Gniewomir niewiele myśląc, skoczył w przód i przeturlał się pod pierwszym z atakujących go stworów. Miał nadzieje wyprostować się, obrócić i na czas zaatakować potworka, gdy ten zda sobie sprawę z tego, że jego atak trafił w próżnię. Przeklinał się w myślach. Co mu przyszło do głowy, brać ze sobą garłacz w te wąskie przestrzenie? Udało się uskoczyć, udało się wycelować… Nacisnąć spust. Huk garłacza rozniósł się głośnym echem po całej jaskini. Błąd? Możliwe że tak. Jeśli oprócz tych dwóch stworków w jaskiniach żyły kolejne, to właśnie dowiedziały się o intruzie. A były zaskakująco zwinne. Rój śrucin, jakie posłał w nich Gniewko, poszarpał ramie tylko jednego z nich. Drugi był szybki i całkowicie zdołał umknąć przed ostrzałem.

Szczękając zębami, zaatakowały Gniewka z obu stron, zwinnie go flankując. Ich gumiaste łapska wystrzeliły do przodu rozciągając się i celując w szyję. Były doskonale zsynchronizowane i wojak domyślał się czemu. Porozumiewały się między sobą tymi stukotami zębów. Na szczęście oba chybiły, tym razem.

Gniewek, kontemplując swój unik, złapał pierwszego stwora - tego, którego zranił w ramię - właśnie za ranną rękę i spróbował szarpnąć ku sobie, jednocześnie drugą ręką, w której wciąż trzymał swoją broń, pchnął w przód, próbując wybić mu większość kłów swojej strzelbą. Tak, żeby przynajmniej jeden nie mógł się komunikować. To był zwinny atak i piękny cios. Kolba garłacza uderzyła z impetem w szczękę potwora, rozwalając mu twarz na krwawą miazgę i odrzucając do tyłu. Stwór zatoczył się od tego uderzenia niczym pijany zając. Jego kompan jednak nie przeląkł się losem swego towarzysza. Chwycił swymi rozciągliwymi mackami za szyję Gniewka, lecz nie był to stabilny chwyt z jego strony. Ledwo zdołał zacisnąć je na jego szyi.

Gniewomir wyszczerzył zęby sam do siebie i pomyślał, że w zasadzie dlaczego nie. Skoro ten się lubi dusić, możemy się podusić... Złapał wolną ręką za łapsko stwora w silnym uścisku, ale bynajmniej nie zamierzał się uwalniać, ale upewnić się, że ten mu nie czmychnie. Ruszył w tył, starając się jeśli nie nadepnąć na stwora, to przycisnąć go z impetem do ściany ciasnego korytarza. Zaskoczył tym był przeciwnika, który nie był dość silny by nie dać się zepchnąć w kozi róg, tyle że… w duszeniu był o wiele lepszy. A Gniewomir dał mu czas by niczym imadło wydusić ostatnie iskierki życia ze smoczego jeźdźca. Tambernero zrozumiał szybko, że popełnił błąd, walcząc na zasadach przeciwnika. Korzystając z tego, że stwór wciąż dusił go jedną ręką, szarpnął się ile mógł do przodu, licząc na to, że wyrwie się z uścisku, jednocześnie dobywając Józefiny. Ostrze rapiera błysnęło w nikłym poblasku. Jeśli uda mu się wyrwać, zamierzał odwrócić się i chlasnąć zwierzaka prosto w pysk. Jeśli nie. Cóż. Zacznie od odcięcia duszącej go łapy. Przed oczami tańczyły mu szaro-białe gwiazdki i wiedział, że czas mu się kończy. Nie zdołał się wyrwać z uścisku łapy, ten był za silny. Chlaśnięcie w twarz wobec tego też nie było wykonalne. Z trudem w ogóle wysunął wąski rapier, który nijak nadawał się do odcinania czegokolwiek. Mógł więc zrobić tylko jedno… pchnąć ostrze w nadziei, że przebije serce. I że to wystarczy by ukatrupić bestię zanim wydusi z niego resztę życia.

Gniewko postanowił zdać się na ten pomysł, a żeby zwiększyć swoje szanse, kucnął, ciągnąc za sobą stwora i nie dbając o to, czy ta jego sztuczka okazała się skuteczna i wytrąciła stwora z równowagi czy też nie, dźgnął rapierem tam, gdzie miał nadzieję znajduje się pierś czarnookiego. Jego płuca zaczęły mocno skarżyć się na brak tlenu, atak paniki tylko zwiększył siłę pchnięcia. Ostrze rapiera przeszyło na wylot klatkę piersiową, zagłębiając się w nią aż po gardę. Potwór wydał z siebie cichy pisk, a potem rozluźnił nieco łapy… słabł, umierając powoli. I uwolnił szyję Gniewka od swego uścisku. W samą porę, bo drugi stworek już pozbierał po ciosie w zęby.

Tambernero jak pijany odtoczył się od ściany i od dźwigającego się przeciwnika, łapiąc powietrze i próbując opanować szumy w głowie. Nie miałby jak w tych warunkach przeładować swojej strzelby, więc zdał się na Józefinę, po której ostrzu ściekała krew. Tanecznym krokiem ruszył w kierunku stwora, kręcąc ostrzem młynka i gwiżdżąc przez zęby przeraźliwie, żeby rozproszyć uwagę przeciwnika. Biorąc pod uwagę zwinność stwora, zamierzał zaatakować szybko, a nie mocno. Być może te gwizdy właśnie zmąciły zmysły przeciwnika, a być może to był pech? W każdym razie gnający z dużą prędkością potworek, szybko zmieniał kierunki poruszania się, utrudniając potencjalny atak Gniewkowi i… potknął się o truchło towarzysza, ułatwiając natarcie. Cios nie był może śmiercionośny, ale niewątpliwie poważny, bo stworek rzucił się po nim do ucieczki. Miał już dość walki.

Gniewomir zastanowił się przez chwilę, czy chce się zagłębiać w norę w ślad za nim, ale on też miał dość. Świszczał przy oddychaniu, które samo w sobie było bolesne. A na szyi miał pewnie takie malinki, jakich nie powstydziłaby się jego żona. Wytarł krew z Józefiny, garłacz też został naładowany na wszelki wypadek. Dopiero wtedy Gniewomir pochylił się nad kwiatem. Zastanawiał się, czy zdoła ostrożnie wykopać roślinkę palcami, zamiast ją ucinać. W blasku jej półaktów szukał też ewentualnych nasionek niezwykłej rośliny.

Ta roślina jednak kwiatem nie była. Tylko grzybem wrastającym głęboko w trupa niebianina i pasożytującym na jego zaschniętym korpusie. Gniewek stłumił w sobie odrazę i rzucił okiem na świeże truchło pod ścianą. Mógłby uciąć zarówno kawałek padliny, jak i kawałek tego grzyba i zobaczyć, co się stanie. Winą za to delikatne uszkodzenie grzyba zawsze mógł obarczyć zawieruchę bitewną. Był bardzo ciekaw, co by się stało dalej - jego natura badacza, mola książkowego i historyka brała w nim górę nad obawą o to, że któregoś dnia obudzi się… a w zasadzie mógłby nie obudzić się wcale, zarośnięty pasożytującym na nim grzybem.

Gniewomir zagryzł wąsa pod dolną wargą, roztrząsając w sobie ten dylemat. Potem pogłaskał jeden z mięsistych płatków palcem osłoniętym skórzaną rękawiczką. Ciekaw był, co się stanie. Kwiat zadrżał i poruszył się lekko. Poruszony tym odkryciem Gniewek, postanowił przeprowadzić jeszcze jeden eksperyment. Był ciekaw, czy gdyby faktycznie zdecydował się zabrać dla siebie kawałek, to czy istotnie byłoby to niebezpieczne dla niego. Ściągnął rękawiczkę i sięgnął po Józefinę. Dziabnął się jej czubkiem w palec i poczekał moment, aż na opuszce zaperliła się szkarłatna kropla krwi. Gniewomir strząsnął ją na płatek, nie dotykając rośliny palcem.
Kwiat pochłonął krew i zaczerwienił się. Blask zmienił się na krwawy. Gniewomir przyjrzał mu się z marsową miną, trzymając palec w ustach. W końcu wyciągnął go stamtąd, wciągnął na rękę rękawicę i pomagając sobie Józefiną, ukopał tyle rośliny wraz z ususzonym truchłem, ile był w stanie. Starał się przy tym ponurym ogrodnictwie nie myśleć o tym, co naprawdę robi. Potem wziął ją w jedną rękę i podszedł do potworka, który dotrzymywał mu towarzystwa. Złapał go za nogę i zaczął ciągnąć w kierunku, z którego przyszedł.

Nikt mu w tym nie przeszkadzał. Przemierzał kolejne korytarze zmierzając ciągle w górę i w górę… coraz bardziej kierując się nosem. Czuł bowiem intensywny zapach jakiegoś wywaru, który z pewnością warzyła znajoma mu wiedźma. Miał rację. W dużej jaskini była pracownia alchemiczna, na środku której stał kociołek z gotującą się w nim zupką. A w nim chochlą mieszała starucha w swym kuszącym wydaniu.
- Masz kwiat. To dobrze… daj mi go i ubijamy interes - uśmiechnęła się chciwie i lubieżnie zarazem.
- Przyniosłem też ziemię do doniczki - odparł Tambernero, podnosząc potworka za nogę. - Ten grzyb rósł na niebianinie. A biorąc pod uwagę, że z ciekawości zepsułem go swoją krwią, pomyślałem, że dobrze będzie przytaszczyć i niego, żeby sobie babcia nie musiała czegoś nadwyrężyć, kiedy będzie ciągnęła go po korytarzach… - mruknął i wypuścił nogę stwora. – Ubijmy interes.
- Ja mam swój kwiatek… ty masz swoje życzenie. Wyraź je i bierzemy się do roboty - odparła spolegliwie wiedźma, odcinając kwiat i kładąc do kadzi zalanej jakimś płynem.- To co chcesz dostać?
- Wiedzę - westchnął Gniewomir. - O tym, jak mam się dostać do moich towarzyszy, gdzie ich szukać - doprecyzował. - Miło by było dowiedzieć się też, jak mogę im pomóc, jeśli tej pomocy potrzebują - zmierzył wiedźmę kusym spojrzeniem.
- Czy ja wyglądam na wyrocznię? - zmierzyła go spojrzeniem wiedźma. - Mogę ci pokazać gdzie są i co robią, ale nie udzielam porad wędrowcom. Bądź tak miły i weź tyle kamieni z tamtej półki, ilu masz towarzyszy.
- Brakujących? Czworo. W tym jeden skrzydlaty - odparł Gniewomir, wypełniając polecenie wiedźmy. - Na wyrocznie to może nie, ale na taką, co wie - owszem.
- Wrzuć kamień do kociołka i wypowiedz głośno imię, a potem skup na imieniu się mocno - wyjaśniła czarownica, po czym zaczęła mieszać mamrocząc coś pod nosem.
Gniewomir wrzucił kamień i westchnął głęboko. Pierwszy do głowy wcale nie przyszedł mu Agnis, ale jego żona... Zacisnął powieki, próbując się zmusić do skupienia. Nie chciał, żeby wiedźma miała jakikolwiek ślad po Mirze. Zaczął oddychać jeszcze głębiej i jeszcze głębiej, wyciągając z pamięci podobiznę kapitana.
- Agnis! - syknął, rozdzielając w głowie to imię na poszczególne dźwięki. Natychmiast przypomniał sobie tembr jego głosu, spojrzenie i podejmowane decyzje. Odetchnął z ulgą, kiedy wraz z imieniem kapitana w głowie pojawiła się całe jego osoba. Agnis w jego głowie siedział na grzbiecie Nilama i wyglądał dokładnie tak, jak wtedy, kiedy spotkali Nakręcanego Ptaka.

