Ereszkigal nie zamierzała się kłócić.
- Dobra, jasne, nie musisz mnie tym razem bić. - schowała strzałę do kołczanu a łuk przewiesiła przez ramię. Chwyciła dwurącz Świętego Fallusa.
"Pozostaje się modlić..." - pomyślała.

Jeśli walczymy:
zachowując maksymalną odległość od drzewa, Guiding Bolt na drugiej komórce

Kilgore odtrącił dłoń Anlafa gwałtownym ruchem wielkiej jak łopata łapy. Jagody wpadły do kałuży bez dźwięku, zostawiając w wodzie maleńkie kręgi jako jedyne świadectwo swojego istnienia na tym łez padole. Minotaur wstał, gęsta, czarna jucha która buchała z głębokich ran zadanych mu przez treanta wyraźnie kontrastująca z karmazynem jego skóry. Oblany swoją własną posoką kolos uderzająco przypominał pokrytego żrącą cieczą drzewca, od którego nie oderwał wzroku nawet przez mgnienie oka.

Bokor. Atla. Ix-Ciuatl-Yaxche-Tzek. Ten jebany drzewiec. Lista istot które musiały zginąć z jego ręki rosła z każdą chwilą spędzoną na tej przeklętej wyspie.

Nikt nigdy nie uderzył go tak mocno. Kilgore rozumiał siłę, i szanował ją ponad wszystko inne - poza Setem. Siła była kluczem, który otwierał wszystkie drzwi, jeśli tylko było jej dość. A kiedy jej brakło... trzeba było stać się wężem, który jest siłą inaczej skoncentrowaną, alternatywnie zaaplikowaną.

-Jestem Kilgore...- Rogaty pirat położył dłoń na piersi i splunął krwią. Jego oczy błyszczały odbijając światło gadzich oczu Seta. -...i potrzebuję tego ula, by uratować mojego kamrata.- Szponiasty paluch wycelował w dyndający z treanta ul, który lada moment miał wypełnić się bzyczeniem zbudzonych ze snu żądlaków. Gurthak może i był zawszonym pół-człowiekiem i wyznawcą fałszywego boga, ale z okrętem czy bez, był korsarzem z Królowej Hebanego Wybrzeża. Tym samym plasował wyżej w prywatnej hierarchii minotaura niż jakakolwiek inna istota która nigdy nie postawiła stopy na legendarnej krypie. -Zadałeś mi ból za ten, który ja zadałem tobie, jesteśmy więc kwita, tak? Podaj mi swą cenę za dom żądlaków, albo każ iść do piekła raz jeszcze, a opuścimy twój gaj.- Do czasu aż nie wrócimy tutaj z katapultą i beczką viridiańskiego ognia... -Wiedz jednak, że życie mojego towarzysza jest dla mnie... wiele warte.- Kilgore złożył ręce na piersi. Potrafił spojrzeć w oczy ogarowi piekieł bez wzdrygnięcia się - rozmowa z treantem była kolejnym momentem w jego życiu który oddzieli cielaki od buhajów. Jego towarzysze nie mogli wiedzieć, że cała ta szopka miała służyć jednemu tylko celowi...

Musiał odzyskać swój topór.

- Strasznieście śmiali jak na bandę rozbitków z dalekich wód - warknął treant, pozbywając się pstryknięciem palca topora Kilgora tak, jakby przeganiał muchę. Broń upadła w gęstą breję, z której wygramolił ją minotaur oddychający ciężko i chrapliwie.

- Obaczym, czy wam tej śmiałości starczy... - zamrugaliście ze zdziwienia, kiedy drzewa wokół bajora zaczęły zaciskać się w zwartą ścianę, pozbawiając was jakiejkolwiek możliwości ucieczki. Leśny olbrzym zarechotał, widząc wasze zaskoczone miny. Sprostował: - Spokojnie, spędzimy tylko chwilę czasu na obyczajnej rozmowie.

"Cholerna kupa śmiechu", pomyśleliście.

- Roztropność ważna rzecz w waszym fachu, powinniście więc wiedzieć, że topór to jest topór i gdy się go już dobędzie... Można sobie narobić kłopotów, oj można... - syknął w stronę przygotowujących się do ewentualnej walki awanturników. Jednocześnie powstrzymał coraz głośniej bzyczące żądlaki przed wylotem z ula.

- Jeśli twoim towarzyszom, panie druidzie, przyjdzie znowu ochota otworzyć gęby, to niech prędko wetkną sobie w nie wiechecie trawy - zwrócił się do Anlafa. - Nie myślcie jednak, że sami jesteście bez winy. Druidzkiej teorii nie muszę wam przecież wykładać. Nasz świat powinien być w równowadze. Unicestwianie, mordowanie jakichkolwiek stworzeń, które ten świat zamieszkują, rozchwiewa tę równowagę. A brak równowagi zbliża zagładę, zagładę i koniec świata, takiego, jakim go znamy. I wyciska łzy nawet z najstarszych dzieci tej dżungli...

