Camilla miała powód do radości, ponieważ udało jej się znaleźć "zgubę". Nie musiała jednak pałać entuzjazmem na wieść o jakiejś wojnie, która niekoniecznie się jej tyczyła, a i nie pomagała Maxowi w odebraniu swych ziem. Nie mniej jednak, wszystko było lepsze od kolejnego, niedzielnego obiadku z rodzinką, toteż blondynka niemalże przykleiła się do mężczyzny. Mieli o czym rozmawiać, mimo napiętej sytuacji. Nie widzieli się spory okres czasu, w którym to i tak żadne z nich się nie zmieniło. Mimo to, postanowili spędzić ze sobą odrobinę czasu, były to zaledwie minuty, może godzina, czas, w którym i tak każdy się przygotowywał do walki. Camilla z jego pomocą sprawdziła celność swojego łuku, szybkość ostrza oraz powtórzyła plan, jaki będzie musiała wcielić w życie, będąc u jego boku.
Jeszcze nim wyruszyli, kobieta dosiadła konia Maximiliana. Nie musiała długo go sprawdzać, już po kilku minutach wiedziała, ze jego jurność pozostała niezmieniona. Szybkość ujeżdżania okazała się być jak zawsze zadowalająca, przyjemna przejażdżka przed ciężką przeprawą.

Droga, w tym przypadku, usłana była poległymi. Trup ścielił się gęsto i nawet końskie kopyta zgrabnie starały się omijać pokiereszowane zwłoki, zdobiące glebie przesiąkniętą przelaną juchą. Camilli nie robiło większej różnicy, czy słucha rozkazów, czy sama podejmuje decyzje. Zawsze robiła to, co robić należało, w tym przypadku wypuszczanie lecącej ku wrogom śmierci zakończonej grotem było czymś, co ją wystarczająco zadowalało. Pomijając fakt, że już przed wyruszeniem była usatysfakcjonowana dzięki niektórym czynnościom. Nawet gdy jej myśli wędrowały ku Maximilianowi, to wcale jej to nie rozpraszała. Prawdopodobnie dlatego, że nie było to jakieś szalone uczucie, a może zwykły rodzaj sympatii. Nie obchodziło ją to, czy z kimś jest albo że z kimś mógłby chcieć, a wszelkie ataki zazdrości ze strony innych, po prostu by zignorowała i co najwyżej, wyśmiała po cichu. Dziwne było, że rozdzielono grupy i nie miała sposobności być teraz z tymi, co dopiero poznała, ale może to i lepiej. Na pewno by jej nie zaufali.
Max natomiast wierzył w jej umiejętności, bo wiedział jak dobrze została wyszkolona. Nie miała zamiaru go zawieść, brnąc dalej wypełniała polecenia. Może nie cały oddział należał do *niego* , ale pewna jego część na pewno pozostałaby wierna.

Czarnowłosa pokonała ostatnie stopnie. Znalazła się w korytarzu. Idąc pod łukowatym sklepieniem, ułożonym z równo ciosanego kamienia, wypatrywała śladów jakiejkolwiek obecności. Towarzyszył jej tylko pogłos stawianych kroków, głośniejszy niż być powinien oraz wyraźny dźwięk przyspieszonych uderzeń serca. Snopy światła, wpadające przez niewielkie świetliki pozostawione w murze, biegnąc po skosie, ujawniały krążące w powietrzu drobiny kurzu, rozjaśniały rozmieszczone co kilka jardów wnęki. Ritsuko przystanęła przed jedną z nich. Zadzierając głowę spojrzała w puste oczodoły posągu o wysuniętych przed siebie dłoniach, trzymającego liturgiczną tacę. Niema postać, której artysta zapomniał wyrzeźbić usta, obleczona była w długie szaty, nie pozwalające jednoznacznie określić płci. Mimo ciepła panującego na dworze, ciąg biegnący od figury przeszył ją chłodem. W naczyniu dopalały się jeszcze kawałki kadzidła. Unoszący nad misą dym drażnił nozdrza intensywnym, słodki zapachem. Żar tlącej się wiązki zlepionych żywicą roślin zamigotał, wydając ostatnie tchnienie. Waanka odwróciła się, chcąc drwiąco skomentować zabobon tubylców, jednak spostrzegła z zaskoczeniem, że została sama. W korytarzu nie było nikogo. Cofnęła się, by wrócić po spóźnialskich, wtem zatrzymała nagle i uniosła ręce. Skóra jej ramion traciła swą jędrność, przebarwiała i marszczyła, starzała w przeciągu chwil. Dziewczyna chwyciła między palce kosmyk siwiejących włosów.

- To będzie niezłe - zachichotała, językiem przestawiając jakąś grudę w ustach. Wypluła ząb. Potem nastąpił dalszy stukot. Wypadały z dziąseł, wprost na podłogę.