Breja zabulgotała, opary unoszące się nad zupką rozsunęły się na boki okalając brzegi kociołka, a w środku falującej substancji pojawił się obraz tratwy unoszącej się na wodnej toni w blasku księżyca. Tratwy pośpiesznie związanej i zrobionej. Prymitywnej. Na niej to odpoczywał Agnis z żelazną obrożą na szyi.
-Ten mi się podoba - mruknęła wiedźma, nachylając się ku kociołkowi, przez co jej biust został kusząco uwypuklony - Ma dziewczynę? Czy woli chłopców?
- Nie mam pojęcia - mruknął Gniewomir, skupiając się na ułożeniu gwiazd na niebie nad kapitanem - Ale na pewno go o to zapytam, jak tylko go zobaczę…
Gwiazdy nad tratwą… Był pewien, że przynajmniej ułożenie względem siebie przynajmniej trzech widział dzisiaj, kiedy rozpalali ognisko u wrót wiedźmiej domeny. Było ich jednak za dużo, żeby mógł spamiętać ich ułożenie.
- Masz kartkę albo welin i coś do pisania?
- Mam coś lepszego - mruknęła czarownica, sięgając po chochlę. - Skoro już się na niego napatrzyłeś.
Zamieszała w kotle, burząc obraz i znów mamrocząc pod nosem. Kamyk wrzucony przez Gniewka wypłynął na powierzchnię z wygrawerowanym napisem “Agnis”.
- Przez trzy dni i trzy noce za każdym razem, gdy powiesz jego imię, kamyczek wskaże kierunek, w którym musisz się udać. Potem rozsypie się w pył. Trzy dni i trzy noce powinny ci wystarczyć, prawda?
- Nie jest jedynym, którego muszę odnaleźć - odparł Gniewomir nieprzekonany.
- Dlatego po jednym masz kamieniu na każdego z nich - rzekła w odpowiedzi czarownica, podając przedmiot Gniewomirowi. - No… nie traćmy czasu, wrzucaj kolejny.
Gniewomir westchnął i wrzucił kamyk do kotła, mrucząc ciszej, ale wyraźnie “Chaaya” i przypominając sobie natychmiast ciepły a psotny uśmiech, jaki widział kilka razy na jej twarzy. Zobaczył olbrzymią wioskę ukrytą w mroku jakiejś dżungli, zobaczył też i Chaayę przemykającą między budowlami. Chat nie wybudowano tak by były trwałe i większość z nich była po prostu mała. Nieduże jednoosobowe budynki jak ten, który przydzielono Chaayi. Wydawały się być rozłożone chaotycznie, choć… w centrum wioski trafiały się większe budowle. Zapewne chatki należące do elity wioski, oraz siedziba samej władczyni. Na środku też całej wioski stał prosty drewniany ołtarz i słup pokryty płaskorzeźbami przedstawiającymi zapewne duchy natury. Gniewko zauważył też coś, co było przenośnym siedziskiem obok ołtarza. Starożytne smocze siodło. Identyczne z tymi, które można było znaleźć w lamusie Kryształowej Jaskini. Tyle że przeznaczone na smoka znacznie większego od Nilama czy Athosa.
Ogarnął go krótki spazm rozpaczy, który złapał go za wątpia i puścił. Gdzie was wszystkich porozpieprzało…? - jęknął w duchu, wyciągając rękę po kolejny kamień.
Tymczasem w kociołku… Zdziwiona bardka przykucnęła przed siodłem i obserwowała go z miną namaszczenia pomieszanego z podziwem. Nie na długo jednak. Wstając rozejrzała się po okolicy i skierowała się ku, jak myślała, wyjściu z osady. I szybko napotkała ścianę cierni… rzeczywiście była tu więźniem. Nawet z ulepszonym magią wzrokiem, nie potrafiła wypatrzeć owego ukryte przejścia. Tak dobrze było schowane. Tancerka nie dawała jednak za wygraną. Noc była młoda a osada nie za duża. Ruszyła powoli wzdłuż żywopłotu.
- Chaaya - niemal wyszeptał, ale z taką emocjonalną intensywnością, że poczuł, jak zmienia się ciśnienie w jego głowie. Jakby zamierzał samym tylko jej imieniem skłonić ją, by spojrzała mu w oczy.
Ta jednak czymś zawstydzona schowała twarz w torbie i przez chwilę wydawała dziwny przeciągły jęk. W końcu jednak, rozejrzała się dookoła. Po czym zerwała się nagle i przebiegła kawałek wzdłuż ciernistego płotu. Gniewomir obserwował ją jeszcze przez chwilę, mając nadzieje zobaczyć, co ja tak poruszyło. Wędrówka wzdłuż ogrodzenie pozwoliła dziewczynie obejrzeć jeszcze więcej cierni. Płot wydawał się być jednolitą masą kolców i liści, bez widocznych szczelin.
- Zaraz puszczę tę dziurę z dymem… - fuknęła rozzłoszczona Chaaya, zawracając energicznie.
- Twoja dziewczyna? Niemal rozbierasz ją wzrokiem - mruknęła mimochodem czarownica uśmiechając się podstępnie.
Rozproszony Gniewek, podniósł głowę znad kotła, dopiero teraz czując, jak mocno zaciskał palce na krawędziach rondla.
- Miałaś kiedyś koło siebie ludzi, w znajomość z którymi chciałaś zainwestować coś z siebie? Wiesz. Takich przyjaciół, tylko bez pieprzenia ich? - zapytał zupełnie spokojnie i bez złośliwości.
- Miałam siostrę… w jakby to ująć. Nie zrozumiesz terminu. Sabat to takie siostrzeństwo podobnych mi istot. I ta właśnie siostra mnie zdradziła - uśmiechnęła się krzywo.- I nie pochlebiaj sobie z tym pieprzeniem. Jesteś milutki i ładniutki, ale nie aż tak, by mi na twój widok opadały majtasy.
Gniewomir, zupełnie niespodziewanie dla samego siebie, uśmiechnął się szczerze. - Poproszę o trzeci kamyk.
Czarownica zakręciła chochlą w kociołku i obraz znikł. Kamyczek z napisem “Chaaya” wypłynął na wierzch. Gniewomir wyciągnął go i wrzucił do środka kolejny.
- Nveryioth - zaproponował, postrzegając w myślach towarzysza bardki.
Smok pojawił się, leżąc w jaskini, opatulony skrzydłami i śpiący. Był sam, pomijając dziwne kokony, które jednak wyglądały bardziej na efekt działania magii, niż na naturalny twór. Odpoczywał.
- Taaa… smoki. Nie wiem co ludzie w nich widzą. Ostatni z czterech kamieni, zgodnie z umową. Wybieraj mądrze - rzekła wiedźma.
- W smokach moc, która nigdy naszą nie będzie… W skrzydlatych… wybaczone winy za próby jej posiadania - powiedział, obracając ostatni kamień w rękach, myśląc o Vanleyu i Nadziei. Popatrzył na wiedźmę nieobecnym wzrokiem. Miłość do żony domagała się w nim, by wymówił jej imię, ale to byłoby samolubne i bezcelowe i zmarnowałby okazję do zdobycia wiedzy w zamian za rozbłysk radości. Jednak coś w radzie wiedźmy zaalarmowało go. I zamiast wezwać imienia Jarvisa, jak planował, zacisnął dłoń na kamieniu. Matrona… czy jej następczyni? - pomyślał i sięgnął do Athosa. Odpowiedziała mu milcząca obecność olbrzyma, który po chwili namysłu pchnął w jego stronę swój smutek i wsparcie.
~ Postrzeganie Matrony nie zwróci nam jej ~ spiżowy głos towarzysza rozbrzmiał w głowię Gniewomira. ~ Nie znasz z kolei Smoczycy, której szukasz poza jej imieniem i opisem. I na pewno nie znajdziemy jej w trzy dni. Możesz zaryzykować i zobaczyć kogoś zupełnie innego albo w ogóle nic. Jesteś pewny, że nie chcesz postrzec Jarvisa?
~ Jarvis był z Chaayą, kiedy się rozdzieliliśmy. Jeśli znajdziemy ją, to jeśli nawet nie będzie go z nią, może będzie potrafiła powiedzieć, gdzie jest…
Gniewomir przeniósł spojrzenie na wiedźmę. Patrzył na nią z jakimś smutkiem w oczach i w milczeniu, a po jego czole spływał pot. Odwrócił się do kotła i wypuścił lekkim ruchem kamień, który po prostu zsunął się do środka kipieli po jego otwartej dłoni. A bojąc się, że wiedźma będzie patrzyła… na imię, powiedział głośno:
- Jaśmin - a w myślach przypomniał sobie wszytko, co wiedział na jej temat, dorzucając do tego coś na kształt Modlitwy za nieobecnych - lament rzucany w śnieżycę za zaginionym. Wiedz, że jestem i wiedz, że Cię szukam. Daj znać… Daj znać, błagam…
- Jaśmin? Głupie imię… ale ślicznotka nawet całkiem, całkiem. Nie tak ładna jak ja, co prawda, ale ujdzie w tłoku - mruknęła czarownica, zerkając do kociołka, w którym pojawił się obraz młodej kobiety w białym burnusie przemierzającej pustynię na wielbłądzie z niewielką świtą wojaków. Nie... ona nie przemierzała pustyni, ona desperacko przed czymś lub przed kimś uciekała.
Gniewomir rozpaczliwie przytrzymał się krawędzi kotła, czując jak wiotczeją mu nogi, a ciało drży. Athos w jego umyśle przesłał mu obraz siebie samego, jak stoi z rozłożonymi skrzydłami w płomieniach lodu, którym zazwyczaj zionie, i z rozwartym w ryku pysku. A potem klęka, kładąc skrzydła na ziemi.
~ Pani moja… - wyjąkał w myślach Gniewomir, czując ten sam nabożny tryumf i pokorę, co jego smoczy towarzysz i chłonąc wzrokiem to, co widział. ~ Pani moja, znajdziemy Cię, przysięgam. Gniewomir wyprostował się na mocniejszych nogach i tak długo, jak się tylko dało, patrzył na Smoka. Złoty poblask roztaczany przez skąpane w słońcu wydmy kładł się ciepłym, pomarańczowym blaskiem na jego twarzy. Potem mężczyzna spojrzał na wiedźmę i kiwnął głową. Obraz zaczął się rozmywać szybko, a wiedźma westchnęła:
- No cóż.. i tak dobrze, że czar wytrzymał tak długo. Nie sądziłam, że wywar pozwoli spojrzeć na więcej niż trzy osoby.
Ostatni z kamyczków z napisem “Jaśmin” wypłynął na wierzch. Gniewomir zebrał swoje skarby. Zamknął oczy i nabożnie przycisnął do czoła ostatni kamień. Potem wyprostował się i spojrzał na wiedźmę.
- Wybrałem mądrze, jak radziłaś. Dziękuję za te wskazówkę. Dobrze się z tobą robi interesy. Teraz, gdy masz już kwiat, wypuścisz merfolki?
- Cóż… nie są mi do niczego potrzebne, a wywary z nich cuchną dorszem. Po pięćdziesięciu latach dorsz może się przejeść - wzruszyła ramionami. - Rano będą wolne.
Tymczasem do jaskini wleciał gołąb, który bez strachu przysiadł na ramieniu Gniewomira i zaczął głośno gruchać. Miał przy nóżce przywiązany list, który to zaskoczony wojak zdjął z nogi. Po czym rozwinął zwój i przeczytał wiadomość.

Porwał mnie towarzysz wyłowionego ciała i bardzo chce dostać tubus znaleziony przy ciele, nawet wymieni się za mnie w jednym kawałku. Powiedzcie Nilamowi, że jeszcze nic mi się nie stało, a naszemu gospodarzowi, że dziękuję za bezpieczeństwo i gościnę na jego powietrznej łodzi, ale w przyszłości nie skorzystam. Podpisałbym się, ale mój uprzejmy porywacz jeszcze nie rozwiązał mi rąk. A.

