-zwierzęta.... - mruknął Katon patrząc z obrzydzeniem na zamiary Eresz. Obcowanie z trupem....i to jeszcze paskudztwa zahaczało o totalne zbydlęcenie. Elfem aż rzucało w torsjach i z trudem powstrzymał nadchodzące wymioty. Katon widział niejeden rytuał wymagający perwersji, ale to nie mieściło się nawet w pojemnej wyobraźni czarodzieja.
-otaczają...mnie dzikie....barbarzyńskie zwierzęta..... - minotaur obejrzał się na widok mruczącego niczym kot elfa i uśmiechnął się swoimi bydlęcymi zębami. Raczej wyszczerzył się upiornie, jak to było w jego zwyczaju.
- zwariuję tutaj..... - Katon spojrzał na druida, który jeszcze niedawno chciał zmierzyć się w magicznym pojedynku. W tej chwili Anlaf udowadniał, że całkowicie jednoczy się ze swymi zwierzęcymi kompanami, zamieniając się w nieparzystokopytnego ssaka.
Czy przeklęta magia tego miejsca oddziaływała na jego towarzyszy, mącąc im umysł i powodując tak dzikie i prymitywne zachowanie? Nie można było tego wykluczyć i należało jak najszybciej zbadać.

Miał po prostu dosyć wszystkich otaczających go półgłówków. Banda religijnych oszołomów, gotowych ze względu na swoje bzdurne przekonania ryzykować życiem swoich i pozostałych. Skrył zarośniętą twarz w dłoniach, zastanawiając się, jak bardzo pozbawionym wewnętrznej refleksji trzeba być, żeby będąc w sercu niegościnnej dziczy, koło trupa znajomego, oferować otaczającym siebie mężczyznom udział w pierdolonej orgii. Banda religijnych oszołomów bez odrobiny rozumu. Będąc świadom, że to od nich zależy zapewne jego życie i szansa na odnalezienie kobiety, który przysiągł chronić, pozostawało mu jedynie zapłakać.

Albo wkurwić się w bardzo zauważalny sposób.
- Dosyć kurwa! - Reeter cały poczerwieniał na twarzy. - Nie jesteśmy w portowej tawernie. To nie jest burdel, a jeśli jest, to nie zamierzam być burdelmamą. Jesteście w dżungli. Na niegościnnej, tajemniczej wyspie, do jasnej cholery! Gówno mnie obchodzą wasi bogowie! Mam gdzieś to, że jesteście oddać życie za zerżnięcie czegokolwiek, co jest w miarę ciepłe i ma dziurę! Utrapienie, oto, czym możecie się z dumą zwać. Wciąż pozostajemy załogą, a to oznacza, że działamy według interesu wszystkich, przede wszystkim chroniąc swoje życie i próbując odnaleźć pozostałych członków załogi. A jeśli uznam, że głupie, prymitywne zamysły któregoś z was mogą na doprowadzić do zguby, a więc jeśli ktoś taki narazi współzałogantów i tym samy złamie kodeks, wtedy zostanie ukarany. Zabiję go i wierzcie mi, nie będę miał co do tego żadnych skrupułów.

- A teraz ruchy z powrotem do wioski - dodał, kierując się przed pozostałych, jak zawsze. - Mamy załoganta, który powinien jak najszybciej znaleźć się przed tym ich cholernych szamanem.

Mimo nerwowej utarczki Anlaf z pomocą Oscara prowadził drużynę tak sprawnie, że druidowi nie przyszło nawet do głowy, iż moglibyście zabłądzić w tych gęstych krzakach, które dla owego pustelnika były tak proste, jak dla czytelników są główne ulice rodzinnych miast. Ze skrzynią ciężką od brzęczących monet i Gurthakiem na noszach posuwaliście się wolno, z trudem, ale wkrótce odnaleźliście pogrążoną w półciemnym, liściastym tunelu zrujnowaną aleję, która wyprowadziła was z pełnej niebezpieczeństw dziczy.

Czując się niezdrowo po doznanych przygodach, stanęliście przed ciężką bramą antycznego Wielkiego Muru. Tubylczy wartownicy z Klanu Małpy zmierzyli was takim wzrokiem, za jakim nie przepadaliście - spojrzeniami zza napiętych łuków. Rozluźniono jednak cięciwy, a jeden z dzikich chrząknął, rozładowując ciszę, jaka zapadła. Następnie sięgnął po róg wykonany z muszli okazałego ślimaka morskiego. Instrument zwany w tych stronach “conchą” rozbrzmiał głuchym tonem, w ślad za którym rozwarto skrzypiące wrota.

Nad osadą unosiło się dziwne przeczucie zagrażającego nieszczęścia. Gromadzący się tuziemcy witali was spojrzeniami wyrażającymi różne uczucia. Przywódczyni taksowała was obojętnym wzrokiem. Niektórzy, wyraźnie zdenerwowani, ocierali pot z brwi. Usłyszeliście też gniewne, stłumione warknięcia. Kilka głów pokręciło się z niedowierzaniem, kilka innych odwróciło się z grymasem obrzydzenia na widok Gurthaka. Ah-Atla syknął tak, jak żmija wijąca się na plecach. Jeden z podobnych do niedźwiedzi uśmiechnął się obleśnie na widok Kilgora, wziąwszy się pod boki. Najmniej zaś było tych mieszkańców, którzy językiem ciała wyrażali sympatię, kibicowali wam. Pośród nich był Ah-Inti, witający Ereszkigal promieniującym uśmiechem.