- Przygnał was tu bezsensowny cel. Gdyby nie przypadek, jakim było natrafienie na tych wstrętnych, przeklętych, nienaturalnych odmieńców stworzonych przez pnącza zrodzone w najciemniejszych zakątkach bagien, cała ta wyprawa byłaby pomyłką. Biorąc w niej udział, psujecie panie druidzie powagę swego zawodu. Latacie na posyłki uzurpujących sobie boskie prawa, siły i przywileje czarowników i ludzi, którzy mord dla przyjemności nazywają polowaniem, co jest odrażające, niskie i głupie. Nadstawiacie dla nich karku, a oni tymczasem uznali was za martwych już przed wczorajszym zachodem słońca i dobrali się do waszych rzeczy. Bo kto przechodzi przez Wielki Mur, ten już przepadł. Na co tedy czekać? - uśmiechnął się zjadliwie.

- Chcecie czarny miód? Niech mnie poskręca, ale weźcie sobie, jednak tylko tyle, ile potrzebujecie - drzewa z trzaskiem gałęzi rozluźniły krąg. - Od samego ula łapy precz, bo łajno będzie z naszej umowy. I niech jeszcze raz mi tu jakiś topór albo ogień błyśnie, to będziecie wiedzieć, komu zawdzięczacie połamane kulasy.

- Tylko tyle, ile potrzebujecie, pamiętajcie - powtórzył. - I tylko tyle, ile... Dadzą wam żądlaki - gałęzie korony ponownie odkryły ul, z którego niemal natychmiast wyleciały pozostałe przy życiu potworne komary, trzepoczące w nienawistnym szale nietoperzymi skrzydełkami.

Co robicie? Jeśli nie macie pomysłu na powiedzenie czegoś, co przekonałoby treanta w jakiś sposób do powstrzymania lub unicestwienia żądlaków lub oddania wam czarnego miodu lub ula ot tak, to wracamy do walki z żądlakami (nie z treantem, przynajmniej domyślnie) lub do Waszej ewentualnej ucieczki. W kałuży niedaleko drzewca stoi Kilgore z Anlafem, Awe i pominiętym Oscarem (którzy będą pierwszym celem żądlaków), a na brzegu pozostali awanturnicy. Załączam mapę. Żadna ze stron nie ma przewagi zaskoczenia.

Deadline: 10.09.2016

Treant miał rację. Jego słowa uderzyły mnie bardziej, niż mógłby to zrobić jego potężny cios. Pouczenie o równowadze przywiodło obraz zmasakrowanego kamatlana. Czułem, że gdyby wszystko potoczyło się inaczej to równie dobrze my, a nie pnączowe zombi mogliśmy zadać śmierć temu pięknemu stworzeniu. Śmierć bez wyraźnego powodu- dla uznania paru dzikusów. Zwróciłem się znów do niego w mowie druidów opuszczając ze wstydem wzrok.

- Błądziłem przyjacielu, czas spędzony w miastach i na morzu przytępił mój osąd. Ale ta dżungla szybko przypomina mi o mojej ścieżce i obowiązkach. Dziękuję ci. Ludzie z wioski ocalili nas po katastrofie i do tej pory wydawali się jedynymi potencjalnymi sprzymierzeńcami. Być może błędem było tak desperacko zabiegać o ich uznanie. Tak czy inaczej żadnemu z nas nie uśmiecha się być na usługach tamtejszych kapłanów, ale są jedynymi znanymi nam osobami władnymi by uzdrowić naszego kompana.

Spojrzałem na ul i wylatujące z niego żądlaki, które wydawały się być w pełni gotowe do ataku, a następnie na drzewca. Nagle naszła mnie wizja współpracy z tym wiekowym stworzeniem. Treant znał dżunglę lepiej niż którykolwiek z tubylców. Lepiej niż moglibyśmy przypuszczać, a nawet zrozumieć. Bardziej niż siły potrzebowaliśmy przecież wiedzy o tej tajemniczej wyspie. Wiedzy, którą bokor najwidoczniej niechętnie się dzielił.

- Czarny miód to tylko środek, a ludzie potrafią być chciwi. Czy bokor nie zechce wysłać tutaj kogoś po więcej kiedy dostanie od nas próbkę? Naszym celem jest teraz uzdrowienie Gurthaka. Wiesz jak inaczej można to zrobić? Może moglibyśmy nawzajem sobie pomóc?

Jack był gotów na wszystko, a w szczególności na ucieczkę. Zdawał sobie sprawę że ich szanse w walce z gadającym drzewem, są marne. " No bierzta miód i chodu" - poganiał w duchu kumpli, bo sytuacja robiła się nieciekawa.