- Dobra wiadomość? - spytała mimochodem wiedźma.
- Po zbóju… - Gniewomir zmarszczył czoło, wpatrując się w rzędy literek. List nie zawierał absolutnie żadnych wskazówek co do kierunku, choć sugerował całkiem wiele innych rzeczy. Być może był tu ukryty jakiś szyfr, ale to Gniewomir mógł ustalić tylko w spokoju i skupieniu, jakie zagwarantuje mu obóz. Póki co udawał, że czyta, żeby szybko wymienić kilka myśli z towarzyszącym mu smokiem.
~ Przekaż pozostałym treść listu i zapytaj od razu Nilama, czy to mógł podyktować jego Jeździec. Przekaż też im wszystko to, co widziałem w kotle. Zaraz do was wrócę, tylko pokręcę się jeszcze po tej norze.
~ Agnis na tratwie już napisał ten list, czy jeszcze nie?
~ Wydaje mi się, że już. Miał na sobie obrożę… zresztą porozmawiamy, jak wrócę. Chce też zejść do merfolek.
Odpowiedziało mu milczące poczucie zgody, płynące od strony Athosa.
Tambernero zwinął list i schował go głęboko za pazuchą.
- Cóż. To już chyba wszystko między nami - odparł, kiwając jej głową. - Jeśli nie masz nic przeciw, chciałbym jeszcze rzucić okiem na te komnaty, nim wrócę do towarzyszy. My również jutro rano znikniemy, jak tylko zrobi się jasno na tyle, żeby lecieć - dodał, masując obolałą szyję.
- Znaczy... myszkować po moim domu? - jedna brew kobiety uniosła się podejrzliwie.
- Dokładnie tak - chrypnął Gniewomir, szczerząc się do niej bezczelnie i po raz kolejny udowadniając, że subtelną sztukę dyplomacji rozumiał wyjątkowo… niesubtelnie. - Weź pod uwagę stan rozkładu, jaki i tak już tam panuje, i to, że faktycznie już tam byłem i nic nie zdemolowałem - zaznaczył.
- Aaaa… znaczy chcesz zejść do podziemi siostry? Droga wolna. Tylko nie oczekuj, że ktoś cię tam będzie ratował, jak wpadniesz w tarapaty. Nie wiem, co ta suka tam zostawiła, ale zapewne nic miłego - wzruszyła ramionami wiedźma.
- Nie pójdę nigdzie, gdzie nie byłem już wcześniej. Nie chce pobłądzić. Po prostu wcześniej śpieszyłem się do ciebie - zapewnił. - Jak wrócę, zejdziesz ze mną do merfolek, żeby je powiadomić o swojej decyzji?
- Po co? Wystarczy że ty im powiesz. Mam dość ich widoku. Zwalniam je… i to wystarczy - uśmiechnęła się kwaśno i rzuciła fiolkę w dłonie zaskoczonego Gniewko. - Na mój koszt. Znaj szczodrość Carthy, morskiej wiedźmy z iglicy. Pomoże na gardło i zagoi inne rany.
Gniewomir wyprostował się z uśmiechem na twarzy, stanął przed nią na baczność, trzaskając obcasami i salutując Józefiną.
- Gniewomir Shavri Tambernero z Kryształowej Jaskini. Wciąż nie wiem, czy bardziej powinienem się Ciebie bać, czy pożądać, ale szczerze mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkamy. Gdybyś zmieniła zdanie, możesz ze mną wyjść, jak wrócę. Nie wiem, jak często widujesz na własnym podwórku skrzydlate, ale wiedz, że te na pewno nie zrobią Ci krzywdy, gdybyś chciała je poznać. Póki co - zaraz wracam - co powiedziawszy, odwrócił się z powrotem do prostego korytarza, który wiódł go ku miejscu, w którym znalazł kwiat i dwa atakujące go potworki. Podkradał się tam jednak ostrożnie, z Józefiną w ręce gotową do ataku.
Znowu zanurzał się w ciemnych korytarzach zapomnianej przed wiekami podziemnej budowli. Było tu cicho i wilgotnie i zimno. Minął rozwalające się meble biblioteki i skierował w dół, docierając do loszku z prawdziwymi celami. Część z nich była pusta, inne pełne, choć mieszkańcy owych cel dawno temu już zmarli… zapewne z głodu. Trzy trupy, każdy za kratami zamkniętymi kłódkami.
Gniewomir przez chwile stał w milczeniu, a potem westchnął i zmówił krótką modlitwę, której nauczyła go żona, gdy walczył o życie w infirmerii. Uważał, że kimkolwiek byli więźniowie, zasługiwali na dobre słowo. Nie był pewny, czy były to istoty rozumne, a jeśli tak, w co wierzyły, wiec modlił się po prostu za ich spokój.
- Przez ciemność idź w świetle, przez ból i strach krocz z radością. Głodu nie zaznasz ni choroby, boś już ponad wszystkie troski. Podążaj więc w spokoju - my czuwamy.
Potem podszedł bliżej, chcąc przyjrzeć się owym istotom. Były to humanoidy. Dwa szkielety wyglądały na ludzkie. Trzeci był szczuplejszy i wyższy. Całkowicie nieludzki.
Gniewomir z ociąganiem odszedł od klatek, by rozejrzeć się po okolicy.
Dalsze zejście prowadziło w głąb… Ziała tam duża czeluść niknąca w mroku. Kiedyś prowadziły do niej schody, ale… pozostało po nich tylko wspomnienie.
Gniewomir zawrócił, chcąc znaleźć ponownie fragment korytarza, w którym natrafił na kwiat.
Dotarcie do pracowni, zajęło mu trochę błądzenia. Ale znalazł się w końcu w niej. Na szczęście tym razem żaden potwór na niego nie czekał. Był kociołek, były też półki pokryte kurzem z glinianymi garnczkami i słoikami. Była to pracownia identyczna z pracownią Carthy… tyle że opuszczona i zapomniana.
Gniewomir w stertach śmieci znalazł to, czego szukał - nieduże, drewniane puzdro, z którego bez ceregieli wytrzepał, kurz, bród i szlag wie, co tam jeszcze było wcześniej. Wytarł je jakaś szmatą i wyłożył płytką warstwą okrwawionej ziemi, której nie brakowało tu po pojedynku, jaki stoczył. Dopiero tak przyszykowany podszedł do truchła, na którym żerował grzyb. Pomimo ostrożności i skrupulatności nie wyciął wcześniej całej rośliny. Dlatego szybko wrzucił do skrzyneczki kilka mięsistych kawałków i zamknął wieczko. Jeśli roślina przeżyła w tej ciemności, wytrzyma i w szkatułce regularnie dokarmiana... Im dłużej przyglądał się zwłokom, na których żerowała roślina, tym był szczęśliwszy, że uwolnił chociażby już martwe ciało od jarzma rośliny.
- Chciałbym móc zrobić dla Ciebie coś więcej - wyszeptał, schował pudełko i ruszył z powrotem, rozglądając się jeszcze w nadziei, że może wpadnie mu w oko coś, co ominęły osoby opróżniające te pomieszczenia przed nim albo mylnie uznały za mało cenne. Miał też nadzieję, że w drodze od wiedźmy znajdzie jeszcze raz to pomieszczenie z księgami. Przypomniało mu się bowiem, że regularne wybrzuszenia na kartce papieru to znaki czytelne dla ślepych. Zastanawiał się więc, czy jego pierścień nie byłby w stanie rozszyfrować dla niego tych znaków. W końcu - było nie było - to też był jakiś język.
Znaleziona księga była stara i nieco rozpadająca się w rękach. Poddana mocy pierścienia księga zaczęła zmieniać kształty wypukłych znaków na czytelny charakter i widząc zawarte tam słowa, tylko jedno cisnęło się Gniewkowi na usta. “Herezja”.
Trzymał bowiem w ręku starożytną kronikę królestwa. Królestwa szarych krasnoludów. Herezja! Przecież wiadomo, że krasnoludy nie są zdolne tworzyć cywilizacji. To prymitywne brodacze żyjące na dalekiej północy. Odziewające się w skóry i używające krzemiennej broni.
Gniewomir jednak nie potrafił sobie odmówić książki, nawet jeśli była marnującą czas rzetelnych naukowców fantastyczną bujdą dla dzieci bądź szlachcianek. Nie wiedział, co ta książka tu robi, ale zamierzał ją stąd zabrać.
- Wystarczy tego myszkowania… - mruknął sam do siebie, odchrząknął, schował w torbę książkę i zdecydowanie ruszył do wyjścia.
Smoki dyskutowały między sobą niewątpliwie wzburzone opowieściami Athosa. I podekscytowane tym, że wreszcie wiedziały, gdzie się mają udać.
- Posłuchajcie. Musimy ustalić, co robimy najpierw - zaczął Gniewomir, dorzucając do ogniska sporą gałąź. Wyrzucone z oceanu suche drewno, które zebrał na plaży, paliło się zielono-niebieskim płomieniem. Athos patrzył na to głodnym wzrokiem fioletowych ślepi. Jego towarzysz kontynuował:
- Teoretycznie musimy założyć, że Agnis był w niewoli. Czy jest w niej dalej? Prawdopodobnie nie. Porywacz twierdzi, że zwierzak Jarvisa ma ze sobą to, czego on chce, a co my znaleźliśmy przy trupie hm… golema? - zawahał się, szukając lepszego słowa, ale ponieważ nie znalazł, ciągnął dalej: - …wyłowionego przez Godivę. Mamy klucz do znalezienia Agnisa i Chaayi, a ja wierzę, że wraz z nią również i Jarvisa - rzekł, klepiąc się po kieszeni, w której ukryte leżały cztery kamienie. - Możemy zapytać merfolek o odległości. Może wiedzą o jakiejś tratwie, która ostatnio się tu błąkała, albo o wyspie w okolicy na tyle dużej, żeby była tam dżungla z wioską w środku. W najgorszej sytuacji zdawał się być Agnis, dlatego chciałbym znaleźć najpierw jego, choć wcale nie musi być najbliżej. Na poszukiwania wszystkich mamy tylko trzy dni, więc możecie się ze mną nie zgodzić.
- Możemy się też podzielić rolami. I każdy smok weźmie po kamieniu - zamyśliła się Godiva.
- Tak, jak mówiłem wcześniej, jestem przeciwny rozbijaniu grupy, która i tak jest już podzielona - odparł Gniewomir.
- To była tylko propozycja. Nie żeby mi specjalne zależało - wzruszyła skrzydłami smoczyca.
Gniewomir zerknął na nią zdumiony, starając się to zamaskować. Bał się, że smoki będą każdy w swoją stronę ciągnęły, żeby ich jeźdźca odnaleźć pierwszego.
- Dobrze. Mam pomysł. Zejdziemy na dół do merfolek i niech nam powiedzą, co może być bliżej i wtedy się zastanowimy. To jest jak rzut monetą. Agnis, kiedy powstawał ten list był więźniem, a zaledwie kilka godzin później, kiedy go postrzegałem, płynął już tratwą. Jeśli można to nazwać płynięciem - mruknął i odkaszlnął. - Co wy na to?
- Mnie tam za jedno - westchnęła smoczyca i zerknęła na Nilama.
- Po to wyruszamy w skrzydle, żeby lepiej działać. Na większą odległość stracimy kontakt. Rozproszymy się, możemy zostać łatwiej wyłapani, nawet jeśli nam się powiedzie, to wszyscy i tak będziemy rozdzieleni. Mamy trzy dni mówisz, może nam starczyć czasu żeby zebrać skrzydło i sprawdzić, w którym kierunku należy szukać Tinu. - Powiedział Nilam. - Tak, najprawdopodobniej on to napisał albo kazał napisać. Przy czym jest duża szansa, że skoro widziałeś go na tratwie, w obroży, to zrobił to co zwykle, zrobił kogoś na szaro. Dał drapaka, więc wymiana nie ma sensu. Poza tym, jestem od niego obecnie odcięty, nie czuję go. Wiecie o co mi chodzi. - Dodał nieco rozdrażniony.
Atos mruknął współczująco. Krótko, po męsku.
- Dobrze. Sfruńmy zatem - zadecydował Tambernero.
Gniewomir wtarabanił się na grzbiet Athosa i ten krótki moment, kiedy smok w rześkim, nocnym powietrzu opadał spiralnie, powolnym, miękkim szybowaniem ku zatoce, wykorzystał na rozmowę.
~ Chciałbym Cię prosić o przysługę ~ powiedział, posyłając mu obraz kwiatu-grzyba, ciała wspaniałego anioła, na którym żerował, kropli krwi, którą nakarmił roślinę i to, że nie całą ją oddał.
~ To podły pasożyt ~ stwierdził bez złości Athos, kładąc się w skręcie na lewe skrzydło ze świstem zimnego powietrza, które nim przecinał.
~ Wiem. Ale nasycone krwią niemalże korony stworzenia.
~ Dlatego nie chcesz karmić jej swoją krwią? Wydaje Ci się ona zbyt pospolita?
~ Tak.
Smok machnął powolnym, leniwym ruchem skrzydłami, wyrównując lot i prędkość opadania i stawiając opór granatowemu przestworowi.
~ A co jeśli ta roślina na to nie zasługuje? Co jeśli to jest niebezpieczne?
~ Ma w sobie krew anioła, chciałbym zaryzykować i zobaczyć, co z tego… hm… wyrośnie. Dlatego Cię o to proszę.
~ Zrobię to, ale uważam to w najlepszym wypadku za bezcelowe. I to coś ma być cały czas zamknięte. Jeśli podpełźnie do mnie lub do kogokolwiek innego, to klnę się na wszystkie siedem imion Matrony, że wypale to do nicości mrozem moich trzewi.
~ Nie dopuszczę do tego. Nie mógłbym dopuścić do tego, żeby z mojej winy…
- Nie obchodzi mnie to - huknął smok obcesowo acz bez złości i Gniewomir poczuł mocne szarpnięcie w całym kręgosłupie, gdy smok wylądował gwałtownie najpierw zadnimi, a potem przednimi łapami na plaży lizanej zimną, słoną wodą przypływu.
- Merfolki! - zawołał Gniewomir z jego grzbietu, a potem zeskoczył na mokry piasek. - Przynoszę wam pomyślne wieści!
- Jakie? Jakie? Jakie? - przepytywały kobiety kryjące się pomiędzy skałami. Trzeba przyznać, że Godiva nieźle ich nastraszyła.
- Zawarłem pakt z waszą ciemiężycielką - chrypnął, omiatając wzrokiem zebrane merfolki. - Rano będziecie wolne. Jednak poza pomocą, której chce od was za to w zamian, stawiam jeden warunek i ufam, że go spełnicie. Nie mogę Wam tego nakazać, biorąc pod uwagę, że sam mam do was jeszcze interes, ale chciałbym, żebyście przez wzgląd na pamięć o swojej własnej niedoli tutaj, łowy na ludzi ograniczyły tylko do zabijania kanalii. Na morzach pełno jest piratów i tych, którzy krzywdzą innych dla zysku lub z poczucia bezkarności, jakie daje bezkres oceanu. Same wiecie o tym najlepiej - powiedział, wskazując szczyt jaskini za swoimi plecami. Wykorzystajcie swój dar śpiewu, żeby odkryć ich prawdziwą naturę. Każdy mąż pozostanie wobec was szczery, kiedy mu zanucicie. Czy to jest dla was do przyjęcia?
- Nie polujemy na ludzi…- zaśmiała się cicho jedna, a potem dodały kolejne: - Nie wierz tym zazdrośnikom rybakom. Nie lubią naszego ludu, bo oskarżają nas o to że kradniemy im ryby z sieci i walczymy o łowiska. Po co nam jednak swary z ludźmi? Nie zabijamy ludzi. Nie jemy… to wszystko kłamstwa rybaków.
Gniewko sięgnął do smoków o zdanie. W końcu to one powiedziały mu wcześniej o tym, że merfolki napadają na marynarzy. Godiva jeno ziewnęła. Ją osobiście mało obchodziły merfolcze kobiety. Potwierdziła to, co opowiedziała o nich przedtem. Tak jak i to, że nie była świadkiem żadnej przypisywanej im zbrodni. Opowiedziała o nich to co wygrzebała w głowie swego partnera, a on… to, co usłyszał w karczmach i portowych tawernach.
~ A, w dupę z tym! - stwierdził Gniewko ~ Rezerwatu tu robił nie będę. Nie mam na to czasu.
- Dobrze - dodał głośno. - Nie wiem, czy wam wierzę, ale w ichtiologa bawić się nie będę. Jeśli niesłusznie was oskarżam, darujcie. Moja prośba jest taka… - i wytłumaczył im, czego szuka. Opisał trzy znajome gwiazdy i zapytał o wyspę, na której być może jest wioska.
Merfolki nie wiedziały nic o wiosce, ale za to wspomniały o archipelagu wysp zamieszkiwanych przez ludzi nieco na północny zachód stąd. Przewodziła im kiedyś jakaś kobieta dosiadająca smoka. Kobieta już pewnie nie żyje, ale smok może nadal władać tamtym miejscem.
- Jak daleko stąd jest ten archipelag?
- Zzzz… z sześć może osiem finwali?- oceniła jedna z nich.- Może trochę więcej.
- A jak długi jest jeden finwal? - zapytał Gniewomir, marszcząc czoło.
- Noo… z cztery żarłacze - wyjaśniła kolejna merfolczyca.
Gniewomir przygryzł wargę, ale uśmiechnął się. Odchrząknął i spojrzał na Athosa.
- A jak żarłacz ma się do smoka? - zapytał morskie panie.
- Eeeem… jak ma się do… smoka? No... jest mniejszy - najwyraźniej nie potrafiły ocenić tych spraw.
Korzystając z tej pokrętnej logiki, i nie do końca potrafiąc uściślić konkretną odległość, Gniemowir doszedł do wniosku, że powinni w jeden dzień dolecieć do archipelagu, ale wcale nie był tego pewny. Tłumiąc rozbawienie, kiwnął głową.
- Dobrze. Polecimy na ten archipelag - zadecydował Gniewomir, wyciągając kamień z imieniem Chaayi. Położył go na wnętrzu dłoni i szepnął jej imię.

Milczący Athos nie bawił się w szukanie kominów termicznych. Czas nie był ich sprzymierzeńcem, dlatego niewzruszenie pruł powietrze przed swoim pyskiem. Jednak dla oszczędzenia sił skrzydłujących mu Nimala i Godivy i korzystając z tego, że to on niósł teraz kapitana, wysunął się na przód tak, lecieli w kluczu, którego był dziobem. Było to zarówno manifestacją siły, jak i dużym, milczącym gestem uprzejmości wobec pozostałych smoków. Wymagało to bowiem od niego zdecydowanie większej pracy niż zwykle, ale dzięki temu jego skrzydła dla pozostałej dwójki wytwarzały wiry brzegowe – strugi silnego prądu powietrznego, rozciągające się wzdłuż całej formacji. I jeśli tylko Nilam i Godiva przyjmowali taką pozycję względem jego skrzydeł, aby trafiać na wzniecany przez Athosa prąd wznoszącego się, a nie opadającego powietrza, ich lot był zdecydowanie mniej męczący. Wymagało to od nich jedynie pracowania skrzydłami w tempie możliwie najbliższym rytmowi pracy skrzydeł granatowego olbrzyma.

Gniewek wyglądając na horyzoncie lądu, śledził swoimi myślami tarcze słońca, która w czasie ich lotu przebyła pełną drogę przez bezchmurny nieboskłon. Myślał na przemian o Jaśmin i swojej żonie i dzięki temu starał się jakoś przyspieszyć mozolną wędrówkę słońca nad stalowo-niebieskim, pogufrowanym horyzontem wody. Jego smok bowiem nie był skory do rozmowy. On sam zaś nie mógł medytować, kiedy w każdej chwili mogli natrafić na ślad lądu.

