Tili oglądała mapę jeżdżąc paluszkiem po uliczkach przez które miała okazję radośnie przebiegać.
O tutaj na przykład poznała Romula, zaraz obok zaświeciła jej smocza łuska, kilka kroków w prawo i leżał magiczny palec wskazujący drogę, dalej stała świątynia, w której odnalazła zaginione krasnoludzie rodzeństwo. Kilka przecznic dalej znajdował się port w którym odbył się pogrzeb, alejkę dalej poznali się Borcem.

Kenderka zapamiętywała alejki, skrzyżowania, dróżki, ścieżki i budynki. Odciskała w swej pamięci dokładną sieć połączeń miejsc wartych odwiedzenia. Zapamiętywała skróty przez czyjeś mieszania oraz ślepe zaułki do omijania. Skupiona była przy tym tak intensywnie, że zebrani mężczyźni mogli niemal słyszeć jak trybiki w jej głowie pracują na najwyższych obrotach.

W swym zajęciu była tak pochłonięta, że z pierwszej chwili nie zarejestrowała, co jej szpiczaste uszka wychwyciły. Czyżby jęk? Może krzyk? Nie to szept… Hm, rozmowa?
Bańka wokół łotrzycy została przebita. Rozkojarzenie, zalało umysł Białoboczki, która poczęła się nerwowo kręcić na krześle. Co to było? Co to, co to? Coś słyszała, a może i nie?
Zarumieniona buzia odwróciła się do zebranych, jasne oczka wwierciły się przystojnego półelfa, śmigając po jego twarzy, włosach i uszach, jakby nie mogły się skupić na jednym punkcie. Małe stópki przebierały w miejscu, rączki szarpały nerwowo warkoczyki. Wątła pierś unosiła się w przyśpieszonym oddechu, niemalże zadyszki.

-C-c-co to byłoooo! - Tili zeskoczyła z krzesła, piejąc niczym kogucik. - Coś słyszałam, cooooś słyszałam?!?! Co to byłooooo???!!! - Znerwicowana kobietka, zaczęła kręcić się po pomieszczeniu w poszukiwaniu źródła dźwięku. Zanim Thazar zdążył się zorientować, zajrzała mu pod biurko otwierając jedną z szuflad by wyrzucić kilka zwitków papieru, po czym na czworaka śmignęła między nogi towarzyszy, gdy zarządca doków chciał pochwycić ją za ramiona.
Rozpędzona niczym mały konik dopadła drzwi w celu ich otworzenia i przebobrowania następnych pomieszczeń.

Tili była zaskoczona tym co zobaczyła za drzwiami. Półelf przed nią cierpiał… a tego, nie życzyłaby żadnemu, nawet wrogowi. Speszona więc, stała przy drzwiach, trzymając w obu rączkach klamkę, oglądając się to na swoich towarzyszy, to na Thazara, jakby szukała u nich jakiegoś wsparcia.
- Bycie detektywem to trudna sprawa… Sroczka nie wie czy dalej chce nim być, kiedy nie każdy przy tym się dobrze bawi. - Łotrzyca okazała na kenderzy sposób swoiste przeprosiny i zatroskanie zaistniałą sytuacją. Gdy dwójka z jej towarzyszy, zajęła się opatrywaniem ran Harmona, kobietka puściła drzwi i podeszła do zarządcy doków.
- Sroczka nie rozrzuciłaby papierków, gdyby wiedziała… - pisnęła cichutko wyciągając z sakiewki jego kamienny przycisk do papieru. - Znalazłam go na ziemi. Jest ładny i rzeźbiony… Proszę, na poprawę humoru. - Białoboczka wręczyła „znaleźny” przycisk jego faktycznemu właścicielowi. Wydawała się przy tym faktycznie skruszona i pchana chęcią podniesienia mężczyzny na duchu.

Sroczka była ukontentowała, gdy udało jej się pocieszyć Thazara. Zaiste pomysł z przyciskiem do papieru był strzałem w dziesiątkę! Kenderka pogratulowała samej sobie, po czym ruszyła szybko do leża byłego rannego, przez chwilę obliczając czy wskoczyć na materac, czy może pozostać na ziemi obok.

- Ja ci wierzę! - wypaliła nagle, łapiąc Harmona za rękę. - Nie martw się! Tili i Mirnark ci pomogą! - obwieściła dobrą nowinę, po czym dała znak Harmonowi by się pochylił, a ona sama szeptem dodała: - Mirnark to ten minotaur co ma krowi pysk, ale nie wolno tak mówić bo się obrazi. Jest dobry i mądry… nie to co krowy, on pomoże i ci wierzy, bo Tili znalazła smoczą łuskę spod ogona! - Kenderka zapewniała inkwizytora, że jest po jego stronie i nie kwestionuje jego prawdomówności. To było dla niej ważne, bo dobrze wiedziała jak to jest gdy mówi się prawdę a nikt temu nie wierzył.
- Opowiedz! Opowiedz jak było, ja go znajdę tak samo jak znalazłam łuskę, krabi skarb i zaginione krasnoludy… i palec! Prawda? - tym razem łotrzyca zwróciła się do towarzyszy, sama siadając na krawędzi łoża, machając radośnie nogami.

- Gdzie dokładnie to było… i o której… jak wyglądał sir Tarkan, podobno był w przebraniu strażnika, to prawda? Tak więc skąd wiedziałeś, że to przebranie? Przeczucie? Magiczne sztuczki? Nauczysz Tili magicznych sztuczek? Czy coś mówił? W którą stronę uciekł, był sam? Jak wyglądał? Czy w mieście może mieć przyjaciół? Myślisz, że nauczy Tili magicznych sztuczek jak ładnie go poprosi? - Łotrzyca ponownie zaczęła wczuwać się w rolę detektywa, gdy tylko wyczuła jak morale u zebranych zaczęły się poprawiać i nikt nie był już tak dojmująco smutny.

- A pani to nie za zimno w tej spódniczce? - ostatnie z pytań, trafiło do nieznajomej kobiety, która była ale jakby jej nie było… przynajmniej dla Sroczki.