"Maska za maską, za maską..."

Korytarz tej długości nie miał prawa zmieścić się w kasztelu, lecz mimo pokonanej odległości jego koniec wciąż nikł w ciemnościach. Hissori mocniej chwyciła rękojeść miecza. Nawet tutaj nie potrafili jej go zabrać. Ostrze tak mocno wypalone w umyśle, że stali się jednością. Talizman, który chronił ją przed złem tego świata, innego nie potrzebowała. Przypominała sobie, że zawsze, kiedy męczyły ją koszmary, był na swoim miejscu. I wkrótce obracały się w spokojny sen pozbawiony bytności każdego, kto podniósł na nią rękę. Rozcięcie na dłoni zapiekło. Poprawiła opatrunek. Zadziwiające jak ból potrafi przywrócić myślom właściwy tor, chociaż częściowo.

- Może zagramy na sumieniu? Jakieś twarze ofiar? Próba wzbudzenia winy? Z tylu możliwości chcą mnie zabić nudą... - westchnęła, opierając się o ścianę. Minuty ciszy przerwały kroki. Ritsuko leniwie uniosła przymknięte powieki. W dali korytarza zobaczyła samą siebie, idealną kopię. Ta odgarnęła włosy z czoła dłonią owiniętą świeżym bandażem. Uśmiechnęła się nieznacznie i z wyraźną ulgą dokończyła.

- A już straciłam nadzieję...

Kobiety doskoczyły do siebie w paru susach, gwałtownie krzyżując ostrza.

Pamiętał ten rumor. Bitewny szał, wrzaski rannych, głuche uderzenie grotu strzały o tarczę, albo błagalne tchnienia konających. Maximilian był tu już dawno temu. Każda bitwa z perspektywy pojedynczego żołnierza wygląda z goła tak samo, niezależnie od miejsca i wroga. Tym razem jednak nie widział przed sobą okutych w płytową, lśniącą zbroję pleców ojca, który dodawał mu odwagi. Jedyne co widział znad zaciągniętej wysoko tarczy, to wyrwa w murze kasztelu i łypiący na niego groźnie Mintarejczycy. Zerkając ukradkiem za siebie dostrzegł zdeterminowane, ale i zlęknione twarze swoich żołnierzy. To on musiał być dla nich oparciem.

- Kwas! - ryknął na całe gardło.

Alchemiczne specyfiki w mig spadły na czyhających na nich wrogów w wyrwie. Przeraźliwy okrzyk bólu wyrwał się im z gardeł, kiedy kolejno upadali na ziemię, pożerani przez nikczemną ciecz. Widząc tragedię jaka spotkała ich towarzysz, zaszyci za murami żołnierze wroga niechętnie załatali powstałe dziury w obronie. Max dostrzegł w tej chwili swoją szansę.

- NAPRZÓD - wrzasnął i ruszył pędem w stronę wyrwy, powtarzając głośno “DALEJ!”, “DALEJ!”, “DALEJ!”.

Nim formacja Mintarejczyków ponownie stanęła w wyrwie w pełnym składzie, pierwsi żołnierze Szponów już przekroczyli wyrwę. Angelopoulos lwimi rykami zagrzewał ich do walki, równocześnie tnąc na oślep wrogów. Chaos i szaleństwo nagle ogarnęło plac boju. Nowi najemnicy przedzierali się strumieniem przez wyrwę w murze, a obrońcy zaczęli wyłaniać się z wnętrza budynku. Stos trupów rósł z minuty na minutę.

Wtedy go ujrzał. Wielkie, okute w ciężkie płyty monstrum, które musiało się schylić, by móc by móc przejść przez wrota kasztelu. Krew dotarła szybko do nozdrzy, a czerwone ślepia rozbłysły. Miecz dostosowany wielkością do właściciela z chirurgiczną precyzją przeciął jednego z żołnierzy Szponów w pół. Widząc to najemnicy poczuli strach i zwątpienie. Zaczęli cofać się wolno, mimo stanowczych rozkazów Maximiliana. Nie mógł się im dziwić. Sam widok monstrualnej istoty wywoływał w nim strach.

Biorąc głęboki oddech, Angelopoulos mocniej pochwycił miecz i z okrzykiem rzucił się na potwora.

“Dopóki król nie ruszy do walki, jego rycerze nie podążą za nim” - powiedział mu kiedyś ojciec. Maximilian był królem. Jego ojciec umarł. Ziemie zostały zagarnięte. A na tronie siedział uzurpator. Mimo to wciąż w jego głowie kołatały się słowa matki, kiedy żegnała go przed wyruszeniem w drogę: “Postępuj jak król. Mów jak król. Walcz jak król.”