Od smoczego siodła bolała go dupa i nie pomagało nawet różnorakie rozciąganie się, jakie w czasie lotu co kilka godzin uskuteczniał, przepinając się karabińczykami wzdłuż uprzęży Athosa, żeby móc rozprostować nogi. W miarę zbliżania się zmroku Tambernero poczuł pewien niepokój. Mogli oczywiście lecieć i w nocy – to nie było problemem. Dopóki smoki nie zaczną okazywać zmęczenia. Choć wytrzymałe, raczej nie dadzą rady lecieć cały dzień i całą noc, choć w skrajnym przypadku na pewno spróbują. Problemem był też brak słodkiej wody. Pragnienie osłabi skrzydlate dużo bardziej, niż wysiłek fizyczny. Dlatego zmiął w ustach przekleństwo, kiedy kamyczek Chaayi przestał działać i podziękował w duchu sam sobie za swoją roztropność, że poprosił o kamyk z imieniem jej smoka. Kiedy w końcu dostrzegli pierwsze krosty archipelagu, wyłaniające się z wody, słońce topiło swój blask za horyzontem. Kiedy zobaczyli smoka bardki, zmierzch już niemal skrywał swoim płaszczem gromadę wysp.
- Bogowie w końcu! -zawołał Gniewek z ulgą, na widok śpiącego smoka. - Słuchajcie. Podchodzimy wolno i lądujemy zgrabnie. Wiem, że możecie być zmęczeni. Nie chcę żadnych gwałtownych ruchów, które skończą się wyłamywaniem drzew, ani żadnych widowiskowych lądowań ślizgowych we wodzie. Im ciszej wylądujemy, tym lepiej. Wieczór jest naszym sprzymierzeńcem, powinien was jeśli nie ukryć całkowicie, to chociaż sprawić, że nie będziecie się tak rzucali w oczy. Nveryioth wygląda jakby było mu komfortowo, więc możliwe, że nie ma powodów do ostrożności, ale na tyle, na ile go już poznałem, nie ufam jego rozpoznaniu.
Athos wysłał mu tęskny obraz siebie, jak właśnie ślizgiem przecina spieniony grzbiet fali, wzburzając miniaturowe tsunami. Wysłał mu też uczucie ulgi rozgrzanych skrzydeł oblewanych zimną, pachnącą wodą i wrażenie lekkości, gdy słona toń go obejmie.
~ Nic z tego, olbrzymie. Zamoczysz mi proch i narobisz hałasu. Poczekaj. Wylądujemy, zrobimy rozpoznanie i będziesz mógł się moczyć do woli, choć cicho. Przy okazji nałapiesz nam jakiejś kolacji.
Athos mruknął zniechęcony, ale bez dyskusji zaczął podchodzić do lądowania. Zniżał pułap, szybując cicho jak cień. Kiedy zwalniał i zakręcał nad łbem smoka Chaayi, obaj z Tambernero zauważyli, że poza tym, że Nverioth jest brudny jak nieboskie stworzenie w sposób nieprzystający żadnemu szanującemu się skrzydlatemu, to jeszcze dodatkowo wyglądał na rannego.
- Ani chwili nudy… - mruknął Gniewomir, sprawdzając jak leżą w kaburach obie jego pukawki.