- Próbą złota jest ogień, a nieszczęście - dzielnych ludzi... - rzekł bokor, pokazując w grymasie nierówne zęby i poczerniałe dziąsła. Nad jego głową płonął znak daru języków. - Gdzie i kiedy trafiliście na piżmopnącza? Nie mogły przecież podejść tak blisko... My i ja wiemy, że wasz towarzysz nie wyjdzie z tego bez boskiej pomocy. Chyżo, zanieście go na szczyt świątyni.

Towarzystwo szamana sprawiło, że tłumek natychmiast rozstąpił się, cofnął, przerzedził. Ruszyliście pospiesznie ścieżyną między świętymi błoniami i dalej, po nierównych schodach przedwiecznego przybytku upadłej cywilizacji.

Na szczycie piramidy schodkowej nosze z Gurthakiem odebrało dwóch zamaskowanych, upiększonych różnobarwnymi piórami kapłanów. Ułożyli go na kamiennym blacie, który niegdyś musiał służyć za ołtarz dla krwawych ofiar. Ah-Nohol odebrał od was czarny miód i podziękował za dar. Zbliżył rękę do czoła pół-orka i wymówił zaklęcie. Gurthak, choć nie do końca zdawał sobie sprawę z tego, co zaszło w ciągu ostatnich kilkunastu godzin, odzyskał zmysły.

- Biali ludzie próbują nas zastraszyć. Zostawili nieopodal naszych łodzi odciętą dłoń jednego z naszych pojmanych braci. My i ja nie zapomnimy wyświadczonego dobrodziejstwa, jeśli weźmiecie łódź i odnajdziecie ich kryjówkę.

Z tej wysokości mieliście widok na całą wioskę. Treant już was o tym uprzedził, ale dopiero teraz upewniliście się, że dzicy podnieśli na wasz obóz swe kaprawe oczka, wyciągnęli ku nim swe parszywe łapy.

- Klany będą oczekiwać, że stanąwszy tutaj, opowiecie o polowaniu - kapłan zamaszystym ruchem ręki wskazał całą wioskę. - Będę tłumaczył wasze słowa. Bracia i siostry już się zbierają, głodni wieści - tłum rzeczywiście rósł mimo deszczu i codziennych obowiązków. - Kiedy będziecie gotowi, zacznijcie przemawiać.

Odpisali wszyscy minus jeden, a niektórzy wyrobili nawet potrójną normę! Jedziemy dalej.

Rozstrzygnięcie podróży przez dzicz, które niektórzy z was już widzieli. Jesteście z powrotem w Tanaroa. Po drodze nie przydarzyło się wam nic ciekawego (wreszcie). Aktualnie w świecie gry jest godzina 10:20.

Witamy z powrotem Gurthaka. Nie zostawiliście kompana na pastwę dżungli i zadaliście sobie wiele trudu, by przywrócić go do zdrowia. Ponadto uniknęliście mojej podpuchy ze źródłem magicznej wody. Za uleczenie kompana wszyscy pozostali awanturnicy otrzymują po 75 XP.

Wszyscy (już łącznie z Gurthakiem) za powrót z polowania otrzymujecie po 75 XP, ponieważ było owocne w przygody. Jeśli opowiecie o nich w fascynujący sposób, to wzrośnie także wasz posłuch u dzikich, a Ah-Atla, przywódca Klanu Jaguara, nie będzie miał nic przeciwko wypożyczeniu wam łodzi. Poczujcie się, jakbyście udzielali wywiadu na temat, jak przeżyliście w piekle ostatnie 48 godzin. Dla tych dzikusów po takich przygodach jesteście jak fantastyczny odpowiednik Beara Gryllsa na sterydach!

Co robicie? A raczej - co mówicie? Choć z drugiej strony... Taka okazja prędko się nie powtórzy, a dla takiego Kilgora to pewnie świetny moment na zdekapitowanie kilku bokorów...

Deadline: 17.09.2016.

Popieram! - Zawołałem z entuzjazmem na wzmiankę Gurthaka o czymś do przepłukania gardła. - Pozostaje jeszcze tylko kwestia naszych rzeczy. Rozumiem, że wielu uznało nas za martwych kiedy tylko przeszliśmy przez bramy wielkiego muru, ale jeśli mamy odnaleźć tych zbójów to będziemy musieli uzupełnić ekwipunek.

- Proponuję, by zostawić sprawę negocjacji w sprawie naszych rzeczy Kilgorowi. Zdaje się, ma najlepsze predyspozycje do tego, aby przekonać tych.....ludzi do oddania nam naszych rzeczy - Katon ironicznie popatrzył na tubylców. Nawet najwięksi z nich nie mogliby pewnie mierzyć się z ogromnym minotaurem pod względem krzepy.
-A w kwestii opowieści.....zróbcie to po swojemu, jednak im dłuższa będzie, tym bardziej przysłużycie się naszej sprawie....- Katon wyraźnie pobudzony obecnością na szczycie świątyni nie mógł prawie oderwać wzroku od rytów i symboli pokrywających ściany świątyni. Gdyby jego bardziej wygadani i chełpliwi towarzysze dali mu może odpowiednio dużo czasu, może dałoby się przerysować część glifów i próbować odszyfrować ich znaczenie.....