próbował ucieczki co natychmiast wykorzystał Edward i zbrojni Sune, ich ostrza zatopiły się w plecach orków uśmiercając ich.
Ostatniego z orków atakujących prawą flankę zasiekła dwójka zbrojnych, którzy spychani dołączyli do muru z tarcz na lewej flance.

Edward poczuł się nieco pewniej, ale nie tak znowu bardzo pewnie - dołączył jednak do zbrojnych na lewej flance. Ostatecznie skorupa była równie dobra co i tarcza, a nie chodziło o to, żeby kogoś dziabnąć, ale żeby nie pozwolić przejśc orkom.

„Smoki” wycelowali w orków. Siedem pocisków tym razem trafiło uśmiercając trzech orków i raniąc jednego.
Wojownicy pięciu wojowników orków widząc zanikające pajączki zaszarżowało z pianą na ustach.
Mur z tarcz, w którym na jego skraju ustawił się również Edward, powstrzymał szarżę pięciu wojowników orczych, jednakże jednemu z orków udało się trafić dwuręcznym toporem zbrojną, padła z głęboka raną ramienia. Udało jej się jednak odczołgać do tyłu gdzie doskoczył do niej kapłan Sune, natychmiast tez rozpoczął modlitwę o uleczenie.
Couryn strzałem z pistoletu dobił rannego wojownika orków.
Mag pokładowy zdołał tylko zdjąć w tym czasie swoją kuszę z pleców i zładować ją.
„Złoci” i „Srebrni” wystrzelili, jednakże tym razem ich strzały haniebnie chybiły. Wszystkie przeszły górą, Pewnie nie chcieli ranić nikogo z muru tarcz.
Krossar doskoczył do Leri i użył najsilniejszego czaru leczącego udostępnianego mu przez Istishia.
Moc lecząca przepłynęła przez Krossara do Leri zasklepiając jej ranę. Dziewczyna natychmiast otworzyła oczy. Sulfur zaczął obsypywać jej twarz pocałunkami.
- Nie czas na to. - powiedział Leila ładując pistolet.
Lea potraktował dosłownie okrzyk Couryna. Wielki miecz ponownie zmienił się w jej dłoniach w długi łuk refleksyjny.
Strzała pewnie pomknęła w kierunku kapłana orków. W rozbryzgu kwi i rozbłysku światła wynikła w ciało orka. Kapłan rzygnął krwią i padł martwy.