Tancerka przełknęła ostrożnie ślinę, wsłuchując się w rytm jaskini, zupełnie jakby wsłuchiwała się we własne myśli i uczucia. Czy inni też czuli to palące pragnienie? Czy ich też wołano? Zapraszano? Chaaya przez chwilę zastanawiała się czy nie ulec głosowi w jej sercu i po prostu nie wyjść na przeciw… temu… czemuś. Miała dziwne wrażenie, że nie zgubiłaby się w sieci korytarzy rozsianych pod wulkanem, niemniej wieść o strażnikach ochłodziła jej zapędy.
Musi zaczekać… na odpowiedni moment.
- Co rrobimy?- zapytał cicho Jarvis uznając Anskarę za przywódczynię, bardziej dla świętego spokoju niż z innych powodów. Anskara najwyraźniej rozważała różne podejścia do sytuacji, bo spytała się Gozreha.
- Można przemknąć się obok?
- Ja mogę, wy nie… - odparł Gozreh bez cienia dumy w głosie. - Nie mogą nie zauważyć trójki ludzi przechodzących obok. Ale nie są zbyt czujni. Beztrosko odłożyli broń palną zbyt daleko, by mogli ją szybko pochwycić. Są zrelaksowani. Łatwo ich zaskoczyć.
- Co o tym sądzisz Chaayu? - zapytała wojowniczka. No tak, tancerka była kobietą… więc w oczach amazonki bardziej kompetentną wojowniczką niż zaradny chudzielec.
Bardka nie miała problemu z daną sytuacją. Do głowy przyszło jej wiele pomysłów, jak mogłaby przejść, koło straży.
- Można ich uśpić… zwabić i zabić albo spętać… co tylko dusza zapragnie. - odparła nieco oschle, jakby nie rozumiejąc po co rozważać takie pierdoły.
- Zwabienie nie wchodzi w grę. Mogą wezwać kogoś na alarm. Zawsze tak robią, możemy wziąć ich z zaskoczenia i zaatakować i zabić. A uśpić… potrafiłabyś? - zapytała wojowniczka rozważając słowa bardki.
Tancerka wpatrywała się wgłąb korytarza zaczynając się powoli niecierpliwić. - Potrafię zwabić by nikogo nie zaalarmowali i potrafię uśpić… tak samo, jak ty potrafisz zabijać swoim mieczem. Jakbym nie umiała, to bym o tym nie mówiła. - mogła też przejść obok nich niezauważona ale nie chciała o tym wspominać.
- Niech będzie… zwab ich do nas, a ja… już się z nimi rozprawię. - mruknęła Anskara ruszając przodem, by podejść do nich bliżej i walczyć na granicy mroku, zamiast w samych ciemnościach. Gozreh ją wyminął i pognał pierwszy.
Niemniej cała trójka awanturników dotarła blisko wyjścia z tuneli i zobaczyła dwóch strażników w biało-niebieskich mundurach i mnóstwo zamkniętych skrzyń. Grali w karty, niedbale opierając swoje muszkiety o skrzynie i narzekali na szuję kapitana i dyscyplinę.
- Zaczynaj. - poleciła Anskara z wyciągniętym mieczem.
Bardka nie była jednak taka hop do przodu. Najpierw musiała się przygotować, jak zwykle, gdy miała wykonać tego typu występ. Odkładając ostrożnie torbę na ziemi, wymacała w nim drewnianą rączkę lusterka, w którym przez chwilę się przeglądała, niczym próżna dziewuszka szykująca się na randkę z kochankiem. Po chwili, na granicy słyszalności nucąc i śpiewnie szepcząc, poprawiła pukle włosów posyłając całusa kobiecie po drugiej stronie lusterka. W całej jej postawie można było wyczuć dziwną zmianę, trudną do określenia i… ciężką do zniesienia. Zupełnie jakby Chaaya zaczęła emanować tajemniczą siłą przyciągającą wszystko do siebie. Sama bardka usatysfakcjonowana, podkradła się bliżej Anskary posyłając Jarvisowi szeroki, koci uśmieszek, by następnie bez większych ceregieli zacząć szeptaną pieśń w dziwnie szeleszczącym języku, nasuwającym na myśl, obraz stosów książek wertowanych przez wiatr. Gdy ostatnie słowa piosenki ucichły w przeciągłym świście, bardka klepneła wojowniczkę w nogę dając jej znak, że teraz dopiero się zacznie… po czym z uśmiechem na ustach, tańcem w krokach i nową głośniejszą pieśnią, wyszła na spotkanie strażnikom.
- Czyje kroki słyszę? Czyj cień tu pada… Kto puka do bram mojego samotnego serca? - zaintonowała słodko i z nieukrywaną, dziką tęsknotą do jednego z nich, powoli się zbliżając i rozpoczynając swoisty taniec, jakich znała wiele.
Spojrzenie jej oczu przykuło jednego z mężczyzn, uśmiechnął się wesoło. - Ach tak dawno cię nie widziałem. Minęło tyle czasu od… gdzieśmy się ostatnio widzieli.
Opętała go swym urokiem. Był do niej nastawiony przyjaźnie. Niestety drugi mężczyzna nie, choć zmęczony, zareagował tak jak go uczono i ruszył w kierunku zamontowanej w ścianie dźwigni. Nie zdążył. Bełt z kuszy wbił się w jego ramię, a Anskara doskoczyła do niego jednym susem i przeszyła mieczem klatkę piersiową.
- Co tu się dzieje?! - zakrzyknął oczarowany strażnik nie bardzo wiedząc jak zareagować na rozwój sytuacji.
- Spokojnie… to przyjaciele… - odparła łagodnie, dotykając policzka mężczyzny i spoglądając mu w oczy - Tęskniłam za tobą… nie chcę by ponownie nas rozdzielono. - odparła ze smutkiem, spoglądając na martwego strażnika w obawie, że ten mógłby wstać i zagrozić jej życiu.
- Przyjaciele? Powiedz moja droga… co tu się dzieje? Nie rozumiem. - jego dłoń objęła ją w pasie, ale drugą sięgał po broń przy pasku. By obronić siebie oczywiście i ją także. - Po co tu przyszliście?
Anskara z satysfakcją wysunęła miecz z korpusu martwego strażnika.
- Pomogli mi cię szukać… wiesz jak było mi trudno samej? - odparła gorzko, przytulając się do strażnika - Będą stać na straży by nikt nam nie przeszkodził, znów będziemy mogli porozmawiać, zatańczyć… tak jak dawniej… ach… mam nawet dla ciebie prezent! Cieszysz się? - podekscytowana wysunęła się z objęć mężczyzny i popląsała do korytarza gdzie zostawiła torbę.
~ Albo teraz albo zaraz zaczną się niezłe jaja… ~ zaczepiła ukrytego w mroku maga.
~Mam go na celu. ~ na ciele mężczyzny pojawiła się czerwona kropka, pochodząca z dziwnego małego przedmiotu zaczepionego na kuszy, który przedtem widziała na innej broni w jego arsenale. W mroku… widać było czerwony promień. Skąd Jarvis brał takie dziwaczne przedmioty? Najpierw tatuaż, teraz to?
Jarvis spuścił cięciwę. Bełt wbił się w oko zaskoczonego strażnika. Umarł szybko i prawie bezboleśnie.
Jarvis wyszedł z mroku odczepiając przedmiot od kuszy i doczepiając do pistoletu dubeltowego.
- I tro się skorńczy. - westchnął do siebie i rozejrzał się po magazynie. - Robimy szaber, czy idziemy dalej szukać smoka?
- Tu są tylko ubrania, liny, kilofy… jakieś płótna. Żadnej broni. - mruknęła Anskara już przeszukując skrzynie.
Tancerka, wyłoniła się z cienia z torbą na ramieniu, rozglądając się rozkojarzonym ale zadowolonym wzrokiem. Po chwili jednak bez słowa ruszyła w sobie tylko znanym kierunku, jakby zapominając o towarzyszach i zaistniałym wydarzeniu.
- Znalrazłem klurcze… - mruknął Jarvis i dobrze się stało bo na drodze Chaai stanęły zamknięte drzwi. Anskara zauważyła dziwne zachowanie bardki i spytała. - Nic ci nie jest?
- Otwieraj… - wyszeptała by po chwili powtórzyć już nieco głośniej - Otwórz, proszę… - wskazała na drzwi przed sobą.
- Jużr… - rzekł Jarvis, szybko otwierając drzwi i cała czwórka ruszyła po schodach. Gozreh jak zwykle pierwszy. Melodia która rozbrzmiewała w głowie bardki przybierała na sile. Wabiła niczym stęskniony kochanek.
Widok jaki przed sobą zobaczyli wywołał okrzyk zawodu z ust Anskary.
- Mówiłeś, że tu będzie smok!
- Nie byrło w oporwieściach twergo ludu, żardnej przersłanki żerbym nie miał rracji. - odparł Jarvis tłumacząc się.
- Złamaliśmy tabu i nic z tego nie uzyskamy! - wyjęczała głośno Anskara.
Dotarli bowiem do jasno oświetlonej jaskini, w której leżały olbrzymie smocze kości. Pozostałość po żyjącej bestii, ale.. to nie kości wabiły bardkę. Tu było coś więcej. Coś… kryjące się za jedną ze ścian. Była już tak… blisko.
Emocje powoli zaczynały oddziaływać na ciało tancerki. Z niecierpliwością maszerowała za kocim zwiadowcą, prawie depcząc mu po ogonie, którego nie miał. Ręce dziwnie drżały z podniecenia, a oddech przyśpieszył, zupełnie jak w miłosnym uniesieniu.
“Słysze cię… słyszę.” zapewniała solennie, podchodząc do smoczego szkieletu i oddając mu szacunek. Bardka była tak podekscytowana, że wyłączyła się na upierdliwe otoczenie, które zaczynało ją z niewiadomego powodu mierzić.
“Gdzie jesteś… czym jesteś…” przesuwając dłonią, po gładkiej powierzchni kości, powoli jak w letargu błądziła po pomieszczeniu.
Odgłos dobiegał za kamiennej ściany. Wiedziała, że to czego szukała tam jest. Ale kamień nie zamierzał ustąpić przed nią. Gdzieś tam szlochała Anskara załamana ich odkryciem, a Jarvis niezdarnie próbował pocieszyć amazonkę. A Chaaya przypomniała sobie niedawne słowa: -”Tu są tylko ubrania, liny, kilofy… jakieś płótna. Żadnej broni.”
Sfrustrowana dziewczyna, przez chwilę napierała całym ciałem na zimną skałę, jakby w nadziei, że przepchnie ją własną siłą woli. “Słysze cię…” załkała wściekła na własną niemoc, wściekła na to cholerne wycie wydobywające się z gardła amazonki, wściekła… że nie może zaznać spełnienia, jakim było dotarcie do… celu.
Nic to… choćby się miała przegryźć przez ten kamień, dostanie się tam. Wstając z ziemi, ruszyła biegiem w drogę powrotną, posyłając Jarvisowi szalone spojrzenie, desperata na używkowym głodzie.
~ Co się stało? ~ usłyszała w głowie i zobaczyła czarownika podążającego za nią. I równie zmartwioną, co zaskoczoną Anskarę udającą się za nimi obojgiem.
~ Zostań… zatrzymaj ją… nie wchodź nam w drogę! ~ to szalone, wiedziała, że byli drużyną i powinni trzymać się razem, działać i myśleć jak jedno ciało ale… to było silniejsze od niej. Działa instynktownie a przynajmniej tak jej się zdawało. Silna potrzeba zjednoczenia się z głosem, doprowadzała ją do szału. Budziła sprzeczne emocje i dawno ukrytą bestię, pustynne zwierzę pragnące tylko jednego. Przetrwać.
Dopadła skrzyń, ubrania… niewarte uwagi mundury, kolejna z linami. Kilofy. Ciężkie i nieporęczne. Ale użyteczne. To jest właśnie to czego potrzebowała.
“Bogowie… jak ja się tym zamachnę… to szalone.” kobieta wpatrywała się w ciężki przyrząd, wahając się czy nie poszukać jakiś wybuchowych środków, skoro działały na piaskowiec to może zadziałają i na skałę? Ale wtedy wszyscy będą wiedzieć, że przybyła… przyjdą i przeszkodzą jej… “Nie mogę do tego dopuścić.” pogrążona w zachłannych myślach oparła przedmiot o ramię i chwiejnym krokiem ruszyła z powrotem.
~ Co się dzieje… czego szukasz? ~ Jarvis stanął jej na drodze wraz z Anskarą. Oboje byli zatroskani jej zachowaniem.
- Co się stało? - zapytała amazonka.
Bardka popatrzyła po towarzyszach z dużą dozą nienawiści, zupełnie jakby widziała w nich wrogów, a nie sojuszników. Szybko jednak się zreflektowała i jakby wystraszona opuściła kilof na ziemię, cofając się parę kroków.
“Weź się w garść… nie jesteś na pustyni… nie jesteś tutaj sama.” zganiła się w myślach, powoli wyrównując oddech.
Wiedziała, że musi się odezwać. Przełamać barierę milczenia, która odseparowała ją od drużyny. Problemem było jednak to, że nie mogła wydusić z siebie słowa. Nie wiedziała jak zacząć, jak skończyć, nic.
Schyliwszy się kilof, wydusiła z siebie ciche: Przepraszam, po czym jak gdyby nigdy nic dodała - Przykro mi z powodu smoka… - “Prawdopodobnie dlatego, te korytarze to tabu.”
Przepuścili ją… bez słowa, ale gdy schodziła w dół słyszała ich głosy. Nie wyrazy, a głosy. Melodia w jej umyśle była za silna by odróżniała słowa. Głos Jarvisa, spokojny i cichy. Głos Anskary… wyraźnie zatroskany. Zapewne o nią.
Gdy dotarli do sali, bardka odwróciła się do pary, starając się zamaskować zdezorientowanie. Nie wiedziała o czym do niej mówili i czy w ogóle te słowa skierowane były do niej. Czy ma odpowiedzieć? Jeśli tak, to co? Jeśli tak… to jak.
- Muszę… coś zrobić… - odparła niepewnie, ruszając ku ścianie, którą miała zamiar zrównać z ziemią, jeśli będzie taka potrzeba - Muszę odpowiedzieć na wołanie o pomoc… - stanęła przed skałą i… dobra znała podstawy posługiwania się ostrymi przedmiotami. Brało się zamach i uderzało w cel. Problemem jednak okazało się… jak zrobić zamach kilofem i gdzie uderzyć by nie dostać siłą odrzutową w twarz.
- Czasem żałuję, że nie urodziłam się niewolnikiem… - odparła do siebie opierając się o trzonek bronionarzędzia.
- Tylko mi tu nie marudź… mogłaś poćwiczyć machanie żelastwem. - głos Anskary. Wojowniczka stała z kilofem obok i zamachnęła się mocno uderzając nim o skałę. - Nie trzeba być facetem, by być silną.
~ Wyciąganie cię stąd na siłę, byłoby groźniejsze dla ciebie… niż pomoc tobie. ~ Jarvis również pochwycił za kilof, acz nie radził sobie za dobrze. Anskara przodowała w tym boju.
“Kiedy oni…” zaskoczona, patrzyła na pracujących towarzyszy by po chwili do nich dołączyć. Niestety… była tak beznadziejna, że nawet szkielet smoka przodowałby w wyścigu na wykopaliska.
Skała okazała się nie mniej twarda, niż wyglądała ale i tak zziajani Chaaya i Jarvis przyglądali się muskularnej Anskarze wykonującej za nich lwią część roboty. W końcu jednak skała rozsypała się całkiem. I głos ustał w głowie Chaai. Za to widok znów zapierał dech w piersiach. Dwa miedzianej barwy olbrzymie jaja w świecącym runami kręgu. Smocze jaja.
Bardka wybuchła przeciągłym szlochem radości pomieszanym z ulgą oraz innymi emocjami. Wołały ja dwa małe smoczki… dwa nienarodzone, jeszcze, istnienia poprosiły ją o pomoc, a ona ruszyła im na spotkanie.
- Powiedzcie, że widzicie to co ja… inaczej pomyślę, że oszalałam…
- Wyrglądają na urśpione i blirskie wyrklucia… ale eksperrtem nie jestrem. - mruknął Jarvis, a Anskara zabrała się za wyciąganie jednego z nich. - Zabierzmy je stąd. Tu nie są bezpieczne, a my już zbyt długo tu buszujemy.
- ZOSTAW, NIE RUSZAJ! - Chaaya poderwała się na równe nogi, jakby miała zamiar bronić własnych dzieci.
- Skarbie… rozumiem cię, ale ty jesteś za słaba by je unieść. Nie martw się... będę delikatna. - rzekła ciepło Anskara.
Bardka zakwiliła cicho, nie wiedząc co począć. Popatrzyła na maga szukając w nim oparcia. Miotała się to w lewo to w prawo, chcąc ale jednocześnie bojąc się dotknąć skorupki jaj.
~ Musimy je stąd wynieść. Zanim odnajdą je żołnierze. ~ Jarvis pochwycił miotającą się dziewczynę i przytulił mocno, podczas gdy Anskara delikatnie wynosiła z kręgu pierwsze jajo. Mimo to… i tak zaczęło pękać. Strach uwięził na moment głos bardki. Stłukło się?! Pysk wysuwający się z jaja świadczył o czymś innym. Jarvis miał rację… one się wykluwały poza kręgiem. Musiał je on trzymać w stanie zawieszenia.
Anskara zaskoczona opuściła ostrożnie jajo i młody miedziany smok rozejrzał się dookoła.
Tancereczka wyrwała się z uścisku Jarvisa by zrobić krok i paść na kolana, jakby nie mogąc w pełni władać własnym ciałem. Wpatrywała się w młodego smoczka z miną pełną trwogi ale i uwielbienia. Jeszcze nigdy nie widziała tak małej gadzinki. Wyglądał prawie jak miniaturowy Nvery…
- Witaj na świecie… - odezwała się w smoczym, wyciągając do szkraba rękę.
Młody smoczek powąchał jej dłoń i capnął. Ząbki jedynie delikatnie wbiły się jej palce. Wężowy język delikatnie muskał skórę Chaai. Nie bolało to za bardzo. Tymczasem Jarvis wytoczył ostrożnie dugie jajo, które też zaczęło się wykluwać.
- Werźcie smoki w rramiona i wyrnosimy się stądr, dorbrze? - zaproponował. A Anskara rzekła do Chaayi. - Uniesiesz szkraba?
Dziewczyna przysunęła się bliżej do stworzonka po czym, ostrożnie uwalniając swoją rękę z jego pyszczka, chwyciła go pod przednie łapki i przytuliła jak małe dziecko. - O ile nogi mnie nie zawiodą… - odparła z drżącym głosem, przyglądając się smoczkowi w jej ramionach.
Pisklę swoje ważyło, ale wczepiło się mocno pazurkami w szatę bardki. I od czasu do czasu ni to kwiliło ni to skrzeczało. Rozglądało się bacznie majtając na boki ogonkiem wesoło. Pisklę Anskary było żywotniejsze.
Nie obciążony Jarvis biegł pierwszy z kuszą w dłoni i rozglądając się na boki. Gozreh zaś stał na szczycie schodów mówiąc nerwowo. - Szefie.. chyba nadchodzi zmiana warty… nie powinno nas już tu być.
- Rrozejrzyj się za czyrmś łatworpalnym… małry pożarr porwinien być odporwiednią dystrrakcją. - rzekł czarownik w odpowiedzi. - A w orstateczności… przyzwrę wsparrcie w rramach dywerrsji.
Nieobciążonym smokiem czarownik wysunął się na prowadzenie, Anskara była druga, a Chaaya podążając za nimi mogła przeklinać fakt, że jest tutaj tak dużo schodów.
Matkowanie przyszło bardce z wielką łatwością, aż sama się siebie dziwiła. Poklepując delikatnie smoczątko, gramoliła się na szarym końcu gaworząc wesoło do stworzonka.
- Mam wachlarz… łatwo się nim podpala… - sapnęła, opierając się na chwilę o ścianę korytarza
- Znalazłem beczki ze smarem do zębatek. - wtrącił Gozreh, a stojący na szczycie czarownik rzekł. - To pozwról, że go porżyczę, a potrem uciekrajcie nie odwrracając się i nie czerkając na mnie. Mamr swoichr pormocników… porradzę sorbie.
Anskara skinęła głową zgadzając się z jego planem. Z pisklakiem w ramionach i tak nie mogła się na nic przydać.
Ruszyła więc przodem.
- Mam go w torbie… - poleciła magowi, odwracając się do niego bokiem by łatwiej mu było go wyjąć - Aktywujesz go słowami: czas na bajkę, gasisz: koniec historii.
Czarownik skinał głową, że rozumie i zaczął grzebać w torbie ignorując smoka, który za cel postawił sobie strącić mu kapelusz z głowy. W tym czasie Gozreh przewracał beczki i rozlewał czarną oleistą substancję po podłodze magazynu.
- Mamr. - rzekł triumfalnie wyciągając wachlarz i klepnął Chaayę po pośladku ponaglając. - Rruszaj już.
- Aćća, ćća mały księżycu nie wierć się tak bo spadniesz ze swojego małego nieba. - zganiła smoka, który zaczynał być za ruchliwy jak na jej możliwości. Gdy mag uporał się z poszukiwaniami, nie bawiąc się w pożegnania po prostu ruszyła bez słowa wgłąb korytarza.
Gdzieś tak za nią była przez chwilę cisza… potem huk… i żar i światło rozświetlające korytarz. A przed nią Anskara trzymająca młodego wierzgającego się smoczka i oczekująca na bardkę.
- Kto by pomyślał, że po jednym dniu małżeństwa urodzą nam się bliźniaki… - Chaaya wyzipiała, niemal z wywalonym językiem.
- I co my teraz zrobimy… jak nam się chudzielec uwędzi? - mruknęła zadziornie Anskara i ruszyła w kierunku pobliskich krzaków. - Nigdy jakoś nie zostałam mamą. A jak ty sobie poradzisz w roli taty?
Tancerka nigdy nie myślała o rodzicielstwie… nawet w żartach. Choć jako kobieta obcująca z mężczyznami, znajdowała się parę razy w stanie błogosławienia, nigdy nie zdecydowała się donosić dziecka i zawsze posyłała służbę po specjalne poronne zioła. Nie widziała się w roli matki, w zasadzie to podświadomie, nie chciała nią być… o ojcostwie jako takim też nie myślała.
- Nauczę je strzelać z łuku i grać na piszczałce… to chyba robią ojcowie prawda?
- I gotować i pielić grządki i dbać o dom. To robią ojcowie. - rzekła zamyślona Anskara kucając i pozwalając wierzgającemu smoczkowi zapoznać się z trawą. - U nas tak robią. Zostaniesz u nas, czy odejdziesz z nim?
Zerknęła za siebie na otwartą bramę, przez którą uciekły.
Bardka nie wypuszczała z rąk swojego podopiecznego, chcąc nacieszyć się bliskością istotki, którą uratowała… bo jak inaczej nazwać to co się wydarzyło pod ziemią.
- Moje miejsce jest przy Jarvisie… a moje jedyne dzieci wychowają się bez ojca. - odparła spokojnie.
- Mogłabyś go nakłonić żeby został. Potrafisz być bardzo przekonująca. - zażartowała Anskara nachylając się i cmokając bardkę w policzek. Tymczasem Gozreh wybiegł z wyjścia, a czarownik zanim. Zawyły syreny, ale pewnie żołnierze musieli się zająć pożarem… i nie zwracali uwagi na to co dzieje się na murach.
Zaś mały smoczek w rękach tancerki wiercił się coraz bardziej, ciekawy otaczającego go świata.
- Co się stanie ze smokami? Mój lud… potrzebuje błogosławieństwa i nadziei. Smok byłby dla nich takim znakiem. - westchnęła smętnie wojowniczka.
- Zamiast smoka… masz dwa smoczęta. - odparła pocieszająco, jakby to nie było dość oczywiste, że Chaaya nie rości sobie praw do stworzeń, które urodziły się na terenie wyspy. Bujając w ramionach małego berbecia, bardka pokazywała mu różne kwiatki i listki, śpiewając mu w smoczym różne nazwy.
- Dzięki… to.. ja wiem, że to duże poświęcenie. - rzekła cicho Anskara i spytała. - To może.. ty nadasz im imiona? Chociaż tyle jestem wam winna.
~ Winna? Co winna? ~ zapytał mentalnie zdyszany czarownik łapiąc oddech.
~ Przeżyłeś… brawo. ~ uśmiechnęła się zadziornie do maga, machając mu łapką smoczka. ~ W zamian za zrzeczenie się praw do tych istot, mogę je nazwać. ~ zaintonowała ironicznie.
- Hmmm… dziękuję, chyba.
~ To miłe. Zwłaszcza, że któreś ze smocząt mogłoby być kiedyś kolejną Matką lub Ojcem, ale… na razie może lepiej jak zostaną tutaj. Nadzieja jest potrzebna temu ludowi. No i... ~ spojrzał w górę zamyślony. ~...Godiva jest w pobliżu. Czuję to ...a ona czuje mnie. ~
- Nadanie imienia to wielki przywilej. - odparła Anskara drapiąc za uchem swego niesfornego smoczka.
- Wracajmy do wioski, tutaj jest niebezpiecznie. - odparła cicho, czując, że kończy jej się czas na tej wyspie i o dziwo, wcale jej się to nie podobało.
Anskara wzięła na ręce swego podopiecznego, który przez chwilę marudził piskami na te ograniczenie wolności, ale dość szybko się uspokoił. Bądź co bądź mamy trzeba słuchać.
- Chodźmy więc… ja pójdę po przodem. - rzekła wojowniczka.

Tak jak Nveryioth miał wcześniej w planach, zdążył się ponownie wykąpać by następnie kolejny raz wytaplać w błocku dla złagodzenia odniesionych ran. W końcu wieczorem chciał wyruszyć na kolejną wyspę, poudawać, że ekipa ratunkowa jako tako jeszcze działa, dlatego ważnym było podkurowanie swojego stanu zdrowia. Wylegując się na brzegu i tradycyjnie udając jaszczurzy namiocik, poczuł jak jego partnerka znika gdzieś za mgłą, by po chwili zgasnąć jak gwiazdka na niebie. Tego… nie było w planach, przynajmniej jego... Zaniepokojony rozważał nawet czy przypadkiem nie wrócić na wyspę i nie zrobić kontrolnego lotu nad drzewami wioski amazonek. Niestety, podejmowanie decyzji nie było jego najlepszą stroną… tak samo jak improwizacja. Po dłuższej batalii z własnymi myślami pozostał przy starym planie, urodzonym w bólach poprzedniej nocy.

Gdy słońce zaczynało zanurzać się za widnokręgiem, zielonołuski wyczuł pewną zmianę w powietrzu i samym jego wnętrzu. Gdy zaciekawiony wysunął spod skrzydeł pysk, by móc poniuchać i się porozglądać, ze zdziwieniem stwierdził, że właśnie... znalazł większość drużyny.
Zgłupiały do granic możliwości, wyprostował się jak struna i zamachał skrzydłami do nadlatujących smoków.

Athos wylądował w mokrym piasku i bez ociągania ruszył dalej, zrobić miejsce następnym smokom. Jego Jeździec natychmiast zeskoczył z siodła i ruszył w kierunku zielonołuskiego.
- Nvery… co Ci się stało, gdzie jest Chaaya?! - zapytał, omiatając wzrokiem błoto i zasklepione rany.
- Znalazłem was, znalazłem! Zrobiłem. Wykonałem zadanie! - uradowany smok na chwilę zapomniał, gdzie się znajduje i co mu się przytrafiło. Dumny niczym paw, nastroszył łuski i przebierał łapami zupełnie jakby tańczył… niemrawy, ale zawsze… taniec zwycięstwa. - Chaaya? Chaaya… co mnie ona obchodzi, to was szukałem. Szukałem i znalazłem!
- To my.. my.. my… -wydyszała z trudem Godiva, lądując ciężko na piasku i łapiąc oddech. Smoczyca z pewnością nie była długodystansowcem. - ... my znaleźliśmy ciebie.
- Przymknij się, ty stara pluskwo! Już zapomniałem jaka jesteś upierdliwa - odciął się Nveyioth wyraźnie urażony myślą, że to nie on ich znalazł. Skupiwszy przez chwilę całą swoją uwagę na znienawidzonej smoczycy, zupełnie zapomniał o pozostałej parze smoków.
- Ważne że się mniej więcej znaleźliśśśśśmy. Nie ważne kto kogo. - Wysyczał Nilam, lądując jako ostatni. - Jak w wylęgarni - sarknął tylko.
- Spokojnie - zaproponował Gniewomir, wchodząc pomiędzy Nverego a Godivę. - Athos! - zawołał swojego smoka, który drobił w miejscu na linii wody, tęsknie się w nią wpatrując. - No na miłość fryską, chodź tu, muszę z ciebie ściągnąć juki - Gniewomir zmarszczył czoło. - Jak dzieci. Nvery, chcę wiedzieć, co się stało, odkąd rozdzieliła nas burza.

Athos w tym czasie podszedł do nich, a widząc stan, w jakim znajdowało się ciało zielonołuskiego, zapomniał o kąpieli, przysiadł obok niego jeszcze objuczony i zachowując swój kamienny wyraz pyska, zaczął lizać jego rany i czyścić delikatnie łuski z błota. Był to uniwersalny gest dobrej woli między smokami, które się przynajmniej tolerowały. Znaczący, że waśnie mogą zejść na dalszy plan, kiedy liczy się zdrowie.

Zielonołuski gad nie miał bladego pojęcia co planuje jego dwa razy większy kolega. W pierwszym odruchu, po prostu przywarł do ziemi, starając się wtopić w piach mając nadzieję, że ewentualny cios nie nadejdzie. Gdy Nveryioth zorientował się, że Athos przybył w pokojowych zamiarach, rozluźnił się lekko, by po chwili niczym zwinna, polna jaszczurka, wywinąć się parę metrów w bok… byle jak najdalej od kompana. Zwijając swoje nienaturalnie i nieproporcjonalnie długie cielsko, obserwował ślepiami całe zgromadzenie, powoli formując się w bezpieczną pozycję zwiniętego w kłębek węża.

Godiva tylko prychnęła przyglądając się zachowaniu zarówno Athosa jak i smoka Chaai. Urażona słowami Nveryiotha, była jednak zbyt zmęczona na pyskówki. Zamiast tego poszukała myślami Jarvisa i natrafiła na mgłę i pustkę. - Nie mogę go znaleźć. Mówiłeś że będzie z Chaayą.
- Może są w jakimś specjalnym miejscu, ja dalej nie wyczuwam Agnisa, chociaż ponoć żyje. - Uspokoił smoczycę szmaragd.
- Godivo, spokojnie. Właśnie sam próbuję się dowiedzieć, co tu się stało. Nvery. Proszę. Co się stało, odkąd się rozdzieliliśmy? - spróbował Tambernero.
~ Dziękuję, że spróbowałeś ~ zwrócił się jednocześnie do Athosa.
~ To naturalne przecież… nie wiem, gdzie on się chował, że taki płochliwy ~ Athos schował ozór i zatrzasnął szczęki z głośnym kłapnięciem i usiadł na zadzie, drapiąc pazurami miększą skórę pach, podrażnioną uprzężą.
Zielonołuski przez chwilę hipnotyzował Gniewka wzrokiem gadzich ślepi. - Wiele się działo… - odparł oględnie, poruszając leniwie samym koniuszkiem swego ogona. - Sprecyzuj pytanie… co chcesz dokładnie wiedzieć?
- Gdzie jest teraz Twoja jeźdźczyni i Jarvis? I dlaczego tam są - sprecyzował Gniewomir, rozpinając popręg pod smoczym brzuchem. - A kiedy ty będziesz mówił, poproszę Athosa, żeby skoczył po coś do jedzenia.
Granatowy olbrzym mruknął z lubością i pozbawiony tobołów swojego jeźdźca i siodła, ruszył nieśpieszne w kierunku fal, cofających się zapraszająco przed nim w głąb morza.
~ Nie odpływaj za daleko, tu mogą być różne dziwne stwory. Ze dwa rekiny, nie więcej.
Athos w odpowiedzi wydał z siebie westchnienie ulgi, kiedy wyszedł na spotkanie falom.
- Moja Chaaya jest na wyspie, uwięziona przez plemię amazonek. Ja i Jarvis zostaliśmy przehandlowani i zobligowani do poszukiwania reszty drużyny… - smok od czasu do czasu przyśpieszał machaniem koniuszka ogonka - Jarvis zaginął w akcji. Może nie żyje? - spytał z sarkastyczną nadzieją w głosie, choć dobrze wiedział, że mag miał się nieźle. Gniewek spiorunował go za to wzrokiem. - Chaaya się dla niego… dla całej drużyny poświęciła a on nie zamierzał was szukać.
- Jakby Jarvisa było tak łatwo ubić - prychnęła gniewnie Godiva i uderzyła głośno ogonem o piasek. - A gdzie ty byłeś, gdy mój partner ginął w akcji?!
- Zmieniałem lokal - warknął wściekle, strosząc łuski i pokazując smoczycy rozwidlony jęzor.
- Czekaj, czekaj - zaczął Gniewek, uprzedzając kolejne pytanie smoczycy. - Jarvis zaginął w tej samej akcji, w której ty odniosłeś te rany?
- Nie… wszystkie - odparł spokojnie, przechylając łeb na bok i spoglądając na wojownika.
- Ahaaa… A jak to się stało, że on w tej akcji zaginął, a ty tu teraz leżysz? - drążył dalej spokojnie Gniewomir.
- Bo go zostawiłem - odparł beznamiętnie gad.
Głośny ryk Godivy rozległ się na plaży. Smoczyca wstała i ruszyła ku niemu. - Ty tchórzliwa namiastko smoka! Pewnie by nie zginął, gdybyś się nadawał na coś więcej niż na latawiec!
- Dlaczego tchórzliwa? - spytał kłapiąc paszczą - Szanuję nieumarłych, nie będę z nimi walczyć. - Nveryioth nakrył się leniwie jednym skrzydłem.
- Godivo, stój to rozkaz! - zawołał Gniewomir i zrobił rzecz jednocześnie bardzo głupią i wymagającą posiadania w majtkach cegieł a nie piłeczek pingpongowych: wskoczył jeszcze raz między Nverego a nadchodzącą ku niemu z dudnieniem ziemi Godivą. Niemal położył się na zielonych, ufajdanych schnącym błotem łuskach i rozłożył ręce, jakby to miało jakoś zakryć większego od niego smoka.
~ Athos! ~ ryknął w myślach, ale smok, choć go usłyszał, był za daleko, żeby natychmiast pomóc. Przesłał mu obraz rekina, którego ciągnął za ogon w zębach.
Partner Agnisa zionął kwasem pomiędzy dwa smoki, oddzielając je kaustycznym strumieniem ze swej paszczy. - Spokój! - ryknął. - Jeszcze tylko tego brakuje żebyście się na strzępy porozrywali. - Kiedy przestałaś czuć Jarvisa? Jakoś jeszcze nie zdechł, więc może i były powody żeby go zostawił. Na razie daj mu coś z siebie wykrztusić, od początku do końca, to może się czegoś dowiemy.
Smoczyca się zjeżyła i machnęła parę razy ogonem na boki, ale się uspokoiła.
- Masz szczęście… że Chaaya na tobie jeździ, a Jarvis żyje. Inaczej rozerwałabym cię na kawałki. - syknęła oddalając się w przeciwnym kierunku, by znaleźć sobie własny zakątek plaży z dala od Nveryiotha. Zatrzymała się na moment, powęszyła i mruknęła do siebie.- Rzeczywiście… w powietrzu czuć nieumarłych.
- Długo masz zamiar tak na mnie leżeć? - spytał znudzony Nveryioth, tykając mężczyznę końcówką ogonka.
Gniewomir zamknął oczy i policzył do dziesięciu. Potem policzył do dziesięciu jeszcze raz, tylko, że wspak. Nie pomogło. Całą dyskrecję szlag trafił, a na dodatek ten mały, zielony matołek zostawił towarzysza broni na pastwę losu - wszystko na to wskazywało. I choć Tambernero prędzej by uwierzył w świętego rozdającego dzieciom prezenty, niż w to, że cokolwiek było w stanie ubić Jarvisa Buzzarda, to zachowanie smoka tancerki było co najmniej… niehonorowe.
- Tak długo, aż minie mi ochota, żeby ci przypier… - wyrzucił z siebie Gniewomir, złapał końcówkę ogonka, okręcił się na pięcie, żeby stać przodem do krnąbrnego stworzenia i… ugryzł je w ogon. Mocno.
Smok zareagował instynktownie. Jak człowiek odganiający natrętnego komara. Najpierw wyrwał ogon z objęć po czym trzasnął nim, niczym biczem, w głowę mężczyzny.

Gniewomirem szmyrnęło kilka metrów w tył. Runął jak długi w mokry piasek i przez chwile ćmiło mu się przed oczami i dzwoniło w uszach. Leżał tak, próbując dojść do siebie. Środek twarzy go palił. Nvery, wbrew swej naturze nie stchórzył. Za to on zachował się dokładnie według swojego imienia.
- Ludzie, najinteligentniejsze z wyprostowanych małp… podobno. Chociaż nie, widziałem kiedyś rozsądniejszego pawiana. Ty też jakoś przesadnie nie grzeszysz w tym temacie, jajo spadło jak byłeś jeszcze mały, czy jak? - Powiedział osłupiały Nilam, patrząc na rozwój wypadków.
W końcu Tambernero usiadł. Poczuł jak zalewa go krew dosłownie, ale nie w przenośni. W przenośni natychmiast się uspokoił.
~ Dawno nie zrobiłeś niczego tak głupiego ~ zauważył spokojnie Athos, wyczłapując z wody i ciągnąc za sobą truchło rekina.
~ Bo dawno nie byłem tak wściekły ~ mruknął Gniewomir, rozcierając tył głowy. Smagnięcie smoczym ogonem mogło się skończyć dużo gorzej, gdyby dostał w oko.
- O co chodzi z tymi nieumarłymi? - zapytał, jakby nic nie zaszło, wstając chwiejnie.
Nveryioth przyglądał się Gniewkowi z zafrasowaną miną pyska. Widać było, że pożałował swojego uderzenia, ale nie wiedział jak wybrnąć z sytuacji. Nakrywając się skrzydłami i chowając przed otoczeniem, z pierwszej chwili wyglądało na to, że to był koniec rozmowy między towarzyszami. Na szczęście po pewnym czasie, Gniewko dosłyszał ciche burknięcie dobiegające spod skórzastych skrzydeł. - Zaatakowały mnie… pierwsze… nie mogłem im oddać.
Gniewomir, spokojny jak latarnia w czasie sztormu, podszedł do niego, ale zachował z szacunku do smoczej prywatności stosowną odległość.
- Już dobrze - powiedział łagodnie. - Przepraszam. To było nieprofesjonalne z mojej strony. Nie powinienem był cię gryźć, ani pyskować w ten sposób. Uniosłem się, ale zabolało mnie to, że zostawiłeś towarzysza. Ty pewnie też nie byłbyś szczęśliwy, gdyby Athos zostawił Chaayę samą w takiej sytuacji. Powiedz mi, ilu ich było i jak ta sytuacja z nieumarłymi się skończyła.

A kiedy Gniewomir mówił, Athos rozdarł rekina na trzy części i podsunął każdemu z trzech smoków kawał mięsa proporcjonalny do wielkości częstowanego. Potem odwrócił się do morza i ruszył do wody po kolejną rybkę. Szmaragd nic nie powiedział, nie było większego sensu, po prostu zajął się pałaszowaniem mięsa.

Zielonołuski rozluźnił skrzydła, wysuwając spod nich koniec pyska by móc językiem badać okolice. - Ona od tego jest… by ją zostawiać, chyba nie zrobiłoby mi to wielkiej różnicy… - łeb ponownie schował się pod bezpieczną kopułką. - Jarvis żyje, skontaktował się z właścicielem wyspy, który nasłał na nas nieumarłych… dalej nie wiem. Pewnie Wrócił się po Chaayę, ale chyba coś poszło nie tak…

Gniewomir kiwnął z powagą głową. Poruszył go sposób, w jaki Nvery wypowiedział się właśnie o swojej tancerce. Wiedział, że tak nie myśli albo chciał w to wierzyć. Tak czy siak, było to bolesne. Mężczyzna zaciągnął ku zielonołuskiemu przynależny mu porcję mięsa.
- Dobrze. Dziękuję, że mi powiedziałeś. A teraz proszę posil się, bo jak reszta odpocznie, musimy zacząć działać. Będziesz potrafił mi wskazać miejsce z tymi amazonkami? - a potem Gniewomirowi przyszło coś do głowy. - I jeszcze jedno - zaczął, podsuwając mięso tak blisko namiocika ze skrzydła, jak tylko się dało - Był tu może kocur Jarvisa?
- Tam jest niebezpiecznie. Tam są problemy… zwłaszcza ty będziesz mieć problemy - odparł dwuznacznie, przeciskając jęzor przez szparę między skrzydłami i natrafiając nim na mięso. Jednakże, sam smok nie kwapił się do posiłku.
- Dlaczego?
- Chcesz wiedzieć? Opowiedzieć ci co wiem? - odparł podekscytowany, momentalnie opuszczając skrzydła na podłoże i prostując długaśną szyję.
- Bardzo chcę, dlatego pytam - Gniewomir kiwnął z powagą głową.
~ Athosie. Dlaczego on taki jest? Jak to się stało, że oni zostali partnerami?
~ Nie wiem… Słyszałem tylko jakieś ludzkie plotki, a im nie daję posłuchu ~ odparł jego towarzysz krótko i Gniewomir wiedział, że skoro tak, to jemu też nic nie powie, zwłaszcza, że był w trkacie polowania. Zostawił go zatem, żeby nie rozpraszać bardziej szarpiącego się z jakąś młodą orką smoka i skupił się na odpowiedzi Nverego, którego chyba powoli rozgryzał.
- Dobrze więc… ale informacja za informację – odparł tamten rzeczowo i jakby z lepszym nastawieniem, wgryzł się w sadło rekina.
- W porządku, to uczciwe postawienie sprawy. Powiedz mi, co chcesz wiedzieć, i wtedy, jeśli uznam, że mogę ci to powiedzieć, wymienimy się informacjami - Gniewek usiadł po turecku przed smokiem.
- Chcę wiedzieć wszystko co się wydarzyło po tym gdy odleciałem z Nakręcanego Ptaka… co się stało ze sterowcem i burzą. - odparł rozochocony przełykając za duży kawał mięsa, przez co przez chwilę wyglądał jakby miał zaraz wszystko zwrócić na Gniewka, który patrzył na niego skonsternowany i wprost maaarzył o tym, po ciosie ogonem.
- Na wyspie mieszkają amazonki, które są prawowitymi mieszkankami tego miejsca… - odparł, gdy kawał mięcha przepłynął mu przez gardło - ... ale są tam też najeźdźcy. Podobno bardzo niebezpieczni… nawet dla smoków, dlatego w dzień nie mogłem wychodzić z jaskini… te kobiety… role tych kobiet… - Nvery nie wiedział jak wytłumaczyć, jakimi prawami rządziły się tubylczynie - No… jako facet jesteś tam nikim. Niewolnikiem. Nie pogadasz z nimi… nie wejdziesz do wioski. Nic. Dlatego to Chaaya wszystko załatwiała. Nie wiele mi mówiła, bo byłem na nią obrażony, ale zawsze z takich wypraw mam później prawo do wglądu do jej wspomnień… wtedy mogę widzieć to co ona widziała. - odparł dumnie, układając się wygodniej przed słuchaczem - I wtedy mogę opowiadać innym...
- Wspaniale. To mi rozjaśnia nieco obraz sytuacji - odparł Gniewomir i zaczął opowiadać Nveremu, co się wydarzyło od momentu, kiedy “Nakręcany Ptak” wprost zrzucił go ze swojej burty w czasie burzy. O rozmowie z jego gospodarzem, podróży na merfolczą wyspę i o tym, co się tam stało. Kiedy to mówił, podszedł na chwile do juków po puzdro, żeby pokazać zielonołuskiemu ów kwiat. - … kiedy go spotkałem, był cały złoty i rósł na zwłokach prawdziwego anioła. Ale potem kapnąłem na niego swoją krwią i zrobił się czerwony - wytłumaczył rzeczowo.

Gniewomir wiedział, że będzie musiał dostać się do tej wioski lub w jej okolice, jeśli zamierzał odnaleźć Chaayę i Jarvisa. Zastanawiał się tylko, czy zakradanie się do niej, jak szpieg w nocy, w nieznanym terytorium i w obliczu jakiegoś wewnętrznego konfliktu mieszkańców tej wyspy, to dobry pomysł. A biorąc pod uwagę, że towarzyszy mu trójka zmęczonych smoków i jeden lekko ranny o mentalności przedszkolaka, nie miał zbytnio jak zadziałać od razu.
- Jeszcze raz zapytam - dodał. - Był tu u ciebie kocur Jarvisa, odkąd się z nim rozdzieliłeś?
- Był, był… cały czas się szwendał koło maga… - zbył Gniewomira, układając sobie zasłyszane informacje oraz zastanawiając się czy dopowiedzieć o ogromnym powietrznym statku. Już nawet raz otworzył pysk by coś z siebie wydusić ale w końcu stwierdził, że zabawniej będzie popatrzeć na wynikłą sytuację.
Gniewomir kiwnął głową. Akurat wtedy podszedł do niego Athos z kolejnym kawałem rybiego mięsa, który złożył przed smokiem tancerki. Inne części orki zaniósł Nilamowi i Godivie.
Tambernemo już zamierzał podziękować smokowi za rozmowę, kiedy przyszło mu do głowy, że w zasadzie mógłby kuć żelazo, póki gorące.
- Nvery - zaczął równie opanowanym głosem. - Wiem, że to twoja sprawa, a w zasadzie niewiele się znamy, bo nigdy wcześniej nie służyliśmy w jednym skrzydle. Ale dopóki nie znajdziemy Agnisa, to ja odpowiadam za bezpieczeństwo nas wszystkich. A ciężko nie zauważyć, że okazujesz sprzeczne emocje, kiedy chodzi o Chaayę. Możesz mi powiedzieć, co z nią jest nie tak według Ciebie?
- Wykonałem rozkaz, więc mogę się ciebie słuchać… - rozmyślał na głos, układając się wygodniej na boku - ... jednakże, nie rozumiem twojego pytania. Jak to, co z nią nie tak? - Nveryioth zlustrował Gniewomira czujnym spojrzeniem, starając się odgadnąć o co właściwie mu chodzi.
- Bo wiesz. Czasami mam wrażenie, że skoczyłbyś dla niej w ogień. A czasami mam wrażenie, że jej nienawidzisz.
- Nonsens… Chaaya to moja partnerka, dlaczego miałbym jej nienawidzić? Oho… chodzi ci o to co wcześniej powiedziałem? O zostawieniu ją na śmierć? - smok wyglądał jakby uśmiechał się potwornie, zupełnie jak oprawca obserwujący ofiarę, która zaraz wpadnie w jego sidła.
Gniewomir zachował spokój na twarzy, ale ta próba była cięższa, niż zielonołuski mógł się spodziewać… jeśli faktycznie to zaplanował. Tambernero znał bowiem ten wyraz smoczych ślepi. Ten sardoniczny uśmiech.

Ryk tak silny, że rezonował w kościach. Szarpnięcie i krzyk Mirry, kiedy świat zawirował mu przed oczami… Duszący, gorący zapach przetrawionego mięsa i wilgoć lepkiej śliny na ciele… Szerokie noże dwoma rzędem wbijające się namyślnie wolno w jego ciało. Żebro, które pękło nie wytrzymawszy naporu… Ból krojonych mięśni silniejszy nawet od strachu, że oto jest pożerany żywcem przez ośmiotonowe zwierze.

Athos natychmiast wycofał się z jego umysłu, zanim człowiek mógł zobaczyć gadzią reakcję na jego wspomnienia. Gniewomir wziął głęboki wdech, a potem wydech. Wiedział, że pomimo tego, że utrzymał kontakt wzrokowy, jego strach poczuła prawdopodobnie nawet Godiva, leżąca nieopodal. Nagle poczuł się zmęczony, z obolałym gardłem, oblepiony własną krwią i sam wobec problemów, które musiał ogarnąć.
- Tak - odparł, przełknąwszy suchość gardła. - Dokładnie o to mi chodziło.
Smok przyglądał się w milczeniu swojemu rozmówcy. Choć dziwny grymas pyska tak szybko nie zniknął, jego postawa nie świadczyła, by Nvery w jakiś sposób oceniał lęk Gniewka. Zachowywał się neutralnie, nijako… szaro. Całą swoją energią przypominał wręcz otoczenie.
- Chaaya… choć jako wierzchowiec i jeździec tworzymy jedno ciało, jeden byt… szanujemy nasze odrębne istnienia. Jej życie należy do niej. Mogę się tylko dostosować. Od samego początku wiedziałem, że rozdzieli nas śmierć, śmierć której ona pragnie. Pozostało mi się z tym pogodzić.
Gniewomir, wciąż siedzący po turecku i wyprostowany jak mistrz zen, zamknął ciężko powieki, pod ciężarem tego, co właśnie usłyszał. Czuł, jak rośnie mu od tego zarost.
- Athos też uważa, że nasze życia należą do nas… - zaczął. - Choć on nie chce się do niczego dostosowywać, a wszystko robi z grzeczności. Jest, ale jakby go nie było. Co do Chaai, dziękuję Ci, za Twoją szczerość. Do dla mnie dar i zaszczyt. Jedyne, co mogę ci powiedzieć, jako człowiek, który niedawno dowiedział się, że zostanie ojcem, to to, że życie jest cenne. I być może Chaaya odnajdzie w swoim coś na tyle cennego, żeby nie pragnęła już śmierci. Być może odnajdzie w niej między innymi przekonanie o tym, że jesteś dla niej ważny.
- To bardzo szlachetne co mówisz… niestety nic nie warte dla kogoś takiego jak Chaaya - uciął krótko smok. - Gratulacje… oby urodził ci się syn. Tak by ci odpowiedziała na to wszystko, co teraz powiedziałeś.
Gniewomir wstał i skłonił się lekko Nveremu.
- Nie chciałem cię dotknąć. Wybacz, jeśli to zrobiłem. - Wyprostował się i pokiwał głową sam do siebie. - Jeśli chcesz, zostawię Cię teraz samego, uszanuję twoją prywatność. Co zaś się tyczy dziecka... Jeśli wszystko będzie dobrze… urodzi mi się córka. Jesteś drugą osobą, której to powiedziałem.
Smok pomachał głową, dając znak, że ani nie czuje urazy, ani nie przeszkadza mu towarzystwo. - Nie zwracaj na mnie uwagi, w tej opowieści nie gram żadnej roli. - Przemilczał wieść o córce, wprawdzie jemu to żadnej różnicy nie robiło, ale jego partnerka byłaby mocno zasmucona tą wieścią.
Gniewomir zapowiedział zatem, że wróci. Chciał jednak najpierw zapytać Nilama, czy wszystko u niego w porządku i porozmawiać z Godivą.
- ...bo bez względu na to, co myślisz… i ty i ona jesteście częścią tego samego skrzydła. Równoprawną - podkreślił i ruszył do Godivy.

Po drodze minął Athosa, który przerwał posiłek, kiedy doszły do niego traumatyczne myśli jego partnera i teraz leżał bez ruchu jak sfinks. Kiedy Tambernero go mijał, popatrzyli sobie w oczy w milczeniu zarówno mentalnym, jak i fizycznym. Fioletowe oczy Athosa lśniły blado w ciemności. Nie zdążył jeszcze wyczyścić pyska z przerwanego posiłku, ale to nie było ważne dla dosiadającego go człowieka. Żaden nie spuścił wzroku. Po prostu Gniewomir przeszedł dalej, zostawiając w piasku ślady swoich butów. Niebo nad nimi rozgwieżdżało się nieprzeciętnie.

Godiva trzymała się z drugiej strony plaży wyraźnie naburmuszona i gniewna. Od czasu do czasu zerkała na chaszcze dżungli i wydawała z siebie cichy pomruk iskrzący jej pysk błyskawicami.
- Znajdziemy go - powiedział Gniewomir, zachodząc ją od strony wody. - Jesteśmy coraz bliżej.
Wycierał krzepnącą krew z twarzy bawełnianą chustką, próbując doprowadzić się do jako takiego stanu.
- Może…- westchnęła zniecierpliwiona. Przymknęła oczy i dodała.- Jarvis umie sobie radzić sam. Nie lubię jednak… tego uczucia, które czuję. Jest irytujące.
- Rozumiem - odparł. - Czy jest coś, co mogę dla Ciebie zrobić, Godivo?
- Wbicie małemu zielonemu rozumu do głowy raczej nie wchodzi w rachubę, co? - syknęła smętnie i bez nadziei w głosie Godiva i wzruszyła skrzydłami. - Nic nie możesz zrobić.
- Próbowałem. On potrzebuje czasu, a przede wszystkim swojej bardki - przyznał Gniewomir. - Cieszę się, że zachowujesz rozsądek pomimo tego, że miałaś wszelkie prawo unieść się.
- Co zamierzasz dzielny przywódco? - mruknęła z lekko kpiącym uśmieszkiem.- Nie wiadomo, ile będziemy na tej wyspie. Z Nverergo będzie mierny przewodnik po okolicy.
- Tego jeszcze nie wiemy. Dziś powiedział mi całkiem sporo, kiedy tylko przestałem się na niego drzeć i gryźć go w ogon - westchnął zmęczony Gniewomir. - Musiałem zmienić podejście. Może postępując w ten sposób z czasem uda mi się pewne rzeczy mu wytłumaczyć. On jest bardzo inteligenty. Nie wiem tylko, dlaczego nie umie tego wykorzystać. - Gniewomir zmęczony potarł zarost i spojrzał na Godivę. - Mam wielki szacunek do Jarvisa. I to miło móc służyć z Wami w skrzydle.
- Zrobił się nudny, gdy dołączył do Jaskini. Przedtem to był z niego diablik. Ale może Chaaya rozrusza - zachichotała Godiva.
- Serio? - Gniewomir parsknął. - Ciężko mi sobie wyobrazić Jarvisa bardziej hm… rozrywkowego, niż jest teraz. Długo razem latacie?
- Nie zaglądałeś w jego głowę… a latamy z trzy miesiące..cztery? Chyba cztery. - Policzyła na pazurach.
- Co robił wcześniej, nim na siebie trafiliście w Kryształowej?
- Ja szykowałam się do zyskania pierwszego jeźdźca, a on ukrywał… - zamilkła nagle i nerwowo pokiwała pyskiem.- … załatwiał swoje sprawy.
- Wiesz, nie wiem, czy słyszałaś te opowieść, ale ja do Kryształowej trafiłem ubatożony, w łańcuchach i z wyrokiem wiszącym w powietrzu. Jarvis raczej nie jest w stanie mnie przebić. Ale oczywiście nie będę pytał - to wasza sprawa jest - Gniewomir uśmiechnął się pod wąsem, zerkając w gwiazdy. Potem westchnął.
- Wiesz może, jak mógłbym ściągnąć na siebie uwagę jego kocurka?
- Oni są powiązani Gniewomirze. To jakaś magia, on jest jego aspektem… czy coś. Nie może się od niego oddalić za daleko, bo znika. Noo… chyba, że Jarvis go uwolni zaklęciem, wtedy może nieco dalej. Ale potem i tak znika. Kotka… nie ma na wyspie. Żeby istnieć musiałby być bliżej Jarvisa.- wyjaśniła sprawę Godiva tak, jak ją rozumiała.
- Rozumiem. Cóż. Dziękuję ci, Godivo. Prześpij się, ja porozmawiam z Nilamem i wezmę pierwszą wartę. Potrzebuję was w formie na rano.
- Zgoda - mruknęła i ułożyła się do snu po skończonym posiłku.

Gdy Gniewko zapytał, czy wszystko w porządku, łuskowaty zastanowił się przez chwilę. - Bywało gorzej, lepiej też, ale ogólnie nie jest tragicznie. Przydałoby się zebrać całe skrzydło razem, zwłaszcza wliczając w to Agnisa i tą dwójkę, która zdaje się być niedaleko. Biorąc pod uwagę że jest nas tu trójka, zawsze możemy zrobić nalot na wioskę w nocy i ich poszukać. Gdyby doszło do tego oczywiście, są jednak całkiem spore szanse, że ich zwyczajnie stamtąd wydostaniemy, bez puszczania całej wyspy z dymem. Ja mam się dobrze, a to że jesteśmy uwikłani w coś po uszy, nawet nie do końca wiedząc co, to… akurat norma - skończył wywód Nilam. Zastanawiał się nieco nad Gniewkiem, mógł wyrosnąć na całkiem sensownego jeźdźca.
- Nocny nalot na nieznany teren wroga. Nie mogę się z Tobą zgodzić, że to rozsądne. Ale niewątpliwie coś zrobić trzeba będzie. Chciałbym, żebyście odpoczęli i najedli się do syta. Myślę, że jutro o tej porze będziemy jeszcze bliżej Chaayi i Jarvisa, a wtedy śmiało będziemy mogli ruszyć na poszukiwanie Agnisa.
- Nocny nalot nigdy nie jest rozsądny, nawet na znane tereny. Nigdy nie wiesz kiedy coś zacznie lecieć w twoją stronę i może co prawda widzimy w nocy niezgorzej, to jednak to nie to samo. Zawsze można zapukać do wrót wioski i powiedzieć że jeśli nie odzyskamy naszych, to zrobimy im tam małe piekło. Nie, nie musimy uciekać się do przemocy, czasami zwykła jej sugestia jest wystarczająca albo tworzy wystarczająco dużą dywersję - wyrzucił z siebie Nilam. - Zaś co do poszukiwań Agnisa, to już na nich jesteśmy, ważne żeby nie stać w miejscu - dodał po chwili zastanowienia.
- Myślę o jakimś połączeniu zwiadu z pertraktacją, ale nie w nocy, jak złodziej. Jeszcze nas zaatakują. Nvery mówił coś o tym, że te kobiety traktują tych mężczyzn jak niewolników. Chyba łatwo się domyśleć, po co między innymi im ci mężczyźni… Poza tym masz rację. Nasza pozycja negocjacyjna jest trochę lepsza z racji tego, że jesteście ze mną. Ciężko zlekceważyć cztery smoki.
Gniewomir, zerknął nad horyzont, w kierunku, z którego ciemniał grzbiet sąsiedniej wyspy.
- Wezmę wartę. Proszę wyśpij się porządnie.
- Może być i pertraktacja ze zwiadem, byle zwiad nie został przypadkiem zapędzony w kozi róg z powodu rozdzielenia się grupy. - Odparł Nilam. - Skoro tak hojnie szafujesz swoimi siłami to… idę spać. - Szmaragd ziewnął przeciągle, ukazując wszystkie swoje ostre jak sztylety zęby i odszedł kawałek, by wymościć sobie odpowiednie miejsce z dala od linii przypływu.
Gniewmomir zaś wybrał sobie taki punkt obserwacyjny, z którego miał w miarę widok na morze, plażę i las za nią. Nabił obie swoje pukawki, sprawdził, jak przy pasie leży Józefina i opatulił się kocem, wsłuchując w kojący szum wody. Oddychał głęboko morskim, rześkim powietrzem, próbując uspokoić myśli i ułożyć w głowie wiedzę, którą dzisiaj uzyskał. A tej ostatniej było sporo. Został z nimi sam, bo Athos nie zamierzał niepokoić jego myśli po czymś takim. Dlatego Tambernero zaczął rozkładać w umyśle informacje zarówno na temat ich sytuacji, jak i wzajemnych relacji między smokami a ludźmi. Myślał też nad tym, jak najlepiej rozegrać jutrzejszy dzień. Próbował też myślami ściągnąć ku sobie pieszczocha Jarvisa pomimo tego, że Godiva uprzedzała go, że to raczej niemożliwe, żeby mu się udało.


Zarówno Godiva jak i Nveryioth poderwały się nagle z piasku. Poczuły coś. Poczuły coś znajomego. Więź telepatyczna z ich jeźdźcami znów działała.
Gniewomir, zaalarmowany ich poruszeniem, sam zrzucił z siebie koc i ruszył ku nim z pytaniem na ustach:
- Co, co się stało?
Nveryioth zakręcił się wkoło, jakby goniąc za własnym ogonem, na chwilę, wdarł się w umysł bardki na małe przeszpiegi, ale nie spodziewał się tego co zobaczył. Zamarł, klapiąc tyłkiem w piach.
- Jarvis wrócił i… co on ukrywa?- mruknęła bardziej do siebie niż do Gniewomira.
- SMOKI! PRAWDZIWE SMOKI! - Nveryioth zawył, a raczej zapiał niczym kogut obwieszczający świt. - Zobacz sama, bo nie uwierzysz! - smok zdawał się na chwile zapomnieć, do kogo mówi.
Gniewomir więcej zrozumiał ze słów Godivy, ale jako zaprzysiężonego wielbiciela smoków to okrzyk Nverego mocniej nim wstrząsnął.
- Ciszej, Nvery. Błagam. Nikt więcej nie musi wiedzieć… Uspokójcie się oboje i powiedzcie, o co chodzi. Co widzicie? Możecie się komunikować ze swoimi Jeźdźcami?
- Lećmy tam… - smok posłusznie ściszył głos, ale był tak ewidentnie czymś podjarany, że tylko wywijał łbem na boki, prężąc się i wachlując skrzydłami. - Lećmy taaaam… nie wystarczą mi wspomnienia, chce to zobaczyć na własne oczy.
- Pisklęta... znaleźli pisklęta miedzianego smoka - mruknęła Godiva, wstając i prostując kości. - Ale Jarvis próbował to ukryć. I coś jeszcze widziałam. Jakąś podróbkę Uzurpatora.
- Uzurpator…? - mruknął Gniewek. - Mniejsza o niego na razie. Czy oni was słyszą? Czy wiedzą, że tu jesteście?
Nveryioth był wyraźnie zniecierpliwiony. Posyłając wściekłe spojrzenie mężczyźnie, wysunął wężowy jęzor i przez chwilę machał nim w powietrzu. Przełykając obraźliwe słowa jakie nasuwały mu się w kierunku Gniewka.
- Z tego co mi się zdaje telepatia działa w obie strony. - zasyczał niewyraźnie chowając język w paszczy.
- Doskonale. Więc zdajecie raport swoim jeźdźcom i zapytajcie, jak im pomóc i gdzie ich szukać - Gniewomir zwrócił się do ich obojga, ale z nadzieją spojrzał na Godivę.
Zielonołuski wyłapał to dwuznaczne spojrzenie. Obruszony, wydmuchał nosem powietrze, po czym najeżył się ze wściekłości lecz nic nie powiedział. Posłał jedynie fale nienawiści do swojej partnerki, dając jej znać, że na nieszczęście znalazł wystarczająco wielu towarzyszy by życzyć im ponownego zaginięcia.
Gniewomir natychmiast zareagował: - Nie fosz się, proszę. Przecież widzę, jak się cieszysz. Trudno mi się dziwić, ale muszę wiedzieć, na czym stoimy.
- Jarvis mówi żeby nie lecieć… i próbuje ukryć powody tej decyzji.- mruknęła Godiva zamyślona i poruszyła łbem na boki.- Tu są jacyś najeźdźcy z dużym latającym okrętem takim jak Uzurpator…. Takim, który może zestrzelić całe skrzydło. Nie możemy tam lecieć całą grupą. Za bardzo rzucamy się w oczy.
Gniewomir szybko się zamyślił.
- I tak nie rozdzieliłbym skrzydła znowu teraz, kiedy prawie udało się nam je złożyć w całość. Ale jeśli bym już musiał, to Nilam leci z Nverym, a ja z Godivą - Gniewomir już zaczynał kombinować nawet na wszelki wypadek. - I musimy ukryć naszą bytność tutaj. Athosie, Nilamie. Natychmiast zalejcie plażę wodą. Nie mogą zostać tu ani nasze tropy, ani ślady krwi, kwasu czy jakieś resztki.

Gniewomir zamyślił się. Dlaczego nie chcą nam powiedzieć… W czasie kiedy jego smok ruszył wykonać jego polecenie, Tambernero sam spróbował sięgnąć do Jarvisa. Zaczał głęboko oddychać, chcąc wyciszyć wszystkie myśli, żeby zrobić miejsce na połączenie. Byli jednak zbyt daleko. Magiczny przedmiot, który łączył jeźdźców tego skrzydła nie dorównywał zasięgowi smoczej więzi.
Nveryioth przekręcił głowę na bok i wpatrywał się tępo w Godive, by po chwili wybuchnąć śmiechem połączonym z kłapaniem paszczą. Nic jednak nie powiedział, wydobywając z siebie charczące dźwięki wlazł do wody opłukać się z brudu.
- Godivo - Gniewomir zwrócił się do niej bardzo cicho. - Chcę, żebyś w sposób, który tylko Jarvis odczyta, przekazała mu, że jesteśmy na tej wyspie, na której jest Nvery, ale musimy się schować, bo jesteśmy tu zbyt odkryci. Skoro nie chce, żebyśmy lecieli, uszanujemy to. Gdyby Ci się jednak udało dowiedzieć, kiedy zamierzają wrócić i co możemy dla nich zrobić, było by klawo - zakończył.
- Mówi że w środku tej wyspy są nieumarli, ale zawarł umowę z ich królem i mieli zostawić jego… w spokoju. - Smoczyca wskazała ogonem na Nveryiotha. - I nas pewnie zostawią w spokoju, jeśli nie będziemy rozrabiać.
- Nieumarli… - Gniewomir zwiesił barki w wyrazie rozbrojenia. - Co jeszcze…? Frysie miłosierny. Dobra. Robimy tak. Z wody przenosimy się za linię pierwszych drzew. Tu zaraz. Nigdzie mi nie odfruwać. Tyle tylko, żeby nas drzewa i krzaki zakryły. Nikt się od nikogo nie rozdziela i wszyscy trzymamy się Nverego, który jest teraz gwarantem naszego bezpieczeństwa - dodał na użytek pluskającego się smoka.
Zielonołuski wyczłapał z wody, zawieszając łeb nad Gniewkiem i ochlapując go ściekającą wodą. - Lubisz nieumarłych? - spytał z powagą, wlepiając jedno ślepie w wojownika po czym, zrównując się z nim poziomem, połaskotał go językiem, próbując jak smakuje.
Gniewomir uśmiechnął się zdziwiony dobrym nastrojem smoka. Chlapanki i lizanie jako gest serdeczności w połączeniu z takim tekstem?
- Nieszczególnie. A Ty?
Smok nie wyglądał na zadowolonego z odpowiedzi. Wychodząc w pełni na brzeg, otrzepał się, strosząc łuski i przez chwilę bujając się na boki, niczym traszka poruszająca się w rytm nurtu strumyka, wpatrywał się w przestrzeń przed siebie.
- Są o wiele lepsi od żywych… przestają udawać… nie zależy im.
- I zazwyczaj śmierdzą… - burknęła Godiva.
- Już myślałem, że pytasz o smak - odparł Gniewomir, wciąż nie do końca rozumiejąc intencje zielonego smoka.
Nveryioth pokiwał głową do swych myśli, ale nic nie odpowiedział.
- Wszystko w porządku, Nveryiothcie?
- Czy na prawdę cie to interesuje, czy jest to ten rodzaj rozmowy, kiedy to trzeba udawać, że druga strona coś dla ciebie znaczy? - spytał z powagą, najwidoczniej nienawykły do dłuższych rozmów na temat swoich ‘uczuć’.
- Chodzi ci o to, że poprosiłem Godivę o raport zamiast Ciebie?
- Mmm, nie.
- W takim razie, odpowiadając na Twoje pytanie - nie, to nie jest ten rodzaj rozmowy, bo nie mam w zwyczaju pytać o rzeczy, które mnie nie interesują - odparł spokojnie Gniewomir. - Szkoda na to czasu. Dlatego zapytałem, czy wszystko jest w porządku, bo zauważyłem jakąś intensywność teraz w twoim spojrzeniu.
Gad zafalował cielskiem, jakby samo wzruszenie skrzydłami nie wystarczyło do odpowiedzi. - Zawsze doszukujesz się drugiego dna?
- Przeważnie. Moja żona mnie tego nauczyła. Wcześniej byłem biało-czarnym rębajłą - Gniewomir wyszczerzył się i ruszył doglądać sprzątania obozowiska: - Na koniec wszyscy do wody i zaleć mi plażę. Nie mogą tu zostać nasze ślady.

Gniewomir w zasadzie nie odzywał się do nikogo przez większość nocy. Pochłonięty własnymi myślami i gryziony namolnie przez wszystko przed czym nie zdołał się opędzić popadał w ciężkie zamyślenie. Athos, czując, o czym myśli jego towarzysz, milczał również, to drzemiąc, to czuwając. Noc byłą zimna, mokra i pełna napięcia. Wszystko, co żywe, próbowało przeżyć. Zamiarów martwych ciężko było się domyślić, ale jak długo nie atakowali, Athos zamierzał pozwolić im żyć. Minęły już dekady, kiedy grzmiał oburzeniem na taką aberrację.
Kiedy nad ranem na niebie pojawił się metalowy kolos, Athos, który lwią część swojego życia spędził w Jaskini na dodatek jako jeden z największych, niemający sobie konkurencji, i nigdy czegoś takiego wcześniej nie widział, wpatrywał się w niego spomiędzy drzew w milczącym szacunku.
~ To ludzka maszyna a nie żywe zwierze… A jednak budzi we mnie podziw. Na co poluje ten metalowy łowca? ~ zapytał, zapominając na chwile o niepisanym, nocnym ślubie milczenia, jaki sobie narzucił w stosunku do swojego ludzkiego towarzysza.
~ Na całe państwa ~ odparł beznamiętnie Gniewomir, z niepokojem patrząc na giganta rzucającego na nich cień.
Athos półświadomie i bardzo powoli orał błoto pazurami, zaciskając i rozluźniając pięści wielkości małych automobili.
- Nawet on musi się strzec cienia z wysokości. – wydukał nagle na głos w odpowiedzi na słowa Godivy. Jego niespodziewany głos zabrzmiał nieznośnie głośno.
- Chciałbyś być jego ostatnim cieniem? – zapytał Gniewomir, tłumiąc ziewnięcie.
- Nie muszę chcieć. Ja nim będę – zahuczał spokojnie i poważnie granatowy olbrzym, składając powrotem swój monstrualny łeb na ubłocone przednie łapy. Gniewomir znał ten ton. Athos wokalizował nim zazwyczaj prawdę, która jeszcze nie nastąpiła. Fiołkowe oczy świeciły intensywnie pragnieniem rzucenia wyzwania metalowemu władcy przestworu.